Vraag: Waarom hebben we vaak het gevoel dat we aan een verwachting moeten voldoen als iemand iets van ons verwacht; iets wat we zouden moeten doen of hoe we ons zouden moeten gedragen? Waarom verliezen we onszelf zo vaak in een poging om te voldoen aan de verwachtingen die andere mensen van ons hebben? Kan dit gevoel ook iets te maken hebben met onze reden om naar planeet aarde te komen? Wie zou die taak van ons verwachten? Zou ik een verwachting van mezelf hebben gehad? Ik heb het gevoel dat mijn reden om naar planeet aarde te komen op een of andere manier verband houdt met een verwachting.
Antwoord van de Geascendeerde Meester Master MORE. Webinar voor Amerika, 2022 – De Wederopstanding van de Democratie
Degenen onder ons die avatar zijn, hadden een reden om naar de aarde te komen, omdat we destijds iets wilden bereiken, omdat we iets positiefs wilden doen op aarde. We wilden het verschil maken en deze planeet verheffen om het lijden dat we zagen te boven te komen, want daar schrokken we van toen we het zagen. We kwamen hier allemaal met een doel en de verwachting dat we dat doel konden bereiken, omdat we op een natuurlijke planeet gewend waren dat we elk doel konden bereiken dat we onszelf stelden.
Een van de grote schokken die we kregen toen we naar de aarde kwamen, was dat het veel moeilijker was om onze doelen op die planeet te bereiken. Dit kwam gedeeltelijk door de dichtheid van de materie, maar meer nog de dichtheid van het collectieve bewustzijn. Want er bestond een fundamenteel verschil als je nadenkt over wat wij als avatar hadden gedaan. Op een natuurlijke planeet probeerden we het geheel te verheffen. Dit deden we niet door andere mensen direct te veranderen, omdat iedereen het geheel wilde verheffen. Er bestond geen weerstand tegen onze pogingen om het geheel te verheffen.
Dan komen we naar de aarde en in gedachten denken we dat we hier ook zijn om het geheel te verheffen. Het probleem, dat we ons niet volledig hebben gerealiseerd, is dat de meeste mensen op aarde niet in de bewustzijnsstaat verkeren waarin de mensen op een natuurlijke planeet zich bevinden. Ze willen het geheel niet verheffen. Ze willen doen wat het beste voor hen is, ook al heeft dat negatieve gevolgen voor andere mensen en zelfs als het lijden veroorzaakt op planetaire basis, omdat ze niet zien dat dit zo is.
Als we naar de aarde komen, willen we eigenlijk de wereld veranderen door mensen te veranderen die niet willen veranderen. En natuurlijk is dit schier onmogelijk, of in ieder geval zeer moeilijk. Zelfs als je als avatar niet venijnig werd aangevallen door de gevallen wezens, liep je wel een geboortetrauma op omdat je een schok voelde; dat het veel moeilijker is om naar de aarde te komen. Je realiseert je dat je niet aan je eigen verwachtingen kunt voldoen om hier te komen, althans niet zo gemakkelijk als je dacht.
Het is juist de teleurstelling dat je niet aan je eigen verwachtingen kunt voldoen. De vraag is: Zijn we bereid om onze verwachtingen te herzien en in te zien dat ze onrealistisch waren en ze op te geven of houden we eraan vast en proberen we die min of meer verwoed uit te laten komen door van alles te doen of van alles te proberen?
Afgezien van het geboortetrauma is een ander gevolg van de aanval door de gevallen wezens, dat we hebben ervaren dat de mensen op aarde niet op ons reageren. Veel van ons hadden leidinggevende posities op natuurlijke planeten en we waren eraan gewend dat de mensen reageerden, omdat ze konden zien dat iets wat wij voorstelden het beste voor hen en het geheel was. Hier op aarde reageren de mensen niet, ze kunnen niet begrijpen dat wat wij zeggen, het beste voor hen is. En dus negeren ze ons, of ze wijzen ons af, of ze ondermijnen ons in sommige gevallen zelfs en werken ons tegen. Of ze vallen ons persoonlijk aan, iets wat wij absoluut niet hadden verwacht.
Dan zeggen we: “Oké, de gevallen wezens zijn één ding, misschien kan ik hen niet veranderen”, ook al komen sommige avatars in een fase waarin ze denken dat ze de gevallen wezens wel kunnen veranderen, maar anderen zeggen: “Ik kan de gevallen wezens niet veranderen, maar misschien kan ik de mensen veranderen. Hoe pak ik dit aan? Ze lijken niet te begrijpen wat ik zeg. Dan moet dat komen omdat ik het niet goed genoeg kan uitleggen; ik moet dus proberen om het beter uit te leggen. Misschien kunnen ze het niet begrijpen, omdat ze zich niet met mij kunnen identificeren omdat ik zo anders ben. Misschien wel als ik bij de mensen zou kunnen incarneren en net zoals zij zou kunnen zijn, zodat ze me kunnen accepteren als een van hen, misschien luisteren ze dan naar mij.”
Je ziet hoe dit je vervolgens in een modus brengt waarin jij, om bij de mensen te passen, aan hun verwachtingen moet voldoen. Dit kan ervoor zorgen dat sommige avatars in een gemoedstoestand terechtkomen waarin ze altijd rekening houden met de verwachtingen van andere mensen. Ze willen de verwachtingen van de mensen niet teleurstellen, ze willen ze waarmaken, opdat de mensen hopelijk naar hen willen luisteren. En dit brengt je in een passieve gemoedstoestand. In principe hebben we allemaal deze reactie gehad op de mensen op aarde.
Wanneer je als avatar op een bepaald niveau van Christusschap komt, moet je hiernaar kijken. Eerst moet je kijken naar je eigen verwachtingen om naar de aarde te komen: geef ze op. Dan moet je naar de verwachtingen van andere mensen kijken en beseffen dat je in de meeste gevallen niets kunt bereiken door je aan de norm te houden, door te voldoen aan de verwachtingen van je familie of je samenleving, of de mensen in je beroep, wie ook maar. Hoe breng je iets nieuws naar voren als jij je altijd richt op het voldoen aan verwachtingen van mensen die niet openstaan voor iets nieuws, of in ieder geval niet openstaan om iets zelf naar buiten te brengen?
Het is belangrijk dat je onze hulpmiddelen blijft gebruiken om simpelweg te kunnen zeggen: “Door deze dynamiek heb ik bepaalde zelven gevormd die onrealistische verwachtingen hebben. Ik moet naar ze kijken en ze gewoon laten sterven. Voor sommigen van jullie is het gemakkelijker om eerst naar jouw verwachtingen van andere mensen te kijken voordat je kijkt naar je eigen verwachtingen om hier te komen; wat voor jou persoonlijk maar werkt. Op een gegeven moment moet je wel nadenken: “Waarom heb ik besloten om hiernaartoe te komen? Wat had ik in het hoofd? En wat waren de verwachtingen die onvermijdelijk het gevolg daarvan waren?” En dan moet je die loslaten. Je moet erkennen dat je teleurgestelde verwachtingen ervoor hebben gezorgd dat je bepaalde zelven hebt gemaakt om hiermee om te gaan. En die moet je blootleggen en gewoon laten sterven.
Je komt niet in aanmerking voor je ascensie als je de verwachtingen waarmaakt die je had voordat je hier kwam of als je voldoet aan de verwachtingen van andere mensen. Je komt alleen in aanmerking voor je ascensie als je alle verwachtingen, intern of extern, loslaat. Dat heeft Jezus ook gedemonstreerd. Dit heb ik ook tot op zekere hoogte als Thomas More gedemonstreerd, omdat er mensen om me heen waren, waaronder mijn eigen familie, die verwachtingen hadden over hoe ik mijn leven moest leiden, en dat hield niet in dat ik op bevel van de koning zou worden onthoofd. Er stond een enorme druk op mij om mijn standpunt in te trekken en mijn hoofd te redden en daardoor de verwachtingen van zelfs naaste familieleden te redden.
Sommigen van jullie zullen dit in dit leven ook hebben ervaren, misschien nog ervaren naarmate je groeit. En je moet begrijpen dat de oplossing niet is dat je aan de verwachtingen voldoet, maar ze opgeeft.