Geascendeerde meester Moeder Maria, 2 augustus 2020, Webinar – De Goddelijke Moeder in actie zijn door de zeven stralen te integreren

IK BEN geascendeerde meester Moeder Maria en als verlengstuk van mijn ambt als Goddelijke Moeder voor de aarde wil ik verder gaan met de verhandelingen die we op deze conferentie hebben gegeven.

Kun je wel een conferentie houden over de Goddelijke Moeder en over moederschap spreken zonder naar kinderen en de situatie van kinderen te kijken op een planeet als de aarde? Je kunt op de wereld rondkijken en de condities bekijken waar kinderen aan worden blootgesteld in veel verschillende naties en dan zie je dat er vanzelfsprekend duidelijk misbruik van kinderen wordt gemaakt.

Op veel plekken worden kinderen op een manier behandeld die duidelijk niet in overeenstemming is met de basale menselijkheid: kinderen worden gedwongen om kindsoldaten te worden in Afrika, meisjes in India worden opgevoed met het idee dat ze waardeloos zijn, kinderen overal ter wereld worden weggelokt of gekidnapt voor mensenhandel en seksuele prostitutie, er zijn kinderen van wie hun genitaliën al jong worden verminkt, enzovoort, enzovoort. Je kunt wel blijven doorgaan met het opsommen van allerlei misbruik dat plaats heeft.

Als studenten van geascendeerde meesters kunnen jullie vanzelfsprekend oproepen doen om de demonen te binden die hierachter zitten, de gevallen wezens en de collectieve entiteiten die achter de behandeling van kinderen zitten die je in heel veel naties ziet. Maar mijn grootste zorg is niet om je bewust te maken van dat misbruik want dat is overduidelijk. Mijn grootste zorg, of de belangrijkste bedoeling van deze aflevering is door te gaan op het idee dat Venus heeft geïntroduceerd – dat wij ook naar de meest geavanceerde samenlevingen op aarde moeten kijken.

Wij kunnen niet alleen maar kijken naar al dat overduidelijke misbruik die overal ter wereld zijn en ze aanpakken, want wij moeten erkennen dat deze planeet een geheel is. Het is een geheel dat onderling verbonden is. Maar wat verandert de balans echt op aarde echt, zoals we nu al vele malen hebben gezegd? Dat het collectieve bewustzijn omhoog getrokken wordt. Maar hoe gebeurt dat? Dit gebeurt als de naties die voorop lopen een nieuw idee omarmen, een beter besef krijgen van wat basale of essentiële menselijkheid is.

De naties die voorloper zijn, zijn bijvoorbeeld de naties waar vrouwen mogen stemmen, en zij trekken het collectieve bewustzijn op en daarna kan een tweede kring naties hetzelfde doen en daarna een derde kring, enzovoort. Het verspreidt zich als kringen in het water overal op aarde.

Het is duidelijk dat er in sommige gevallen problemen moeten worden aangepakt en afgehandeld in de naties waarin dit gebeurt. Maar een ander aspect dat ook net zo belangrijk is, is dat het bewustzijn in de meeste geavanceerde naties wordt verhoogd, omdat dit het geheel optrekt. Je zou kunnen zeggen dat de minder ontwikkelde naties geen nieuwe richting kunnen opgaan. Alleen de meer geavanceerde naties kunnen een nieuw idee omarmen en dan de rest van het collectieve bewustzijn mee optrekken.

Met dit in het achterhoofd moeten we opnieuw onze aandacht richten op de meest ontwikkelde en geavanceerde moderne naties. We moeten dan begrijpen dat een specifieke factor de groei en verbetering op deze planeet tegenhoudt. Wanneer je naar de opvallender vormen van misbruik kijkt, dan is het duidelijk dat de groei wordt tegengehouden door de duistere krachten die daar achter zitten, het collectieve bewustzijn van de islamitische landen bijvoorbeeld die de islam niet willen uitdagen. En dan kun je zeggen dat die duidelijke vormen van misbruik, de duistere zaken en de duistere krachten, de vooruitgang tegenwerken en dat is natuurlijk ook zo. Daar is geen twijfel over mogelijk.

Maar als je kijkt naar wat ik net heb gezegd, dan zie je dat ook een kracht in de moderne naties de vooruitgang tegenhoudt en daar zitten meerdere facetten aan. Een daarvan is dat er naties zijn die een bepaalde zelfgenoegzaamheid hebben ontwikkeld. Zij kijken naar wat ze hebben bereikt en naar het verschil met andere naties en minder ontwikkelde naties en dan vinden ze dat zij genoeg hebben bereikt. Zij hebben in wezen het gevoel dat zij een bepaalde hobbel hebben genomen en zich er nu niet meer zo druk over hoeven te maken om hun samenleving te verbeteren. Zij hebben in principe een staat bereikt die zo goed is als die ooit kan worden en zij hoeven niet beter te worden. Wij hebben het hier al vaker over gehad toen we zeiden dat zij zijn gaan geloven dat als zij voor materiële welvaart hebben gezorgd, genoeg bereikt hebben en dat het niet nodig is om de volgende stap te nemen en voor psychologisch welzijn te zorgen.

Maar hier zitten andere aspecten aan. Je moet begrijpen dat het echte probleem een gebrek aan visie, gebrek aan fantasie is om te kunnen zien wat de volgende stap is en wat er beter kan. In plaats van te denken dat wat je bereikt heb, goed genoeg is, begrijp je dat er nog meer kan worden bereikt. Er kunnen nog meer dingen en problemen worden opgelost, maar er kunnen zich ook positieve dingen manifesteren. En je moet zeggen dat een aantal van die heel erg geavanceerde en welvarende naties duidelijk gebrek aan visie hebben.

Kijk eens naar het land waar de boodschapper woont, Denemarken, dan zie je dat daar een hogere levensstandaard heerst en dat het land goed functioneert en een goed functionerende economie heeft. Je ziet ook dat het land in staat was om goed op de coronacrisis te reageren, er waren heel weinig mensen geïnfecteerd, slechts weinig doden en de economie deed het beter dan in de meest andere landen.

Het land Denemarken, heeft de zelfgenoegzaamheid ontwikkeld dat wat ze heeft gedaan, goed genoeg is. En ik moet je zeggen dat de voornaamste reden hiervoor is dat zowel Denemarken als andere landen in soortgelijke omstandigheden zoals de andere Scandinavische landen, de andere Europese landen, Canada, Zuid-Korea, Australië, Nieuw-Zeeland en in bepaalde mate Japan, het materialisme en de materialistische kijk op het leven verhindert dat de mensen een betere kijk hebben op wat er zou kunnen worden bereikt. Met andere woorden, de materialistische kijk op het leven heeft het denken in die landen diepgaand beïnvloed, daardoor denken mensen dat de materialistische welvaart het hoogste doel is dat mogelijk is. Wat zou er nog meer kunnen zijn?

Als je denkt dat menselijke wezens in wezen materiële wezens zijn, hoewel jij je hier misschien niet van bewust bent en het niet onder woorden kunt brengen, denk je, zoals we vaker hebben gezegd, dat de mensen automatisch gelukkig worden als je voor materiële welvaart zorgt. Met andere woorden, psychisch welzijn moet een onvermijdelijk effect zijn van materiële welvaart. Dat is een niet uitgesproken veronderstelling in veel van die landen. En dat verhindert dat mensen contact maken met de essentiële menselijkheid, die zegt: “O, er is zoveel meer. Wij hebben in deze welvarende naties alleen nog maar het fundament gelegd voor een heel nieuw tijdperk van menselijke groei en menselijke ontwikkeling, waarin wij ons richten op psychologisch welzijn en het ontwikkelen van het volledige menselijke potentieel opdat de mensen meer kunnen zijn dan wij ons tegenwoordig zelfs maar kunnen voorstellen.”

Wat moeten wij met die welvarende landen aan? Hier zal ik jullie wat perspectieven op geven. Hoewel je het ook met andere perspectieven kunt doen, zal ik mij op de situatie van kinderen richten.

Veel mensen in die naties hebben het gevoel dat de samenleving in principe heeft gedaan wat ze voor kinderen moet doen. En politici, opvoeders, onderzoekers en wetenschappers in die landen zijn in de veronderstelling dat de samenleving in principe heeft voldaan aan haar verplichting om de mensen van heel goede materiële omstandigheden te voorzien. Meer hoeven ze niet te doen.

Van tijd tot tijd komt er een bepaald bewustzijn op: “Er is een bepaald probleem en het wordt nu zo ernstig dat de samenleving er nu wat aan moet doen.” Maar dan nog, er is enige tegenzin om die dingen aan te pakken, zoals we hebben besproken. Soms is er een periode van ontkenning en dan komt het gevoel: “O, dit zou eigenlijk niet mogen gebeuren.”

Men neemt aan dat er bepaalde dingen niet zouden mogen gebeuren en dat de mensen bepaalde dingen niet mogen doen als wij de mensen goede materiële omstandigheden geven. Dit betekent dat die samenlevingen in een staat van ontkenning verkeren en in een staat van cognitieve dissonantie. Zij willen niet begrijpen wat er met kinderen in hun natie gebeurt. En zelfs in de welvarender landen bestaat ook duidelijk misbruik van kinderen.

Een daarvan is pedofilie. Zelfs in de meest welvarende naties komt een bepaalde mate van pedofilie voor. Er zijn bepaalde pedofielen die op kinderen mikken. Er zijn pedofielen in die rijke landen die naar andere landen reizen, zoals Thailand, waar zij aan hun wens om seksualiteit te hebben met kinderen tegemoet kunnen komen. Die welvarende landen willen liever niet naar dit probleem kijken en het afhandelen. Hetzelfde geldt voor seksueel misbruik in het gezin waar familieleden – vaak mannen – kinderen misbruiken. Hetzelfde geldt voor huiselijk geweld, omdat de samenleving geneigd is te denken dat dit niet mag gebeuren, maar zij willen het probleem vaak niet erkennen en zeggen: “Wat kunnen we eraan doen? Wat moeten we er aan doen? Wat zijn wij verplicht te doen?”

Er zijn bepaalde zaken waar je openlijker over moet discussiëren. En ik zeg niet dat ik jullie nu een kant en klare oplossing wil geven. Dat moet de samenleving doen. Het moet van land tot land variëren en er is niet één kant en klare oplossing voor. Maar in de eerste plaats wil ik in deze verhandeling bereiken dat jullie oproepen kunnen doen dat samenlevingen in ieder geval beginnen te praten over dit soort zaken, omdat er op dit moment in veel gevallen nog geen discussie over is.

Pedofilie dus. Vanuit het basale humanitaire standpunt en basale menselijkheid is dit niet constructief. Het is geen basale menselijkheid als je kinderen seksueel misbruikt.

Wat kan een democratische samenleving daaraan doen? Die heeft het gevoel dat ze er maar betrekkelijk weinig aan kan doen. En dan moet de samenleving begrijpen dat een democratische samenleving soms kan komen vast te zitten door haar democratische idealen. Ze raakt verlamd door haar democratische idealen en is niet in staat om te handelen wanneer die democratische idealen worden bedreigd of geschonden. Je moet ook begrijpen dat een democratische samenleving mensen niet al te zwaar wil straffen en zeker niet de doodstraf geven voor ernstige misdrijven. En dan raakt zo’n samenleving verlamd en kan ze niet omgaan met pedofilie.

Een democratische samenleving gelooft dat haar burgers niet erger zijn dan haar regering. Met andere woorden, als een regering geen misbruik maakt van de mensen en niet narcistisch is, dan neemt de regering aan dat haar burgers ook geen misbruik maken en narcistisch zijn. Maar pedofielen maken wel misbruik en zijn wel narcistisch. Zij denken alleen maar aan zichzelf. Zij lijden aan iets wat moet worden gekarakteriseerd als een mentale ziekte. Maar dit is geen mentale ziekte die alleen henzelf betreft, maar die ervoor zorgt dat zij ook kinderen heel ernstig geweld aan doen.

De laatste decennia is dit uitgegroeid tot een commerciële onderneming. Wanneer een pedofiel naar een ander land reist, is daar geld mee gemoeid. Hij gaat naar een land waar men kinderprostitutie normaal vindt. Iemand verdient hier geld mee. Kinderpornografie is een onderdeel van pedofilie; daarmee valt ook geld te verdienen. Wat kan een democratisch land hieraan doen?

Als er geld bij betrokken is, dan is het basale zakenprincipe risico versus beloning. Hoe groot is het risico als je hier geld aan verdient? En hoeveel geld zou ik misschien kunnen verdienen? Hetzelfde geldt voor de productie en handel in drugs – risico en beloning. Een democratische samenleving moet nu begrijpen dat ze juist met haar democratische idealen een situatie heeft gecreëerd waardoor pedofielen, kinderpornografen en zelfs mensenhandel die volwassen mensen verhandelen voor prostitutie een oneerlijk voordeel oplevert.

Democratische samenlevingen geven hen een inhumaan voordeel, want wat is het risico als je betrokken bent bij dat soort misdrijven? In de eerste plaats bestaat er een heel laag risico dat je wordt gepakt, of zelfs ontdekt wordt. En zelfs als je ontdekt en gepakt wordt, wat is de straf dan? Is die zo erg dat degenen die daar geld mee verdienen, ermee stoppen en zeggen: “Het is te riskant. Ik vind wel een andere manier om geld te verdienen.” En zal die straf dan zo zwaar zijn dat de pedofielen – die in principe klanten zijn die kopen wat aanbieders leveren – het niet meer kopen? En landen moeten begrijpen dat zij hun werk niet goed genoeg hebben gedaan om dit naar verhouding te doen.

Wat kun je eraan doen? Nu, je kunt het risico groter maken. En wat is vanzelfsprekend het allergrootste risico in een zakelijke onderneming? Dat je wordt betrapt en de doodsstraf krijgt en dan kun je geen geld meer verdienen. Het maakt niet uit hoeveel geld je verdient want als je dood bent, kun je het niet uitgeven. Nu begrijpen we wel dat veel democratische landen niet terug willen naar de doodsstraf en ik zeg ook niet dat dit moet.

Maar wat is je enig andere optie? Dat is het risico van ontdekking vergroten. Je moet dan een speciale politiemacht op de been brengen die speciaal is uitgerust om dat soort misdaden op te sporen: mensenhandel, kinderpornografie, pedofilie, en al dat soort dingen meer. Je moet iemand hebben die dat kan opsporen, die het zwarte internet kan infiltreren, die kan uitvinden waar die pedofiliesites en bendes te vinden zijn en ze ontrafelen. En dat moet op internationale basis gebeuren. Dit zal je geld kosten, maar je bent verplicht om dat te doen om je eigen kinderen adequaat te beschermen.

Je kunt natuurlijk ook de straf verhogen. Als je de doodstraf niet hebt, dan kun je de gevangenisstraf verhogen of je kunt overwegen of je pedofielen wilt dwingen om zich te laten steriliseren. Ik zeg niet dat dit de enige oplossing is, maar je moet het bespreekbaar maken om kinderen op een adequate manier te beschermen.

Je moet iets heel eenvoudigs begrijpen, en dit is natuurlijk iets wat men officieel niet zal toegeven, maar ik wil het toch zeggen. Wij hebben al vaker gezegd dat reïncarnatie bestaat. Wij hebben gezegd dat je kunt zien, dat als je naar de geschiedenis van de laatste honderd jaar kijkt, er heel veel levensstromen, veel zielen, ernstig gewond zijn door de oorlogen in die laatste honderd jaar. En waar zouden die zielen willen incarneren?

Natuurlijk in een meer geavanceerd democratisch land, waarin zij kans hebben om hun psychologische problemen op te lossen. Dit is het positieve aspect van reïncarnatie, zouden we kunnen zeggen. Maar je kunt ook het feit bekijken dat er een bepaalde kleinere groep is die een heel erg narcistische, misbruik makende geneigdheid hebben, zoals pedofilie. En dan kun jij je afvragen: “Waar zou zo iemand willen incarneren?” Welnu, natuurlijk in een rijk en welvarend land waar je in de eerste plaats de kans hebt om geld te verdienen om die diensten te kunnen kopen en waar in de tweede plaats slechts een kleine kans bestaat om ontdekt te worden, omdat je onder de radar kunt blijven en de samenleving zich niet erg bewust is van het probleem.

Je moet begrijpen dat dit slechts één voorbeeld is van hoe democratische landen bepaalde levensstromen, bepaalde zielen, aantrekken die heel erg narcistisch zijn, en misbruik maken van anderen, omdat een democratisch land haar burgers de vrijheid geeft, om iemand te kunnen misbruiken. Wat is het basale humanitaire perspectief hierop? Dat een vrij-democratisch land de verplichting heeft om de meerderheid van haar burgers te beschermen tegen dit soort misbruik en vooral haar kinderen natuurlijk.

Laten we nog een ander probleem bekijken waarover moet worden gediscussieerd. Wij kunnen naar een paar heel eenvoudige statistieken kijken in de democratische landen. In de laatste vijftig jaar of meer zijn de echtscheidingsgetallen exponentieel gestegen. In een aantal landen eindigen meer dan de helft huwelijken in een echtscheiding. Wat is de praktische uitkomst hiervan? Als het stel kinderen heeft, dan blijven die in meeste gevallen bij de moeder. Dit betekent dat er in die democratische landen een groot aantal kinderen alleen door hun moeder wordt opgevoed. In een paar landen is men zich daar heel erg van bewust en heeft men geprobeerd om voor sociale voorzieningen en diensten te zorgen om het een alleenstaande moeder gemakkelijker te maken om één of meer kinderen op te laten groeien.

Maar toch is dit niet adequaat aangepakt in die naties. Wat is het land in feite verplicht te doen, niet alleen voor de alleenstaande moeders, maar ook voor de kinderen die door hen worden opgevoed? Als je een alleenstaande moeder of vader bent, dan is de situatie heel simpel. Jij moet voor de materiële welvaart van jouw kinderen zorgen en dat houdt in dat je een baan moet nemen. In sommige landen, zoals bijvoorbeeld de Verenigde Staten die beweert een modern democratisch land te zijn, zijn veel alleenstaande moeders gedwongen meer dan één baan te hebben, omdat ze niet genoeg geld verdienen om met het minimumloon dat zij in bepaalde banen verdienen voor hun kinderen te zorgen

Hoeveel tijd heb je als je gedwongen wordt om heel lange dagen te werken of zelfs veertig uur per week? Hoeveel energie heb je dan om tijd met je kinderen door te brengen? Een samenleving zegt: “Wij zullen voor kleuterscholen zorgen en scholen waar de kinderen heen kunnen als de moeder aan het werk is.” Niettemin moet een moeder die na acht of meer uur werken thuis komt, voor het eten zorgen en andere praktische zaken regelen en hoeveel energie en tijd is er dan nog over om kwaliteitstijd door te brengen met het kind of de kinderen? Als je dit realistisch bekijkt, dan is dat niet veel wel? Ik zeg dit niet om de moeder hiervan de schuld te geven.

Mijn punt is dat ik je er van bewust wil maken dat het besproken moet worden of samenlevingen genoeg hebben gedaan voor die kinderen en alleenstaande ouders. Is het genoeg om wat geld tegen dit probleem aan te smijten? Is het genoeg om te eisen dat de afwezige ouder alimentatie betaalt voor het kind? Is het genoeg om sociale voorzieningen, kleuterscholen en al dat soort dingen te hebben? Is dat genoeg of zou er meer kunnen? Vanzelfsprekend is mijn punt dat er een discussie moet komen over wat een samenleving nog meer kan doen. Er is niet één specifieke oplossing voor. Er zijn meerdere oplossingen die je kunt uitvoeren die de situatie van een alleenstaande ouder, vooral alleenstaande moeders, zouden kunnen verbeteren. Het is niet alleen een kwestie van geld. Het is ook een kwestie van zeggen: “Zijn we nu op een punt waarop het traditionele gezinsmodel verouderd is?”

Je ziet wel dat men in die moderne democratieën al heel lang geleden de traditionele kijk op het leven heeft losgelaten die er meerderde honderden jaren was en dat werd heel erg beïnvloed door de christelijke manier van denken, of dat nu de katholieke kerk of Lutherse kerk was. Als je daarop terugkijkt, dan zie je ook dat de traditionele kijk – die heel erg berustte op het christendom, maar door de samenleving in het algemeen was geaccepteerd – was dat een gezin bestaat uit een man en een vrouw die samenwonen en kinderen opvoeden.

Als je nog iets verder teruggaat, dan ging de man weg en had een baan en zorgde voor het geld van het gezin en de moeder bleef thuis bij de kinderen. In de meeste moderne democratieën is de gezinsstructuur helemaal verouderd. Er zijn nog maar weinig mensen die zich dat kunnen veroorloven. Zelfs als een man en vrouw bij elkaar blijven, hebben ze vaak allebei een baan. Er moet dus bijvoorbeeld worden besproken: “Waarom zien we deze ontwikkeling?” Het was vroeger altijd zo dat de man in de meeste banen voldoende inkomen had om de moeder thuis te laten blijven bij de kinderen. Dit lijkt niet meer zo te zijn. Wij moeten erover nadenken hoe dat komt.

Hier moet je meerdere factoren in meenemen natuurlijk. Een van die factoren is dat de verwachtingen van de mensen over wat zij kunnen bezitten in materieel opzicht, enorm zijn gestegen. Veel jonge stellen zijn tegenwoordig niet tevreden met een appartement in het centrum van de stad en geen auto hebben zoals hun ouders en grootouders. Zij zeggen: “We willen een groot huis, wij willen allebei een auto en daarom moeten we allebei werken en de kinderen moeten daarmee leven.” Dat is een beslissing die zij nemen en waar zij ook het recht toe hebben.

Maar een ander ding dat besproken moet worden, is: Is het inkomen van veel mensen, zoals de mensen in de middenklasse, zo uitgehold dat mensen zich realistisch gezien niet meer kunnen veroorloven om één ouder thuis te laten blijven bij de kinderen? En dan: Wat kan een samenleving hieraan doen? Dit is zeker het geval in de Verenigde Staten, maar ook in veel andere landen waarin het gemiddelde inkomen, niet met betrekking tot geld, maar de koopkracht, is uitgehold. Hier zou je over kunnen praten. Dit zou verstrekkende gevolgen kunnen hebben met betrekking tot bepaalde dingen, zoals wat mensen betaald krijgen voor hun baan en hoeveel winst bedrijven mogen maken. Het hele idee dat mensen in de schulden komen te zitten en rente betalen aan de banken met als gevolg dat hun inkomen verdampt door het betalen van rente bijdraagt aan het probleem, en er zijn nog veel meer soortgelijke factoren die je zou kunnen bespreken.

Je kunt nog iets bespreken: Wat zou de volgende stap kunnen zijn, als je kijkt naar het feit dat de traditionele gezinsstructuur in onze samenlevingen niet meer bestaat? Wat zou dan het alternatief kunnen zijn? Is het genoeg dat je zegt dat wanneer mensen samen kinderen krijgen, zij ook verantwoordelijk zijn voor de kinderen? Is het genoeg dat als de ouders scheiden, ze elk hun eigen weg kunnen gaan en één ouder de belangrijkste voogd blijft van de kinderen, en de andere hen af en toe eens ziet? Is dat genoeg of moeten we een situatie creëren waarin de ouders de verantwoordelijkheid voor de kinderen kunnen delen?

De grootouders namen traditioneel de zorg voor de kinderen op zich. Waarom gebeurt dat tegenwoordig niet meer? Er kunnen diverse redenen voor zijn. Maar dit is iets wat je kunt bespreken en zeggen: “Hoe kunnen de grootouders meer betrokken worden bij de zorg voor de kinderen? Wat kunnen wij als samenleving hieraan doen? Zouden we bijvoorbeeld een soort familieraad kunnen vormen die daarnaar kijkt en zegt: “Wat zijn de opties? Kun je de grootouders erbij betrekken? Is er vijandigheid of een conflict tussen de grootouders en de ouders dat kan worden opgelost, zodat de grootouders er meer bij betrokken kunnen worden?””

Misschien wonen ze te ver weg, wat in een paar landen het geval is vanwege de mobiliteit van de arbeidsmarkt. Zijn er dan andere mensen in die streek? Zijn er andere alleenstaande ouders die elkaar kunnen opzoeken en steunen? Kunnen wij als samenleving dat ook kunnen helpen om dat te vergemakkelijken? Of moeten we wachten totdat de mensen het zelf uitzoeken? Zouden we niet supportgroepen kunnen maken, zelfs adviseurs inschakelen om dit te faciliteren en alleenstaande ouders bij elkaar brengen? Zelfs mensen die niet ouder zijn, zouden dit kunnen beschouwen als een onderdeel van hun eigen opvoeding om een ouder te worden die alleenstaande ouders te helpt met hun kinderen. Zou het niet mogelijk zijn om initiatieven te ontplooien die het alleenstaande ouders gemakkelijker maken? Dan zouden kinderen ook meer volwassen aandacht en supervisie krijgen.

In een oud gezegde staat dat er een dorp voor nodig is om een kind op te voeden. Dit zou je in de moderne democratieën kunnen nadoen. Hoewel je geen dorpen hebt, kun je wel gemeenschappen maken die zich richten op het opvoeden van kinderen. Ik weet dat dit diverse uitdagingen oplevert, maar het is ook een kans.

We kunnen nu verder met een ander onderwerp dat ik wil bespreken. Wat is de grootste rijkdom van een samenleving? Veel landen zouden zeggen dat olie de grootste rijkdom is van Saoedi-Arabië. Een ander land heeft ijzererts, en dat is haar grootste rijkdom. Dit land heeft steenkool, dat land heeft bossen, dit land heeft landbouwgrond, dat land veel vismogelijkheden en dat is hun voornaamste bron van inkomen. Het is volkomen verouderd om er zo naar te kijken – totaal verouderd. Het was al nooit goed, maar tegenwoordig is het helemaal verouderd. Wat is de grootste rijkdom van een natie?

Dat is haar volk. Wat houdt het in dat haar volk de grootste rijkdom is? Dat betekent meerdere dingen, maar in de eerste plaats dat hoe beter de mensen functioneren en hoe constructiever de mensen zijn, hoe groter de rijkdom van die natie is. In deze democratische landen moet er dus een verandering komen door te beseffen dat ze in het verlengde van hun democratische idealen moeten zeggen dat de grootste bron van rijkdom voor het land haar volk is. Haar grootste rijkdom is haar volk, omdat een bedrijf, hoe groot en machtig ook, niets voorstelt als er geen mensen zijn om daar te werken.”

Wat betekent dat voor een land? Laten we Denemarken nog eens als voorbeeld nemen. Wat houdt dat in? Hoe kunnen de mensen in Denemarken de grotere rijkdom voor het land worden? Sommigen zouden zeggen: “O, ze moeten beter onderwijs krijgen.” Dit is niet beslist goed of fout, maar niet de enige manier om het te bekijken. In de eerste plaats moeten mensen beter kunnen functioneren in psychologisch opzicht. En dit betekent nogmaals, zoals we nu al vele malen hebben gezegd, dat die landen zich moeten richten op de psychologische ontwikkeling en het helen van hun volk – hun hele volk. Maar laten we ons nu weer op de kinderen richten. Wat is in de toekomst de grootste rijkdom van een natie? Dat zijn de kinderen van tegenwoordig. Zij zullen de volwassenen worden die het land zullen besturen.

Spreekt het dan niet vanzelf dat als wij kinderen opvoeden die psychisch gehandicapt zijn, net zoals de mensen zullen worden die er tegenwoordig zijn – de volwassenen die psychisch gehandicapt zijn, met alle effecten die dat op de samenleving heeft en het persoonlijke leven van de mensen? Is het niet duidelijk, is het niet vanzelfsprekend, dat een geavanceerde democratische natie die haar humanitaire en democratische idealen als prioriteit beschouwt, zich op de kinderen richt en hen de beste psychologische omstandigheden geeft om op te groeien tot psychologisch gezonde en goed functionerende volwassenen?

Hoe kun je dat bereiken? We hebben al gesproken over het feit dat de kinderen al op de kleuterschool les moeten krijgen in psychologie. Alle kinderen moeten een psychologische beoordeling krijgen en als zij hulp nodig hebben, dan krijgen ze hulp, zowel in de vorm van individuele therapie als groepstherapie. Er zouden groepssessies met kinderen kunnen komen die elkaar helpen met hun psychologische problemen. Veel dingen die tegenwoordig worden beschouwd als te geavanceerd, te duur, of waar helemaal niet over wordt nagedacht, zullen vanzelfsprekend worden en over tien tot twintig jaar heel gewoon zijn. En als ze terugkijken, dan zullen ze zeggen: “Waarom hebben samenlevingen dit niet eerder gedaan? De voordelen zijn zo duidelijk. Dit kost ons niet eens geld. Het bespaart ons een enorme hoeveelheid geld aan andere kosten.” Dit is een duidelijk aspect daarvan.

Maar er moet over nog een aspect worden gesproken: Zoals ik zei, zijn veel democratische naties verlamd door het democratische ideaal om vrijheid aan de mensen te geven. Zoals Saint Germain heeft gezegd: “De vrijheid om anderen te exploiteren is eigenlijk geen vrijheid en zeker niet één die door een democratische natie moet worden erkend.” Ik heb het niet zozeer over de vrijheid om iemand uit te buiten, maar een democratische natie zegt in principe: “Als regering moeten we ons zo weinig mogelijk met de mensen bemoeien.” Nogmaals, ik begrijp dat dit begrijpelijk is in historisch verband, omdat je ziet dat dictatoriale naties zich gewoonlijk heel erg hebben bemoeid met het persoonlijke leven van de mensen. En een democratische regering zegt natuurlijk: “Wij willen niet op de Sovjet-Unie lijken, daarom moeten we ons dus niet bemoeien met het leven van de mensen.”

Maar ik heb het niet over je bemoeien met het leven van de mensen. Ik heb het over het feit dat je de mensen iets kunt bieden. In veel gevallen hoef je hen niet te dwingen om iets aan te nemen. Maar je kunt het wel aanbieden, terwijl dat tegenwoordig niet gebeurt. Je kunt ouders aanbieden om hen te helpen met hun psychologische problemen, opdat ze beter voor hun kinderen kunnen zorgen. Is het niet overduidelijk, zoals we vaker hebben gezegd dat de psychologische wonden van de ouders vaak op de kinderen worden geprojecteerd of op zijn minst de kinderen beïnvloeden? Is het niet overduidelijk dat iemand die iets van psychologie of sociale problemen afweet, dat ouders met psychologische problemen hun kinderen waarschijnlijk ook opvoeden met psychologische problemen?

Maar je zou nog een andere beoordeling kunnen maken. Je zegt misschien: “Een democratische samenleving moet haar burgers de grootste mogelijke vrijheid geven.” Maar ik zou dan zeggen: “Welke burgers?” Dan zeg je misschien: “Een democratische samenleving zou zich niet mogen bemoeien met het leven van een man en een vrouw die samen willen zijn en kinderen krijgen. Wij zouden dat aan hen moeten overlaten.” En dat geeft de ouders schijnbaar misschien vrijheid, maar geldt dat ook voor de kinderen? Met andere woorden, geef je kinderen de vrijheid om op te groeien in een dysfunctioneel gezin waarin ze worden misbruikt door hun ouders of de ouders psychologische problemen hebben die hen beïnvloeden? Is het vrijheid als je als kind opgroeit in een gezin met een alcoholistische ouder, een drugsverslaafde, of een crimineel? Is dat de vrijheid die een democratische regering aan dat kind moet geven? Of moet een democratische regering zeggen: “Onze kinderen, die onze grootste toekomstige rijkdom zijn, moeten de vrijheid krijgen om op te groeien in een goed functionerend gezin met psychologisch gezonde ouders.”

Jullie laten het tegenwoordig over aan de burgers. Jullie geven je burgers de vrijheid om wat te doen? Om relaties te krijgen waarin mensen met dysfunctionele psychologische problemen zich tot elkaar aangetrokken voelen? Zij hebben een dysfunctionele relatie. Ze krijgen kinderen. Zij misbruiken hun kinderen emotioneel, mentaal en misschien wel fysiek. Zij gaan scheiden. Dan gebruiken ze de kinderen in een oorlog tegen elkaar die leidt tot ernstige psychologische problemen voor de kinderen.

Wat voor effect heeft dit op de samenleving? Welnu, jullie moeten de sociale voorzieningen betalen, misschien voor één of allebei de ouders en misschien ook de kinderen. Je krijgt kinderen die geen onderwijs krijgen, geen baan kunnen houden en niet goed kunnen functioneren. Misschien gaan zij aan de drank en drugs en moeten ze daarvoor behandeld worden, enzovoort. Je kunt begrijpen dat één dysfunctioneel stel dat kinderen heeft, de kosten van de samenleving kan opdrijven omdat het in enkele samenlevingen bijna uit de hand loopt; in ieder geval in bepaalde steden. Draagt een democratische regering echt de verantwoording voor haar burgers en leeft ze volgens haar democratische idealen? Komt er niet een punt waarop er moet worden besproken of een democratische samenleving niet moet zeggen: “Wij moeten de verantwoording nemen voor de kinderen die in onze samenleving opgroeien. Als samenleving moeten wij ons ervan verzekeren dat wij kinderen de best mogelijke omstandigheden geven om op te groeien tot gezonde volwassenen – psychologisch gezonde volwassenen.”

Hoe kunnen we dat doen? Er zouden heel veel aspecten moeten worden besproken, maar dit zijn er in ieder geval een paar: Eén is dat een samenleving zegt: “Zijn wij als democratische regering echt verplicht om iedereen ouder te laten worden? We laten ook niet iedereen in een auto stappen, de weg oprijden en honderd kilometer per uur rijden zonder dat hij weet hoe je met een auto om moet gaan. We eisen van hen dat ze een cursus doen en een rijbewijs halen, zodat ze in ieder geval de minimale capaciteiten hebben om een auto te besturen voor we hen ergens loslaten waar ze andere mensen kunnen doden of verwonden.” Hetzelfde geldt voor veel andere aspecten in de samenleving. Je laat niet iemand zorgen voor je belangrijkste infrastructuur of instituten zonder ze op te leiden en ervaring op te doen door van anderen te leren.

Een van de belangrijkste rijkdommen van een samenleving, zo niet de belangrijkste, zijn jullie kinderen, hoe kun je dan iedereen zomaar ouder laten worden? Komt er niet een moment waarop een samenleving het recht heeft, zelfs de plicht heeft, om te zeggen: “Als je een ouder bent in onze samenleving, moet je daarvoor geschikt zijn.” Het is geen kwestie van een cursus doen waarop je leert hoe je fysiek voor je kind zorgt – hoe je luiers verschoont, hoe je een fles maakt en dat soort dingen – maar dat je een psychologische beoordeling krijgt. Ben je psychologisch in staat om een kind op te voeden? Of heb je zoveel psychische wonden dat je niet voor iemand kunt zorgen, zelfs niet voor jezelf?

We hebben nu moderne samenlevingen die al decennia seksuele voorlichting geven zodat er nauwelijks meer iemand in die samenlevingen opgroeit zonder te weten wat een zwangerschap veroorzaakt. Velen leveren zelfs gratis toegang tot abortus. Spreekt het dan niet vanzelf dat als een samenleving alles heeft gedaan om te voorkomen dat je ongepland zwanger wordt, je wel aan moet nemen dat zwangerschappen worden gepland? Als ze gepland zijn, kun je dan redelijkerwijs niet zeggen: “Voor je een zwangerschap plant, moet je daarvoor geschikt zijn. Je moet een paar cursussen doen en slagen.” Als blijkt dat er psychische problemen zijn, dan moeten die worden verholpen voor de ouders kinderen krijgen.

Wat ook besproken moet worden, is: Wat gebeurt er als de kinderen geboren zijn, en dan blijkt dat het gezin niet goed functioneert of de ouders uit elkaar gaan? Nogmaals, kun je in een goed ingelichte samenleving toestaan dat mensen kinderen krijgen zonder inzicht te hebben in wat er thuis gebeurt, tenzij ze op school ontdekken dat de kinderen niet goed functioneren? Kan er geen samenleving komen die zegt: “Er moet een soort adviseur komen die de ouders begeleidt en die nagaat hoe het gaat?” Dit hoeft niet iets te zijn wat je gedwongen moet doen. Het hoeft geen ‘Big Brother watching you’ te zijn. Maar je kunt best voor regelmatig contact zorgen, zodat de mensen iemand hebben om mee te praten op een plek waar zij naartoe kunnen gaan met hun problemen.

Als een stel uit elkaar gaat en een van hen wordt de alleenstaande ouder, dan kan de samenleving erbij betrokken worden en zeggen: “Nu moeten we deze ouder wat extra steun geven.” Maar zelfs dan kan er een situatie ontstaan waarin de samenleving moet bespreken: “Moeten we die kinderen bij hun ouder(s) weghalen?” Dit gebeurt natuurlijk al in veel landen, maar dat kun je op betere manieren doen dan nu gebeurt. Met andere woorden, het is een kwestie van zeggen: “Kunnen één of twee mensen verantwoordelijk zijn voor de opvoeding van een kind? Of is de samenleving ook verantwoordelijk voor het opvoeden van kinderen?” Ik weet dat er mensen zullen zeggen dat dit al gebeurt door middel van kleuterscholen en scholen, maar je kunt natuurlijk meer doen.

Je kunt er zeker meer mensen bij betrekken. Bijvoorbeeld: wanneer jij kinderen hebt gekregen, en die zijn groot, en jij bent een succesvolle ouder geweest, en je hebt meerdere goed functionerende kinderen opgevoed, heb je dan al voldaan aan je verantwoordelijkheid als ouder? Zouden er geen mensen op die leeftijd kunnen zijn met het legenestsyndroom betrokken die kunnen worden bij het opvoeden van andere kinderen en jonge ouders steunen door hun ervaringen te delen?

Is het wel haalbaar in die moderne democratieën dat je de structuur blijft houden die jullie tot dusver hebben gehad waarin ieder het zelf moet doen? Je ziet dat een aspect van deze moderne democratieën en hun democratische idealen op het individu is gericht. Het individuele menselijke wezen heeft rechten en het individu zou de grootste mogelijke vrijheid moeten hebben om zijn eigen lot te bepalen. Dat is mooi, maar kan er niet een punt komen waarop we zeggen: “Nu hebben we een samenleving die het individu de vrijheid geeft, maar kunnen we nu niet, zonder die vrijheid af te nemen, terug krijgen wat er in het verleden was en meer gemeenschapsgevoel krijgen waardoor de mensen elkaar kunnen helpen?”

Wat is er aan de hand in die moderne democratieën? Veel mensen zijn eenzaam. Zij wonen alleen of ze hebben maar een heel beperkte kring van mensen met wie ze contact hebben. Zou je als maatschappij niet iets kunnen hebben waardoor mensen betrokken worden bij het helpen van anderen en zo hun eenzaamheid overwinnen, maar ook om een doel te krijgen? Hoeveel grootouders hebben het gevoel dat zij nu ze met pensioen zijn geen nut meer hebben voor de samenleving? Waarom zouden zij zich niet nuttig kunnen maken door hun kinderen te helpen en ouders te helpen? Maar in die samenlevingen zie je dit: “O, ja natuurlijk ben ik grootouder. Ik help mijn eigen kinderen, en mijn eigen kleinkinderen al.” Maar waarom alleen hen? Waarom zou je niet de kinderen of kleinkinderen van iemand anders kunnen helpen? Waarom moet elke familie een eigen eenheid vormen die niet gekoppeld is aan de samenleving? Waarom zou je dat gevoel van een familie vormen en een gemeenschap zijn niet kunnen uitbreiden naar een bredere groep mensen, en daardoor op den duur meer een gemeenschap vormen in een natie als geheel – meer gemeenschapszin?

Als je het historisch bekijkt, dan kun je zien dat je eigenlijk door een fase heen gaat, omdat de mensen voor de komst van democratieën in feodale samenlevingen woonden. Er was vaak wel een gevoel van saamhorigheid bij de boeren in deze samenleving. Maar dat werd hen opgedrongen omdat zij gedwongen waren om bij elkaar te wonen en de oogst samen binnen te halen, omdat mankracht de enige manier was om dingen voor elkaar te krijgen. Het was een noodgedwongen samenleving.

Door de opkomst van democratie veranderde de focus naar het individu en individuele rechten. Jullie gaan nu al generaties lang door deze fase heen, omdat de mensen zich heel erg richten op hun individuele manier van leven, hun individuele rechten en hun individuele vrijheid. Maar wat is historisch gezien de volgende stap? Dat de mensen nu hun individualiteit gebruiken om zich te realiseren dat geen enkel mens een eiland is. “Ik ben eigenlijk niet zo tevreden over het feit dat ik als individu leef. Ik zou wel wat meer mensen om mij heen willen. Ik zou wel deel willen uitmaken van iets groters. Ik zou wel wat meer het gevoel van zingeving willen hebben en dat ontstaat als ik anderen help – zelfs mijn samenleving help.”

Als die democratieën het willen overleven, en gedijen in het komende tijdperk, het Aquariustijdperk, het tijdperk van gemeenschapszin, dan moeten ze meer gemeenschapszin opbouwen. De Verenigde Staten van Amerika is het belangrijkste voorbeeld van een natie die zich zo richt op persoonlijke rechten dat je daar ook het recht hebt om anderen te exploiteren met economische middelen. Dit heeft een samenleving opgeleverd die totaal uit evenwicht is omdat een kleine elite zoveel geld verdient dat je in principe bijna weer die feodale samenlevingen hebt gecreëerd door die economie in plaats van bezit van land.

Heel veel dingen zijn in de Verenigde Staten geblokkeerd door de nadruk op individuele rechten, individuele vrijheid, en de Amerikaanse individualiteit. De Amerikanen zijn er trots op dat zij zichzelf beschouwen als een natie van individualisten. Maar de uitdaging voor Amerika in de komende tijd is of zij die focus op het individualisme kunnen opgeven en echt een gemeenschapsgevoel opbouwen. Als dat niet zo is, dan zullen er, zoals we hebben gezegd, steeds meer confrontaties komen tussen diverse groepen die elkaar als vijand beschouwen. En waar zal dat op uitlopen? Moet er een tweede Burgeroorlog komen voor Amerika bij zinnen komt en wakker wordt? Ik laat die vraag voor wat het is. Ik doe geen voorspelling.

Je begrijpt dat de focus op individualiteit en individuele mensenrechten een fase was. Het was niet de allerhoogste vorm van democratie, omdat je op een planeet leeft met andere mensen. Het kan twee kanten opgaan met die moderne democratieën: een steeds groter percentage van de bevolking concentreert zich steeds meer op zichzelf, wordt steeds narcistischer, steeds dysfunctioneler omdat zij alleen maar om zichzelf geven, of het kan zijn dat een steeds groter percentage van de bevolking dit huidige niveau van individualiteit transcendeert en erkent dat ze een onderdeel zijn van een geheel. Dat zij een onderdeel van een gemeenschap en dat zij zich beter in het leven voelen als ze met andere mensen samenwerken.

Dit is de uitdaging voor de moderne democratieën. Dus nogmaals, er is een dorp voor nodig om een kind op te voeden. In alle eerlijkheid, er is meer voor nodig dan twee ouders, zeker meer dan één ouder, om een kind op te voeden. Er is een gezamenlijke inspanning voor nodig omdat een kind niet alles wat het moet leren van één ouder kan leren. In feite zou je kunnen zeggen dat een kind, als het voornamelijk met één of twee ouders en misschien een paar broertjes en zusjes omgaat, zijn sociale bewustzijn niet genoeg vergroot om goed te kunnen functioneren in de maatschappij. Het kind moet met meer kinderen omgaan, niet alleen op de kleuterschool, maar het heeft ook meer volwassenen nodig waar hij directer mee om moet gaan en van leren. Het kind leert in de eerste plaats van observeren, door assimileren en nadoen wat hij de volwassenen om zich heen ziet doen. Hoe meer verschillende volwassenen hij ziet, hoe beter voor het kind, op voorwaarde dat die volwassenen psychologisch goed functioneren.

Mijn geliefden, waar echt over gesproken moet worden in die moderne democratieën, zijn niet alleen de materiële omstandigheden van kinderen of zelfs de psychologische omstandigheden van kinderen. Er moet ook worden gesproken over het potentieel van kinderen. Als je naar een land als Denemarken kijkt, dan zie je dat men zich daar richt op het onderwijs. Men richt zich vooral op het idee dat kinderen het goed moeten doen op school – zij moeten zoveel mogelijk leren en goede cijfers halen, want hoe beter de cijfers die ze halen, tot hoe meer onderwijs ze toegang hebben, hoe beter de baan die ze kunnen krijgen en hoe meer ze zullen verdienen, en van hoeveel meer waarde ze zullen zijn voor de samenleving. Dat is een soort ongeschreven veronderstelling. De aandacht gaat dus naar heel veel verschillende vormen van onderwijs en een student moet een bepaald gemiddelde op school halen om ervoor in aanmerking te komen.

Wat men niet heeft gezien en begrepen, wat niet besproken wordt, is dat daarachter de onbewuste erkenning zit dat menselijke wezens een potentieel hebben dat je kunt ontwikkelen. Er is in Denemarken en andere moderne landen al enig bewustzijn dat een mens niet een entiteit is die je niet kunt veranderen. Het is heel goed mogelijk om een kind onderwijs te geven om zijn vaardigheden te vergroten opdat het beter kan functioneren in een baan en daardoor een beter leven kan leiden, meer geld verdienen en meer waard te zijn voor de samenleving.

Die erkenning groeit, maar wat eraan ontbreekt, is de essentiële menselijkheid waardoor je volledig en open en bewust erkent dat ons materiële model van menselijke wezens verouderd is, omdat door veel psychologische studies is aangetoond dat menselijke wezens een potentieel hebben dat kan worden ontwikkeld met psychologische middelen, niet door aan het fysieke brein te knoeien.

Wat zit er achter het idee van hoger onderwijs? Je zet een kind in een situatie waarin het iets kan leren. Je vult de geest van het kind niet alleen met feitenkennis, je bouwt ook een bepaalde vaardigheid op, een bepaalde houding en een bepaalde manier van denken die het kind in staat stelt om goed te functioneren in een veeleisende baan. Je kunt niet de gemiddelde persoon een baan geven die meer van hen vraagt, maar je kunt een kind wel het onderwijs geven waardoor dat kind geschikt wordt voor die baan en waarschijnlijk met veel succes.

Maar leg je dat kind op een operatietafel, maak je zijn schedel open en begin je aan de machinerie van het fysieke brein te knoeien? Vanzelfsprekend niet. Wat doe je dan? Je ontwikkelt het kind op een niet-materiële, niet-fysieke manier. Je doet dat met psychische middelen door aan de psyche van het kind te werken zonder aan het fysieke brein te zitten. En dat bewijst zonder enige twijfel dat je het bewustzijn van iemand kunt ontwikkelen zonder iets aan het fysieke brein te doen. En dat bewijst dat het bewustzijn van iemand geen product is – geen exclusief product – van het fysieke brein.

Deze simpele waarheid hadden moderne democratieën al lang geleden moeten onderkennen. Je kunt hier oproepen voor doen. Het is heel erg belangrijk dat die landen dit gaan begrijpen en de consequentie ervan inzien. Nogmaals, het betekent niet dat je spiritueel moet worden of een bepaalde spirituele lering moet accepteren, of een lering van de geascendeerde meesters, maar wel dat die landen zich moeten gaan afvragen: Wat is het menselijke potentieel eigenlijk? Kunnen we een menselijk wezen zo ontwikkelen dat hij meer capaciteiten krijgt, misschien een hogere visie of een hogere bewustzijnsstaat? Hoe kunnen we onze kinderen ontwikkelen? Hoe kunnen wij die ontwikkeling faciliteren? En is dit eigenlijk niet de grootste verplichting van een democratische natie; onze kinderen als een rijkdom beschouwen en zeggen: “Hoe kunnen we die kinderen de beste omstandigheden geven om zich volledig te kunnen ontwikkelen?”

Welke factor blokkeert dit voornamelijk? Aan de ene kant is dat het materialisme, maar aan de andere kant dat veel volwassenen die op plekken zitten waar beslissingen worden genomen, nooit zo’n kans hebben gekregen. Soms kunnen ze er de waarde niet van inzien of willen ze gewoon niet dat hun kinderen beter worden dan zij. Er zijn ouders die niet willen dat hun kinderen beter worden dan zijzelf, niet per se in materieel opzicht, maar psychologisch in bewustzijn. Veel volwassenen willen niet dat hun kinderen intelligenter zijn, beter functioneren of tot meer in staat zijn dan zij. Je ziet dit vooral bij ouders die een bepaalde positie in de samenleving hebben bereikt en die het gevoel hebben dat zij het veel beter hebben gedaan dan hun ouders. En zij willen vaak niet dat hun kinderen beter dan zij worden. Er is een bepaald gevoel van concurrentie.

Maar is de samenleving verplicht om zich hierdoor te laten inperken? Of moet de samenleving zeggen: “Het wordt tijd om kinderen de best mogelijke omstandigheden te geven waardoor zij hun potentieel kunnen ontwikkelen.”? En dat houdt in dat wij moeten bekijken wat het hogere potentieel voor een menselijk wezen is. Word je echt beperkt door je genen, zodat jij geen hoger IQ kunt ontwikkelen dan je ouders? Word je met een bepaald IQ geboren of kun je dat ook ontwikkelen? Word je echt beperkt door jouw opvoeding, zodat jij als je bent opgegroeid in een gezin uit de arbeidersklasse, ook alleen maar een baan als arbeider kunt krijgen? Vanzelfsprekend gelooft geen enkele moderne natie dit? Vanzelfsprekend hebben de meer geavanceerde samenlevingen dit idee allang losgelaten en laten kinderen die daarvoor de capaciteiten hebben een opleiding volgen. En zij hebben dat tot een prioriteit gemaakt, omdat zij zich hebben gerealiseerd dat je van een kind dat opgroeit in een gezin uit de arbeidersklasse niet kunt zeggen: “Dat kind is niet slim genoeg om hoger onderwijs te volgen.”

Dit was vijftig of zeventig of tachtig jaar geleden wel het geval. In veel landen op de wereld is dat nog steeds zo, maar veel landen hebben dat getranscendeerd. Wordt het dan niet tijd om de volgende sprong te doen en te zeggen: “Wij moeten elk kind afzonderlijk bekijken en hem de mogelijkheid geven om zijn eigen potentieel te ontwikkelen, en dat houdt in de eerste plaats in dat we als fundament hiervoor zijn eigen psychische problemen moeten opruimen, en hem te leren hoe je omgaat met emoties en je eigen psychologische problemen. En daarom moeten we bekijken hoe we de mensen kunnen helpen om zelf hun eigen psyche, hun eigen gedachten, te beheersen en hun geest te ontwikkelen opdat ze dit hogere potentieel kunnen ontsluiten.”

In alle democratische landen weet men al lange tijd dat neurologen en wetenschappers zeggen dat menselijke wezens slechts een klein deel van de capaciteiten van hun fysieke brein benutten, maar daarnaast gebruiken menselijke wezens slechts een klein percentage van hun volledige potentieel. En is het niet de allergrootste verantwoordelijkheid van een regering die vrij en democratisch zegt te zijn, en in haar hart het beste voor heeft met haar burgers om de mensen te helpen bij het ontwikkelen van dat potentieel? Geldt dit ook alleen voor kinderen? Nee, dat geldt ook voor de ouders, en eigenlijk alle volwassenen.

Sinds de jaren zestig van de vorige eeuw, incarneerde er een grote groep mensen die zich richt op spirituele groei en spirituele ontwikkeling. En zij hebben daarnaar gestreefd en het gevolg was dat er een verschuiving in de maatschappij plaatshad. Veel samenlevingen kijken neer op spirituele mensen door hen hippies, flowerpower mensen, drugsgebruikers, of iets dergelijks, te noemen. Er zijn echter veranderingen in veel van die samenlevingen gekomen, maar die is nog niet zover doorgebroken dat je kunt zeggen: “Er is wel een alternatief voor de manier waarop de meeste mensen leven in onzer moderne landen. Het potentieel bestaat dat mensen zich zo ontwikkelen dat ze een hoger bewustzijnsniveau bereiken en een hogere visie en daardoor in staat zijn om beter te functioneren dan de mensen tegenwoordig.”

Een mens is niet een onveranderbare entiteit, maar een plooibare entiteit die zich kan ontwikkelen in een positieve richting. En de ontwikkeling van het volledige potentieel van onze burgers is de grootste rijkdom van een modern goed geïnformeerd land. Waarom investeren we daar niet in? Waarom tonen we onze kinderen niet hoe ze hiermee omgaan als onderdeel van de lessen op school? Dit wil niet zeggen dat wij onze kinderen leren hoe ze spirituele oefeningen moeten doen of spiritualiteit beoefenen, maar we moeten manieren vinden om dit potentieel te ontwikkelen. En waarom zouden we de methoden die al ontwikkeld zijn en zich bewezen hebben, dan niet op zijn minst aan onze kinderen aanbieden?

Nogmaals, we geven jullie veel informatie en we werpen jullie veel ideeën toe. Wij vertellen jullie dat je hiervoor oproepen moet doen. Niet iedereen hoeft de oproepen te doen voor elk onderwerp dat wij onder jullie aandacht brengen, maar er zullen enkelen zijn die dat gevoel wel hebben: “Dit onderwerp spreekt me echt aan. Ik heb een sterk gevoel bij een bepaald onderwerp.” Richt je daar dan op; kom er meer over te weten en doe daar dan de oproepen voor. Hoe meer je te weten komt, hoe beter de oproepen zijn die jij kunt doen en hoe meer invloed die op de samenleving zullen hebben. En dan zie je of er misschien iets over in je Goddelijke plan staat om hier in de samenleving iets mee te doen. Velen van jullie zijn hierin geïnteresseerd. Veel van jullie hebben belangstelling voor onderwijs, psychologische groei of psychologische genezing. Maar veel van jullie hebben andere terreinen van de samenleving in jullie Goddelijke plan staan om mee aan de slag te gaan en een verbetering aan te brengen die de samenleving verder kan brengen.

Nogmaals, heel veel mensen geven de samenleving kleine duwtjes en dat brengt die verder. En als je het realistisch bekijkt, waar komen die veranderingen dan natuurlijk vandaan? Wie zijn de mensen in de moderne samenlevingen die iets kunnen veranderen, zodat de samenleving zich gaat richten op de rijkdom van kinderen? Zijn dat niet de moeders van die kinderen, die natuurlijk het beste voor hun kinderen willen? Nogmaals, doe de oproepen, jullie, die de studenten van geascendeerde meesters zijn, doe de oproepen dat steeds meer vrouwen worden losgesneden opdat zij zich realiseren dat dit een deel van hun Goddelijke plan is. Dit is de een van de redenen waarom ze zijn geïncarneerd. Dit is de bijdrage die zij wilden leveren – zij wilden hun samenleving een duwtje in de rug geven om zich steeds verder te ontwikkelen tot goed geïnformeerde samenlevingen die zich steeds meer bewust worden van de basale menselijkheid en vooral de essentiële menselijkheid, het hogere potentieel dat een menselijk wezen heeft. Welke moeder wil nu niet dat haar kinderen hun hoogste potentieel tot uitdrukking brengen?

Hiermee wil ik jullie bedanken om niet alleen te luisteren naar en het uitzendstation te zijn voor deze verhandeling, maar om aan de hele conferentie mee te doen. Ik weet dat er een paar studenten in de Russisch sprekende landen zullen zijn die zich een beetje teleurgesteld zullen voelen, omdat veel onderwerpen waar wij over gesproken hebben voor de westerse landen waren, en niet zoveel toegespitst op jullie specifieke situatie. Maar je moet begrijpen dat wij als geascendeerde meesters ons richten op het wereldlijke perspectief. Wij richten ons niet op één bepaalde natie, of dat nu Rusland is of de Verenigde Staten, of nog een andere natie is. We bekijken het vanuit wereldlijk perspectief. Het onderwerp van deze twee conferenties was ‘De Bevrijding van Vrouwen’ en ‘De Goddelijke Moeder in Actie zijn’. Die twee onderwerpen houden heel erg veel verband met elkaar en met het verbeteren van de situatie van vrouwen en daardoor ook het verbeteren van de situatie van mannen en de samenleving.

Wij hebben van deze gelegenheid gebruik gemaakt om leringen naar buiten te brengen die vanuit ons perspectief de grootste impact hebben. Misschien zie je dan niet zo vanuit jouw perspectief, maar wij en de boodschapper hebben geprobeerd om jullie te laten inzien dat jullie ons perspectief kunnen krijgen en je op ons perspectief af kunt stemmen. En als ik dan zie dat jullie, waar je ook op de planeet bent, deel uitmaken van die voortdurende beweging, de opwaartse beweging van de geascendeerde meesters naar de Gouden Eeuw van Saint Germain, dan kun je een bijdrage leveren door de oproepen te doen, hoewel het kan lijken dat zij niet relevant zijn voor jullie specifieke land, maar meer voor de westerse landen. Maar ik kan je ervan verzekeren dat naarmate jullie land verder komt, jullie alles zullen verheffen en dat zal meer effect hebben. Er zal ook aan andere naties worden getrokken.

En ik moet jullie zeggen, of jullie het nu willen horen of niet, dat zolang Vladimir Poetin in Rusland aan de macht is, Rusland moet worden opgetrokken door het collectieve bewustzijn van de wereld, omdat Rusland zichzelf niet op een bepaald niveau kan brengen zolang die blokkade op vooruitgang bestaat. Er zijn niet genoeg spirituele mensen in Rusland om Rusland op te trekken, omdat je niet tegen de vrije wil in kunt gaan van degenen die Poetin aan de macht houden, door niet uit te willen dagen waar hij voor staat. Je moet begrijpen dat het geen realistische potentieel is zolang Poetin aan de macht is dat het collectieve bewustzijn in Rusland wordt verhoogd. Je kunt de komende jaren niet realistisch op dramatische politieke veranderingen in Rusland hopen, maar je kunt wel hopen dat het collectieve bewustzijn zich geleidelijk aan zal verhogen. Je kunt hier rechtstreeks een bijdrage aan leveren door je oproepen te doen en je eigen bewustzijn te verhogen, maar realistisch gezien gebeurt dit ook omdat Rusland wordt meegetrokken door het collectieve bewustzijn in het westen. Het is eenvoudig de realistische oplossing vanuit wereldwijd perspectief. Dit kun je dus visualiseren; hier kun je oproepen voor doen en je kunt voelen dat je een deel hiervan bent door onze leringen en hulpmiddelen te gebruiken.

Ik heb nu gezegd wat ik wilde zeggen en ik bedank jullie hiervoor. Ik verzegel de conferentie niet, want dat laat ik over aan Gautama die dat gewoonlijk doet als de meester die Heer van de wereld is en hij heeft gewoonlijk het laatste woord.