Wil je meer zijn of wil je minder zijn?

 

Geascendeerde Meester Master MORE, 29 oktober 2022 – Webinar voor Oekraïne

IK BEN de Geascendeerde Meester Master MORE. De vraag die ik uitstraal naar het collectieve bewustzijn van Oekraïne, Wit-Rusland en Rusland is: Wil je meer zijn of wil je minder zijn, want er zit niets tussenin. Je gaat sneller of langzamer. Er zit niets tussenin. Stilstand bestaat niet. De status quo kan niet worden gehandhaafd.

De illusie dat je de status quo kunt handhaven
Wat was de Sovjet-Unie? Een poging om een bepaalde toestand te creëren en die zo te houden. Ik weet dat de ideologie bestond dat die het communisme over de hele wereld zou verbreiden. Ik weet dat er tijdens het hele bestaan van de Sovjet-Unie openlijke en heimelijke pogingen werden gedaan om de Sovjet-Unie en het communisme uit te breiden. Toch kwam er een moment dat men ook min of meer accepteerde dat het niet gemakkelijk zou zijn om het communisme verder uit te breiden of de Sovjet-Unie verder uit te breiden. Gedurende die hele tijd had men ook het verlangen om een bepaalde status quo te handhaven omdat het communisme als ideologie een poging is om een statische samenleving te scheppen. En hoe kwam dat? Omdat de aard van elitarisme, de aard van de gevallen wezens achter het elitarisme, is dat ze willen vasthouden wat ze hebben, en opnieuw proberen te krijgen wat in het verleden voor hun gevoel verloren is gegaan en vervolgens vast te houden aan iets waarvan ze denken dat ze dit opnieuw hebben gemaakt.

Deze hele psychologie die je overal op planeet Aarde terug. Niet alleen bij leiders, maar bij mensen overal ter wereld; ze proberen vast te houden aan wat ze hebben gemaakt. Ze proberen eerst een bepaalde toestand te scheppen en die dan vast te houden. Als je echter naar de geschiedenis kijkt, dan zie je dat niemand erin slaagt om de status quo te houden. Je zou kunnen zeggen: “Het Romeinse rijk heeft eeuwen standgehouden. Dit of dat wereldrijk heeft lang geduurd.” Maar was dat wel zo? Zijn ze erin geslaagd om een toestand te scheppen die vervolgens heel lang zo bleef? En dan zul je zien dat dit niet zo is, en waarom niet?

Daar zijn veel redenen voor. Allereerst door de aard van het dualiteitsbewustzijn. Je kunt alleen met geweld een imperium vormen. En wanneer je dwang uitoefent, schep je een onevenwichtigheid die de toestand zal bedreigen die je met geweld hebt gecreëerd. En wanneer je geweld gebruikt om een imperium te scheppen, dan zal dat imperium het gevoel hebben dat het voortdurend wordt bedreigd. De leiders van dat rijk zullen zich voortdurend bedreigd voelen. Kijk naar de Romeinse keizers. Voelden die zich vredig? Nee, ze hadden het gevoel dat er altijd iemand op uit was om hen hun macht te ontnemen. Vaak zelfs hun eigen familieleden. Is het het Romeinse rijk ooit gelukt om de status quo te handhaven? Nee, want dat breidde zich voortdurend uit. Waarom? Omdat de economie berustte op het veroveren en het stelen van anderen in plaats van in het land zelf iets te produceren.

Waar berustte de economie van de Sovjet-Unie op? Op anderen uitbuiten in plaats van jezelf bedruipen. Een marxistische communistische economie kan nooit zelfvoorzienend zijn, kan nooit duurzaam zijn. In feite kan een echt kapitalistische economie ook niet duurzaam zijn. En daarom zie je dat deze rijken gedwongen waren om zich uit te breiden. Het Romeinse rijk moest zich blijven uitbreiden, maar dit breidde zich uiteindelijk zo ver uit dat men het rijk vanwege de toenmalige communicatietechnologie, niet bij elkaar kon houden. En daarna zorgden de interne conflicten, de interne machtsstrijd er natuurlijk voor dat het uiteen viel.

Waarom viel Vladimir Poetin Oekraïne binnen? Omdat zijn rijk ook niet stand kan houden. Hij heeft misschien bewust tot doel om opnieuw het Russische rijk te scheppen of de democratie tegen te houden, of wat hij ook mag denken door de verwarring in zijn geest, omdat hij nauwelijks in staat is om een zeer lange periode een gedachte vast te houden. De realiteit is echter dat de innerlijke tegenstellingen van een op geweld gebaseerd imperium hem dwongen om te proberen het imperium uit te breiden. Zoals we hebben gezegd, bevond hij zich in een machtspositie, maar hij had die machtspositie ook de rest van zijn leven kunnen houden. En ook al is dat niet per se zo lang meer, hij kon toch niet gewoon blijven zitten en genieten van de positie die hij had. Hij had het gevoel dat hij meer moest doen.

De wet van zelftranscendentie
Je ziet dat er een wet is, een kosmische wet, die samenwerkt met de Wet van Vrije Wil. Deze wet stelt dat je, hoewel je de vrije wil hebt om te doen wat je wilt, om elke gewenste ervaring op te doen zolang je wilt, niet de vrije wil hebt om een ervaring tot in het oneindige te handhaven. Met andere woorden, de wet van vrije wil vormt een polariteit met de wet van zelftranscendentie. Je kunt met je vrije wil doen wat je wilt, zolang je maar meer wordt, maar wanneer je weigert jezelf te transcenderen en met geweld een imperium op aarde probeert te vormen, probeer je een horizontaal imperium te vormen in plaats van dat je bereid bent om jezelf te transcenderen. Dan schep je een interne tegenstelling en dat betekent dat je moet proberen steeds meer op een horizontale manier te doen in plaats van jezelf op een verticale manier te transcenderen.

Daarom zeg ik dat niets stil kan staan in het universum. Dit is een kosmische wet. Die staat boven de natuurwetten, maar die wordt weerspiegeld in natuurwetten, en het evolutieproces bestaat om dit te kunnen waarnemen, ook al wordt dit op geen enkele manier beschreven in de evolutietheorie. Er is een wet van zelftranscendentie en als je niet bereid bent om meer te worden dan je nu bent, dan word je gedwongen om meer te worden van wat je nu bent door je horizontaal uit te breiden in plaats van verticaal. Dit zal alleen onder dwang/met geweld kunnen en dwang/geweld schept zijn eigen tegenstander en daarom is het slechts een kwestie van tijd voordat de tegenkracht jouw poging om iets horizontaal uit te breiden teniet zal doen omdat jij zelf dwang/geweld hebt gebruikt.

In het verleden waren er bepaalde rijken die deze op dwang/geweld berustende toestand enige tijd konden handhaven, maar dit is ingekort waardoor het nu een steeds kortere tijdspanne wordt. Het Sovjetrijk heeft niet zo lang geduurd als het Romeinse rijk. Het rijk van Poetin zal niet zo lang standhouden als het Sovjetrijk. En daarom zie je in Oekraïne dat het Russische leger ondanks zijn zogenaamde superioriteit, zich in feite moet terugtrekken of zich moet verdedigen. Ze trekken zich terug om zich te hergroeperen, maar ze zijn op weg om naar Rusland zelf terug te gaan en of ze zich ooit kunnen hergroeperen is een open vraag.

Wat heeft dit met Oekraïne te maken? Als je nu naar Oekraïne als natie kijkt, dan zie je dat Oekraïne niet de wens heeft zich om horizontaal uit te breiden. In Oekraïne was een groot deel van de bevolking voor de oorlog echter zeer verdeeld, voornamelijk in de delen van de samenleving en de natie die het dichtst bij Rusland lagen, die de status quo wilden behouden, en degenen die echte vooruitgang, echte transcendentie wilden. Die bijna patstelling, of in ieder geval de zeer langzame groei die er eerder was, is nu doorbroken door de oorlog. En eigenlijk is dit een geweldige kans voor de Oekraïense natie. We rechtvaardigen de oorlog daarmee op geen enkele manier en zeggen ook niet dat de oorlog een goede zaak is, maar we zeggen dat dit nu is gebeurd. En zoals we al zeiden, je kunt achteromkijken of je kunt vooruitkijken. Maar als je vooruitkijkt, moet je zeggen: “Hoe kunnen we deze kans benutten?”

Het slachtofferbewustzijn transcenderen
En nu vertel ik één aspect van wat je kunt doen. Het Oekraïense volk kan natuurlijk veel doen, maar je kunt een ommezwaai maken. Het is erg verleidelijk, en een bepaald deel van het Oekraïense volk heeft dat gedaan, omdat het heel verleidelijk is om naar de werkelijke situatie te kijken en te zeggen: “Oekraïne is het slachtoffer. We zijn op brute wijze aangevallen, onze mensen zijn vermoord, gemarteld, verkracht, hun huizen zijn verwoest, het elektriciteitsnet is grotendeels verwoest, enzovoort. Wij zijn het slachtoffer van de Russische agressie.” Maar wat heeft die patstelling veroorzaakt? Wat zit er achter de mensen die de status quo wilden handhaven? Wat zat er achter de mensen in de Sovjet-Unie die de status quo wilden handhaven, de mensen in Rusland die vandaag de dag de status quo willen behouden? Dat is het slachtofferbewustzijn.

Nu zou je heel goed kunnen zeggen dat er vaak een specifiek iets op de wereld is wat mensen gebruiken om hun slachtofferbewustzijn te rechtvaardigen, zoals: “We werden aangevallen door Rusland.” Maar er is een dieper bewustzijn waarom jij het slachtoffer bent, waardoor je bewust het gevoel hebt dat je niet bij machte bent om je situatie te veranderen vanwege externe krachten die je niet kunt overwinnen; je kunt er niet tegen vechten. Maar wat hier nog dieper achter zit, is nogmaals de onwil om zelf beslissingen te nemen over, in de grootste betekenis van het woord: “Wat voor persoon ben ik, of wat voor persoon wil ik zijn?” Maar ook: “Wat voor leven wil ik? Wat voor soort ervaring wil ik in het leven hebben? In wat voor samenleving wil ik leven? Wat voor soort leiders wil ik in die samenleving hebben?”

We hebben uitgebreid gesproken over de Russische volkeren en hun geschiedenis en een deel hiervan is ook van toepassing op sommige mensen in Oekraïne. We hebben gezegd dat zij een lange geschiedenis hebben waarin ze niet hun eigen beslissingen willen nemen. Welnu, dit is het slachtofferbewustzijn: “Ik hoef niet mijn eigen beslissingen te nemen. Het heeft geen zin om mijn eigen beslissingen te nemen, want ik kan deze kracht van buitenaf die me in mijn huidige staat houdt, niet overwinnen.” In dit slachtofferbewustzijn schep je in wezen een gevoel van evenwicht die berust op de huidige omstandigheden zoals ze zijn. En omdat je het gevoel hebt dat jij het slachtoffer bent van grotere krachten waar je niets aan kunt doen, wil je koste wat kost dat gevoel van evenwicht behouden. Je wilt het niet kwijtraken. Je probeert dat gevoel van evenwicht te behouden en daarom wil je dat je samenleving de omstandigheden handhaaft die je dat gevoel van evenwicht geven. Je wilt niet dat jouw samenleving verandert.

Het oude gevoel van evenwicht vernietigen
Kijk eens naar sommige mensen in Oost-Oekraïne of heel veel plaatsen in Rusland, die ouder zijn. Sommigen van hen zijn misschien al met pensioen. Ze wonen in een klein appartement uit het Sovjettijdperk. Ze hebben al twintig, dertig, veertig, vijftig jaar dezelfde meubels. Ze hebben een vast inkomen. Ze hebben een dagelijkse routine om te doen wat ze moeten doen. En zij willen niet verliezen wat ze hebben. Ze willen het zo houden. Maar achter dit alles zit de onwil om te overwegen of je iets anders zou kunnen zijn dan je nu bent. Je zou meer kunnen zijn dan je nu bent. Om het gevoel van evenwicht te houden dat je hebt in deze zeer enge fysieke omgeving, wil je dat de samenleving hetzelfde blijft. Dit zorgde voor enorme problemen in Oekraïne, veel grotere dan je zag in andere landen van het Warschaupact of voormalige Sovjetlanden in Europa (die veel meer vooruitgang hebben geboekt dan Oekraïne), omdat een percentage van de bevolking wilde dat de samenleving hetzelfde bleef, dat wilde geen verandering.

In veel gebieden heeft de oorlog deze mensen en hun evenwichtsgevoel ontworteld. Die heeft hen als het ware uit hun evenwichtsgevoel gehaald. Je kunt in het oosten van Oekraïne nog steeds zien dat mensen wiens steden werden aangevallen door het Russische leger, weigerden te vertrekken. Ze weigerden te evacueren omdat ze zich niet konden voorstellen dat ze uit hun gevoel van evenwicht zouden raken en uit een fysieke omgeving waarvan ze dachten dat die hen dat gevoel gaf. Zij probeerden het dus verwoed vol te houden en in hun stad te blijven, ook al zijn hun huizen misschien gebombardeerd. Er is geen elektriciteit, er is geen water, er is nauwelijks eten. Ze proberen het nog steeds vol te houden.

Je ziet echter dat veel van hen het niet konden volhouden en als je naar het collectieve bewustzijn zou kunnen kijken, dan zou je zien dat de kracht die de groei in Oekraïne tegen wil houden, op veel terreinen sterk verminderd is, in feite bijna vernietigd. En nogmaals, we rechtvaardigen de oorlog niet, we zeggen niet dat de Russische invasie positief is of te rechtvaardigen viel, maar omdat dit nu wel is gebeurd, zeggen we dat Oekraïne een keuze moet maken. Proberen jullie als de oorlog eenmaal voorbij is, opnieuw een soort evenwicht, een soort status quo, te creëren die lijkt op wat de mensen hadden? Of zeggen jullie: “Hoe kunnen we verder nu er zo’n beslissende breuk is met de geschiedenis van ons land? Welke kans krijgen we nu?”

De enorme kans voor Oekraïne
Jullie krijgen nu een kans die jullie nog nooit eerder in de geschiedenis van jullie land hebben gekregen; de kans om te beslissen: “Wat voor soort natie willen we zijn? Wat voor volk willen we zijn? Wat voor samenleving willen we zijn? Willen we dat het een samenleving wordt die achteromkijkt en die probeert opnieuw iets te scheppen waarvan we denken dat we het kwijtgeraakt zijn of willen we een totale ommezwaai maken en vooruitkijken en zeggen: ‘Wat kunnen we nu doen? Welke kans krijgen we nu?’”

Er zal een moment komen waarop de oorlog voorbij is, het vechten voorbij is. Er komt een moment waarop de oorlog voorbij is. Er zal geen patstelling zijn zoals van 2014 tot heden. Er komt een moment waarop de oorlog definitief voorbij is en Oekraïne de kans krijgt om verder te gaan. Wanneer dat precies gebeurt, hangt af van de bereidheid van het Oekraïense volk om te veranderen. Als je niet bereid bent om een ommezwaai te maken, dan kan dit je eruit halen.

Maar als jullie wel bereid zijn om te veranderen, dan komt er een beslissend moment komen waarop je kunt zeggen: “Nu kunnen we beginnen met de wederopbouw van ons land zonder dat we bang te hoeven zijn dat Russische raketten het zullen vernietigen.” Dit is wat ik probeer uit te stralen naar het collectieve bewustzijn: de wil om het slachtofferbewustzijn te veranderen, niet meer achterom te kijken, maar te kijken naar: “Wat gaan we doen om vooruit te komen?” En eerlijk gezegd moet je dan kijken naar andere landen die het proces al hebben doorlopen om je te kwalificeren voor het NAVO- en EU-lidmaatschap. Jullie hebben een aanvraag ingediend, jullie president heeft een aanvraag ingediend voor het EU-lidmaatschap en voor een versneld proces.

Er zijn echter nog steeds mensen in Oekraïne, er is een bepaalde niche in het collectieve bewustzijn, die het gevoel hebben: “O, omdat we het slachtoffer waren van Russische agressie, moet de EU medelijden met ons hebben en ons het lidmaatschap geven en ons helpen om het land weer op te bouwen. Ze moeten dit voor ons doen.” Maar dit is een nieuwe versie van het slachtofferbewustzijn. Je kunt geen beter Oekraïne opbouwen als je een bewustzijnsstaat hebt waarin je op zoek bent naar een aalmoes, op zoek bent naar liefdadigheid, op zoek bent naar iemand anders die moet compenseren wat iemand anders jullie heeft aangedaan. Jullie moet veranderen en zeggen: “Hier zijn wij, we zijn een grote natie, we hebben natuurlijke hulpbronnen, we hebben ijverige mensen die bereid zijn om te werken, die innovatief zijn, die met nieuwe ideeën kunnen komen. We hebben enorme troeven. We hebben een geweldige kans. We treden niet toe tot de EU om het achterland van de EU te zijn en omdat ze ons op een of andere manier moeten helpen om onszelf weer op te bouwen. We treden toe tot de EU omdat we een aanwinst willen zijn voor de Europese gemeenschap. We zijn niet op zoek naar liefdadigheid, we zijn op zoek naar kansen. Hiervoor is een verschuiving nodig. Die is al begonnen. Veel mensen in Oekraïne hebben die verschuiving al gemaakt, maar er is nog meer werk aan de winkel voordat het een zichzelf versterkend proces wordt.

Jullie, onze studenten, kunnen oproepen doen, maar ik vertrouw er ook op dat jullie eraan zullen werken om die verschuiving bij jezelf te maken, zodat alles wat ik naar het collectieve bewustzijn straal, zich kan verspreiden en geleidelijk aan het momentum opbouwen dat tot een verandering leidt, zodat de verschuiving onomkeerbaar is en Oekraïne vooruit kan kijken. Een paar leiders, de president, zijn adviseurs, veel parlementsleden, zijn al veranderd of bereid om te veranderen of bezig te veranderen, maar jullie hebben ook een bepaalde groep politici die niet wil veranderen omdat zij in de eerste plaats hun eigen positie in de samenleving willen behouden. Er zijn oligarchen die hun economische privileges niet willen verliezen, maar je hebt ook politici die de macht niet willen verliezen die ze denken te hebben.

Nieuwe leiders die het volk dienen
Nu, de mensen die niets willen verliezen, bevinden zich in zekere zin ook in het slachtofferbewustzijn. Ze bevinden zich gewoon in een veel machtigere of comfortabelere positie dan de gepensioneerden die in een appartement uit het Sovjettijdperk in een of andere Oost-Europese stad wonen. Ze hebben echter nog steeds het slachtofferbewustzijn en omdat ze heel erg bezorgd zijn over het in stand houden van de situatie dat hen een gevoel van evenwicht bezorgt, zijn ze bereid om de groei van de hele samenleving tegen te houden. Sommige van deze mensen waren heel boos toen er een nieuwe president werd gekozen die geen deel uitmaakte van het politieke apparaat en die zij daarom niet in hun macht konden krijgen. Er waren mensen heel boos toen er nieuwe politici in het parlement werden gekozen die ook geen deel uitmaakten van het traditionele apparaat, en die zij dus niet in hun macht konden krijgen. Het Oekraïense volk moet zich hiervan bewust worden.

Er zijn progressieve politici die positieve veranderingen willen voor alle mensen in Oekraïne. En er zijn regressieve politici die hun eigen positie willen handhaven en de posities van de machtselite, de geprivilegieerde elite, de oligarchen, de bureaucraten, de politici die politici voor het leven zijn, maar geen dienst aan het land verlenen. Dit zijn politici die zichzelf en hun medewerkers willen verrijken, maar niet de mensen verrijken. Er moet een verschuiving plaatsvinden opdat mensen daarnaar beginnen te kijken en zeggen: “Wat voor land willen we zijn? En als we een vooruitstrevend land willen dat tempo wil maken, dat zichzelf kan transcenderen en meer worden, wat voor soort politicus hebben we dan nodig om zo’n land te manifesteren?” Natuurlijk niet de oude soort die achteromkijkt, die zichzelf wil verrijken in plaats van de mensen dienen.

Dit bewustzijn moet zich door het collectieve bewustzijn verspreiden, zodat steeds meer mensen tot die conclusie komen. Het is geen kwestie van een gewelddadige revolutie of zelfs maar een vreedzame revolutie. Het gaat om een revolutie in bewustzijn waardoor de mensen zich hiervan bewust worden en gewoon niet meer geloven wat die politici zeggen. Ze stemmen niet meer op hen. En nogmaals, door de oorlog is de status quo die er was, vernietigd en dit betekent dat de nieuwe politici een betere kans hebben dan ooit tevoren om echte veranderingen door te voeren.

Bouwen aan een nieuw gevoel van verantwoordelijkheid
Dit moet gezien worden. Sommigen hebben het al begrepen, anderen nog niet. Maar ik straal naar het collectieve bewustzijn en het bewustzijn van degenen die ervoor openstaan uit dat er geen behoefte is aan een tunnelvisie en niet zo gefocust te zijn op de oorlog dat je geen stap terug kunt doen om te zeggen: “Wat komt hierna? Welke kansen biedt dat ons die we voorheen niet hadden nu onze samenleving in veel opzichten op haar grondvesten schudt? En hoe kunnen we hiervan gebruik maken om het land daadwerkelijk de richting op te brengen waarin we het altijd al hebben willen brengen? Naar welvaart voor het volk, democratie, openheid, verantwoordelijkheid voor politici en de mensen in de economie, in het bedrijfsleven.”

Er moet een nieuw verantwoordelijkheidsgevoel komen. Want wat is corruptie? Corruptie is dat mensen die zich in bepaalde posities in de samenleving bevinden, steekpenningen aannemen en gunsten verlenen, onaantastbaar zijn. Ze hoeven geen rekenschap af te leggen. Daarom kunnen ze corrupt zijn en er jaar na jaar, decennium na decennium, mee wegkomen. Maar waar komt dit vandaan? Uit de Sovjetmaatschappij die een klasse mensen heeft geïnstitutionaliseerd. De klasseloze samenleving had twee klassen mensen. Degenen die geen positie hadden, en degenen die een door de overheid gesanctioneerde positie in de samenleving hadden. En degenen die een positie hadden, hoefden geen rekenschap af te leggen. Ze konden met allerlei dingen wegkomen en aan de verantwoordelijkheid ontsnappen. En dit is nog een aspect van dit hele slachtofferbewustzijn.

Een klasse van bevoorrechte narcistische mensen
Ik bedoel hiermee dat deze mensen, toen ze eenmaal een positie hadden, die wilden behouden. En als dat betekende dat het hele Sovjetsysteem in stand gehouden moest worden, dan zouden ze alles doen wat zij maar konden om dat systeem in stand te houden, zodat zij hun persoonlijke positie konden behouden. Met andere woorden, er waren wijdverbreide ideeën in de marxistische ideologie om een prachtige gemeenschap te creëren waar solidariteit heerste onder de arbeiders en iedereen zichzelf als onderdeel van het geheel beschouwde, maar in werkelijkheid werd er, althans in de Sovjet-Unie en zelfs in het moderne China, een samenleving geschapen waarin een klasse mensen ernaar streefde om een bepaalde positie te verwerven omdat ze werden gedreven door het verlangen om er zelf voordeel van te hebben, privileges voor zichzelf te krijgen. En als ze die eenmaal hebben, willen ze die behouden.

Dit is het belangrijkste mechanisme in zowel het Sovjet-communisme als het Chinese communisme en andere vormen van communisme die je over de hele wereld ziet. Een bepaalde klasse mensen zet zich niet in voor de gemeenschap, voor het geheel, voor het land, voor het dienen van het volk. Ze zoeken een positie omdat ze er zelf voordeel van willen hebben. Ze geven alleen om zichzelf. En als ze die eenmaal hebben, willen ze die behouden. Daarom zijn er mensen bereid om steekpenningen aan te nemen, bereid om het volk te onderdrukken, bereid om degenen die bezwaar hebben tegen het systeem, gevangen te zetten. Dit hele systeem wordt geregeerd door egocentrische, egoïstische, narcistische mensen. Dit hele systeem wordt geregeerd door een bepaald type mensen omdat het systeem dat soort mensen bevordert en beloont omdat ze vanwege hun verlangen om hun eigen privileges te behouden, bereid zijn het systeem te handhaven. Het systeem versterkt zichzelf, want als het eenmaal is ingevoerd, willen de mensen die er voordeel van hebben, die een voorrecht hebben verkregen door deel uit te maken van het systeem, het systeem behouden.

Als je naar het moderne Rusland kijkt, dan zie je dat het zich daar niet van heeft losgemaakt. Als je naar Oekraïne kijkt voor de oorlog, dan zie je dat Oekraïne zich er ook niet van had losgemaakt, in grotere mate dan Rusland, maar niet volledig. Als je naar Oekraïne kijkt, dan kun je zeggen: “Nu hebben we de kans om de betovering te verbreken, om los te komen van dit systeem, om ons hele systeem opnieuw op te bouwen. Zullen we die pakken of negeren en deze mensen hun positie laten behouden of laten terugkeren naar hun positie en het bestuur van het land laten overnemen zodra de oorlog voorbij is? Wat zullen we doen? Zullen we met het verleden breken?” Het is niet eens een kwestie van breken met de Sovjet-Unie of breken met het communisme, want je zag hetzelfde soort systeem ook in andere naties die niet communistisch waren. Het gaat erom dat je beseft dat er een dynamiek is in de menselijke samenleving waarin bepaalde soorten systemen de meest egoïstische mensen belonen, en dit zal altijd een repressieve samenleving creëren die op den duur niet kunnen blijven bestaan.

De zichzelf versterkende spiraal vormen
Dit is een geweldige kans voor Oekraïne. Nogmaals, ik weet dat het, zoals we al eerder hebben gezegd, misschien voorbarig lijkt om hierover te praten terwijl de oorlog nog gaande is, maar wij zien duidelijk dat die oorlog niet altijd aan de gang zal blijven en daarom proberen we jullie, en het collectieve bewustzijn en de mensen in Oekraïne, de kans te geven om verder te komen, naar de toekomst te kijken en een betere toekomst op te bouwen voor zichzelf, voor hun natie en zelfs voor de grotere gemeenschap die Europa en de wereld is. Oekraïne is een aanwinst voor de Europese gemeenschap, of heeft in ieder geval het potentieel om snel een aanwinst te worden. En ik, en natuurlijk iedereen in het geascendeerde rijk, hoop dat Oekraïne en een cruciaal aantal mensen van het Oekraïense volk die verandering zullen doorvoeren en hun best zullen doen om het slachtofferbewustzijn achter zich laten en te accepteren: “Ja, we zijn een aanwinst voor de Europese gemeenschap. We zijn niet op zoek naar een aalmoes, we zijn niet op zoek naar liefdadigheid, we willen actief deelnemen aan een gemeenschap die wij als een betere toekomst beschouwen dan de gemeenschap die we in het verleden hebben gehad.

Hiermee heb ik gezegd wat ik jullie wilde zeggen. Ik dank jullie voor de gelegenheid om dit op het fysieke vlak uit te spreken, om het door jullie chakra’s uit te stralen zodat dit maximaal effect heeft. Daarom verzegel ik jullie in een zeer vreugdevolle vlam van de Wil van God die ik voor de aarde draag en omdat ik één ben met de IK BEN voor de aarde. IK BEN Master MORE.