In maart 2013 kreeg ik het boek ‘The Song of Life’ in handen. Ik werd er onmiddellijk door gegrepen en besloot om de maand april tot wake uit te roepen en de invocaties allemaal elke dag te doen. Het was een hele klus want ik deed er een hele middag over en niet de twee uur die er volgens Kim voor stond. Ik herinner me er niet zoveel meer van omdat het zo lang geleden is, maar ik ben er nu opnieuw mee bezig en ik wil het proces dat ik nu doorloop graag met jullie delen.
De conferentie in Nederland ging dit jaar niet door en in plaats daarvan kwam er een webinar. De decreten en invocaties werden snel opgezegd en ik kon het niet goed bijhouden. De webinar had grote impact, want ik was helemaal licht in mijn hoofd en had moeite met lopen zo licht voelde ik me. Daardoor moest ik weer denken aan The Song of Life. Ik zat nog midden in het vertalen van een ander boek, maar besloot dat als ik dat klaar had, ‘The Song of Life’ zou gaan vertalen, want dat sloot heel mooi aan bij ‘Healing your Spiritual Traumas’, waarmee ik bezig was.
We zijn vandaag 9 juli en negen is wel een bijzonder getal, want de meeste decreten hebben negen verzen. Ik zal zo uitleggen hoe het vandaag ging, maar ik zal eerst vertellen hoe stuntelig ik eraan begonnen ben. Ik was inmiddels begonnen met het te vertalen, dus ik had een paar hoofdstukken af.
Op 1 juli had ik eerst ’s morgens weer zitten vertalen en ’s middags installeerde ik mij in een makkelijke stoel met een glas water voor het geval ik schor zou worden. Ik begon met het opzeggen van de invocaties en deed er per stuk ongeveer twintig minuten over. Daarnaast moest ik ook water drinken en daarna weer plassen, dus er waren wel een paar dingen die mij afleidden. Ik ben alleen dus ik praat eigenlijk niet zoveel hardop en werd al snel schor. Na twee invocaties begon ik ook weg te zakken en kon mijn ogen amper openhouden. Ik deed mijn ogen een kwartiertje dicht en toen was ik er weer bij en ging verder. Wat mij daarbij opviel, was dat de naad van de pagina’s van het boek violet leek. Ik dacht dat het gewoon een schaduw was maar hoe ik het boek ook draaide, er bleef violet licht uit die naad en in de schaduw van de bladzijdes komen.
Op 2 juli dacht ik dat ik toch moest leren om het wat sneller te doen, want acht keer vijf minuten, was toch veertig minuten. Ik pakte de klok en begon tempo te maken, net zoals op de webinar en ja ik kreeg de invocatie in ongeveer achttien minuten voor elkaar, afgezien van plaspauzes en weer dat slaperige gevoel. Dit was nu bij de derde invocatie en het violette licht zat ook weer in het boek.
Op 3 juli vond ik toch wel dat er veel allerlei gedachten bij me opkwamen, en ik wilde niet afgeleid worden. Ik moest mijn gedachten onder controle brengen. Dus ik bedacht dat ik die als zelven of duistere krachten zou beschouwen die mij kwamen dwarsbomen. Ik besloot dat ik elke keer nadat er een of andere gedachte bij me opkwam, die gedachte als een zelf zou bekijken en hem loslaten, nog tijdens de invocatie. Als ik weer bij een vet refrein kwam, zei ik daarna: En ik laat het zelf los dat…
Dit ging goed.
Op 4 juli herkende ik de woorden in de zinnen sneller en barstte ik een paar keer in snikken uit als er een zin voorbijkwam die mij raakte. Dat was ook al een paar keer eerder gebeurd. Ik stopte nu weer met opzeggen en liet ook zelven los die dit gevoel bij mij opwekten.
In de dagen daarna lukte het me steeds beter om de invocaties sneller op te zeggen en wel binnen de vijftien minuten, met de klok, zelven en plaspauzes erbij. Ik had ook wat meer ritmegevoel gekregen en de woorden kwamen me ook bekender voor en ik was minder gauw schor. Het violette licht was er ook niet meer. Ik vertaalde nog steeds ’s morgens en de middag gebruikte ik dan voor de invocaties.
Ik moet ook nog even vermelden dat er een gedachte langskwam over de Eeuwige Ademhaling van de Goddelijke Moeder en daarna ben ik die gaan visualiseren tijdens het doen van de invocaties. Als er ook iets werd gezegd over een chakra, dan ging ik ook op de plek van de chakra een zon in de kleur van de chakra visualiseren. Bij Venus dus een roze zon in mijn hart. Gaandeweg kreeg ik meer van dat soort impulsen en ik vond het ook niet moeilijk om die dan aan de invocaties toe te voegen.
Vanmorgen, 9 juli, deed ik voor de verandering de wake ’s morgens en merkte ik dat ik niet meer gestoord werd door slaperigheid of schorheid. In tegendeel het leek wel op ik steeds meer energie kreeg. Ik kreeg geen negatieve gevoelens meer. Ik hoefde niet te huilen van ontroering bij de invocatie van Omega. Ik bleef heel neutraal. Maar toen begon dit bij me op te komen:
Als reïncarnatietherapeut had ik situaties gehad waarin ik fysiek kon voelen waar de cliënt mee zat. Ik kon dat dan heel goed gebruiken tijdens een sessie. Toen ik de invocatie van Nada deed, moest ik daar weer aan denken want hierin wordt gezegd dat er maar één geest is. Ik gebruikte toen altijd het voorbeeld dat de vele levens die je hebt gehad uit een grote pan soep, groentesoep met veel verschillende groenten, komen. Elk leven bestaat uit een lepel van die soep en wat je in dat leven meeneemt. De ene keer misschien wat meer worteltjes en een andere keer meer peterselie. (Dit klopt met het inzicht van tegenwoordig niet meer, maar toch.)
Nu kwam het bij me op dat het ook wel eens zo met één geest (gedachten) kan zijn. Als er maar één geest is, dan zou je kunnen visualiseren dat de gedachten van ons allemaal één grote wolk zijn, waar je slierten uit meekrijgt als je geboren wordt. Je zou kunnen denken dat dit het collectieve bewustzijn is, waar alle gedachten van individuele mensen worden verzameld, maar dat die ook gaan zwerven en als kleine wolkjes in de geest van andere mensen opduiken. Die dan niet van jezelf hoeven te zijn, zoals ons wordt geleerd. Je hebt natuurlijk je eigen gedachten gevormd door iets wat je meemaakt en hebt meegenomen voor je geboorte, maar je zit daarmee ook in die grote wolk, het collectieve bewustzijn. Dat alles met elkaar verbonden is, kun je bijvoorbeeld zien bij een sportwedstrijd als iedereen als één man opstaat als er een doelpunt valt. Of het Oranjegevoel, het gevoel van verbinding op Koningsdag. Negatieve gedachten komen nooit van jou maar van zelven en duistere krachten. Opeens begreep ik bewust wat die ene geest was en wat voor verdeeldheid in die geest zorgde.
En dit gaat ook op voor je emoties: bij een film kun je ook meegaan in de emoties van anderen. Al weet ik inmiddels wel dat in bepaalde films met opzet negatieve emoties worden opgewekt om de duistere krachten te voeden. Of je pikt de sfeer op die in een winkel hangt. Dus ik ben er heel alert op om me daar niet in mee te laten slepen en onmiddellijk die emoties buiten me te plaatsen.
De gedachte kwam bij me op dat ik dit op de website kon delen en dit nam me wel in beslag tijdens de invocaties van vanmorgen. De gedachte kwam ook weer bij me op dat ik ooit tegen mezelf had gezegd dat ik nooit meer zou laten zien wat er in mij omging, omdat ik heel erg gekwetst ben door anderen en belachelijk gemaakt om wat ik zei. Ik weet nog dat ik heel jong dit besluit heb genomen. Ik dacht dat ik dit zelf al had losgelaten, maar ik zie nu wel in dat dit een onderdeel is dat heel diep zit, van mijn oerzelf denk ik, en dat ik daar nu mee moet ophouden. Ik moet hem echt laten sterven en mijn verhaal om te groeien met jullie allemaal delen. Ik heb hem opnieuw weggestuurd en deel mijn verhaal nu inderdaad met jullie.
Als je hierdoor geïnspireerd wordt om ook een wake te doen met ‘The Song of Life’ in een of andere vorm, misschien niet twee uur maar elke dag één bijvoorbeeld, dan kun je ook luisteren naar de soundfiles op de site van Kim en het boekje met de invocaties bestellen dat Kim op de website heeft staan. Ik ben inmiddels bijna klaar met nakijken van het Nederlandse boek en dan moeten er misschien nog wat correcties worden gemaakt door anderen. Het komt er dus aan. De invocaties blijven in het Engels, ook in het Nederlandse boek, want anders komt er geen eind aan. Je haalt het dan niet binnen twee uur en ik kan dat nooit zo bondig vertalen. De meesten kennen wel voldoende Engels en de uitspraak en betekenis kun je altijd nog wel even opzoeken als het niet lekker loopt. Ik moest er zelf ook even inkomen. Denk eraan: Ontmoediging is het sterkste wapen van de duivel.
Als je het hebt over fysieke resultaten van onze invocaties, dan moet je eens denken aan de onderwerpen die tegenwoordig worden aangesneden op tv in de actualiteitenprogramma’s. Ik zag iemand spreken over het delen van medicijnen met minder ontwikkelde landen. Er komen berichten dat de economie sneller opkrabbelt dan gedacht. Ik zie ook een grotere ontwikkeling in de democratie van Nederland. De minister-president luistert naar de stem van het volk als het gaat om Dividendbelasting en Coronamaatregelen. Ook vind ik de demonstratie in Amsterdam tegen racisme, waar niemand ziek is geworden een mooi teken. Als jij je angsten loslaat, hoef je ook geen situaties te ervaren om te leren die angsten los te laten. De beste manier om iets los te laten, is ervan houden, zoals Moeder Maria zegt in haar invocatie.
Ik wilde dit met jullie delen en het is mijn persoonlijke ontwikkeling tot nu toe. Je hoeft het niet met me eens te zijn, want ieders ontwikkeling verloopt anders. Ik ben wel heel erg benieuwd hoe het verder zal gaan de komende weken. Als er iets is om aan te vullen, laat ik het alsnog weten.
-o-o-o-o-o-
14 juli. Ik merk dat ik heel veel zelven heb kunnen loslaten. Daardoor lijkt het wel of het binnenin mij steeds leger wordt. Ik voelde me vanmorgen net een molecuul, heel leeg en alsof mijn chakra’s om mijn kern, die ene samengebalde punt, zweven. Van de stuitchakra heb ik tijdens de invocatie aan Omega ontdekt dat die zich aan mij voordoet als een heel stevige witte straal die diep in de aarde wordt verankerd. Van de kruinchakra heb ik toen gevisualiseerd dat dit een goudgele straal was die contact maakt met het spirituele rijk. Die vormde een staaf met de stuitchakra. Dat gaf me een heel stevig gevoel en de chakra’s lijken op grote zonnen die aan die staaf vastzitten. In de eerste invocatie begin ik nu met het visualiseren van de opwaartse spiraal die naar het spirituele rijk gaat, naar Maraytaii. Bij Nada en Kuan Yin komt de zonnevlecht (goud met paarsen roze spikkels) erbij, bij Moeder Maria het derde oog (smaragdgroen) en bij Portia en Liberty de violette vlam van de zetel van de ziel. Venus, natuurlijk robijnrood in mijn hart en bij Omega voel ik de witte straal de diepte ingaan.
Het idee van een molecuul zijn spreekt me vanmorgen heel erg aan: Ik ben puur gewaarzijn, de leegte. Er zweven allerlei gedachten en gevoelens rond die niet van mij zijn. Die pik ik op uit het collectieve bewustzijn, van andere mensen waar ik mij verbonden mee voel, en de gedachten en gevoelens die de gevallen wezens in mij hebben geprogrammeerd toen ze de kans daarvoor kregen; (want ik heb immers geen gedachten als zuiver gewaarzijn.) dit laatste staat beschreven in ‘Mijn Levens met’. Ik kan hier nu echt meer bij komen, omdat ik denk dat ik genoeg van die rommel (zelven) heb opgeruimd om het te kunnen internaliseren. Daarvoor had ik er nog teveel sluiers, (lees zelven) voor zitten. Maar toch het blijft moeilijk om dat helemaal zo te begrijpen; op dit moment zie ik mijn eigen lichaam als iets wat de boel bij elkaar houdt als het goed is. Doordat alles nu leger wordt, kan de Geest beter door mij heen stromen, de Heilige Geest, alle positiviteit die alle geascendeerde mensen hebben opgebouwd en mijn IK BEN Aanwezigheid die mij ingevingen kan sturen die ik gemakkelijker kan oppikken. Ik voel ook dat ik veel meer energie aan het opbouwen ben. Eigenlijk bruist mijn hoofd van alle dingen die ik zou willen doen. En ik ben nog niet eens op de helft van de maand.
-o-o-o-o-o-