Een gevoel van hopeloosheid transcenderen

 

Er is al enkele jaren een bepaalde energie, een bepaalde bewustzijnsstaat, in het Amerikaanse collectieve bewustzijn geslopen. Een gevoel van overweldiging, van geen uitweg kunnen zien, niet kunnen zien wat er gedaan kan worden aan de problemen die steeds ernstiger lijken te worden, zonder dat het einde in zicht is.

Er zijn Russen die Rusland hebben verlaten omdat ze niet wilden vechten in de oorlog van Poetin. Een van deze mensen zei dat zijn reden tot vertrek was dat ze niets aan hun eigen land konden doen. Ze hadden het geprobeerd, maar niets had gewerkt. Dit is natuurlijk een defaitistische houding. Heel veel Russen hebben die houding na zoveel jaren Sovjet-Unie en Poetin heeft hiervan gebruik gemaakt om het voor hen nog onmogelijker te maken om het land te veranderen. Daarom zijn er zoveel mensen vertrokken.

Maar zo’n defaitistische houding is geen traditioneel Amerikaanse mentaliteit. Amerika heeft van oudsher meer een houding van can-do: “Ja, we kunnen dit, we kunnen dit obstakel overwinnen, we kunnen vooruit, we kunnen dit probleem oplossen.” Steeds meer Amerikanen beginnen een gevoel van hopeloosheid te krijgen. Ze hebben het gevoel dat ze niets kunnen doen om dingen te veranderen. In Amerika is een uitspraak: “Je kunt het stadhuis niet bestrijden”, en veel mensen beginnen dat gevoel ook te krijgen over de federale overheid. Dit is natuurlijk niet constructief in een democratie in het algemeen, maar zeker niet in Amerika, dat zo’n grote traditie heeft van innovatief zijn, problemen oplossen, experimenteren met nieuwe dingen en altijd een manier vinden om de obstakels te omzeilen. Er dringt lagere energie binnen in de gedachten van mensen die hen een gevoel van hopeloosheid geeft en hen ertoe brengt om woede en frustratie te voelen. Ze zoeken iemand die ze de schuld kunnen geven. Ze zoeken een zondebok.

Donald Trump heeft de afgelopen jaren meer dan iemand anders het gevoel verspreid dat de Amerikanen niets aan bepaalde problemen kunnen doen. Zelfs toen hij zich kandidaat stelde voor het presidentschap, sprak hij over de ‘deep state’ (een staat binnen de staat), het moeras, alsof er een grote, onzichtbare regeringsinstantie was waar niemand iets aan kon doen. Hij beloofde er iets aan te doen als hij verkozen zou worden. Maar wat deed hij eigenlijk toen hij verkozen werd?

De essentie van complottheorieën
Wat had hij kunnen doen? Hij had zich kunnen concentreren op enkele echte, praktische, problemen, en tot op zekere hoogte heeft hij dat ook gedaan, maar hij kon niets doen aan een onbekende entiteit die niet echt bestaat, behalve dan in het hoofd van de mensen. Maar wat zag je toen hij de verkiezingen niet won? Toen gaf hij die onzichtbare entiteit, die staat binnen de staat, het systeem dat de verkiezingen van hem had gestolen, de schuld. Veel mensen die hem volgden, namen die energie van hopeloosheid over en daarom geven veel van deze mensen die nog steeds in die staat van woede verkeren, hun eigen regering de schuld. Ze weten niet echt wie ze de schuld moeten geven. Natuurlijk worden de Democraten en Antifa, en de huidige president een uitlaatklep voor hen. Maar als ze er echt over nadenken, zouden ze niet kunnen zeggen wie ze de schuld geven, wie die staat binnen de staat is.

Dit is de essentie van veel complottheorieën. Er is een geheim genootschap dat achter de schermen de zaken regelt. Maar een geheim genootschap is geheim, onzichtbaar. Hoe kun je dat ooit gaan zien? Hoe kun je er ooit iets aan doen? Dat is precies de reden waarom complottheorieën worden verzonnen, zodat ze mensen een hopeloos gevoel kunnen geven. Ontmoediging is het beste werktuig in de gereedschapskist van de duivel en veel Amerikanen zijn ontmoedigd geraakt.

Het zou beter zijn als mensen hun woede richtten op de machtselite, veranderingen in veel stelsels zouden eisen, en beseffen dat dit over meer moet gaan dan de politieke kloof, omdat noch de Republikeinen noch de Democraten alleen hier iets aan kunnen doen. Er is een totaal andere aanpak nodig die over de kloof in het politieke spectrum heen stapt, omdat die kloof wordt gemaakt en vergroot door de machtselite.

Ondanks de vele problemen staat Amerika niet aan de vooravond van een ramp. Amerika is op weg naar een Tijdperk van Hoger Bewustzijn. Dit kun je op veel verschillende terreinen zien, door veel nieuwe innovaties, veel nieuwe ideeën, door veel mensen die zich openstellen voor nieuwe ideeën. Amerika is geen verloren zaak. De situatie in Amerika is niet hopeloos. Maar helaas kunnen veel Amerikanen dat niet zien omdat ze lijden aan een aandoening die we internetverslaving zouden kunnen noemen.

Verslaving aan de websites die je energie verlagen
Veel Amerikanen, maar natuurlijk veel mensen op de hele wereld, zijn zo gewend om op het internet naar pagina’s te zoeken die hen iets geven wat hun geest stimuleert. Wanneer hun geest wordt gestimuleerd, laten ze onbewust energie los en dit geeft hen een bepaald aangenaam gevoel. Helaas gaat dit licht vaak naar lagere krachten, maar het gevoel dat de energie uit hun gedachten stroomt, is vrijwel hetzelfde, of in ieder geval bijna hetzelfde, als het gevoel als je iets medeschept. Dit kan mensen een gevoel van plezier geven, zelfs een gevoel van zingeving, omdat ze iets doen, maar bij veel mensen kun je zien dat dit obsessief-compulsief is geworden. Het is een verslaving geworden. Het gaat niet alleen om pornografie. Het gaat bijvoorbeeld ook om complotwebsites of andere websites zoeken die het beeld van doemdenken presenteren; dat er heel veel problemen zijn, dat er van alles aan de hand is en dat jij er niets aan kunt doen. Je wordt gestimuleerd door al die informatie en je voelt dat het licht door je gedachten naar buiten gaat. Daarna voel jij je op een dieptepunt. In het dagelijks leven voel jij je depressief omdat je geen energie meer over hebt. Je denkt dat je die website nog eens moet bezoeken en nog wat meer moet lezen om weer het gevoel te krijgen dat er in ieder geval iets gebeurt.

Dit is een verslaving geworden voor heel veel Amerikanen en natuurlijk mensen over de hele wereld die naar de websites moeten gaan die je energie verlagen. Concentreer je op je hart en voel: “Krijg ik er meer energie van? Krijg ik er minder energie van?” Als het je energie vermindert, doe er dan niet aan mee, breek hiermee. In het algemeen heb je het gevoel dat er niets aan gedaan kan worden, maar wanneer het licht uit je onderbewuste gedachten naar buiten wordt geduwd, heb je het gevoel dat je wel iets doet. Je legt niet het verband dat de lage energie die jij voelt, veroorzaakt werd doordat het licht op een onevenwichtige manier vrijkwam. Mensen blijven dit doen, dag in dag uit, uur na uur, nemen al die dingen in zich op, luisteren naar de radio, kijken tv, waardoor ze opnieuw geprikkeld worden door al die negativiteit, al die problemen. Ze raken eraan verslaafd.

Er zijn mensen die verslaafd zijn aan bepaalde televisiezenders, bepaalde radioprogramma’s, met presentatoren die al die samenzweringstheorieën, negatieve dingen, promoten, en daarna hun producten verkopen aan mensen die bang zijn voor die defaitistische gemoedstoestand, die denken dat de wereld volgende week zal vergaan, dus maar beter voorraden kunnen inslaan. Dit is een hele industrie in de Verenigde Staten geworden en de bewustere mensen moeten tot het besef komen: “Maar dit doet me eigenlijk niets. Ik voel me alleen maar steeds slechter wanneer ik op die websites kom en daaraan denk. Ik moet een andere manier vinden om het leven te benaderen. Ik moet iets anders vinden.”

Er is een beweging in de Verenigde Staten van mensen die geen traditionele politici zijn, die zich verkiesbaar stellen. Meerdere mannen en vrouwen in het Congres zijn bij de laatste verkiezingen gekozen, die je geen politici zou kunnen noemen, maar mensen die besloten dat ze wilden zien of zij het politieke systeem konden uitdagen en iets nieuws konden brengen. Er zijn heel veel initiatieven; heel veel dingen in de Verenigde Staten die vooruitwijzen en de natie meetrekken naar het Tijdperk van Hoger Bewustzijn. Het is bepaald geen hopeloze situatie.

De bewustere mensen zijn natuurlijk niet alleen optimisten. Het zijn realisten, omdat ze zien dat de manipulatoren de strijd aan het verliezen zijn. Die worden altijd razend, ze raken altijd in paniek, en dan gooien ze de mensen toe wat ze kunnen in de verwoede hoop dat ze de situatie kunnen veranderen, zoals Poetin nu doet in Oekraïne. Ze raken altijd in paniek en denken: “Als ik maar hard genoeg kan pushen, dan win ik wel.” Maar zodra je begint te verliezen, komt dat omdat je in de eerste plaats aan het pushen was en het geweld dat je hebt gebruikt, een tegenkracht heeft opgewekt die je niet kunt overwinnen. Dus hoe hard je ook duwt, je wekt gewoon meer tegenkracht op die je niet kunt overwinnen. Daarom werd Hitler verslagen. Daarom werd de Sovjet-Unie uiteindelijk verslagen. Dat is de reden waarom al die dictators en krijgers in het verleden, de veroveraars, uiteindelijk uitgeblust raakten; ze liepen tegen de terugkerende stroom uit het materierijk aan, en die konden ze niet verslaan.

Daarom zijn de bewustere mensen realisten. Ze kennen dit mechanisme, ze hebben keer op keer gezien dat dit zich openbaarde en daarom weten ze dat deze planeet stap voor stap op weg is naar een Tijdperk van Hoger Bewustzijn. Er zal zich zeker een Gouden Eeuw manifesteren. Het is alleen de vraag wanneer en hoe dat zal verlopen voordat die zich manifesteert. Desalniettemin is het zeker en we hopen dat alle mensen die dat willen het realistische optimisme ook zullen krijgen en daarom niet zo ongerust zijn over de gebeurtenissen op de wereld.

We begrijpen dat ze voor de meeste mensen verontrustend zijn, en dat er onrust in het collectieve bewustzijn is en dat zelfs mensen buiten Amerika ook een gevoel van hopeloosheid hebben: “Wat kun je eraan doen?” Maar als je teruggaat in de tijd naar elk moment, elke crisis, vooral als die duidelijker is, zie je dat er altijd mensen zijn geweest die dachten: “Dit is het einde. Dit is hopeloos. We kunnen niet uit deze situatie komen. Er kan niets aan gedaan worden.” Toen veranderde er toch iets, de planeet ging verder, de samenleving ging verder en er kwamen nieuwe oplossingen in beeld. Nu herinnert niemand zich wat er is gebeurd in 1929, of in 1914, of in 1939 en al die andere crisismomenten in de geschiedenis. Jullie, de bewustere mensen, denk na over de keuze die je maakt, om bewust de keuze te maken of jij je hierop richt, of jij je op de vooruitgang, het positieve, richt.

Dingen kosten tijd. Kijk hoe de oorlog verloopt, kijk hoe Rusland wordt teruggedrongen. Wat er in het fysieke octaaf gebeurt, is een weerspiegeling van wat er gebeurt in het identiteitsrijk, het mentale en emotionele rijk. De keten begint in het identiteitsrijk, filtert door het mentale rijk, naar het emotionele en tenslotte naar het fysieke. Dit kost tijd. Alles werkt binnen de beperkingen van de vrije wil en het collectieve bewustzijn en de persoonlijke bereidheid van mensen om hun bewustzijn te verhogen.

Dan is er natuurlijk nog een ander aspect, namelijk dat alles een les is en de mensen de gevolgen van hun daden en de noodzaak om te veranderen moeten begrijpen. Nogmaals, dit kan tijd nemen. Zoals we hebben gezegd, is deze oorlog een kans voor het Russische volk om iets te zien wat ze niet wilden zien, maar ook voor het Oekraïense volk en voor de mensen in democratische landen.

Soms moeten dingen zich op het fysieke vlak ontwikkelen opdat mensen iets kunnen begrijpen wat ze op andere manieren niet wilden zien. Wanneer je dit weet, wanneer jij je dit realiseert, kun je voorkomen dat je ontmoedigd raakt en accepteren dat de vraag het antwoord afdwingt, maar het antwoord is niet altijd wat jij je in gedachten voorstelt of graag wilt.

Dit is een algemene tendens in de moderne wereld. Mensen zijn ze bijna verslaafd geraakt aan onmiddellijke bevrediging omdat ze allemaal een klein stukje plastic in hun portemonnee hebben dat ze eruit kunnen halen om te kopen wat ze willen en het dan meteen krijgen.