Samenwerking is de Weg naar de Toekomst

 

Geascendeerde Meester Saint Germain, 6 juni 2022 – Webinar Democratie en Christusschap

IK BEN de Geascendeerde Meester Saint Germain. Wanneer je bent gegroeid tot een niveau van Christusonderscheid waarop je erkent dat er krachten buiten de democratische wereld zijn die de democratie willen vernietigen, kun je een belangrijke stap zetten. Het lijkt misschien alsof veel landen deze stap al hebben gezet, maar dat hebben ze nog niet volledig gedaan en de stap die jij kunt nemen is dat je de waarde van samenwerking erkent. Jij zult zeggen, sommigen zullen zeggen, dat de democratische wereld al met elkaar werkt, de democratische landen werken al vele jaren en decennia samen en dat is ook zo, maar je kunt nog op een hoger niveau samenwerken; dat is iets wat jij kunt bereiken, waar je naartoe kunt stijgen als jij je realiseert waar we het over hebben gehad.

De meeste mensen in de democratische wereld die we de bewustere mensen zouden kunnen noemen – de leiders, de media, de wetenschappers, de politici, veel mensen die geschiedenis hebben gestudeerd – zijn zich bewust van wat ik hier ga zeggen, maar zijn ze zich er wel echt van bewust? Is het kwartje gevallen hoe belangrijk dit is?

Nogmaals, we hebben het erover gehad dat je in een bewustzijnsstaat kunt zijn waarin jij jezelf als gescheiden wezen ziet, je staat tegenover, je bent in conflict of competitie met andere mensen en jullie zijn allemaal op jezelf gericht. Dan kun je door een overgangsperiode heen gaan omdat je genoeg hebt van deze manier van leven en de omslag maakt dat je ‘anderen behandelt zoals je wilt dat ze jou behandelen’ en dat zal je op een hoger niveau brengen en dan schuif je op naar een andere bewustzijnsstaat waarin het moeilijk voor je kan zijn om je te herinneren hoe het vroeger was, hoe het was in je oude bewustzijnsstaat.

Je hebt de neiging om mensen te behandelen op grond van de veronderstelling dat zij dezelfde omslag hebben doorgemaakt als jij en je wilt ze op de manier kunnen behandelen waarop het westen Rusland behandelde na de ondergang van de Sovjet-Unie, zoals we zeiden. Hierdoor, vanwege deze omslag in jouw bewustzijn, kan het een tijdlang moeilijk zijn om je ervan bewust te worden dat veel mensen niet zijn opgeschoven en wat dat betekent. Wanneer je een hoger niveau van onderscheidingsvermogen bereikt, een hoger niveau van je daarvan gewaar zijn, kun je nu een beter inzicht krijgen in de dynamiek op de wereld.

Nu kunnen veel mensen in de democratische wereld zich echt niet inleven in of zich voorstellen hoe het was om in bepaalde voorbije tijdperken te leven. Je bent opgegroeid met een gevoel van vrijheid, een gevoel van relatief veel veiligheid en je hebt de neiging om te denken dat dit ook zo is. Je hebt ook de neiging om te denken dat iedereen dit wil. En veel mensen zijn zich ervan bewust dat er landen op de wereld zijn waar men geen democratische rechten en vrijheden heeft, maar er niet echt over nadenken hoe dat komt. Men denkt dat het waarschijnlijk een soort van onregelmatigheid is die wel snel zal verdwijnen. Vroeg of laat zullen dictaturen verdwijnen en zal democratie de wereld regeren. Dit is geen onjuiste veronderstelling in de zin dat democratieën uiteindelijk de wereld zullen regeren en dictaturen zullen verdwijnen, maar die zullen niet vanzelf verdwijnen. Ze zullen alleen verdwijnen als een cruciaal aantal mensen in de democratische wereld, en zelfs in dictatoriale landen, de dynamiek begrijpt waarover ik het nu wil hebben.

Om terug te komen op de vraag waarom er kwaad is op de wereld. Als je luistert, of als je zou kunnen horen wat er op de wereld gebeurt, dan zou je zien dat er op bijna elk willekeurig moment ergens op deze planeet een klein kind zegt: “Mama, waarom is er kwaad in de wereld?” Het is een vraag die al bestaat zolang het kwaad op de wereld is, wat niet altijd zo geweest is. Nu verwachten we natuurlijk niet dat de democratische naties onze leringen over gevallen wezens erkennen en dat er niet echt kwaad op deze planeet was totdat de gevallen wezens hier mochten incarneren. Maar ik wijs er niettemin op dat mensen – de bewustere mensen in democratische landen – beter hun best kunnen doen om te beseffen dat er een dynamiek op de wereld is omdat iets ervoor zorgt dat mensen een fundamenteel andere benadering van het leven hebben dan de meeste mensen in de democratische wereld.

Het bewustzijn dat bereid is om aan anderen iets te ontnemen
Je ziet het in de democratische wereld, bijvoorbeeld bij criminelen. Je kunt het zien bij wat je criminele bendes noemt, de maffia, omdat zij een heel ander wereldbeeld hebben dan de meeste mensen. Je zou kunnen zeggen dat ze oneerlijk zijn, criminelen zijn, maar het is meer. Die mensen richten zich volledig op zichzelf en bekijken alles in relatie tot zichzelf; hun visie, hun wensen, hun fysieke interesses, hun fysieke veiligheid, hun welvaart, wat ze willen. En ze hebben de opvatting dat ze, als zij iets willen, het recht hebben om het te nemen, zelfs als dat betekent dat ze het andere mensen moeten ontnemen. Dit is eigenlijk de essentie van de mentaliteit: “Ik heb het recht om het van anderen af te pakken”.

Je kunt door de geschiedenis heen zien waar dit er is geweest, het is er altijd geweest bij criminelen die bereid zijn te stelen of misschien zelfs andere mensen te doden om hun bezittingen te krijgen, maar je ziet het op grotere schaal bij wereldrijken of naties die bereid zijn om andere naties in te nemen, ze te plunderen. Kijk terug, je had Genghis Khan, je had Attila de Hun, je had de Vikingen, je had het Romeinse rijk, velen die zich volkomen gerechtvaardigd voelden om iets met geweld van anderen af te pakken. Je kunt zelfs teruggaan naar de tijd van het Oude Testament, en wat was het credo? Oog om oog en tand om tand. Waaruit is dit geboren? Het werd geboren uit dit bewustzijn, het feit dat de bevolking in die tijd werd gedomineerd door de denkwijze: “Ik heb het recht om iets van anderen af te pakken”.

Maar dit credo zat er ook achter: oog om oog en tand om tand; de erkenning dat als iedereen iets van anderen pakt, iedereen minder zal hebben. Met andere woorden, een samenleving zal op een zeer laag niveau komen van veiligheid, welvaart, materieel leven, terwijl iedereen probeert iets van anderen af te pakken. Zelfs in het Oude Testament, het Oude Testament berust op de erkenning dat de samenleving het beter zal doen als iedereen niets van anderen afpakt maar bepaalde regels opvolgt. Daarom heb je de Tien Geboden, gij zult niet doden, stelen, enzovoort.

Wat was het doel van oog om oog en tand om tand? Dat moest de mensen afschrikken die bereid waren om iets van anderen af te pakken; om hun agressie te stoppen door de angst voor vergelding, door de angst dat er dan iets ergs met hen zou gebeuren. En je ziet dat dit is doorgedrongen, zelfs tot de moderne wereld, waar nog steeds mensen zijn die zich alleen inhouden uit angst voor straf, uit angst voor gevolgen, dat ze in de gevangenis worden gezet, geëxecuteerd, en dergelijke.

Democratieën moeten erkennen dat ondanks het feit dat de wereld vooruitgang heeft geboekt, ondanks het feit dat democratische naties vooruitgang hebben geboekt en beter zijn gaan samenwerken, het bewustzijn dat er nog steeds heel veel is op de wereld; dat bereid is om iets van anderen af te pakken. Er zijn veel mensen op de wereld die in dit bewustzijn vastzitten en er zijn ook naties op de wereld die in dit bewustzijn vastzitten.

Elke dictatuur zit gevangen in dit bewustzijn omdat de dictator om dictator te kunnen worden, moet geloven dat hij het recht heeft om iets van anderen af te pakken, dat wil zeggen van zijn eigen volk. Hij heeft het recht om macht, geld, hun leven, te nemen als ze hem niet gehoorzamen; hij heeft het recht om het met geweld van anderen af te pakken. De democratische wereld moet erkennen dat deze kracht er is, dat dit bewustzijn er is en dat veel mensen daarin gevangenzitten en democratieën hebben dit genegeerd, omdat ze hoopten dat het geleidelijk zou verdwijnen.

Democratische naties moeten een grens trekken en verenigd zijn
Nogmaals, dit is geen verkeerde hoop. Dit bewustzijn zal geleidelijk verdwijnen als het collectieve bewustzijn wordt verhoogd en bepaalde mensen niet langer op de planeet mogen incarneren. Maar als de democratieën dit blijven negeren, zal het veel langer duren dan wanneer ze zich bewust worden van de noodzaak om de democratie tegen die mentaliteit te beschermen en dit betekent dat democratieën zowel naar buiten als naar binnen moeten kijken.

Ze moeten kijken naar Vladimir Poetin, om het voor de hand liggende voorbeeld te nemen. Hij heeft duidelijk de opvatting dat hij iets van anderen mag afpakken. Wat heeft hij gedaan tijdens zijn politieke carrière? Hij heeft de rijkdom van de natuurlijke hulpbronnen van Rusland van het volk afgenomen, het in zijn eigen handen en in handen van een kleine elite geconcentreerd en in ruil daarvoor heeft hij van hen geëist dat ze hem steunen. Hij heeft er geen enkele moeite mee om iets van zijn eigen mensen af te pakken. Hij heeft hen hun democratische vrijheden, zelfs hun gevoel van veiligheid en hun hoop op een betere toekomst, ontnomen. Hij heeft bijna net zoveel afgepakt als de leiders van de Sovjet-Unie, bijna net zoveel als de slechtste leiders, namelijk Stalin, bijna net zoveel van zijn eigen volk afgepakt.

Tot dusver hadden de democratische naties gehoopt dat dit een tijdelijke fase zou zijn die niet te ver zou gaan. We hebben hierover gesproken, maar nu is die hoop vernietigd en nu is het noodzakelijk om te erkennen dat Poetin ook gelooft dat hij het recht heeft om iets van anderen af te pakken. Waarom stuurde hij zijn troepen naar Oekraïne? Omdat Oekraïne iets heeft wat hij wil en hij gelooft dat hij het absolute, onbetwistbare recht heeft om het met geweld te pakken. Welke andere verklaring is er als je kijkt naar de eenvoudigste verklaring die mogelijk is? Natuurlijk zijn er andere factoren, maar hij gelooft echt dat hij het recht heeft om Oekraïne hun onafhankelijkheid, hun staat, hun rijkdom, hun productiecapaciteit, hun natuurlijke hulpbronnen, maar zelfs hun licht, hun spirituele energie, te ontnemen.

De democratische wereld moet erkennen dat er naties op de wereld zijn die deze mentaliteit hebben. China is één, de Arabische naties, andere dictaturen over de hele wereld; ze zijn allemaal bereid om iets met geweld te nemen als ze denken dat ze ermee weg kunnen komen. Wat moeten de democratische naties doen? Ze moeten deze mensen laten denken dat ze er niet mee weg kunnen komen.

Als je naar Poetin had geluisterd, dan had je kunnen zien dat hij niet heel subtiel over zijn bedoelingen is geweest. Niemand geloofde hem, maar hij heeft veel gezegd. Toen hij in 2014 de Krim innam, hadden de westerse landen kunnen zeggen: “Nu is het tijd om een grens te trekken, zodat Poetin beseft dat hij niet meer weg kan komen met verdere avonturen”. Die grens is niet getrokken. Nu is hij in Oekraïne. Nu hebben de westerse naties zich gerealiseerd dat ze een grens moeten trekken, ze moeten zeggen: “Tot hier en niet verder”. Maar ze moeten hiermee doorgaan en niet denken: “O, hopelijk is de oorlog voorbij en kunnen we terug naar een soort van normaliteit”. Zolang Poetin aan de macht is, kun je geen enkele vorm van normaliteit hebben met Rusland.

Je moet ook verder gaan en zeggen: “Kunnen we echt een normale relatie met China hebben?” Xi Jinping heeft bijna openlijk verklaard dat hij van plan is Taiwan terug te brengen bij het vasteland. Hij heeft het Chinese leger opgebouwd en miljarden en miljarden dollars uitgegeven aan het bouwen van schepen en vliegtuigen en raketten, en dergelijke. Is het niet duidelijk dat de westerse landen, als ze een situatie willen vermijden waarin er plotseling een Chinese aanval op Taiwan plaatsvindt, aan de Chinese leiders moeten demonstreren dat ze er niet mee weg kunnen komen? Sommigen zijn hierop afgestemd. Zelfs president Biden zei tijdens zijn recente reis dat de VS bereid was Taiwan militair te verdedigen, iets waar andere Amerikaanse presidenten over aarzelden, maar er moet meer worden gedaan.

De democratie beschermen tegen misdaad en interne autoritaire bewegingen
Dit wat het externe betreft, maar nu komt het interne, wat natuurlijk het belangrijkste en complexere probleem is. In bepaalde democratische landen zie je natuurlijk een toename van misdaden en criminele bendes. Sommige hiervan zijn internationale bendes, andere komen uit landen die niet democratisch zijn, maar toch zijn ze er. De democratische naties moeten hier in wezen meer moeite voor doen om dit een halt toe te roepen; om onze naties en onze mensen in wezen te beschermen tegen misdaad.

Ook op het internet heb je steeds meer cybercriminaliteit; dat zijn ook mensen die bereid zijn om met geweld iets af te pakken. Maar je ziet ook dat er een kracht opkomt, tenminste in sommige democratische landen, van mensen, of het nu politici zijn of mensen in de media, die duidelijk het democratische proces niet respecteren. Zij beweren en geloven soms zelfs dat ze dit doen in het belang van de natie omdat de natie de verkeerde kant op gaat en die mensen het beter weten; zij weten beter hoe hun natie moet worden bestuurd en ze zijn er beter in om het die richting op te laten gaan, wat van episch belang is, meer dan wie ook. Daarom hebben ze niet alleen het recht, maar zelfs de plicht om met geweld de macht over te nemen en de oppositie te onderdrukken. Dit is een beweging met verschillende niveaus van intensiteit die je in veel landen ziet.

Je ziet de opkomst van politieke partijen, politieke kandidaten, mensen in de media die de democratie niet respecteren. Het is iets waar naties zich bewuster van moeten worden en waar de bevolking zich bewuster van moet worden, zodat ze kunnen voorkomen dat deze beweging net zo ver gaat als in de Verenigde Staten met Trump.

Want wat deed Trump na de verkiezingen als je dit neutraal bekijkt? Hij toonde een duidelijk gebrek aan respect voor het democratisch proces en de wens om het presidentschap op zijn minst, zelfs als hij het niet werd, met geweld af te pakken. Veel van zijn volgelingen steunden dit en daarom namen ze het Congres met geweld in. Je kunt zien dat er in andere landen soortgelijke tendensen bestaan door de opkomst van leiders die geen respect tonen voor het democratische proces; ze beperken de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van de media, ze beperken de invloed van de rechtbanken, zodat zij, als ze de macht krijgen om te regeren, het gezag dat hen door de grondwet wordt gegeven, kunnen overschrijden. Je ziet mediakanalen die in feite fungeren als propaganda-afdelingen voor die mensen, zoals Fox News in de Verenigde Staten, maar ook andere in andere landen.

Dit is iets waar de naties zich meer bewust van moeten worden, omdat het je eigen volk beschermt tegen degenen die de democratische vrijheden zullen gebruiken om de democratische vrijheden aan de rest van de bevolking te ontnemen.

Het belang van onvervreemdbare mensenrechten
Nu zul jij misschien herkennen dat er altijd een bepaalde uitdaging is in een democratisch land. Mensen stemmen en de meerderheid bepaalt of het nu een verkiezing of een referendum is, dus in zekere zin kun je zeggen, zoals al vaak is gezegd, dat de meerderheid beslist. Niettemin zijn alle democratieën gebaseerd op bepaalde rechten, dat mensen rechten hebben die geen enkel gezag op aarde hen kan afnemen of zou mogen afnemen. Zelfs de regering bepaalt niet wat de rechten van het volk zijn.

In een dictatuur, zoals China en Rusland, zijn de leiders ervan overtuigd dat zij het recht hebben om te bepalen wat de rechten van hun volk zijn. Er is geen hoger gezag dan zij, maar een democratie is gebaseerd op het bestaan van een hoger gezag. Je hoeft het niet God of de God van de natuur te noemen, zoals de grondleggers in Amerika deden. Je hoeft het niet eens als een godheid te zien. Je moet gewoon respecteren dat er een soort principe is dat mensen rechten geeft en een democratische regering kan de mensen die rechten niet ontnemen. Je kunt zeggen dat dit een natuurwet is die eenvoudig aantoont dat een land het beste functioneert als er respect is voor een gezag dat hoger staat dan het gezag van de wereldlijke overheid. Als je eenmaal erkent dat er rechten zijn in een democratie, zie je dat er een limiet zit aan wat een meerderheid kan beslissen. Een democratie kan geen dictatuur van de meerderheid worden en daarom moet je erkennen dat er behoefte is aan tolerantie voor verschillen.

De paradox van tolerantie: tolereren of niet tolereren?
Nogmaals, je moet dan je best doen om te erkennen dat zelfs dit tegen de democratie kan worden gebruikt. Want wat zullen de mensen zeggen over wie ik het net had, degenen die de democratie willen ondermijnen? “Waarom ben je niet tolerant jegens ons? We zouden het recht moeten hebben om anders te zijn, net zoals homo’s en lesbiennes het recht hebben om anders te zijn”. Maar kijk, mensen hebben het recht om anders te zijn als ze het recht van anderen om anders te zijn, of liever de democratische rechten van anderen, niet ondermijnen. Er was recent een incident in de Verenigde Staten omdat de staat Texas een wet wilde maken die zei dat sociale media zoals Facebook of Twitter geen recht hadden om conservatieve standpunten in te perken. Met andere woorden, ze wilden zeggen dat ze alles moesten kunnen posten wat ze wilden op de netwerken van de sociale-media, inclusief niet-feitelijke informatie over vaccins of het dragen van maskers of over de verkiezingen en dat ze Trump niet van Twitter had mogen verbannen en dergelijke.

Maar wat gebeurt er als je zoiets in een wet vastlegt? Je staat dan ook Russische trollenfabrieken toe om daar alles op te zetten wat ze willen. Ik wil zeggen dat er een beoordeling moet komen. Wat is de bedoeling? Is het de bedoeling om met geweld de democratische rechten aan de bevolking te ontnemen? Dan moet je dit inperken om de rechten van de meerderheid te beschermen. Nogmaals, zoals Jezus zei, dit is een heel wankel evenwicht omdat het tot censuur kan leiden als het te ver gaat, maar dit begrijp je op de hogere niveaus van Christusschap, want zolang het dualiteitsbewustzijn op aarde bestaat, moet je extremen vermijden. Je moet een balans vinden waardoor je niet in dit ene extreme of dat andere extreme zit, maar trouwens ook niet tussen de extremen in, maar je doet een stap achteruit en kijkt naar het grotere perspectief, het Christusperspectief, democratieën moeten hier dus mee worstelen.

Hoe bescherm je democratie en democratische rechten tegen degenen die bereid zijn deze met geweld of bedrog af te pakken, wat ook een vorm van geweld is? Dit strekt zich natuurlijk ook uit tot het terrein van de economie omdat democratische naties zich moeten realiseren dat ze de gelijke rechten, de gelijke economische kansen, van alle burgers moeten beschermen tegen de machtselite die het met geweld wil overnemen en ongelooflijke resultaten hebben bereikt toen ze de rijkdom met geweld van de bevolking hebben afgepakt. Dit is, zoals ik al meerdere keren heb gezegd, duidelijk antidemocratisch en een democratische regering heeft de verantwoordelijkheid om haar burgers hiertegen te beschermen.

De samenwerking tegen de antidemocratische krachten
Zodra je bij wijze van spreken in democratische landen aan een grote schoonmaak begint, sta je open voor een andere zeer belangrijke overweging. Zoals Jezus zei, zodra je beneden het niveau van menselijkheid komt en ‘behandel anderen zoals je wilt dat ze jou behandelen’ niet respecteert, dan kun je niet samenwerken. Maar als je eenmaal het basisniveau van menselijkheid hebt bereikt, kun je beginnen samen te werken, wat de democratische naties al heel lang doen zoals ik al zei, maar er zijn steeds hogere niveaus van samenwerking die zich in de Gouden Eeuw zullen manifesteren. Er zijn fasen in dit samenwerkingsproces en de fase die op dit moment het belangrijkste recht is, is dat de democratische naties tot de erkenning komen dat ze moeten samenwerken om hun naties en de democratie als geheel te beschermen tegen de antidemocratische krachten.

Als je een militaire confrontatie tussen de NAVO en Rusland wilt vermijden, dan moeten de naties, de democratische naties verenigd zijn in het opleggen van sancties. Ik erken dat er momenteel enkele Europese landen zijn die zo afhankelijk zijn van Russische olie en gas, dat ze daar niet zomaar van de ene op de andere dag mee kunnen ophouden, maar ze moeten eensgezind zijn door zo snel mogelijk het invoeren van Russische olie en gas af te sluiten, want de enige manier waarop je een militaire confrontatie kunt vermijden, is door sancties op te leggen waardoor Poetin of andere mensen in Rusland beseffen dat ze hier niet mee weg kunnen komen; dat het zelfdestructief is om deze militaire avonturen voort te zetten. Anders loop je het risico dat er een militaire confrontatie komt tussen de NAVO en Rusland en dit kan dan op verschillende manieren escaleren die geen van de democratische leiders echt willen. Hetzelfde geldt voor China, als je een situatie wilt vermijden waarin China Taiwan aanvalt, moet je eenheid tonen; tonen dat je dit niet accepteert. Je moet dan ook samenwerken om de antidemocratische ondermijning vanuit trollenfabrieken en andere krachten buiten te sluiten. Er zijn veel krachten waarmee Rusland een poging doet om diverse bewegingen in het westen te financieren die antidemocratisch van aard zijn, sommige rechtse bewegingen die je zelfs in Europa ziet, respecteren duidelijk de democratische principes niet.

Het geheel is meer dan de som der delen
Dit is het niveau van samenwerking dat er nu is, maar daarnaast is er nog een hoger niveau dat betrekking heeft op Christusschap. Wanneer je naar hogere niveaus van Christusschap stijgt, begin je verder te kijken dan de verschillen; je begint de onderliggende eenheid te zien, het onderliggende eenzijn. En wanneer je begint te voelen, zelfs als je niet in zulke termen praat, zelfs als je de grotere principes van de spirituele realiteit niet begrijpt, begin je wel te voelen dat er iets gebeurt wanneer mensen en naties samenwerken.

Het gaat natuurlijk over de gelijkenis van Jezus, over de mensen die hun talenten vermenigvuldigden en er meer voor terugkregen. En hoewel dit wordt uitgedrukt in wat een religieuze setting is geworden, beschrijft het eigenlijk een universeel principe en een natuurwet, zo je wilt, en je kunt het in de democratische naties waarnemen. Je kunt zien dat de rijkdom, de welvaart, de levensstandaard toen heel veel lager was dan nu, toen de hele wereld werd gedomineerd door de mentaliteit “Ik ben bereid om iets aan anderen te ontnemen.” Zelfs vandaag de dag zie je dat de levensstandaard in dictatoriale naties in het algemeen lager is dan in democratische naties en dit is natuurlijk onvermijdelijk, deels omdat de dictator altijd iets van de mensen afpakt, dus hoe kan de levensstandaard van de mensen dan net zoveel worden verhoogd als in een democratisch land waar je dat niet hebt?

Maar het is ook omdat er iets gebeurt wanneer mensen en naties samenwerken. Het geheel is meer dan de som der delen. Er is een soort vermenigvuldigingsfactor dat mensen het beter doen als ze samenwerken, dan de som van hun persoonlijke prestaties en dat moet worden erkend.

Samenwerking versus egoïsme
Er zijn een paar economen die dit zijn gaan (h)erkennen, maar het moet de komende tien jaar steeds prominenter worden, omdat je begrijpt dat er duidelijk sprake is van een vermenigvuldigingsfactor. Nogmaals, je kunt het niet echt uitleggen in het materialistische paradigma en dat is een van de beperkingen die mensen ervan weerhoudt om dit te erkennen, maar je kunt er een enigszins universele verklaring voor vinden en gewoon zeggen: “We begrijpen niet waarom, maar we merken wel dat het geheel meer is dan de som der delen en er meer is wanneer we samenwerken; er wordt meer rijkdom geschapen.” En dit kan zich dan geleidelijk verspreiden en leiden tot een verschuiving omdat de democratische naties op een hogere manier kunnen samenwerken omdat ze de restanten van hun focus op zichzelf hebben getranscendeerd.

Als je kijkt naar de opvatting: “Ik ben bereid om aan anderen iets te ontnemen”, dan ligt de focus volledig op jezelf. In de democratische naties heb je de bereidheid overstegen om fysiek iets aan anderen te ontnemen, maar je hebt nog steeds veel groepen mensen, veel naties, die eerst voor zichzelf zorgen of op zoek zijn naar nummer één, zoals het gezegde luidt in de Verenigde Staten die zichzelf als nummer één beschouwt onder democratische naties. Je ziet dat er nog steeds heel veel naties zijn die op zichzelf gericht zijn. Waarom trok Groot-Brittannië zich terug uit de EU? Door hun focus op zichzelf dachten ze dat ze het op de een of andere manier beter zouden kunnen doen door niet samen te werken met de EU. Waarom onttrekt Hongarije, waarom onttrekt Polen, zich aan sommige regels van de Europese Unie? Ze denken dat ze het op een of andere manier beter alleen kunnen dan door samen te werken, nietwaar?

Nou, als je kijkt naar bekrompen eigenbelang, dan zul je denken dat je dat kunt, maar ik wijs op het grotere principe. Als je meewerkt, als je probeert het geheel te verheffen, als je van het enge eigenbelang op het verlichte eigenbelang overstapt, dan zal het geheel naar een heel nieuw niveau worden getild en dan zal er meer zijn voor iedereen.

Met andere woorden, als de EU haar best zou doen om op een hoger niveau samen te werken dan nu, dan zou de hoeveelheid rijkdom in de EU-landen zo toenemen dat elk land het veel beter zou doen dan nu en dit is het besef dat in de Gouden Eeuw zal doorbreken. Door samen te werken kunnen we het zoveel beter. In feite kunnen we het zoveel beter voor onszelf doen door deel te nemen aan een onbaatzuchtige poging om het geheel te verhogen, omdat het geheel meer is dan de som der delen.

Als je niet kunt samenwerken, dan heb je alleen de delen en misschien denk je dat je een groter deel hebt dan iemand anders, maar wat zou er gebeuren als je door samen te werken het deel dat je hebt kunt verdubbelen? Zou dat niet beter zijn voor je land en je volk? Samenwerken is de weg naar de toekomst. Je kunt zeggen: “Wat is er aan de hand op de wereld? Wat is een van de fundamentele dynamieken die er op de wereld plaatsvinden?” Dat de wereld uit het tijdperk van verdeeldheid overgaat naar het tijdperk van samenwerking. De wereld gaat af van: “Ik ben bereid om met geweld iets aan anderen te ontnemen, ik denk alleen maar aan mijn eigen bekrompen belang, de mentaliteit van ik eerst”, naar een onbaatzuchtig verlangen, de bereidheid om het geheel te verhogen. Het is samenwerking versus egoïsme, onbaatzuchtigheid versus egoïsme.

Je kunt niet echt versus zeggen, want als je onbaatzuchtig bent, kun je niet tegenover mensen staan die egoïstisch zijn. Je bent gewoon onbaatzuchtig en je werkt gewoon voor het geheel zonder enige tegenstand te zien. Nogmaals, we hebben een zeer broos onderscheidingsvermogen. Je zou kunnen zeggen: “Waren de democratische naties niet in een staat waarin ze geen enkele oppositie hebben gezien? En lieten ze daarom Poetin zijn gang gaan?” En ja, dat is waar. Maar nogmaals, er is een lager niveau waarop je geen oppositie ziet omdat je het gewoon niet ziet. Het is niet zo dat het er niet is, maar je ziet het niet omdat je een bepaald principe op een onevenwichtige manier hebt toegepast. Daarom nogmaals, wees wijs als slangen, onschuldig als duiven. De democratieën zijn in hoge mate zo onschuldig geweest als duiven, maar niet wijs genoeg voor de slangen.

Eén voor allen en allen voor één
Nogmaals, je moet erkennen dat je geen agressieve bedoelingen hebt jegens andere naties, zelfs niet jegens democratieën, maar je begrijpt wel dat ze nog steeds agressieve bedoelingen met jullie hebben en je kunt dit niet zomaar negeren. Je ziet dat de NAVO is begonnen als een defensieve alliantie om de naties van West-Europa te beschermen tegen Rusland, de Sovjet-Unie. Maar nu beweert Poetin dat de NAVO een agressieve alliantie is die de bedoeling heeft Rusland aan te vallen, te veroveren of te vernietigen.

Je kunt zien dat degenen die op een egocentrische manier denken, alles omdraaien. De NAVO is bedoeld om te beschermen tegen Russische agressie, maar nu de Russische agressie zegt dat de NAVO Rusland aanvalt, is dat een bedreiging voor Rusland. Dit zijn dingen die je niet zomaar kunt negeren en daarom moet je opstaan en zeggen: “Wat doen we hieraan?”

We kunnen Poetin of Rusland niet behandelen als een democratische natie als dat duidelijk niet zo is en wat kunnen we daarom doen? We kunnen een lijn trekken en eensgezind zijn. Het doel, of het credo van de NAVO is de eed van de musketiers, één voor allen en allen voor één, als één natie wordt aangevallen, reageren alle anderen. Je zou dit kunnen uitbreiden tot een algemene samenwerking tussen democratische naties, opdat ze, als een democratische natie op enigerlei wijze wordt aangevallen, niet alleen militair, maar ook economisch of door propaganda, allemaal samenwerken om de democratie te beschermen.

Er kan natuurlijk nog veel meer hierover worden gezegd, er kunnen steeds grotere niveaus van samenwerking worden bereikt naarmate we verder de Gouden Eeuw ingaan. Ik heb er al eerder een aantal genoemd, de ontbinding van natiestaten, de oprichting van regio’s en andere dingen, maar dit is iets wat nog ver weg in de toekomst ligt, dus hebben wij, Jezus en ik, ervoor gekozen om ons te concentreren op wat belangrijk is in deze tijd gezien de verschuiving die in de democratische naties heeft plaatsgevonden door de invasie van Oekraïne.

Hoewel we het al eerder hebben gezegd, heeft er een zeer belangrijke ommezwaai plaatsgevonden als gevolg van deze invasie. De democratische naties hebben tot dusver beter gereageerd dan ik had gehoopt. Ze hebben daadkracht en bereidheid tot samenwerking getoond en het is van groot belang dat dit zo lang mogelijk wordt volgehouden. Het is heel belangrijk dat het niet zomaar wegsijpelt zodra de uiterlijke situatie enigszins beter wordt, maar dat het ook op andere terreinen wordt overgebracht en gebruikt om de erkenning op te bouwen dat de democratische naties veel beter zullen presteren als ze samen voor iets te staan, door zich te verenigen, door steeds meer samen te werken.

Samenwerking is van vitaal belang, want hoe kun je anders de kracht van antidemocratische landen en mensen tegengaan die natuurlijk één land, één democratisch land, per keer zouden kunnen veroveren als ze dat mochten. Net zoals jullie de NAVO hebben opgericht omdat men zich realiseerde dat geen enkel land in Europa zich alleen kan beschermen tegen de Sovjet-Unie en dat geldt ook voor de samenwerking die er al is. Want in Rusland, in China, in veel moslimlanden, bestaat nog steeds de bereidheid om met geweld, door bedrog, door vals te spelen, iets af te pakken, naar anderen te kijken en naar het westen te kijken en te zeggen: “O, ze zijn decadent, ze zijn rijk, ze zouden eigenlijk niet zo rijk mogen zijn, ze hebben het van hun koloniën afgenomen, dus we hebben het recht om het terug te pakken. Het is oké als we hen bedriegen, het is oké als we hen plunderen, het is oké als we dat doen, en we hebben het recht om dit te doen omdat het westen de grote satan is, enzovoort.”

Men moet erkennen dat deze mentaliteit er nog steeds is en dat de democratische naties de verschuiving vertegenwoordigen van de egocentrische ‘ik ben bereid om het aan anderen te ontnemen’ kracht en dat de toekomst van de wereld hier echt van afhangt. Kunnen we wel een tijdperk ingaan dat niet wordt geregeerd door geweld en slechte bedoelingen? Kunnen we een tijdperk ingaan waar vrijheid is, veiligheid, welvaart, het vermogen om een betere toekomst op te bouwen en aan een betere toekomst te werken en te behouden wat is bereikt, kan dit wel?

Dit wilde ik jullie vertellen in deze aflevering. Er zijn natuurlijk veel dingen gezegd; er had nog veel meer kunnen worden gegeven, maar zoals ik al zei, we hebben geprobeerd om praktische realisten te zijn en te zeggen: “Wat zou op dit moment het relevantst zijn om op het collectieve bewustzijn te projecteren en wat zouden de mensen kunnen oppikken zodat we een positief verschil kunnen maken door deze conferentie, door onze studenten die de oproepen doen, omdat ze de open deur zijn om dit op het collectieve bewustzijn te projecteren?”

Jezus en ik hebben allebei het gevoel dat we in staat zijn geweest om naar buiten te brengen wat wij wilden, zelfs nog een beetje meer, en omdat jullie oproepen natuurlijk hebben bereikt wat we wilden bereiken en zelfs nog meer. Nogmaals, zelfs een conferentie als deze laat zien dat wanneer mensen samenkomen, zelfs via het internet, er een vermenigvuldigingsfactor is en jullie beneden en wij boven een symbiotische eenheid vormen die de talenten vermenigvuldigt. Je vermenigvuldigt de talenten hier beneden, we geven jullie vermenigvuldigd terug wat jullie hebben uitgezonden en het geheel is meer dan de som der delen.

Hiervoor zijn Jezus en ik dankbaar. Dit wil niet zeggen dat dit het laatste dictaat van de conferentie is, maar voor Jezus en mij wel. We danken jullie en verzegelen jullie in onze vreugdevolle vlammen die wij voor de aarde belichamen.