Waar berust democratie op?

Geascendeerde meester Moeder Maria, 19 september 2019 – Kiev, Oekraïne:

IK BEN de geascendeerde meester Moeder Maria, en ik kom om jullie de Omega te geven van het dictaat dat Aartsengel Michaël jullie heeft gegeven en daarom kom ik het oordeel van de Goddelijke Moeder ratificeren over de krachten die door Aartsengel Michaël werden geoordeeld en gebonden. Natuurlijk niet degenen die al gebonden zijn en weggehaald, maar degenen die nog bezig zijn om de vooruitgang van Oekraïne, de natie Wit-Rusland en de natie Rusland te dwarsbomen.

Wij als geascendeerde meesters hebben natuurlijk geen bepaald oordeel, zoals jullie het zouden noemen, een menselijk oordeel, over welke natie ook op aarde. Natuurlijk zijn er bepaalde naties op de wereld, vooral de Verenigde Staten en een aantal Europese naties, die een bepaald oordeel hebben over wat er niet zou moeten gebeuren in die naties. Zij willen bij wijze van spreken vrijheid en democratie verspreiden, maar tegen welke prijs? Zo doen wij dat niet. Ik realiseer met heel goed dat wij voornamelijk boodschappers hebben die in het westen zijn opgegroeid. Maar jullie begrijpen denk ik wel dat het moeilijk is om in de Sovjet-Unie iemand te hebben die boodschapper is van de geascendeerde meesters, omdat die persoon zeker zou worden vervolgd, opgesloten en misschien wel geëxecuteerd.

Er zijn natuurlijk naties waar wij geen boodschappers kunnen hebben en de realiteit is natuurlijk dat wij als geascendeerde meesters er niet op uit zijn om op wat voor manier ook vrijheid en democratie te verspreiden. Wij kijken naar de mensen overal ter wereld en proberen ze natuurlijk allemaal verder te brengen, op hogere niveaus van bewustzijn. En het is eerlijk gezegd een natuurlijke ontwikkeling dat als je het collectieve bewustzijn van een groep mensen verhoogt, of dat nu beperkt blijft tot nationale grenzen, hun ras, of welke indelingen ook die er zijn, zij zich geleidelijk aan meer zullen openstellen voor een democratische regeringsvorm. Laat er geen twijfel over bestaan dat de tijd van dictaturen op aarde ten einde loopt. En de soort regeringen die jullie in Rusland, Wit-Rusland en Oekraïne hebben gehad, lopen ook ten einde. Het enige wat ze in stand houdt, is dat de mensen nog niet zover zijn doorgebroken – het collectieve bewustzijn is nog niet doorgebroken naar een hoger niveau.

In zekere zin zou je kunnen zeggen dat de geascendeerde meesters hetzelfde willen als de mensen in het westen, wanneer zij het hebben over vrijheid en democratie. Maar dat is niet zo, wij zeggen niet dat de ontwikkeling van een dictatoriale regeringsvorm naar een democratische regeringsvorm in ieder land hetzelfde patroon moet hebben. Wij zeggen niet dat een westerse vorm van democratie, of een westerse manier van denken over de wereld moet worden verspreid.

Wij kijken naar mensen, wij kijken naar groepen mensen, wij bekijken iets vanuit het geascendeerde perspectief: wat is hun geschiedenis, die misschien wel duizenden jaren teruggaat, in de meeste gevallen honderden jaren, omdat een bepaalde groep is begonnen met het vormen van een collectieve bewustzijn als groep. Dit kan over nationale grenzen heengaan, maar ze hebben een bepaald collectief bewustzijn gevormd. En wij bekijken de geschiedenis hiervan, hoe mensen in deze cultuur, in dit bewustzijn, zijn geïncarneerd, misschien al vele levens, misschien zelfs wel eeuwenlang. En wij kijken waar die groep zit, op welk bewustzijnsniveau en hoe we dat niveau dan kunnen verhogen om de mensen verder te brengen.

Het is wel duidelijk dat er veel verschillen kunnen zijn vanwege een andere cultuur en achtergrond, maar vanuit ons standpunt is het ook helder dat er bepaalde gezamenlijke trends, bepaalde universele elementen, zijn. En één daarvan wil ik in dit dictaat naar voren brengen. En dit gaat over wat Aartsengel Michaël heeft gezegd, namelijk dat de natie Oekraïne een open en neutrale discussie moet voeren over de natie die ze zijn, wat voor mensen zij zijn, en of ze samen verder kunnen. Kunnen ze, wanneer ze zien dat er bepaalde verschillen bestaan, verder of moeten ze uit elkaar gaan? Deze discussie is natuurlijk absoluut noodzakelijk, maar de vraag is hoe zouden de mensen in Oekraïne, met hun huidige bewustzijnsniveau, zo’n discussie kunnen voeren? En je ziet die verdeeldheid en angst bijvoorbeeld heel duidelijk gedemonstreerd in de oorlog in het oosten van Oekraïne, de burgeroorlog. Vroeger werden er mensen in het Oekraïense parlement gekozen door een enigszins democratisch proces, die hun toevlucht moesten nemen tot vuistgevechten in plaats van te discussiëren in woorden.

Je ziet misschien niet het directe verband tussen de vuistgevechten in het parlement en de oorlog in het oosten van Oekraïne, maar hier zit dezelfde zit achter. Wanneer je naar een groep mensen kijkt en ziet dat zij geleidelijk aan hun collectieve bewustzijn verhogen en op het punt komen waarop ze een vorm van democratie kunnen krijgen die bij hen past, dan zie dat er bepaalde universele elementen zij die geleidelijk aan moeten veranderen in het collectieve bewustzijn; het collectieve bewustzijn moet bepaalde afslagen nemen, bij wijze van spreken, om een hoger niveau te bereiken.

Waar wordt een democratie in de vorm van een regering op gebaseerd? Op het oplossen van een conflict met woorden, niet op een fysieke manier. Of het nu vuisten zijn, het zwaard, mortieren of artilleriegranaten, je gebruikt geen fysieke middelen om een conflict op te lossen. Waarom? Omdat je in feite erkent, misschien wel niet bewust, maar in ieder geval op een bepaald niveau, dat fysieke middelen nog nooit een conflict hebben opgelost. Kijk naar het verleden en dan zie je dat er in bepaalde tijden misschien oorlogen zijn geweest die door één land zijn gewonnen. Kijk naar de Tweede Wereldoorlog, Duitsland en Japan werden verslagen, en sinds die tijd is er vrede. Was dat dan geen vrede brengen, was dat niet een conflict oplossen? Maar daarmee werden geen conflicten opgelost.

Geen enkele oorlog die met fysieke wapens is uitgevochten, kan echt conflicten oplossen, omdat dit maar op één manier kan. En dat is door het verhogen van het bewustzijn, een verandering in bewustzijn. Je kunt opnieuw naar de Tweede Wereldoorlog kijken en dan zeg je misschien dat er na die tijd vrede in Europa was en dat Duitsland zelfs na haar hereniging geen bedreiging voor de vrede in Europa is geworden. Ja, maar dat kwam niet omdat Duitsland met wapens werd verslagen. Het kwam omdat de mensen in Duitsland ten gevolge van die hele ervaring van de Tweede Wereldoorlog bereid waren om hun collectieve bewustzijn te veranderen. Bij de Duitse bevolking werden twee schokken veroorzaakt. De eerste was dat zij werkelijk verslagen waren en dat de legers van Hitler niet onoverwinnelijk waren. En de tweede was natuurlijk dat men de Holocaust ontdekte. En dat zorgde ervoor dat de mensen in Duitsland naar zichzelf gingen kijken en beseften dat de soort natie waarin zij vanaf 1933 hadden geleefd niet de natie was waarin zijn wilden blijven wonen. En daarom wilden ze hun bewustzijn veranderen.

Dit is een voorbeeld van hoe een natie het collectieve bewustzijn verandert door de Harde Leerschool, en in dit geval wel heel erg harde klappen kreeg, die enorm veel lijden heeft veroorzaakt. Maar desondanks vond er een verschuiving plaats. Als je nu kijkt naar de Sovjet-Unie, dan zou je kunnen zeggen dat die ook een paar heel erg harde klappen heeft gekregen door de manier waarop de mensen in de sovjettijd moesten leven. Maar zoals we al vaker hebben gezegd over Rusland, is die verschuiving in het collectieve bewustzijn daar nog niet gekomen, omdat men niet bereid is om terug te kijken op de sovjettijd en zich af te vragen wat zij hiervan zouden kunnen leren. Wat zegt de Sovjet-Unie over hun als volk, over hun bewustzijnsniveau, en willen ze in de toekomst zo blijven leven, willen ze in zo’n land wonen?

We willen ons niet laten verleiden tot een verhandeling over Rusland, maar dit is nu juist wat er in Oekraïne moet gebeuren, en ook enigszins in Wit-Rusland, hoewel het daar een langer proces zal worden. Maar Oekraïne is niet meer helemaal een politiestaat, een dictatoriale regeringsvorm. De mogelijkheid bestaat dus om hier een open discussie over te voeren, maar om dit te laten gebeuren, moet er een verschuiving van het collectieve bewustzijn plaatshebben, want als ze een democratie goed willen laten functioneren, kunnen ze geen toevlucht tot geweld nemen, wanneer ze het niet met elkaar eens zijn.

Wanneer een natie echt democratisch wordt, dan heeft er een verschuiving plaats gevonden, omdat de mensen zich realiseren dat zij het verlangen moeten overwinnen om meteen hun zin te krijgen. Er mogen bepaalde principes niet geschonden worden om alleen maar je zin te krijgen, in de huidige situatie, die altijd tijdelijk is. Je leert om meer op de lange termijn te denken; we hebben nu een conflict, wij willen graag een bepaalde uitkomst, maar die andere mensen zijn het er niet mee eens. Maar de natie democratisch te houden, de vrede te bewaren in een natie, de natie bij elkaar te houden, is op den duur belangrijker dan ons verlangen naar een bepaalde uitkomst op korte termijn.

Ik spreek natuurlijk tegen jullie als studenten van geascendeerde meesters en jullie weten dit en jullie beseffen dit, maar ik spreek ook tegen het collectieve bewustzijn en ik gebruik jullie chakra’s om dit naar het collectieve bewustzijn te zenden. En als je dit kon zien, dan zou je er verbaasd over zijn hoeveel mensen in Oekraïne het niet eens zijn met wat ik zonet heb gezegd. Zij zouden het er niet mee eens dat bepaalde principes belangrijker zijn dan nu je zin krijgen. Een democratie kan alleen maar werken als een cruciaal aantal mensen bereid is om vooruit te denken, bereid zijn om een idee, een principe belangrijker te vinden dan hun persoonlijk voldoening en tevredenheid op korte termijn, of zoals wij zeggen: je zin krijgen. Veel mensen hebben een van de principes van democratie verkeerd begrepen, iets wat vaak de dictatuur van de meerderheid wordt genoemd. Maar een democratie die goed werkt, is nooit een dictatuur, niet van de meerderheid of van iets anders. En de reden is dat de meerderheid zich realiseert dat principes, vrede, samenwerking, eenheid belangrijker zijn dan je zin krijgen. En dat er daardoor een fundamenteel respect is voor andere mensen, voor de minderheid en hun recht om anders te zijn en hun recht op een andere mening. Wanneer dit er is, dan is er ook bereidheid tot compromis. En natuurlijk zullen veel mensen zeggen dat een democratie alleen maar een eindeloos proces is van compromissen, waarin niemand zijn zin krijgt en je niet door principes, ideeën, te laten verleiden. Maar dit is ook geen juist begrip.

Het klopt dat bepaalde westerse democratieën een fase hebben gehad waarin er compromis na compromis is gesloten. En zoals een politicus eens heeft gezegd, politiek is de kunst dat er iets mogelijk is. Vele keren is er een tijdelijke situatie waarin twee groepen verschillende dingen willen en niemand wil toegeven, dan moet je dus wel kijken wat mogelijk is om verder te komen. En vaak is dit een soort compromis dat misschien helemaal geen goede oplossing is. Maar wat zou dan het alternatief kunnen zijn? Als het alternatief burgeroorlog is, of het fragmenteren van een land, dan is een compromis misschien wel beter, omdat een compromis de mensen op een punt kan brengen waarop ze tot besef komen dat men bereid is om een stap terug te doen uit de eigen positie, naar het grotere plaatje te kijken, en dat het misschien wel niet nodig is om een compromis te sluiten. Een compromis is alleen maar nodig wanneer twee groepen vastzitten en hun positie niet los willen laten. Een compromis is een soort deal, omdat je zegt: ik weet dat ik niet honderd procent mijn zin kan krijgen, maar ik wil dit absoluut en als jij dat wilt, dan kun jij dat krijgen. En de andere groep zegt hetzelfde, omdat zij ook één ding niet los willen laten en er iets anders is wat zij wel willen loslaten en dan kunnen ze het erover eens zijn dat ze het niet met elkaar eens zijn. Maar toch is er dan een hoger potentieel voor democratie. En dat is dat je op het punt komt dat er een vrije en openlijke discussie komt. En dan kom je niet tot een compromis, maar tot een consensus. Je hebt een discussie waarin je vrij over alle aspecten van het probleem kunt debatteren en op een punt te komen waarop iedereen ziet wat het beste is voor het geheel, de natie, de bevolking.

Je begrijpt wel wat er nu mist in Oekraïne, zoals Aartsengel Michaël al heeft gezegd, er is zoveel verdeeldheid doordat er bepaalde groepen zijn die vanuit een bepaald standpunt naar de natie kijken die geloven dat zij de absolute waarheid kennen over hoe de natie zich moet ontwikkelen en die daardoor het geheel niet kunnen overzien. Er is een andere groep die er vanuit een ander standpunt naar kijkt en zeker weet dat zij gelijk hebben en zij kunnen het geheel ook niet overzien. En als niemand het geheel kan overzien, maar alleen hun eigen belang zien, hoe kun je dan een beleid krijgen dat berust op de visie van het geheel in plaats van een gevecht tussen twee aparte groepen? Dit zijn belangrijke onderwerpen om oproepen voor te doen, voor degenen onder jullie die studenten in Oekraïne zijn en die willen dat hun natie verder de matrix van de Gouden Eeuw ingaat die Saint Germain voor Oekraïne heeft, want je kunt er zeker van zijn dat Saint Germain een matrix voor de Gouden Eeuw heeft, de mogelijkheid van een Gouden Eeuw in deze natie. Maar de verschillende groeperingen die jullie nu hebben, kunnen dat zelfs niet eens doorgronden.

Het is niet zo dat er één groep in Oekraïne is die dezelfde visie heeft als Saint Germain. Niet een van de groeperingen van nu heeft een beeld van wat Saint Germain graag in deze natie zou willen zien. En om mensen dat beeld te laten krijgen, moeten ze beter hun best doen om die bekrompen standpunten los te laten en naar het geheel te kijken, naar bepaalde principes te kijken. In de eerste plaats mogen ze geen geweld gebruiken om conflicten op te ruimen. Nu kun je, als je echt heel eerlijk kijkt, want wij hebben besloten om heel direct te zijn in de dictaten op deze conferentie, naar de recente ontwikkelingen te kijken die in 2014 zijn begonnen. De zogenaamde revolutie van Maidan, of de ‘revolutie van waardigheid’. Een geascendeerde meester kan hier moeilijk een element van waardigheid in zien, zoals wordt beweerd. Wij zien alleen maar dat dit het begin is van een opstand, dit zijn protesten van de bevolking. De mensen, of in ieder geval een grote groep daarvan, wilden uiting geven aan hoe zij zich voelden over de beslissing van de president om niet lid proberen te worden van de Europese Unie. Dit kunnen we een uiting van de bevolking noemen van hun ontevredenheid over de regering en de richting die de natie opgaat.

Maar al snel werden die protesten overgenomen door bepaalde elementen, voornamelijk uit het westen van Oekraïne, maar niet alleen. En zij hadden een nationalistischere agenda. Je weet dat een aantal van die groepen in principe fascistische organisaties zijn, een paramilitaire organisatie, met een duidelijke agenda. Een aantal van hen werden gesteund door bepaalde krachten in het westen ondanks het feit dat ze antidemocratisch waren. Ik zeg niet dat de westerse regeringen als zodanig dat hadden, maar bepaalde organisaties hadden zeker een duidelijke agenda over de verandering in het regime en nogmaals, ‘het verspreiden van vrijheid en democratie’ met alle mogelijke middelen. Zodra ze die fase ingingen, was het niet meer een opstand van de bevolking of ontevredenheid, was het geen democratisch proces meer. Hierdoor moest de president uiteindelijk aftreden. Maar wat je ook van die president vindt, hij was wel democratisch gekozen. Er was voor zover dat mogelijk was in die tijd een democratisch proces in het land geweest. En tijdens dat proces was hij gekozen, terwijl de mensen die het overnamen, niet waren gekozen nadat de president weg was en je zag ook dat er geen meerderheid kwam na de verkiezingen. Dit was volgens ons geen democratisch proces. Het was gewoonweg weer een uiting van wat wij hebben gezegd: Als wij ons zin niet kunt krijgen in een democratie, wat kan ons die democratie dan schelen, wij gebruiken alle middelen die we hebben om ons zin te krijgen.

Je kunt altijd zeggen dat men deze ervaring nodig had, maar de waarheid was dat omdat de natie werd overgenomen door mensen die geen democratische agenda hadden en geen respect voor de mensen die zij als hun vijand beschouwden, de natie in een scenario werd geduwd van burgeroorlog in het oosten. Niet alleen de mensen in het oosten schiepen die situatie, er was natuurlijk ook invloed vanuit het westen aan de kant van degenen die de regering overnamen en invloed vanuit Rusland, omdat Poetin Oekraïne niet wilde verliezen aan de NATO, enzovoort. Maar niettemin is het punt dat dit een voorbeeld was van hoe er geen respect was voor het basisprincipe van democratie. Wij gebruiken geen geweld om ons zin te krijgen, zelfs als we denken dat wij gelijk hebben, omdat geweld niet juist is en als wij we wel geweld gebruiken, hebben we geen gelijk meer. Begrijp je niet dat het overgrote deel van de mensen die geweld en oorlog hebben gebruikt om hun zin te krijgen ervan overtuigd waren dat zij gelijk hadden. Maar het basisprincipe van democratie is dat jij nooit gelijk hebt als je geweld gebruikt. Iets wat diverse Amerikaanse presidenten, ook recente presidenten, niet hebben begrepen, moet ik toegeven. Maar dat helpt je toch niet veel in Oekraïne? Wat jullie helpt, is dat je moet erkennen dat er een verschuiving moet komen. En die verschuiving begint al te komen en daarom breng ik dit onder jullie aandacht. En daarom kunnen jullie als studenten van geascendeerde meesters impact hebben als jullie de oproepen doen om het collectieve bewustzijn te veranderen.

Zoals Aartsengel Michaël heeft gezegd, zijn wij bemoedigd door de verkiezing van Vladimir Zelinski. Wij zeggen niet dat wij hem honderd procent sponsoren of dat wij het met alles eens zijn in zijn beleid, maar wel dat hij duidelijk een uiting was dat de meerderheid van de mensen in Oekraïne genoeg had van het geweld, de oorlog, het vechten en het ruziemaken en de niet-onbalans en het gebrek aan vrede en dat zij iets anders willen. Wat willen zij? Zij willen iets wat iedereen wil: een goed persoonlijk leven.

Op de hele wereld, zowel nu als in het verleden, kun je naar een groep mensen kijken. En als je naar de normale, ‘gewone’ mensen kijkt (wij vinden niet iedereen gewoon), de bevolking, dan willen ze allemaal hetzelfde: een goed persoonlijk leven. In de Sovjet-Unie wilden ze dit ook alleen maar. Maar daar hadden ze toegestaan om zich door een groep mensen te laten regeren die niet wilden dat zij een goed persoonlijk leven hadden, omdat die een agenda hadden. Zij hadden een idee. Zij wilden de wereld vormen, de bevolking vormen volgens een bepaald idee, een ideaal. En het gevolg van dat ideaal was dat zij niet wilden dat de mensen een goed persoonlijk leven hadden. Waarom? Omdat zij dan tevreden zouden zijn en vreedzaam zouden zijn.

Wat heeft een groep mensen nodig voor een goed persoonlijk leven? Dat je op een plaats woont, noem het een natie of anderszins, waar vrede heerst, waar een wet is, waar de wet consistent wordt geïnterpreteerd en toegepast, waar geen corruptie is zodat de mensen die geld hebben, gunsten kunnen kopen of degenen die de juiste mensen kennen, gunsten kunnen krijgen. Er is een vreedzaam land voor nodig die niet wordt geregeerd door een minderheid die bereid is om de mensen als slaaf in te lijven, om een bepaald idee erdoor te duwen, of speciale macht en privileges te krijgen.

Mijn geliefden, kijk naar het oosten. Wat zie je in het Rusland van Poetin? In het Engels bestaat het concept ‘de perfecte storm’. De perfecte storm is dat veel verschillende situaties samenkomen op hetzelfde moment om heel erg slecht weer te creëren.

In Rusland zag je na de val van het communisme een perfecte storm. Er was een natie die heel lang was onderdrukt door de communistische regering waardoor niemand zich nog kon herinneren dat er nog iets anders was dan de communisten. Iedereen was opgegroeid binnen het communisme, enkelen konden zich Stalin nog herinneren, anderen niet. Maar iedereen was opgegroeid met die denkwijze. Wat houdt dat in? Dat er een duidelijke verdeeldheid was tussen de bevolking en het gezag in het regeringsapparaat. Ondanks het feit dat er gesproken werd over een klasseloze samenleving, was de Sovjet-Unie duidelijk verdeeld in twee klassen. De mensen die absoluut geen enkele macht hadden, en die de grond in waren geboord, die dus geen initiatieven durfden te nemen en degenen die aan de macht waren. Maar in de Sovjet-Unie had men in ieder geval een bepaald idee daarover en dat weerhield het regeringsapparaat ervan om bepaalde grenzen te overschrijden. Ze moesten in ieder geval die marxistische idealen volgen, in ieder geval aan de oppervlakte, je moest in ieder geval doen alsof. Wat gebeurde er nadat de Sovjet-Unie uiteenviel? In het begin heerste er shock en chaos, wat moeten we nu? Maar daarna begon er geleidelijk aan een klasse mensen op te komen. En toen Vladimir Poetin president werd, vatten zij moed, want hij wist precies wie hij was en wat hij hen toestond. Zij realiseerden zich dat de bevolking haar hele leven de grond in was geboord door het communisme. En dat zij de positie konden innemen van de communistische heersers, veel van hen waren dezelfde mensen die ook onder het communisme in de regering zaten. En wij kunnen de mensen nog steeds zover krijgen dat zij accepteren wat wij hen toewerpen, omdat zij niet durven protesteren. In principe is de situatie in Rusland dat het regeringsapparaat in een van de grootste misdaadorganisaties van de wereld is veranderd. De corruptie is heel erg, zo wijdverbreid, dat je dit moet zien als een georganiseerd misdaadsyndicaat, maar in ieder geval is het geen vrije, democratische regering.

Het probleem is dat jullie geen idealen meer hebben om na te streven. Alles mag. Er zit geen limiet aan hoe rijk mensen mogen worden door iets wat in principe afpersing is. En iedereen weet het. Hoe kunnen leden, officieren, generaals van de FSB rijker worden dan ze ooit hadden durven dromen onder het communisme. Maar zij worden geacht dienaren van het volk te zijn. Je begrijpt dus dat diezelfde tendens bestond in alle voormalige sovjetrepublieken, die bestond in de landen van het Warschaupact; daar was een klasse mensen die gewend was om aan de macht te zijn. En de gewone bevolking wilde alleen maar een gewoon leven zonder het risico dat zij naar Siberië werden gezonden of geëxecuteerd.

Maar als je in Oekraïne kijkt naar andere naties, dan kun je zien dat een aantal van andere naties die voormalige sovjetrepublieken waren, meer vooruitgang hebben geboekt dan jullie. En mijn punt is dat je iets kunt leren van hun voorbeeld; je kunt naar de Oostzeelanden kijken, voormalige sovjetrepublieken en zien dat zij ook een grote Russische minderheid hebben en die er toch in geslaagd zijn om vooruit te komen en lid te worden van de Europese Unie en hun bruto nationale inkomen (BNI) zo te laten toenemen dat de meeste mensen hebben wat ze willen; zoals ik zei: een goed persoonlijk leven. Polen is niet zo groot als de Oekraïne, maar heeft het ook. Na de val van het communisme hadden Polen en Oekraïne bijna hetzelfde BNI per hoofd. In Polen is dat nu drie tot vier keer zo hoog als in Oekraïne, per hoofd, vanwege het lidmaatschap van de Europese Unie, maar ook omdat de Polen bereid waren om naar hun verleden te kijken en te beslissen wat zij niet wilden. En dat is nog niet in Oekraïne gebeurd. Als dit zou kunnen gebeuren, en dat kan natuurlijk als jullie oproepen doen, dan zou men zich hier meer van bewust kunnen worden. Dat zou veel verschillende uitwerkingen kunnen hebben.

Jullie hebben twee tegenpolen in Oekraïne, er zijn andere groeperingen, maar er zijn twee vormen die elkaars belangrijkste tegenstander zijn, de heel nationalistische, bijna fascistische mensen die denken dat zij toewerken naar een democratie in westerse stijl. Maar dat is niet wat zij echt willen, omdat zij niet begrijpen wat dat inhoudt. En dan zijn er mensen in het oosten die meer neigen naar Rusland. En om een vreedzamere ontwikkeling te krijgen, moet de bevolking zover komen dat zij die twee extremen als extremen gaat beschouwen, omdat zij inzien dat het mogelijk is om Oekraïne verder te brengen.

Maar de manier om dat te doen, is niet een totaal westerse stijl van democratie te vormen in Oekraïne, maar ook niet te kopiëren wat er in Rusland gebeurt. Jullie moeten uitvinden wat de unieke manier is voor Oekraïne om verder te komen. En dat kunnen jullie natuurlijk. De creatieve mensen in Oekraïne zijn in staat om die manier te zien, als zij alleen maar uit die mist kunnen komen; de mist tussen die scherpe polarisaties die alleen maar hun eigen positie willen vasthouden.

Mijn geliefden, het thema van deze conferentie is angst en verdeeldheid verwijderen. Er is slechts één manier om angst te verdrijven. En dat is de dialoog aangaan. Wanneer er conflicten tussen twee groepen mensen zijn, houdt men op met elkaar te praten. Dit geldt in een relatie, een huwelijk, de relatie tussen ouders en kinderen. Dit geldt ook voor naties of groeperingen in een natie: wanneer mensen niet meer met elkaar communiceren, duurt het niet lang voordat ze vergeten dat degenen aan de andere kant ook mensen zijn en dat ze veel met elkaar gemeen hebben, en dat er niet alleen maar verschillen zijn. Maar dit vergeet je al snel wanneer je in een gepolariseerde gemoedstoestand komt, waarin je de andere groepen als je vijand ziet. Dan focus jij je alleen nog maar op de verschillen en niet de vele overeenkomsten. Het is heel goed mogelijk om een dialoog met de regering van Oekraïne te voeren, zelfs de president en de mensen in zijn nieuwe partij zouden de mensen in het oosten anders kunnen benaderen. Roep ze bij elkaar en zeg: “Kunnen we bij elkaar gaan zitten en een open gesprek voeren over wat jullie willen, wat jullie als jullie toekomst zien? Zien jullie jezelf in Rusland opgaan of willen jullie een onafhankelijke republiek worden die door Rusland wordt gesteund? Of beschouwen jullie jezelf als een deel van een verenigd Oekraïne?”

Omdat je toch wel begrijpt waarom de mensen in het oosten strijden tegen hun eigen regering, hun eigen leger? Dit doen ze uit angst, zij zijn bang dat ze iets zullen verliezen. Weten de mensen in de rest van Oekraïne waar zij bang voor zijn? Weten ze zelf wel waar zij bang voor zijn? Heeft iemand dat weleens serieus proberen te verwoorden en hen laten zeggen: “Waar zijn jullie bang voor in de toekomst? Als we naar een Oekraïne gaan die een betere economie heeft, waarin iedereen een beter materieel leven kan krijgen, waar zin jullie dan bang voor? Wat is jullie angst precies?” Nogmaals, wat willen de mensen in het oosten van Oekraïne? Een goed persoonlijk leven. Willen ze dat nu op dit moment? Helemaal niet. Denken ze dat ze dit krijgen als ze met Rusland samengaan? Misschien wel. Maar dit kun je niet baseren op een serieus beeld van wat er in Rusland gebeurt. Dit moet worden gebaseerd op een angst die te maken heeft met de toekomst van Oekraïne. Zou het niet mogelijk zijn om te gaan zitten en hierover te praten, hen misschien een beeld schetsen dat zij deel kunnen uitmaken van een verenigd Oekraïne in plaats van bang te zijn dat er geen plaats voor hen is?

Waarom zeg ik dit tegen het collectieve bewustzijn? Omdat jullie huidige president dit wel kan. Hij is in staat om dit soort dialogen te voeren, maar hij heeft steun nodig. Hij weet het. Hij is zich niet bewust waar ik het nu over heb, maar hij heeft het idee dat er een collectief bewustzijn bestaat en dat het verder moet, maar hij heeft ook het realisme – het realisme dat hij als president niet iets kan doen wat het collectieve bewustzijn niet wil accepteren, omdat hij dan weleens opnieuw een boze menigte op het plein kan tegenkomen. Of nog erger. Als je president van de Oekraïne bent, dan moet je het evenwicht kunnen behouden. En jullie de studenten in Oekraïne, en degenen elders die het gevoel hebben dat zij hier oproepen voor moeten doen, kunnen de natie op het keerpunt brengen waardoor het collectieve bewustzijn verandert en er bereidheid komt om iets nieuws te proberen.

Wat hebben de mensen gezegd toen zij een nieuwe president kozen die geen deel uitmaakte van het politieke establishment? Zeiden ze niet: “Wij willen iets nieuws uitproberen, omdat het niet veel erger kan.” Welnu, jullie kunnen oproepen doen opdat het niet alleen veel erger wordt, maar veel beter, omdat er een nieuwe benadering komt en nieuwe bereidheid om iets te proberen wat nog niet eerder is geprobeerd. Dit zijn de opmerkingen die ik jullie wilde geven. Wij hebben natuurlijk nog veel meer te zeggen op deze conferentie, en wij zullen misschien wel veel directer zijn dan vroeger, wanneer we in dit deel van de wereld spreken. Ik ben hiervoor dankbaar en voor jullie bereidheid om hier te zijn. En jullie bereidheid om je bewustzijn te verhogen, omdat wij deze ideeën fysiek kunnen uitspreken op het fysieke vlak.