Een goede president moet neutraal zijn en alle Amerikanen vertegenwoordigen

Geascendeerde Meester Godfre, 20 september 2020 – Webinar Kiezen hoe de toekomst van Amerika eruit ziet

IK BEN geascendeerde meester Godfre. Ik heb in beraad genomen of ik wel een dictaat moest geven op deze conferentie. Ik ben mij er natuurlijk van bewust dat de meeste Amerikanen niet in reïncarnatie geloven, die zullen ontkennen dat reïncarnatie en het ascensieproces bestaat. Dan zullen ze ook ontkennen dat ik geascendeerde meester Godfre ben, die als George Washington was geïncarneerd en die na andere incarnaties uiteindelijk is geascendeerd. Zij zullen dit allemaal ontkennen en heeft het dan wel zin om een toespraak te houden wanneer heel veel mensen niet zullen luisteren? Zoals we echter hebben uitgelegd, is het ons doel niet om specifieke mensen te bekeren. Ons doel is het verhogen van het collectieve bewustzijn. Daarom kan ik tegen het collectieve bewustzijn spreken, jullie chakra’s gebruiken als vermenigvuldigers, als vergrootglazen en uitzendstations, om een boodschap over te brengen die sommigen zullen begrijpen en in staat zullen stellen om Amerika verder vooruit te brengen.

De vraag die ik jullie wil voorleggen, is: Als George Washington nu kon transporteren naar de wereld van tegenwoordig, zoals hij was toen hij president van de Verenigde Staten was, hoe zou hij dan reageren? Stel je voor dat George Washington op zijn witte paard Washington D.C. binnenrijdt en naar het Witte Huis zou rijden dat nog niet gebouwd was toen hij president was en het Witte Huis in zou lopen naar het Oval Office, en dat George Washington één dag president mocht zijn, hoe zou hij dan reageren? Hoe zou hij naar het Amerika van vandaag kijken en het presidentschap zoals het vandaag eruit ziet met al haar eisen?

Welnu, ik kan je ervan verzekeren, voor zover ik mijn bewustzijn terug kan projecteren naar mijn bewustzijn van toen, toen ik als George Washington was geïncarneerd, dat die George Washington en zijn gemoed heel erg geschokt zou zijn om vandaag het Witte Huis in te gaan en het verschil te zien tussen de eerste president van Amerika en een president in de moderne tijd. Het is misschien begrijpelijk dat veel moderne mensen het verschil niet kunnen begrijpen tussen het leven toen en tegenwoordig. Jullie zijn in deze wereld opgegroeid, jullie zijn vanaf je jeugd gewend geweest aan deze wereld en jullie zijn je er niet echt bewust van hoe het twee eeuwen geleden was.

George Washington zou het in de eerste plaats zijn opgevallen dat het leven tegenwoordig een veel hoger tempo heeft dan destijds. Alles gebeurt zo snel. Er wordt heel veel van de mensen geëist. Zij moeten op zoveel dingen in de wereld van tegenwoordig reageren dat iemand uit die tijd totaal overweldigd raakt. Je hele geest, zelfs je fysieke verstand, zal overladen raken wanneer het wordt blootgesteld aan het razende tempo van de wereld van tegenwoordig. Zelfs het tempo van de meeste gewone Amerikanen is krankzinnig. Maar het razende tempo raakt vooral de president en de mensen die in de regering in het Witte Huis werken. Wat een verschil in tempo! Ik hoefde veel minder beslissingen te nemen. Ik had ongelooflijk veel minder informatie te verwerken. We zijn op een punt aanbeland waarop de informatie die een president moet verwerken, letterlijk overweldigend is. Hoewel moderne mensen in een wereld zijn opgegroeid die een veel hoger tempo heeft, en zij eraan gewend zijn om informatie te verwerken, veel sneller dan George Washington gewend was, blijft het overweldigend. Eerlijk gezegd kan niemand dat. Niemand heeft de tegenwoordigheid van geest om zoveel informatie te verwerken. Elke president wordt overbelast. De vraag is hoe de president daarmee omgaat.

Er zijn twee hoofdscenario’s: de president kan een houding aannemen dat hij/zij niet al die informatie hoeft te verwerken, omdat de president in een gemoedstoestand is die hem/haar in staat stelt om beslissingen te nemen die berusten op zijn idealen, zijn kennis, zijn persoonlijkheid en zijn capaciteiten als leider en daarom niet al die informatie hoeft te verwerken. Hij zou alleen een spontane beoordeling kunnen geven van dit of dat gaan we doen. Een soortgelijke manier van denken zie je bij veel leiders van grote bedrijven die ook met informatie worden overladen. Zij kunnen er zo aan gewend raken dat ze de informatie niet verwerken, niet over alle kanten van een probleem na te denken en zelfs niet luisteren naar wat hun adviseurs zeggen, maar een spontane beoordeling maken die berust op het vertrouwen dat zij in zichzelf hebben om het juiste te kiezen. Zij zijn per slot van rekening in het Witte Huis zijn gekomen omdat zij de juiste beslissingen konden nemen. Zij denken. Dit is één manier om met al die informatie om te gaan: je verwerkt het niet.

Een andere manier is dat je niet denkt dat je alles weet of dat je in staat bent om spontane beoordelingen te maken. In plaats daarvan probeer je naar je adviseurs te luisteren die al die informatie hebben bestudeerd en het voor jou kunnen samenpersen en jou in verkorte vorm geven. Je zou dit een Reader’s Digest aanpak kunnen noemen als je president bent. Je laat je adviseurs de informatie samenpersen, zodat je alleen de essentie ervan krijgt en niet het hele verhaal. Dit betekent natuurlijk dat je het onderwerp niet helemaal kent, maar in ieder geval wel iets ervan afweet. Je bent bereid naar je adviseurs te luisteren en wanneer je dan een beslissing neemt, zoals een president soms moet doen, geef je niet een spontane beoordeling, je gaat naar je hart en je vraagt jezelf: “Wat is het meest meedogende wat ik kan doen?” Je weet niet precies wat het juiste is, maar je weet wel wat het meest meedogend is.

Er zijn zelfs in recente decennia presidenten geweest die beide soorten aanpak hebben gehad. Ik hoef geen namen te noemen, omdat je die zelf wel kunt bedenken. Het verschil in aanpak tussen die twee manieren van aanpak is dat de ene aanpak veronderstelt en vanzelfsprekend vindt dat: “Omdat ik de president ben, kan ik zelf niets doen.” De andere aanpak zegt: “Omdat ik de president bent, betekent dat nog niet dat ik altijd weet wat het juiste is om te doen.”

De derde aanpak is de benadering die ik heb beschreven in deze invocatie die ik tot in detail heb beschreven in het dictaat waar de invocatie op wordt gebaseerd en dat is dat jij je overgeeft. (De invocatie die aan dit dictaat vooraf gaat, werd gebaseerd op het dictaat dat Godfre heeft gegeven op 13 februari 2011 in Mount Vernon. Dat dictaat ‘Wat er voor nodig is om een goede president van de Verenigde Staten te zijn’ en de invocatie die daarop wordt gebaseerd, werd gepubliceerd in het boek ‘A Spiritual Clearance for America’, 2019). Je geeft je over aan een hogere macht, hoe je die ook ziet, omdat je erkent dat er een hogere macht is dan die van jou.

Nu zijn er wel presidenten geweest die het zo benaderd hebben, maar in de geschiedenis van de Verenigde Staten zijn dat er maar heel weinig geweest – in feite geen – die dit zo uitgebreid hebben beoefend als ik toen ik George Washington was. Dit komt deels doordat zij niet die ervaring kregen die ik in Valley Forge heb gekregen toen ik mij totaal heb overgegeven, omdat ik volledig toegaf dat ik het alleen niet kon. Maar desondanks is dit het ideaal voor wat het betekent om president te zijn. Het is het hoogste ideaal. Je luistert naar je adviseurs en je probeert zoveel mogelijk informatie te verzamelen over het onderwerp als je kunt. Je kunt er ook over nadenken wat het meest meedogende is wat je kunt doen.

Maar voor je een grote beslissing neemt, ga je naar je privéruimte toe. Je concentreert je op je hart en je innerlijke wezen en je laat alle menselijke meningen, alle vooroordelen, en bevooroordeelde meningen los over wat je wel of niet zou moeten doen. Je vindt een manier om een hogere macht, zoals je die ziet, te vragen om jou niet te vertellen wat je moet doen, maar jou een beter perspectief op de situatie en het probleem te geven. Dit is de derde benadering van het presidentschap. Het is de enig juiste manier om te kunnen functioneren als president. Dit is het enige wat niet is veranderd voor de George Washington uit die tijd tot tegenwoordig. We zouden zelfs kunnen zeggen dat het vanwege de grotere hoeveelheid informatie die je tegenwoordig moet verwerken, nog belangrijker is om die overgave te hebben.

Wat houdt dit eigenlijk in? Wat betekent dit echt? Wat is ervoor nodig om president te zijn en te stoppen in plaats van een spontane beoordeling te geven of zelfs een zorgvuldiger afgewogen besluit. Je weigert om een besluit te nemen. Je gaat naar binnen, je zegt tegen je adviseurs dat ze een kop koffie moeten gaan drinken of je alleen te laten in het Oval Office. Je zit daar en valt op je knieën. Je maakt je hoofd leeg van alle vooroordelen en vraagt deze hogere macht, hoe die er ook voor jou uitziet, om je een beter beeld te geven van de situatie en dan stel jij je totaal open voor alles wat tot je komt.

Wat is daarvoor nodig? In de eerste plaats dat je een bepaalde spirituele volwassenheid bezit. Dit is niet iets wat je kunt kopiëren. Je moet je hele leven iets hebben gehad wat wij mystieke ervaringen noemen, waardoor je uit je gewone gemoedstoestand en je normale waarnemingsfilter bent gestapt en contact hebt gemaakt met of een realiteit hebt ervaren die buiten jouw normale gemoedstoestand en normale waarnemingsfilter valt, want anders heb je geen referentiekader dat er iets buiten je eigen geest en jouw eigen waarnemingsfilter bestaat. Vervolgens moet je bereid zijn om naar dat iets te reiken en dat betekent dat jij je hoofd leeg moet maken en alle persoonlijke idealistische, ideologische, vooroordelen en beoordelingen opzijzet en vooral wat je niet moet doen als president. Je moet ook alle verwachtingen opzijzetten. Je moet ook de verwachtingen opzijzetten, die jij kent, van jouw adviseurs, van de mensen om je heen, van de pers om jou heen, en van het Congres en de Senaat. Al die druk is van invloed op de president en zijn net pijlen die vierentwintig uur per dag naar het emotionele, mentale en identiteitsniveau worden gezonden. Je moet bereid zijn om al die druk opzij te zetten, zodat je in een natuurlijke gemoedstoestand kunt komen.

Wat betekent het om een neutrale gemoedstoestand te hebben? Dat zijn veel dingen. Het betekent dat jij vrij bent van alle vooroordelen en het identiteitsgevoel dat de meeste mensen hebben. Maar met betrekking tot het president zijn betekent het eigenlijk dat jij, wanneer je president van de Verenigde Staten bent, een neutrale gemoedsgesteldheid moet hebben en dat je noch Republikein noch Democraat bent. Je kunt niet neutraal zijn wanneer je een laag hebt die zegt: “Ik ben een Republikeinse president of ik ben een Democratische president en daarom moet ik zo naar een probleem kijken, dit is waarschijnlijk de beslissing die ik moet nemen, dit wordt er van mij door mijn partij, mijn kiezers en mijn adviseurs verwacht.” Je kunt je niet druk maken over de reactie die je krijgt als je al die mensen teleurstelt of verrast.

Ondanks het feit dat je door dit lange proces heen bent gegaan, waarin je Republikein of Democraat bent geweest en ondanks het feit dat je gekozen bent om een van die partijen te vertegenwoordigen moet je in staat en bereid zijn om dat opzij te zetten omdat jij je realiseert, of zou moeten realiseren, dat er twee huizen in het Congres zijn, dat er twee partijen in het House of Representatives en de Senaat zijn, maar dat er maar één president is. Er staat maar één stoel achter het bureau in het Oval Office. Je moet je net als een van de voormalige presidenten, Harry S. Truman, realiseren die een bordje op zijn bureau had waarop stond: “The buck stops here.” Dat jij degene aan de top bent.

Wat betekent dat? Het betekent dat de Republikeinse partij het zich kan veroorloven om te zeggen: “Wij vertegenwoordigen alleen maar Republikeinse kiezers. Wij vertegenwoordigen alleen maar Amerikanen die deze manier van denken hebben.” De Democratische Partij kan zich veroorloven om te zeggen: “Wij vertegenwoordigen de Democratische kiezers, mensen met een bepaalde denkwijze.” Maar als president kun jij je niet veroorloven om dit te zeggen, maar moet je de beste president zijn die je maar kunt zijn. Jij bent die ene president die alle Amerikanen moet vertegenwoordigen.

Om een neutrale gemoedstoestand te krijgen en een hogere visie van een hogere macht te krijgen moet je zittend op die ene stoel in het Oval Office bereid zijn om toe te geven dat je alle Amerikanen vertegenwoordigt of in ieder geval zoveel mogelijk Amerikanen. Wat betekent dat? Dit betekent dat je niet naar een probleem kunt kijken met een bepaalde ideologie, een bepaald platform, denkwijze, of wereldbeeld van de Republikeinse of Democratische partij. Als president moet je kijken wat het beste is voor het grootste aantal mensen, niet wat ik volgens jouw partijlijn moet doen. Om de beste president te zijn, moet jij je er enigszins van bewust zijn dat bepaalde fundamentele zaken, bepaalde principes, bepaalde ideeën en bepaalde feiten neutraal zijn. Die zijn objectief zou je kunnen zeggen, omdat die niet veranderen wanneer je er met een Democratische of Republikeinse manier van denken naar kijkt. Die zijn wat ze zijn. Dit is het beste voor de mensen, welke kleur hun partij ook heeft.

Als je dat als president kunt, kun de je beste president zijn die er maar mogelijk is, gezien je persoonlijkheid en de tijd waarin je leeft en hoe complex de verhoudingen ook liggen in dit grote land waar jij vier of acht jaar het voorrecht hebt om die stoel te bezetten. Als je ervoor valt om al jouw beslissingen te laten kleuren door de ideologie van jouw partij of de persoonlijke overtuiging van jouw superioriteit, kun je niet de beste president zijn die je zou kunnen zijn. Je zou misschien wel veel minder kunnen zijn of wat iemand anders in die situatie zou kunnen zijn die meer bereidheid heeft getoond om in die overgave te gaan.

Ik zei dat als George Washington het Oval Office zou binnenlopen, hij geschokt zou zijn door het razende tempo. Natuurlijk besef ik wel dat George Washington tegenwoordig niet eens het Witte Huis mag binnenlopen. Hij zou worden tegengehouden door de security. Zij zouden een bepaalde vorm van identificatie eisen en hij zou dat niet kunnen. Hij zou misschien kunnen zeggen: “Ik ben George Washington.” Zij zouden hem uitlachen en zijn pruik afdoen en zijn houten tanden uit zijn mond halen. Zij zouden nog steeds niet geloven dat hij het was. Hij zou niet eens de deur binnen mogen.

Maar niettemin, als George Washington het Witte Huis kon binnenlopen, zou het enige wat hem het meest zou schokken, zijn hoe partizaans het presidentschap is geworden, hoe partizaans het Congres en de Senate zijn geworden, hoe partizaans het politieke proces is geworden en hoe partizaans het openbare debat is geworden. George Washington zou hebben gekeken naar de vijandigheid tussen de mensen die de twee partijen aanhangen. Hij zou hiernaar gekeken hebben en dan zou hij zeggen: “Het is maar goed dat het destijds niet zo was, omdat ik denk dat we nooit samen tegen de Britten hadden kunnen optrekken. We zouden zo verdeeld zijn dat we helemaal niet gezamenlijk weerstand hadden kunnen bieden. We zouden nooit de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog hebben gewonnen. We hadden niet een onafhankelijke natie kunnen worden. Hoe kunnen eigenlijk verwachten dat die onafhankelijke natie blijft bestaan wanneer de mensen zo verdeeld zijn?”

George Washington was zich erg bewust van ‘samen kunnen we stand houden, verdeeld vallen we’. Hij wist dat er slechts een fragiele eenheid in zijn leger bestond om hem het instrument te laten zijn om deze overwinning op de Britse strijdkrachten te behalen. Men had gezamenlijk de visie dat de koloniale strijdkrachten de strijd konden winnen, hoewel ze in aantal in de minderheid waren en ook op andere manieren inferieur aan de Britse strijdkrachten. George Washington zou naar de huidige verdeeldheid in de Verenigde Staten hebben gekeken en dan zou hij zich afvragen: “Hoe zijn de mensen in Amerika zo verdeeld geraakt? Hoe is het mogelijk dat er zo’n verdeeldheid in de Verenigde Staten is?” Hij zou zich dan al snel hebben gerealiseerd dat het niet komt omdat de mensen zo verdeeld zijn, maar dat ze zijn gemanipuleerd om die verdeeldheid te krijgen. Hij zou zich ook realiseren waarom dit zo is.

Het komt omdat er een kracht van buitenaf is die de mensen manipuleert. Hij zou zich heb gerealiseerd dat hij tijdens zijn presidentschap en tevoren tegen een kracht van buitenaf streed in de vorm van de Britten, maar tegenwoordig moet het Amerikaanse volk tegen een kracht van buitenaf strijden, maar die is schijnbaar niet buiten het land, omdat de machtselite, in ieder geval de meesten ervan, in de Verenigde Staten zijn. Hij zou zich ook al heel snel realiseren dat de machtselite niet loyaal is aan Amerika. Zij hebben geen patriottisme en zij vinden Amerika niet eens de moeite waard. Zij willen alleen hun eigen zaken bevorderen ten koste van het volk. Zij zijn niet loyaal aan Amerika. Enkele zijn internationale bedrijven die de multinationale bedrijven hebben of financiële imperiums die totaal niet loyaal zijn aan Amerika of het Amerikaanse volk.

George Washington zou zich hebben gerealiseerd dat net als de mensen in de koloniale tijd tegen een agressieve kracht van buitenaf, het Britse koninklijke huis, moesten strijden, de mensen in het Amerika van tegenwoordig moeten strijden tegen de agressieve kracht van de machtselite. Hij zou zich heb gerealiseerd dat die machtselite alleen maar kan regeren, omdat zij de mensen tegen elkaar hebben opgezet. Hij zou hebben bekeken wat de mensen verdeelde en dan hebben gezien dat dit veel dingen waren. Maar een van de dingen die de mensen zeker op dit moment verdelen, zijn de twee politieke partijen. Heel veel mensen zijn zo gemanipuleerd dat ze in een bewustzijnsstaat verkeren waarin ze geloven dat alleen de Republikeinse partij Amerika kan redden. Als de Republikeinse partij niet wint, dan zullen de Democraten Amerika zeker ruïneren. Andere mensen geloven dat de Republikeinen zo conservatief en zo reactionair zijn dat zij Amerika zullen ruïneren en dat alleen de Democratische Partij Amerika een beter tijdperk kunnen brengen.

George Washington zou duidelijk hebben gezien dat beide groepen geloven dat een politieke ideologie die door mensen is gemaakt, alle menselijke problemen kunnen oplossen. Geen van die groepen mensen zien er de noodzaak van in dat de president zich overgeeft aan een hogere macht om een hogere visie te krijgen, noch zien ze er de noodzaak van in om zichzelf over te geven aan een hogere macht om een hogere visie te krijgen. Natuurlijk zullen er mensen zijn, vooral mensen aan de christelijke kant, die denken dat zij zijn overgeleverd aan een hogere macht en dat de interpretatie van de Bijbel van hun eigen kerk die hogere macht vertegenwoordigt.

Maar George Washington zou hier meteen doorheen gekeken hebben, omdat hij geen christen was, wat je tegenwoordig christen noemt, zeker niet de fundamentalistische soort. Hij hing een universelere vorm van spiritualiteit aan die hij uitdrukte als de ‘God van de Natuur’, en dat had betekenis voor hem. Toen hij zich overgaf aan een hogere macht was dat niet de God uit het Oude Testament. Dit was meer de God van Jezus, de liefdevolle vaderfiguur. Maar George Washington zag dit meer als de God van de Natuur, een universele God die boven alle door mensen gemaakte beelden staat.

George Washington zou hiernaar kijken en zeggen: “Maar geen van geide groeperingen staat genoeg open om een hogere visie te ontvangen van het hoogste goed voor het grootste aantal mensen. Zij richten zich op hun eigen specifieke wereldbeeld en denken dat dit het enig juiste is.” Er zijn misschien wel Amerikanen die het Republikeinse wereldbeeld aanhangen en er zijn ook een aantal die het Democratische wereldbeeld aanhangen, maar allebei zijn ze niet in de meerderheid in Amerika. De enige reden dat er een president uit de ene partij of de andere partij wordt gekozen, is dat er een groep mensen in het midden zit dat soms op de ene partij overstapt en soms op de andere omdat ze eigenlijk in geen van beide kampen zitten. Maar er is geen ander kamp om op te stemmen en zij hebben het gevoel dat ze op iemand moeten stemmen, vandaar die geneigdheid om de ene keer naar de ene en dan weer naar de andere kant over te hellen. Maar zij hebben niet het gevoel dat ze echt een keuze hebben.

Dit is het enige wat George Washington zich zou hebben gerealiseerd dat er in Amerika is gebeurd: die polarisatie had lang niet dat hoge niveau toen hij president was. Hoewel er toen natuurlijk ook meningsverschillen en verschillende belangengroepen waren, was er desondanks niet dit soort polarisatie. Er was geen duidelijke overtuiging dat de ene manier de enig juiste was en de andere manier een ramp.

Dit is wat ik in principe wilde zeggen: het perspectief op wat er voor nodig is om de beste president te zijn die je mogelijk kunt zijn. Ik zou natuurlijk verder kunnen gaan en als geascendeerde meester de huidige president, de president die zich nu beschikbaar heeft gesteld of recente presidenten, te beoordelen, maar dat wil ik niet. Jullie kunnen zelf wel invullen wat ik nu heb gezegd, wat ik in mijn eerdere dictaat heb gezegd en dat gebruiken om recente presidenten te beoordelen. Jullie kunnen tot je eigen conclusie komen op grond van jullie eigen onderscheidingsvermogen. Ik zal je niet problemen een bepaalde richting op te sturen of een antwoord te geven dat van tevoren bedacht is. Ik zal jullie de vrijheid geven om het zelf te beoordelen, omdat de geascendeerde meesters noch Republikeinen noch Democraten zijn. Wij hebben een universele denkwijze en ons hoogste doel is het verhogen het collectieve bewustzijn van het Amerikaanse volk. Wij doen dat door hen een perspectief te geven en hen dan te laten doen wat ze maar willen. Hetzelfde geldt voor jullie de directe studenten van de geascendeerde meesters. Jullie kennen ons perspectief. Het ligt aan jullie wat jullie ermee doen.

Ik ben dankbaar dat ik de kans kreeg om te spreken. Ik heb die niet vaak gepakt om diverse redenen, maar niettemin ben ik daar dankbaar voor. Ik kan die kans misschien nog een keer pakken op een bepaald moment in de toekomst om over andere onderwerpen te spreken dan de Amerikaanse politiek. Daarom zal ik jullie nu in de Vlam verzegelen die IK BEN.