Hoe je een samenleving helpt om vooruit te komen

Geascendeerde meester Cyclopea, 20 november 2019 – Tallinn, Estland

IK BEN de geascendeerde meester Elohim Cyclopea. Ik wil graag een paar opmerkingen maken over hoe visie verband houdt met het communisme. De architecten van de het communisme in de Sovjet-Unie of China zouden zeggen dat zij werden gedreven door een hogere visie op, een hoger beeld van, hoe een samenleving zou moeten functioneren en de historische noodzaak die Karl Marx had begrepen toen hij daar boeken over schreef. Zij zouden ook beweren dat Karl Marx in staat was om zich af te stemmen op die hogere visie en dat het communistische systeem daarom werd gebaseerd op de ware visie op hoe de wereld in elkaar zit.

Als je beter kijkt, dan zie je de beperkingen van die bewering. Het is natuurlijk gemakkelijk om achteraf te zeggen dat als het communisme echt berustte op een hogere visie hoe het dan mogelijk was dat de Sovjet-Unie instortte. Maar als je teruggaat naar de tijd voordat dit gebeurde, dan konden de mensen die deel uitmaakten van het communistische systeem, de mensen die erin getrapt waren en er een beetje in geloofden, niet weten dat de Sovjet-Unie zou instorten. En zij dachten dus dat het slechts een kwestie van tijd was voor de ideale communistische samenleving, of de ideale socialistische maatschappij, hoe ze het ook noemden, zich zou manifesteren.

Maar laten we nu eens naar het feit kijken dat de Sovjet-Unie inderdaad instortte. En daardoor kun je zien dat het systeem van de sovjets, het communistische systeem, de communistische ideologie, niet klopte met de werkelijkheid anders had het systeem zichzelf wel in stand kunnen houden. Er bestaat een interessante anekdote over dat de sovjetwetenschappers na de Tweede Wereldoorlog waren begonnen met het ontwikkelen van de atoombom en er een vergadering was van die wetenschappers waarin zij Stalin ontmoet hebben en zij hun vooruitgang presenteerden. Stalin wilde natuurlijk heel graag dit grote wapen hebben om het westen af te schrikken. En men vertelde hem natuurlijk dat de wetenschappelijke waarheid was dat er een bepaalde hoeveelheid plutonium voor nodig was om één atoomwapen, één atoombom, te maken. En hoe meer plutonium je hebt, hoe krachtiger de bom.

Stalin vroeg toen: “Hoeveel plutonium hebben jullie kunnen verrijken?” Ze hadden juist genoeg om een kleine atoombom te maken. En Stalin was niet tevreden over dit antwoord. Toen merkte hij op: “Natuurlijk kunnen sovjetwetenschappers een manier bedenken om een krachtiger bom te maken met een kleinere hoeveelheid plutonium.” Met andere woorden, Jozef Stalin was ervan overtuigd dat sovjetwetenschappers de natuurwetten konden omzeilen.

En dit laat in een notendop het probleem zien met de visie op het communisme. Te beginnen bij Karl Marx en Engels had men een vervormde visie die niet overeenkwam met de natuurwetten, maar men wilde dat niet inzien. Als we naar de geschiedenis kijken, dan kunnen we zien dat er een vervorming in de marxistische ideologie zat, namelijk dat het communisme uniek is, in de betekenis dat het beter is dan alle andere systemen, alle andere vormen van economie of alle andere samenlevingsvormen. Het communisme is dus anders dan al die andere. Het is speciaal omdat die berust op die hogere visie uit historische noodzaak.

Als je hier op een neutrale manier naar kijkt, en in de historische context, dan zie je dat het communisme helemaal niet uniek is. Het communisme is gewoon een door mensen gemaakt systeem dat definieert hoe het leven in elkaar zit zonder ernaar te kijken of deze ideologie wel klopt met de werkelijkheid. Dit was ook zo bij de katholieke kerk, bij de hindoes onder de brahmanen. Het is precies hetzelfde bij het kapitalisme en in veel beschavingen uit het verleden die zijn opgekomen en weer verdwenen. Er is niets unieks aan het communisme, omdat het net als al die andere door mensen gemaakte systemen beweert dat zij kunnen zeggen hoe het universum werkt. Maar als ze dat hadden gekund, waarom hielden ze dan geen stand? Waar zijn ze verdwenen?

Het communisme is natuurlijk een heel materialistisch systeem dat ontkent dat er nog iets buiten het materiële universum bestaat. Laten we op grond hiervan nog eens kijken naar wat de wetenschap ons heeft onthuld over de natuurwetten. Je weet misschien dat Karl Marx heel erg gefascineerd was en aangemoedigd werd door Darwin en zijn evolutietheorie over de soorten. En hij gebruikte dit om het concept te creëren dat het communisme een deel was van de voortdurende evolutie van de mensheid. En daarom zou er onvermijdelijk een stap komen die de ideale samenleving zou brengen.

Maar wat zie je dat de wetenschap heeft ontdekt over de evolutie? Je ziet dat een aantal diersoorten zich heeft ontwikkeld, zijn verschenen. Zij hebben een poosje geleefd, soms tamelijk lang, zonder zich echt verder te ontwikkelen. Maar daarna zijn ze verdwenen en vervangen door andere soorten. Jullie weten dat de dinosaurussen eens de aarde beheersten, net zoals de Sovjet-Unie de aarde aantoonbaar beheerste. Maar de dinosaurussen zijn verdwenen op de manier van de dinosaurussen.

Waarom is dat gebeurd? Zoals wij al eerder hebben gezegd, konden de dinosaurussen zich niet aanpassen aan een klimaatsverandering. De sleutel om het te overleven is niet zoals Darwin beweerde dat de sterksten het zullen overleven omdat zij het meest agressief zijn. De sleutel tot overleving is aanpassingsvermogen. De sterksten zijn degenen die zich kunnen aanpassen aan de omstandigheden. Maar je kunt ook zien wat wetenschappers hebben ontdekt over geologische tijdperken, namelijk dat de dingen op aarde constant veranderen. Alles is steeds in beweging. Daarom moeten soorten zich aanpassen. Omdat zij zich niet kunnen aanpassen, overleven ze het niet.

Wanneer je hiernaar kijkt, dan begrijp je dat het niet mogelijk is om een door mensen gemaakt systeem te maken dat het een oneindige tijd zal volhouden. In ieder geval is het niet mogelijk om het allerbeste systeem te maken, want als je eenmaal beweert dat je dit hebt, dan zeg je dat het niet kan veranderen, dat het zich niet kan aanpassen. Waar zit de ruimte om je aan te passen wanneer je het allerbeste systeem hebt? Je begrijpt nu dat als je eenmaal een gesloten systeem hebt gemaakt – of het nu de katholieke kerk is, of het hindoeïsme, of het Romeinse Rijk of de Sovjet-Unie – dat zich niet kan aanpassen, dat niet kan veranderen wanneer de omstandigheden op aarde veranderen, dan heb je een systeem met een beperkte levensduur. De vernietiging van het systeem zit er al vanaf het allereerste begin in ingebouwd.

Kijk nu nog eens naar de geschiedenis. Je kunt naar al die diersoorten kijken die zijn gekomen en gegaan. En vraag je dan eens af waarom de dinosaurussen verdwenen zijn. Welnu, zij konden zich niet aanpassen aan een klimaatsverandering. Maar hoe kwam dat? Oppervlakkig gezien zou je kunnen zeggen dat het kwam omdat ze zich er niet van gewaar waren. Het waren geen bewuste wezens zou je kunnen zeggen in die zin dat zij niet een stap achteruit konden doen, naar hun situatie kijken en daarna beslissen dat ze zich anders zouden gaan gedragen. Met andere woorden, het waren geen mensen. Zij hadden niet de capaciteiten die menselijke wezens hebben. Het vermogen dat jij als menselijk wezen hebt, is zelfbewustzijn. Jij kunt een stap terug doen, de situatie bekijken en bewust de beslissing te nemen dat jij je gedrag verandert, je denkwijze, je houding, je overtuigingen, de manieren waarop je het leven bekijkt, verandert. En daardoor kun jij je niet alleen aanpassen aan de omstandigheden die veranderen, maar jij kunt je voortdurend aanpassen aan veranderende omstandigheden.

We zouden kunnen zeggen: “Hoe komt het dat de menselijke soort, als je die traditionele materialistische term wilt gebruiken, de aarde heeft overgenomen? Hoe komt het dat de mensen tegenwoordig domineren? Waarom kunnen menselijke wezens bijna onder alle omstandigheden op aarde leven?” En dat komt natuurlijk omdat zij het vermogen hebben om bewust te veranderen en niet zonder nadenken zomaar wat te doen. Je kijkt ernaar: “Werkt het wel wat we aan het doen zijn? Blijven we zo in leven of stevenen we op onze eigen vernietiging af?” En als je ziet dat je op vernietiging afstevent, dan heb je de optie om je gedrag ter veranderen om die vernietiging te vermijden. Dit konden de dinosaurussen niet. Dit is de belangrijkste menselijke vaardigheid die mensen apart zet van alle diersoorten en die tussen haakjes bewijst dat menselijke wezens niet één stap verder zijn in de evolutie dan het dierlijke niveau. Het is een fundamenteel ander type wezen. Jullie zijn niet simpelweg geëvolueerde dieren.

Maar laten we dit opzij zetten en nu terugkeren naar wat er in de Sovjet-Unie is gebeurd. Wat er in werkelijkheid gebeurde, was dat het menselijke vermogen om bewust over je gedrag te oordelen, werd afgebroken. Waarom? Omdat jullie een staatsapparaat hadden gevormd dat op wrede wijze iedereen doodde die het systeem onderzocht of bekritiseerde. Met andere woorden, je zou kunnen zeggen dat er geen ruimte was om je van jezelf bewust te zijn. Er was geen ruimte om iets kritisch te beoordelen: “Werkt het wel wat we aan het doen zijn? Kunnen we het zo overleven? Hebben we een beter leven met het communisme dan daarvoor? Hebben wij een beter leven in de Sovjet-Unie dan de mensen in het westen? Kunnen wij iets doen om ons leven te verbeteren?”

Er was zelfs geen ruimte om jullie leven binnen het systeem van de sovjets te verbeteren, omdat het een hiërarchisch systeem was. In de eerste plaats was er een structuur waarin de ideologische basis heel strakke grenzen trok voor wat je wel of niet kon doen. De ideologie die Marx definieerde, moest worden nageleefd. De samenleving moest binnen die grenzen blijven. Er was geen ruimte om die ideologie te onderzoeken. De ideologie stond bijna helemaal vast. Toen Stalin het overnam, was het niet alleen meer een ideologie. Je kon geen vraagtekens zetten bij het gezag van iemand boven jou, en dat betekende dat niemand aan het gezag van Stalin mocht twijfelen. Maar zelfs als je verder naar beneden gaat, dan zie je dat de lokale partijbaas, de lokale vertegenwoordiger van de partij, ook niet aan hem mocht twijfelen. En jij kon natuurlijk ook niet twijfelen aan de mensen boven hem. Dat betekende dat je dan een systeem krijgt waarin de visie over wat er gedaan moet worden, de orders over wat er gedaan moet worden, van bovenaf komen en dan naar beneden gaan, maar dat er niets van beneden naar boven ging.

Waarom is dat een probleem? Als je naar het proces van evolutie kijkt, dan kun je zeggen: “Wat zie je bij het evolutieproces op aarde?” Je ziet dat het een feedbackmechanisme is. Dit feedbackmechanisme werkt heel eenvoudig. De soorten die zich niet kunnen aanpassen, sterven uit. Dit betekent niets voor diersoorten die niet het bewustzijn hebben om dit te evalueren. Maar jullie als menselijke wezens met het vermogen om naar de geschiedenis te kijken en te begrijpen dat er een proces moet zijn van een geleidelijke evolutie in plaats van ogenblikkelijk iets scheppen. Jullie moeten de volgende stap kunnen doen en kijken: “Hoe komt het dat een bepaalde diersoort het niet heeft overleeft? Waar is de evolutie een teken van?” En het is een teken van het feit dat er een voortdurend feedbackmechanisme is, waardoor jij je bewust bent van jezelf in een menselijk systeem, en de enige manier waarop een menselijke samenleving goed kan werken, is dat er feedback komt op de leiders.

Je kunt een menselijk systeem hebben, en je hebt aantoonbaar een menselijk systeem nodig met een paar leiders aan de top die globale aanwijzingen geven voor die samenleving. Hoewel een directe democratie dat natuurlijk minder nodig maakt. Maar traditioneel, met het bewustzijnsniveau dat de mensen tot dusver hebben, is het nodig om een paar leiders te hebben. Maar je ziet in diverse samenlevingen dat de samenleving niet stand kan houden als er geen feedbackmechanisme is. En dit is precies wat er in de Sovjet-Unie is gebeurd. Er was geen feedback.

Niemand mocht zeggen: “Maar wij hebben geen kunstmest om de akkers te bemesten. Wij hebben geen machines om de akkers om te ploegen. En daarom kunnen we niet de hoeveelheid graan produceren die wij moeten produceren volgens het vijfjarenplan.” In veel andere opzichten van de samenleving was er geen manier om naar de top terug te seinen: “Wij kunnen niet aan de doelen beantwoorden die ons zijn gesteld, omdat wij geen middelen hebben om dat doel te bereiken. Wij kunnen geen stenen bakken zonder stro.” Op die manier werd het sovjetssysteem juist zo groot, net zo onbuigzaam als de dinosaurussen. En dit was een van de reden dat het instortte. Er was geen feedbackmechanisme.

Wat kunnen jullie in de naties die tot het sovjetssysteem behoorden, hiervan leren? Dat jullie in jullie samenlevingen feedbackmechanismen moeten maken. En om dat te kunnen doen, moeten jullie naar het feit kijken dat de leiders in veel van de naties die deel uitmaakten van de Sovjet-Unie nadat de Sovjet-Unie uiteenviel, voor een groot deel dezelfde leiders waren als in de postcommunistische samenleving en die ook de leiders waren in de communistische samenleving En van die mensen werd verwacht dat zij nu een vrije democratische samenleving zouden leiden. Maar hoe kon men dat van hen verwachten wanneer zij toen opgegroeid zijn in een communistische samenleving met een hiërarchisch management en die denkwijze hadden ontwikkeld? Hoe zou je kunnen verwachten dat mensen die in een leiderschapspositie zaten in het communistische systeem een feedbackmechanisme zouden kunnen maken, open te staan voor feedback van de mensen die onder hen stonden in hun beleving?

Het is gewoonweg niet realistisch om te verwachten dat al die mensen hun manier van denken konden veranderen, omdat het communisme niet meer bestond. Je moet je realiseren dat het communisme een bepaalde denkwijze opleverde in de bureaucratie, de leiders van alle aspecten van de maatschappij zouden we kunnen zeggen. Zij dachten op een bepaalde manier en die manier was: “Wij zitten in een superieure positie. Daarom weten wij het beter dan de mensen.” Nu is deze denkwijze niet uniek voor het communisme – als je nogmaals naar de historische context kijkt. Je ziet die in bijna alle samenlevingen terug. Je zag die zeker in het Romeinse Rijk. Je ziet het in de katholieke kerk. En het is nog steeds zo in de katholieke kerk.

Je ziet het zelfs in democratische samenlevingen, omdat de bureaucratie, de mensen in het regeringsapparaat, geneigd is om te denken dat zij het beter weten dan de mensen. En daarom hoeven ze niet te luisteren naar de feedback van het volk. In een democratische samenleving heb je een bepaald feedbackmechanisme. Maar je moet toegeven dat je niet kunt verwachten dat de mensen in Oost-Europa en andere postcommunistische landen, die de leiders waren tijdens het communisme een fundamentele verandering in de samenleving kunnen doorvoeren. Omdat zij nog steeds denken dat de leiders, de politici en de bureaucraten het beter weten dan het volk. Maar de mensen die het effect van die beslissingen van hun leiders in hun eigen leven merken, weten echt beter dan de leiders wat wel of niet werkt.

Hoe kunnen de leiders weten dat zij goede beslissingen nemen als je geen feedbackmechanisme hebt? Je zegt misschien dat je in een democratisch land het systeem hebt dat een regering bepaalde beslissingen neemt die niet werken of die de mensen niet leuk vinden, en dan niet herkozen worden bij de volgende verkiezingen. En er zijn democratische naties waarin er bijna iedere vier jaar een andere regering komt, omdat de mensen niet tevreden zijn. Maar hoe komt dat? Omdat er geen feedbackmechanisme is. Een regering, de politici die werden gekozen, neemt een beslissing. Maar wie voert die beslissing uit? Dat doen de bureaucraten. En de bureaucraten leggen dit de mensen op. En zij staan niet open voor de feedback van de mensen. En als de politici niet meteen luisteren naar het volk, maar alleen naar de bureaucraten, hoe kunnen de politici dan ooit feedback krijgen?

Als er een beter feedbackmechanisme was, betere communicatie tussen de mensen en de politici, dan zouden de politici niet weggestemd hoeven te worden bij de volgende verkiezingen, omdat zij dan zouden beseffen: “Wij hebben niet de beste beslissing genomen; laten we een betere beslissing nemen zodat de mensen betere omstandigheden krijgen, zodat wij de mensen iets geven wat werkt.” En dit zou natuurlijk een belangrijke stap zijn naar een beter functionerende democratie. En het is ook een stap voorwaarts naar een directere vorm van democratie.

Dit is niet zo in de Sovjet-Unie. Dit is ook nog niet zo in alle democratische naties. En het is ook niet zo in veel van de postsovjetlanden waar nog steeds een klasse, een groep, bureaucraten, zit. En nu zijn we zover dat veel van hen met pensioen gaan, maar jullie hebben nog wel dat bewustzijn. Jullie hebben een beest in het collectieve bewustzijn geschapen dat de bureaucraten het altijd beter weten dan de mensen. En dit moeten jullie inzien en afhandelen. En jullie moeten erkennen dat er geen volledig goed werkende democratie kan zijn zolang die houding nog bestaat.

Een ander aspect, dat de volgende stap wordt, is dat je erkent: “Waarom was er geen feedback in de Sovjet-Unie? Waarom wat er geen feedback in een communistisch land? En dat kwam omdat jullie niets konden zeggen, niemand kon definitief zeggen dat het systeem niet deugde. Jullie konden zeggen dat er iets mis was met het systeem, maar op onmiddellijk niveau konden jullie niet zeggen dat er iets mis was met de mensen boven jullie.

Wanneer je beweert dat jullie het allerbeste systeem hebben, dan schep je een situatie van alles of niets. Je schept een situatie waarin je van niets kunt zeggen dat het niet klopt. De mensen die het systeem leidden, of dit nu Stalin was of de lokale partijbaas, konden nooit ongelijk hebben. Niemand kon zeggen dat zij het bij het verkeerde eind hadden.

Maar wat houdt dat in? Het betekent dat je niet kunt zeggen: “Wij moeten dit verbeteren. Wij moeten dit veranderen.” Omdat een samenleving die wordt doordrenkt met de houding dat als jij op iets wijst dat veranderd moet worden, dit betekent dat degenen die dit hebben geïmplementeerd, het verkeerd hadden. Je begrijpt wel dat het alles of niets is. Jij bent perfect, of in ieder geval sta je boven kritiek, of jij hebt het mis. En de mensen willen geen ongelijk hebben. Niemand wil ongelijk hebben en als ze de macht hebben om de critici de mond te snoeren, dan zul ze die macht gebruiken. Maar het gevolg is dat je geen ruimte voor verbetering hebt. Er is geen ruimte om te zeggen: “Laten we het beter doen. Waarom blijven we hetzelfde doen, wanneer bewezen is dat iets niet de resultaten oplevert die wij willen?” Een systeem dat niet dit soort feedback toestaat, kan op den duur niet goed werken.

In het communistische systeem is het zo dat de ideologie bepaalde fundamentele gebreken heeft. Er bestaat, zoals we hebben gezegd, geen manier waarop de economie echt zou kunnen werken in een communistisch systeem. En als er geen ruimte is om dat te zeggen, zou dat moeten betekenen dat het systeem veranderd moet worden. En dat is het enige wat niet kan. En daarom moest de Sovjet-Unie wel instorten. Men was niet bereid om te zeggen: “Er moet iets mis zijn met het systeem.” Maar als je een stap terug doet en er op een andere manier naar kijkt, dan zou je eens naar het proces van de evolutie kunnen kijken en zeggen: “Wat kan het proces van evolutie ons leren?” Kun je eigenlijk wel zeggen dat de dinosaurussen ongelijk hadden? Het heeft geen zin om zoiets te zeggen. Kun je zeggen dat de primitieve soorten die de voorouders van het moderne paard waren, het mis hadden en dat het moderne paard gelijk heeft?

Als je begrijpt waar het bij de evolutie om gaat, dan besef je dat het een voortdurend proces is van aanpassing en verbetering. Het is zinloos om te zeggen dat een bepaalde soort ongelijk had. Een bepaalde soort vertegenwoordigt het huidige niveau in de evolutie. Het is niet goed of fout. Het is wat er momenteel uit is gekomen tijdens het voortdurende proces in de evolutie. Er is nu duidelijk geen enkele soort op aarde, vanuit evolutionair standpunt, dat je als de allerbeste soort kunt beschouwen. De menselijke soort is nooit de allerbeste. Het is duidelijk dat de evolutie zal worden voortgezet en over duizend jaar zullen er veranderingen zijn gekomen. Over tienduizend jaar zullen er dramatische veranderingen zijn geweest.

Als je echt de evolutie accepteert, dan heeft het geen zin om te zeggen dat wij momenteel het beste systeem hebben. Er is cognitieve dissonantie tussen het sovjetssysteem dat beweert dat het berust op een evolutionair proces uit historische noodzaak en tegelijkertijd te zeggen dat het de allerbeste samenleving is, het allerbeste politieke stelsel en de allerbeste ideologie. Dit zijn ideeën die niet samengaan. Je kunt niet in de evolutie geloven en tegelijkertijd geloven dat je de allerhoogste staat hebt bereikt, omdat er in de evolutie geen allerhoogste staat is. Alles wat je nu kunt manifesteren, is slechts één stap in het proces. En dit zal door iets hogers worden vervangen uit evolutionair historische noodzaak.

Het is wel duidelijk dat je, als je in de evolutie gelooft, niet kunt zeggen dat het sovjetssysteem het allerbeste systeem was. En dat betekent dat jij je moet openstellen voor het feit dat het moet worden verbeterd – en ik kan je verzekeren dat er in het marxisme een paar ideeën waren dat het communisme zou worden vervangen door een ander systeem, enzovoort – maar het idee dat je het allerbeste systeem kon bereiken, leefde nog steeds. En dit is tegengesteld aan evolutionaire ideeën. En je kunt niet tegelijkertijd beide ideeën beweren.

Er zijn dingen waar de mensen al aan toe zijn, je hoeft niet in geascendeerde meesters te geloven om dit te begrijpen, omdat je alleen maar hoeft te kijken naar wat je al weet. Als je naar de communistische samenleving kijkt, dan zien de mensen die erin geïnteresseerd zijn om het communistische verleden achter zich te laten, dat zij een bepaalde denkwijze moeten loslaten. Wij zijn niet op weg naar een ideale maatschappij. Wij denken niet dat ons huidige systeem, hoewel het democratisch is, de allerbeste samenleving is. Wij kijken voortdurend: “Wat is de volgende stap in het evolutionaire proces van onze samenleving? Hoe kunnen we onze samenleving verbeteren?” En wanneer jij je realiseert dat je feedback moet krijgen, waardoor je bekijkt of iets echt werkt, dan kun je een belangrijke stap voorwaarts maken.

Je kunt het idee opgeven dat als je wijst op de noodzaak dat er verbeteringen moeten komen, dat dit inhoudt dat iets verkeerd is, of dat iemand ongelijk heeft. Het is geen kwestie van gelijk of ongelijk hebben. Het gaat erom dat je erkent dat jullie op een bepaald niveau zitten en dat dit natuurlijk is, een onderdeel is van de evolutie van de samenleving dat je naar een hoger niveau gaat. Hoe kom je op een hoger niveau? Als je bereid bent om te kijken naar wat jullie hebben en te bekijken wat jullie kunnen verbeteren. Wanneer jullie die verbeteringen vervolgens doorvoeren, gaan jullie niet naar het hoogste niveau van de samenleving, maar jullie komen één stap verder. En dan moeten jullie opnieuw kijken: “Wat kunnen we verbeteren? Wat is de volgende stap?” Jullie moeten niet denken: “Wat is fout? Wat doen we verkeerd?” Maar alleen bedenken wat de volgende stap moet zijn. En dan kan een samenleving sneller vooruitgang boeken; wanneer de mensen zich hier bewust van worden en dit bewust willen doen.

Maar je ziet ook dat jullie in veel naties, vooral in Oost-Europa, nog iets van dit bewustzijn bij je dragen, het collectieve beest dat in de sovjettijd werd geschapen, de onwil om een kritische blik, een neutrale blik, op de samenleving te werpen en te zien hoe die wel of niet werkt. Je ziet dit bij veel politici. Je ziet het vooral in het bureaucratische apparaat. Je ziet het zelfs bij veel mensen die er niet echt naar willen kijken, omdat zij nog steeds die houding hebben – dat is een ander aspect van het sovjetssysteem – dat het initiatief altijd moest uitgaan iemand boven hen, niet van het volk. Er zijn nog veel mensen in Oost-Europa die de houding hebben: “Wij hoeven de samenleving niet te veranderen. Dat moeten de politici doen. Daar zijn ze voor.”

De mensen gaan in de modus om de politici te bekritiseren wanneer ze niet krijgen wat ze willen in plaats van de verantwoordelijkheid te nemen en te zeggen: “Wat kunnen wij doen om iets te verbeteren? Hoe kunnen wij in plaats van de politici af te kraken en hen te bekritiseren, met positieve dingen aankomen om de samenleving vooruit te brengen in plaats van altijd te wachten tot de politici met iets komen en hen daarna alleen maar te bekritiseren vanwege iets wat zij niet doen of wat zij verkeerd doen, hoe kunnen wij een positief aandeel hebben in de groei van onze samenleving?”

En dit is natuurlijk een moeilijke stap. Wij begrijpen wel dat veel mensen die al ouder zijn deze stap niet in dit leven kunnen zetten. Maar veel jongeren die zijn geboren na het communisme wel. Zij hebben die houding niet. Zij kunnen de samenleving verder brengen. Maar dat betekent natuurlijk wel – zoals we in veel samenlevingen zien, zoals we in Korea hebben gezegd – dat de jongere generatie een belangrijker rol, een actievere rol, moet krijgen en in plaats van dat de oudere generatie de houding heeft van: “Wat weten die jonge mensen er nu vanaf? Zij hebben te veel haast. Zij zijn te gretig. Zij weten niet waar zij het over hebben. Zij hebben niet de ervaring die wij hebben om een samenleving te laten werken.”

En daar moet verandering in komen, omdat je tot het besef komt dat als de jonge mensen niet de ervaring hebben van de oudere generatie, dit beter is voor de samenleving, omdat zij niet denken zoals de oudere generatie. En dan kan de jonge generatie de samenleving verder brengen. Dit kunnen jullie visualiseren, jullie kunnen daarvoor oproepen doen als studenten van geascendeerde meesters. Maar wij realiseren ons dat het een hele uitdaging is voor die samenlevingen. Je zag dat de jeugd in het westen in de zestiger jaren in opstand kwam tegen de status-quo. En dat had wel wat effect op die samenlevingen. Maar dat werd nooit in de Sovjet-Unie toegestaan.

Er moet een verandering komen, maar niet op dezelfde manier als het proces in het westen, maar de jonge mensen moeten hun stem laten horen. Zij kunnen erop wijzen dat zij misschien in staat zijn om de samenleving op een niveau te brengen waarop de oudere generatie dat niet kan, omdat zij te veel vastzitten in de denkwijze en het gebrek aan visie dat in de communistische tijd was gecreëerd. En de jonge mensen kunnen in opstand komen en eisen dat hun samenleving de communistische bagage moet achterlaten. Wij moeten die bagage opgeven en onze samenlevingen uit het verleden halen en verder gaan met een nieuw tijdperk dat op een nieuwe visie berust.

Dit wilde ik tegen jullie zeggen en IK BEN dankbaar voor de kans om dit naar het collectieve bewustzijn te zenden. En IK BEN dankbaar dat er mensen zullen komen die dit dictaat later zullen bestuderen, het zullen lezen, ernaar zullen luisteren, de oproepen zullen doen in overeenstemming met de aanwijzingen die ik en andere meesters hebben gegeven. Er bestaat echt spanning in het collectieve bewustzijn in de Oostzeelanden, in de naties van Oost-Europa, die voor veranderingen kunnen zorgen, maar die nog niet doorgebroken zijn. En jullie als studenten van geascendeerde meesters kunnen zelfs met een beperkt aantal mensen, invloed uitoefenen op die verandering.

Zoals wij al vaker hebben gezegd, moet je niet verwachten dat jullie samenleving jullie inspanningen zullen erkennen. Verwacht niet dat ze jullie een medaille geven. Maar zoals Jezus heeft gezegd, krijgen jullie je beloning in de hemel. Omdat er een beloning zal komen met betrekking tot je eigen spirituele vooruitgang die je verdient door dit werk te doen door het collectieve bewustzijn verder omhoog te trekken. En die beloning is eigenlijk wat je het liefste wilt, want als je naar jezelf kijkt en vraagt: “Waarom ben ik een student van geascendeerde meesters? Dat is natuurlijk niet dat ik een goed leven op aarde wil of beroemd wil worden of erkenning van mijn samenleving krijgen. Nee, ik wil weg van deze planeet. Ik wil ascenderen.” Dat is de allerhoogste beloning die jij wilt. Zoals Jezus tweeduizend jaar geleden heeft gezegd, je probeert niet een beloning op aarde te krijgen.

En hiermee bedank ik jullie voor jullie aandacht, voor jullie bereidheid om het spirituele pad te bewandelen, jullie bewustzijn te verhogen, en alle hulpmiddelen te gebruiken die wij jullie hebben gegeven. Wij zijn dankbaar dat wij studenten hebben die bereid zijn om die hulpmiddelen te gebruiken, aan zichzelf te werken en de vooruitgang te boeken die velen van jullie hebben geboekt, vooral sinds wij de hulpmiddelen hebben gegeven om je kosmische geboortetrauma en de gescheiden zelven te kunnen loslaten. Veel van jullie hebben enorme vooruitgang geboekt. Niet iedereen heeft zich dat gerealiseerd, maar het is slechts een kwestie van tijd voor jullie tot dat besef komen, omdat er iets echt veranderd is in je leven en je een veel groter gevoel van vrede hebt dan je ooit in dit leven en in veel levens hebt gehad. Hiermee verzegel ik jullie in de smaragdkleurige vlam van de Vijfde Straal.