Democratie moet opklimmen naar een hoger niveau van Christusonderscheid

 

Geascendeerde Meester Saint Germain, 4 juni 2022 – Webinar Democratie en Christusschap

Ik ben de Geascendeerde Meester Saint Germain. In mijn volgende aflevering van deze conferentie wil ik spreken over de krachten die de democratie proberen te vernietigen of te ondermijnen. Om dit relevanter te maken voor de huidige situatie, zullen we kijken naar de situatie met Vladimir Poetin, wat hij Rusland heeft aangedaan en wat hij heeft geprobeerd het westen aan te doen.

Er zijn veel mensen die zich na de invasie in februari hebben afgevraagd: “Had het westen, en vooral West-Europa, ongelijk in de manier waarop ze Poetin en Rusland de bijna afgelopen twintig jaar hebben behandeld? Was het een gigantische misrekening? Was het een mislukt beleid?” Nu, dit is een vraag waarop geen eenvoudig antwoord is, zeker geen ja of nee antwoord. Maar er is natuurlijk wel een soort antwoord op de situatie.

Het einde van de Koude Oorlog
Laten we nu eerst erkennen dat het collectieve bewustzijn tijdens de Koude Oorlog geleidelijk hoger werd in West-Europa en de Verenigde Staten. De bewustwording steeg ook in Rusland; het werd geleidelijk hoger, maar dat ging veel langzamer. En natuurlijk begon het op een lager niveau om mee te beginnen omdat zelfs al vóór de oprichting van de Sovjet-Unie, het collectieve bewustzijn in Rusland lager was dan in de Verenigde Staten en in de West-Europese landen.

Door deze bewustwording en het verhogen van het bewustzijn groeide het bewustzijn in de westerse landen van de absurditeit van de situatie tijdens de Koude Oorlog. Er was een toenemend besef van hoe absurd het was dat je deze twee militaire blokken had die hun krachten met elkaar maten, die beide kernwapens hadden. En daarom bezat elke militaire confrontatie tussen die twee blokken het potentieel om te escaleren tot een nucleaire uitwisseling die al het leven op aarde zou kunnen wegvagen. Ik zeg niet dat men zich hiervan in de Sovjet-Unie niet bewust was, maar de gewone bevolking was zich daar maar heel weinig van bewust. En slechts enkele leiders waren hiervan op de hoogte – en bij lange na niet allemaal. In het westen was er een veel wijdverbreider bewustzijn, zowel onder de bevolking als onder de leiders, van hoe absurd deze situatie eigenlijk was. Als gevolg hiervan was er een groeiend bewustzijn in het democratische westen of een groeiend verlangen om deze situatie te beëindigen – om de wereld op een plek te krijgen waar de dreiging van een nucleaire vernietiging onbeduidend was geworden, zelfs als er nog kernwapens waren.

Veel mensen in het westen haalden opgelucht adem toen de Sovjet-Unie werd ontbonden, en zeiden of dachten: “Hopelijk hoeven we ons nooit meer zorgen te maken over het spookbeeld van een nucleaire oorlog.” Dit was natuurlijk voordat Noord-Korea kernwapens ontwikkelde. Er waren maar een paar staten, en behalve Rusland hadden ze niet echt genoeg kernwapens om wereldwijd een dreiging te vormen. Het was heel begrijpelijk dat veel mensen geloofden dat het tijdperk van angst voor een nucleaire oorlog op de planeet voorbij was. Als gevolg van deze collectieve zucht van verlichting, zouden we kunnen zeggen dat de westerse naties in een gemoedstoestand kwamen waarin ze Rusland in zekere zin het voordeel van de twijfel te geven. Ze zeiden – niet per se openlijk of publiekelijk – maar in hun gedachten besloten ze dat ze heel tolerant zouden zijn ten opzichte van wat de Russen ook deden zolang het binnen de grenzen van Rusland bleef.

De uitbreiding van de NAVO
Nu weet ik dat sommigen in het westen maar zeker ook in Rusland, zullen zeggen: “Wel, waarom hebben ze toen de uitbreiding van de NAVO toegestaan?” Nou, ten eerste omdat er destijds niet echt verzet was tegen de uitbreiding van de NAVO door de Russische leiding. Er was misschien enige tegenstand in het hoofd van Vladimir Poetin, maar hij was niet in een positie om dit te uiten. Dat is één kant van de medaille.

Maar de keerzijde van de medaille is natuurlijk dat er een aantal Oost-Europese landen waren die, of deel hadden uitgemaakt van de Sovjet-Unie, of deel hadden uitgemaakt van het Warschaupact, die uit ervaring wisten hoe makkelijk dingen in Rusland kunnen veranderen. Ze wisten hoe agressief Rusland kan zijn. En ze wisten hoe wreed Rusland kan zijn als bezettende macht. Er is echt geen leuke manier om dit te zeggen. Dit hadden ze meegemaakt. Kijk nogmaals naar de Baltische landen waar tienduizenden mensen werden ontvoerd, hun familie en hun leven werd afgepakt, in veewagens werden gestopt en naar werkkampen in Siberië verdreven. Er is geen manier om dit te ontkennen, tenzij je de Russische geschiedenis ontkent, wat je natuurlijk kunt doen. Maar er is geen manier om het in de echte wereld te ontkennen. Dit is gebeurd, het was wreed. Het was tegen het internationale recht, het ging tegen de menselijkheid in, maar het werd gedaan.

Deze landen hadden natuurlijk de wens om te zeggen: “Nooit meer. We willen nooit meer door Rusland worden gedomineerd of bezet, punt uit.” Daarom deden sommigen van hen oprecht hun best en namen drastische maatregelen om in aanmerking te komen voor het NAVO-lidmaatschap en het EU-lidmaatschap. En dit werd natuurlijk deels gemotiveerd door de wens om de levensstandaard van hun bevolking te verhogen. Maar vooral wat de NAVO betreft, was het duidelijk dat ze niet opnieuw door Rusland wilden worden bezet of door Rusland wilden worden gedwongen tot een zogenaamd defensief bondgenootschap. Dat was de reden waarom dit werd dit toegestaan.

Men was zich er ook van bewust dat de Russische leiders – in ieder geval een paar Russische leiders – hadden uitgesproken dat ze wilden dat de wereld zich veilig zou voelen opdat ze zich nooit meer door Rusland bedreigd hoefden te voelen. Onder sommige leiders in Rusland, veel intellectuelen en zelfs sommige mensen die een nieuw tijdperk wilden, was een zekere beweging waarin Rusland, zoals we al verschillende keren hebben gezegd, haar plaats zou vinden als gelijke onder de naties. Men deed oprecht een poging en men had de wens om dit te realiseren. Daarom hadden de westerse landen niet het gevoel dat het voor Rusland een probleem zou zijn als de NAVO groter werd, omdat de westerse landen de NAVO altijd als een puur defensief bondgenootschap zagen. En als je niet wordt aangevallen, wat is dan het risico van een defensieve alliantie? En natuurlijk zagen de nieuwe NAVO-leden het ook als een defensief bondgenootschap. Het was een verzekeringspolis voor het geval er iets zou veranderen in Rusland, voor het geval de Russen weer agressief begonnen te worden ten opzichte van hun buren. Men had in de Baltische staten geen enkele wens om Rusland ooit aan te vallen en te veroveren. En in de westerse landen of in de Verenigde Staten bestond nooit de wens om Rusland te veroveren.

Ik weet dat veel mensen in Rusland hieraan zullen twijfelen, veel mensen zullen het ontkennen. Maar de realiteit is dat geen enkel land buiten Rusland ooit serieus heeft overwogen om Rusland te veroveren, sinds Hitler. De Duitse natie dacht er niet eens over na, maar Hitler wel. Maar sindsdien heeft niemand serieus overwogen om Rusland te veroveren om diverse redenen, hoofdzakelijk vanwege de omvang van Rusland. De NAVO is altijd een defensief bondgenootschap geweest.

De gemiste kans om post-Sovjet-Rusland op een gestage opwaartse koers te zetten
Als deze situatie was blijven bestaan, als de ontwikkeling in Rusland was doorgegaan, dan zou Rusland vandaag de dag een moderne democratische natie zijn geweest waarin de levensstandaard van de gewone bevolking hetzelfde zou zijn als in sommige Oost-Europese landen die deel hadden uitgemaakt van het Warschaupact. Er zou vrijheid van meningsuiting en persvrijheid zijn geweest. Er zou een bloeiend ondernemersklimaat zijn geweest dat niet uitsluitend op natuurlijke grondstoffen was gebaseerd om snel winst te maken. Er zouden geen oligarchen zijn geweest, want in een democratischer Rusland zou het niet zijn toegestaan dat een kleine elite de rijkdom van de natuurlijke grondstoffen kon plunderen zonder dat de gewone bevolking er profijt van had. Je ziet dat er in werkelijkheid, in de echte wereld, vanuit het westen geen vijandigheid was jegens Rusland. Er ging een zucht van verlichting: “Misschien hoeven we ons geen zorgen te maken over Rusland als oorlogsdreiging, inclusief een nucleaire oorlog.” Men wilde Rusland zien opbloeien en een welvarende natie worden waarin de bevolking een goede levensstandaard had. Natuurlijk kun je wel een paar uitzonderingen vinden, maar dit was het algemene bewustzijn in het westen. En zoals ik al zei, dit bracht het westen ertoe de houding te ontwikkelen dat ze zeer tolerant zouden zijn ten opzichte van Rusland en het Russische beleid.

De (nieuwe) oude garde en Vladimir Poetin komen aan de macht
Dan komt deze dramatische verandering omdat Vladimir Poetin aan de macht komt. En natuurlijk was het niet alleen Poetin. Er was ook een oude garde van mensen uit de Sovjet-Unie die ten tijde van de Sovjet-Unie geen hoge leidinggevende posities hadden bekleed. Ze waren, om zo te zeggen, de volgende generatie die opklom in de Sovjethiërarchie en die de ambitie hadden om zich helemaal naar de top op te werken, zodat ze de Sovjet-Unie in hun macht konden krijgen Poetin was slechts één van hen. Die oude garde had, zoals ik al zei, geen hoge leidinggevende positie tijdens de Sovjet-Unie. Dit is belangrijk omdat ze de situatie niet kenden en ook niet begrepen waar de leiders aan de top mee te maken hadden. Dit is in zekere zin begrijpelijk, aangezien de Sovjet-Unie een zeer hiërarchische samenleving was waar niet zoveel informatie van boven naar beneden werd gedeeld. Ze konden het eigenlijk niet weten.

Maar het probleem was daardoor dat Gorbatsjov en de mensen om hem heen op zijn minst wel enig inzicht hadden in de economische realiteit waarmee de Sovjet-Unie eind jaren tachtig werd geconfronteerd, maar Poetin en zijn generatie hadden daar vrijwel geen inzicht in. Ze begrepen niet dat de Sovjet-Unie simpelweg haar vervaldatum had bereikt. De Sovjet-Unie was niet meer houdbaar, niet alleen vanwege de manier waarop de Sovjet-Unie was georganiseerd, maar ook vanwege de ontwikkeling in de rest van de wereld, inclusief de verhoging van het collectieve bewustzijn. De waarheid is dat Gorbatsjov, Jeltsin en veel andere leiders aan de top begrepen dat de rit voor de Sovjet-Unie het einde was en ze begrepen in ieder geval enkele redenen. Daarom besloten ze, sommigen met tegenzin, maar ze besloten dat het tijd was om Rusland in een nieuwe fase te brengen om de Russische samenleving te verbeteren, omdat ze beseften dat de Russische economie – de Sovjeteconomie – zou ineenstorten en Rusland zou instorten als ze niets deden. Ze begrepen die waarheid, maar Poetin en zijn generatie niet.

Ze besloten daarom dat de oude garde een fout had gemaakt door de Sovjet-Unie te ontbinden. Ze waren nog steeds in een soort van naïeve droomstaat waarin ze dachten dat de Sovjet-Unie wel oneindig had kunnen blijven voortbestaan, als ze haar niet hadden neergehaald. Ze dachten dat dit een vergissing was. En sommigen dachten dat dit deels kwam door westerse druk. Maar het was niet vanwege de druk van het westen – het was voornamelijk omdat het Sovjetsysteem eenvoudigweg niet meer kon worden opgelapt. Het was een systemisch probleem dat niet kon worden gefixt. Het viel gewoon niet te repareren.

Het tijdperk van de oligarchen
Je hebt, eind jaren negentig en begin jaren tweeduizend, dan een groep mensen die zichzelf langzaam in hogere posities in de Russische samenleving heeft gemanipuleerd. En als Poetin dan aan de macht komt, zien ze hun kans om meer macht te krijgen. Ze begonnen het democratiseringsproces om te draaien; maar belangrijker nog, ze begonnen de liberalisering van de Russische economie ongedaan te maken – de liberalisering van de Russische economie waardoor iedereen een bedrijf kon beginnen, waardoor de rijkdom min of meer gelijk met de gewone bevolking zou worden gedeeld. Ze begonnen dit proces om te keren en daardoor schiepen ze het tijdperk van de oligarchen.

En dit betekent in feite dat je nu in Rusland een soort samenleving had waar de monopoliekapitalisten in het westen alleen maar van konden dromen – een samenleving waarin een kleine groep kapitalisten, want dat is wat ze zijn, bijna de totale macht had over de economie. Ze hadden controle over de natuurlijke grondstoffen, maar ook over de grote bedrijven, de staatsbedrijven die ze mochten privatiseren. Ze konden enorme rijkdom genereren die in hun handen belandde.

Poetin was degene die dit natuurlijk toestond en dat mogelijk maakte in ruil voor wat? Hun politieke loyaliteit, hun steun, dus ze verdienden geld, Poetin kreeg de macht en de mensen om hem heen kregen macht, en het was zeker geen ‘match made in heaven’. Je ziet nu dat het proces waardoor Rusland een moderne welvarende natie had kunnen worden, werd omgekeerd. En het was natuurlijk niet zo dat het Russische volk dit niet opmerkte. Maar dat was zich er niet genoeg van bewust en niet sterk genoeg om hier bezwaar tegen te maken. Om het te rechtvaardigen, om de oppositie te verslaan, begon Poetin aan zijn plan om de vrijheid van meningsuiting te onderdrukken, de mensen die protesteerden te onderdrukken en in feite elke vorm van oppositie tegen zijn heerschappij te vernietigen. Nu kun je zeggen: “Waarom werd dit toegestaan, aangezien de rest van de wereld hoger was gekomen?”

Vrijheid inruilen voor zekerheid
Welnu, het werd toegestaan omdat ook een groot deel van het Russische volk dacht dat het een vergissing was om de Sovjet-Unie te ontbinden, net zoals deze tweede generatie, de generatie van Poetin dacht dat het een vergissing was. De mensen begrepen ook de economische realiteit niet. En ze woonden al hun hele leven in de Sovjet-Unie. En ze waren zo gewend geraakt aan, zo verslaafd aan, de schamele levensstandaard die ze hadden, waardoor ze gewend waren te denken dat die nooit meer van hen zou kunnen worden afgenomen. Ze realiseerden zich dat ze geen erg hoge materiële levensstandaard hadden, maar ze dachten dat het nooit erger kon worden.

Wat Gorbatsjov en Jeltsin en de andere leiders aan het eind van de jaren tachtig heel duidelijk zagen, was dat het wel erger kon worden; dat het zover zou kunnen komen dat de staat geen geld meer zou hebben om het pensioen van de mensen uit te betalen. Ze zouden geen geld hebben om het leger, de ambtenaren enzovoort te betalen, enzovoort. Ze zagen letterlijk dat het wel erger kon worden. Maar er waren mensen die dachten dat ze het recht hadden om de rest van hun leven de levensstandaard te houden die ze in de Sovjet-Unie hadden, en ook de werksituatie die ze hadden in de Sovjet-Unie, waardoor veel van hen echt niet hard hoefden te werken, geen verantwoordelijkheid hoefden te nemen. Ze dachten dat dit de rest van hun leven zo zou kunnen blijven.

En nu ineens veranderde de economie. Ze dachten dat het erger werd. Nu moesten ze echt werken om betaald te krijgen. En veel mensen ergerden zich hieraan. En als de opwaartse beweging had mogen doorgaan, zouden velen hier geleidelijk overheen zijn gekomen, omdat ze dan zouden hebben gezien dat ze echt een beter leven kunnen krijgen dan in de tijd van de Sovjet-Unie. Maar nu werd dat voorkomen door het aanscherpen van de economie. En daarom accepteerden vooral veel ouderen wat Poetin in feite zei: dat het een vergissing was geweest om de Sovjet-Unie te ontbinden, dat het beter was in de Sovjettijd en dat Rusland die richting weer moest opgaan. En zij hadden niet, zoals we eerder zeiden, de sterke vrijheidsvlam, dus accepteerden ze dit gewoon.

In ruil voor het gevoel dat alles weer bij het oude was, kregen ze zekerheid. En ze wisten wat ze hadden, ook al hadden ze niet veel. Je ziet hier een bevolking, de meerderheid, die in feite vrijheid inruilde voor zekerheid. Verantwoordelijkheid, bevrijd zijn van verantwoordelijkheid. Bevrijd zijn van verantwoordelijkheid is natuurlijk geen vrijheid, maar dat konden de Russen, veel van hen, niet zien. De situatie in Rusland begon achteruit te gaan. En dit vereist natuurlijk een beetje uitleg vanwege de enorme rijkdom die werd gegenereerd uit de natuurlijke grondstoffen, olie en gas, en omdat dit naar het westen werd geëxporteerd, steeg de economie in het algemeen.

Er waren mensen die steeds rijker werden. En er was een kleine middenklasse in opkomst die ook, door hun baan en opleiding rijker werd, want natuurlijk zou er een oligarch kunnen zijn die de winst van het zoeken naar olie in Siberië afroomde, maar hij zal niet zomaar beginnen in de grond te boren en pijpleidingen aan te leggen. Hij had mensen nodig om het werk voor hem te doen. En die verhoogden ook hun levensstandaard enigszins, niet zoveel als het had gekund, maar wel enigszins. Maar ondanks de welvaartsstijging bij sommigen, verbeterde de economie voor het grootste deel van de bevolking eigenlijk niet veel. De levensstandaard is niet verbeterd, de levensomstandigheden van veel mensen zijn niet verbeterd, je kunt zien dat veel mensen nog steeds in oude huizen wonen zonder elektriciteit, stromend water, toiletten. Ze wonen in flatgebouwen uit het Sovjettijdperk, enzovoort.

De westerse houding ten opzichte van Poetins Rusland
Je ziet dat er een enorm potentieel verspild is. Als je bedenkt waar Rusland nu staat, vergeleken met waar Rusland had kunnen staan als de opwaartse beweging was doorgegaan, dan is dat een enorm verschil. Een verschil dat de meeste Russen niet eens konden doorgronden, omdat de meeste Russen nog nooit buiten Rusland zijn geweest; ze hebben nog nooit gezien hoe de mensen in Europa leven. Dit was natuurlijk allemaal binnen Rusland zelf. En de westerse naties besloten toen dat ze dit binnen Rusland zouden toelaten. Ze zouden Poetin in feite laten doen wat hij deed, omdat ze dachten: Ja, we kopen olie en gas, dus de economie moet op een of andere manier wel verbeteren. En die moet zich verspreiden zodat steeds meer mensen een hogere levensstandaard krijgen, en wanneer voldoende mensen kunnen zien wat ze kunnen krijgen, zullen ze niet meer terug willen. Er is een grens aan wat het Russische volk Poetin zal toestaan met betrekking tot het aanscherpen van de samenleving, omdat ze hun levensstandaard willen blijven verhogen. Dat dachten veel mensen in het westen.

Er werd ook besloten dat ze, ondanks wat Poetin deed, en ondanks wat Poetin zei, zouden proberen samen te werken met het Rusland van Poetin; dit was vooral opvallend bij de regering Obama, en een zogenaamde resetknop, die de relatie wilde resetten.

De fundamentele verschuiving in het bewustzijn van de democratische naties
Nu kun je terugblikkend natuurlijk zeggen: “Was dit een vergissing?” En nogmaals, je kunt het niet met ja of nee beantwoorden. Je kunt wel zeggen, dat dit een van de gevaren van democratie is. En de hele situatie, inclusief natuurlijk de huidige situatie, benadrukt een van de gevaren van democratie. En die is gewoon deze. Neem eens wat Jezus zei: “Behandel anderen zoals je wilt dat ze jou behandelen.” Dit is een fundamentele verschuiving in bewustzijn. Het is bijna vergelijkbaar met wat Jezus zei over: “Laat de doden hun doden begraven. Tenzij je bereid bent je leven te verliezen ter wille van mij, kun je het eeuwige leven niet vinden.”

Omdat hij erop wees dat er een bepaalde bewustzijnsstaat is, het Petrusbewustzijn, het bewustzijn van de antichrist, de prins van deze wereld, die je niet in de hemel kan krijgen. Die bewustzijnsstaat zal je nooit in de hemel brengen als je in deze bewustzijnsstaat bent. Hij noemde het een toestand van spirituele dood, en dat is omdat je geen leven van Christus in je hebt. In die bewustzijnsstaat kun je de hemel niet binnengaan.

Wat moet je doen om op het pad naar Christusschap te stappen, dat je naar de hemel kan leiden, verlossen, hoe je het ook noemt, het Christusbewustzijn, zoals wij het noemen? Wat moet je doen? Welnu, je moet het oude zelf laten sterven en herboren worden met een nieuw zelf. Sinds Jezus op aarde rondliep tot aan de dag van vandaag, hebben heel veel mensen, veel meer dan op het spirituele pad zijn, miljoenen christenen, een transformatie in bewustzijn doorgemaakt, waarin ze dat oude zelf, dat bewustzijn van de dood, hebben laten sterven, en herboren zijn in een staat waarin ze er nooit van zouden dromen om andere mensen pijn te doen.

Wanneer je deze bewustzijnsstaat bereikt, kom je in een soort fase waarvan we zouden kunnen zeggen dat dit een soort euforische of naïeve fase is, omdat je daarin vergeet hoe het was om in de oude bewustzijnsstaat te zijn. Je vergeet dat jij je vroeger bedreigd voelde door andere mensen, dat je een bepaalde woede voelde, wrok tegen andere mensen had. En je hebt de neiging om te vergeten, of je wilt tenminste vergeten, dat er mensen zijn die eigenlijk altijd agressiever waren dan jij ooit was, zelfs voordat je door die overgang ging.

Nu is het duidelijk dat iedereen het potentieel heeft om door deze transformatie te gaan. Maar veel mensen kunnen dat niet op korte termijn doen. Er zijn veel mensen, en laten we teruggaan naar tweeduizend jaar geleden, er waren toen veel mensen op aarde, die zo verankerd waren in het dualiteitsbewustzijn, het bewustzijn van gescheidenheid, dat ze niet tweemaal nadachten voor ze andere mensen iets slechts aandeden. Ze waren niet zo slecht als de gevallen wezens, maar ze hadden er geen probleem mee om de gevallen wezens te volgen en mensen uit een andere natie te doden, hun vrouwen te verkrachten, hun kinderen te vermoorden, hun steden in brand te steken, hun steden te plunderen. Ze hadden daar geen scrupules over.

Er waren toen mensen die agressieve bedoelingen hadden en dan waren er ook mensen die nog in het doodsbewustzijn waren, maar die de agressieve bedoelingen hadden overwonnen. En dat waren de mensen die door die transformatie heen konden gaan en in Christus herboren worden met een hoger identiteitsgevoel, waardoor ze niet eens het verlangen hadden of de gedachte niet bij hen opkwam om andere mensen pijn te doen.

Het einde van de euforische fase
Dit is een fase. En als je terugkijkt, op de huidige tijd, de jaren negentig en de jaren tweeduizend, dan zie je dat de meeste mensen in het westen zich min of meer in deze fase bevonden. Ze waren van mening dat ze zich geen zorgen hoeven te maken over Rusland als agressor. Daarom hoeven ze zich helemaal geen zorgen te maken over Rusland. Ze hebben geen agressieve gevoelens jegens Rusland, ze kunnen hen gewoon de tijd geven om zich in hun eigen tempo te ontwikkelen, bij hen kopen en hen hopelijk helpen hun economie te verbeteren, enzovoort.

Die staat van onschuld werd natuurlijk zwaar op de proef gesteld op 11 september 2001, met de aanslagen op de Twin Towers in de VS. Plots wordt de onnozelheid van het westen gelogenstraft dat de Koude Oorlog voorbij is en dat we een tijd van vrede en welvaart tegemoet gaan. Maar wie heeft die vernietigd? Dat waren de moslimterroristen. Ineens was de intentie van het westen erop gericht om iets wat zij als een kwaad zagen, af te handelen. En men had de wens om te zeggen, laten we Rusland als een probleem vergeten. We hebben al met genoeg problemen te maken. Laten we ons concentreren op het moslimterrorisme. Met Rusland gaat het in principe goed, ze gaan vooruit en we hoeven ons geen zorgen over hen te maken.

Nadat de regering Bush in de VS was geëindigd, kwam er een moment waarop zowel de mensen in de VS als in Europa het oorlog voeren moe waren. Ze waren moe van Irak en Afghanistan, ze hadden genoeg van de enorme kosten. En ze hoopten dat ze een nieuw tijdperk in konden gaan, men hoopte er enorm op dat Barack Obama president zou worden. En ze hoopten dat dit een nieuw tijdperk zou worden, zowel voor de Verenigde Staten als voor Europa. Men had het verlangen om te zeggen: “We hebben ervaren dat Poetin agressiever is geworden, zijn retoriek is agressief. Maar misschien kunnen we een beroep doen op zijn betere kant. En kunnen we onze relatie een nieuwe start geven.” Er waren een paar stemmen die zich daartegen verzetten. Maar over het algemeen had men het gevoel van laten we vooruitgaan, laten we proberen vooruit te komen.

Het voordeel van de twijfel
Opnieuw kon Rusland bijna haar gang gaan door de grote tolerantie van het westen. En dit was weer, omdat het westen nog steeds de hoop koesterde dat de Koude Oorlog voorbij was, dat Rusland geen gevaar zou vormen en dat er een soort nieuwe relatie kon worden opgebouwd. Dit werd natuurlijk zwaar op de proef gesteld in 2014, toen Poetin de Krim binnenviel. Maar toch was de Krim niet groot genoeg om de patstelling te doorbreken. We zouden kunnen zeggen dat het Westen Poetin tot 2014 Rusland, het voordeel van de twijfel had gegeven.

Nu klaagde Poetin in een van zijn toespraken voor de invasie van Oekraïne, dat het westen hem niet hoorde. En dat is in zekere zin volkomen juist. Het westen wilde de agressieve retoriek waarmee hij al heel vroeg begon, niet horen; ze wilden hem het voordeel van de twijfel geven dat hij dit onmogelijk kon menen, dat hij niet kon menen dat hij de klok echt terug wilde draaien en de Sovjet-Unie in ere herstellen. Maar hij wilde de welvaart blijven houden die genoten werd, in ieder geval door een kleine elite, in Rusland. Het voordeel van de twijfel geven, zelfs na de Krim wilde het westen niet echt het beleid ten aanzien van Rusland veranderen, ze hoopten nog steeds dat Rusland geleidelijk zou evolueren tot een westerse of een moderne natie. En dit had bijna tot in het oneindige kunnen doorgaan.

In zekere zin bevond Poetin zich de afgelopen jaren in een zeer goede positie, hij had bijna absolute macht over de Russische samenleving. Hij had mensen om zich heen verzameld die hem trouw waren, zelfs als ze hem niet mochten; ook al waren ze het niet met hem eens. Maar ze waren ambitieus genoeg om de macht te willen die hij hen kon geven. En ze waren hem trouw, zolang ze die macht behielden. Ook de oligarchen bleven hem trouw zolang hij hen die bevoorrechte positie liet houden, zodat ze steeds meer geld konden verdienen, ook al zouden de meesten van hen dan meer geld verdienen dan ze ooit zouden kunnen uitgeven in de rest van dit leven en nog tien levens.

Er bestond een zekere status quo. Net als bij een waterglas waar je heel langzaam water in giet, totdat het water door oppervlaktespanning daadwerkelijk boven de rand van het glas uitpuilt. Er is niets wat het breekt zodat het water dat zich feitelijk boven de rand van het glas bevindt, niet wegloopt. En Poetin had die staat kunnen houden, wat wilde hij nog meer? Wat wilde hij nog meer? Hij had tot in het oneindige in die toestand kunnen blijven. Nog steeds van de macht genietend die hij had, het prestige dat hij had. En de oligarchen hadden hun geld kunnen houden, enzovoort. Hij dacht natuurlijk dat dit tot in het oneindige zou doorgaan, omdat hij in de eerste plaats dacht dat het westen zwak is. Het westen wil de boel niet in de war brengen, de status quo niet veranderen. En Oekraïne is zwak, die zal zich gewoon gewonnen geven, we kunnen gewoon de tanks naar binnen rijden en het hele land overnemen. En ze zullen ons begroeten met bloemen. Omdat de Oekraïense mensen toch niet echt Oekraïners mensen zijn. Ze willen Russen zijn.

De verandering van gedachten bij Poetin
Hij deed wat hij deed. Ik zal niet precies bespreken wat er in zijn hoofd omging, hoewel ik dit natuurlijk volledig kan lezen. Maar ik wil erop wijzen dat wat hier gebeurde, onvermijdelijk was. Het was niet de vraag of het zou gebeuren, het was alleen een kwestie van wanneer. Er was één ding, Poetin had kunnen sterven voordat hij de moed had verzameld om dit te doen. Maar voor de rest was het een kwestie van tijd.

En waarom is dat? Wat zeiden we over Hitler? Hitler begon aan zijn verovering van Europa vanwege zijn manier van denken. En die mentaliteit heeft er natuurlijk voor gezorgd dat hij een grotere hap nam dan hij kon kauwen, dus zijn nederlaag was vanaf het begin gegarandeerd. Maar een heel eenvoudig mechanisme zorgde daarvoor bij Hitler. Voor Hitler zou nooit iets genoeg zijn. En dit is precies de verandering die in Poetin plaatsvond. Het was niet zo dat hij dit altijd had gehad; Hitler had het trouwens ook niet altijd gehad. In de afgelopen twee tot drie jaar kwam er echter een moment bij Poetin, waarop hij ommezwaai in gedachten maakte, deels omdat hij zich realiseerde dat zijn tijd in deze incarnatie beperkt is. Maar ook omdat hij op het punt kwam waarop alle dictators komen, waarop ze het gevoel hebben dat het niet genoeg is hoewel ze al die macht hebben. Ze worden niet gerespecteerd, ze worden niet gevreesd, er wordt niet naar ze geluisterd. Voor Poetin kwam er een punt waarop, hoewel hij in een zeer goede situatie zat, het gewoon niet genoeg was. Het was niet genoeg voor hem.

Hij wilde iets historisch, iets episch belangrijks, doen voor Rusland, zoals hij het zag door Rusland terug te brengen naar de prominente positie die Rusland in zijn gedachten innam tijdens de Sovjet-Unie. Wie wordt gevreesd, wordt gerespecteerd, enzovoort. Dit berust natuurlijk op een misverstand. Rusland werd in de Sovjettijd nooit gerespecteerd door de vrije democratische wereld. Rusland werd niet eens echt gevreesd. Maar Poetin dacht van wel en hij wilde dat respect ook voor hem. Omdat het niet genoeg was wat hij had.

Dit is een thema waar ik later op terug zal komen. Maar ik wil terug naar de vraag: Heeft het westen een kolossale fout, een misrekening, een verkeerde inschatting gemaakt? Hebben ze Poetin helemaal niet begrepen? Nogmaals, het antwoord moet ja en nee zijn. Totdat Poetin deze ommezwaai maakte waar ik het over heb, had het westen het hem eigenlijk helemaal niet verkeerd begrepen. Je kunt aan enkele van zijn toespraken gewoon zien dat die tendensen er al waren. Maar veel mensen in het westen dachten dat hij niet alles op het spel wilde zetten. Hij was niet bereid om zichzelf of Rusland in een situatie te brengen van alles of niets, waardoor er geen weg terug zou zijn, waardoor het erop of eronder was. Dat was tot de laatste jaren niet het geval.

Had het westen ongelijk over Rusland?
Hebben ze Poetin verkeerd begrepen? Welnu, nogmaals, wat heb ik gezegd over democratische naties? Wat heb ik gezegd over de verandering die plaatsvindt wanneer je gaat denken dat je andere mensen geen pijn wilt doen? Je komt in een enigszins naïef stadium, waarin jij je niet helemaal kunt voorstellen dat andere mensen jou pijn willen doen. Daarom slaag je er niet in om te zien dat er nog steeds veel mensen op deze planeet zijn die anderen pijn willen doen, die bereid zijn anderen pijn te doen, die het als een voordeel beschouwen als ze anderen pijn doen. Er zijn zelfs mensen die anderen pijn willen doen om macht te krijgen. Er zijn zelfs mensen die anderen pijn willen doen om chaos te scheppen.

Nogmaals, daarom kun je in de lagere stadia van Christusschap niet echt met het kwaad omgaan, je kunt je niet echt voorstellen wat het kwaad is. Je denkt dat andere mensen ook zijn veranderd omdat jij bent veranderd. Of dat willen ze tenminste denken, als je ze maar een kans geeft. Daarom voelden de democratische naties zich verplicht – door hun christelijke overtuigingen, hun humanitaire overtuigingen, hun politieke overtuigingen – om Rusland een kans te geven. Geef Rusland een kans om te groeien, om normaal te worden, bij wijze van spreken. Hierop terugkijkend kun je zeggen dat dit naïef, een misrekening, was. Maar aan de andere kant bekijk ik het puur pragmatisch en zeg ik: Wat hadden de westerse naties anders kunnen doen? Wat had een democratische wereld anders kunnen doen? Nou ja, ze hadden iets kunnen doen. Maar wat hadden ze anders kunnen doen gezien de bewustzijnsstaat waarin ze zich op dat moment bevonden?

Het geascendeerde perspectief op veranderingen op aarde
Natuurlijk kunnen we zeggen dat het westen in een hogere bewustzijnsstaat had kunnen zijn en meer Christusschap hebben ontwikkeld. Helemaal waar, maar wij, de geascendeerde meesters, hebben veel dingen op aarde gezien, maar zij niet. Ik ben slechts een paar honderd jaar geleden geascendeerd, maar ik heb regelmatig contact met geascendeerde meesters die duizenden jaren geleden zijn geascendeerd. Ik ga zelfs om met kosmische wezens die op andere planeten zijn geweest die net zo donker zijn als de aarde. Ik heb veel meer een perspectief voor de lange termijn dan de meeste mensen en we zien dat planeet aarde een schoollokaal is voor het verhogen van het bewustzijn; dit gebeurt heel geleidelijk. Het gaat met ups, het gaat met downs, soms is er vooruitgang, en soms gaat het de andere kant op. Zolang we een algemene opwaartse vooruitgang zien, zeggen we gewoon dat we met die planeet zullen werken. En we hebben een algemene opwaartse progressie gezien, niet zoveel als we hadden gewild, maar toch hebben we het gezien. Daarom blijven we werken met de aarde.

Wat we van dit perspectief op lange termijn hebben geleerd, is dat we ons niet moeten fixeren op een specifiek resultaat dat op een bepaald moment moet worden behaald. En wanneer een bepaald resultaat niet wordt behaald, dan raken wij niet teleurgesteld, wij nemen het de mensen niet kwalijk. We accepteren gewoon dat de situatie zo is. Dan zeggen we: hoe gaan we vanaf hier verder? Wat is de volgende stap? Wat kunnen we met mensen doen? Waar staan ze voor open?

De bubbel van misrekeningen en illusies laten uiteenspatten
De situatie is echt dat het westen Poetin en Rusland, de gelegenheid, de kans heeft gegeven. Ze hebben hen het voordeel van de twijfel gegeven, maar dat is voorbij. Dit bewustzijn, het water in het glas dat over de rand uitpuilt, is vernietigd. Dat Poetin Oekraïne binnenviel, was niet alleen de laatste druppel. Het was de laatste emmer die het water deed overlopen. Er bestaat geen twijfel meer over wie Poetin is, waar Poetin voor staat en waar Rusland als natie voor staat, waar ze naartoe is gegaan, wat ervan is geworden. Als Poetin had kunnen voorzien wat er nu, drie maanden later, is gebeurd, zou hij niet zijn binnengevallen. Dat zal ik hem nageven. Hij heeft genoeg verstand van, hoe moeten we het noemen, logica, risicoberekening, in zijn hoofd zitten dat hij niet zou zijn binnengevallen als hij had kunnen voorzien wat er gebeurd is.

Maar dat is niet gebeurd, en waarom niet? Omdat hij net zo naïef was als de westerse leiders. Hij bevond zich ook in een wolk van eigen makelij, net zoals de westerse leiders zich in een wolk van hun eigen makelij bevonden, omdat hij dacht dat de situatie heel anders was. Hij had nooit gedacht dat de Oekraïners zoveel verzet zouden bieden; hij had nooit gedacht dat het westen de sancties zou opleggen die ze hebben opgelegd.

Je kunt dit zien aan de hand van een simpel feit. Ongeveer twee weken nadat de invasie was begonnen, zei Poetin publiekelijk dat hij de sancties te ver vond gaan en dat het tijd was om terug te keren naar een normale relatie. Zelfs twee weken na de invasie dacht hij nog steeds dat hij en Rusland misschien weer een normale relatie met het westen zouden kunnen krijgen. Dit is natuurlijk een complete misrekening, want het Rusland van Poetin zullen nooit meer de relatie met het westen terugkrijgen die ze hadden vóór de invasie. Dit komt, nogmaals, omdat de schok in het westerse denken zo duidelijk is geweest dat het voordeel van de twijfel is verdwenen. Ze beseffen nu dat als Poetin zijn zin had gekregen door Oekraïne zonder veel verlies in te nemen, hij het niet daarbij zou hebben gelaten. Ze beseffen nu wat ze pas na de oorlog over Hitler beseften, dat niets genoeg is. Niets is genoeg. Daarom kunt je niet gewoon zakendoen met het Rusland van Poetin.

Wees wijs als slangen, maar onschuldig als duiven
Dit betekent dat het westen op een hoger niveau van Christusonderscheid is gekomen dan voor de invasie. Dit is natuurlijk het onderscheidingsvermogen waarover we vaker hebben gesproken, wat kan worden weergegeven door de uitspraak van Jezus: “Wees wijs als slangen, maar onschuldig als duiven.” Het westen heeft nog steeds de wens om zo onschuldig te zijn als duiven, maar ze beseffen dat ze wijs moeten zijn vanwege de slangen die agressief proberen de democratie te ondermijnen, niet alleen militair, maar op vele andere manieren, door trollen, cyberbeveiliging, inmenging bij verkiezingen, propaganda, van alles. Het westen heeft nu gereageerd door naar dit hogere niveau te gaan.

Ik moet zeggen dat ik blij ben met de reactie in het westen, vooral in Europa, omdat de Amerikanen nog steeds het gevoel hebben: “Ach, Oekraïne is zo ver weg, Rusland is zo ver weg. Vormt dat echt een bedreiging voor ons? We willen gewoon lagere gasprijzen.” Maar in Amerika zijn natuurlijk veel mensen ook wakker geworden en hebben gezien dat de tijd om Poetin het voordeel van de twijfel te geven voorbij is. Daarom hebben ze gereageerd door die enorme militaire hulp te sturen die ze hebben gestuurd, enzovoort. Ik ben blij dat het westen veel meer een eenheid is geworden. Natuurlijk, precies het tegenovergestelde van wat Poetin wilde bereiken, want het westen heeft zich versterkt en een besluit genomen: “We gaan niet terug naar de Koude Oorlog, we gaan niet terug naar die patstelling, die mentaliteit. We accepteren dit gewoon niet”.

Ik zeg daarmee niet dat het westen agressieve bedoelingen begint te krijgen om Rusland te veroveren, maar er is een besluit, een collectief besluit in veel westerse landen, democratische landen: “We gaan niet terug naar een Koude Oorlog. We gaan op deze manier niet terug naar de denkwijze, het bewustzijn, van de Koude Oorlog. We zullen de Russische agressie stoppen, maar niet op dezelfde manier als dertig jaar geleden, en we zullen niet terugkeren naar deze mentaliteit.” Dit vereist natuurlijk een nieuwe uitdaging omdat de westerse naties hun best moeten doen om dit zeer, zeer wankele evenwicht te bewaren, waarin je aan de ene kant net zo ongevaarlijk bent als een duif, maar net zo slim als de slangen. Tot nu toe hebben ze dat redelijk goed bewaard.

De grens trekken bij de Russische agressie
Je kunt altijd kritiek geven, je kunt altijd dingen vinden die anders zouden kunnen, je kunt altijd wensen dat er meer eenheid was geweest in de EU en de NAVO, maar die reactie was doorslaggevend. En waarom is dit belangrijk? Het is belangrijk als je te maken hebt met iemand voor wie nooit iets genoeg is, want dan ben jij degene die een grens moet trekken, hij kan dat niet. Jij bent degene die de grens moet trekken om te zeggen wat je accepteert aan Russische agressie. Wat de uitkomst ook is in Oekraïne, die Russische agressie blijft. Ik zeg niet dat die er voor altijd is of voor tot in het oneindige blijft bestaan, maar er zal nog steeds Russische agressie blijven. Zelfs als Poetin zou sterven of omvergeworpen zou worden door een soort staatsgreep, dan zou die Russische agressie er nog steeds zijn.

Om dit aan te kunnen pakken zonder te belanden in een totale oorlog tussen de NAVO en Rusland, moeten de westerse naties onverdeeld zijn. Ze moeten duidelijk zijn en beslissen wat ze wel en wat ze niet toestaan. Eenheid is hier het allerbelangrijkste. Poetin heeft decennialang, of in ieder geval meer dan een decennium, systematisch geprobeerd de westerse eenheid te ondermijnen en hij heeft wel enig succes gehad. Nu is het omgekeerd en het is uiterst belangrijk dat de westerse landen dit volhouden. Waarom is dit belangrijk? Omdat de confrontatie tussen Rusland en het westen geen confrontatie tussen naties is.

De democratie verdedigen tegen de antidemocratische agressie
Poetin schildert het graag af als een confrontatie tussen Rusland en de NAVO, of Rusland en het westen dat Rusland omver wil werpen, en het Russische volk iets aandoen. Maar het westen wil Poetin misschien omverwerpen, maar iets goed doen voor het Russische volk. Daar hebben ze geen confrontatie mee. Waar is het een confrontatie tussen? Twee bewegingen: de prodemocratische beweging en de antidemocratische beweging. Dat is waar deze confrontatie in principe over gaat. Het is een confrontatie tussen de beweging naar steeds meer democratie en vrijheid, die natuurlijk onderdeel is van de Gouden Eeuw, en de beweging die zich verzet tegen democratie en vrijheid, die natuurlijk op mijn Gouden Eeuw tegen is.

Democratie moet op het niveau komen waarop ze zegt: “We kunnen er niet van uitgaan dat alle mensen op aarde vrijheid, democratie en welvaart willen. We kunnen er niet van uitgaan dat alle Russen, alle Chinezen, dit willen. Ja, in zekere zin willen ze dat wel, maar ze willen er niet de prijs voor betalen als het gaat om het veranderen van hun natie en hun leiders. Ze volgen nog steeds de leiders in hun land. We kunnen het ons ook niet permitteren om aan te nemen dat ze niet agressief tegen ons zijn alleen omdat we niet agressief zijn tegen China en Rusland.” Dit is nu voor iedereen zichtbaar gemaakt. Ze moeten zeggen: “Wat kunnen we dan doen? Hoe kunnen we dit tegengaan? We moeten erkennen dat het moslimterrorisme enigszins op de achtergrond is geraakt, maar wat in plaats daarvan naar voren is gekomen, is deze antidemocratische duw van voornamelijk China en Rusland. Dit is de volgende fase waarin democratieën moeten optreden en dit moeten begrijpen.

Nu moet je ook erkennen dat het nodig is om maatregelen te nemen om je te verdedigen tegen deze antidemocratische agressie, maar het is ook noodzakelijk om zo onschuldig als een duif te blijven. Je laat je niet meeslepen in een reactie zoals we zagen na 9/11, toen de Verenigde Staten op kruistocht ging om vrijheid, democratie en christendom naar de rest van de wereld te brengen. Jullie moeten een wankel evenwicht bewaren. Maar natuurlijk kan het bewaard worden en dat kan alleen door Christusonderscheid. Daarom is een hoger niveau van Christusonderscheid de volgende stap voor de democratie.

Wat voor leiders willen we?
Het is ook nodig om de democratie te verdedigen, zodat democratie niet alleen kan overleven, maar zich kan blijven uitbreiden en kan blijven bloeien in de landen die het hebben en al heel lang hebben. Sommige landen die al lange tijd democratie hebben, beginnen het als vanzelfsprekend te beschouwen en staan bepaalde mensen toe om de regering over te nemen die eigenlijk een antidemocratische houding hebben. Je ziet het in sommige landen in Europa, je ziet het in de Verenigde Staten. Je moet begrijpen dat de democratische naties zichzelf een simpele vraag moeten stellen: “Wat voor soort leiders willen we?” Niet alleen in democratische landen, maar ook op de wereld.

Er is een Alfa en een Omega. De Alpha is: Wat voor soort leiderschap willen we op de wereld? De Omega: Wat voor soort leiderschap willen we in onze eigen natie? Je hebt de afgelopen jaren een zeer, zeer duidelijke demonstratie gezien van een type leiderschap dat je niet wilt in een democratie. Als je op wereldschaal kijkt, dan is Poetin het meest voor de hand liggende voorbeeld van het soort leiderschap dat je niet wilt. En als je dit niet wilt, als democratische natie, moet je zeggen: “Wel, wat kunnen we dan doen om te voorkomen dat dit soort leiders aan de macht komen wanneer we ze zien?” Allereerst moeten we ze beter opmerken, hen zien wanneer ze opkomen, hen zien voordat ze aan de macht komen. Dan moeten we hen niet in staat te stellen om hun macht te consolideren en een soort agressie tegen andere naties beginnen aan te wakkeren.

Je hebt Poetin gezien. Vooral na 2014 hadden de westerse landen kunnen zeggen: “Het wordt tijd om geleidelijk het kopen van Russische olie en gas af te bouwen.” Als dit in 2014 was gebeurd, dan had het nu zover kunnen zijn dat geen enkel land in de EU nog Russische olie en gas zou kopen, en dat zou een enorme domper zijn geweest op de rijkdom en heerschappij van de oligarchen in Rusland, en zou ook een enorme domper op de ambities van Poetin hebben gezet. Het zou niet beslist de agressie van Poetin hebben voorkomen hebben, maar de Europese naties zouden zeker veel sterker hebben gestaan wat betreft het opleggen van sancties en niet in een situatie zijn waarin ze zich verzetten tegen een oorlog, ze leggen sancties op aan Rusland. Maar tegelijkertijd sturen ze miljarden euro’s om de Russische oorlogspoging te bekostigen.

De volgende stap – China
Wat is het volgende waar de democratische naties naar moeten kijken? Dit is natuurlijk China. Xi Jinping heeft duidelijk dezelfde tendensen als Poetin; hij zichzelf wil opwerpen als de onbetwiste dictatoriale leider met meer persoonlijke macht dan welke Chinese leider ook sinds Mao. En dat de Chinese samenleving eigenlijk beloofde dat nooit meer één persoon alle macht zou krijgen, maar het is zo.

Daarom noemde hij Poetin natuurlijk zijn boezemvriend en zei dat er geen limiet zat aan hun vriendschap. Laten we eens kijken welke limieten er zijn. Omdat Rusland zou kunnen zeggen: “Behalve olie en gas verkopen we niet heel veel aan de westerse democratieën.” Maar China kan dat zeker niet zeggen. Als de westerse democratieën of de moderne democratieën, waar ook ter wereld, morgen zouden stoppen met het kopen van in China gemaakte goederen, dan zou de Chinese economie het zeker niet overleven.

Als democratisch land moet je begrijpen dat je een enorm sterke kaart in handen hebt. En je moet de moed hebben om die te spelen. En niet alleen de leiders, de gekozen leiders, maar ook de leiders van bedrijven. Stel je nu eens voor wat er zou gebeuren. Ik zeg niet dat dit waarschijnlijk zal gebeuren voordat Xi Jinping zijn macht heeft geconsolideerd. Maar stel je eens voor wat er zou gebeuren als China Taiwan zou aanvallen. Je zag wat er gebeurde een paar uur nadat Rusland Oekraïne binnenviel. Als je het had kunnen zien, op het niveau van het collectieve bewustzijn, dan zou je hebben gezien wat er gebeurd is, iets waar we eerder over hebben gesproken. Bij een gas gaan alle moleculen verschillende richtingen op. Ze zijn chaotisch. Maar bij een bepaalde faseovergang staan plotseling alle moleculen in dezelfde richting. Dit gebeurde in het collectieve bewustzijn van de moderne democratieën. Er was een bijna unaniem besluit: “Ik koop niets meer van Rusland.”

Stel je voor dat China Taiwan binnen zou vallen, dan zou je precies hetzelfde zien gebeuren. “Ik koop niets meer wat in China is gemaakt.” Welnu, mijn geliefde Apple Computer was een van de eerste bedrijven die zich terugtrok uit Rusland. Wat zou er gebeuren als mensen zouden zeggen: “Ik koop niets meer wat in China is gemaakt? Daarom kan ik geen iPhone of iPad of Apple-computer kopen, omdat ze allemaal zijn gemaakt in China.” Wat zou er gebeuren met de winst van Apple? Die zou een enorme plons maken, en hetzelfde geldt natuurlijk voor veel andere westerse landen. Daarom, als jij een verantwoordelijke CEO bent, van een groot westers bedrijf of zelfs een multinationale onderneming, dan moet je hiernaar kijken en zeggen: “We moeten ons bedrijf beschermen tegen China, als het iets doet waardoor consumenten zouden weigeren iets te kopen wat in China is gemaakt. We kunnen het ons eenvoudigweg niet veroorloven om negentig procent van onze producten in China te laten maken die van de ene op de andere dag onverkoopbaar worden. We moeten spreiden, we moeten andere landen vinden waarin we de arbeiders kunnen exploiteren en een productie-economie vormen.”

Hetzelfde geldt voor de politieke leiders. Ze moeten bereid zijn dit te zeggen, want je kunt er niet van uitgaan dat de Chinese leiding slim genoeg is om dat zelf te zien. Kijk naar wat er gebeurde met veel westerse experts. Toen de VS begon met het verstrekken van inlichtingen die de concentratie van Russische troepen lieten zien en zeiden dat ze dachten dat het een voorbereiding was op een invasie. Veel westerse experts zeiden: “Oh nee, Poetin gaat niet aanvallen. Dat zou hij niet doen.” Omdat ze ervan uitgingen dat Poetin de negatieve gevolgen ervan net zo duidelijk kon zien als zij. Maar de geschiedenis bewijst dat hij dat niet kon. En daarom kun je niet aannemen dat je Xi Jinping ziet, en degenen die hem steunen in de Chinese leiding, verder kunnen kijken dan hun eigen bubbel. Ook zij hebben hun eigen Kool Aid gedronken. En hoewel dit Rusland is overkomen, denken zij dat ze het anders zouden kunnen doen, dat ze ermee weg zouden kunnen komen, omdat het westen niet zou kunnen stoppen met het produceren van producten in China. Maar het westen zou moeten stoppen met het maken van producten als die producten niet verkocht worden. En als consumenten zeggen: “We kopen niets uit China.” Dan zouden de westerse bedrijven stoppen met produceren, want wat heeft het voor zin om iets te produceren als je het niet kunt verkopen?

Is dit de soort leider die we willen in de democratische natie?
Dit zijn het soort dingen die op internationaal niveau moeten worden uitgesproken. En ik weet dat ik lang heb gesproken en jullie geduld op de proef heb gesteld, maar ik ben nog niet klaar. Het Omega-aspect: kijken naar democratische naties en zeggen: “Wat voor soort leiderschap willen we? En wat voor leiderschap willen we niet?” Zoals ik al zei, is hiermee gepronkt voor de ogen van de wereld, zeker de Verenigde Staten, door het presidentschap van Trump, en vooral de nasleep van het presidentschap van Trump. Waar staat Trump voor? Hij vertegenwoordigt een leider die profiteerde van het democratische proces, een democratische samenleving, en tot president werd gekozen. En toen deed hij veel dingen die niet in overeenstemming waren met het democratisch proces – hij probeerde het democratisch proces te ondermijnen omdat hij de democratie niet respecteerde en er nog steeds totaal geen respect voor heeft. Hij is oprecht van mening dat de Verenigde Staten moet worden bestuurd, net zoals zijn eigen bedrijf. Wat in feite betekent dat hij de onbetwiste leider wil zijn waar niemand tegenin kan gaan. Wat hij ook zegt, gebeurt, anders ‘ben je ontslagen’.

Daar wil hij Amerika in veranderen. Waarom? Omdat hij dezelfde mentaliteit heeft die ik bij Poetin beschreef – niets is ooit genoeg. Nu verschilt Trump in veel opzichten van Poetin. Trump wil eigenlijk geen macht. Hij wil eigenlijk geen geld. Hij wil aandacht, erkenning. Hij wil bewonderd worden. Hij wil gezien worden als de beste president ooit, omdat hij denkt dat hij de beste was – en nog steeds is – de grootste zakenman ooit. Niets zal ooit genoeg zijn voor Trump, net zoals niets ooit genoeg zal zijn voor Poetin.

Is dit de soort leider die jullie willen in democratische landen of op de wereld? Dit is de vraag die democratische naties zich de komende jaren moeten stellen. Wat voor leiders willen we in feite? Willen we iemand die het democratische proces respecteert en de mensen respecteert? Of willen we iemand die in wezen elitair is omdat hij denkt betere beslissingen te kunnen nemen dan de mensen? Waar hebben we het over gehad? Er is een elite die denkt beter in staat te zijn om beslissingen te nemen dan de bevolking. Nou, dat geldt ook voor Poetin. Dit geldt voor Trump. Beiden hebben die neiging. Ze denken dat zij iets het beste weten.

Zoals deze boodschapper weet, was er een Deense koning, zo’n honderd jaar geleden, die de uitspraak deed: “Wij – altijd verwijzend naar zichzelf als ‘wij’ – alleen weten wat Denemarken het beste dient.” Hij dacht dat hij de enige persoon in het land was die kon weten wat het beste voor het land was. Veel andere leiders door de geschiedenis heen hebben hetzelfde gedacht. Wordt het niet tijd om een einde te maken aan het tijdperk van de ‘allesweters’, de mensen die denken dat ze iets het beste weten? En zelfs degenen die hen steunen, die nog steeds denken dat één persoon het beter kan weten dan de gewone bevolking.

Dit is de volgende stap in het democratiseringsproces, de evolutie van de democratie omdat jij je realiseert dat geen enkele persoon alles kan weten. En daarom moet je het besluitvormend orgaan verbreden. Je moet meer mensen betrekken bij het nemen van beslissingen. En uiteindelijk moet je de mensen er zoveel mogelijk bij betrekken, via referenda, wat uiteindelijk leidt tot directe democratie. En uiteindelijk leidt tot een vorm van consensusdemocratie, waarin onze stem overbodig wordt, omdat iedereen weet wat iedereen wil.

Dit is nu aangetoond. Het westen en moderne democratieën zijn zich bewust geworden van wat er kan gebeuren als je zo’n leider zijn gang laat gaan. In de Verenigde Staten zie je dat de bevolking nog steeds verdeeld is. Maar je kunt tekenen beginnen te zien dat zelfs in de Republikeinse Partij mensen afstand nemen van Trump en zeker van zijn verkiezingsleugens. Er zijn veel Republikeinen die zouden zeggen: “Als Trump maar zou stoppen met praten over wat er bij de laatste verkiezingen is gebeurd en beginnen te praten over wat hij wil bij de volgende verkiezingen.” Dan zouden ze opgelucht ademhalen. Maar wachten tot dit gebeurt, is niet genoeg. Het is tijd om een beslissing te nemen en te zeggen: “Is dit de soort leider die we willen in de Republikeinse Partij? Is dit waar de Republikeinse Partij van oudsher voor stond en zou moeten staan in het heden en in de toekomst?” Er zijn enkele moedige Republikeinen die dit hebben gezegd. Veel van hen zijn bevroren, veel van hen willen niet eens weer kandidaat zijn. Zijn er voldoende mensen om de koers van de Republikeinse Partij te kunnen veranderen, zodat die weer enigszins kan worden afgestemd op mijn visie op de Gouden Eeuw? Ik laat die vraag gewoon in het collectieve bewustzijn van Amerika hangen.

De ruimte om te groeien zonder anderen te dwingen
Wat voor leiders willen jullie? Je ziet in zekere zin dat bepaalde dingen op zich genoeg zijn in een democratische regering, een regeringsvorm – een democratische natie, de democratische manier van denken. “Het is genoeg om de kleine natie Denemarken te zijn. We hoeven geen grondgebied te veroveren en ons land uit te breiden zoals toen we vijfhonderd jaar geleden een koning hadden die dat probeerde. We hoeven Noorwegen niet over te nemen, en de helft van Zweden, en een groot deel van Duitsland en misschien zelfs Engeland en Ierland. We hoeven dit gebied niet te veroveren. We hebben binnen onze grenzen genoeg aan onszelf; we richten ons nu op het verbeteren van de levensstijl in ons land.” De meeste democratische landen zijn hetzelfde. Ze hebben niet de ambitie om een militaire verovering te beginnen, omdat jij je realiseert dat het genoeg is.

Nu is er nog een aspect omdat democratie ook niet genoeg is. Omdat er altijd ruimte is voor groei. Er is altijd ruimte voor evolutie. En daar staat de democratie voor open. Maar democratie is open door zichzelf te verbeteren, niet door anderen tot iets te dwingen. Wat heeft Poetin gezegd, als je naar hem kijkt? Hij heeft in wezen gezegd, niet bewust, niet in die woorden; maar hij heeft in wezen gezegd: “Rusland is niet genoeg.” Mijn geliefden, kijk eens naar de kaart. Zie eens hoe groot Rusland is. Bedenk dan hoeveel rijkdom ze hebben aan olie en gas. Hoe kan het dat dit niet genoeg is? Het is niet genoeg, mijn geliefden, want Poetin is de onbetwiste leider van Rusland, maar hij heeft Ruslands problemen niet opgelost. En daarom heeft hij een zondebok nodig. Hij heeft iets nodig om de aandacht af te leiden van zijn eigen tekortkomingen, zodat hij iemand de schuld kan geven. “Nee, de reden waarom ik de problemen van Rusland kan oplossen, is dat Rusland niet groot genoeg is. We zouden terug moeten naar het historische Rusland, toen het heel erg groot was en heel Finland, de Baltische staten, de helft van Polen, Moldavië, heel Oekraïne en al die onderliggende republieken bezat. Dan zou ik alle problemen van Rusland kunnen oplossen, als Rusland maar de juiste historische extensies kreeg die het zou moeten hebben.”

Maar stel je dan voor dat Rusland al die naties inderdaad zou veroveren. Zou Poetin dan de problemen van Rusland kunnen oplossen? Natuurlijk niet. Dus wat is de volgende stap? “Nou, als we alleen dit gebied en dat gebied en het hele Noordpoolgebied hadden, dan zouden we de problemen van Rusland kunnen oplossen.” En het zal nooit genoeg zijn, mijn geliefden. Trump is in zekere zin hetzelfde: “Had ik maar de absolute macht in Amerika, dan zou niemand bezwaar tegen mij kunnen maken, net als Poetin in Rusland, dan zou ik alle problemen van Amerika kunnen oplossen. Maar de Democraten, deze liberalen, zullen niet toestaan dat ik die macht heb. Zij zijn het probleem. Je zou boos op hen moeten zijn.” Je ziet dat dit voor die leiders, wat natuurlijk teruggaat op de gevallen wezens, nooit genoeg kan zijn.

Maar democratische naties zijn klaar met wereldlijke expansie en andere mensen tot iets dwingen. Ze zijn nog niet klaar met verbetering van binnenuit door jezelf te verbeteren. Dat is waar de groei ligt in een democratische natie, niet in wereldlijke expansie. Dit geldt natuurlijk ook voor de multinationals die Amerika heeft voortgebracht. Maar dat is iets voor een andere keer.

Nu zal ik jullie niet meer vermoeien. Ik besef dat we jullie soms meer geven dan jullie aankunnen, maar mijn geliefden, zolang de boodschapper in staat is om de boodschap uit te spreken, vertrouw ik erop dat sommigen van jullie die kunnen horen. Anders kun je natuurlijk opnieuw luisteren, de transcripties lezen en deze leringen internaliseren.

Ik dank jullie nu voor jullie aandacht, voor jullie bereidheid om deel te nemen aan deze zeer belangrijke conferentie. En ik verzegel jullie in mijn violette vlam van vreugde, de violette zingende vlam van vreugde die de materie laat zingen, maar ook de geest laat zingen. Als jij met je aandacht erbij bent gebleven, dan zal je geest op dit moment zingen.