De Onderdrukking van Creativiteit transcenderen

 

ONDERWERPEN: Het communisme werd aan de Russen opgedrongen – Het communisme doet geen beroep op de menselijke natuur – Hoe de elite domineert – Wat het psychologisch kost om je te onderwerpen – De onderdrukking van creativiteit – De creatieve elite – Waarom het communisme mislukt is – De natuurlijke creativiteit herstellen – Creativiteit en het zakenleven – Creativiteit en basale menselijkheid – Christusonderscheid onderdrukken – Het einde van het tijdperk van ideologieën

Geascendeerde Meester Saint Germain, 2 december 2017 – Tallinn, Estland

IK BEN de Geascendeerde Meester Saint Germain. Met veel vreugde spreek ik jullie vandaag toe, vol vreugde zie ik dat jullie hebben willen samenkomen op deze plaats, op dit deel van de wereld, dat in enigszins onnauwkeurige woorden Oost-Europa kan worden genoemd.

Mijn geliefden, in deze toespraak wil ik mentaal een stap terugdoen, en kijken naar dit gebied, Oost-Europa, dat zo vele jaren onder het communisme viel, of die naties nu een deel van de Sovjet-Unie waren of bij het Warschaupact hoorden en jullie eenvoudig wat gedachten en ideeën te geven over hoe ik naar dit deel van de wereld kijk en wat er in de toekomst zou kunnen gebeuren, om Oost-Europa dichter bij een Gouden Eeuw, en in de Gouden Eeuw, te brengen.

Het communisme werd aan de Russen opgedrongen
Laat ik beginnen met een eenvoudige observatie. Wij kunnen observeren dat veel van de naties, in feite de meeste naties in Oost-Europa, ervoor hebben gekozen om deel uit te maken van de NATO. Anderen hebben er ook voor gekozen om deel uit te maken van de Europese Unie en wat voor signalen zijn dat? Welnu, op een bepaalde manier geeft dat het signaal af dat jullie zeggen dat je bevrijd wilt zijn van de Russische dominantie.

Natuurlijk werden veel naties, ik zou zelfs kunnen zeggen alle naties die door de Sovjet-Unie werden
overheerst, niet vrijwillig overheerst. Zij hebben er niet vrijwillig voor gekozen om bij de Sovjet-Unie, of het Warschaupact, te horen, maar dit kwam gedeeltelijk omdat zij door Rusland onder Stalin daartoe werden gedwongen, maar gedeeltelijk ook omdat zij niet het gevoel hadden dat er hulp uit het westen zou komen. Zij hadden het gevoel dat ze, spreekwoordelijk, ‘tussen twee vuren inzaten’. Zij zagen geen enkele manier om daaraan te ontsnappen en daarom kozen ze ervoor om zich te onderwerpen om een bepaalde continuïteit in het bestaan van hun natie en de mensen die er woonden, te handhaven.

Het feit dat die naties ervoor hebben gekozen om een streep te trekken door allianties met het westen aan te gaan, toont aan dat er een bepaald verlangen bestaat om van die dominantie bevrijd te zijn die je vanzelfsprekend met Rusland en het Russische volk associeert. Ik zou echter nog een stap verder willen gaan, omdat een van de dingen die Oost-Europa echt zou kunnen helpen om het Gouden Eeuwbewustzijn te krijgen, zou zijn dat ze een betere analyse en begrip krijgen van wat er eigenlijk is gebeurd met de Sovjet-Unie.

Het spreekt voor zich dat jij, als je in Oost-Europa bent, het gevoel hebt dat je hiertoe gedwongen werd door het stalinistische Rusland. Als je bereid bent om een stapje achteruit te doen, zou je eens kunnen nadenken over: “Werden de Russen ook tot het communisme gedwongen?” Dan zou je natuurlijk zien, zoals veel mensen zich al realiseren, dat het Russische volk inderdaad werd gedwongen. Voor de bolsjewistische revolutie was er helemaal geen meerderheid bij de Russische bevolking die een communistische natie wilde. Zij wilden een hogere levensstandaard, maar er waren maar heel, heel weinig mensen die geloofden dat zij dit met het communisme voor elkaar konden krijgen.

Het communisme doet geen beroep op de menselijke natuur
Je kunt zien dat in bijna elke natie die communistisch is geworden, dit altijd door een gewelddadige revolutie is gebeurd en de simpele reden is dat het communisme de menselijke natuur niet aanspreekt. Daarom kan dit niet door een vrije keuze tot stand komen. Daar is dwang voor nodig.

We kunnen natuurlijk de elementen van de communistische filosofie, de marxistische filosofie, analyseren en de aparte elementen gaan bekijken en zien wat er tegen de menselijke natuur ingaat, hoe er geweld wordt gebruikt. Wij hebben hier al op gewezen, maar ik wil nu geen diepere analyse maken, hoewel mensen die de expertise hebben, dat zeker kunnen en het zou waardevol zijn om hier een discussie, een open discussie, over te hebben. Waar ik mij op wil focussen, is dat als wij nog een stap terugdoen, zouden kunnen zeggen dat het hier eigenlijk niet over het communisme gaat. Wij kunnen inzien dat het communisme slechts een werktuig was om een kleine elite eerst de Russische natie en daarna vele andere naties te laten onderdrukken. Dit kan ertoe leiden dat wij gaan nadenken over: “Wie zijn die mensen, wat voor krachten zijn dat?”

Dan kunnen we (jullie als de spirituele mensen) natuurlijk zien dat dit de gevallen wezens zijn, maar ik wil algemenere, universelere termen gebruiken. Ik stel me natuurlijk niet voor dat de naties in Oost-Europa de leringen van de geascendeerde meesters officieel beginnen te erkennen. Zoals ik eerder dit jaar heb gezegd, is het mogelijk om veel van onze ideeën in universelere termen naar buiten te brengen. Ik zie wel dat er naties in Oost-Europa zijn die absoluut zouden kunnen beginnen aan een discussie of die schrijvers en journalisten hebben die schrijven over het feit dat er in de geschiedenis de neiging lijkt te bestaan dat een kleine elite de bevolking domineert. Daarna kunnen we natuurlijk begrijpen dat we niet kunnen toestaan dat een kleine elite de bevolking overheerst om een democratische samenleving te laten functioneren. Dan kunnen we beginnen na te denken over hoe een machtselite de bevolking kan domineren. Hoe is het mogelijk dat een paar mensen, een klein percentage van de bevolking de overgrote meerderheid van de bevolking overheerst?

Hoe de elite domineert
Dan beginnen we te begrijpen dat zij dit niet helemaal met dwang voor elkaar kunnen krijgen. Je zou kunnen zeggen dat Stalin een heel apparaat had dat bereid was op iedereen te jagen en te doden of naar Siberië te brengen die tegen zijn regering was. Ja, maar hoe kon hij dat apparaat vormen? Had hij persoonlijk de macht om alle mensen te doden binnen zijn machtsapparaat als ze hem niet gehoorzaamden? Dwong hij hen, met geweld, hiertoe?

Dan zie je dat er nog nooit een leider is geweest die de mensen met grof fysiek geweld kon regeren. Er was altijd een bepaalde denkwijze, een bepaald bewustzijn, en de leider was in veel gevallen niet de bedenker van die denkwijze, dit bewustzijn. Hij profiteerde er gewoon van en gebruikte dat om aan de macht te komen.

Je ziet dat Stalin in Rusland natuurlijk op geen enkele manier een intellectuele reus was en dat hij niet die denkwijze, dat bewustzijn, heeft geschapen. Lenin was een van de architecten, maar dat ging natuurlijk helemaal terug tot Marx. Je kunt zien dat overal waar een dictatoriale regering is, of een regering door een elite, er een soort laag is. Het kan een ideologie zijn, een religie, andere dingen, maar er is altijd een stel overtuigingen, een bepaald bewustzijn en een aantal mensen accepteren dit bewustzijn en worden zo het werktuig om dit bewustzijn aan de rest van de bevolking op te dringen.

Nogmaals, het zou de moeite waard kunnen zijn om een analyse te maken van waarom mensen dit accepteren. Wat was het mechanisme dat er bijvoorbeeld voor zorgde dat een paar mensen, laten we zeggen in de natie Estland, of Polen, of Roemenië, deel wilden uitmaken van het partijapparaat en bereid waren hun eigen landgenoten te arresteren, executeren, martelen of naar Siberië te transporteren? Dit zou een waardevolle analyse zijn, maar nogmaals ik ga hier nu niet op in, omdat ik naar het echte onderwerp toe wil dat ik aan de orde wil stellen. Ondanks de hoeveelheid fysiek geweld die Stalin en zijn handlangers gebruikten of wilden gebruiken, was het niet alleen de fysieke kracht die voor de onderdrukking van de naties van Oost-Europa zorgden. Er kwam een moment waarop het overgrote deel van de bevolking accepteerde dat het onvermijdelijk was dat zij door de sovjets werden overheerst en zich eraan onderwierpen.

Mijn geliefden, het is niet mijn intentie om iemand iets kwalijk te nemen, omdat hij dit heeft gedaan. Er was praktisch gezien niet echt een manier voor de naties in Oost-Europa om tegenstand tegen de overheersing door de sovjets te bieden, omdat het westen er niet aan toe was om hen te steunen. Zij wilden geen oorlog tegen Rusland gaan voeren en dus kun je het niemand kwalijk nemen. We realiseren ons alleen het feit dat achter de overheersing door de sovjets van Oost-Europa, een algemene neiging zat die het communisme overstijgt en die ik elitarisme heb genoemd. Achter het elitarisme en die vele voorbeelden die wij al in de geschiedenis hebben gezien en tegenwoordig nog steeds zien, zit een bepaalde bewustzijnsstaat. Er komt een moment waarop het overgrote deel van de bevolking zich aan die bewustzijnsstaat onderwerpt.

Wat het psychologisch kost om je te onderwerpen
Je zegt misschien: “Maar velen van ons, hebben ons alleen maar voor het oog aan het communisme onderworpen. Wij deden de praktische dingen die wij moesten doen om in onze landen te wonen en wij dachten wat wij wilden vanbinnen.” Nu moet je meer onderscheid maken. Veel mensen die onder het communistische juk zaten, denken natuurlijk dingen die niet acceptabel waren voor het regime, de partijlijn. Ik wijs je erop dat jij je niet fysiek aan een kracht van buitenaf kunt onderwerpen zonder dat dit een psychologisch effect op je heeft. Het is niet zo dat jij, in gedachten, de doctrines van het communisme accepteert. Het ligt subtieler, omdat er bepaalde psychologische mechanismen mee gaan spelen. Opnieuw, ik neem je niets kwalijk.

Ik wil dat je begrijpt dat de menselijke natuur een overlevingsmechanisme heeft. De meeste mensen bezitten het gevoel dat wij fysiek zolang mogelijk moeten overleven. Zij zijn zich daar misschien niet duidelijk bewust van, maar dit heet in de volksmond instinct. Dat je het moet overleven is iets wat zelfs in je fysieke lichaam zit ingebouwd, maar ook in je vier lagere lichamen. Daarom konden mensen zelfs de concentratiekampen overleven, of het nu nazikampen of sovjetkampen waren, omdat je die drive hebt om te overleven. Je moet herkennen dat een deel van dit overlevingsmechanisme ervoor zorgt dat jij je onderwerpt aan bepaalde, omstandigheden op de wereld buiten jou, die je normaal nooit zou accepteren, maar om het fysiek te overleven, onderwerp jij je aan die externe omstandigheden.

Maar nogmaals, geen schuld. Dit is eenvoudig een ingebouwd overlevingsmechanisme dat in jullie fysieke lichaam zit geprogrammeerd. Alles wat ik nu vraag, is dat mensen een stap achteruit willen doen en zeggen: “Toen onze natie fysiek werd onderworpen aan de overheersing door de sovjets, was dat een uiting van ons basale overlevingsmechanisme. Wij moesten dit wel doen, wij hebben het gedaan, maar wij hebben tot dusver niet herkend dat hier een psychologische prijs voor betaald moest worden. Het was nodig om het fysiek te overleven, maar het koste psychologisch iets, omdat wij om het fysiek te overleven, een aantal van onze innerlijke psychologische drives, verlangens en natuurlijke behoeften moesten onderdrukken. Een van die dingen die wij moesten onderdrukken, was onze ingebouwde creativiteit.”

Er waren er nog veel meer, waaronder zoals we al hebben genoemd, de drive om het beter te doen en een directe beloning voor onze prestaties te krijgen. Het gevoel dat het leven een kans is en dat je hier bent om iets te doen, maar dat het niet kan vanwege die fysieke omstandigheden. Nu is dit niet zo heel erg verschrikkelijk of een fenomeen dat je alleen in communistische landen vindt. In veel landen zijn er situaties waarin de mensen een paar van hun innerlijke verlangens of hun hogere wensen opzij hebben moeten zetten, omdat zij niet in de goede omstandigheden waren. Armoede bijvoorbeeld is een van de krachtigste en verraderlijkste manieren om de mensen te onderdrukken. Dit is eigenlijk, in psychologische zin, erger dan de onderdrukking door het communisme en de dreiging om gedood te worden.

De onderdrukking van creativiteit
Ik wijs er alleen maar op dat alle mensen, alle naties, perioden kunnen hebben, waarin er bepaalde fysieke, omstandigheden op de wereld zijn, waardoor de mensen hun innerlijke verlangens, hun drives, hun gevoelens over waar het in het leven om gaat, opzij moesten zeten. Het zou een belangrijke stap vooruit zijn als de naties van Oost-Europa dit zouden herkennen en als de meest creatieve mensen hierover begonnen te discussiëren, over te schrijven, over na te denken en te analyseren wat er eigenlijk is gebeurd: “Wat hebben wij in onszelf als volk onderdrukt tijdens die om en nabij vijftig jaar van bezetting door de sovjets?”

Het zou ook heel waardevol zijn als de meest creatieve mensen in Rusland over hetzelfde zouden discussiëren voor Rusland, maar wij hebben het nu over Oost-Europa. Het belangrijkste wat ik hier wil aansnijden, is dat jij, wanneer jij je fysiek aan een onderdrukkend regime onderwerpt, zoals het communisme van Stalin, onderbewust zegt: “Mijn fysieke overleving is belangrijker dan mij creatief uiten, dus als de regering, het systeem, waar ik in zit, geen creatieve expressie toestaat, moet ik mijn creatieve drang onderdrukken.”

Hebben alle mensen een creatieve drang? Nee, niet in die zin als ik het woord ‘creatieve drang’ nu gebruik. In alle landen wil een bepaald deel van de bevolking eenvoudig een comfortabel, veilig leven leiden, hoe zij dat ook invullen met hun achtergrond en cultuur. Je kunt in elke natie in Oost-Europa zien dat een bepaald percentage van de bevolking gewoon veiligheid, een veilige levensstijl wilde. Dit waren de mensen die zich als eersten aan de communistische regering onderwierpen.

In sommige gevallen waren de communistische regels niet veel erger dan zij tevoren hadden. Niettemin is er een bepaald percentage van de bevolking (en dat varieert van natie tot natie en dus zal ik hier geen aantallen noemen) dat geen creatieve drang bezit. Die willen er gewoon een wat zij een comfortabele levensstijl vinden, op nahouden en de status-quo handhaven. De status-quo handhaven is belangrijker voor hen dan hun leven verbeteren.

Als je nu naar een samenleving kijkt, dan zie je dat je dit soort mensen (met die houding) in alle lagen van de samenleving zitten. Wij hebben het nu niet over de armste mensen of de arbeiders. Er kunnen ook mensen onder de rijken of de politieke elite zitten die dat net zo voelen: De status-quo is belangrijker dan verbeteringen, want je weet wat je hebt en wat je misschien kunt krijgen, kan in potentie slechter zijn dan wat je hebt. Zo voelen die mensen zich en daarom zeg ik dat zij geen creatieve drive hebben.

In iedere natie is dat een bepaald percentage van de bevolking en in de meeste naties van Oost-Europa was dit (ten tijde van de communistische overname) de meerderheid. Dit zijn de mensen die de basale creatieve drive hebben om bereid te zijn een poging te wagen, zolang ze maar zien dat ze een grotere beloning krijgen naarmate ze harder werken. Als je een inspanning levert en daarvoor wordt beloond, dan ben je bereid om die inspanning tot in het oneindige te leveren. Voor de meeste mensen betekent dit niet dat zij tot in het oneindige een prestatie leveren en als miljardair eindigen. Het betekent dat ze bereid zijn om harder te werken om een beter leven te krijgen dan hun ouders, maar er komt meestal een tijd waarin ze het gevoel krijgen: “Nu, wij hebben onze doelen bereikt en onze dromen zijn uitgekomen en nu willen we een comfortabel leven.”

De creatieve elite
Dan is er ook nog een bepaald deel van de bevolking dat een sterkere drive bezit. Dit is gewoonlijk een kleiner percentage. Zij hebben een sterkere creatieve drive die zich nog steeds richt op een inspanning en een beloning. Zij willen een prestatie leveren en daar een beloning voor krijgen en zij willen er alles voor doen, als ze de beloning hoog genoeg vinden. Dit zijn de mensen die in een westers land de financiële, economische, zakenelite worden. Dit zijn de mensen die tot in het extreme doorgaan, zoals Bill Gates of John D. Rockefellers, die hun bedrijf tot in het oneindige uitbreiden en nooit genoeg kunnen verdienen. Dit is nog steeds een uitdrukkingsvorm van de creatieve drive. Die is natuurlijk uit evenwicht, maar wel de basale creatieve drive: lever een inspanning, ontvang een beloning.

Dit soort mensen werden natuurlijk tijdens het communisme helemaal onderdrukt, tenzij ze aan het partijapparaat mee gingen doen. Dan konden zij wel enigszins een beloning krijgen, hetzij door betere materiële omstandigheden of meer gevoel van macht. Je moet herkennen dat bij een aantal van die mensen, hun creatieve drive zo onevenwichtig was geworden dat hun creatieve drive pas tevreden is als zij een gevoel van macht hebben. Dit heeft ervoor gezorgd dat een paar mensen zich niet alleen aan het politieke apparaat onderwierpen, maar er deel van werden.

Van wat er dan nog overblijft, zou je in zekere zin de creatieve mensen kunnen noemen, die de grootste drang hebben om zich creatief te uiten, en die is dat zij het verlangen hebben om creativiteit tot uiting te brengen, maar die is niet totaal op zichzelf gericht. Zij beseffen dat creativiteit gaat over nieuwe ideeën naar buiten brengen die de samenleving helpen evolueren en groeien. Dit waren natuurlijk de mensen die het ergst werden onderdrukt, of zelfs gedood, of gedeporteerd tijdens de communistische regering. Het communisme heeft geen plaats voor dat soort mensen, tenzij die zich in zeldzame momenten willen onderwerpen en een vorm van kunst kunnen scheppen die het systeem kan waarderen. In de meeste gevallen zijn de mensen die dit soort kunst maken niet de echt creatieve mensen; dit zijn mensen die gewoon een andere manier vinden om voordeel uit het systeem te halen en er een vrije levensstijl uit te halen door de soort schilderijen te maken die de partij wil dat er gemaakt worden, of beeldhouwwerken van Lenin op een manier die de partij kan goedkeuren.

Ik heb het nu over de echt creatieve mensen die hun creativiteit heel gemakkelijk op het punt kunnen brengen waarop dit niet egocentrisch is. Zij doen het niet om geld te verdienen, zij doen het niet om beroemd te worden, in ieder geval niet alleen maar daarvoor. Zij doen dit omdat het een uitdrukkingsvorm is van wie zij zijn. Dit is de reden dat er in de nieuwe invocatie aan Astrea oproepen worden gedaan om de creatieve mensen los te snijden, omdat dit de mensen zijn die de samenleving vooruit stuwen.

Wanneer ik het heb over creatieve mensen, heb je misschien het stereotype beeld van een schilder in gedachten, die met zijn palet, lang haar en een baard en de ietwat informele kledingstijl van een bohemien een schilderij op een doek schildert, of een beeldhouwer die op een stuk steen aan het beitelen is. Hier heb ik het niet over. Er zijn, in feite, schilders en beeldhouwers die niet erg creatief zijn. Ik heb het nu over mensen die in bepaalde gevallen ontevreden zijn over de status-quo, maar die in andere gevallen niet eens worden gedreven door ontevredenheid. Zij hebben gewoon die innerlijke drijfveer om altijd de omstandigheden te verbeteren, om iets altijd beter te doen, naar elk aspect van het leven te kijken en te zeggen: “Hoe kunnen we dit verbeteren?”

Om je een heel basaal voorbeeld te geven, mijn geliefden, er was iemand die met het idee van toiletpapier kwam. Dit was een creatieve uitdrukkingsvorm, want het heeft iets heel erg verbeterd wat de mensen daarvoor deden. Je ziet dat veel alledaagse dingen die je als vanzelfsprekend beschouwt, door een creatieve inspanning zijn bewerkstelligd. Iemand keek naar een specifieke situatie (die de overgrote meerderheid van de bevolking als vanzelfsprekend beschouwde en die er niet over nadacht of het kon worden veranderd of dat dit moest worden veranderd) en die persoon zei: “Waarom doen we dit op deze manier?” Toen creëerde die persoon iets wat de essentie van creativiteit is: een opening in de geest, een stilte in gedachten. De persoon kon zich toen afstemmen op het rijk van de geascendeerde meesters en een idee uit ons rijk ontvangen over hoe je dingen zou kunnen verbeteren. Dit mijn geliefden, is de essentie van creativiteit.

Waarom het communisme mislukt is
Nu zijn de meeste mensen die dat door de tijd heen hebben gedaan, zich niet bewust van ons bestaan en nogmaals, ik zeg niet dat samenlevingen of creatieve mensen tegenwoordig zich van ons bestaan bewust moeten zijn. Je kunt natuurlijk meer een open deur worden voor nieuwe ideeën als jij je wel bewust bent van ons bestaan en bereid bent om je bewust op ons af te stemmen. Niettemin, waar ik het nu over heb, is dat het een geweldige, doorslaggevende, stap vooruit zou zijn als de naties in Oost-Europa zouden beginnen hiernaar te kijken en te zeggen: “Wat is er eigenlijk gebeurd, wat werd er tijdens het communistische tijdperk onderdrukt?” Een van de dingen die natuurlijk werden onderdrukt, is de basale, creatieve drang om een prestatie te leveren en een beloning te ontvangen, maar nog belangrijker, het was de hogere creatieve drijfveer om bepaalde toestanden te verbeteren.

Beseffen jullie wel mijn geliefden, dat we (op een bepaalde manier, vanuit een bepaald perspectief) kunnen zeggen dat de oorzaak van het instorten van de Sovjet-Unie juist de onderdrukking van die hogere creatieve drive was? Er was altijd een status-quo die door de partij werd goedgekeurd en er werd altijd aangenomen dat de status-quo die de partij had goedgekeurd of vastgesteld, de beste manier was of in ieder geval de manier waarop het moest. Als de partij dit eenmaal had gedaan (dat er een status-quo komt, zo doen we het, zo kunnen we het in een communistische samenleving doen) wat gebeurt er dan automatisch? Welnu, de mensen die in die samenleving leven, onderdrukken hun creatieve drive, zodat er niemand is die denkt: “Waarom doen we dit op deze manier, had het niet beter gekund?”

Degenen onder jullie die naar diverse landen zijn gereisd die deel uitmaakten van de Sovjet-Unie of het Warschaupact, hebben wel appartementengebouwen gezien, net zoals je hier in Estland ziet, die zijn gebouwd van grijsbruin beton. Als je er in bent geweest, weet je ook dat die heel slecht gebouwd zijn, dat er in feite geen geluidsisolatie is tussen de appartementen. Je kunt horen wat de mensen boven jou en onder jou doen, zelfs wat ze denken. Dit is natuurlijk een onderdeel van wat de partij wilde, omdat zij de mensen het gevoel wilden geven dat er zelfs wanneer ze gewoon in hun eigen huis waren, iemand meeluisterde. Ze hadden niet de vrijheid om zich te uiten. Je ziet dat dit soort appartementengebouwen overal in de Sovjet-Unie en in Rusland zijn.

Nogmaals, je kunt zeggen dat toen die gebouwen werden gebouwd, die op een bepaalde manier een verbetering waren van wat de mensen daarvoor hadden, maar de partij beschouwde ze als een geschikte woning voor de arbeiders van het Sovjetrijk. Daarom waren er geen creatieve mensen die hun bronnen gebruikten om te zeggen: “Zouden wij een betere manier van leven voor onze mensen kunnen bedenken, zouden we dit kunnen verbeteren?” In plaats daarvan zag je dat de mensen vonden dat ze maar boften en waren dankbaar, omdat zij zelfs maar een appartement hadden gekregen, en soms een buiging moesten maken naar de lokale partijleider om zelfs maar een plek te krijgen om te wonen. Zij woonden dertig, veertig, vijftig jaar in die appartementen zonder erover na te denken of ze verbeterd kon worden. Er zijn natuurlijk duizenden andere voorbeelden in de samenleving waarin je ziet dat er een bepaald ontwerp werd gemaakt en dat ontwerp werd steeds weer opnieuw herhaald en gehandhaafd. Als je naar het westen kijkt, waar je meer vrijheid had om creatieve ideeën te krijgen, zie je dat precies diezelfde dingen heel erg werden verbeterd binnen dat tijdskader, eenvoudig omdat er ruimte was om de mensen hun natuurlijke creativiteit te laten uiten.

De natuurlijke creativiteit herstellen
Waar ik heen wil, is natuurlijk dat het niet zo moeilijk voor de naties in Oost-Europa is om een omslag in de geest te maken en tot het besef te komen: “Wij hebben de wereld duidelijk gemaakt dat wij ons willen distantiëren van alles wat tijdens het Sovjet communisme aan ons is opgedrongen.” Maar het zou een geweldige vooruitgang zijn als wij ook konden beseffen: “Hiertoe werden we niet door Rusland gedwongen, en vooral de mensen in Rusland niet, omdat zij ook onder hetzelfde juk van de machtselite zaten. Maar de machtselite kon ons alleen maar onderdrukken door een bepaalde denkwijze en die denkwijze zorgde voor de onderdrukking van de natuurlijke creativiteit van de mensen. Als wij echt het Sovjetverleden achter ons willen laten, dan is het absoluut noodzakelijk dat wij bewust, vastberaden, een poging doen om de creativiteit te herstellen, de natuurlijke creativiteit die alle mensen bezitten. Dat houdt in dat wij naar onze samenleving moeten kijken, het politieke apparaat moeten bekijken, bekijken hoe onze economie en bedrijven functioneren, het schoolsysteem van universiteiten tot aan kleuterscholen toe. Wij moeten naar de media kijken en eenvoudig een vastberaden, bewuste poging doen om de creativiteit te herstellen en aan te moedigen.

Er zijn nog veel naties in Oost-Europa, en zoals je weet is Estland daar maar één van, waar het schoolsysteem nog heel erg door de Sovjettijd wordt beïnvloed. Je moet feiten leren en feiten onthouden en dit werd als een teken van intelligentie beschouwd. Welnu, het kan wel een teken van intelligentie zijn, maar geen teken van creativiteit. Een bepaald percentage studenten leert al tijdens hun schooljaren om hun creativiteit te onderdrukken om in het schoolsysteem te passen en goede cijfers te halen. Welnu, mijn geliefden, waarom zou een natie een schoolsysteem zoals dit in stand houden als ze zich van de Sovjet-Unie wil distantiëren? Het klopt niet met elkaar. Dit is maar één voorbeeld, maar er zijn vele, vele andere voorbeelden te vinden.

Hoe kijken jullie naar de regering? In veel van de Oost-Europese naties zitten mensen in de regering van tegenwoordig, maar die ook al in de regering of in bureaucratische posities tijdens het communisme zaten. Zij zitten daar nog steeds. Welnu, mijn geliefden, zij zijn niet openlijk communistisch meer, maar dat komt omdat zij er geen voordeel van hebben. Dit zijn helemaal niet wat je zou kunnen noemen ware idealisten; het zijn bureaucraten, het zijn politici die dit als baan hebben. Dit is hun manier om hun geld te verdienen en zij willen zich wel aanpassen aan elk systeem. Als dat het communisme is, dan passen zij zich aan en zeggen en doen de juiste dingen om in dat systeem te passen. Als het communisme valt, zullen ze de juiste dingen zeggen en doen om hun baan te houden.

Je moet gaan herkennen dat veel van die mensen tegenwoordig nog precies dezelfde manier van denken hebben als in de communistische tijd, en één voorbeeld hiervan is dat ze op een bepaalde manier naar de mensen kijken. Zij kijken naar: “Misschien hebben we nu een democratie en misschien mogen de mensen stemmen, maar de mensen zijn niet in staat, zij zijn niet capabel genoeg, om beslissingen te nemen die de samenleving aangaan. Zij weten het gewoon niet. Zij moeten worden geregeerd.” Dit is, nogmaals, de denkwijze die de creativiteit wil onderdrukken, omdat de politici en de bureaucraten die deze houding hebben, geen creatieve mensen zijn. Daarom willen zij per definitie de status-quo handhaven opdat zij hun baan kunnen houden. Dit betekent dat zij bang zijn voor creatieve mensen, want die kunnen iets onvoorspelbaars doen en dat vormt een bedreiging van de status-quo. Veel van die mensen hebben een negatieve houding ten opzichte van: ‘de mensen’. Dit is natuurlijk niet het Gouden Eeuwbewustzijn, dit kan een samenleving niet naar de Gouden Eeuw voeren, maar het kan die samenleving ook niet van het verleden bevrijden dat door de sovjets werd gedomineerd.

Op dezelfde manier zijn er mensen in de media die nog niet de houding hebben afgeschud dat de mensen alleen maar bepaalde dingen mogen weten, de dingen waar de mediaelite van beoordeelt wat voor hun bestwil is. Heeft Oost-Europa echt een vrije pers? Dat is de vraag waarover je moet discussiëren. Natuurlijk zou dat ook een vraag zijn die je in de meeste westerse landen ter discussie moet stellen, maar daar gaat het nu niet over.

Creativiteit en het zakenleven
Nogmaals, als je kijkt naar de zakenlieden van tegenwoordig in Oost-Europa dan kun je zien dat een bepaald percentage van de echt creatieve mensen de zakenwereld zijn ingegaan en daar is een eenvoudige reden voor. Toen het communisme viel, gingen de creatieve mensen op zoek naar een creatieve uitlaatklep. Zij gingen op zoek naar een gebied in de samenleving waar je het meest kon verbeteren, waar je dingen op nieuwe manieren kon doen. Zij zagen dat dit niet in het onderwijsstelsel kon, niet in de regering, niet in de bureaucratie, niet echt in de media (hoewel er daar in zekere mate wel een beetje ruimte was), en dat was in het zakenleven. Dus gingen veel creatieve mensen het bedrijfsleven in.

Helaas zijn veel van die mensen verleid door de filosofie van het zakendoen die in het westen is gaan domineren. Dit betekent dat zij egocentrisch zijn geworden en zich op zichzelf richten, waardoor zij zich alleen maar druk maken over zichzelf en hun bedrijf zoveel mogelijk geld te laten verdienen. Dit komt gedeeltelijk omdat zij niet zien hoe zij de samenleving kunnen laten profiteren van hun zakenkennis en creativiteit, omdat er geen openheid is. In sommige gevallen hebben ze nog niet dat niveau van persoonlijke ontwikkeling bereikt dat zij hun creativiteit op een altruïstisch niveau kunnen brengen.

In de meeste Oost-Europese naties heb je kleine groepjes zakenmensen die met hart en ziel het bedrijfsleven zijn ingegaan, die een aanspraak hebben gedaan op alle creativiteit die ze in zich hadden, alle drijfveren die ze hadden. Sommigen werden meer gemotiveerd door het verlangen naar een beloning dan de wens om creatief te zijn. Nu zijn ze zover dat er een zakengemeenschap is gegroeid, maar niemand (of slechts een heel paar mensen) begrijpt eigenlijk hoe je die groei in de zakengemeenschap over kunt brengen op de samenleving, zodat de andere gebieden van de samenleving ook kunnen groeien.

Hoe zou je de mensen die de creativiteit die in de zakenwereld hebben ontwikkeld op posities kunnen plaatsen waar zij hun creativiteit opnieuw zouden kunnen uiten op een manier waar de hele samenleving van mee kan profiteren? Dit zou een heel belangrijk onderwerp voor debat kunnen zijn: “Hoe kunnen wij dat doen? Hoe kunnen we de creativiteit in het bedrijfsleven integreren in andere domeinen van de samenleving, zodat die net zoveel kunnen groeien als het zakensegment?”

In dat verband zou het ook heel waardevol zijn als er een openlijker debat zou kunnen komen over: “Hoe willen we eigenlijk dat de zakenwereld in Oost-Europa functioneert? Met andere woorden, het is prima dat wij ons willen distantiëren van het communisme, maar betekent dat pad dan dat wij dan ook allemaal echte kapitalisten moeten worden? Betekent dit dat wij een mini Verenigde Staten moeten worden, waar het kapitalisme alles beheerst? Of kunnen we een meer humanitaire vorm vinden van een vrije economie waarin het niet alleen om winst gaat en waarin wij geen kleine groep mensen de volgende machtselite laten worden via de zakenwereld, zodat zij in zekere zin de volgende machtselite worden die de samenleving regeert en die de communistische partijelite vervangt die ons voorheen regeerde.”

Creativiteit en basale menselijkheid
In dat opzicht zou je misschien eens naar de Scandinavische landen kunnen kijken, waarin je een model hebt van de vrije onderneming, maar ook van een bepaalde welvaartsmaatschappij die berust op het gevoel dat zij alle mensen in de samenleving willen verheffen. Dit is weer een onderwerp waar over zou kunnen worden gesproken. Als jij je afvraagt hoe de Scandinavische landen die welvaartsmaatschappij hebben gevormd, dan komt dat omdat veel mensen in die landen herkennen dat alle mensen een basale menselijkheid bezitten, iets waar wij eerder dit jaar over hebben gesproken. Wanneer je contact maakt met de basale menselijkheid in jou, kun jij je met de basale menselijkheid in anderen verbinden.

Dan kun je begrijpen dat de beste manier om creativiteit tot uiting te brengen niet is dat je creatief bent met de bedoeling om jezelf te verrijken of beroemd te worden of je beter te voelen dan anderen. De beste manier om je creativiteit tot uiting te brengen is dat je de hele maatschappij probeert te verheffen, al het leven te verheffen. Dit geeft (in de landen waar dat zo is) een bepaald gevoel van: “We kunnen de mensen in ons land niet in armoede laten leven of zonder gezondheidszorg of welk probleem er ook maar is.”

Men heeft de wens, men is zich er sociaal van bewust, dat wij iedereen moeten verheffen, en dan zou je kunnen zeggen (het Scandinavische model bekijkend), vanuit een bepaald perspectief, dat niet alles van de communistische filosofie fout of onwaar was. Er zitten bepaalde aspecten aan de communistische filosofie die de mensen aanspreken, bijvoorbeeld de droom over een gelijkwaardiger samenleving waarin de mensen gelijke kansen krijgen, waarin ze samenwerken. Je ziet dat het communisme bepaalde idealen schept die een uitdrukkingsvorm waren van wat ik de basale menselijkheid noem.

Wanneer je eerlijk kijkt naar de communistische samenlevingen zie je dat eigenlijk geen één van die communistische samenleving die idealen heeft waargemaakt – in tegendeel. Daarom zou je naar Scandinavië kunnen kijken en dan zie je dat Scandinavië op die specifieke gebieden de idealen wel heeft gerealiseerd die door het communisme werden omarmd. Dit waren echter geen communistische, marxistische idealen. Het waren universele, humanitaire idealen.

Nu moet je naar jullie eigen samenlevingen kijken en iets heel, heel belangrijks herkennen. Ik heb gezegd dat het communisme de creativiteit heeft onderdrukt, maar het communisme onderdrukte ook de basale menselijkheid, het gevoel van basale menselijkheid. In de eerste plaats voegde die het element angst toe, en in de tweede plaats achterdocht, wantrouwen. Wie kan ik vertrouwen? Wat kan ik zeggen tegen iemand die ik niet ken, want die zou mij misschien kunnen aangeven bij de partijelite. Om vier uur ’s morgens zou er iemand op de deur kunnen kloppen. Dan krijg je een situatie waarin de mensen niet openlijk durven te praten, behalve misschien bij familieleden, maar nog veel meer mensen besloten toen om nooit over bepaalde dingen met anderen te spreken. Wanneer je een samenleving hebt die op angst wordt gebaseerd, gebaseerd op dit overlevingsmechanisme, dan kun je ook niet het gevoel van basale menselijkheid hebben dat alle mensen met elkaar verbindt.

Christusonderscheid onderdrukken
Je zou kunnen zeggen dat er een bepaald verlangen is om elkaar te helpen en bij elkaar te blijven, omdat jullie een onderdrukker hebben en elkaar helpen om in de samenleving verder te komen. Dit is niet hetzelfde als basale humaniteit, omdat basale humaniteit het verheffen van bewustzijn is. Je begint verder te kijken dan je bekrompen eigenbelang en erkent dat alle mensen iets gemeen hebben en dat er achter alle indelingen die je op aarde ziet, eenzijn bestaat, zoals wij al heel vaak hebben besproken. De Alpha en Omega, je zou kunnen zeggen dat de Alpha de creativiteit is die reikt naar nieuwe ideeën die werden onderdrukt toen de creativiteit werd onderdrukt. De Omega is het gevoel van eenheid en eenzijn op horizontaal vlak tussen de mensen hier op aarde en die werd net zo door het communisme onderdrukt.

Wanneer je dit herkent, kun je herkennen dat het Vader- en Moederelement twee zijden van een munt zijn, maar elk daarvan kan uit evenwicht raken. Ze worden in evenwicht gebracht door het element van de Zoon, het Christusbewustzijn. Nogmaals, het is nodig dat de Oost-Europese naties het Christusbewustzijn beginnen te erkennen, maar het kan wel waardevol zijn als zij zouden toegeven dat de meest creatieve mensen het vermogen hebben om vanbinnen te weten wat goed en niet goed is, wat waardevol is en wat niet, wat een hogere waarheid is en wat een lagere waarheid. Veel mensen hadden dit natuurlijk wel in de communistische tijd in die zin dat zij duidelijk voelden dat er iets niet klopte aan het communisme en dat het niet klopte hoe de samenleving functioneerde. Zij verlangden naar verbetering, naar vrijheid.

Je zou vandaag tot het besef kunnen komen dat een van de belangrijkste aspecten om een samenleving vooruitbrengen, is dat je de mensen toestaat om dit innerlijke gevoel over wat er moet veranderen, te uiten. Het is niet beslist een kwestie van wat er goed en fout gaat, maar het gevoel dat er iets moet veranderen. “Wij kunnen de dingen niet blijven doen zoals we ze altijd hebben gedaan. Wij moeten hogerop komen, ons er meer bewust van zijn en wij moeten ons verbeteren.” Dit mijn geliefden, is het element van de Christus, maar dat hoeft niet zo beschreven te worden.

Het einde van het tijdperk van ideologieën
Je kunt gewoon zeggen dat de mensen wel een idee hebben over wat goed is, wat creatief is, wat er moet veranderen en dit moet men herkennen. Dan kun je, zoals we ook in de invocatie zeggen, op het punt komen dat je herkent dat de instorting van de Sovjet-Unie, een teken was dat dit het eind van het tijdperk van ideologieën was – en ik bedoel ideologieën in ruime zin.

Dit kan een politieke ideologie zijn, het katholieke christendom of het protestantse christendom en het wetenschappelijk materialisme. Het gaf het eind van het tijdperk aan waarin je een kleine elite in de samenleving een gedachtesysteem, een ideologisch systeem, laat definiëren dat zegt: “Zo werkt het universum en daarom moeten de mensen zich zo gedragen en moet je de samenleving zo organiseren.” In plaats daarvan kun je een nieuwe aanpak hebben omdat je zegt: “In plaats van een idee over hoe het universum zou moeten werken, moeten we eens bekijken hoe het eigenlijk echt zit. In plaats van een ideologie over hoe de mensen zich moeten gedragen, gaan we op zoek naar mensen die innerlijk voelen wat de beste manier is en dat bij de mensen van binnenuit te laten komen in plaats van gedwongen te worden door een gezagsdrager in de buitenwereld.”

Mijn geliefden, als er één les was die de naties in Oost-Europa hadden kunnen leren van de vijftig jaar onderdrukking door de sovjets, zou dat dan niet zijn dat je genoeg hebt van onderdrukking door een kracht in de buitenwereld? Welnu, herken dan dat een kracht van buitenaf een bewustzijnsstaat is die je vertelt wat je moet doen en daarmee probeert jouw innerlijke gevoel te overheersen of te negeren wie jij bent en hoe jij je wilt uiten.

Met andere woorden, Oost-Europa zou binnen een paar decennia kunnen veranderen van een streek waarin geen ruimte is voor creativiteit in een streek waarin veel ruimte is voor creativiteit. Dit zou betekenen dat je meer vooruitgang boekt dan op een andere manier mogelijk is. Het zou betekenen dat Oost-Europa snel zou inhalen waar ze zou zijn geweest als ze niet door het communisme van de sovjets was onderdrukt. Het zou kunnen betekenen dat Oost-Europa veel West-Europese naties voorbij zou kunnen streven, die deze verandering niet kunnen doorvoeren. Natuurlijk zijn een aantal West-Europese naties hier ook mee bezig en zullen die verandering ondergaan, maar er zijn naties in Oost-Europa die heel snel verder zouden kunnen zijn dan de westerse naties en een veel geavanceerdere samenleving zouden kunnen manifesteren, zodat jullie niet meer hoeven te voelen dat jullie achterop zijn.

Waarom zijn jullie achter op het westen? Omdat er geen ruimte voor creativiteit is geweest. Hoe kom je dan voor te liggen op het westen? Door ruimte te scheppen voor creativiteit. Het is eigenlijk heel eenvoudig.

Ik bedank iedereen die hier is om de elektrodes te willen zijn om dit naar het collectieve bewustzijn van Oost-Europa te stralen. Het is wijd en zijd verbreid; het heeft mensen gewekt die op de punt van ontwaken zijn, maar die de sprong nog niet konden maken. Er zal een nieuw bewustzijn ontstaan, een nieuw gevoel dat er kansen zijn, onder een aantal van die creatieve mensen die het niet alleen af konden. Met het uitbrengen van mijn licht en jullie oproepen kunnen zij dat wel en de juiste plek vinden waar zij kunnen gaan uiten wie zij eigenlijk zijn.

Natuurlijk kijken we naar jullie, de spirituele mensen, om ook te uiten wie jullie zijn en uit te vinden: “Waar is mijn plek, waar is de plek waar ik mijn ingebouwde, mijn inherente creatieve drive tot uiting kan brengen?” Want waarom zijn jullie hier, mijn geliefden? Waarom zijn jullie spirituele mensen? Waarom staan jullie open voor een spirituele lering? Omdat jullie creatieve mensen zijn. Misschien heb je wel nooit de wens gehad om schilder, beeldhouwer, acteur of iets dergelijks te worden, maar je hebt het verlangen om nieuwe ideeën te begrijpen, anders was je hier niet en dat is de hogere definitie van creativiteit.

Hiermee bedank ik jullie omdat jullie naar deze lange verhandeling wilden luisteren. Die had veel waarde voor mij in mijn plannen voor de Gouden Eeuw en daarom schenk ik jullie mijn dankbaarheid en mijn liefde.