Over fouten maken op het spirituele pad

Kim Michaels, 5 december 2020 – Webinar over het vergroten van je Christusonderscheid

Ik wilde nog iets zeggen naar aanleiding van het dictaat van Maitreya, omdat dit dictaat heel goed het pad of het proces beschrijft dat ik heb meegemaakt, in zekere zin mijn hele leven al, maar zeker de laatste vierenveertig jaar dat ik me bewust ben van het spirituele pad.

Ik kan me herinneren dat ik in mijn jeugd voortdurend de spanning voelde waar hij over sprak. Er waren zelfs perioden in mijn jeugd dat ik tics had, onvrijwillige bewegingen. Ik rimpelde mijn neus of deed iets met mijn hoofd. Ik was een zeer nerveus kind zou je kunnen zeggen, en dat kwam niet door iets buiten mij, het waren niet mijn ouders die dat deden of dat er iets in de situatie in de buitenwereld was. Het was gewoon een innerlijke spanning die ik uit vorige levens bij me had. Ik heb veel andere spirituele mensen ontmoet die ook hetzelfde voelen.

Mijn eerste spirituele beweging
Dit gebeurde toen ik mijn eerste spirituele beweging vond, en dat was Transcendente Meditatie, en toen was ik achttien jaar oud (in 1976, in het vorige millennium, heel lang geleden). Ik kan die dynamiek zien, omdat ik het gevoel had dat ik niet ongelijk kon hebben, of dat mijn intuïtie het bij het verkeerde eind had. Ik had heel erg het gevoel dat mijn hele samenleving erg negatief tegenover spiritualiteit stond. In ons gezin was men heel erg negatief over spiritualiteit en ik had gewoon het gevoel dat ik geen ongelijk kon hebben. Ik kon het niet mis hebben als ik bij die beweging ging.

Na een paar jaar begon ik in te zien dat er bepaalde dingen eigenlijk niet zo heel goed waren, en het was werkelijk een trauma voor mij toen ik uit die beweging stapte. Ik had het gevoel dat ik het helemaal mis had gehad en dat mijn intuïtie me verkeerd leidde. Tot dan had ik altijd het gevoel gehad dat ik op mijn intuïtie kon vertrouwen, en nu had ik het gevoel dat mijn intuïtieve leiding me naar de TM liet gaan, maar ik vond nu dat TM het verkeerd had, omdat het niet de hoogste beweging was. Het heeft even geduurd voordat ik tot het besef kwam dat mijn intuïtie me had getoond dat ik bij de TM beweging moest gaan, maar mijn intuïtie had me niet verteld dat het niet de ultieme beweging was of de hoogste spirituele beweging. Mijn gedachten hadden die laag daarover heen gelegd.

Waarom we bepaalde situaties meemaken
Dit was een heel belangrijk besef voor mij, omdat het me heeft geholpen met het idee dat je het mis kunt hebben als je iets doet. Ik begon me op een bepaald moment eigenlijk te realiseren dat het volgen van het spirituele pad op de planeet waarop we zijn, in de tijd waarin wij leven, heel erg complex is. Wij hebben heel veel levens op aarde gehad. Wij zijn ons niet bewust van die levens, en daardoor zijn we ons er ook niet altijd van bewust dat wij (om de woorden te gebruiken die wij tegenwoordig gebruiken) wat voor gescheiden zelven we in die vorige levens hebben gevormd. Soms moeten we een bepaalde situatie op de wereld meemaken, omdat dit een gescheiden zelf prikkelt dat wij misschien vele levens geleden hebben geschapen. Dit betekent dat wij die situatie moeten meemaken.

Nu kan het in sommige gevallen zo zijn dat we die situatie heel korte tijd moeten ervaren omdat we dan dat zelf prikkelen, ernaar kijken, ermee omgaan, een betere beslissing nemen en verder gaan. Het lijkt bijna of onze gedachten hiermee niet kunnen omgaan: “Waarom moest ik dit doen? Waarom moest ik dit voelen? Waarom moest ik iets doen dat nu onnodig lijkt of een fout lijkt?” Ik begon me op den duur te realiseren dat het eigenlijk zinloos was om ons spirituele pad te beoordelen naar: “…was het een vergissing of niet?”

Ik besefte dat ik om vooruit te gaan, om bepaalde illusies los te laten, een bepaalde situatie moet meemaken. Wij hebben die situatie misschien maar korte tijd nodig, maar er wordt wel iets door opgelost. Als dat eenmaal is gebeurd, dan heeft het aan zijn doel beantwoord en kunnen we doorgaan met iets anders. Maar de wereld is van mening dat je iets moet afmaken als je ergens aan begint; dit was voor mijn vader iets heel belangrijks. Toen ik mijn studie aan de universiteit begon en na een jaar stopte, was hij heel erg boos, omdat: “Wanneer je aan iets begint, moet je het afmaken!” Op de wereld bestaat de houding dat je een reden moet hebben om te doen wat je doet.

Spirituele mensen hebben vaak een chaotisch leven
Ik zie dat ik zelf, in mijn leven, een soort (hoe zeg je dat) versplinterd en niet harmonieus leven heb gehad waardoor ik van de ene situatie in de andere ben gerold. Ik heb meerdere verschillende huwelijken gehad. Ik heb in verschillende landen gewoond. Ik heb verschillende banen gehad. Ik heb een opleiding genoten als architect, maar die heb ik nooit gebruikt en al dat soort dingen meer. Ik heb dit bij veel spirituele mensen gezien; we rollen heel erg snel van de ene situatie in de andere. Andere mensen of de wereld projecteren altijd dat het ‘verkeerd’ van ons is om in zo’n situatie te zijn. Als we niet bij iets blijven, dan moet het een vergissing zijn. Maar waarom moet je zo denken?

Waarom is het fout om in een bepaalde situatie te zitten in je baan, of op een bepaalde plek te leven, of een bepaalde relatie te hebben om een ervaring te krijgen die je helpt om iets op te lossen? Je doet een belangrijke stap vooruit op je persoonlijke pad. Waarom zou je in die situatie blijven, zodra je die stap hebt gedaan? Waarom moet je veertig jaar dezelfde baan houden, zoals de generatie van mijn ouders heeft gedaan? Waarom zou je een opleiding de rest van je leven moeten gebruiken? Misschien hoef je alleen maar een bepaalde ervaring tijdens die opleiding mee te maken en was dat genoeg. Je hoeft niet de ervaring te krijgen dat je veertig jaar een baan hebt gehad.

Misschien moet je een bepaalde relatie hebben om een bepaalde ervaring te krijgen om in gedachten tot een bepaald besluit te komen. Zodra je dat besluit hebt genomen, dan heeft de relatie aan haar doel beantwoord en kun je verder. Waarom moeten we dit altijd als iets verkeerds zien?

Het is mijn doel om verder te komen
Dit is een van de dingen die ik me realiseer. Mijn doel in het leven is zoveel mogelijk spirituele vooruitgang te boeken als ik kan. Hopelijk – en ik heb het gevoel dat dit realistisch is – kan ik me voor mijn ascensie kwalificeren, maar ook zoveel mogelijk dienstbaar te zijn voor de geascendeerde meesters zolang ik geïncarneerd ben.

Om dat doel te bereiken, kan ik mezelf niet toestaan dat ik op een niveau vast kom te zitten. Ik moet verder gaan en verder blijven gaan. Wat is er dan mis met verdergaan? Hier draait het bij Christusschap om, hier gaat het om op het pad. Het gaat over doorgaan, dingen achter je laten. “Laat de doden de doden begraven.” “Geef alles wat je bezit weg en volg mij.” “Verlies je leven voor mij.” Dit heeft Jezus tweeduizend jaar geleden gezegd, omdat wij moeten demonstreren dat niets op aarde belangrijker is dan onze vooruitgang op het pad.

Spanning op het spirituele pad
Om terug te komen op de spanning waar ik mee begon, toen ik de TM beweging vond, voerde dat in werkelijkheid de spanning op. Hoewel de meditatie een kalmerend effect op mij had, kwam er ook een punt waarop nu juist de dynamiek van de beweging zelf en het betrokken zijn bij andere mensen en cursussen doen, meer spanning opleverde. Omdat je bij de TM een doel moest halen, je moest een leraar worden in TM, je moest dure cursussen doen in Zwitserland en al dat soort dingen meer om dat te bereiken.

Toen ik uit de TM stapte, verhoogde dat de spanning. Ik voelde enorm veel spanning omdat ik die fout had gemaakt en ik om de tuin geleid was om die beweging te gaan volgen – al dat soort dingen. Ik heb daar een hele tijd aan gewerkt, jaren eigenlijk. Toen vond ik de leringen van de geascendeerde meesters in de vorm van de Summit Lighthouse. Wanneer ik erop terugkijk, kan ik zien dat bij de Summit Lighthouse gaan en vooral Denemarken verlaten en in Amerika gaan wonen (zonder precies te weten hoe ik daar in mijn onderhoud moest voorzien, daar geld moest verdienen, of zelfs daar te blijven voor immigratiedoeleinden, mijn spanning enorm heeft verhoogd.

Ik geef niemand hier de schuld van, het was mijn psyche en mijn reactie, maar dit wil ik wel zeggen. Een van de meesters had het erover dat er in de Summit Lighthouse een heel kritische cultuur heerste. Ik bedoel dat de Summit Lighthouse als organisatie heel erg veel spanningen opleverde. Er zat ongelooflijk veel spanning in de mensen, bij de mensen onderling en in de organisatie in het algemeen. Van Elizabeth Claire Prophet tot iedereen daaronder, er zat enorm veel spanning.

Ik probeer niet te zeggen dat dit erg was, of dat de mensen onvolwassen waren of iets dergelijks. Wat ik wil zeggen, is dat het voor mij duidelijk werd dat ik ondanks de organisatie (niet de organisatie veroorzaakte spanningen bij mij), mij tot die organisatie aangetrokken voelde vanwege mijn innerlijke spanning. Door dat te zien bij een organisatie, kreeg ik de kans om daarmee om te gaan, ermee geconfronteerd te worden en die spanning los te laten.

Spanning overwinnen
Er kwam een moment waarop ik mij begon te realiseren dat ik die spanning moest overwinnen. Ik denk dat ik me in het begin van de negentiger jaren begon te realiseren dat ik decreten gebruikte als excuus om niet aan de slag te gaan met mijn psychologische problemen. Ik besloot toen om in therapie te gaan. Ik kreeg ook enig inzicht in de Boeddha, dat het pad dat de Boeddha bood, een pad was om mijn gehechtheden los te laten.

Ik begon te beseffen dat mijn gehechtheden de spanning veroorzaakten. Ik ben aan iets gehecht. Ik ben gehecht aan een bepaalde uitkomst en zolang dat niet zo is, voel ik me gespannen. Dit vormde een onderdeel van het proces waarin ik veel dingen begon te onderzoeken. Ik probeer nu te zeggen dat het proces waar ik bewust mee aan de slag ging om mijn spanningen te overwinnen in het begin van de negentiger jaren is begonnen. Pas veel later was ik daar klaar mee. Het is niet iets wat je kunt doen door met je vingers te knippen en het dan gemakkelijk los te laten. Het belangrijkste is dat het kan.

Onszelf accepteren
Voor mij was het een belangrijke stap op het pad dat ik een ervaring kreeg die ik heb beschreven, waarin ik naar het retraiteverblijf van Alpha en Omega werd getransporteerd in de Centrale Zon. Ik voelde Alpha en Omega en zag iets achter hen wat ik als de Schepper waarnam. Wat ik me toen realiseerde, was dat God, de Schepper, mij onvoorwaardelijk accepteerde. Ik zag het als onvoorwaardelijke liefde, maar ook acceptatie van mij.

Het gaf me een referentiekader dat alles op aarde ontstijgt, alle menselijke meningen of mijn eigen meningen overstijgt, omdat er een wezen is dat mijn bron is en die bron accepteert mij onvoorwaardelijk zoals ik ben. Nu heb jij dit misschien nog niet geaccepteerd en kan het gewoon iets zijn wat ik je vertel. Misschien helpt het niet, ik weet het niet. Misschien kan dit je helpen. Ik begon me daardoor te realiseren dat ik mijzelf niet accepteerde zoals God mij accepteerde.

In die tijd had ik niet het concept Bewuste Jij. Ik had de Schepper ervaren, ik was niet in mijn gewone gemoedstoestand toen dit gebeurde, ik was buiten mijn gemoedstoestand. Ik was in een totaal neutrale bewustzijnsstaat. Ik was in die omgeving en voelde Alpha en Omega, maar het was gewoon iets ervaren. Er was geen gedachteproces aan de gang in mijn gedachten, dat iets evalueerde, analyseerde, alles beoordeelde. Het was neutraal gewaarzijn, wat de meesters ‘zuiver gewaarzijn’ noemen. Je ervaart iets zonder het te evalueren of er een oordeel over te vellen, of te analyseren. Je bent totaal in die ervaring. Het is niet zo dat je buiten die ervaring staat, die in jouw lichaam plaats heeft, maar een deel van je geest evalueert en analyseert de ervaring, zo was het.

Ik realiseerde me dat Gods acceptatie van mij mijn ware ik was, de kern van mijn wezen. Niet mijn uiterlijke persoonlijkheid. Ik wist dat. Ik had geen seconde het gevoel: “O, ik moet wel bijzonder zijn om deze ervaring te krijgen.” Het was eigenlijk een heel erg nederig makende ervaring. Ik realiseerde me dat God de kern van mijn wezen accepteert, maar dat God niet de uiterlijke persoonlijkheid accepteert, omdat ik dat niet ben. Dat is niet echt.

Toen ben ik eigenlijk al begonnen om mij af te scheiden van die uiterlijke persoonlijkheid en besefte dat ik zover moest komen dat ik mezelf accepteerde. Ik heb hier door de jaren heen aan gewerkt en ik heb wel wat vorderingen gemaakt. Maar ik had nog wel de neiging om andere mensen te veroordelen en mijzelf te veroordelen, iets wat ook heel gebruikelijk was bij de Summit Lighthouse en dat was, nogmaals, de reden dat ik mij tot de Summit Lighthouse aangetrokken voelde. De Summit Lighthouse heeft mij dit niet aangedaan. Ik voelde mij tot de Summit Lighthouse aangetrokken omdat dit in mijn psyche zat en daarom moest ik die in de buitenwereld zien om daar een eind aan te maken.

Persoonlijk aangevallen worden
De volgende grote gebeurtenis was voor mij in 2009 toen ik van mijn tweede vrouw scheidde. Zij begon me samen met een groep mensen aan te vallen op het internet met websites en Facebook en e-mails. Als je er neutraal naar kijkt, probeerden ze een soort psychologische oorlog tegen me te voeren. Ze probeerden me neer te zeten als iemand die absoluut ongelijk had, dat ik iets op een epische manier fout had gedaan. Ik was geen boodschapper meer – ik stond niet meer in contact met de echte meesters en al dat soort dingen meer. Ik realiseerde me al heel snel dat ik die mensen niet kon helpen omdat zij zelfs niet wilden luisteren naar wat ik ook tegen hen zei. Dus ben ik ermee gestopt om mijn aandacht erop te richten en ging ik doen wat ik al het meest in mijn leven had gedaan: naar mezelf kijken. Wat zegt mijn reactie op deze situatie over een psychologisch probleem van mij dat nog niet is opgelost?

Ik realiseerde me dat ik er eigenlijk aan gehecht was dat anderen mij als een goed persoon zouden zien. Nu ben ik vanuit een realistisch perspectief, wat je normaal zou zeggen, een goed persoon. Ik zal nooit iemand opzettelijk pijn doen en ik heb geen slechte bedoelingen met anderen. Maar er was een groep mensen die mij van het tegenovergestelde beschuldigden. Ik besefte dat waar zij mij van beschuldigden in veel gevallen niet waar was en ik had mezelf gemakkelijk kunnen verdedigen en weerleggen wat zij zeiden. Ik besloot om dat niet te doen. Ik besloot om alleen naar mezelf te kijken en te zeggen: “Waarom reageer ik hier op?”

Ik realiseerde me dat ik een gehechtheid bezat: “Ik wil een goed mens zijn, een persoon met goede bedoelingen.” Een onderdeel hiervan was ook dat ik dacht dat ik, om als een goed persoon te worden beschouwd, eigenlijk niet een heel erge fout kan hebben gemaakt. Ik kan geen heel erg verkeerde vergissingen maken.

Ik denk dat dit ook heel erg in de cultuur van de Summit Lighthouse zat, omdat daar het concept bestond dat je werd getest, initiaties kreeg. Je was altijd op het pad van initiatie. Je werd altijd getest en je kon zakken voor die initiaties. De meesters werden neergezet als strenger, ze straften meer. Zij zouden je ontmaskeren en op je schelden als je voor de testen zakte. Zo werd er in die cultuur naar gekeken. Ik besefte dat daar een overtuiging onder zat, namelijk dat je, als je een grote fout maakt, niet meer op het pad kon zijn. Je zou eigenlijk geen chela van de meesters meer zijn. Ook werd je niet meer door andere mensen geaccepteerd. Ik realiseerde me destijds niet wat de dynamiek was die daarachter zat.

Met goede bedoelingen naar de aarde komen
De volgende grote doorbraak (er waren ook kleine verbeteringen in meerdere jaren), maar de grote doorbraak kwam in 2016/2017 toen wij de leringen over het oerzelf ontvingen. Toen begon ik me te realiseren dat ik naar de aarde was gekomen met een bepaalde intentie, zoals Maitreya heeft beschreven. Ik wilde een bepaald resultaat behalen. Ik wilde helpen om mensen van hun lijden te verlossen. Maar nadat ik op aarde was gekomen, realiseerde ik me dat ik mensen niet kon helpen als ze niet naar mij wilden luisteren. Ik had dus zelven geschapen die geloofden dat ik alleen maar mijn missie kon vervullen als ik mensen zover kreeg dat zij naar me wilden luisteren. Zij zouden niet naar mij luisteren als zij zagen dat ik een heel erge fout had gemaakt, of als zij dachten dat ik geen goed persoon was.

Ik begon ook te beseffen dat ik zelven die het gevoel hadden dat dit een heel erg moeilijke, heel lage planeet is. Ik had er niet voor gekozen om hier op aarde te komen om iets voor mijn eigen plezier te ervaren, ik wilde iets doen. Ik was hier alleen maar om de situatie op aarde te verbeteren. Daarom was ik gekomen. Met andere woorden, als ik niet kon bereiken waarvoor ik hier was gekomen, dan zou dit een heel grote mislukking zijn. Wat voor zin had het dan om hier te komen en al dit lijden mee te maken als ik niets kon bereiken wat de moeite waard was?

Dit heeft voor die dynamiek gezorgd dat ik het gevoel had dat ik geen ongelijk kon hebben. Pas toen ik het oerzelf begon te zien en dat oerzelf te overwinnen, kwam ik zover(zoals ik al eens heb beschreven) dat ik mij totaal bevrijd voelde en het gevoel kreeg dat ik niets op aarde hoef te doen. Toen begon ik te voelen dat ik echt de oorzaak van die spanning had gebroken.

Omdat ik die spanning had – en waarschijnlijk al tweemiljoen jaar had gehad – omdat ik het gevoel had dat ik iets op aarde moest doen, maar omdat wat ik op aarde moest doen, afhing van de reactie van andere mensen, leek het onmogelijk om te bereiken waar ik voor gekomen was. Daarom zat dit spectrum altijd op de achtergrond: dat ik er helemaal niet in zou kunnen slagen om te doen waarvoor ik was gekomen. Als dat gebeurde, dan zou mijn hele reis op aarde een mislukking zijn. Ik had nooit moeten komen, projecteerden de zelven op mij, projecteerden de gevallen wezens op mij.

Toen ik dat eerste element of dat eerste oerzelf ontwortelde, toen begon de spanning echt minder te worden. Daarvoor waren er bij stukjes en beetjes kleine verbeteringen geweest. In 2009 was ik niet meer zo gespannen als in 1999 of in 1989, maar ik voelde nog wel die diepe innerlijke spanning. Ik denk dat ik met dit hele verhaal wil zeggen, dat het daadwerkelijk mogelijk is om die spanning los te laten.

Het belangrijkste voordeel op het spirituele pad
Die spanning overwinnen is zoals ik er nu naar kijk, het belangrijkste voordeel van het spirituele pad – het allergrootste voordeel. Het maakt alles wat je moet doen de moeite waard. Als ik op mijn pad terugkijk, dan kan ik begrijpen dat ik een bepaalde ervaring nodig had, dat er een ervaring was die mij heeft geholpen om iets op te ruimen. Ik moest iets doen omdat dit mij hielp om dit of dat te zien, enzovoort. Ik hoef dus niet met spijt terug te kijken en te evalueren: “Was dit goed, wat het fout, wat het een fout, ben ik gezakt voor mijn testen?” Ik had die ervaringen nodig om maximale vooruitgang te boeken in mogelijk mijn laatste incarnatie op aarde.

Ik herinner me dat ik vele jaren geleden, voordat ik naar de Verenigde Staten ging, een priester uit de Deense staatskerk, de Lutherse staatskerk ontmoette. Zij probeerde me in principe over te halen om niet naar Amerika te gaan en in Denemarken te blijven wonen. Ik noemde de situatie waarin Jezus zijn discipelen roept en zij zei, en ze geloofde dit serieus: “O nee, hij riep hen niet alleen maar om hen onmiddellijk van alles weg te laten lopen, niet zij kregen in ieder geval een jaar (waar ze dat vandaan haalde) om hun zaken in orde te brengen zodat zij klaar waren om hem te volgen.” Maar ik wist wel dat dit niet het geval was.

Wanneer we in onze laatste incarnatie zijn
Ik wist dat wat zij zei, niet beslist fout was voor mensen die niet in hun laatste leven zijn. Je hebt dan meer tijd, je hoeft niet alles achter te laten. Maar als je in je laatste leven bent, als je weet dat in jouw Goddelijke plan staat dat jij je in dit leven moet kwalificeren voor je ascensie, dan heb je geen tijd om te lummelen. Je moet opschieten met de ervaringen die je moet krijgen, om bepaalde dingen bij jezelf te zien en de zelven los te laten. Je kunt niet te lang op één plaats blijven. Je kunt niet langer blijven dan nodig is. Je moet gewoon door. Wat andere mensen ook van jou vinden, hoe boos ze ook op je zijn omdat jij verdergaat, en die het gevoel hebben dat jij hen in de steek laat en dat dit verkeerd is enzovoort, enzovoort.

Als dit je laatste incarnatie is, dan moet je doen wat je moet doen. Je moet ervaren wat je moet ervaren. Het is niet zo dat je dingen deed die verkeerd zijn, die termen zijn verouderd. Het hoorde bij jouw pad, het was iets wat je moest doen om een bepaald inzicht te krijgen, om een bepaalde vastberadenheid te ontwikkelen en naar een bepaald niveau van je pad te stijgen. Tegenwoordig zeg ik, terugkijkend op mijn leven: “Het hoorde allemaal gewoon bij het pad, het waren allemaal ervaringen die ik moest krijgen.” Het is zinloos om te zeggen: “Was dit goed of fout?”

De behoefte aan veiligheid loslaten
Als onderdeel van dit proces heb ik ook nog geleerd om niet gehecht te zijn aan mijn overtuigingen en standpunten. Vele jaren geleden, realiseerde ik mij ook dat ik dezelfde behoefte aan veiligheid had als wij allemaal. Ik had de behoefte om te weten dat er bepaalde dingen echt waren, dat die van waarde waren. Vooral nadat ik de leringen van de geascendeerde meesters vond, dacht ik dat de meesters me wel zouden vertellen waarop ik kan vertrouwen, waarin ik kan geloven.

Het is niet zo dat de meesters ons vertellen wat verkeerd is, maar ik ging beseffen dat mijn vermogen om de leringen van de meesters te snappen het product was van mijn huidige bewustzijnsniveau. Natuurlijk kon ik begrijpen dat ik meer begreep dan tien jaar eerder. Ik neem aan dat ik over tien jaar meer begrijp dan nu, als ik het pad blijf volgen. Het heeft dus geen zin om te zeggen dat ik vandaag iets kan weten en geloven wat het allerhoogste inzicht is. Alles wat ik vandaag begrijp, zou in principe morgen, niet beslist vervangen kunnen zijn, maar uitgebreid omdat ik meer inzicht heb.

Zelfs vandaag, ik ben nu achttien jaar boodschapper, ik heb meer dan achthonderd dictaten, veel vragen en antwoorden, opgenomen. Ik heb veel meer inzicht in het spirituele pad dan ooit in de Summit Lighthouse, waar ik veel meer inzicht kreeg dan bij de TM. Maar ik blijf erbij: Er is niets wat ik tegenwoordig weet of denk wat niet kan worden uitgebreid, wat niet kan zijn uitgebreid door een beter inzicht, dat je niet in een andere context kunt plaatsen. Dus wat voor zin heeft het dan om te zeggen dat ik een fout zou kunnen maken als ik een illusie doorheb en die opgeef?

Mijn huidige inzichten zijn geen fouten
Waarom is het feit dat ik vandaag een beperkt inzicht heb fout? Waarom is dat zo? Het is een product van mijn bewustzijnsniveau. Ik geloof niet opzettelijk in een illusie. Ik geloof een illusie omdat ik niet heb gezien dat het een illusie is, omdat ik dat niet kan zien op mijn bewustzijnsniveau. Hoe kan het dan fout zijn te zeggen dat ik in die illusie geloofde? Ik moet accepteren dat ik nu een bepaalde bewustzijnsniveau heb en dat ik begrijp wat ik begrijp. Ik streef er voortdurend naar om meer te weten te komen. Wanneer ik een stap hoger op het pad komt, zie ik misschien wel iets wat ik nu niet zie. Ik zie misschien iets waarvan ik nu geloof dat het een illusie is, maar waarom is dat fout? Het is fout als ik geloof dat de overtuiging die ik nu heb, de ultieme waarheid is en dat je er daarom niet aan hoeft te twijfelen. Dat is een fout, omdat dit me tegenhoudt op mijn pad.

Het was alsof er een punt kwam waarop ik tot het besef begon te komen dat het opgeven van mijn illusies een voortdurend proces is dat nooit ophoudt. (Dit was al voor de leringen over het oerzelf.) Er werd iets op mij geprojecteerd: omdat ik de boodschapper was voor de geascendeerde meesters, zou ik op een bepaalde manier het hoogste inzicht moeten hebben. Bij de Summit Lighthouse werd dat heel erg op Elizabeth Claire Prophet geprojecteerd, zij had een hoger bewustzijnsniveau, het Christusbewustzijn, en zij wist en zag alles. Ik geloof niet dat dit waar is. Zij had een hoog bewustzijnsniveau, dat is het niet, maar zij had niet het ultieme niveau en niets wat zij geloofde en zag was het allerhoogste inzicht, omdat de meesters hebben gezegd dat zij ons dat niet kunnen geven op een planeet als deze.

Perfectie creëert weerstand
Ik begon te beseffen dat het hele idee dat ik volmaakt zou moeten zijn, dat ik geen fout zo mogen maken, dat ik het hoogste inzicht zou moeten hebben, in feite weerstand was, dit had weerstand om te groeien in mij opgebouwd. Ik realiseerde me dat het eigenlijk geen zin had om boodschapper voor de geascendeerde meesters te zijn als ik weerstand voel om te groeien op mijn pad. Ik heb weerstand tegen het doorzien van een aantal illusies en het krijgen van betere inzichten. Ik kan terugkijkend zien, en dit is ook waarom de meesters er nu over spreken, dat wij gescheiden zelven hebben die weerstand voelen tegen wat de meesters proberen te doen. Zij voelen weerstand om de inzichten en de openbaringen te krijgen en de veranderingen te maken die de meesters ons helpen door te voeren.

Het lijkt dus wel of er geduwd en getrokken wordt op het pad. In Denemarken is een oude grap dat een man ‘s avonds buiten loopt en dat het glad is. Het was zo glad dat hij bij elke stap die hij vooruit deed, twee stappen achteruit deed. Natuurlijk is dit een onmogelijke situatie. In zekere zin zijn wij ook zo op het pad. De meesters trekken aan ons om een stap vooruit te doen, maar dan duwen ons ego en de gescheiden zelven ons weer één of twee stappen achteruit. Het gaat dus altijd heen en weer, heen en weer, heen en weer, en dat vormt een deel van de spanning. Ik heb dit vaak in de eerste jaren op het pad gehad.

Er kwam een moment waarop ik, ik herinner me niet eens wanneer, maar jaren geleden, het ineens begreep en besloot, ik zei echt tegen de meesters: “Ik bied geen weerstand tegen jullie, jullie mogen me alles tonen wat jullie mij willen laten zien, ik probeer me niet voor jullie te verstoppen. Ik wil niet dat jullie je terugtrekken, toon me wat ik moet zien om verder te komen.”

Het was niet zo dat de meesters, zoals je bij de Summit Lighthouse misschien denkt, toen naar voren stapten en mijn hele ego ontmaskerden en op mij inhamerden dat ik een bepaalde overtuiging had. Zij hebben natuurlijk aan mij gewerkt, zoals zij altijd doen. Het belangrijkste effect van deze beslissing was dat het nog een deel van de spanning ophief. Ik had die weerstand niet meer. Dat maakte het gemakkelijker om het pad te volgen.

Ik probeer nu te zeggen dat ik zelf heb ervaren dat er een moment komt dat je een hoek om gaat en daarna geen weerstand meer voelt, geen spanning meer hebt. Je hebt er vrede mee dat je het pad bewandelt. Dit betekent niet dat je het allerhoogste niveau hebt gehaald. Je hebt er vrede mee dat je op het pad bent en het pad blijft volgen en één stap per keer doet.

Het spirituele pad kan heel aangenaam zijn
Het is veel vrediger en aangenamer om dat niveau te bereiken en ik moedig jullie heel erg aan om hierover na te denken, het te overwegen en de hulpmiddelen te gebruiken die de meesters ons hebben gegeven. De gescheiden zelven zorgen voor die spanning en weerstand.

Ik weet dat het voor mij een heel proces was om op het punt te komen waarop ik die beslissing kon nemen. Ik zeg niet dat je hier gewoon naar kunt luisteren en dan zeggen: “O, ik neem die beslissing nu.” Dan neem je die beslissing met je uiterlijke gedachten. Wanneer ik het heb over een beslissing, dan heb ik het niet over een beslissing die je zo maar even neemt. Ik heb het over iets in je psyche opruimen, zodat die beslissing spontaan komt. Het is niet echt een beslissing, maar meer een besef en dat is: “O zo zit het. Ik hoef geen weerstand te bieden. Ik hoef niet het gevoel te hebben dat ik ongelijk heb. Ik hoef mezelf niet te beoordelen op grond van of ik gelijk heb of niet.” En al die keren dat je het beseft, is een oplossing.

Ik moedig je aan om dit misschien te gebruiken als inspiratie en te begrijpen: “Welke hulpmiddelen kan ik gebruiken die de meesters hebben gegeven om misschien dichter bij het punt te komen waarop ik die spontane beslissing kan voelen, die opluchting, waardoor ik de spanning kan loslaten en er vrede mee hebben dat ik op aarde ben, dat ik ben wie ik ben, dat ik op het huidige niveau van mijn pad ben.”

Je hoeft niet volmaakt te zijn. Dat is iets wat het ego wil. Als je dat loslaat, dan weet je: “Ik hoef niet te beweren dat ik de hoogste niveaus van het Christusbewustzijn heb bereikt. Ik ben op het pad. Ik volg het pad nog steeds. Ik maak me er zelfs geen zorgen over waar ik op mijn pad ben.”

Er was een punt waarop ik me er druk over maakte: “Waar ben ik op het pad, maak ik wel genoeg vorderingen?” Er kwam een moment waarop dat vervaagde, ik evalueer dus niet: “Ben ik op een hoger niveau dan andere mensen – ben ik op een bepaald niveau van de honderdvierenveertig niveaus? Dat maakt niets meer uit. Omdat ik weet dat ik steeds één stap per keer verder blijf doen en steeds hoger kom. Daar gaat het pad over en dat is de manier waarop het gaat gedurende de rest van de tijd dat ik geïncarneerd ben. Tot ik het honderdvierenveertigste niveau bereik en ik die laatste stap kan doen. Dit wilde ik eigenlijk met jullie delen. Ik ben dankbaar dat jullie mij dit met jullie hebben laten delen en ik bedank jullie dat jullie hier vandaag bij waren.