Mijn verhaal

Jurgen Foortjes.

Mother doesn’t know where love has gone.
She says it must be youth
That keeps us feeling strong…

Het is december 1986. Ik sta in de keuken van het gebouw van de doodshoofdaapjes op Apenheul groente te snijden voor de doodskoppen, als door de radio de eerste zinnen weerklinken van het nummer ‘Through the Baricades’ van Spandau Ballet.
Ik breek in tranen uit omdat ik voel dat ik niet meer verder kan. Ik weet niet waarom, ik weet niet hoe, ik ben volledig de weg kwijt.
Even laten besluit ik dit te melden bij degene die op deze dag de leiding heeft over de werkzaamheden op Apenheul. Dit is Ingrid. Ze hoort mij aan en later op de dag geeft ze mij het telefoonnummer van Hen Straver, een helderziende die zij kent en waarvan zij denkt dat hij mij wellicht verder zou kunnen helpen. Ik bel hem en doe mijn verhaal voor zover mij dit lukt. Hen geeft aan dat hij eigenlijk de komende maand helemaal vol zit.
“Maar ik heb niet het gevoel dat ik hier lang mee moet wachten”, zeg ik.
Hij plant mij in voor volgende week.

Ik zit in de wachtkamer voor mijn eerste afspraak met Hen. Er is een cliënte voor mij van wie de sessie juist aan het afronden is. De deur gaat een stukje open en gespannen kijk ik door een kier in de hoop een glimp op te vangen van degene van wie ik hoop dat hij mij helpen kan. Opeens zie ik hem achter de kier langs lopen en onmiddellijk ben ik gerustgesteld.
Later in de sessie komt Hen terug op dit moment waarin ik, aldus zijn zeggen; “…toen je mij voor de sessie door de kier van de deur heen zag, onmiddellijk wist dat het goed zat”.

Hen leidde mij in in de wereld voorbij het materiële en als een vanzelfsprekendheid vloeide ik over van een absolute sceptische materialist in iemand voor wie de spiritualiteit de enig logische invulling bleek te bieden. Geen moment ben ik meer bezig geweest met de sceptische houding van waaruit ik slechts enkele jaren eerder beweerde dat alles wat buiten het reguliere was, niet meer dan suggestieve onzin kon zijn. Ik merkte dat het gemis dat voor mij tot voor kort nog zo ondefinieerbaar was en dat eigenlijk mijn hele leven lang al zo aan mij getrokken had, te vinden moest zijn in dit veld buiten het materiële. Hiaten in mijzelf waarvan ik inmiddels wist dat ik die nooit gevuld zou krijgen door de dingen die de ‘wereld’ mij te bieden had, vloeiden nu vol met aspecten die in de wereld zoals ik deze tot voor kort als werkelijkheid ervaren had, geen plaats hadden.

Tot 2002 blijft Hen mijn spirituele mentor. In die tijd heb ik veel geleerd, veel gezien en heb ik kennis gemaakt met enorm veel werkvormen in het spirituele veld. Er volgden zeer vele privé sessies, therapieweekenden en -weken. Ik heb opleidingen gedaan en ben mijn eigen praktijk voor Transformatietherapie begonnen, waarin ik werkte met cliënten in individuele sessies en in groepen. Totdat er op een bepaald moment opeens mijn groepen niet meer doorgingen omdat… zeg het maar. De aangekondigde groepen liepen opeens niet meer vol. Individuele cliënten kwamen niet meer en, als klap op de vuurpijl ontstond er een breuk tussen Hen en mij.

Ik merkte ook dat ik niet meer de behoefte had om nog mee te doen in weekenden, sessies en hoewel ik door de tijd naast Hen ook vele sessies bij anderen gedaan had, had ik geen enkele behoefte meer om nog weer andere mensen op te zoeken om bij in de leer te gaan. Ik wist niet waarom, maar het was gewoon zo. In 2003 zegde ik definitief mijn praktijk op. Hoewel ik nog wel gebruik maakte van de nodige alternatieve zorg voor mijn gezin was ik verder helemaal niet meer echt actief in het spirituele. Ik had een reguliere baan als conciërge op een school voor speciaal onderwijs en al snel schoolde ik mij om naar een functie als leraar dierverzorging.

Eén ding deed ik wel. Ik las. Voornamelijk in het boek ‘De Meesters van het Verre Oosten’. Dit boek had ik in 1989 gekocht en had sindsdien altijd op mijn nachtkastje gelegen. Nu, in deze tijd was ik het weer opnieuw gaan lezen en ik heb er een jaar of 4-5 onafgebroken in gelezen, voordat ik op een keer op internet op zoek ging naar meer informatie over de geascendeerde meesters die in dit boek beschreven werden. Er moest meer over te vinden zijn en al zoekende vond ik een website over de meesters en begon hierop te lezen. Nu zijn er meerdere websites over geascendeerde meesters, maar toch merkte ik dat ik bij deze website bleef, met name omdat ik een sterk gevoel had dat de helderheid en de concreetheid van deze website voor mij toch meer van het kaliber was zoals ik deze in ‘De Meesters van het Verre Oosten’ aantrof, dan de andere websites.

Ik ben bij deze website gebleven en vanaf dit moment ben ik eigenlijk niet meer op zoek geweest naar iets anders. Het duurde overigens wel een paar jaar voordat ik erachter kwam wie de website eigenlijk concreet gemaakt had. Ik was eigenlijk nooit geïnteresseerd in de man achter de website. Maar na een paar jaar ontdekte ik dat er ook wat filmpjes op YouTube waren waarop een man stond die de dictaten van de meesters opzei. Na een paar jaar bezocht ik mijn eerste huiskamer-conferentie met de meesters hier in Nederland en kocht ik de eerste boeken.

Toen ik het boek ‘Help the Ascended Masters stop War’ las, had ik een enorm verlangen om dit boek te gaan vertalen en dat werd de eerste van een aantal boeken die sindsdien vertaald en uitgegeven heb.

Sinds 2003 ben ik niet meer op zoek geweest naar mensen die mij verder konden helpen zoals Hen en veel anderen dit voor die tijd gedaan hadden. Voor die tijd nam ik altijd veelvuldig deel aan meditatie weekenden, deed ik sessies bij mensen en volgde ik van alles, maar opeens leek dit weg te zijn. Mijn eigen meditatiegroepen die ik leidde zette ik wel uit, maar ik kreeg ze niet meer vol en na verloop van tijd vond ik dit eigenlijk ook wel prima. Er leek een soort van natuurlijk verloop in te zitten, maar eigenlijk begreep ik niet echt waarom. De voeding die de meesters mij gaven ervoer ik wel als essentieel voor mij en iets anders zocht ik verder niet. Ik dacht hier verder niet heel veel over na, maar als ik dit wel deed kon ik er ook niet zo veel mee. Het is niet zo dat ik geen waarde meer zag in het werken met mensen of het mij laten helpen door anderen. Het leek erop dat de stof van de meesters voor mij genoeg was.

Nu, jaren later ben ik gaan begrijpen hoe zich in mij een verschuiving plaatsgevonden had van het volgen van de uiterlijke goeroe, zoals Hen en de vele anderen bij wie ik geweest ben, naar de innerlijke goeroe, de geascendeerde meesters en de IK BEN Aanwezigheid in mijzelf. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik geen begeleiding had, maar de weg naar het concreet hebben van dit gegeven is voor mij een hele weg geweest (is het in feite nog steeds). Dus wat betekent dit nou, die innerlijke leiding.
Nu, jaren later begin ik pas te beseffen dat die leiding er altijd al geweest is en wat ik vooral besef, is dat die leiding er altijd is bij ieder van ons. Lange tijd heb ik gedacht dat ik dingen zelf bedacht vanbinnen en dat was ook zo, maar daar doorheen was er ook altijd die stem op de achtergrond, de stem van mijn eigen gedachte van waaruit er dan zomaar een idee naar boven kwam drijven.
“Zelf bedacht”, dacht ik dan.
“Ik zal tot je komen als de stem van jouw gedachten”, zei Moeder Maria ooit in een van haar dictaten. Toen ik dat las, wist ik dat ze er eigenlijk altijd geweest was. Zij, of een andere meester, wellicht meerderen. En met dat ik dit wist, wist ik ook dat ik niet een of andere uitverkorene ben, maar dat dit in ons allemaal zo werkt. We hebben allemaal de leiding beschikbaar in ons innerlijk.

Ergens in ons innerlijk is die plaats waar alles helder is. Waar de absolute waarheid zichtbaar is en waar er geen enkel filter of sluier is die ook maar iets verhult. Daar ben ik altijd van overtuigd geweest. Alleen wordt het ingewikkeld op het moment dat ik zo’n waarheid probeer vast te leggen, dat heb ik inmiddels geleerd. En soms schemert er zo’n waarheid door, om na verloop van tijd weer van waarde te veranderen. Maar steeds meer merk ik dat er een innerlijk samenspel is tussen mij, de meesters en alles wat er nog meer in de wereld is. En soms heb ik dan het gevoel dat ik een antwoord kreeg dat helder was. Soms is het een illusie. Maar steeds meer merk en weet ik door het lezen van de boodschappen van de meesters heen, dat zij daadwerkelijk niet alleen in de dictaten aanwezig zijn, maar ook in ons.