Amerika, wat heb je gedaan met de Talenten die je hebt gekregen?

 

Geascendeerde Meester Saint Germain, 9 oktober 2022. Webinar voor America – De Wederopstanding van de Democratie

IK BEN de Geascendeerde Meester Saint Germain. Ik wil dat je mentaal een stap terug doet uit de huidige situatie in de wereld, welke conflicten er ook gaande zijn, wat je ook in je persoonlijke leven ziet, wat je ook in je land ziet, in je omgeving, doe een stap terug. We gaan een stap terug doen en kijken naar het algemene beeld van democratische naties op de wereld. We gaan kijken naar de geschiedenis en hoe democratie past in het historische proces dat je kunt zien. Ik heb gezegd dat er een getij is in de zaken van mensen die bij vloed tot fortuin kan leiden, maar als die kans niet wordt aangegrepen, leidt dit tot ongeluk. Er zijn bepaalde cycli. Er zijn maar weinig mensen die zich hierin hebben verdiept. Sommigen wel, maar heel weinig mensen hebben gezien dat er altijd cycli zijn geweest. Dit is geen regelmatige cyclus is, zoals de tijden in een jaar, de seizoenen die met regelmatige tussenpozen veranderen. Het is niet iets wat je in de astrologie kunt lezen, waarbij de bewegingen van de planeten de oorzaak van de beschaving zullen bepalen. Dit ligt veel subtieler.

Cycli in het historische proces
Zoals ik al heb laten doorschemeren, is het een kans voor mensen wanneer een nieuw idee wordt uitgebracht, om het idee te omarmen of zich ertegen te verzetten, het te verwerpen of het te negeren, en zo is het ook met democratie. 1776 wordt door veel mensen gezien als de start van het moderne tijdperk van de democratie, maar democratie is eigenlijk al eerder begonnen. Het begon met de Renaissance, de uitdaging van de wetenschap van de katholieke doctrines, de Reformatie en deze geheel nieuwe ontwikkeling is een nieuwe cyclus in de geschiedenis begonnen. Zoals ik al eerder heb gezegd, vereist het voortbrengen van iets nieuws, zoals de auto, veel individuele uitvindingen. Om zoiets als democratie voort te brengen, zijn veel individuele ideeën nodig die bij elkaar moeten komen om ze op fysiek niveau te kunnen implementeren.

Democratie is eigenlijk al in het oude Athene begonnen, maar begon zelfs al eerder in andere delen van de wereld door bepaalde ideeën, door bepaalde filosofen, de Griekse filosofen onder andere, maar ook oosterse filosofen, zelfs de Boeddha, droegen in zekere zin bij aan het proces dat leidde tot de vorming van democratie, net als Jezus. Natuurlijk hebben Confucius, Lao Tzu en andere filosofen ook bijdragen geleverd, ideeën die geleidelijk, heel geleidelijk aan, een bepaald momentum, een bepaald fundament hebben gelegd.

Maar we kunnen wel zeggen dat in 1776 het proces van democratie op aarde manifesteren overging naar het fysieke rijk, het materiële octaaf en dit luidde dus een bepaalde cyclus in. Wat er nu gebeurt, is in feite het proces dat wordt beschreven in de gelijkenissen van Jezus over de talenten; de dienaren die talenten kregen en het was de vraag of ze die zouden vermenigvuldigen of in de grond begraven. De democratie die fysiek doorbrak, gaf de mensen op aarde dus een talent en de vraag is: “Wat hebben ze ermee gedaan? Hebben ze die vermenigvuldigd of hebben ze hem in de grond begraven?”

Je ziet dat een aantal landen een tijdlang de democratie hebben gemanifesteerd en vervolgens hebben verloren, omdat ze weer werden overgenomen door een dictator, zoals bijvoorbeeld Duitsland in de jaren dertig van de vorige eeuw. Je ziet dat Rusland de overgang van het tsaristische rijk naar het communistische rijk niet in een vorm van democratie kon veranderen, maar een dictatuur werd. Je zag na de val van de Sovjet-Unie dat het Russische volk nog een kans kreeg om de democratie te omarmen, maar in plaats daarvan lieten ze Poetin die ondermijnen. Je hebt dit natuurlijk gezien in veel andere landen die met democratie hebben geëxperimenteerd en niet echt in staat zijn geweest om die in de loop van de tijd in stand te houden.

Ik wijs erop dat er in 1776 een nieuwe cyclus begon. Een nieuwe cyclus begon op het fysieke niveau en die cyclus zal een tijdje duren. Die mag op haar beloop worden gelaten. Wij, de geascendeerde meesters, hebben bepaalde energie, bepaalde ideeën, uitgegeven en wanneer die naar buiten komen, gaan wij, zoals beschreven in de gelijkenis van Jezus, weg en laten mensen ermee doen wat ze willen, maar er zal een dag komen waarop we terugkeren en dan komt de dag dat er rekenschap moet worden gegeven. Wat heb je gedaan met de talenten die je hebt gekregen? Dit gebeurt niet per se bij alle naties op hetzelfde moment, want we beseffen dat naties zich in 1776 op verschillende niveaus bevonden en op verschillende niveaus van collectief bewustzijn zitten en daardoor gebeurt het dus niet op dezelfde datum. Maar op een gegeven moment gebeurt het wel. Het is niet per se een vaste dag, maar er komt een moment waarop we moeten zeggen: “Amerika heeft nu de kans gehad om te doen wat ze wilde met democratie, het is nu tijd om te evalueren wat ze hebben gedaan. Hebben ze de talenten vermenigvuldigd? Hebben ze die in de grond begraven? Wat is er gebeurd?” Hetzelfde geldt natuurlijk voor veel andere moderne democratieën die al lang een democratie hebben. Wat hebben ze ermee gedaan? Ik wil jullie nu op zijn minst een indruk te geven van de evaluaties die we maken op het geascendeerde niveau.

De uitdagingen van de cyclus van democratie
We hebben jullie veel leringen gegeven, zelfs in onze vorige conferentie over democratie en Christusschap, over de groei van menselijkheid. Democratieën moeten groeien in hun erkenning van menselijkheid. De erkenning dat alle mensen gelijke behandeling en gelijke kansen verdienen en dat een democratie haar eigen burgers moet beschermen tegen uitbuiting door de elite, zoals we door de geschiedenis heen kunnen zien, die altijd de bevolking wil uitbuiten. Wanneer we hiernaar kijken, dan zien we dat sommige naties in Europa, vooral Noord-Europa, behoorlijk goed gebruik hebben gemaakt van de kansen die democratie biedt. Ze hebben blijk gegeven van een hoge mate van sociaal bewustzijn, wat zich heeft gemanifesteerd door het niet toestaan dat een kleine elite die deze landen domineert en de bevolking uitbuit, althans niet zoveel als in andere landen is gebeurd. Een zekere manifestatie van deze maatschappelijke verantwoordelijkheid zien we bijvoorbeeld in de openbare gezondheidszorg, omdat ze niet willen dat mensen op straat sterven omdat ze het zich niet kunnen veroorloven om naar de dokter te gaan.

Ik zeg niet dat deze naties geen vooruitgang moeten boeken en niet meer vooruitgang zouden kunnen boeken. Maar als je op planetaire schaal kijkt, dan hebben ze goed gebruik gemaakt van de talenten; ze hebben die vermenigvuldigd en zijn verder gekomen. Amerika zit natuurlijk niet op het niveau van de Scandinavische landen bijvoorbeeld. Dat sociale bewustzijn, het gevoel dat we hier samen in zitten, heeft zich niet gemanifesteerd, zoals we al meerdere keren hebben besproken. In plaats daarvan heeft het Amerikaanse volk zich laten verdelen door de machtselite. Ze hebben zich van de jaren zeventig tot op heden laten uitbuiten door de machtselite, zoals beschreven in het onderzoek naar de inkomensongelijkheid. Je ziet dus dat wat er gebeurt wanneer een bepaalde cyclus van kansen eindigt en wanneer je rekenschap moet afleggen over wat je met de kans hebt gedaan; dit natuurlijk niet iets is dat in het openbaar, fysiek, gebeurt. Het is niet zo dat we fysiek aan mensen kunnen verschijnen en zeggen: dit zien we, dit kun je verbeteren.

In plaats daarvan doen we dat vanuit het geascendeerde rijk, waarbij bepaalde energie vrijkomt. We hebben dit al gedaan bij de I AM Movement in de jaren dertig via onze gesponsorde boodschappers. We hebben het al een aantal jaren gedaan via deze boodschapper en via jullie, onze studenten, of het nu in Amerika is of elders, niet alleen via onze conferenties, maar zeker ook via conferenties. We hebben deze energie losgelaten en de energie gaat het collectieve bewustzijn binnen en dwingt mensen om te reageren bij wijze van spreken. Niet hoe ze moeten reageren, maar dwingen hen wel om te reageren. Dit is, zoals we eerder hebben besproken, rechtmatig binnen een Wet van Vrije Wil. Daarom kan Christus naar de aarde afdalen, omdat die de mensen dwingt om te reageren. Zullen ze Christus aanvaarden of zullen ze Christus verwerpen? We hebben het recht om mensen te dwingen om te reageren. Ze weten dit natuurlijk niet bewust, dus reageren ze vaak op het onderbewuste niveau en op die manier stroomt het natuurlijk over naar het fysieke niveau.

De focus op het materiële welzijn
Als je naar democratieën in het algemeen kijkt, dan zul je zien dat er een tijd was dat een hele generatie in armoede is opgegroeid, omdat ze in hun samenleving niet veel kansen hebben gekregen om een opleiding te volgen, om op te klimmen naar een hogere positie in hun werk. Als ze in de arbeidersklasse waren geboren, bleven ze hun hele leven in die arbeidersklasse leven. Dit kun je in veel landen zien aan het begin van de twintigste eeuw, in de jaren dertig en veertig. Je zag in Amerika dat de grote depressie veel mensen dwong om op een laag niveau van de levensstandaard te blijven. Maar na de Tweede Wereldoorlog zag je ook in veel landen de economie groeien en dat de arbeiders een veel betere levensstandaard kregen en er was een generatie die het contrast kende tussen de armoede die er vroeger was en de relatieve welvaart die ze daarna kregen. Ze waardeerden de vooruitgang die werd geboekt.

Nu was dit legitiem. Wanneer je naar die democratieën kijkt, dan zie je dat het een tijdlang absoluut noodzakelijk was dat zij zich concentreerden op het verhogen van de materiële levensstandaard van de mensen. Dit was het vermenigvuldigen van de talenten. Maar sindsdien is er in veel landen, waaronder de Verenigde Staten en Europese landen, inclusief de Scandinavische landen, een nieuwe generatie opgegroeid in een democratie, die is opgegroeid met een hoge mate van welvaart die geen contrast heeft, althans niet door eigen ervaring. Ze weten als ze hiernaar willen kijken, dat er andere landen zijn waar mensen niet hebben wat zij hebben, maar de meesten van hen nemen niet de moeite om hiernaar te kijken. Ze richten zich heel erg op hun eigen leven.

Op weg naar een nieuwe heldere visie
We zien dat de focus in een bepaalde periode op het materiële vlak lag, maar het maakt niet echt uit waar die focus op lag. Het ging erom dat mensen een doel hadden. Samenlevingen hadden een doel. Ze waren op weg naar iets en inmiddels is dat doel is bereikt en dat is een soort anticlimax geweest. Je ziet bijvoorbeeld dat er atleten zijn die vier jaar of langer hebben getraind om naar de Olympische Spelen te kunnen gaan om een gouden medaille te winnen in een bepaalde tak van sport. Ze zetten hun normale leven opzij, ze brengen grote offers om zichzelf te verbeteren, want hun doel is de gouden medaille winnen. Een atleet gaat naar de Olympische Spelen, wint de gouden medaille en is eerst in de wolken en opgetogen, maar na de ceremonie wordt hij alleen gelaten, krijgt hij of zij plotseling het gevoel: “Wat moet ik doe nu? Wat moet ik met mijn leven doen? Ik heb mijn doel bereikt. Wat moet ik doen?” Dit is gebeurd met de democratische naties. Er is een beweging geweest in het collectieve bewustzijn: “Wat doen we nu? We hebben meer bereikt dan onze ouders konden dromen. Wat moeten we doen?”

We hebben al eens gezegd dat het echte doel dat nadat je materiële welvaart hebt gekregen, is dat je moest streven naar psychische welvaart, psychologisch welzijn, maar de meeste landen, in feite geen enkel land, hebben die overgang eigenlijk gemaakt. Daarom zie je dat er in de meeste democratieën het gevoel heerst van: “Wat nu? Wat moeten we nu doen? Er is geen duidelijk doel, er is geen duidelijke visie op wat we moeten doen.” Een onderdeel hiervan is dat democratieën in de periode waar ik het over heb, ook de strijd aangingen tegen eerst het nazisme en daarna het communisme in de Koude Oorlog en had men dus ook het gevoel dat er een vijand op de wereld was. Zoals we hebben besproken, hebben veel mensen in Amerika na de ineenstorting van de Sovjet-Unie het gevoel gehad: “Wat nu?” Toen kwam 9/11 maar uiteindelijk vervaagde dit ook, dus “Wat doen we nu?”

Je ziet dat ik erop wijs dat er een zekere apathie is ingeslopen bij de democratische naties. Met andere woorden, ze hadden een doel, ze werkten naar dat doel toe en het maakte niet zoveel uit wat het doel was, maar ze hadden wel een doel. Zolang ze daar naartoe werkten, bereid waren zichzelf te transcenderen om dichter bij dat doel te komen, vermenigvuldigden ze de talenten. Maar als je in deze staat van ‘wat moeten we nu doen’ gaat, vermenigvuldig je de talenten niet echt, althans niet zoveel als je zou kunnen, want je hebt geen duidelijk doel, je gaat niet een duidelijke richting op. Het handhaven van de status-quo, het handhaven van de comfortabele materiële levensstijl is geen doel. Hiervoor hoef je de talenten niet te vermenigvuldigen.

Je ziet dat de eerste fase van democratie eruit bestond of de democratie zichzelf verdedigde tegen een vijand en probeerde de armoede te transcenderen die er was toen democratische naties werden gevormd; de ongelijkheid die iedereen ertoe bracht om een enigszins redelijke levensstandaard te krijgen en deze fase was noodzakelijk en dit was een duidelijk doel, maar de volgende fase is natuurlijk de stap doen naar een nieuw doel, naar een nieuwe visie. Dit hebben de democratische landen niet gedaan, inclusief de meest vooruitstrevende, zoals de Scandinavische landen, die nog steeds het gevoel hebben dat het handhaven van een goede levensstandaard eigenlijk het enige is waar we naar kunnen streven en dat het welvaartsniveau dat we hebben wel voldoende is. Dat gevoel heeft de meerderheid van het Amerikaanse volk niet, maar een grote middenklasse heeft zeker een staat van tevredenheid over hun leven bereikt – althans een tijdlang.

Er is gezegd dat de noodzaak de moeder van vindingrijkheid is. Maar tevredenheid is het tegenovergestelde van vindingrijkheid. Waar is de noodzaak om te innoveren wanneer je tevreden bent? Wat is de noodzaak om jezelf te transcenderen? Je geniet gewoon van wat je hebt en je streeft naar meer van wat je hebt. Je wilt twee auto’s hebben in plaats van één. Je wilt een grotere auto. Je wilt een groter huis. Je wilt op vakantie naar het buitenland. Je wilt niet alleen hetzelfde als de Jansens, maar ook de Jansens overtreffen. Je ziet dat men op zoek gaat naar statussymbolen, maar als je goed kijkt, zie je dat dit niemand echt bevredigt. Een tijdlang mensen kun je mensen misschien vermaken, zouden we kunnen zeggen, door naar materiële goederen te streven, maar het bevredigt hen niet omdat ze naar iets anders verlangen. Ze weten niet wat. En waarom weten ze het niet? Omdat noch het christendom, noch het wetenschappelijk materialisme hen dat gevoel van een doel hebben kan geven, waar je als mens naar moet streven wanneer aan al je materiële behoeften, of in ieder geval de meeste, is voldaan.

Wat doe je dan? De cyclus is voorbij, waarin democratieën idealiter een hogere visie hadden moeten krijgen. “Zonder visie komt het volk om”. Maar ze kunnen ook ten onder gaan als ze een onvolledige visie hebben, een dualistische visie. De volgende stap en de voorwaarde voor de wederopstanding van de democratie is eigenlijk de opkomst van een nieuwe visie: “Wat doen we nu? O ja, dit moeten we nu doen.” En dat is, zoals we eerder hebben besproken, heel erg dit gevoel van streven naar psychologisch welzijn, en de heelheid en genezing van mensen. We hebben het er natuurlijk over gehad dat veel mensen in hun laatste leven betrokken waren bij de oorlogen die je in de vorige eeuw hebt gezien, dat zij ernstige trauma’s met zich meedragen en het zou niet alleen veel voordeel hebben voor de mensen, maar ook voor de naties van die mensen, dat zij van die psychologische problemen genezen zouden zijn.

De gerichtheid op jezelf transcenderen
Dit is dus een doel. Maar het is meer dan dat. Want wat gebeurt er op het pad naar Christusschap? Er is een fase, zoals we in de cursus van de Maha Chohan en de zeven Chohans hebben beschreven, waarin jij je moet concentreren op je persoonlijke groei. Je bent bij wijze van spreken bezig om je te verheffen boven het massabewustzijn. In zekere zin kun je zeggen dat de democratische naties een aantal decennia op dit pad waren, gericht waren op zichzelf, op hun eigen groei, en zich verhieven boven het massabewustzijn van de dictaturen, de fascisten, de nazi’s, de communisten, enzovoort, de Arabische naties, alle naties waarin de mensen vastzaten en geen vrijheid hadden. De democratische naties moesten zich hier bovenuit trekken om een hogere mate van vrijheid te manifesteren dan het collectieve bewustzijn op de planeet van destijds. Nogmaals, prima in orde.

Maar op het zesennegentigste niveau moet je door een beslissingsproces heen. Blijf jij je op jezelf richten? Of ga je je richten op het verheffen van het geheel? Kijk je verder dan jezelf? Zul je een hogere visie, een hoger doel, begrijpen en zeggen: “Wat kan ik voor anderen doen?” En de meeste democratische naties hebben natuurlijk vooruitgang geboekt op dit terrein; je ziet dat ze andere naties helpen, minder ontwikkelde naties. Je ziet het op veel verschillende manieren. Er is vooruitgang geboekt. Maar die vooruitgang is niet geweest wat het had kunnen zijn, die heeft niet het niveau bereikt dat het had kunnen bereiken, omdat het nog steeds zo is dat de democratische naties hebben gefunctioneerd met deze visie, dit doel, wat ze zouden kunnen zijn, wat ze zouden kunnen bereiken, wat zou kunnen worden bereikt, wat mogelijk was op de wereld. Ze hebben een bepaald niveau bereikt waarop ze verder dan zichzelf zijn gaan kijken, en ze hebben gezegd: “Het is onze plicht. Het is in zekere zin onze plicht om onze vooruitgang te gebruiken om andere landen te helpen om op hetzelfde niveau te komen.”

De visie dat de aarde een hoger potentieel heeft, begrijpen
Dit is natuurlijk volkomen terecht, maar er is een hoger niveau en daar moeten de naties naar toe om de democratie weer tot leven te laten komen in de volgende fase. En het is een visie van een hoger potentieel voor de aarde begrijpen. In wezen moeten ze mijn visie op de Gouden Eeuw gaan begrijpen. Ze hoeven dit niet bewust te herkennen, ze hoeven niet te zeggen: “O, er is een wezen dat Saint Germain heet en hij heeft een visie op een Gouden Eeuw. Daar gaan we aan werken.” Ze moeten deze ideeën wel beginnen te begrijpen; dat er een hoger potentieel is dan welke democratische natie ook tot nu toe heeft gemanifesteerd. En het potentieel is dat je een wereld kunt manifesteren die in alle opzichten beslist op een hoger niveau is dan wat je in de moderne beschaving ziet.

Met andere woorden, democratieën moeten het gevoel overwinnen dat de hele moderne beschaving een soort top heeft bereikt, een soort toppunt, waarna ze niet verder kunnen komen. Je doet er tenslotte lang over om de Mount Everest te beklimmen, maar als je eenmaal op de top bent, waar ga je vanaf daarna naar opklimmen? De neiging bestaat om te denken: “Wat kunnen we nog meer bereiken?” Maar zoals ik al heel vaak heb proberen uit te leggen, is er een veel hoger potentieel. Er is een veel hogere welvaart mogelijk dan je tegenwoordig ziet – een veel hoger niveau van welvaart. Er is een veel hoger niveau van technologie. Er is een veel hoger niveau waarop je geen energiebronnen hebt die op kracht berusten en dat je daarom gratis energie krijgt, iets wat door de machtselite belachelijk wordt gemaakt. Maar het is gratis, omdat je de machtselite niet hoeft te betalen om het te krijgen.

Er zijn veel hogere niveaus van menselijkheid, veel hogere niveaus van persoonlijk welzijn, psychologische heelheid, dan zich tegenwoordig manifesteren. Met andere woorden, je kunt terugkijkend op honderd jaar zeggen: “Kan iemand die aan het begin van de twintigste eeuw leefde, in de arbeidersklasse leefde, en tien uur per dag werkte, een smerige baan had in een fabriek, zou je hem kunnen vertellen hoe het leven in 2022 in zijn land zou zijn? Zou hij je geloofd hebben? Hoogstwaarschijnlijk niet – hij zou dat beeld niet hebben kunnen bevatten. De meeste mensen kunnen vandaag de dag ook niet verder kijken dan wat er tegenwoordig gemanifesteerd is en de visie kunnen bevatten dat er veel meer gemanifesteerd kan worden. En dat is wat er moet gebeuren.

Een hoger niveau van dienstbaarheid krijgen
Jullie, de studenten van de geascendeerde meesters, kunnen veel doen om hieraan mee te helpen door de oproepen te doen, de visie vast te houden, zoals we zeggen, maar ook naar je eigen psychologische problemen te kijken. Wees bereid om te kijken naar de blokkades die je hebt, de gescheiden zelven die je hebt, die je laten denken: “Ah, zou dit zich echt kunnen manifesteren? Is dit echt mogelijk? Of heeft Saint Germain het gewoon over een soort utopie?” Je zult merken dat er zelven zijn die weerstand hebben tegen het manifesteren van een veel hogere visie dan je nu hebt. Dit maakt deel uit van het pad naar Christusschap. Er komen bepaalde momenten op het pad waarop je terug kunt kijken, en deze boodschapper is daar nu al een aantal jaren mee bezig en zegt: “Ik heb zeker enige vooruitgang geboekt vergeleken met toen ik vele jaren geleden aan het pad begon, maar is er niet meer? Is er geen hoger niveau? Is er geen hoger niveau van dienstbaarheid waar ik naar toe kan? En hoe doe ik dat? Wat moet ik in mijn psyche overwinnen om op dat hogere niveau te komen?” En daar hebben jullie allemaal op bepaalde momenten mee te maken.

Het zijn, nogmaals, de cycli. Je vindt een lering van een geascendeerde meester. In zekere zin begint er dan een cyclus. Wat ga je daarmee doen? Zul je de talenten die je hebt gekregen, vermenigvuldigen? Wat ga je doen? En dan heb je een doel waar je naartoe werkt, dat je kunt bevatten als je voor het eerst een pad vindt, maar er komt een moment waarop je dat hebt bereikt, maar kun je dan hoger kijken naar het volgende niveau van visie, het volgende doel? Het is niet zo dat je ontevreden over jezelf hoeft te zijn. Ik zeg niet dat de democratische naties ontevreden moeten zijn over zichzelf. Maar kun je die hogere visie vatten? Als je als student van geascendeerde meesters dat niet kunt, hoe kun je dan verwachten dat de mensen in jouw land dat zullen doen? Dus wees bereid om naar jezelf te kijken, bereid te zijn om hiermee aan de slag te gaan, te accepteren dat er meer mogelijk is, zowel voor jou, maar in de eerste plaats voor de samenleving. Wees niet degenen die zich tegen vooruitgang verzetten, wees degenen die het omarmen.

Wijdverbreide onvrede in democratische landen
Terug naar de naties. Er is nu een cyclus waarvan de cirkel rond is. Er is een proces waarin de mensen in democratische landen worden geconfronteerd met de noodzaak om beter hun best te doen, ze worden geconfronteerd met de noodzaak om te evalueren wat ze hebben bereikt. En omdat ze zich hier niet bewust van gewaar zijn – als dat wel zo was, dan zou het veel gemakkelijker zijn – maar omdat ze zich daar niet bewust van zijn, reageren ze onbewust. Ze reageren zonder dat ze begrijpen waarom ze reageren en dit is iets wat zich al een tijdje aan het opbouwen is. Maar het is natuurlijk versneld door de coronapandemie en het stopzetten van economische activiteiten en nu met de stijging van de energieprijzen en de dreiging van oorlog, enzovoort.

Wat je ziet, is bijna universeel in democratische landen, er is toenemende ontevredenheid. Mensen zijn ontevreden, maar begrijpen niet waarom. De vraag is: hoe wordt dit uitgedrukt? En dan zie je dat elke natie een bepaald collectief bewustzijn heeft, een bepaalde mentaliteit, een bepaalde psyche die ervoor zorgt dat ze dit op verschillende manieren doen. Sommige landen erkennen niet dat ze ontevreden zijn. In Denemarken, en dat weet deze boodschapper maar al te goed, erkent men deze wijdverbreide groeiende ontevredenheid niet. Mensen doen nog steeds alsof ze tevreden zijn met hun leven en dat alles goed gaat. Maar toch zie je wat onrust in de politieke arena en het is slechts een kwestie van tijd voordat ze zullen moeten erkennen dat er veranderingen moeten komen.

In Engeland zag je dat dit zich manifesteerde bij de terugtrekking uit de EU. Er was groeiende ontevredenheid en ze konden niet begrijpen waar dat vandaan kwam. Ze begrepen niet dat hun eigen weigering was om zichzelf te transcenderen – achteromkijken, hun tradities, vasthouden aan tradities, oude beelden van Engelands grootsheid willen vasthouden – eigenlijk die ontevredenheid schiep, omdat ze zichzelf niet transcendeerden. In plaats daarvan reageerden ze zich af op de EU en zeiden dat de EU de oorzaak was van hun problemen en dat alles zou veranderen als ze zich uit de EU zouden terugtrekken. Ze zouden over hun onvrede heen komen. Natuurlijk zijn ze niet over hun ontevredenheid heen gekomen, omdat die niet wordt veroorzaakt door omstandigheden op de wereld, maar door psychologische, innerlijke, omstandigheden.

Kijk nu eens naar de Verenigde Staten, en je moet erkennen dat men in de Verenigde Staten, als je bereid bent hier objectief naar te kijken, in tegenstelling tot de meeste landen in Europa, veel meer geneigd is tot geweld. Waarom zie je zoveel schietpartijen in Amerika en lang niet zo veel in Europa? Omdat het Amerikaanse volk meer de neiging heeft om haar ongenoegen, haar woede, te uiten door middel van geweld. Je ziet dit op veel andere manieren in Amerika, omdat de neiging bestaat om fysiek te worden, erg boos te worden, te projecteren dat iemand anders de schuld heeft en dan acties te ondernemen die krachtig of gewelddadig zijn tegen die mensen.

Nogmaals, we begrijpen dat de ontevredenheid in het algemeen voor 2016 al bij het Amerikaanse volk groeide. We begrijpen dat de regering Obama al acht jaar aan de macht was. Ze hadden dit niet echt aangepakt en daarom wilden de mensen verandering en dan komt Donald Trump, hij speelt in op die ontevredenheid en hij heeft precies de psychologische problemen die nodig zijn om te profiteren van die ontevredenheid en mensen een zondebok te geven om hun woede op te richten. Hij wordt dan gekozen, hij is niet de president van alle Amerikanen, maar alleen van de mensen die hem steunen, en maakt alle anderen tot zondebok en dat is de reden waarom mensen zijn verkiezingsleugens geloven, ook al geloofde bijna niemand die aanvankelijk. Bijna niemand van zijn aanhangers geloofde echt dat de verkiezingen waren gestolen. Maar ze raakten ervan overtuigd omdat dit hen in staat stelde om door te gaan met een zondebok aanwijzen – om te projecteren dat het de schuld van iemand anders was. Dit is zeker iets wat de Amerikanen moeten transcenderen voordat de democratie in Amerika weer tot leven kan worden gewekt, voordat er een hogere visie kan ontstaan – dat we echt een doel hebben in Amerika – dat er iets is, een hoger niveau van de samenleving, dat we kunnen manifesteren in Amerika, we hebben een potentieel, een veel hoger potentieel dan nu. Er is ook een veel hoger welvaartsniveau voor alle mensen in Amerika, maar alleen als we de machtselite niet het geld van de mensen laten stelen.

De droom van de superheld als reddende engel
Er is nog een ander aspect van de Amerikaanse psyche dat ik wil bespreken. Dit is een concept dat je voor het eerst ziet in stripboeken in Amerika, al vanaf het begin van de jaren dertig en de laatste tijd, of later, ook in films. En dit is het concept dat je in de meeste andere landen eigenlijk niet aantreft, hoewel het natuurlijk door Hollywood is geëxporteerd en veel mensen over de hele wereld deze films hebben bekeken. Dat concept is het concept van een superheld, de superheld die een bovennatuurlijk vermogen heeft en daarom tegen de slechteriken kan vechten en van ze kan winnen en dingen rechtzetten – red je leven, red de natie, red de planeet.

Je ziet ook in veel andere films dat de held, vaak de onwillige held, eerst wordt blootgesteld aan misbruik en dat andere mensen ook worden blootgesteld aan misbruik door de slechte mensen en uiteindelijk besluit hij er iets aan te doen en neemt hij zijn pistool en begint te schieten. We hebben het er al eerder over gehad, maar ik wil het nog een keer aan de orde stellen, omdat dit ook verband hield met het presidentschap van Trump, omdat Trump zich presenteerde als de superheld, ’s werelds beste zakenman, die het land uit het slop kon halen. En het sloot aan bij degenen die ontevreden waren, niet begrepen waarom ze ontevreden waren, niet eens wilden overwegen dat hun eigen bewustzijn wel eens die ontevredenheid zou kunnen veroorzaken. Er was een zondebok waar ze hun boosheid op konden richten, er was een held die beloofde dat hij hen zou redden, en de mensen werden hierdoor verblind, ze werden in die draaikolk gezogen, en je ziet nu het resultaat hiervan. Zijn deze mensen tegenwoordig minder ontevreden dan toen Trump werd gekozen?

Laten we nog een vraag stellen. Waren ze na vier jaar presidentschap van Trump minder ontevreden dan daarvoor? De meesten van hen niet, omdat Trump geen superheld is, om de eenvoudige reden dat de grondwet ervoor zorgt dat de president nooit een superheld kan worden, evenals dat hij geen dictator kan worden. Die beperkt de bevoegdheden van de president. Trump deed een belofte om verkozen te worden, maar hij had geen kans om die ooit na te komen, dus hoe konden de mensen hun ontevredenheid loslaten? Maar toen slaagde Trump erin hun aandacht hiervan af te leiden door het hele idee dat de verkiezingen waren gestolen. Nu was er een reden voor die onvrede en die is dat Trump niet door mocht gaan als president. En dan heb je weer iemand om je woede op te richten.

Amerikanen moeten stoppen met iemand tot zondebok maken en iets op anderen projecteren
De ironie is nogmaals, zoals Jezus heeft uitgelegd, dat veel van deze mensen zichzelf als christen beschouwen. Wat is eigenlijk de waarheid als je christen bent? Dat je bereid bent om te doen wat Christus zei, onder andere, zoek naar de balk in je eigen oog in plaats van naar de splinter in de ogen van anderen te kijken. Nou, wat doen mensen wanneer ze een zondebok maken? Ze blazen de splinter in de ogen van hun broers op zodat het een balk wordt en laten zichzelf geloven dat ze misschien een kleine splinter in hun eigen oog hebben, maar dat die niets is vergeleken met de balk in het oog van andere mensen. Daarom verdienen ze het om tot iets gedwongen te worden. Dit is natuurlijk volkomen onchristelijk, antichristelijk, voor degenen die begrijpen waar de boodschap van Christus over gaat. Wat is het punt? Het punt is dat je de ontevredenheid die je voelt, nooit zult overwinnen, zolang je maar uitstraalt dat de oorzaak van je ontevredenheid buiten jou ligt. Je kunt er niet aan ontsnappen. Je zit gevangen in psychologisch drijfzand, een catch-22. Er is geen uitweg zolang je iets op de buitenwereld projecteert. De enige uitweg is dat je naar binnen gaat, naar jezelf kijkt en zegt: “Wat in mijn psyche zorgt ervoor dat ik me boos en ontevreden voel en geneigd ben om geweld te gebruiken?”

Nu zie je dat sommige mensen die op 6 januari het Capitool bestormden, dit ook daadwerkelijk hebben gedaan. Lang niet allemaal, maar sommigen hebben het wel gedaan. Het was alsof deze gebeurtenis hen met een schok uit de gemoedstoestand haalde waarin ze zich eerder bevonden en ze stopten met naar buiten kijken en keken toen naar zichzelf en realiseerden zich: “Ik ging te ver, ik raakte uit balans – wat is er gebeurd?” En dit moet er gebeuren met tientallen miljoenen, honderden miljoenen mensen in Amerika die moeten stoppen met projecteren. Ze moeten zeggen: “Hoe kan ik mezelf veranderen zodat ik me beter ga voelen over mezelf dan nu het geval is, omdat het gevoel van woede, het gevoel van ontevredenheid, in mij zit en kan alleen in mij veranderd worden.” Dat is de essentie van de boodschap van Christus, precies dat, of het is op zijn minst één manier om die essentie te beschrijven. Dit is wat hij tweeduizend jaar geleden zei; het is ook wat hij demonstreerde en in praktijk bracht. Hij riep zijn discipelen hiertoe op, iets wat Petrus nooit heeft begrepen. Nu heb je zeventienhonderd jaar aan katholieke tradities die het ook niet hebben begrepen en vandaag de dag zelfs nog niet; daarom blijven de priesters kinderen misbruiken en blijft de kerk het verdoezelen, of de storm het hoofd bieden en denken: “O, het zal allemaal wel weer overgaan en de kerk zal altijd bestaan.”

Sponsoring door de geascendeerde meesters
Die omslag is natuurlijk niet alleen relevant in Amerika, maar in alle democratische landen. Maar zoals ik al aangaf, heeft Amerika de neiging dat mensen – wanneer ze ontevreden worden, wanneer ze boos worden – iets projecteren op de buitenwereld. En dit komt gedeeltelijk omdat de Amerikanen mijn sponsoring van Amerika als vanzelfsprekend hebben beschouwd. Ze dachten dat ze er recht op hadden. Ze hebben gedacht dat – hoewel ze het niet bewust opmerken – ze hebben gedacht dat het feit dat Amerika zo’n groot land is, en de positie in de wereld en de welvaart heeft gehad, dat dit moet betekenen dat ze het verdienen, dat ze het waard. Als ze wisten dat ik Amerika had gesponsord, zouden ze zeggen: “De reden dat Saint Germain Amerika heeft gesponsord, was omdat we zijn sponsoring waard zijn”. Maar dat is niet het geval.

Sponsoring door de geascendeerde meesters is, zoals we eerder hebben gezegd, sponsoring van je potentieel. We zien dat je het potentieel hebt om jezelf te transcenderen. Wij sponsoren jullie om jullie een betere kans te geven om door die transformatie heen te gaan. Maar nogmaals, het is een kwestie van vermenigvuldig je de talenten of begraaf je ze in de grond? En veel Amerikanen hebben de talenten niet vermenigvuldigd. Ze hebben het vanzelfsprekend gevonden wat Amerika had en nu ze beseffen dat hun levensstandaard erodeert, dat er eigenlijk geen doel is, niets om naar te streven, dat het hier niet goed gaat en dat het daar niet goed gaat. Ze beginnen zich te concentreren op alle negatieve dingen, ze worden ontevreden en dus maken ze een zondebok en worden ze gewelddadig. Maar wat betekent het om je talenten in de grond te begraven? Kijk naar de gelijkenis van Jezus. Wat zei de ene dienaar die zijn talenten in de grond begroef? “O, ik weet dat je een harde leermeester bent. Ik wilde niet het risico lopen te verliezen wat je had, dus heb ik het in de grond begraven.” Maar wat deed deze dienaar? Hij bedacht een zondebok. Hij projecteerde dat zijn meester zus of zo was en daarom moest hij doen wat hij deed. Wat deden de andere twee dienaren om hun talenten te vermenigvuldigen? Ze transcendeerden zichzelf.

Toen ik Amerika sponsorde, sponsorde ik de Amerikanen niet omdat ze het op dat moment waard waren, maar omdat ze het potentieel hadden om zichzelf te transcenderen en daardoor het sponsorschap waardig te worden. Dat is het vermenigvuldigen van je talenten, en veel Amerikanen hebben dit gedaan, maar zeker niet allemaal, en zelfs niet de meerderheid. Het lijkt alsof we heel kritisch op Amerika zijn. Maar ik heb een aanzienlijk deel van mijn spirituele licht en verworvenheden gegeven om Amerika te sponsoren en daarom heb ik ook het recht om erop te wijzen wanneer Amerika die sponsoring niet nakomt. Ik weet dat de mensen zullen denken dat ik dat recht niet heb, omdat ze denken: “Ah, geef me gewoon die sponsoring en laten we één op één doen en bekritiseer me niet”. Maar zo werkt de wet niet. Ik heb het recht erop te wijzen dat Amerika haar hoogste potentieel niet heeft waargemaakt, haar hoogste potentieel niet waarmaakt en in plaats daarvan is begonnen bergafwaarts te gaan in ets wat op een gegeven moment een zichzelf versterkende spiraal zou kunnen worden. Jullie hebben dat punt nog niet bereikt dat er een orkaan is in het collectieve bewustzijn is, maar jullie komen in die richting. En hoe meer ontevredenheid, hoe meer woede, hoe meer geweld, hoe meer vijandigheid en hoe meer zondebokken je hebt, dit brengt jullie alleen maar dichter bij een ‘point of no return’, waarna alleen een gewelddadige gebeurtenis mensen aan het denken zet. Zoals ik al zei, heeft het sommige mensen die deelnamen aan de gewelddadige gebeurtenis in het Capitool wakker geschud, maar vele anderen niet. Ze maken nog steeds anderen tot zondebok. Wat is ervoor nodig? Hoe hard moeten de klappen worden voordat mensen uit die gemoedstoestand, die gemoedsgesteldheid, worden geschud en erkennen: “Wij moeten naar onszelf kijken, we moeten onszelf veranderen.”

Het bewustzijn opbouwen dat tot de verschuiving leidt
Zoals we eerder hebben gezegd, wat maakt deel uit van de hogere visie die democratieën zouden kunnen krijgen? Het echte doel van een samenleving is de groei in bewustzijn van de mensen, van de burgers, binnen de grenzen van vrije wil, maar het doel van een democratische regering is om haar burgers daadwerkelijk de beste kans te geven om in bewustzijn te groeien en dat is de beste verschuiving die zou kunnen plaatsvinden in democratische landen. Gaat het dit jaar of volgend jaar of in een volgend decennium gebeuren? Waarschijnlijk niet, maar ik heb de mensen nodig die het nu kunnen begrijpen, die oproepen kunnen doen, die de visie ervoor kunnen vasthouden. Iemand stelde de vraag: “We hebben zoveel decreten gegeven – waar blijven de resultaten?” Ik zie geweldige resultaten. Maar ik zie natuurlijk ook wat er gebeurt op emotioneel, mentaal en identiteitsniveau. Ik zie de tendens dat ze steeds dichter komen bij een doorbraak naar het fysieke vlak. Mijn geliefden, men zegt dat het het donkerst is vlak voor zonsopgang. In 1775 had je veel mensen kunnen vragen: “Denk je dat Amerika een onafhankelijke natie en een democratische natie zal worden?”, en dan zouden ze je uitgelachen hebben, want er zijn altijd mensen die zeggen: “Laat me de resultaten zien. Ik wil nu de resultaten zien en als die er nu niet zijn, dan betekent dit dat mijn inspanning niet helpt, dus ik stop ermee”.

Maar mijn geliefden, het kost soms behoorlijk wat tijd om een nieuwe trend te manifesteren. We hebben altijd mensen nodig gehad die de visie in de loop van de tijd voor ogen kunnen houden en die zichzelf niet in de val laten lopen dat het alles of niets is. “Er moeten nu resultaten komen anders zijn ze mijn inspanningen niet waard en stop ik ermee”. Je houdt die visie voor ogen, je blijft de oproepen doen, je blijft jezelf transcenderen. Zolang jij jezelf transcendeert, win je elke dag. Elke keer dat je een gescheiden zelf loslaat, boek je vooruitgang op je persoonlijke pad. Hoe kan dat je inspanning niet waard zijn, wat er ook gebeurt op de wereld? Maar je moet weten, zoals we al eerder hebben gezegd, dat jij het verschil maakt, dat je resultaten boekt. Zelfs als je geen één op één verband ziet tussen: “Ik heb die rozenkrans op donderdag opgezegd en vrijdag is dit gebeurd”, je produceert resultaten. Ik kan jullie verzekeren dat de zaken er veel erger voor zouden staan als de vele mensen die sinds de jaren dertig decreten en invocaties hebben opgezegd, er niet waren geweest.

Ik heb nu gezegd wat ik jullie in deze verhandeling wilde vertellen. Nogmaals, we spreken dit naar het collectieve bewustzijn. Het wordt vermenigvuldigd door jullie chakra’s, het creëert golven die in een ritmisch patroon bewegen en daarom het maximale effect hebben om degenen te wekken die gewekt kunnen worden. Veel mensen zijn al ontwaakt, niet volledig, maar hebben wel een idee, kunnen wel een idee bevatten. En ze beginnen erover te praten, sommigen beginnen erover te schrijven, sommigen beginnen het in hun beroep te brengen, sommigen beginnen het in de media te brengen, sommigen in de politiek en geleidelijk bouw je een bewustzijn op dat leidt tot die verschuiving, waardoor het ineens duidelijk wordt voor steeds meer mensen. En wanneer de visie er is, dan zullen er dingen op het fysieke vlak veranderen, want wanneer er in het bewustzijn iets verandert, moet het fysiek volgen.

Hiermee verzegel ik jullie in de vreugde van de Vlam van Vrijheid. IK BEN Saint Germain.