Jezelf accepteren zoals je bent

Vraag: Jezelf accepteren schijnt één ding te zijn – is van jezelf houden een stap verder?

Antwoord van Kim Michaels op een conferentie in Nederland:

Ik weet het niet, misschien zijn het op een bepaalde manier twee kanten van dezelfde medaille. Maar ja, ik denk wel dat het zo is. Omdat ik denk dat er meer weerstand op de planeet is tegen het liefhebben van jezelf. Ik wilde zeggen dat het al een tijdje geleden is dat ik tot het besef kwam dat ik mezelf niet kon accepteren en daarna ben ik daaraan gaan werken. Maar zelfs nadat ik dat had gedaan, hield ik nog niet zo van mezelf als na die omslag van laatst.

Vraag: Dus dat is de eerste stap?

Kim: Voor mij in ieder geval wel, ja. Ik denk dat ik nog bezig was met het accepteren van mezelf, ik accepteerde dat ik bezig was met het proces van groei en dat het oké was. Met andere woorden, ik hoef niet perfect te zijn. Maar het was ook in een periode waarin ik met onvoorwaardelijke liefde bezig was, omdat ik die had ervaren. Maar het duurde even voordat ik echt kon accepteren dat ik onvoorwaardelijke liefde waard was. Ik dacht dat ik moest voldoen aan bepaalde voorwaarden om onvoorwaardelijke liefde te kunnen ontvangen. Pas toen het kwartje viel hoe belachelijk dit was, kon ik mezelf accepteren. Maar dat was nog steeds niet hetzelfde als van mezelf houden, omdat ik nog steeds dacht dat ik die liefde van God ontving.

Commentaar: Ik vind het wel een beetje gevaarlijk om te zeggen dat ik het waard ben. Ik denk dan dat mijn ego dat zegt, dat hij zegt ik onvoorwaardelijke liefde waard ben.

Kim: Ja, en vele jaren was mijn belangrijkste reden om mijzelf niet te willen accepteren of van mezelf te houden – of toe te geven dat ik een goed mens was, of dat ik iets bereikt had en enige kennis bezat en enig meesterschap op het pad had – was dat ik niet hoogmoedig wilde worden. Omdat ik mij heel erg bewust was van hoogmoed, en dat het een val op het pad is waar je heel gemakkelijk in kunt tuimelen. Je kunt erin vallen tot aan het moment dat je ascendeert, weet je. Je kunt hoogmoedig over iets zijn. Dus het is goed om dat in je achterhoofd te houden.

Maar aan de andere kant realiseerde ik me ook dat als jij je er zo van bewust bent dat je hoogmoed moet proberen te vermijden, dit ook een val wordt, omdat je er van wegrent. Als jij niet jezelf durft te erkennen en te accepteren, omdat je bang bent om hoogmoedig te worden, dan houd je jezelf ook op een laag niveau, haal jij jezelf ook naar beneden. Het lijkt er dus op dat jij jezelf naar beneden moet halen om te voorkomen dat je hoogmoedig wordt. Dat deed ik dus: Ik haalde mezelf naar beneden en durfde niet toe te geven dat ik een goed mens ben, dat ik een acceptabel persoon ben.

Ik heb dat altijd gehad in mijn leven: ik word mij bewust van een bepaald probleem en dan is er een bepaalde uitspraak die mij ineens helpt. Dus op een bepaald moment ontving ik de uitspraak: “Er is niets mis met mij”, en ik herhaalde dat. Het werd mijn mantra. Ik heb er heel lang op gemediteerd voor ik het echt kon integreren en accepteren. Dat was nog steeds niet helemaal hetzelfde als mijzelf accepteren zoals ik ben. Maar het was een noodzakelijke stap dat ik niet in gebreke bleef of tekortschoot, dat er niets mis was met mij als wezen. Daarna komt het accepteren van het positieve dat je bent, en daarna komt het houden daarvan.

Wat is houden van? Het is vergroten. Je vergroot waar je van houdt, dus als je van jezelf houdt, vergroot je de goddelijke individualiteit die God je heeft gegeven. Als je dat niet doet, haal je de goddelijke individualiteit die God je heeft gegeven naar beneden.

Commentaar: Het is een heel smalle scheidslijn.