Het Ego zien of het Ego niet zien

 

door Kim Michaels

Door de jaren heen heb ik me in de omgang met sommige mensen afgevraagd: “Hoe is het mogelijk dat je jarenlang spirituele leringen bestudeerd en toepast, zonder het centrale aspect van het spirituele pad te snappen?” Ik wil daar dus graag wat ideeën over delen.

Ik herinner me nog dat ik in 1976 in een week het boek ‘Autobiografie van een Yogi’ van Yogananda heb verslonden toen ik het vond. Het boek had in veel opzichten een revolutionair effect op mij; het triggerde een innerlijk weten dat spirituele groei alleen maar gaat over je bewustzijn wijzigen. Laat ik dat nog eens herhalen: Spirituele groei gaat erom dat ík mijn bewustzijn verander! Ik heb er niets aan als ik het bewustzijn van anderen verander of iets op de wereld verander. Het énige wat ertoe doet, is het wijzigen van míjn bewustzijn.

Ik weet dat je op het spirituele pad niet vals kunt spelen. De meeste mensen op aarde zijn er niet aan toe om naar de hemel of het spirituele rijk te gaan, omdat hun bewustzijn te laag is of te veel op zichzelf is gericht. Ik kan dus alleen maar de aarde transcenderen als ik mijn bewustzijn boven het niveau van deze planeet uitbreng. Hoewel ik dit wel snapte, had ik maar een oppervlakkig begrip van hoe dit dan moest en ik slaagde er vaak niet internationale begrijpen dat ik mezelf moest veranderen. Ik wil dus graag met jullie delen wat ik sindsdien ben gaan begrijpen over onze groei op het pad.

Het bewustzijn begrijpen versus wijzigen
Degenen onder ons die zijn opgegroeid in een moderne natie, zullen vaak in aanraking zijn gekomen met een vaak onuitgesproken houding dat eigenlijk het enige belangrijke in het leven is dat je iets verstandelijk begrijpt; het lineaire analytische verstand. De eerste jaren dat ik op het pad was, richtte ik me vooral op het bestuderen van spirituele leringen en schiep in gedachten een rechtlijnig, intellectueel wereldbeeld.

In die tijd kreeg ik al intuïtieve ervaringen en ik begreep ook dat er verschil bestond tussen iets op intellectueel niveau begrijpen en iets echt internaliseren. Ik snapte wel dat dat het pad niet alleen maar ging of je iets verstandelijk begrijpt, omdat dat mij niet veel verder brengt. Ik zag bij mezelf en andere mensen dat je iets wel kunt begrijpen met je verstand, maar dat we dat niet op onszelf hebben toegepast en dat ons bewustzijn daardoor niet is veranderd. Het voorbeeld dat het meest voorkomt, is dat we wel zien dat het ego van andere mensen een bepaalde eigenschap bezit die moet worden veranderd, maar dat we dit niet bij ons eigen ego zien.

Ik begreep dus dat ik om spiritueel te kunnen groeien, verder moest kijken dan het verstandelijk begrijpen van spirituele concepten. Ik moest me op een of andere manier naar binnen keren om iets bij mezelf te zien. Ik begreep niet helemaal wat dit betekende, maar ik begreep wel dat ik iets niet kon zien met mijn huidige bewustzijnsniveau en dat mijn doel moest worden dat ik het ging zien om mijn bewustzijn op een hoger niveau te brengen. Dit wordt heel goed uitgelegd door Yogananda die bijvoorbeeld beschrijft dat hij het idee had dat de echte goeroes in de Himalaya zitten, en toen hij zijn goeroe in zijn woonplaats had ontmoet, moest hij eerst de bergen ingaan om een van die mythische goeroes te ontmoeten.

Het ego begrijpen zonder dat je in de spiegel kijkt
Ik ben opgevoed om naar alles kritisch te kijken. Dit kwam gedeeltelijk omdat mijn ouders me hadden opgevoed om niet naïef te zijn en niet gemakkelijk misleid te worden. Het kwam gedeeltelijk omdat mijn samenleving me had opgevoed om kritisch te denken, om te kijken of er iets was wat verbeterd kon worden. Toen ik dus voor het eerst over het concept ego hoorde, kreeg ik al snel een verstandelijk inzicht in het ego op en kon ik dat goed op de samenleving en andere mensen toepassen, maar op mezelf kon ik dat een heel stuk minder goed toepassen.

Vele jaren geleden las ik een boek van M. Scott Peck, ‘Mensen van de Leugen’, waarin hij zijn eerste baan beschrijft als psycholoog op een marinebasis. Op een bepaald moment loopt hij naar zijn supervisor en zegt dat hij een probleem heeft met het gedrag van een collega en beschrijft dat tot in detail. De supervisor probeert het onderwerp van die andere persoon naar Scott Peck te verschuiven en zegt tenslotte: “Nee, M. Scott Peck, jíj hebt een probleem!!!” Peck raakte heel erg van streek en loopt de deur uit, maar een innerlijk stemmetje zegt dan: “Zou hij ook gelijk kunnen hebben?”

Ik kreeg die ervaring vele jaren geleden ook toen ik lid was van de staf van het Summit Lighthouse in Montana. Ik had een conflict met mijn supervisor en had zelfs een rapport gemaakt over hoe het anders moest. Ik had met andere mensen gesproken en ik was in een obsessief-dwangmatige gemoedstoestand. Ik had al mijn gevoel voor proportie verloren en dit bepaalde onderwerp vulde mijn gedachten alsof dit het allerbelangrijkste probleem in het universum was.

Op een dag confronteerde Elizabeth Claire Prophet mij met dit gedrag dat op mijn ego berustte. Ik ging zitten en voor het eerst was het alsof ik uit de situatie stapte en er vanuit een neutraal perspectief naar kon kijken. Ik begreep toen dat dit probleem vergeleken met mijn spirituele groei en ascensie helemaal niet belangrijk was. Ik besloot om de andere mensen te vergeten, alle argumenten te vergeten over wat er moest veranderen en in plaats daarvan keek ik hoe ik mezelf moest veranderen. Ik liet het probleem letterlijk los en ik voelde dat de heel erg liefdevolle aanwezigheid van El Morya op mij neerdaalde, en dat was heel transformerend.

Dit was een make-or-break situatie. Ik had vastgezeten in een patroon waarin ik iets buiten mij wilde veranderen en ik had daar wel tot in het oneindige kunnen blijven hangen, maar omdat ik bereid was om naar mezelf te kijken en ervoor koos om me te concentreren op wat ik – ik bedoel mij, mezelf en ik – moest veranderen. Ik voelde de liefde die de geascendeerde meesters hebben voor studenten die een heel cruciale stap willen nemen op het pad. Sindsdien heb ik de gewoonte gekregen om me er altijd enigszins van bewust te zijn wat ik zelf in iedere situatie moet zien.

Ik komt regelmatig mensen tegen die al heel lang op het spirituele pad zijn en geen cruciale doorbraak hebben gekregen. Zij begrijpen het ego misschien wel enigszins, maar hebben nog nooit in de spiegel gekeken om hun eigen ego ook echt te willen zien. Misschien bepaalde aspecten ervan wel, maar er is nog steeds iets wat ze niet begrijpen.

Voor mij is het centrale aspect op het pad dat ik iets ga zien wat ik nog niet eerder heb gezien. Ik weet dat mijn ego of gescheiden zelven hiertegen weerstand zullen bieden, omdat ze alleen maar in leven kunnen blijven en macht over mijn uitoefenen als ze mij onwetend, blind, kunnen laten blijven. Ik weet dat ik iets niet zal begrijpen als ik me er niet voor openstel. Dit betekent dat ik niet mag denken dat ik een plateau op het pad heb bereikt waarop ik mijn ego heb losgelaten en dat er dan verder niets meer is dat ik hoef te begrijpen.

In de vijfenveertig jaar dat ik op het pad ben, heb ik veel voorbeelden gezien van mensen die op het punt zijn gekomen dat zij dachten dat zij zich zo hadden ontwikkeld dat er niets meer was wat zij moesten inzien en die dus ophielden te zoeken. Ik heb mensen ontmoet die in het openbaar hebben gezegd dat zij geen ego meer hadden en die later duidelijk gedrag vertoonden dat op hun ego berustte. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik dat niet mocht doen van mezelf, en de meesters hebben uitgelegd dat er illusies zullen blijven waarnaar we op zoek moeten blijven gaan totdat we ascenderen.

Ik ben me ervan bewust geworden dat je vele jaren op het spirituele pad kunt zijn, maar dat je geest nog steeds gesloten blijft voor een paar aspecten. Wij hebben een bepaalde kijk op een probleem zo gefixeerd dat we ons niet openstellen voor een hoger perspectief. Onze geest zit op slot, of is afgesloten en dan kunnen we natuurlijk niet gaan begrijpen wat we niet zien, maar hoe kunnen we op een hoger bewustzijnsniveau komen als wij op ons huidige bewustzijnsniveau niet gaan begrijpen wat we niet zien? Ik weet dat het een beetje abstract klinkt en daarom zal ik een paar voorbeelden geven die ik ben tegengekomen.

De Trump card spelen (woordspeling: trump card = troefkaart)
Er zijn twee mensen die ik al jarenlang ken. Ze zaten bij de Summit Lighthouse en accepteerden de leringen die door mij werden gegeven al vanaf het begin. Ik had hen in geen jaren gezien, maar zij kwamen op een conferentie en vonden het belangrijk dat zij me vertelden hoe belangrijk zij Trump als president vonden. Na de aanval van 6 januari op het Capitool, maakte ik een opmerking op Facebook en ineens begon een van die mensen iets over verkiezingsfraude op mijn pagina van Facebook te zetten. Ik probeerde hem wat Socratische vragen te stellen, maar het werd mij wel duidelijk dat ik niets kon zeggen waardoor hij zou kunnen overwegen of er misschien ook een hoger perspectief op de situatie was.

Wanneer ik zeg ‘hoger perspectief, bedoel ik niet Trump of de verkiezingen. Trump en de verkiezingen zijn niet het punt. Het punt is hoe wij spiritueel groeien.

Bij die mensen zie ik in de eerste plaats dat zij meegaan in die verafgoding van Trump, iets wat hij onder zijn vele volgers heeft opgebouwd. Die mensen schijnen te denken dat Trump belangrijker is dan elke andere president en dat hij de enige hoop was op bepaalde veranderingen. Zij geloven ook het meeste wat hij zegt. Zij kijken alleen naar argumenten die hun mening bevestigen en een mening die dat niet doet, verwerpen ze meteen. Het gaat echter niet over de argumenten, maar de denkwijze: “Trump kan geen ongelijk hebben en ik kan ongelijk hebben over Trump!” Volgens mij is dat idealisering en ik zie een paar heel lelijke voorbeelden hoe dit in de geschiedenis is gegaan.

Hoe kan ik me als spirituele student laten meevoeren om een menselijk wezen als een soort idool te zien? Niets op de wereld is belangrijker dan mijn spirituele groei; hoe kan ik dan elk probleem op de wereld belangrijker vinden dan het verhogen van mijn bewustzijn?

Toen een van die mensen hoorde dat de geascendeerde meesters via mij hadden gezegd dat Trump een gevallen wezen is, was haar reactie dat het dan niet de echte meesters waren geweest. Voor mij lijkt het dan alsof de gedachten van die persoon zich hebben aangesloten bij een specifieke mening over Trump en dat niets haar van die mening kan afbrengen. In mijn ogen vindt zij Trump belangrijker dan het verhogen van haar bewustzijn. Zij heeft letterlijk het spirituele pad verlaten en is een wereldlijk persoon gevolgd.

Iemand anders die ook al decennialang op het pad is, is ook een volger van Trump. Na de verkiezingen was hij ervan overtuigd dat Biden niet president zou worden op twintig januari, maar dat Trump door middel van speciale middelen die niet in de Constitutie staan, opnieuw zou worden ingehuldigd. Dit gebeurde niet, maar hij was niet ontmoedigd. In plaats daarvan zou het op 4 mei gebeuren, wat de tijd was waarop een nieuwe president decennia geleden werd ingehuldigd. Dat gebeurde ook niet, maar toen schoof het op naar ergens in mei, daarna juli en vervolgens augustus. Ik weet niet op hij al een nieuwe datum heeft, maar ik begrijp wel dat hij zichzelf niet heeft afgevraagd: “Is het mogelijk dat ik van mening moet veranderen? Moet ik soms iets begrijpen?”

Maskers en vaccins
Iets anders waar mensen sterk op hebben gereageerd, is het dragen van maskers en het zich laten vaccineren tegen Covid. Let er opnieuw op dat ik het niet heb over het probleem, omdat het probleem niet aan de orde is. Het gaat erom hoe je van bewustzijn verandert.

Ik ken mensen die meestal gemakkelijk in de omgang zijn, maar die nu een heel sterke mening kregen en deden alsof het heel erg belangrijk was om andere mensen te overtuigen. Ik zag die reactie ook bij mij en ik vroeg me af waarom ik deze kwestie zo belangrijk vond.

Voor mij was het heel inspirerend om over Gautama Boeddha te horen die onder een boom zat, klaar om het Nirvana in te gaan. Als laatste test moest hij met de demonen van Mara geconfronteerd worden. Ik begreep intuïtief dat de echte test was dat de demonen hem wilden laten reageren op iets op deze wereld en als hij toen ook gereageerd had, dan had hij de aarde niet achter kunnen laten en het Nirvana ingaan.

Ik begreep dat hetzelfde geldt voor mijn ascensie. Ik begreep vele jaren geleden dat er een gehechtheid aan deze wereld is die ervoor zorgt dat ik op iets reageer. Ik heb een probleem of een mening waarvoor mijn gedachten zich hebben afgesloten. Ik denk dat die visie wel moet kloppen en daardoor kunnen de demonen mij altijd meeslepen in een ruzie door die heilige koe aan te vallen. Ik voelde intuïtief dat ik, wanneer ik toe ben aan de ascensie, naar de aarde moet omkijken en als er nog iets is waaraan ik gehecht ben, dan kan ik de planeet niet voor altijd achterlaten.

De sleutel voor mijn ascensie is dus dat ik de dingen waaraan ik gehecht ben, moet loslaten en dat betekent dat ik sterke en vaste meningen moet overwinnen. Ik heb ervaren dat ik geen erg sterke meningen meer heb sinds ik mijn bewustzijn heb verhoogd. Voor elk probleem of een mening ben ik bereid om naar een hoger perspectief te kijken. Per slot van rekening is een probleem op aarde alleen maar een probleem in de materiële wereld en vergeleken met de ascensie, is niets in de materie van belang.

Vanzelfsprekend had ik dat gevoel niet toen ik nog jonger was. Ik heb het incident bij de Summit Lighthouse beschreven en toen was ik duidelijk op een bewustzijnsniveau waarop een probleem nog steeds van episch belang voor mij kon zijn. Ik begrijp dus dat er mensen zijn die nog het bewustzijnsniveau hebben waarop bepaalde meningen belangrijk kunnen zijn, maar zijn we niet in staat om dat niveau te ontgroeien?

Iemand zei dat hij nooit een probleem had met de antwoorden die de meesters door mij heen gaven, maar wel een probleem met een antwoord over een vaccin. Als ik die reactie bij mijzelf had gezien, dan zou ik me afgevraagd hebben waarom ik zo’n vaste mening had en welk gescheiden zelf zich daarachter verborg. Ik zou geredeneerd hebben dat, omdat dit specifieke antwoord een reactie bij mij opriep, dit kon komen omdat ik een zelf had getriggerd dat ik nog niet eerder had gezien.

Kim moet ongelijk hebben
Gedeeltelijk vanwege Trump en de verkiezingen en gedeeltelijk vanwege Covid, kwamen er mensen in een gemoedstoestand waarin zij diverse argumenten gebruikten om te redeneren dat ik geen gelijk had in die dingen. Met andere woorden, zij zijn er zo van overtuigd dat zij gelijk hebben dat ik wel ongelijk moet hebben, omdat ik niet met hen op één lijn zit. Er zijn mensen die daardoor vinden dat ik geen goede boodschapper meer ben en me hebben afgewezen. Er zijn mensen die me hierom afwijzen als boodschapper, maar dat ik nog wel goed ben in andere dingen, maar niet in deze. Ik ben niet neutraal wat betreft die dingen; ik heb een persoonlijk vooroordeel en daarom ben ik niet in staat om de juiste boodschap van de meesters te krijgen (en zij zijn ervan overtuigd dat die in overeenstemming zou zijn met hun mening).

In het algemeen ga ik hierover geen ruzie maken, omdat ik tot het besef ben gekomen dat als iemand persoonlijk twijfelt aan de dingen die ik van de geascendeerde meesters krijg, geen enkel argument dat ik persoonlijk aan kan voeren, hen zal helpen. Als ze eenmaal aan mij als boodschapper twijfelen, kunnen ze zomaar alles van tafel vegen wat ik zeg en wat voor zin heeft het dan om iets te zeggen? Maar ik zal een paar opmerkingen maken.

Het is natuurlijk mogelijk dat mijn bewustzijn de boodschap van de meesters kan beïnvloeden. Maar wanneer ik mijn houding ten aanzien van Trump en Covid bekijk, dan zie ik geen vaste meningen. Wanneer ik de houding van andere mensen bekijk, dan zie ik vaste meningen. Ik heb dus het gevoel dat ik neutraler in die zaken ben dan de mensen die mij ervan beschuldigen dat ik niet neutraal ben.

Het gaat er echter niet om of ik gelijk heb of niet; het gaat erom: Hoe groei jíj in bewustzijn? Laten we zeggen dat ik ongelijk had en dat je een argument kon aanvoeren om het in gedachten te bewijzen. Hoe helpt dat jóú dan precies om je bewustzijn te verhogen? Hoe helpt het om jezelf te transcenderen als je kunt bewijzen dat je gelijk hebt?

Ik heb gesproken over de situatie bij de Summit Lighthouse. Toen had ik de epische denkwijze. Dat probleem was van episch belang voor mij. Hoe heb ik een hoger bewustzijn gekregen? Niet door te bewijzen dat ik gelijk had in een situatie die voor niemand meer belangrijk was. Ik groeide door geleidelijk aan die hele denkwijze te transcenderen waarin dingen op aarde van zoveel belang voor mij zijn.

De meesters hebben gezegd dat we elke mening in het dualiteitsbewustzijn kunnen bewijzen als we genoeg tegenbewijs uitsluiten. Er was iemand die ervan overtuigd was dat ik, als ik naar het bewijs zou kijken waarnaar hij had gekeken, er net zo van overtuigd zou zijn als hij; dat er inderdaad een grote verkiezingsfraude was geweest. Maar wat heeft hij bereikt als hij had bewezen dat hij gelijk had? Hij had alleen maar zijn identificatie met een bepaald gescheiden zelf verstevigd en daardoor zichzelf nog steviger op zijn huidige bewustzijnsniveau hebben verankerd.

Het ware probleem is groei en dat hangt af van hoe stevig we aan onze huidige meningen hechten. Ik groei alleen maar in bewustzijn als ik mijn huidige meningen loslaat en een hogere kijk op iets krijg. Hetzelfde geldt voor jou. Als ik vind dat ik obsessief-dwangmatig bezig ben om andere mensen ervan te overtuigen dat ik gelijk heb, dan raak ik bezorgd en begin ik op zoek te gaan naar het zelf dat achter die gehechtheid zit.

Na mijn confrontatie met mensen die een sterke mening hadden over Covid en Trump, begon ik te kijken waarom ik daarop reageerde. Ik realiseerde me dat ik me verantwoordelijk voor hen voelde en omdat ze de leringen die ik gaf, bestudeerden, had ik in staat moeten zijn om hen te helpen om de dingen waar zij aan gehecht zijn los te laten. Ik besefte dat ik het gevoel had dat ik een argument had moeten vinden dat die mensen ervan zou overtuigen dat ze moesten veranderen en als ik hen niet kon overtuigen, dan zou ik op een of andere manier in gebreke blijven.

Ik werk nu al even aan deze conglomeratie van zelven. Ik begrijp niet helemaal of dit artikel schrijven betekent dat ik ze heb overwonnen of dat het nodig is dat ik dit schrijf om iets te zien wat ik nog niet heb gezien. We zullen zien.

Wat ik wel zie, is dat als ik ascendeer, geen enkele mening die ik ooit op aarde heb gehad, er nog toe doet. Ik neem mijn aardse meningen niet mee naar de hemel. Om in de geascendeerde staat te komen, moet ik ál mijn wereldlijke meningen opgeven. Ik ascendeer niet als ik me aan iets vasthoud, maar als ik loslaat. Ik kan me niet aan mijn meningen vastklampen, zoals de zenboeddhisten zeggen.

Onbevooroordeeld zijn zonder al te open te zijn
Sinds mijn kindertijd heb ik het gevoel dat ik altijd naar een evenwichtige mening moest zoeken, en me niet laten meeslepen door extreme standpunten. Dit is enigszins in tegenspraak omdat veel ‘normale’ mensen (zoals mijn familie) zullen zeggen dat mijn spirituele meningen extreem zijn. Vanzelfsprekend zijn spirituele mensen minder bevooroordeeld dan de gemiddelde persoon, want anders zouden we niet openstaan voor spirituele leringen. Er bestaat echter een tendens dat spirituele mensen geen grens trekken en daardoor zo openstaan voor veel dingen dat ze uiteindelijk in de war raken of zich overweldigd voelen.

Ik woonde in Montana toen de Summit Lighthouse door de zogenaamde cyclus heenging waarin ze schuilkelders bouwden tegen een kernoorlog. Ik zag dat veel mensen het onevenwichtig aanpakten en geloofden dat de wereld zou eindigen. De Summit Lighthouse zelf had een onevenwichtige mening en bouwde schuilkelders die de klap zouden kunnen overleven en had voorraden aangelegd die zeven jaar goed bleven maar waardoor de organisatie bijna failliet ging. Ik werd niet in die denkwijze meegesleept omdat ik intuïtief voelde dat die te veel uit evenwicht was. Ik had ook intuïtief het gevoel dat er geen kernoorlog zou komen.

Ik ken iemand die al een flink aantal keren heeft geloofd dat de wereld spoedig zal eindigen. Hij dacht dat dit in het voorjaar zou gebeuren en dit doet hij al dertig jaar regelmatig. Maar hij heeft zich nog nooit afgevraagd of er misschien iets in zijn bewustzijn zit waardoor hij ervoor gevoelig is om dit steeds weer te doen.

Dan is er nog QAnon en veel andere samenzweringstheorieën. Als ik daarnaar kijk, voel ik intuïtief aan welke energie daarachter zit en weet ik dat ik daar weg moet blijven. Ik dacht dat QAnon belachelijk was tot iemand zijn eigen dochter doodde omdat hij dacht dat zij slangachtig DNA had en als monster zou opgroeien.

Ik accepteer wel dat er gevallen wezens bestaan en dat zij de maatschappij erg beïnvloeden, maar ik accepteer niet dat er één kleine groep is die de hele wereld beheerst. Ik accepteer dat er pedofielen zijn, maar wanneer er wordt gezegd dat ze allemaal democraat zijn, kan ik alleen maar mijn schouders ophalen.

Ik ben gaan inzien dat mijn zoektocht naar evenwicht eigenlijk geen evenwicht is, omdat dit niet het middelpunt is tussen twee extremen. Gautama beschouwde de Middenweg niet als een middelpunt tussen twee extremen, maar het transcenderen van het hele bewustzijn dat de extremen en het middenveld ertussenin bevat.

Ik heb veel mensen ontmoet die niet de noodzaak hebben ingezien van de zoektocht naar evenwicht, of neutraliteit. Ik denk dat een van de duidelijkste effecten ervan is dat zij geen heldere intuïtie hebben. Als we niet neutraal zijn, is het moeilijk om de energetische vibratie van mensen of ideeën aan te voelen. Dit betekent dat mensen argumenten gaan overwegen, en dat hun mentale gedachten dan hun intuïtie overschaduwt. Zij denken dat ze intuïtief iets begrijpen of een theorie klopt, maar zij begrijpen niet dat hun intuïtie niet neutraal is.

Bijvoorbeeld, ik stel me voor dat de persoon die mij ervan wilde overtuigen dat er verkiezingsfraude was gepleegd, ook zou zeggen dat zijn intuïtie hem had verteld dat er fraude is gepleegd en dat mijn intuïtie op dat punt niet helder is. Hij geloofde dat de wereld in de lente zou eindigen, zou ook zeggen dat zijn intuïtie hem dat heeft verteld. In feite heeft hij een aantal keren gezegd dat hij zichzelf spiritueel verder ontwikkeld vindt dan ik hoewel ik de boodschapper ben, en dat hij daarom de waarde van die theorieën kan begrijpen. Hij is mijn oudere broer die voor mij het evenwicht bewaart totdat ik volwassen genoeg bent om te begrijpen wat hij nu al kan begrijpen.

Ik wil heus wel iets nieuws leren of iets gaan begrijpen wat ik nu nog niet begrijp, en dat is iets wat bijna dagelijks gebeurt. Maar misschien ben ik wel een boodschapper voor de meesters omdat mijn gemoedstoestand een bepaald evenwicht heeft bereikt, wat inhoudt dat ik geen strikte mening meer heb over wat de meesters wel of niet zullen zeggen. Ik wil niet dat de meesters een theorie bevestigen waaraan ik gehecht ben, en daardoor de meesteres kan laten zeggen wat ze maar willen zeggen, niet wat ik of iemand anders vindt dat ze moeten zeggen.

Volgens mij komt er een moment op het pad waarop wij pas polariteiten verder ontstijgen als we streven naar een neutrale gemoedsgesteldheid. Ik zeg niet dat dit gemakkelijk is, maar ik zie dat er mensen zijn die niet eens snappen waarom dat moet, en dat betekent dat zij niet die richting opgaan. Zij komen steeds weer bij onevenwichtige theorieën en sterke reacties uit, en dat is niet de snelste manier om te groeien.

Bij een punt komen dat je niet wil loslaten
Een tijdje geleden begon iemand op het internet te zetten dat hij vond dat ik geen goede boodschapper meer was. De reden was dat de eerste boeken in de serie ‘Het Pad naar Meesterschap’ goed waren, maar dat ik vanaf het boek over Liefde van Paul de Venetiaan ik valse boodschappen had gekregen.

Ik heb die persoon ontmoet en hij had een probleem met relaties en woonde alleen. Mijn vraag zou dan zijn: Is het mogelijk dat Paul de Venetiaan zijn mening over relaties heeft uitgedaagd en dat hij daar zo aan gehecht is dat hij er niet over wilde nadenken of hij moest veranderen? Om zelf niet te hoeven veranderen, moest hij mij als boodschapper afwijzen, en zichzelf op die manier een excuus te verschaffen om niet naar de leringen te kijken die nadat moment waren gegeven, leringen die hem in werkelijkheid hadden kunnen helpen om dat gescheiden zelf los te laten.

Bij de Summit Lighthouse heb ik mensen gezien die op een bepaald moment niet naar zichzelf wilden kijken en daarom de boodschapper afwezen. Vele jaren laten kreeg Elizabeth Claire Prophet een dictator van Maitreya waarin hij tegen ons zei dat we moesten ophouden suiker te eten. Een hele groep studenten in Duitsland wezen haar af als boodschapper, zogenaamd niet over wat Maitreya had gezegd over suiker, maar omdat hij dat zo krachtig had gezegd dat zij het gevoel hadden gekregen dat de echte Maitreya nooit op zo’n respectloze manier met hun vrije wil zou zijn omgegaan.

Ik vind heel duidelijk dat de echte waarde van de geascendeerde meesters is dat zij niet hetzelfde bewustzijn hebben als het bewustzijn waarin de aarde gehuld is. Daarom kunnen zij ons uitdagen om over wat dingen na te denken die we als vanzelfsprekend beschouwen. Als we niet bereid zijn om een mening te laten uitdagen, dan zijn we aan iets gehecht. Zo gehecht zijn aan een wereldlijke mening dat we de meesters afwijzen, kan nooit tot spirituele groei leiden.

Speciaal zijn
Bij de Transcendentale Meditatie heerste de cultuur dat de mensen zo speciaal waren dat zij de wereld aan het redden waren door te mediteren. Bij de Summit Lighthouse was de cultuur dat ze de wereld aan het redden waren door decreten op te zeggen en dat zij de hoogste spirituele leer op de planeet hadden en dat hield in dat zij de studenten waren die het verst gevorderd waren. Jij kunt misschien ook wel een aantal spirituele bewegingen vinden met daarin mensen die zich heel speciaal voelen vanwege de leer en goeroe die ze hebben.

Op een bepaald stadium van het pad gebruiken we een spirituele leer om onszelf speciaal te laten voelen. Dit is natuurlijk begrijpelijk omdat de meesten van ons een verschoppeling zijn in onze antispirituele samenlevingen, maar dit moet slechts een fase zijn, omdat we het gevoel dat we speciaal zijn geleidelijk aan moeten loslaten als we het zesennegentigste niveau naderen en het uiteindelijk irrelevant voor ons wordt. Het Christusbewustzijn gaat erover dat je begrijpt dat alles één is, en je kunt dat niet doen als jij je beter dan anderen voelt.

Eén voorbeeld hiervan was een groep die een paar conferenties voor mij had georganiseerd. De eerste keer dat ik die groep tegenkwam, werd het mij duidelijk dat die groep een bepaalde dynamiek had waardoor ik me afvroeg waarom zij mij hadden uitgenodigd. De groep was opgezet door één persoon die door de meeste leden als de goeroe werd gezien. Hij sprak geen Engels, dus ik ging niet veel met hem om, maar hij eiste van de leden veel toewijding en loyaliteit, iets wat ik niet doe. Maar in het algemeen was die conferentie een positieve ervaring.

Bij de tweede conferentie voelde ik duidelijk een verandering en er hing spanning in de lucht. Ik hoorde later dat de leider van de groep de verwachting had dat de meesters hem via mij zouden zalven tot boodschapper voor zijn land. Toen dat niet gebeurde, moest hij schijnbaar met de verklaring komen dat ik niet meer de boodschapper van de geascendeerde meesters was.

De verklaring die hij gaf, was dat het boek ‘Mijn Levens met’ gewoonweg niet door de geascendeerde meesters kon zijn geschreven. Dit vind ik interessant omdat het boek wordt gepresenteerd als een roman en dit betekent dat je niet alles helemaal letterlijk moet opvatten. Maar die mensen interpreteerden het boek letterlijk en hadden op grond daarvan kritiek. Zij waren vooral beledigd door het verhaal dat de hoofdpersoon met Jezus van lichaam verwisselde tijdens zijn rechtszitting.

De groep ging door een periode heen waarin ze onderscheid probeerden te maken waarbij ze enkele dictaten van Elizabeth Claire Prophet ermee vergeleken. Men had de leden naar veronderstelling verteld dat zij hun persoonlijke onderscheidingsvermogen moesten gebruiken, maar de leider en de meeste leden besloten dat ik niet meer een deugdelijke boodschapper was. De mensen die een ander onderscheid hadden gemaakt, werden in principe door de groep buitengesloten. Er waren ook mensen die onder druk werden gezet om hun eerste beoordeling te herzien en het met de leider eens te zijn.

Later hoorde ik dat de groep een klein aantal leden heeft die al heel lang lid zijn en die deel uitmaakten van de intieme kring van de goeroe. Men heeft mij verteld dat die mensen zichzelf beschouwen als heel erg geavanceerde spirituele mensen op de planeet. Ik kan me dus wel voorstellen dat ze ernaar uitzagen dat hun leider door mij werd gezalfd. Ik kreeg een dictaat van Sanat Kumara waarin hij ons heel rechtstreeks vertelde dat we de behoefte moesten opgeven om ons speciaal te voelen. Later heb ik gehoord dat de echte Sanat Kumara nooit zoiets gezegd zou hebben.

Een van de leden schreef me dat ik geen boodschapper meer was, omdat vijfendertig mensen uit hun groep hadden besloten dat ik geen boodschapper meer was, en dat ik hun oordeel moest accepteren en me terugtrekken. Ik heb geen antwoord gegeven, omdat ik niet zag hoe ik die mensen kont bereiken. In plaats daarvan richtte ik me op de duizenden mensen overal ter wereld die ik wel kan bereiken en die denken dat ik nog steeds een boodschapper van de geascendeerde meesters ben.

Ik denk dat die mensen mij en de leringen die ik gaf, probeerden te gebruiken om bevestiging te krijgen van hun behoefte om zich speciaal te voelen. Dit is moeilijk met de leringen die door mij gegeven worden en ook omdat ik niet probeer om mensen zich speciaal te laten voelen. Ik heb een keer gezegd: “Je kunt mensen alles laten doen als je hen maar het gevoel geeft dat zij speciaal genoeg zijn, maar ik heb dat niet nodig.”

Ik ben er zeker van dat die mensen zich heel speciaal hebben gevoeld toen ze verklaarden dat ik geen boodschapper was. Per slot van rekening hadden ze vroeger gedacht dat ik een goede boodschapper was en dat hadden ze ook herkend, en daardoor waren zij speciaal. Nu ze zagen dat ik geen boodschapper meer ben, zijn ze nog specialer omdat zij dit hadden kunnen zien.

Het onderwerp van dit artikel helpt ons groeien. Zijn die mensen gegroeid omdat ze zagen dat ik een boodschapper was, aangezien ze niet echt acht sloegen op de leringen? En zijn ze ook gegroeid omdat ze me verwierpen als boodschapper of hebben ze zich enkel stevig verankerd op het bewustzijnsniveau waarop ze zichzelf nog steeds speciaal willen voelen? En hebben ze zichzelf stevig verankerd op het niveau waarop alles of zwart of wit moet zijn?

Toen ik pas op het spirituele pad was, had ik het gevoel dat ik speciaal moest zijn en de cultuur van de Summit Lighthouse gaf me de middelen om dat gevoel op te bouwen. Nu ik mijn bewustzijn heb verhoogd, is het gevoel dat ik speciaal was geleidelijk aan vervaagd. Je zou kunnen zeggen dat ik gemakkelijk mijn zelfbeeld had kunnen vergroten dat ik heel speciaal was, maar ik vond dat ik me niet meer met anderen hoefde te vergelijken. Ik wil niet omgaan met mensen me het gevoel geven dat ik superieur aan hen ben. Ik wil met mensen omgaan zonder de dualistische dynamiek van superieur, inferieur of gelijk zijn.

Onszelf serieus nemen
In 2009 ben ik gescheiden van mijn tweede vrouw en in die tijd leidden we een kleine spirituele beweging. Ze nam de beslissing om mij via het internet aan te vallen door me als boodschapper af te keuren en me in diskrediet te brengen als echtgenoot. Een kleine groep mensen volgde haar terwijl de meeste mensen bij de leringen bleven die door mij werden uitgegeven.

Vanaf het begin wist ik dat ik niet op haar aantijgingen mocht laten reageren die op haar website, via e-mail of Facebook op het internet waren gezet. In mijn gedachten was dit gedeeltelijk omdat ik haar niet wilde kwetsen door te bewijzen dat ze ongelijk had en gedeeltelijk omdat ik geen kans had om haar of de mensen die haar geloofden te overtuigen. Ik kon voelen dat zij en haar volgers in een gemoedstoestand waren gekomen waarin ik hen niet kon bereiken. In plaats van tijd te besteden aan het veranderen van mensen die ik op geen enkele manier kon helpen, richtte ik me op de mensen die ik wel kon helpen.

Ik voelde wel dat het een belangrijke initiatie was om haar alles over mij te laten zeggen wat ze wilde. Ik denk dat zij in de eerste plaats wilde dat ik reageerde, zodat zij me in een oneindige strijd kon meesleuren, zoals ze ook met andere mensen had gedaan. Toen ik niet reageerde, besefte ze dat ze alles kon zeggen wat ze wilde en aantijgingen kon doen die tegen de feiten ingingen, zelfs dingen verzinnen. Ik denk dat ze de belangstelling van haar volgers wilde vasthouden door steeds weer met schokkende dingen over mij te komen.

Pas jaren later realiseerde ik me dat dit een soort kruisiging voor mij was geweest. In zekere zin kreeg ik de ervaring dat ik op het internet werd gekruisigd en dat ik hulpeloos was om mezelf te verdedigen. Ik kon mijzelf niet van het kruis halen. Ik kon naar mijn eigen reactie kijken en erover nadenken wat ik van die ervaring moest leren. Ik zag veel dingen, maar ik zal een paar noemen die bij dit onderwerp aansluiten.

Als ik het objectief beoordeel, was ik voor mijn tweede vrouw twintig jaar een goede en steunende echtgenoot geweest. Ik had het gevoel dat het onterecht was dat ik er nu van werd beschuldigd dat ik de ergste echtgenoot was die er ooit is geweest. Toen ik hierover nadacht, kwam het op een dag bij mij op: “Je bent eraan gehecht dat je als een goede persoon wordt gezien.” Ik wist onmiddellijk dat dit klopte. Het was heel erg belangrijk voor mij dat andere mensen mij als een goed persoon zagen. Toen ik verder dacht, realiseerde ik me dat ik een beeld van mezelf had dat ik nooit iemand anders zou willen kwetsen en dat dit eigenlijk een keurslijf voor me was. Ik had altijd dat beeld nagestreefd. Tot dusver was dat niet moeilijk geweest, maar nu ik zo vals werd beschuldigd, werd dat probleem me duidelijk. Ik begon aan die gehechtheid te werken en liet het geleidelijk aan los. Om dat te doen moest ik alles waar ik aan gehecht was met betrekking tot hoe andere mensen mij zagen en wat ze over mij zeiden, loslaten. Vanzelfsprekend is dit een noodzakelijke stap voor iemand die te zien is op het internet.

Toen ik hier meer over nadacht (dit nam meerdere jaren in beslag), zag ik op een dag dat de belangrijkste eigenschap van mijn ex-vrouw was dat zij zichzelf heel erg serieus nam. Zij was er altijd volledig van overtuigd dat wanneer zij iets zei, alle anderen dat niet alleen zouden geloven maar dat net zo serieus zouden nemen als zij. Toen ze verklaarde dat ik een valse boodschapper was nadat ik haar had verlaten, verwachtte ze dat iedereen dit zou accepteren. Ik denk niet dat zij zich kon voorstellen dat de mensen haar niet serieus zouden nemen. Ik denk dat ze niet snapte dat er mensen zouden zijn die haar vibratie zouden kunnen voelen of konden begrijpen dat het geen zin had om te beweren dat je een heel erg ontwikkeld persoon bent, maar wel van alles doet wat je kunt om een ander menselijk wezen naar beneden te halen.

Toen realiseerde ik me dat ik meerdere mensen in mijn leven was tegengekomen die zichzelf ook heel serieus namen. Trouw blijvend aan mijn gewoonte, begon ik na te denken waarom ik zoveel van dat soort mensen was tegengekomen; met andere woorden wat was de boodschap die ik van die mensen moest krijgen. Na een poosje kwam bij mij op: “Jij neemt jezelf heel erg serieus!” Dit was een beetje lastig omdat ik me altijd heel erg bewust van mezelf ben geweest, zelfs zelfbewust. Ik was altijd bereid om mijzelf te onderzoeken, iets wat veel van serieuze mensen niet willen, maar hoewel ik dat wel wilde doen, had ik nog steeds een beeld van mezelf als goede persoon, de Prins op het Witte Paard, en dat beeld nam ik heel serieus. Ik had ook andere ideeën over wat het betekent om spiritueel en een spirituele leraar te zijn, iets wat ik heel erg serieus nam. Ik realiseerde me dat wat ik bij anderen kon zien, dan dus ook in mij moest zien.

Het werd duidelijk dat dit gewoon weg moest. Ik maakte wel wat vorderingen, maar pas toen de meesters ons de leringen gaven over het kosmische geboortetrauma kreeg ik een echte doorbraak. Ik realiseerde me dat ik met de beste bedoelingen naar de aarde was gekomen als avatar, maar dat de gevallen wezens me daarna van van alles hadden beschuldigd om het oerzelf te scheppen dat wanhopig het beeld in stand wilde houden dat ik een goed persoon ben. Na een tijdje kreeg ik een paar doorbraken en het was een van de belangrijkste veranderingen in mijn leven toen ik ineens beseft dat er op aarde niets serieuzer moet worden genomen dan ik zelf wil. Er is geen kosmische wet die zegt dat ik alles op aarde serieus moet opvatten.

Mijn punt is het volgende. Ik begrijp volledig dat er mensen zijn die heel erg serieus over Trump, de verkiezingen, vaccins en maskers doen; ik probeer die mensen op geen enkele manier te kleineren. Ik zeg alleen dat we op elk willekeurig niveau van het pad alleen maar kunnen zien dat wat wij serieus nemen, een product is van ons bewustzijnsniveau. Spirituele groei gaat om het verhogen van ons bewustzijn naar hogere niveaus en als wij dat doen, dan zal er een moment komen waarop iets wat nu nog heel belangrijk voor ons is, niet meer zo serieus is. Toen ik de situatie in de Summit Lighthouse naging, zag ik dat ik niet alleen de situatie maar ook mezelf erg serieus nam. Maar nu we dertig jaar later zijn, neem ik die situatie helemaal niet meer serieus.

Christusonderscheid hebben – of niet
Iemand wilde mij er heel graag van overtuigen dat er eigenlijk een heel grote verkiezingsfraude was geweest bij de laatste Amerikaanse verkiezingen. Ik vond dat zijn volharding duidelijk maakte dat hij ergens aan gehecht was, maar waaraan? Hij had de uitspraak op Facebook gezet dat hij de beweringen over fraude geloofde omdat hij Christusonderscheid had. Hij zei dat hij zelf wat onderzoek had gepleegd, maar ik niet en dat ik daarom niet accepteerde dat er fraude was gepleegd. Is het dus mogelijk dat twee mensen beide enig Christusonderscheid kunnen hebben, maar tot verschillende conclusies kunnen komen?

Ik herinner me dat ik bij de Summit Lighthouse een periode had waarin ik al wat Christusonderscheid had gekregen en het gevoel had dat mijn Christusonderscheid veel beter was dan dat van mensen die niet spiritueel waren. Dit was waarschijnlijk ook waar, maar tegenwoordig begrijp ik dat dit nog heel erg te maken had met de epische denkwijze en het zwart-witdenken. Ik dacht dat je alles op een schaal van goed en fout, van waar en niet waar moest meten. Ook al had ik wat Christusonderscheid, er zaten nog veel lagen over het Christusonderscheid van toen heen.

Ik heb bij een aantal mensen gezien, van wie veel studenten van geascendeerde meesters waren, dat we door een fase heengaan waarin we wel wat Christusonderscheid hebben, maar dat die wordt beïnvloed door bepaalde gescheiden zelven die we nog niet hebben overwonnen. Dit betekent dat we in een kwetsbare fase zitten waarin we zijn geslaagd voor de eerste initiatie van Christus (Christus herkennen), maar nog niet geslaagd zijn voor de tweede, omdat we dan ophouden om Christus in ons mentale kader te stoppen. We proberen daarom een lering van de geascendeerde meesters en wat wij denken dat Christusonderscheid is, te gebruiken onze vaste meningen te bevestigen. Het ego houdt ervan wanneer wij die reactie krijgen omdat we dan echt vastzitten.

Hoe weten we of we het hoogste Christusonderscheid hebben? Zolang we op aarde zijn geïncarneerd, hebben we níét het hoogste niveau van Christusonderscheid bereikt, omdat we dat pas krijgen wanneer we de laatste illusie zien op het honderdvierenveertigste niveau. Maar we kunnen die maat wel gebruiken om te zien of we ook gehecht zijn aan een bepaald ding, een bepaalde mening of zelfbeeld. Hoe belangrijk is het, hoe serieus moeten we het probleem nemen en hoe serieus moeten wij onszelf nemen? Als we niet neutraal blijven in alles, dan kunnen we ook niet het zuiverste onderscheidingsvermogen hebben.

Ik heb bijvoorbeeld mijn Christusonderscheid gebruikt om me te laten vaccineren tegen Covid. Ik heb er geen probleem mee als iemand zegt dat hij zijn Christusonderscheid heeft gebruikt om zich niet te laten vaccineren. Maar als iemand heel krachtig begint te zeggen dat andere mensen zich wel of niet moeten laten vaccineren, dan denk ik dat zij geen hoger niveau van Christusonderscheid hebben bereikt. Hoe hoger je op het pad komt, hoe minder ik andere mensen hoef te overtuigen. Natuurlijk heb ik allang geleden de wens losgelaten om andere mensen ergens van te overtuigen en dat is ook een teken van Christusonderscheid.

Bij de Summit Lighthouse dachten de meeste mensen dat Christusonderscheid erom ging of je wist of iets goed of fout was bij elk onderwerp, maar dat is onderscheid dat wordt beïnvloed door het zwart-witdenken. Als we dit ontstijgen, dan zien we dat planeet aarde eigenlijk niet zwart-wit is, omdat het eigenlijk gaat om het verhogen van het bewustzijn van de mensen. Dat betekent dat je niet meer alles definieert in termen van goed of fout.

We beginnen ook te begrijpen dat er een basale menselijkheid bestaat die verder gaat dan alle wereldlijke verschillen en conflicten. Ik vergeet nooit weer dat ik eens met een Amerikaan sprak die mij vertelde dat hij in dienst moest toen hij zeventien was en naar Vietnam werd gezonden. Ik zei: “Ja, je was niet oud genoeg om te stemmen, maar wel om iemand anders te doden.” “Ja, of om gedood te worden”, antwoordde hij verontwaardigd. Hierdoor realiseerde ik me dat hij zich helemaal op zichzelf concentreerde, want het ergste aspect van die oorlog was dat hij werd gedood. Voor mij zou het ergste aspect zijn dat ik iemand moest doden.

Ik begrijp dat er mensen zijn die heel erg luid spreken over hun persoonlijke rechten – die spreken altijd heel luid – en dat de regering niet het recht heeft om hen te dwingen om een masker te dragen of zich te laten vaccineren. Dit beschouw ik niet als Christusonderscheid omdat je met onderscheidingsvermogen duidelijk weet dat je jouw individuele rechten niet kunt uitoefenen zonder de individuele rechten van de andere driehonderdmiljoen mensen van tafel te vegen. De Constitutie kan bepalen dat je persoonlijk rechten hebt, maar een samenleving kan alleen goed functioneren als persoonlijke rechten in evenwicht worden gehouden met het geheel. Ik heb niet het recht om een mogelijk dodelijke ziekte door te geven aan andere mensen, omdat ik weiger een masker te dragen of me te laten vaccineren.

Als we Christusonderscheid krijgen, dan ga we ook snappen wat de meesters hebben uitgelegd over waarnemingsfilters. Op elk niveau van de honderdvierenveertig bewustzijnsniveaus hebben we een waarnemingsfilter dat voorkomt dat we verder kijken dan een bepaalde horizon. We hebben een beperkte waarneming en daarom nemen we sommige dingen heel serieus. Ik persoonlijk heb het altijd heel nuttig gevonden om me te realiseren dat de dingen die ik nu belangrijk vind, later niet meer zo belangrijk zullen zijn voor mij. Daardoor wordt het gemakkelijker om naar mijn reactie te kijken en tot het besef te komen dat ík niet reageer, maar gewoon een gescheiden zelf dat ik niet ben.

De uitdaging om het ego te zien
Alles wat ik hierboven heb gezegd, kun je samenvatten door te zeggen dat ik mezelf en andere spirituele mensen heb geobserveerd en dat er geen duidelijke scheidslijn is. Er zijn mensen die erin slagen om hun eigen ego te zien en te groeien. Er zijn mensen die hun eigen ego niet zien en die hun bewustzijn niet verhogen, hoewel ze misschien spirituele onderwerpen wel beter begrijpen met hun intellectuele verstand.

Je ego zien is geen gemakkelijke opdracht. In Genesis staat de opmerking dat de slang de meest ‘subtiele’ was onder de dieren. Het ego kan heel goed de slangachtige logica gebruiken om zichzelf te verbergen of te camoufleren en je moet naar jezelf willen kijken om dat door te krijgen. Je moet ook bereid zijn om de pijn te verdragen en toe te geven: “Ik was niet zo goed als ik dacht, omdat ik wel een ego bezit.”

Ik beschreef de situatie in de Summit Lighthouse en dat was de eerste keer dat ik echt toe moest geven dat ik een ego bezat. Dit was de pijnlijkste situatie in mijn leven omdat ik de leringen van de Summit Lighthouse en de cultuur had gebruikt om mijn zelfbeeld te versterken dat ik een goed mens was. Ik wilde een goede chela zijn van de geascendeerde meesters en toen de boodschapper mij confronteerde met mijn gedrag dat op het ego berustte, was dat heel pijnlijk. Het leidde echter ook tot de eerste echte grote doorbraak op mijn pad, dus het was de moeite waard om die pijn te verdragen.

Ik realiseerde me destijds niet dat die pijn van een deel van mijn ego kwam, een gescheiden zelf, en het mooie van gescheiden zelven is dat we ze kunnen laten sterven. En toen dat zelf stierf, verdween de pijn. Ik wil hiermee maar zeggen dat het wel heel pijnlijk kan zijn als jij je ego voor het eerst tegenkomt, maar de tweede keer is niet zo pijnlijk. En we kunnen zover komen dat het niet meer pijnlijk is om het ego te zien, omdat we het zelfbeeld hebben losgelaten dat we perfect moesten zijn.

Ik zie dat veel mensen het zelfbeeld hebben dat je als je spiritueel bent – vaak heel speciaal – altijd perfect moet zijn. Ik herinner me dat ik vele jaren het gevoel heb gehad dat ik bepaalde soorten gedrag die op het ego berusten, niet kon hebben omdat dit te pijnlijk voor mij zou zijn. Wanneer we ons zo voelen, zullen we onderbewust weerstand voelen om het ego te zien, maar hoe groeien we dan?

Bedenk eens dat ik er bij de Summit Lighthouse op had gewezen dat bepaalde dingen op mijn afdeling niet efficiënt gebeurden en niet in overeenstemming waren met hoe het in de professionele wereld toeging. Jaren later kreeg die afdeling een andere leider en die deed wat ik had voorgesteld (onafhankelijk van mij). Ik had dus kunnen zeggen dat ik gelijk had gehad, maar hoe had ik daarvan kunnen groeien?

In die tijd overtuigde ik mezelf ervan dat ik dit alleen maar deed omdat ik niet wilde dat de Summit Lighthouse geld verspilde aan inefficiënte procedures. Ik richtte me op de wereldlijke situatie en ik dacht dat ik een heel goede reden had om kritiek te hebben om de manier waarop dingen werden gedaan. Maar tegenwoordig is het mij duidelijk dat het helemaal niet ging over de situatie op de wereld. Het ging over iets in mijn psyche. Met andere woorden, mijn ego projecteerde dat ik de goede man was die probeerde te helpen, maar in werkelijkheid wilde mijn ego alleen maar de waardering krijgen waar hij naar snakte. Als ik me was blijven concentreren op de situatie, dan zou ik tot aan de dag van vandaag toe nog vastzitten in die dynamiek van mijn ego. Mij ervan bevrijden was een ongelooflijke opluchting en bevrijding.

Het spirituele pad is niet altijd aangenaam. Om een aspect van ons ego te kunnen zien, moeten we bereid zijn om de pijn te voelen dat ons huidige zelfbeeld wordt vernietigd. Toen Mevrouw Prophet me daarmee confronteerde, voelde ik letterlijk dat mijn zelfbeeld werd vernietigd en dat ik stierf. De vraag is wat ervoor nodig is om dit te willen zien in plaats van het ego door te laten gaan met zich verbergen.

Ik had gemakkelijk de situatie in de Summit Lighthouse kunnen voorkomen. Maar ik begrijp achteraf dat ik werd gedreven door het verlangen om zo snel mogelijk te groeien en daardoor bleef ik doordrammen totdat Elizabeth Claire Prophet mij daarmee confronteerde. Het was nodig dat zij dit deed, omdat ik zag dat zij een hoger bewustzijnsniveau had dan ikzelf en daardoor kon mijn ego me niet laten negeren of wegredeneren wat zij zei. En daarom zag ik tenslotte door de camouflage van mijn ego heen en besloot ik om mij niet meer te concentreren op de situatie op de wereld en naar mezelf te kijken en toe te geven: “Ik moet veranderen, niet de wereld, niet de andere mensen. Maar ík.”

De pijn om je ego te zien
Ons ego probeert altijd onze aandacht af te leiden, waardoor het lijkt alsof er een probleem buiten ons is dat zo belangrijk is dat wij gewoon al onze aandacht daarop moeten vestigen, en dat dit betekent dat wij niet naar onszelf hoeven te kijken. In de laatste paar jaar heb ik gezien dat meerdere mensen zo geobsedeerd raakten door Trump, de verkiezingen, maskers, vaccins, lockdowns of het einde van de wereld dat zij er niet in slaagden om te bekijken waarom zij door zo’n sterke reactie op hadden.

Ik weet dat die mensen denken dat het zo belangrijk is dat ze anderen (inclusief mij) ervan moeten overtuigen dat ze gelijk hebben. Ik weet dat zij dit niet zo zien, maar ik beschouw het als gedrag dat op hun ego berust. Hoe kan ik dat zeggen? Omdat het, als je eenmaal een bepaalde dynamiek van jouw ego in jezelf hebt gezien, gemakkelijk wordt om dat bij anderen ook te zien. Wanneer jij je niet meer door je ego voor de gek laat houden, dan kun je ook niet door de gek worden gehouden door het ego van anderen.

Ik zeg dit niet om mensen te kleineren, omdat ze een ego hebben. Ik ben echter direct, omdat ik de mensen wil helpen die begrijpen dat wanneer ze een sterkere reactie voelen op iets wat op aarde gaande is, hun ego daar dan achter zit. Die sterke reactie komt omdat je de kans krijgt om je ego te zien – als je dat wilt.

Ik heb het erover dat het pijnlijk is dat we een ego hebben, maar het is ook pijnlijk als we het niet zien. Elke dynamiek van ons ego draagt een bepaalde pijn bij zich omdat het van een trauma komt uit een vorig leven dat we afdekken om ermee te kunnen leven. Voor de situatie bij de Summit Lighthouse had mijn ego een bepaalde dynamiek en die zorgde er voortdurend voor dat ik pijn had. Ik was aan die pijn gewend geraakt en daardoor merkte ik die niet eens meer op. Toen ik mijn ego zag en toegaf dat dit mijn ego was, voelde ik hevige pijn, maar toen ik dat losliet, verdwenen zowel de scherpe pijn en de verdovende pijn (die verbonden was met dat aspect van mijn ego).

Ik heb mensen gezien die dachten dat ze speciaal waren en heel vergevorderde spirituele studenten (of zelfs leraren), maar hun bewustzijn is al decennialang niet veranderd. De reden is dat hun zelfbeeld voorkomt dat ze naar zichzelf kijken en erkennen dat ze een ego hebben. Er zijn een paar mensen die hebben verklaard dat ze geen ego hebben. Ik zie ook dat die mensen voortdurend pijn hebben, maar zij zijn daar zo aan gewend dat het hen niet eens opvalt. Ik zie dat dit dezelfde pijn is als de pijn die ik ooit heb gevoeld en ik wilde dat ik hen kon helpen om zich daarvan te bevrijden.

We hebben allemaal ego’s of gescheiden zelven. Ik weigerde lange tijd om toe te geven dat ik ook bepaalde aspecten van het ego bezat. Uiteindelijk overwon ik dat en dat heeft het pad veel gemakkelijker gemaakt. Wanneer je een bepaald aantal zelven hebt gezien, wordt het veel gemakkelijker om de volgende zelven te zien.

Ik hoop dat de meeste mensen die de leringen waarderen van de geascendeerde meesters, deze doorbraak gaan krijgen waardoor het niet meer pijnlijk is om te zien en het gescheiden zelf te laten sterven. Ik hoop dat dit artikel je over deze hobbel heen brengt. Er is een fase op het pad waarop het gezegde van toepassing is: ‘Geen pijn, geen overwinning.” Maar er is een hoger stadium waarop er wel een overwinning is zonder pijn – en ik hoop dat je dat stadium bereikt.