De verandering in de laatste leringen

Vraag: Ik heb het gevoel dat de dictaten die de laatste paar jaar door de meesters zijn gegeven, zijn veranderd. Zij concentreren zich bijvoorbeeld op specifieke onderwerpen die alleen voor avatars bestemd zijn. Zij zijn minder inspirerend geworden en gaan specifieker op onderwerpen in. Is dit mijn waarnemingsfilter of hebben de meesters inderdaad hun aanpak veranderd?

Antwoord van Geascendeerde Meester Moeder Maria, 2018 – Estland:

Beide, mijn geliefde. Wij hebben onze aanpak veranderd, omdat wij besloten hebben om die leringen speciaal voor avatars uit te brengen. Vanzelfsprekend zullen er ook studenten van vroeger zijn die het gevoel hebben dat dit niet op hen van toepassing is, hetzij omdat zij geen avatar zijn of omdat ze nog niet toe zijn om te beginnen aan iets wat zo ernstig is als hun geboortetrauma. Er zijn mensen die het boek ‘Mijn levens met’ afwijzen, eenvoudig omdat zij niet zo diep in hun psyche willen graven of daaraan toe zijn. Zij zijn bang dat zij worden overweldigd door het geboortetrauma. Daarom hebben we al die veilige hulpmiddelen gegeven die geleidelijk aan hun werk doen, zodat zij het geboortetrauma kunnen afhandelen zonder er door overweldigd te raken. Maar als mensen dit niet geloven, dan hebben zij als enige optie dat zij de waarde van het boek gaan ontkennen om voor zichzelf te verdedigen waarom zij niet met dit trauma aan de slag hoeven te gaan.

Als jij tot de oorspronkelijke bewoners van de aarde behoort, dan zou je ook heel goed het gevoel kunnen hebben dat die leringen niet voor jou zijn. Maar zoals we ook hebben gezegd, hebben de oorspronkelijke bewoners van de aarde hetzelfde probleem. Je bent blootgesteld aan de gevallen wezens, als gevolg daarvan heb je bepaalde gescheiden zelven geschapen, en het proces om het gescheiden zelf kwijt te raken, is hetzelfde voor een avatar als een bewoner van de aarde. De leringen gelden dus eigenlijk voor iedereen.

Het is duidelijk dat wij in zekere zin onze aanpak hebben veranderd, omdat het belangrijkste kenmerk van het boek ‘Mijn levens met’ is dat wij vroeger onze leringen probeerden aan te passen aan specifieke groepen mensen die wij toe achtten aan een specifieke lering of een specifieke aanpak. Met het boek ‘Mijn levens met’ worden bij wijze van spreken alle waarschuwingen in de wind geslagen, zoals in het gezegde staat. Wij zeggen dus dat wij op een heel rechtstreekse, nuchtere manier de waarheid moeten vertellen en de mensen daarop te laten reageren zoals zij willen. Het boek is voor zoveel verschillende mensen bedoeld dat je niet al te gevoelig kunt omgaan met afzonderlijke groepen. Wij moeten dus een ingecalculeerd risico nemen dat sommigen die verandering niet willen doorvoeren.

In zekere zin zou je kunnen zeggen dat wij hebben besloten om gewoon naar een hoger niveau te gaan waarop wij een lering geven aan mensen die een bepaalde openheid hebben bereikt, de bereidheid om naar zichzelf te kijken. Als je niet naar jezelf wilt kijken, dan vind je het misschien moeilijk om met die leringen om te gaan. Je vindt ze misschien ‘minder inspirerend’, zoals in de vraag werd gezegd, maar je moet ook in ogenschouw nemen dat er momenten in het proces van progressieve openbaringen komen waarop wij een bepaald plateau hebben bereikt. Wij hebben leringen gegeven aan mensen met een lager bewustzijnsniveau en op een bepaald niveau. Wij hebben genoeg leringen gegeven om de mensen dat niveau te laten transcenderen en dan heeft het eigenlijk geen zin om steeds meer details te geven, omdat mensen al genoeg kunnen doen om dat niveau te transcenderen. Zij hebben wat ze nodig hebben.

De vraag is dus: “Stoppen we dan met progressieve openbaringen? Blijven we leringen geven aan dat niveau, door steeds meer details te geven?” of zeggen we gewoon: “Nu hebben we een boodschapper die zijn geest kan verruimen en op een hoger niveau kan stappen, dus zullen we daar gebruik van maken. Als we dan tijdens dat proces een paar studenten verliezen, moeten we dat accepteren, maar we kunnen dan natuurlijk veel meer verschillende studenten helpen.” Dat hebben we gedaan met de leringen, niet alleen in het boek ‘Mijn levens met’, maar in principe ook met de leringen die we de laatste paar jaar hebben gegeven. Je moet bereid zijn om naar jezelf te kijken.

Als je terugkijkt op vroegere organisaties van geascendeerde meesters, dan zie je dat veel studenten zich concentreerden op decreten opzeggen om de wereld te veranderen, dat zij dit in wezen als excuus gebruikten om niet naar hun eigen psychologische problemen te kijken. Wanneer wij tegen hen zeiden dat zij naar hun eigen psychologische problemen moesten kijken, dan deden ze dat niet omdat zij dit konden rechtvaardigen door te zeggen: “Het was zo belangrijk om decreten op te zeggen voor de omstandigheden op de wereld omdat er anders bepaalde rampen zouden kunnen gebeuren.” Zoals net werd gezegd, als je besluit om tegen de gevallen wezens te strijden, dan kun je vele levens blijven strijden. Als je dus beslist dat je decreten moet opzeggen om de wereldomstandigheden te veranderen en geen tijd hebt om naar je eigen psychologische problemen te kijken, dan kun je hier nog heel lang mee door blijven gaan. En dan komt het erop neer dat onze leringen een excuus worden voor mensen die niet naar hun eigen psychologische problemen willen kijken. Dit verhindert dat zij de vooruitgang boeken die ze hadden kunnen maken, de vorderingen die zij wilden maken volgens hun Goddelijke plan.