De volgende fase voor moderne democratieën

Iedereen die naar een machtspositie streeft, denkt beter dan het volk te weten hoe het land bestuurd moet worden. Wat is het fundamentele, essentiële idee achter democratie? Dat niemand beter weet dan het volk hoe het land bestuurd moet worden. Dat is de essentie van democratie.

Waarom was het nodig om eerst een fase te hebben van democratie met een volksvertegenwoordiging? Om praktische redenen. Er was geen communicatie. De meeste mensen hadden geen opleiding gehad. Veel mensen konden niet eens lezen en schrijven toen de eerste democratieën ontstonden. Daardoor was het erg moeilijk voor de mensen om voldoende over de samenleving te weten om weloverwogen beslissingen te kunnen nemen. Tegelijkertijd was er geen manier om te communiceren en alle mensen die op afgelegen plekken in het land woonden, daadwerkelijk over bepaalde kwesties te laten stemmen. De praktische oplossing was dat je (ongeveer om de vier jaar) een verkiezing hield waarbij de mensen vertegenwoordigers kiezen die vervolgens een positie in het parlement krijgen en de wetten aannemen waaraan het land moeten gehoorzamen.

De zwakte van het systeem is natuurlijk dat je bijna onvermijdelijk een machtselite creëert. Sommige mensen zullen bij de volgende verkiezingen natuurlijk niet worden herkozen en dan kan er iets veranderen. Toch zal er een elite van gekozen vertegenwoordigers komen die het tot hun levensdoel heeft gemaakt om een functie te behouden. Ze zullen er dan ook alles aan doen om in functie te blijven en vormen daardoor een elite. Er zal ook een elite van mensen in het bedrijfsleven komen, zelfs in de regeringsvormen die geen gekozen vertegenwoordigers hebben, maar een baan bij de regering die samen ook een machtselite vormen. In veel gevallen komt dat omdat ze denken dat ze het beter weten. Dit is natuurlijk heel subjectief. Als je bedrijfsleider bent, denk je misschien dat jij weet wat het beste is voor het land, maar hoe gemakkelijk kan jouw visie wel niet een scheef beeld geven, omdat je denkt dat het beste voor het land ook het beste is voor jouw bedrijf en niet zo goed voor de concurrentie?

In een democratie met volksvertegenwoordigers is dit bijna niet te vermijden. Die invloed zal er zijn, en hoe meer je ziet dat geld een rol speelt bij het kiezen van mensen, hoe invloedrijker mensen natuurlijk zijn die geld hebben. Je ziet dit nergens duidelijker dan in de Verenigde Staten, waar de bedragen die nodig zijn om campagne te voeren ronduit belachelijk zijn geworden. Het is een wonder dat het Amerikaanse volk er niet tegen in opstand komt.

Dit komt omdat ze vasthouden aan de status quo, en het nog niet zo erg is geworden dat de mensen zeggen: “Dit kan zo niet verder!” Tenzij mensen wakker worden geschud, zal er een moment komen waarop ze moeten zeggen: “Ons politieke systeem werkt niet meer en we hebben verandering nodig. We moeten de lobbyisten uit Washington, uit het verkiezingsproces en uit de media en andere delen van de samenleving gooien.” Hetzelfde geldt natuurlijk tot op zekere hoogte in Europa, zij het in mindere mate omdat geld niet zo’n groot probleem is in de campagnes van veel Europese landen.

De behoefte aan directe democratie
De volgende stap is een omslag naar iets wat over het algemeen ‘directe democratie’ wordt genoemd. In de meeste democratische landen kunnen sommige kwesties niet door het parlement worden beslist, maar moeten ze worden beslist door een volksreferendum waarbij alle mensen stemmen.

Je ziet ook landen, zoals Zwitserland, die al een directere vorm van democratie hebben ingevoerd. De mensen moeten over veel meer dingen stemmen en kunnen zelfs wetten vernietigen als ze niet tevreden zijn over een wet die door het parlement is uitgevaardigd. De mensen moeten bewust worden gemaakt van de noodzaak van een directe democratie waardoor veel meer kwesties worden beslist door een rechtstreekse stemming door de mensen.

Om praktische redenen moet dit zo gebeuren dat de mensen per computer kunnen stemmen. In sommige landen zijn ze gefixeerd op het geheim houden van de stemming. Er zijn landen waar ze de mogelijkheid hebben om een digitaal stemsysteem te implementeren, maar die zeggen dat ze dat niet doen omdat ze niet kunnen garanderen dat iemand de resultaten niet hackt en ziet wie waarop heeft gestemd.

In een directe democratie heb je geen geheimhouding nodig bij het stemmen. Wat is er mis met je verantwoordelijkheid nemen voor iets waarop jij je stem uitbrengt? In het huidige digitale tijdperk weten jullie allemaal dat iedereen op Facebook jouw persoonlijke geheimen te weten kan komen als je ze op het internet zet. Is de behoefte om zich te verstoppen minder belangrijk geworden? In feite is privacy in de huidige samenleving in veel grotere mate een veel minder belangrijk punt geworden. Er is een behoefte aan een verandering en te zeggen: “Ik heb er geen probleem mee om op te vallen in het openbaar en achter mijn mening te staan en waarop ik mijn stem uitbreng.” Daarom mag deze fixatie op het geheimhouden van de stemming de implementatie van directe democratie en de praktische oplossingen die dit mogelijk maken, niet tegenhouden.

Er is niet slechts één manier om directe democratie te implementeren; dat kan op veel verschillende manieren gebeuren. Er is geen vast model dat zegt dat elk land het op een bepaalde manier moet doen. Landen zullen het op verschillende manieren doen. Het gaat erom waarover gesproken moet worden, en hoe er over gedebatteerd zal worden als jullie, de bewuste mensen, jullie bewustzijn niet veranderen en het collectieve bewustzijn beïnvloeden. Daardoor trek je alle mensen op die met jou verbonden zijn, zodat men meer tot het besef komt dat hierover gepraat moet worden.

Zijn politieke partijen achterhaald?
Je moet bespreken of het huidige systeem met politieke partijen nog weel nuttig is. Politieke partijen worden heel gemakkelijk overgenomen door het dualistische bewustzijn waarin alles gepolariseerd moet zijn; je hebt een rechtervleugel en een linkervleugel in het parlement.

Kunnen we het niet realistisch bekijken en zeggen dat deze oude systemen hun nut hebben gehad? Wat voor zin heeft het om vandaag de dag nog steeds politieke partijen te hebben die teruggaan naar een duidelijk socialistische, marxistische benadering van de economie? Er zijn andere politieke partijen die teruggaan naar de tegenovergestelde kijk op de economie, een kapitalistische of conservatieve kijk.

Kunnen we deze labels, deze ideologieën niet transcenderen? Kunnen we ons niet realiseren dat de wereld de dood in de ogen zag, het einde van het tijdperk van de ideologie, toen de Sovjet-Unie instortte? We gaan nu de kant op van een tijdperk waarin het geen kwestie van ideologie is, maar van praktische wijsheid, wat werkt en wat niet werkt. Het maakt niet uit dat we een fantasierijke ideologie hebben die zegt dat de economie idealiter zo moet werken. Als we kunnen constateren dat de economie niet werkt volgens de theorie, wanneer zeggen we dan dat die theorie weg moet? Als die niet in overeenstemming is met onze waarneming, kunnen we dan geen wetenschappelijke benadering krijgen door te zeggen: “Laten we kijken naar wat wel werkt en alle ideologieën afschaffen.”

Het zou echt niet zo moeten zijn dat de economie de ene kant op werkt als je aan de linkerkant van het parlement zit en de andere kant op gaat als je aan de rechterkant zit. De economie is de economie. Er zijn bepaalde principes. Die werken op die manier, en het is gewoon een kwestie van dit erkennen in plaats van de wereld in een perceptiefilter te willen dwingen dat berust op een ideologie. Het is beter om je waarnemingsfilter aan te passen aan hoe de wereld werkt in plaats van hoe sommige manipulatoren dachten dat de wereld zou moeten werken.

Door een hoger bewustzijn kunnen we een visie krijgen, niet alleen op hoe de wereld nu werkt, maar ook op hoe die zou kunnen werken. Die zou realistisch moeten zijn zodat de mensen gaan kijken naar wat echt werkt en beseffen dat het volkomen kleinzielig en belachelijk is om te proberen het universum te laten conformeren aan een door mensen gemaakte ideologie, wanneer die duidelijk niet werkt.

VOLGENDE: De directe weg naar directe democratie