Implementatie van de oproepen uit de invocatie aan Astrea

Vraag: Een vraag over de invocatie aan Astrea. Ten eerste: Wij herhalen bepaalde patronen en zullen die niet loslaten totdat wij zover zijn om naar de nationale en individuele psyche te kijken. Ten tweede: Wij moeten persoonlijk ons eigen verleden en dat van onze natie verwerken voordat wij naar de Gouden Eeuw gaan. Ten derde: Wij moeten collectief ons eigen verleden en dat van onze natie verwerkt hebben voor wij het bewustzijn van de Gouden Eeuw krijgen. Hoe doen wij dat in de praktijk?

Antwoord van Kim Michaels, 2017 – Estland:

Ze vragen ons om die oproepen te doen, zodat wij ze naar het collectieve bewustzijn zenden en wij geven de meesters het gezag om die blokkades te verwijderen. Omdat alle landen die communistisch waren een bepaalde discussie moeten voeren over het verleden, en erover moeten praten hoe dit je natie heeft beïnvloed. Hoe heeft dit in principe de manier beïnvloed waarop wij als natie naar het leven kijken en hoe heeft dit de mensen persoonlijk beïnvloed. En het belangrijkste doel van de invocatie is dat de weg wordt geopend, zodat de mensen worden bevrijd in de drie hogere rijken waardoor zij zullen beslissen: “Wij moeten hierover praten.” En wij hebben hier al wat over gesproken met een paar mensen in Estland en in Estland is er bijvoorbeeld niet veel discussie over, maar er kan een begin gemaakt zijn, er zijn een paar mensen die hierover beginnen te praten. Dit hoeft niet op één manier te gebeuren, omdat elk land anders is.

In principe zijn er bepaalde problemen die je moet bespreken voor jij je daarvan kunt bevrijden. En dan zou je natuurlijk ook nog kunnen zeggen dat een ander doel van de rozenkrans is dat het de spirituele of de creatieve mensen wekt, zoals wordt gezegd, om tot het besef te komen dat zij persoonlijk naar hun eigen psyche moeten kijken, zodat zij zich van die restanten van het communistische bewustzijn kunnen bevrijden omdat zij anders hun natie niet kunnen helpen. Dit betekent dat zij dit moeten oplossen als spirituele mensen, maar voor mensen die niet zo spiritueel zijn, houdt dit in dat zij zich hier bewust van moeten worden en beseffen dat, als zij mensen in de samenleving zijn die zich hier meer voor openstellen, als zij hier openlijk over kunnen praten, zij de rest van de samenleving kunnen helpen. Het komt er in principe op neer dat als een natie een bepaald onderwerp heeft dat veel mensen heeft verwond, dan heb je veel emotionele energie en die emotionele energie zet zich vast in het emotionele lichaam van de mensen. En als je hier openlijk over praat, ben je misschien in staat om veel van die energie te bevrijden en dan kunnen de meesters die energie verteren, vooral wanneer spirituele mensen daar de oproepen voor doen.

De meesters willen op dit moment graag dat wij of de spirituele mensen in ieder geval beseffen dat het bijna lijkt of er in een land een taboe rust op bepaalde dingen, over bepaalde dingen kun je niet spreken en dat moet je openbreken, zodat de mensen hier zelfs openlijk over kunnen beginnen te praten en de mensen bijvoorbeeld de moed krijgen om hier boeken over te schrijven. Ik heb zelf gemerkt dat Duitsland dit proces duidelijk nog niet heeft voltooid, die hele opeenvolging van gebeurtenissen tijdens Hitler, maar zij hebben wel iets gedaan en ik hebt gemerkt dat zij, ik denk in 2004, een film hebben gemaakt waarin zij Hitler uitlachten. Ik heb de film niet gezien en ik denk dat die ook wel enigszins oppervlakkig zal zijn. Maar het feit dat de Duitsers een film konden maken die Hitler belachelijk maakte, toonde mij dat er iets in de collectieve psyche is gebeurd, zij hadden zich ervan gedistantieerd. En dat vormt een onderdeel van wat een natie doet wanneer er openlijk wordt gesproken over iets waar zij afstand van kunnen nemen. Dan is het ineens niet zo belangrijk meer en heeft het de mensen niet meer zo in de greep als wanneer ze het met zich blijven meedragen.

En er moet volgens mij ook in alle voormalige landen van de Sovjet-Unie en het Warschaupact gesproken worden over de manier waarop ze naar Rusland en de Russen kijken. Het maakt niet uit hoe je over het Russische volk denkt, maar ik begrijp dat er mensen zijn die zich heel erg gekwetst voelen door wat er werd gedaan. Maar het besef moet ontstaan dat wij, totdat ze worden vergeven, niet vrij zullen zijn en dat is iets wat de spirituele mensen als eerste kunnen begrijpen en die kunnen het dan geleidelijk aan naar beneden laten doorsijpelen.

Vraag: Is het oké als wij ons alleen op invocaties en decreten concentreren?

Ja, in het begin moet je gewoon de oproepen doen, maar als jij je vanbinnen aangezet voelt, dan moet je dit natuurlijk doen; doe wat je kunt in jouw land, maar dit is niet iets wat je in gedachten moet beslissen en jezelf dwingen om te doen. Dat is een vorm van in het algemeen denken dat, omdat ik dit in het verleden bij organisaties van geascendeerde meesters heb gezien, waarin men, de mensen zichzelf dwongen om dit te doen en dit is wat de geascendeerde meesters het ‘zendelingensyndroom’ zouden noemen dat je bij alle spirituele en religieuze organisaties ziet: dat je eropuit moet trekken en iedereen bekeren. En daar gaat het niet om; je moet je niet gedwongen voelen om iets te doen; het moet spontaan vanbinnen uit gebeuren. Maar het is een kwestie van de visie voor ogen hebben dat de mensen in de samenleving die in de positie zijn om dit te doen, het ineens door hebben, zich afstemmen op het idee van de meesters, zoals Jezus net heeft gezegd: het Omega-aspect dat zij ideeën uitbrengen en dit zijn de gevoeligste mensen. Maar je roept op dat zij hiervan los gesneden worden, zodat ze het kunnen begrijpen. Een journalist of een schrijver besluit misschien ineens om een boek te schrijven over wat er in Polen is gebeurd tijdens de communistische periode waar niemand over heeft durven te schrijven, maar die de achtergrond kent, de kennis heeft waardoor hij zich kan afstemmen op iets wat de geascendeerde meesters naar buiten willen brengen. En wij hoeven niet altijd degenen te zijn die dat doen, omdat ook andere mensen in die positie kunnen zitten. En ik denk dat veel studenten van geascendeerde meesters, net als ik toen ik jonger was, een bepaalde druk hebben gevoeld om dat te doen. Maar wanneer je dat doet met het gevoel van druk, dan werkt het nooit, omdat het altijd kunstmatig wordt. Je dwingt jezelf om iets te doen waar jij nog niet aan toe bent en andere mensen het gevoel krijgen dat jij hen dwingt en dat werkt uiteindelijk gewoon niet goed.