De relaties die niet op dwang berusten

Geascendeerde meester Moeder Maria, 4 september 2021 – Webinar voor Amerika

IK BEN de geascendeerde meester Moeder Maria. Bedenk eens dat we een aantal moderne democratieën hebben, zoals die het hebben genoemd, waarin je pas mag autorijden als je een poosje de regels hebt bestudeerd, de theoretische basis hebt om een auto te besturen, en je hebt geoefend met autorijden zodat je een rijexamen kunt doen. Dan pas krijg je een rijbewijs en kun je een auto besturen. Maar diezelfde landen stellen geen eisen aan kinderen krijgen en ze opvoeden. Iedereen die fysiek in staat is om een kind te baren en op te voeden kan dat doen zonder dat er eerst aan bepaalde eisen hoeft te worden voldaan. Is dit logisch? Is dit houdbaar? Is dit een rationele aanpak door die heel erg rationele samenlevingen?

Wanneer je over relaties nadenkt, dan bestaat er nauwelijks een relatie in de samenleving die zo cruciaal is als de relatie tussen ouders en kinderen. Er is nauwelijks een relatie die meer impact heeft op het persoonlijke leven van mensen, maar ook op de samenleving. De manier waarop die kindertijd zich ontwikkelt, is van grote impact, of de ouders of kinderen hulp nodig zullen hebben van de samenleving, of dat ze een enigszins normaal proces kunnen doorlopen van naar school gaan, een opleiding doen en productieve mensen worden.

Waarom hebben samenlevingen niet meer gedaan om mensen erop voor te bereiden dat ze ouders worden? Ik weet dat veel samenlevingen bepaalde voorlichting aanbieden, maar die zijn niet verplicht. Waarom is dat zo? En nu moet je een bepaalde dichotomie herkennen, een bepaald enigma dat in die samenlevingen aanwezig is. Het simpele feit is dat moderne democratieën worden gebaseerd op respect voor persoonlijke mensenrechten En daarom zijn democratische regeringen er traditioneel terughoudend in om zich al te veel te bemoeien met het persoonlijke leven van mensen. Het is alsof democratieën, de democratische regeringen en de bureaucratie zeggen dat hun invloed ophoudt bij de deur van de huizen en appartementen van de mensen, dat de regering zich (in het algemeen) niet moet bemoeien met wat er privé in de huizen gebeurt. Er is natuurlijk wel enige bemoeienis maar niet als een algemeen geldende regel. Dit heeft voor inconsistentie gezorgd, omdat de aanname is dat het privé wel moet zijn dat wat er bij de mensen thuis gebeurt privé is en daardoor geen invloed heeft op de samenleving.

Maar dat is natuurlijk niet zo. Wat er bij de mensen thuis gebeurt, vooral met betrekking tot hoe kinderen worden grootgebracht, kan heel erg goed overlopen naar de samenleving en die beïnvloeden. Wat de mensen zichzelf thuis aandoen, kan ook heel gemakkelijk overlopen naar de maatschappij en die beïnvloeden. Wat er in de relatie tussen vader en moeder gebeurt, kan gemakkelijk overlopen naar de samenleving en die beïnvloeden. Wat de mensen doen als ze alleen wonen, kan ook naar de maatschappij overlopen en de samenleving beïnvloeden als ze substantiële problemen hebben, misdaden plegen of psychologisch ziekten hebben. Je ziet dat de kosten in de samenleving stijgen door de huidige situatie waarin vaak gebroken gezinnen zijn, ouders die in hun eentje kinderen opvoeden, mensen met kleine kinderen die verslaafd raken, enzovoort, je ziet dat de kosten toenemen voor de samenleving, omdat ze te maken krijgt met problemen en proberen die mensen te helpen.

Samenlevingen worden gedwongen om na te denken over wat ze in zo’n situatie kunnen doen. Wat kunnen ze doen om de kosten van de mensen en de samenleving te minimaliseren? En de samenleving kan dat altijd op twee manieren doen. De ene is dat er steeds meer regels komen, door wetten te maken die bijvoorbeeld eisen dat mensen aan bepaalde eisen moeten voldoen voor zij kinderen mogen krijgen. Dit doen samenlevingen natuurlijk liever niet, omdat het heel gemakkelijk leidt tot discriminatie van bepaalde groepen in de samenleving. En het gaat natuurlijk ook in tegen de democratische idealen. Je krijgt één scenario waarin samenlevingen worden gedwongen om steeds meer wetten te maken en meer regels te stellen, om zich steeds meer te bemoeien met de situatie van de mensen thuis.

Maar het kan ook anders en dat is zoals we al hebben gezegd, het bewustzijn verhogen. Kom tot het besef dat alle vooruitgang in de geschiedenis die er is gekomen, tot stand is gekomen door het verhogen van het bewustzijn, door meer kennis, door meer opleiding, zodat de mensen betere keuzes konden maken omdat ze een betere fundering hebben om bewuste keuzes te maken in plaats van onbewuste keuzes. Dit zouden we natuurlijk graag in de Gouden Eeuw willen zien gebeuren: dat samenlevingen zich realiseren dat zij niet bij mensen thuis komen om de mensen te dwingen om hun kinderen op een bepaalde manier op te voeden en daar ook het gezag niet toe hebben, of dat ze geen kinderen mogen krijgen. Maar wat ze wel kunnen doen, is problemen voorkomen.

Hoe kun je dat doen? Zoals we al hebben gezegd, erken je dat menselijke wezens psychologische wezens zijn en dat alles wat er in het leven van iemand gebeurt, een product is van de toestand in hun psyche. En als een samenleving de kwaliteit van het leven van hun eigen burgers wil verbeteren en als de samenleving de kosten van sociale en welvaartsprogramma’s wil minimaliseren, dan moet die samenleving haar mensen duidelijk maken hoe hun psyche werkt en hoe ze psychologische problemen kunnen oplossen.

Die welvaartsstaten moeten zich tot prioriteit stellen om welzijnssamenlevingen te worden, waarin ze kinderen al van jongs af aan helpen om zich bewust te worden van hun eigen psyche, hun psyche in principe te leren beheersen, met situaties te leren omgaan op een constructieve wijze, trauma’s die ze hebben los te laten, of de samenleving nu erkent dat ze in vorige levens zijn ontstaan of niet. Zij kunnen wel helpen om die trauma’s te helen, zij kun de ouders en de kinderen psychologische hulp bieden omdat dit de maatschappij minder zal kosten dan de problemen oplossen nadat ze hun grip erop verloren hebben. Het is veel minder duur om veel problemen, psychologische problemen, te voorkomen dan er naderhand mee aan de slag te gaan.

We zijn op zoek naar de verandering dat men zich er bewuster van wordt dat de samenleving niet alleen maar kan aannemen dat de mensen uit zichzelf opgroeien tot productieve burgers. Ze kunnen niet aannemen dat iemand die een kind baart, of mensen die biologisch in staat zijn om samen een kind te krijgen, ook psychologisch in staat zijn om een kind op te voeden. In plaats daarvan moeten ze al zo snel mogelijk mensen helpen om meer heel te worden, te helpen met hun psychologische problemen, met hun psyche. Een psyche die heel is, dit is iets wat we graag willen, dat dit een prioriteit wordt in de meeste ontwikkelde naties.

Dit kan natuurlijk leiden tot veel verschillende veranderingen, maar eerlijk gezegd zien we niet dat dit in het begin zal gebeuren door middel van een regeringsprogramma. We zien opnieuw, zoals Saint Germain heeft besproken dat men zich bewuster wordt van de noodzaak om gemeenschappen te vormen die berusten op een diepere band tussen mensen. In het begin zullen er groepen komen van mensen die in hun late tienerjaren zijn, beginnende twintigers zijn, die erover denken om kinderen te krijgen, maar die ook begrijpen dat zij zich daar beter op moeten voorbereiden. Zij kunnen bij elkaar komen en privé-organisaties vormen, privésamenlevingen om mensen op te leiden en zich psychologisch voor te bereiden op het ouderschap. Zij kunnen ook groepen mensen vormen die elkaar proberen te helpen, omdat zij erkennen dat het vanwege de eisen die aan werk of studie worden gesteld, niet gemakkelijk is om tegenwoordig een kind op te voeden. En als mensen bij elkaar komen en oudere mensen daarbij betrekken, dan kunnen ze een gemeenschap vormen waarin het eenvoudiger wordt om kinderen op te voeden.

Dit kan klinken als tamelijk simpele veranderingen, maar die kunnen echt revolutionair zijn om een nieuw gewaarzijn te kweken over ouderschap en over een nieuwe relatie, een verandering, in de relatie tussen ouders en kinderen. In het begin zal dit berusten op een pragmatische aanpak, maar het kan tot veel meer leiden, waardoor men zich dat meer bewust wordt en het traditie wordt om dieper op psychologische problemen in te gaan. En op iets langere termijn zal dit ervoor zorgen dat samenlevingen zeggen: “Maar we zien dat groepen mensen dit hebben gedaan en dat het voor hen werkt. Wat kunnen wij als samenleving doen om dit proces beter te maken?” En dan kun je programma’s gaan maken die al op de kleuterschool al beginnen, mensen voorlichten over psychologie, je kunt programma’s gaan maken die psychologische hulp bieden aan alle aanstaande en bestaande ouders.

Je kunt erkennen dat een kind diepgaande veranderingen meemaakt in de tienerjaren en dat er een bepaald voorlichtingsprogramma nodig is voor zowel ouders als kinderen om hen daarop voor te bereiden, om daarmee om te gaan. In de tienerjaren is er ook echt hulp nodig voor de ouders om te kunnen omgaan met de kinderen, misschien als de kinderen nog klein zijn, maar zeker ook in de tienerjaren. Als ze psychologisch wat geheeld zijn en zich daar wat meer van bewust zijn geworden, dan kunnen ze die tussenperiode zelf wel aan, hopelijk met behulp van anderen uit hun gezin of hun groep, maar de samenleving moet eigenlijk in de tienerjaren ingrijpen om de kinderen door die moeilijke periode heen te helpen.

Waar kan dit op langere termijn toe leiden? Tot een breuk met iets waar ik het eerder over heb gehad, namelijk dat het gezin een eenheid is geworden (of een eenheid is in veel samenlevingen) om het plichtsbesef, het loyaliteitsgevoel, te bevorderen, waardoor mensen zich verplicht voelen om zich op een bepaalde manier te gedragen ten opzichte van hun familieleden, of omdat ze zo door hun familieleden zo zijn opgevoed. En dat moet verdwijnen. En er is één ding dat moet verdwijnen in de relatie tussen ouders en kinderen, en dat is het gevoel van bezit.

Vooral in de traditioneel patriarchale samenlevingen heeft men het gevoel dat ouders hun kinderen bezitten en de kinderen denken ook dat zij hun ouders min of meer bezitten. Met andere woorden, er bestaat een gevoel van plichtsbesef. Je kunt zien dat mensen in moderne democratieën het hebben over ‘mijn kinderen’, ‘mijn ouders’, maar geen enkele samenleving kan haar burgers bezitten als je kijkt naar de democratische idealen van persoonlijke vrijheid en individuele mensenrechten, want hoe kan een burger een andere burger bezitten? Hoe kan een ouder een kind bezitten? Hoe kan een kind een ouder bezitten? Het gaat in tegen de democratische idealen van persoonlijke mensenrechten. Wanneer er moderne democratieën komen die uit dit gevoel van eigenaarschap stappen, dan kunnen er nieuwe wegen worden bewandeld om mensen te helpen.

Zoals we al vaker hebben gezegd, kun je het gevoel hebben dat je een kind baart zonder dat je van plan bent om het op te voeden. Andere mensen kunnen het opvoeden, hetzij door het te adopteren of op een andere manier. Je kunt ook het gevoel hebben dat je jouw kind niet beslist hoeft op te voeden tot volwassene. Ik zeg niet dat dit een algemeen fenomeen zal worden, maar wanneer je er tegenwoordig naar kijkt, dat zie je dat er situaties zijn waarin er zo’n heftige psychologische dynamiek bestaat tussen een ouder of beide ouders en één kind dat noch het kind noch de ouders het goed doen in die situatie. Hun relatie is eigenlijk zo disfunctioneel dat het schadelijk is voor beide partijen.

Natuurlijk kan er ook wel wat voorkomen worden door psychologische hulp te verstrekken. Maar tenzij de samenleving erkent dat reïncarnatie bestaat, en een poging doet om kinderen (en trouwens ook ouders) te helpen om hun trauma’s uit vorige levens te helen zullen er situaties komen waarin het karma en de psychologische problemen uit vorige levens zo erg worden dat die schadelijk zijn voor alle betrokkenen, ook andere broertjes en zusjes die hieraan worden blootgesteld. In dat geval kan het een soort veiligheidsmechanisme komen, dat mensen een beslissing nemen en zeggen: “Wij voelen ons niet in staat om dit kind op te voeden. Wat kan de samenleving voor ons doen?” Dan kunnen de ouders het kind opgeven zonder de veroordeling die ze tegenwoordig krijgen in de meeste moderne naties. Er kan ook een moment komen waarop het kind een bepaalde leeftijd heeft en dan tegen een raadgever zegt: “Ik wil niet meer bij mijn ouders wonen.” Dan kun je counseling geven of het kind kan in een andere situatie worden geplaatst, in ieder geval tijdelijk.

Wanneer dat gevoel van eigenaarschap verdwijnt, kan ook het gevoel van verplichting verdwijnen, dit gevoel dat je vastzit aan een relatie. Eerlijk gezegd bestaat er in veel moderne naties een taboe, omdat je als ouder of zelfs als kind van een bepaalde leeftijd geacht wordt om het vol te houden hoe moeilijk een situatie ook is, want je mag niet zeggen: “Ik wil dit niet meer.” Maar zou je die optie eigenlijk niet moeten krijgen in een vrije democratische samenleving?

Ik zeg niet dat veel mensen hier hun voordeel mee zullen doen. Ik zeg alleen maar dat je, als je dit trauma kwijt kunt raken, die druk op mensen die zich gevangen voelen in de ouder-kindrelatie, de situatie gemakkelijker kunt maken voor de mensen, omdat ze weten dat er een alternatief is, ze weten dat ze niet echt gevangenzitten en dan kunnen beide partijen op een constructievere manier met de relatie aan de slag.

We hebben het gehad over het feit dat er een leeftijd kan zijn waarop de kinderen en de ouders samen naar een raadgever toegaan om de toekomst bespreken. Als kinderen twaalf zijn, zijn ze oud genoeg daarvoor. Het kan zijn dat de ouders en het kind het eens worden over een contract dat uitlegt hoe hun relatie er dan uit gaat zien. Als het kind thuisblijft, dan moeten de beide partijen het ermee eens. De optie bestaat ook dat het kind in ieder geval een tijdlang buitenshuis gaat wonen. Dan zal het element van dwang dat ontstaat uit het gevoel van eigenaarschap, het gevoel van verplichting, uit de ouder-kindrelatie verdwijnen.

Zoals Saint Germain heeft gezegd, zal de technologie in de Gouden Eeuw niet berusten op geweld, en relaties in de Gouden Eeuw mogen ook niet berusten op dwang. Als die principes eenmaal vastgesteld zijn in de relatie tussen ouder en kind, dan zal dat ook invloed hebben op de relatie tussen ouders onderling. In de Gouden Eeuw zal men zich er veel meer van bewust worden dat ze een relatie aangaan waarin zij nadenken over kinderen. Er zal zich in de eerste plaats een bewustzijn verspreiden, er zal een houding komen, dat kinderen krijgen geen verplichting is. Je hebt niet het gevoel dat je kinderen wilt omdat je ouders jou ook hebben gekregen en druk uitoefenen omdat zij kleinkinderen willen of de samenleving om de groei van de bevolking te bevorderen. Een stel zal de optie krijgen om samen te blijven en te beslissen dat ze geen kinderen willen of in ieder geval pas later in hun leven en dat daar geen stigma aan zit.

Men zal ook meer bewustzijn ontwikkelen over relaties in het algemeen. Mensen zullen veel bewuster aan een relatie beginnen, omdat je bij je eigen generatie ziet, of de generatie van je ouders, dat ze niet veel contact hebben met mensen, behalve dan de mensen uit hun eigen gemeenschap. Als een kind opgroeit en naar school gaat, ontmoet hij tijdens het schooljaar of in een andere context een aantal andere kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd, en dan heeft hij maar een beperkte keuze voor een partner.

Relaties lijken vaak toeval, dat je elkaar bij toeval tegenkomt en dat jij je tot iemand aangetrokken voelt en aan een relatie begint. Wanneer je iets over reïncarnatie weet, dan weet je dat dit in werkelijkheid geen toeval is, maar vaak karmisch is, omdat mensen in hetzelfde plaatselijke gebied incarneren om karmische redenen en zich tot elkaar voelen aangetrokken. In de Gouden Eeuw zullen er steeds minder karmische relaties komen, omdat de mensen die aan hun psyche werken dit soort karmische relaties niet meer nodig hebben.

De mensen zullen zich er bewuster van worden dat zij zichzelf beter moeten leren kennen, zij moeten weten wat voor relatie ze wensen en daardoor ook naar wat voor iemand ze moeten zoeken in een relatie. Zij gaan het internet op waar ze veel meer kans hebben om een geschiktere partner te vinden. Er zijn ook veel meer middelen worden ontwikkeld om mensen aan elkaar te koppelen waardoor ze beter bij elkaar passen. Er zijn al dating sites die diverse criteria toepassen, maar in de Gouden Eeuw zal dit verder uitgebreid worden, zal het zich veel meer verfijnen zodat mensen een veel beter fundering hebben om een partner te ontmoeten die niet berust op seksuele of karmische aantrekkingskracht maar op een veel beter overwogen proces om een relatie aan te gaan. Het is niet zozeer een kwestie van of we ons op een seksuele of romantische manier tot elkaar aangetrokken voelen, maar als partners zich tot elkaar aangetrokken voelen omdat ze naar andere mensen kunnen reiken of elkaar kunnen helpen om de doelen te bereiken die we aan een relatie stellen of de doelen die we ons persoonlijk stellen.

Je ziet dat er vanuit een bepaald standpunt iets van het mysterie, iets van de romantiek uit de relatie verdwijnt. Relaties zullen zakelijker worden en gebaseerd op pragmatische criteria. Dit kan minder romantisch lijken, maar wel veel harmonieuzer, veel passender. Zullen huwelijken blijven bestaan in de Gouden Eeuw? Er kan wel een bepaalde vorm van huwelijk zijn, maar het gebeurt vaker dat twee partners een contract sluiten om samen te werken en dat zullen tekenen, omdat zij dan meer toewijding tonen.

Traditioneel is het doel van een huwelijk dat twee partners beloven dat ze zich wijden aan de relatie. Natuurlijk is dit vervormd en werd het huwelijk een verplichting vooral als het over een zwangerschap ging en daarom heeft dat niet gewerkt op die manier. Natuurlijk is dat tegenwoordig niet meer zo erg meer, omdat men een andere houding heeft gekregen ten aanzien van een scheiding. In plaats daarvan zal dit worden vervangen door een bewust contract dat de partners aangaan en zoals we al vaker hebben gezegd, zullen veel mensen zo’n contract afsluiten voor zij besluiten om kinderen te krijgen en zij zullen bepalen dat zij zich eraan zullen wijden om samen te wonen en de kinderen op te voeden tot die volwassen zijn, waarna zij hun relatiecontract opnieuw kunnen beoordelen.

Het gaat er eigenlijk alleen maar om dat de mensen zich bewuster worden van waar ze aan beginnen wanneer ze aan een relatie (een op liefde gebaseerde relatie, een relatie als ouder, beginnen), zodat ze daar niet blind in stappen, het is niet onbekend of ze zelfs wel kunnen functioneren in een relatie. Dit heeft niet alleen positieve gevolgen voor de mensen omdat ze vreedzamer en harmonieuzer en constructievere relaties zullen hebben, maar het zal ook een immens positieve impact op de samenleving hebben, omdat er niet zoveel conflicten, scheidingen, gebroken gezinnen en gekwetste kinderen zullen zijn als tegenwoordig.

Je ziet wel dat dit eigenlijk veel minder mysterieus, minder romantisch is, maar je als je teruggaat in de tijd, dan kun je zeggen dat er een tijd was dat de mensen geloofden dat er bovennatuurlijke wezens door de bossen zwierven wat een bepaald gevoel van mysterie gaf. De mensen wisten niets af van bacteriën en wisten niet waarom je ziek werd en stierf en dat gaf een gevoel van mysterie en dit mysterie is er tegenwoordig ook niet meer. Maar het mysterie kan misschien weg zijn, maar ook de ziekten en het bijgeloof en de angsten zijn verdwenen en wie zou die weer willen inruilen voor de dingen van vroeger?

Je begrijpt dat er wel enige weerstand zal komen tegen die veranderingen, omdat de mensen het gevoel van romantiek willen behouden, maar waar komt dat gevoel van romantiek vandaan? Tegenwoordig komt dat vooral van de advertentie-industrie; de mensen zijn geprogrammeerd om op zoek te gaan naar de perfecte relatie, zodat die bedrijven hen iets kunnen verkopen. Als je op zoek gaat naar de oorsprong daarvan, dan kom je uit bij de gevallen wezens. De gevallen wezens zijn erin geslaagd om dit verlangen naar een volmaakt romantische relatie te wekken. De gevallen wezens hebben er natuurlijk ook alles aan gedaan om de mensen psychologisch zo te verwonden dat het onmogelijk wordt om die volmaakt romantische relatie ook echt te krijgen.

In heel veel gevallen hebben de gevallen wezens ook geprobeerd om de mensen in een catch 22 te brengen, dat ze een bepaalde wens hebben, een bepaald doel, maar er is geen garantie dat die ook uitkomt. Gedeeltelijk omdat die ten eerste onrealistisch is en gedeeltelijk omdat de mensen niet de middelen hebben om die ook echt uit te laten komen. De waarheid is dat die droom van een perfect romantische relatie een totaal onrealistische verwachting is, zeker op een planeet als de aarde, maar ook omdat de mensen niet voldoende heel zijn om zo’n soort relatie te hebben. Je ziet dat de gevallen wezens dit gewoon doen om chaos te scheppen, gedeeltelijk om de mensen in hun macht te hebben, gedeeltelijk om hun energie af te pakken door de mensen in situaties te brengen waarin zij negatieve energie loslaten, omdat zij het gevoel hebben dat ze in de val zitten of voortdurend conflicten hebben.

Je ziet eigenlijk dat veel van de beelden die de mensen hebben van een volmaakt romantische relatie, berusten op de epische denkwijze, zoals wij dit hebben genoemd. Niet in de zin dat er een epische verandering moet komen in de samenleving. Maar zeker in hun denken dat er zich een drama ontvouwt. Met andere woorden, die perfecte romantische partner vinden is het allergrootste persoonlijke drama voor veel mensen. Of zij nu een partner vinden, of een partner vinden met wie ze ruzie maken, de mensen hebben toch het gevoel dat er zich een drama in hun leven afspeelt. Veel mensen hebben nog behoefte aan zo’n drama.

In zekere zin zou je kunnen zeggen dat één van de aspecten van een moderne samenleving is dat veel mensen behoefte hebben aan zelfactualisatie, zoals we hebben gezegd, maar zij hebben geen hulp ontvangen om zichzelf te actualiseren. Zij hebben niet het gevoel dat hun leven zin heeft en dit leidt tot een gevoel van verveling. Veel mensen in de verder ontwikkelde samenlevingen op de wereld vervelen zich in hun leven. Ze zijn op zoek naar een soort drama om hun aandacht net even op iets anders te richten, om hun aandacht af te leiden van de sleur van iedere dag. Daarom zie je ook dat mensen, veel mensen in de Verenigde Staten, reageren op de politieke situatie in de Verenigde Staten. De epische denkwijze scheppen dat een bepaald persoon president moet worden, anders hebben we geen land meer. Dit is gewoon drama, niets anders dan drama.

Je ziet dat persoonlijke relaties, de romantische relatie, de droom over een perfecte partner, alleen maar een drama is dat zich ontvouwt. Als je naar populaire films kijkt over relaties, dan zie je ook dat er altijd een gevoel van drama wordt geschapen rondom de relatie. Er is altijd iets wat de twee mensen bedreigt die proberen bij elkaar te komen, ze dreigen uit elkaar gehaald te worden, zij moeten bepaalde omstandigheden overwinnen en dan krijgen ze elkaar op het eind.

Veel mensen hebben tegenwoordig dit drama nodig, omdat zij nog dat aspect van het epische bewustzijn hebben. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat de epische denkwijze alleen maar een drama is. Alleen de gevallen wezens zijn de beste ‘drama queens en kings’ die een drama opvoeren en de mensen worden erin meegezogen. In de verder ontwikkelde naties beginnen de mensen al die behoefte aan drama te ontgroeien; men wil wat anders, men wil meer. Zij kijken naar de relaties die ze zelf hebben gehad; ze kijken naar de relaties van mensen die ze kennen en ze zien dat er heel veel relaties niet goed werken.

Steeds meer mensen beginnen zich af te vragen of je maar op één manier een relatie kunt hebben. Moet het zo lopen? Bestaat er ook een ander soort relatie? Kunnen we een harmonieuzere, constructievere relatie hebben? Kunnen we ook een relatie hebben waarin we niet in een antagonistische strijd zitten waarin we niet elkaar kleineren door middel van sarcasme of ironie, maar elkaar feitelijk steunen, dat we hebben besloten om het beste te maken van onze relatie door elkaar te accepteren, door elkaar te steunen en elkaar te helpen groeien.

Dit kan wanneer mensen in staat raken om met hun psychologische problemen om te gaan, zij kunnen de keus maken om te zeggen: “Laat dat drama maar, laat die romantiek maar, ik wil een relatie die echt werkt, en daarom laat ik dit niet aan het toeval over. Ik zal er alles aan doen om een partner te vinden die past bij mijn kijk op relaties.” Dan zou je misschien kunnen beslissen om aandelen te kopen in de meer ontwikkelde dating bedrijven. Maar afgezien van grappen erover, is het wel duidelijk dat er een groot potentieel bestaat om mensen te helpen om een partner te vinden, om mensen te helpen om je bewuster te worden van relaties. Er kunnen heel veel boeken voor workshops, voor cursussen, over geschreven worden. Er zou een heel coaching programma kunnen komen, met coaches die die zich voornamelijk op geld verdienen richten, maar je zou ook een veel breder een Relationship Coaching kunnen opzetten dat helpt om geschikte partners te vinden voor de mensen, omdat zij zich er beter van bewust zijn wat ze in een relatie willen.

Als je naar vroegere generaties kijkt, dan zie je dat de mensen zich er niet zo bewust van waren wat zij in een relatie wilden. Zij waren opgevoed met een bepaalde kijk op relaties. Zij hadden het gevoel dat zij een relatie moesten krijgen, dat ze kinderen moesten krijgen, een huis moesten hebben, maar ze wisten niet precies hoe dat moest worden aangepakt. Natuurlijk zal de Gouden Eeuw het bewustzijn van de mensen verhogen en zij zullen ook zelf kunnen bepalen wat voor relatie ze willen, zij zullen ook heel andere relaties krijgen en ontdekken, relaties die jullie vandaag nog niet kennen, omdat de mensen zich niet iets kunnen voorstellen waar ze niet mee zijn opgevoed.

In de Gouden Eeuw zal er een heel erg groot potentieel zijn om met een nieuw type relatie te experimenteren, met bewustere relaties, om de mensen te helpen om zulke relaties te vinden en hun bewustzijn te verhogen naar wat zij echt willen.

Enkelen van jullie hebben in ieder geval wel in hun Goddelijke plan staan dat zij deel uitmaken van deze trend en die relaties naar buiten te brengen. Dit betekent niet dat je dit moet doen door de leringen van de geascendeerde meesters te promoten. Je legt onze ideeën op een algemene manier uit en je zult dan merken dat er mensen op reageren. Er zullen mensen zijn die toe zijn aan die ideeën en als dit een onderdeel is van jouw Goddelijke plan, dan zul je merken dat het heel erg vervullend werk voor jou is.

Ik heb je nu gegeven wat ik jullie op dit moment wilde geven. Nogmaals, mijn dank voor jullie aandacht, voor jullie bereidheid om deel te nemen aan de relatie die zo’n conferentie is. Hoewel die via het internet verloopt, zijn allen die deelnemen aan deze conferentie, een relatie aangegaan, jullie vormen drie dagen een gemeenschap, die een echte gemeenschap is in het bewustzijn van het emotionele, mentale en identiteitsrijk hoewel dit geen fysieke relatie is, zou je kunnen zeggen. Maar in zekere zin is het ook weer wel een fysieke relatie, omdat jullie fysiek met elkaar verbonden zijn.

Mijn geliefden, mijn dank voor jullie bereidheid om deel uit te maken van deze relatie. Het vormen van een gemeenschap met de geascendeerde meesters boven en jullie hier beneden en je ook horizontaal met elkaar te verbinden, waardoor het verticale cijfer acht ontstaat naar ons, die stroom naar ons en van jullie naar elkaar, en van jullie naar het collectieve bewustzijn en daardoor wordt iedereen verhoogd tijdens dit proces. Wees dus verzegeld in de dankbaarheid van de Goddelijke Moeder voor de aarde.