De Banden verbreken met je Familieleden

Geascendeerde meester Moeder Maria, 4 september 2021 – Webinar voor Amerika: Op weg naar relaties in de Gouden Eeuw

IK BEN de geascendeerde meester Moeder Maria. In deze aflevering wil ik het met jullie hebben over het onderwerp familie/gezin. Dit is passend, niet alleen omdat ik de Goddelijke Moeder vertegenwoordig, maar ook omdat veel christenen mij beschouwen als de moeder van Jezus en deel uitmaak van de heilige familie die ze hoog vereren, hoewel ze dat meestal op heel onrealistische en idolate manieren doen. Desondanks heb ik besloten om de taak op me te nemen en jullie wat opmerkingen te geven over familie en hoe die een transitie zal doormaken naarmate we dichter bij de Gouden Eeuw komen.

De boodschapper woonde een aantal jaren geleden in de staat Utah in de Verenigde Staten. Veel van jullie weten dat dit het hoofdkwartier is van de mormonen en dat de meerderheid van de bevolking in die staat mormoon is. Een van zijn vrienden vertelde hem dat je kon zien of mensen mormoon waren als hij bij iemand in huis kwam en er in de woonkamer een ingelijst borduurwerk hing met de tekst ‘families are forever’. Dit laat in een notendop zien dat de mormonen het concept familie tot in het extreme hebben doorgevoerd. Zij geloven dat ze na dit leven naar een hoger rijk zullen ascenderen. Zij gebruiken het woord ascenderen niet, maar desondanks zullen ze in een hoger rijk wonen met hun huidige familie en voor eeuwig bij die familie zullen blijven.

Ik besef dat de meesten van jullie die spirituele mensen zijn, studenten van geascendeerde meesters, naar hun huidige familie zullen kijken en denken: “In geen geval wil ik eeuwig bij die mensen in de buurt blijven.” Hoe komt dat? Hoe komt het dat er mensen op de wereld zijn, en niet alleen mormonen maar ook anderen, die geloven dat familieleden de belangrijkste mensen zijn in hun leven en dat zij willen, of in ieder geval de verplichting voelen om tijd met hen door te brengen, zelfs na planeet aarde, zelfs na hun huidige leven? Hoe komt het dat mensen zo extreem zijn dat zij tijd willen doorbrengen met hun familie en dat er ook andere mensen in het andere uiterste zitten, vooral spirituele mensen die niet meer tijd willen doorbrengen met hun familie dan absoluut noodzakelijk is, omdat ze het gevoel hebben dat ze niks met hun familie gemeen hebben, vooral als het gaat om spirituele groei?

Wanneer je naar planeet aarde kijkt, dan zie je, zoals we hebben gezegd, heel vaak dat er veel verschillende bewustzijnsniveaus zijn. Als je de piramide van Maslow bekijkt, dan zie je dat de mensen in de onderste regionen van de piramide fysiologische behoeften hebben en veiligheid willen en wanneer je naar de traditie kijkt, dan hoort dat heel erg bij familie. Families proberen elkaar te steunen in hun fysieke behoefte om het te overleven, zij proberen elkaar te beschermen. En wanneer je naar het volgende niveau van behoeften kijkt, de behoefte aan liefde en ergens bij horen natuurlijk, dan hebben de meeste mensen hebben geprobeerd om die behoeften te vervullen in hun familie.

Als je naar veel samenlevingen kijkt die tot ver in de bekende geschiedenis teruggaan, dan zie je dat de fundamentele eenheid in de samenleving het gezin was. Dit geldt voor veel verschillende samenlevingen overal ter wereld, zeker bij de monotheïstische religies die het patriarchaat hebben. Bij hen staat de vader centraal. En hoewel de vrouw het gezin in praktisch opzicht altijd bijeenhield, werden zij niet als belangrijk gezien, de vader was belangrijker.

Je hebt ook voorbeelden op de wereld dat er matriarchale culturen waren, bijvoorbeeld bij de oorspronkelijke Amerikaanse stammen, waar de moeder de belangrijkste of centrale figuur was in het gezin. Je kunt natuurlijk gezinnen hebben waarin de vader centraal staat; gezinnen waarin de moeder centraal staat en op beide manieren kan het gezin de basale eenheid van de samenleving vormen.

Wanneer we opnieuw naar de piramide van Maslow kijken, en naar de hogere behoeften kijken en komen bij de behoefte aan erkenning, dan zien we dat de meeste mensen de behoefte voelen om ook erkenning te krijgen van de samenleving in het algemeen, hoewel er ook mensen zijn die genoeg hebben aan hun gezin.

Wat de hoogste behoeften betreft die Maslow beschrijft, de behoefte aan zelfactualisatie, wanneer de mensen met deze behoefte, degenen die zich bewust zijn van deze behoefte en die naar deze behoefte streven, dan vinden ze het moeilijk om de steun in het gezin te krijgen die ze nodig hebben om zichzelf te actualiseren. De meeste mensen zoals jullie, die op het niveau zijn gekomen van zelfactualisatie hebben steun bij jullie gezin gevonden voor jullie spirituele groei. Daar zijn natuurlijk diverse redenen voor en sommige zal ik kort bespreken.

Maar laten we eerst eens kijken waarom familie zo belangrijk is in veel culturen. Er zijn een paar praktische redenen voor. In de eerste plaats het feit dat het menselijke lichaam lang nodig hebben om volwassen te worden. Het duurt lang voor kinderen zelfstandig worden vooral in de jager-verzamelaarsculturen, maar zelfs ook in landbouwculturen. Een kind van vijf kan niet een akker omploegen en planten gaan verbouwen. Hij is afhankelijk van zijn ouders om het fysiek te kunnen overleven en dat blijft meestal zo tot de late tienerjaren, misschien nog wel langer.

Hier zijn een paar praktische redenen voor. Er zijn ook andere redenen omdat een aantal centraler georganiseerde samenlevingen het gezin beschouwen als een mooie eenheid om de verantwoordelijkheid van de staat over te nemen. Je ziet in communistische samenlevingen bijvoorbeeld, dat men, ook al was de staat zogenaamd het belangrijkst, er nog wel op vertrouwde dat het gezin de kinderen opvoedde en hen hielp om te overleven opdat ze naar school konden en geïndoctrineerd werden met de communistische ideologie. Veel staten wilden dat de gezinnen bepaalde rollen op zich namen opdat de staat daar niet mee belast zou worden door bijvoorbeeld op de kinderen te passen of ze op een basale manier op te voeden.

Als je verder kijkt dan die praktische zaken die je overal ter wereld ziet, kun je onze spirituele leringen bekijken en zien dat de gevallen wezens ieder aspect van het leven op de planeet aarde hebben geprobeerd te beïnvloeden. En wat willen de gevallen wezens van gezinnen? Hoe hebben ze de manier waarop mensen naar gezinnen kijken, geprobeerd te beïnvloeden en de manier waarop gezinnen functioneren?

Zoals we hebben gezegd, besloten de gevallen wezens lang geleden dat ze de mannen tot de dominante sekse zouden maken op de planeet. Dit deden ze omdat mannen gevoeliger zijn voor de epische denkwijze en daardoor gemakkelijker konden worden verleid tot oorlogen. Ze deden dit ook omdat vrouwen kinderen baren, vrouwen verzorgen de kinderen en het is dus praktischer als de vrouwen bij de kinderen blijven en de mannen ten strijde kunnen trekken en de vrouwen en kinderen het dan kunnen overleven.

Op grond hiervan projecteerden de gevallen wezens het beeld van een gezin waarin de vader niet alleen het hoofd van de huishouding was, maar ook min of meer de baas en de vrouwen en kinderen de slaven. Ze moesten hem niet alleen gehoorzamen, maar als hij besloot oorlog te gaan voeren of op kruistocht te gaan, dan hadden ze dat maar te accepteren, te verduren, en er het beste van te maken om het in zijn afwezigheid te overleven. En daardoor was hij vrij om te doen wat de leiders van de samenleving wilden en meestal waren dat gevallen wezens.

De gevallen wezens wilden dus een gezinsstructuur waarin de mannen een bevoorrecht bestaan hadden waardoor ze weg konden gaan om oorlog te voeren of een andere dienst voor de gevallen wezens te verrichten. Als een man werd opgeroepen om de regering te helpen bijvoorbeeld, of in militaire dienst te gaan, zelfs als er geen oorlog was, dan konden mannen dat in hun eentje beslissen, zelfs als de vrouwen daar bezwaar tegen maakten; de vrouw had dat gewoon te accepteren. En de mannen zouden de gevallen wezens kunnen volgen en doen wat ze van hem eisten.

Er bestond natuurlijk ook een subtielere motivatie waarom de gevallen wezens die heel hechte familiebanden wilden scheppen. Wat zie je bij veel gezinnen, in ieder geval in bepaalde culturen? Je ziet het niet zo veel meer in de meer ontwikkelde naties op de wereld, maar kijk eens naar de minder ontwikkelde landen zoals die in het Midden-Oosten. Wat zie je daar? Je ziet dat het gezin gehuld is in een aura, een geest van plichtsbesef en dat ze het gevoel hebben dat ze verplichtingen ten opzichte van elkaar hebben. Ze hebben het gevoel dat ze loyaal moeten zijn aan hun gezin, of zelfs aan hun familie als een soort abstracte eenheid. Het is niet alleen een kwestie van niet aan de vader twijfelen als hoofd van het gezin, maar dat je loyaal moet zijn aan je ouders, je kinderen, en dat moet je jouw hele leven blijven doen.

En in veel gevallen is daar een praktische reden voor, en als je terugkijkt naar de minder ontwikkelde samenlevingen of de minder ontwikkelde landen van tegenwoordig, dan zie je dat de staat niet de last wil dragen om oudere mensen in leven te houden. Er moet plichtsbesef worden gekweekt, een houding dat je verplichtingen hebt, waardoor de kinderen zich verplicht voelen om voor hun ouders te zorgen zolang die leven. Wanneer de ouders te oud worden om voor zichzelf te zorgen, dan moeten de kinderen dit op zich nemen opdat de staat dat niet hoeft te doen. Dit is het praktische aspect ervan. De andere kant van de medaille, het aspect dat dieper gaat, is dat de gevallen wezens zelf die eenheid van het gezin wilden scheppen, als basis voor loyaliteit, voor plichtsbesef.

Hier zijn twee belangrijke redenen voor: de eerste is dat er gevallen wezens geïncarneerd zijn. En de gevallen wezens die geïncarneerd zijn, zijn niet altijd de leiders in een samenleving, de machtigen. Ze incarneren ook in gewone families. De gevallen wezens hebben energie van mensen om hen heen nodig. Door plichtsbesef te kweken in een gezin kan een gevallen wezen zijn of haar familie exploiteren en energie van hen te krijgen door hun plichtsbesef. Wat het gevallen wezen ook doet, hun familie is verplicht om hen te steunen en dan kunnen ze energie blijven ontvangen, het misschien wel overleven zonder te hoeven werken, enzovoort. Dit is een van de redenen dat de gevallen wezens dit willen; dit zou je een persoonlijker reden kunnen noemen.

Er is ook een onpersoonlijke reden, omdat de gevallen wezens natuurlijk vaak leiders zijn ven een samenleving. Wat willen de gevallen wezens van de bevolking van een samenleving waar zij de leiding over hebben? Zij willen loyaliteit. Zij willen dat alle mensen plichtsbesef voelen ten opzichte van hun leiders, of hij nu een koning of keizer is, of ten opzichte van de staat die wordt geleid door gevallen wezens. Veel van die culturen hebben een centraal gezag, een dictatoriale machtsstructuur, het Romeinse Rijk, de Sovjet-Unie, het oude China, en dan zie je dat de mensen daar zijn geprogrammeerd opgevoed, gebrainwasht om plichtsbesef te voelen ten opzichte van de staat, de samenleving. Maar die programmering is al vanaf de geboorte in hun gezin begonnen. Het gezin werd de basis voor dat plichtsgevoel, maar dat breidde zich daarna geleidelijk uit naar de samenleving, de staat.

Daarom willen de gevallen wezens gezinnen. Nu kun je zien dat dit in de meer ontwikkelde naties op de wereld al enigszins begint te verschuiven. Veel mensen die naar de moderne samenlevingen kijken, betreuren het opbreken van de eenheid in het gezin. Men voorspelt dat dit zal zorgen voor de instorting van de samenlevingen, maar dit komt natuurlijk omdat men niet de groei die er zal ontstaan, meeneemt bij hun overwegingen.

Er zullen samenlevingen komen waarin de mensen zich niet verplicht voelen ten opzichte van hun familieleden. Er zullen samenlevingen komen met een welvaartsstelsel of een netwerk van sociale veiligheid, zodat oudere mensen een pensioen van de staat krijgen, en dat houdt in dat ze onafhankelijk zijn van hun kinderen en die kinderen dan niet voor hen hoeven te zorgen. Bovendien voelen oudere mensen zich dan niet meer tot last van hun kinderen. In zekere zin worden de partijen vrijer om een zelfstandiger leven te leiden dat ze zelf invullen.

Je ziet natuurlijk ook dat er openbare gezondheidszorg in de meer ontwikkelde naties is zodat de gezondheid van oudere mensen geen probleem voor hen of hun kinderen is. Dan komt daar ook minder plichtsbesef ten opzichte van familie bij kijken. Dan bestaat er ook een minder gevoel van verplichting ten opzichte van de staat vergeleken met dictatoriale naties.

Dit betekent niet dat de mensen niet het gevoel hebben dat ze deel uitmaken van een gemeenschap. In veel van de meer ontwikkelde naties zie je dat mensen niet het gevoel hebben dat ze zo loyaal moeten zijn aan de staat als de mensen dat voelen in een dictatoriale staat. De mensen in een vrije democratie voelen zich vrijer om hun eigen levensstijl te hebben. Zij hebben niet het gevoel dat ze verplichtingen hebben ten opzichte van de staat wat betreft oorlog beginnen te voeren, of in dienst te staan van de regering of de dictaten van een regering te gehoorzamen, omdat die regering niet dictatoriaal is.

Maar toch zie je dat veel van die mensen bijna hun hele volwassen leven willen werken en een tamelijk hoog percentage van hun inkomen in de vorm van belasting af willen dragen. En een deel van dat inkomen gaat natuurlijk naar het onderhouden van hun eigen ouders en oudere familieleden die de gezondheidszorg en het pensioen krijgen dat ze anders niet hadden gekregen, want waar zou de staat het geld vandaan moeten halen als de werkende mensen geen belasting betaalden?

Je ziet dat men daar in veel van die moderne naties niet vijandig over is of ertegen in opstand komt. Hoe komt dat? Hoe komt het dat veel van die mensen bereid zijn om die hoge last die belasting is op zich te nemen om de vrijheid te krijgen die ze niet zouden krijgen als ze voor hun ouders of grootouders moesten zorgen, om zich niet verplicht te voelen? Dit is natuurlijk wat wij de basale menselijkheid hebben genoemd, en de moderne democratieën, in ieder geval de meeste, groeien naar dat gevoel toe. De basale menselijkheid is iets wat van binnenuit komt. Het is niet iets wat je kunt afdwingen.

En dan zou je eens kunnen kijken naar samenlevingen zoals het communisme, waar het hele idee van de communistische ideologie was dat er een ideale gemeenschap zou worden gevormd waarin iedereen deed wat hij kon en tegelijkertijd produceren of consumeren wat hij nodig had. Er bestond een droom over een geweldige gemeenschap waarin alles op de beste manier zou gaan. In de praktijk was dit niet mogelijk. Maar hoewel er wel bepaalde solidariteit was bij de mensen, kwam er een reactie op de onderdrukking door de staat.

Toen de staat zich realiseerde dat die geweldige gemeenschap er niet spontaan zou komen, probeerden ze die af te dwingen. Zij probeerden de mensen te dwingen om loyaal te zijn; iets wat heel veel andere dictatoriale staten in de geschiedenis hebben gedaan.

Je kunt gedrag afdwingen, je kunt zelfs mensen indoctrineren, maar er is een bepaalde gemeenschapszin, een basale menselijkheid die je niet kunt afdwingen. Dat kan alleen van binnenuit komen. Nu weet ik dat je hier bezwaar tegen kunt maken door te zeggen dat veel christelijke naties, veel christelijke gemeenschappen, veel christelijke kerken, wel die gemeenschapszin hebben omdat ze elkaar helpen in de Geest van Christus, zoals ze het noemen.

Als je naar de leringen van Jezus kijkt, en ik was destijds ook geïncarneerd, daar heb ik gezien dat Jezus probeerde een gemeenschap die te vormen voor zijn kruisiging, maar ook de gemeenschap die ontstond bij zijn volgelingen nadat hij gekruisigd was. Jezus probeerde een spontane groei van de basale menselijkheid van binnenuit te kweken, omdat de mensen naarmate zij hun bewustzijn verhoogden in contact kwamen met hun eigen kern van menselijkheid en zij begonnen die ook bij elkaar te zien en op die manier kun je een gevoel van menselijkheid tonen dat niet wordt opgelegd.

Er zijn zeker christelijke groepen waarin de mensen bij die basale menselijkheid zijn gekomen, hoewel er vervormde leringen van Christus in de Bijbel staan, in ieder geval een beetje en hebben een bepaalde gemeenschapszin, maar er zijn ook veel christelijke groepen die zich wel zo gedragen omdat ze daartoe werden gedwongen, omdat het christendom ook een religie is geworden zoals je duidelijk kunt zien in zowel de katholieke kerk als de vele fundamentalistische kerken die de mensen programmeren om zich ten opzichte van de kerk, het geloof, tot iets verplicht te voelen.

De mormonen over wie ik in het begin sprak, waren één voorbeeld hiervan, omdat zij een groot gevoel van plichtsbesef hebben ten opzichte van de kerk, ten opzichte van het gezin. Maar veel van hen hebben ook echt de basale menselijkheid geïnternaliseerd en ook veel andere christelijke groepen hebben hetzelfde gedaan. Er is dus een mix van dat plichtsbesef en dat gevoel in hun innerlijk van basale menselijkheid en zij hebben dus wel een beetje gemeenschapszin.

Maar ik wilde erop wijzen dat veel van de meer ontwikkelde natuurlijk dat plichtsbesef hebben losgelaten, zij hebben niet het gevoel dat ze iets aan de staat verplicht zijn. Veel van die naties voelen zich ook niets verplicht aan de kerk. In plaats daarvan hebben veel naties een spontane groei doorgemaakt op grond van democratische idealen die persoonlijke vrijheid garanderen.

Veel mensen hebben het gevoel dat ze niets verplicht zijn aan de gemeenschap, maar wel het gevoel dat ze deel uitmaken van iets en beseffen dat het alleen maar werkt als iedereen een bijdrage levert. Ik zeg niet dat de meeste mensen dit verfijnde inzicht hebben, maar door vele levens heen hebben ze dit geïnternaliseerd waardoor ze het gewoon doen, zonder een communistisch ideaal of een christelijk ideaal te hebben; niet door een ideologische denkwijze maar gewoon door hun vorige levens hebben ze die basale menselijkheid geïnternaliseerd. Zij herkennen die in andere mensen omdat zij dit ook bij zichzelf zien.

Je ziet dat het in een aantal landen een trend begint te worden om de traditionele kijk op gezinnen los te laten en die te vervangen door een andere visie. Nu kun je ook naar het feit kijken dat het scheidingspercentage in sommige moderne naties veel hoger is dan bijvoorbeeld in landen in het Midden-Oosten waar ze een strengere religieuze levensstijl hebben. Er zijn mensen die dat betreuren en denken dat die trend negatief is.

Maar de waarheid vanuit spiritueel perspectief is eigenlijk dat de groei van de mensen persoonlijk in een hoger tempo verloopt ondanks dat er ook negatieve dingen aan kleven. Zoals we eerder hebben gezegd, is een groot deel van de bevolking in veel moderne democratieën al gestegen tot de behoefte aan zelfactualisatie. Voor hen is groei het allerbelangrijkste.

Beneden de lagere niveaus, vooral die van fysiologische behoeften en de behoefte aan veiligheid, liefde en ergens bij horen, is groei niet belangrijk voor die mensen, stabiliteit wel. Daarom willen ze dat het gezin als eenheid blijft. Daarom willen zij die veiligheid, die zekerheid, en daarom willen ze dat het plichtsbesef ten opzichte van hun familie verduren of het zelfs wel zien als iets positiefs. Wanneer je bij de behoefte aan zelfactualisatie komt, is je belangrijkste behoefte in het leven geen zekerheid en stabiliteit; het is groei.

Zonder dat de mensen zich dat realiseren zijn ze op zoek naar groei in hun relaties. En wanneer de relatie die groei niet brengt, dan verbreken ze die en gaan op zoek naar die groei, hoe ze die ook opvatten in een nieuwe relatie. En er zijn mensen die meerdere relaties krijgen, maar veel mensen zijn tot de conclusie gekomen dat zij misschien hun partner wel kunnen veranderen, maar een bepaalde dynamiek niet.

Sommige mensen zijn tot de slotsom gekomen dat dit komt omdat zij niet zelf zijn veranderd. Iets in hun psyche is niet veranderd. Wanneer je tot dat besef komt en naar hun psychologische problemen gaat kijken, naar hun patronen, dan kunnen ze een bepaald patroon transcenderen en een langdurigere relatie krijgen omdat ze die nu op een andere manier benaderen.

Veel mensen die een of meerdere scheidingen meemaken, breken het oude, beperkende, verplicht gestelde familiepatroon af en banen een weg voor een nieuwe kijk op gezinnen; een nieuwe benadering van gezinnen. Je weet dat het een of twee generaties geleden niet normaal was als mensen scheidden. De mensen voelden zich hier alleen maar toe verplicht vanwege hun eigen biologische kinderen.

De meeste mensen hadden niets te maken met kinderen of hadden in ieder geval geen verantwoordelijkheid voor kinderen die niet van hen waren biologisch gezien. Tegenwoordig zie je dat er veel mensen zijn die niet alleen biologische kinderen hebben, maar zelfs kinderen met meerdere partners. En zij staan ook in nauw contact met kinderen van hun huidige partners uit vorige relaties. Veel mensen komen tegenwoordig in contact met een groter aantal kinderen dan hun eigen biologische kinderen. En omdat die kinderen niet hun biologische kinderen zijn, maar misschien wel bij hen wonen, is het noodzakelijk dat die mensen nieuwe manieren moeten vinden om met kinderen om te gaan.

Zij vinden ook een nieuwe manier om met hun ouders om te gaan en natuurlijk zie je ook dat de traditionele rol van mannen en vrouwen in veel moderne democratieën zijn losgelaten en dat de man niet langer het hoofd van de huishouding is, maar dat ze als gelijkwaardige partners beslissingen nemen. Vrouwen hebben vaak een opleiding gedaan, zij hebben een carrière en dan moet hun man de kinderen ook opvoeden, huishoudelijk werk doen, enzovoort.

Je ziet dat dit leidt tot een steeds bredere kijk op gezinnen. Een grotere familie in zekere zin. Gezinnen zijn groter geworden. Zij zijn niet meer zo sterk gecentreerd rondom één man en één vrouw en hun biologische kinderen. Er is meer gemeenschapszin en dat zal er in de Gouden Eeuw toe leiden dat veel naties zullen beginnen te experimenteren met een gemeenschappelijker vorm van wonen, zoals nu al gebeurt.

Ik bedoel hier geen mensen mee die in groepen samenwonen en samen één huis delen en samen in één huis wonen en leven. Maar er is zeker een trend die zal groeien omdat veel mensen zich realiseren dat het in de praktijk niet mogelijk is, menselijk gezien niet mogelijk is voor twee mensen, een man en een vrouw om een gezin bijeen te houden, wanneer ze allebei werken. Het is niet mogelijk om kinderen de aandacht te geven die ze nodig hebben en verdienen wanneer zowel de man als de vrouw veertig uur of meer per week werkt. Je ziet dat in vorige decennia veel kinderen van wie de ouders zo veel werkten min of meer aan hun lot werden overgelaten. En men begint te erkennen dat deze trend niet houdbaar is. Maar wat dan wel?

Het zou heel goed kunnen dat mensen bij elkaar komen en zeggen: “Wij zijn een groep mensen van ongeveer dezelfde leeftijd. Wij zijn bereid om samen te verhuizen naar een huis bij elkaar in de buurt om elkaar te kunnen helpen met de kinderen.” Ze kunnen er natuurlijk ook oudere mensen bij betrekken, of het nu hun eigen ouders zijn of andere mensen die daarin een rol willen spelen en een soort eenheid vormen die niet een traditioneel gezin is, maar een grotere eenheid vormt waar veel volwassenen bij betrokken zijn, zelfs van andere leeftijden. Die mensen helpen elkaar dus. En zij delen samen veel lasten. Zij zouden zelfs kunnen beslissen om gezamenlijk een huis te gaan bewonen, niet beslist een gemeenschappelijk huis, maar eenheden te bouwen of een verzameling huizen die voor dat doel gebouwd zijn, een soort vorm van gezamenlijk wonen waardoor er meer interactie tussen mensen komt. Het kunnen meerdere huizen zijn die een tuin met elkaar delen die als tuin om te spelen dient, een veilige speeltuin voor de kinderen waarin ze onder supervisie van oudere mensen kunnen spelen, enzovoort.

Je kunt hen ook activiteiten voor oudere kinderen laten organiseren en bijvoorbeeld gezamenlijk de kosten delen, de kinderen naar sportwedstrijden of culturele activiteiten brengen en dat om de beurt doen in plaats van dat één voetbalmoeder haar eigen kinderen naar sportwedstrijden rijdt en de meeste tijd hieraan besteedt.

Er zijn heel veel dingen die je kunt doen, maar ik wil niet al te veel op de details ingaan over de praktische aspecten, omdat dit van land tot land en samenlevingen verschilt, maar je ziet wel dat er legio mogelijkheden zijn voor een nieuw type gezin. Misschien noem je dat niet gezin, maar er komen mensen bij elkaar, niet omdat ze toevallig in dezelfde familie of huishouding zijn geboren, maar omdat ze er gezamenlijk belang bij hebben. Misschien realiseren ze zich dat ze er belang bij hebben dat ze hun kinderen op een bepaald manier willen opvoeden, creatiever, avantgardistischer. Ze gaan dat samen doen, misschien wel door scholen voor dat doel te stichten.

Dit zal steeds meer gebeuren in de Gouden Eeuw; er komen grotere gemeenschappen waarin mensen die gelijkgestemd zijn en die elkaar steunen om een andere levensstijl te krijgen. Die zich daar meer van gewaar zijn, en bewuster zijn, een levensstijl die sociaal verantwoordelijker is. Er zullen ook nog wat uiterlijke veranderingen in het gezin komen in de Gouden Eeuw.

Ik wil het ook hebben over wat jullie als spirituele mensen op korte termijn kunnen doen met betrekking tot je eigen relatie tot je gezin. Je zou het concept dat gezinnen voor eeuwig zijn over kunnen zetten naar het concept reïncarnatie. De mormonen geloven natuurlijk niet in reïncarnatie net als de meeste christenen, maar wanneer je erkent dat reïncarnatie bestaat, dan kun je het concept dat families voor eeuwig zijn op een andere manier interpreteren. In veel delen van de wereld zie je dat er meer traditionele familie-eenheden zijn en dat steeds dezelfde mensen als gezin met elkaar reïncarneren in veel levens.

Een aantal van jullie die spirituele mensen zijn, vallen ook in deze categorie. Je zult in ieder geval een paar familieleden hebben waar je al heel lang in vele levens samen mee incarneert. Dat hoeven niet opeenvolgende levens te zijn, maar als je op meerdere honderden jaren terugkijkt, dan zijn er meerdere keren geweest dat je dezelfde familieleden had als in dit leven. Dit houdt in dat je heel zorgvuldig moet kijken naar wat er volgens jou in je Goddelijke plan staat. En in principe wil ik graag dat je nadenkt over twee hoofdcategorieën.

Sommigen zullen aanvoelen dat het niet in je Goddelijke plan staat dat je in dit leven ascendeert. Er staat niet gepland dat dit je laatste leven is. Je wilt nog andere dingen meemaken of bijdragen. Je wilt reïncarneren om Saint Germain te helpen om zijn Gouden Eeuw te manifesteren. Dit betekent dat je misschien incarneert bij dezelfde mensen, omdat je een doel op lange termijn hebt om hen te helpen om in bewustzijn te groeien. Dit is het geval bij enkelen van jullie, niet bij de meesten, maar wel bij een paar. En dit is natuurlijk een legitiem deel van je Goddelijke plan en dan kun je het gevoel hebben dat die familieleden een deel van jouw Goddelijke plan zijn, dat je met hen omgaat, hen probeert te helpen bij hun groei als onderdeel van jouw Goddelijke plan.

Maar anderen in feite de meesten zijn misschien vele malen geïncarneerd met dezelfde mensen, maar het wordt nu tijd om alle banden die je met hen hebt te transcenderen. Dit kan zelfs ook als het niet je laatste leven is, maar omdat je jouw diensten op een hoger niveau aan de geascendeerde meesters wilt aanbieden, zowel in dit als in het komende leven. Daarom moet je vrij zijn van karmische banden zoals we traditioneel zeggen.

Veel van jullie incarneren steeds weer met dezelfde mensen omdat je karma met hen hebt. En als spiritueel persoon wil je dat karma in evenwicht brengen. Nu moet je heel voorzichtig zijn en je realiseren dat de gevallen wezens elke idee zullen proberen te vervormen, ook het concept reïncarnatie. Als je naar India gaat en ziet hoe de gemiddelde hindoe naar reïncarnatie kijkt, dan zie je dat de vingerafdrukken van de gevallen wezens op alle meningen van die mensen over reïncarnatie zitten; een heel starre kijk, dat je leven min of meer als voorbestemd is door je karma uit vorige levens. De waarheid is, zoals we al heel vaak op verschillende manieren hebben uitgelegd, was dat karma gewoon onpersoonlijk karma is. Karma is iets waar jij je van kunt bevrijden en wanneer je dat doet, dan ben je vrij om verder te gaan.

De gevallen wezens hebben dit geprobeerd te vervormen door dit te koppelen aan het gevoel van plichtsbesef. De gevallen wezens willen dat je gelooft dat jij karma met mensen kunt hebben omdat je hen misschien in een vorig leven hebt gekwetst of zelfs hebt gedood. Daarom ben je nu verplicht om eeuwig bij hen te blijven. De gevallen wezens willen dat je uiteindelijk dit gevoel over hen houdt. Met andere woorden, als je karma hebt met een gevallen wezen, dan kun jij je nooit bevrijden van dat gevallen wezen. Dat willen ze jou laten geloven. Maar ze willen je ook laten geloven dat je nooit van die mensen af kunt komen omdat je karma met hen hebt, want dan blijf je leven na leven in karmische kringetjes lopen.

Als je weet wat wij over karma hebben gezegd, dan besef je dat er twee aspecten zijn. De eerste is totaal onpersoonlijk, een verzameling energie, die je kunt transmuteren door de violette vlam en andere spirituele energie op te roepen en als die energie weg is, dan is die ook echt weg. Je bent niets verplicht aan die energie. Deze energie oefent een magnetische aantrekkingskracht uit op je vier lagere lichamen, maar waarom zou je in gedachten het gevoel hebben dat je die energie, die er niet meer is, iets verplicht bent wanneer die aantrekkingskracht niet meer bestaat?

Het tweede aspect is dat je een bepaalde houding, bepaalde overtuigingen, kunt hebben die een deel van dat karma vormen. Soms hebben die overtuigingen ervoor gezorgd dat je karma met iemand hebt gemaakt in hun vorig leven. Het hoeft niet zo te zijn dat jij die persoon pijn hebt gedaan. Veel van jullie zijn in vorige levens geen gewelddadige mensen geweest. Jullie hebben geen karma gemaakt door andere mensen pijn te doen, maar bijvoorbeeld wel omdat je die mensen hebt geprobeerd te veranderen. Niet omdat je die mensen iets hebt aangedaan, maar vanwege de verplichting die je voelde om die mensen te helpen en zolang ze nog niet veranderd zijn, heb je het gevoel dat je hen niet achter kunt laten. Je hebt niet het gevoel dat je hen kunt loslaten.

Je ziet dat dit één aspect van karma is omdat jij en jouw gedachten bepaalde overtuigingen hebben die je aan die mensen bindt. In veel gevallen heb je niets verkeerd gedaan. Zelfs de overtuigingen zijn niet verkeerd, maar je moet erover nadenken hoe lang je die overtuigingen nog wilt houden en daardoor aan deze mensen vastzitten die misschien al meerdere levens niet zijn gegroeid.

Is het wel een onderdeel van je Goddelijke plan om die mensen te helpen? Als dat zo is, doe het dan, ga ermee door. Maar voor velen van jullie, zelfs als jullie willen blijven incarneren, zijn er andere dingen die je wilt doen als onderdeel van je Goddelijke plan. Om dat te kunnen moet jij je van die mensen bevrijden die je tijd, energie, aandacht opeisen, zodat je die niet meer over hebt, je hebt geen overschot, om de dingen te doen die je in je Goddelijke plan hebt gezet, als vorm van dienstbaarheid. Je dienstbaarheid aan een groter goed.

Dit is voornamelijk voor degenen die in hun plan hebben staan dat ze opnieuw zullen reïncarneren. Maar veel van jullie die spirituele mensen zijn, vooral studenten van geascendeerde meesters, en vooral in deze dispensatie, hebben in hun Goddelijke plan staan dat dit je laatste leven is; jullie willen ascenderen na dit leven. En in dat geval moet je iets heel anders overwegen, omdat je mening over gezinnen nu is dat dit niet voor eeuwig is. Familie is iets waar jij je van moet bevrijden om te kunnen ascenderen en niets op aarde je tegenhoudt.

Jullie kunnen wel begrijpen, zoals we hebben gezegd, dat er een moment komt dat je voor de poort staat en als je daar doorheen loopt, dan ben je in het geascendeerde rijk. Maar voordat je daar doorheen loopt, moet je naar de aarde omkijken en dan mag er niets zijn wat je nog naar de aarde trekt. Als je een sterk plichtsbesef voelt ten opzichte van een familielid, of het nu een kind is, of een broer of zus, of een ouder, dan zul je omkijken en zeggen dat je hen niet in de steek kunt laten en weer moet incarneren en bij hen blijven. En dit kun je bewust voelen, zelfs als je voor deze incarnatie in je Goddelijke plan had gezet dat je wilde ascenderen.

Daarom moet je heel zorgvuldig naar familieleden kijken en zien of je ook het gevoel hebt dat jij je tot iets verplicht voelt ten opzichte van bepaalde familieleden. En je moet goed kijken of je misschien gescheiden zelven hebt die je binden aan een familielid. Gebruik dan de hulpmiddelen om ze te overwinnen. En dan moet jij je ook intuïtief realiseren dat jij je moet afstemmen op je Goddelijke plan omdat je dan zult voelen dat je een heel duidelijk en vastberaden besluit hebt genomen voor je weer incarneerde, namelijk dat jij je voorgoed van hen wilde bevrijden. Totaal van hen bevrijd zijn, onafhankelijk van hen zijn om je verder te kunnen gaan en ascenderen.

Het klopt dat er veel mensen zullen zijn die je ervan zullen beschuldigen dat je egoïstisch bent. De gevallen wezens zullen je van egoïsme beschuldigen omdat je wilt ascenderen. Zij zullen zeggen, net als familieleden die geen gevallen wezens zijn: “Je kunt me niet in de steek laten, je kunt niet zomaar weglopen van mij. Dat heb je beloofd!”

Maar mijn geliefde, wanneer je hebt besloten dat dit je laatste leven is, dan kun je weglopen van de gevallen wezens. Je kunt weglopen van mensen die geen gevallen wezens zijn; welke beloften je ook hebt gedaan met je uiterlijke geest in dit leven. En zelfs in vorige levens. Je kunt weglopen. Je hebt dat recht. En het is niet egoïstisch omdat de grootste dienst die je kunt bewijzen aan planeet aarde, is zoals we hebben gezegd dat je ascendeert en daardoor het collectieve bewustzijn optrekt.

Als je vastbesloten bent dat jij in dit leven wilt kwalificeren voor je ascensie, dan moet je naar die familiebanden kijken en dat gevoel van plichtsbesef, elk gevoel van gehechtheid, loslaten. En dit betekent je dat jij je er vooral van bewust moet zijn, zoals we al hebben besproken, of je de wens hebt om andere mensen te veranderen, of zelfs de wens hebt om andere mensen te redden.

Er bestaat al heel lang een psychologisch concept dat men vaak het redderscomplex noemt. De reden is dat je tegenwoordig, maar ook door de hele geschiedenis heen, mensen ziet die het gevoel hebben dat zij de wereld of bepaalde mensen moeten redden. En vooral avatars kunnen dat ontwikkelen. Veel van jullie zijn hier gekomen met het gevoel dat je hier was om planeet aarde te redden. Ik zeg niet dat jullie hier zijn gekomen met wat traditioneel het redderscomplex heet, maar wel met het duidelijke gevoel dat je iets wilde veranderen op de aarde. Toen je hier aankwam en het geboortetrauma kreeg, gaven de gevallen wezens jou het gevoel dat het verkeerd was om de aarde te redden of hen te veranderen, en op dat moment beginnen mensen het redderscomplex te ontwikkelen.

Het redderscomplex is een obsessief-dwangmatige behoefte om iets te veranderen. om de samenleving te veranderen door met een nieuwe manier aan te komen om dingen te doen of om bepaalde mensen te redden, om bepaalde mensen te veranderen. Een tamelijk groot aantal studenten van geascendeerde meesters, niet in deze dispensatie zozeer, maar zeker in vorige dispensaties, hadden een bepaald redderscomplex. Ze zaten urenlang decreten op te zeggen om te proberen de wereld te redden. En zij dachten dat dit de manier was waarop zij het moesten doen.

Wat is de beste manier om de wereld te redden? Ascenderen! Hoe plaats jij je voor je ascensie? Door elk complex te overwinnen, inclusief het redderscomplex. Een avatar moet vooral de wens loslaten, zoals we hebben gezegd, om iets op aarde te veranderen. Je kunt de aarde niet achterlaten als je nog steeds het gevoel hebt dat je iets op aarde moet veranderen. Je kunt de aarde niet loslaten als je er nog mensen zijn die je volgens jou moet helpen, die je moet redden, dat je de aarde moet veranderen. Je bent op het punt aangekomen waarop je voor die poort staat en moet omkijken en ondanks alles wat je op aarde heeft gebracht, en ondanks alle ideeën die je hebt gehad voor je kwam of ideeën die je hebt ontwikkeld toen je hier was, achterom moet kijken en zeggen: “De aarde is zoals ze is, er is niets wat ik wil veranderen.” En anders kun je niet voorgoed de planeet verlaten.

Wat brengt een avatar op dat punt? In de eerste plaats moet je jouw geboortetrauma oplossen, maar je geboortetrauma stelt je eigenlijk in staat, zoals deze boodschapper zich een aantal jaren geleden realiseerde, om beter te kijken naar je komst naar de aarde, om te kijken wat je motiveerde om hier te komen. Wat waren de ideeën, de overtuigingen die je had, welk beeld had van de aarde en wat jij op aarde kon doen? En het gaat er niet om dat je zegt dat die overtuigingen niet klopt, het gaat er alleen maar om dat je zegt: “Nu is het tijd om die te transcenderen omdat ik dan kan ascenderen.” Je moet transcenderen om te kunnen ascenderen, zoals we vaker hebben gezegd.

Dit betekent dat je ze moet opruimen en zover moet komen dat je accepteert dat je een totaal vrije wil hebt; die had je niet toen je hier naartoe kam. Dan kun je naar de aarde kijken en zeggen dat je vrij bent om weg te lopen en de aarde over te laten aan de vrije keuzes die mensen maken die nog geïncarneerd zijn.

Maar wat heeft dat te maken met familie? Als dit je laatste leven is, dan zul je willens en wetens enkele familieleden hebben uitgekozen. Of je bent geboren bij ouders, broers en zussen, of echtgenoten, maar je hebt wel familieleden uitgekozen die je de initiatie kunnen geven waar je nog niet voor geslaagd bent. Met andere woorden, zij zullen je het gevoel geven dat je hen moet redden of veranderen en dat je enige doel om in hun nabijheid te zijn is jezelf te dwingen om dit psychologisch probleem te overwinnen. Je zult dit psychologisch probleem overwinnen, zodat je verder kunt.

Daarom is familie voor een avatar of zelfs een oorspronkelijke bewoner die met zijn laatste leven bezig is, gewoon een manier om de initiatie te krijgen waarvoor je moet slagen om je totaal van de aarde te bevrijden. Dit betekent dat jij, omdat je dit besloten hebt in je Goddelijke plan, je familie moet loslaten om je te kunnen bevrijden. Je wilt ze niet veranderen, je voelt je niets aan hen verplicht, je verandert zelf niet om het hen naar de zin te maken, enzovoort.

Dit kan een heel complex psychologisch probleem voor enkelen van jullie zijn en tijd nodig hebben om dat te overwinnen. Met de middelen die je hebt gekregen, kun je die tijd verkorten. Maar bij enkelen zal dit jaren in beslag nemen. De boodschapper is vijfenveertig jaar geleden bewust begonnen aan het spirituele pad en hij beoefent en bestudeert de leringen van de geascendeerde meesters al heel lang. Het heeft hem jaren gekost om bepaalde aspecten in zijn psyche te overwinnen en voor veel van jullie geldt dit ook. Sommigen kunnen het sneller, omdat je een voorbeeld en hulpmiddelen hebt, maar toch, het kan even duren.

Je moet beseffen dat families niet eeuwig zijn. Niets op aarde is voor eeuwig. In feite is nergens iets voor eeuwig, omdat het geascendeerde rijk niets anders is dan zelftranscendentie.

Dit waren de opmerkingen die ik wilde maken. Voor sommigen kan dit iets zijn waar je zorgvuldig over moet nadenken, op mediteren, je intuïtie bij gebruiken. Sommigen zullen ontdekken dat ze in gedachten bepaalde patronen hebben om alles wat wij zeggen te kunnen afwijzen, omdat dit ervoor zorgt dat ze de verplichting kunnen blijven voelen en dit is dan hun kans om ernaar te kijken en de weerstand te voelen die ze misschien hebben tegen deze lering die in feite alles blootlegt wat ze moeten overwinnen en wat ze wilden overwinnen voordat ze incarneerden.

Begin je nu misschien te begrijpen dat je een hoger ontwikkelde ziel bent en deze incarnatie hebt gepland vanaf een bewustzijnsniveau dat je uiterlijke gedachten overstijgt voor je incarneert?

Het is alsof je uit je uiterlijke geest stapt en er van binnenuit naar kijkt en zegt: “Wat in mijn vier lagere lichamen zegt me wat ik moet opruimen om vrij te kunnen zijn?” Daarna plaats jij je opzettelijk in situaties waarin je met die problemen wordt geconfronteerd waardoor je die niet kunt negeren.

Maar dan incarneer je en kom je terecht in juist die uiterlijke geest en dan moet je naar die tendensen kijken die je van binnenuit besloot op te lossen. Je wordt gekleurd door je waarnemingsfilter, door gescheiden zelven, door je overtuigingen. Wanneer je een spirituele lering hoort die bedoeld is om je te bevrijden zal je uiterlijke geest, weerstand voelen en bezwaar maken tegen de leringen, naar argumenten zoeken om die te kunnen negeren. Natuurlijk zullen de gevallen wezens je op die manier proberen te beïnvloeden; ze zullen vaak andere mensen gebruiken om je op die manier te beïnvloeden om die lering te kunnen negeren.

Heel veel mensen zijn in de situatie geweest dat ze het spirituele pad vonden, dat ze zich ertoe aangetrokken voelden en zich daarmee bezig wilden houden, maar een echtgenoot hadden die zich daardoor bedreigd voelde en weerstand bood. Dit heeft soms tot echtscheidingen geleid, maar ook dat er mensen waren die besloten om niet naar spirituele groei te streven om hun echtgenoot te plezieren. Dit kan goed zijn als je van plan bent om meer levens te hebben, maar als dit je laatste leven is, dan kun je dit niet langere tijd doen. Misschien wel een poosje, want ik zeg niet dat jullie allemaal je relatie moet beëindigen, maar je moet zorgvuldig zijn en verder kijken en in contact komen met je intuïtie om in contact te komen met je Goddelijke plan om te zien of het tijd is om verder te gaan en de banden te verbreken met mensen die je van spirituele groei afhouden. Je kunt al jaren een bepaalde echtgenoot hebben die je spirituele groei niet vertraagt, maar als er een punt wordt bereikt waarop de echtgenoot weigert om te veranderen, dan loopt je vertraging op in je spirituele groei en dan is het tijd om verder te gaan. Veel van jullie hebben dat al gedaan, maar veel van jullie ook niet om diverse redenen. Je moet hier zorgvuldig over nadenken en verder kijken dan je dagelijkse gedachten. Gebruik onze leringen als hulpmiddel om van binnenuit te weten te komen of het tijd is om afscheid te nemen van je familieleden.

Ik heb nu gezegd wat ik wilde en daarom verzegel ik jullie in mijn grote liefde voor jullie. Natuurlijk heb ik als de Moeder van God, de vertegenwoordiger van de Moeder van God op aarde, het grootste blikveld op families dat mogelijk is op aarde. Wat is mijn familie? De mensheid als geheel is mijn familie. Je kunt wel begrijpen dat je de mensheid niet als je familie kunt hebben als je een traditioneel patriarchaal beeld van familie hebt. Je moet een ruimer blikveld hebben, en dat is precies wat mensen, de meest geavanceerde creatieve mensen, verder zal brengen naarmate we verder in de Gouden Eeuw komen.