Je hebt het recht om grenzen te stellen aan je (volwassen) kinderen

Vraag: Zouden de meesters ons een spiritueel perspectief te geven op het groeiende fenomeen dat jong volwassenen in hun twintiger en dertiger jaren niet hun ouderlijk huis willen verlaten, niet aan hun eigen leven willen beginnen en er de volledige verantwoording voor te dragen. Er zijn landen waarin meer dan 50% van de jonge mensen tussen de twintig en dertig nog bij hun ouders woont. Sommigen kunnen het zich niet veroorloven om zelfstandig te wonen, maar er zijn veel die het leven in psychologisch opzicht niet willen aangaan, of het gevoel hebben dat ze het leven alleen niet aankunnen. Hoe kunnen wij als ouders dit kind helpen om dat te leren, vooral wanneer het kind aan zijn psychologische problemen weigert te werken?

Antwoord van Geascendeerde Meester Moeder Maria, 2020 – Webinar Kiezen hoe de toekomst van Amerika eruit ziet

Als jij zelf een student van geascendeerde meesters bent en ervoor openstaat om aan je eigen psychologische problemen te werken, dan kun je dat in de eerste plaats doen, in relatie tot je rol als ouder en je relatie tot je kinderen. Het is duidelijk dat je kind onder de achttien recht heeft op een ouder. Maar wanneer het kind achttien wordt, dan is het kind in de meeste landen wettelijk volwassen en dan heb je niet meer de plicht om hem onderdak te verlenen in je huis. Maar de vraag is of jij dat psychisch accepteert. En dat heeft te maken met zelven in jouw psyche die je niet hebt opgeruimd, die verdeeldheid scheppen in je relatie tot je kinderen, je visie op jezelf als ouder, en wat je van je kinderen mag eisen – welke grenzen jij kunt stellen aan je kinderen, enzovoort.

Je begrijpt wel dat kinderen, hoe bewust je kinderen ook zijn, onbewust bij hun ouders voelen waar ze mee weg kunnen komen, en wat niet. En in principe zou je kunnen zeggen dat kinderen ouder dan achttien, die bij hun ouders blijven wonen, weigeren om de verantwoording te dragen voor zichzelf als volwassen wezen. Om bij hun ouders te kunnen blijven, misbruiken ze de verdeeldheid, de onzekerheid, het gebrek aan helderheid in de psyche, van de ouders. Dit was waarschijnlijk al zo toen de kinderen klein waren, ze voelden waar ze mee weg konden komen door bepaalde dingen te doen of te zeggen. Hoe de situatie ook was, is heel erg individueel. In sommige gevallen slagen de kinderen erin om de ouders een schuldgevoel te geven of dat zij verantwoordelijk zijn of dat ze geen goede ouders zijn, of wat dies meer zij. Er kunnen meerdere mechanieken meespelen.

Hier moet je dus naar kijken. Kijk naar je relatie met je kinderen toen ze klein waren. Kijk naar jouw houding als ouder, waar voel jij je verantwoordelijk voor, waarin voel jij je verdeeld – je hebt niet helder wie je bent als ouder en welke rechten je hebt om grenzen aan je kinderen te stellen.

In veel gevallen, vooral in de moderne wereld, vooral de laatst paar decennia, vindt een hele generatie ouders het moeilijk om grenzen te stellen aan hun kinderen en de kinderen kunnen daar heel goed misbruik van maken. Wanneer een kind achttien wordt, kunnen de ouders geen grens stellen en zeggen: “Nu moet je weg, je eigen plek zoeken, een baan vinden en verdergaan met je eigen leven.” En als je verdeeld bent en die lijn niet kunt trekken, zullen de kinderen daar misbruik van maken op dezelfde manier als ze al hun hele jeugd hebben gedaan.

Het maakt niet uit of de kinderen aan hun psychologische problemen willen werken of niet. Omdat jij, wanneer jij aan die van jou werkt en die verdeeldheid oplost, in staat bent om gewoon een lijn te trekken en te zeggen: “Dit kan ik accepteren. En dit kan ik niet accepteren. En hier moet je het mee doen.” Je hebt het recht om tegen je kind te zeggen dat hij het huis uit moet als hij achttien wordt. Als je dat niet kunt, dan heb je het recht om de voorwaarden te stellen waaronder het kind thuis kan blijven wonen. En je hebt altijd het recht om te zeggen: “Als je mijn voorwaarden niet leuk vindt, dan ga je maar ergens anders wonen.” Hier heb je recht op als je kinderen volwassen zijn. En in veel gevallen heeft het kind dit nodig, het is beter voor hem, omdat hij wordt gedwongen om te groeien, terwijl thuis blijven geen groei brengt, en in veel gevallen zelfs hun psychologische problemen verergert, omdat ze die niet onder ogen hoeven te zien.