Wijsheid is een Vitale, Helende kracht

Geascendeerde Meester Lord Lanto, 18 april 2009

Wijsheid is het voornaamste, en krijg, bij alles wat je krijgt, inzicht. Ik kom jullie wijsheid geven. De naam die ik al eerder heb gebruikt, is Lanto, maar IK BEN MEER. Want zoals mijn geliefde broeder, MORE, heb ik ook elke specifieke manifestatie of vorm die ik ooit op aarde heb gehad, getranscendeerd.

Mijn doel is jullie mee te nemen in een meditatie. Terwijl je naar de muziek luistert die je naast mijn woorden hoort, ga je mee op de stroom van zowel de woorden als de muziek. Zie eens voor je in hoeveel maatschappijen wijsheid in boeken staat genoteerd, opgeslagen in stoffige en muffe bibliotheken. De mensen hebben gedacht dat zij om wijsheid te worden naar studiecentra moesten gaan, waar mannen deze boeken hebben verzameld die de wijsheid bevatten. Je moet je dan afzonderen en isoleren in deze tempels van studie, bij wijze van spreken, en die wijsheid van buitenaf verwerven.

Ik wil je graag uit de stoffige en muffe bibliotheken halen. Ga met mij mee, ga met mij mee op de stroom naar buiten terwijl ik de deuren opengooi en je uitnodig om met mij het heldere zonlicht in te gaan, waardoor jij je ineens realiseert dat, terwijl jij je ogen aan het boek vastgeplakt had, de lente is gekomen.

De vogels zingen, de bloemen bloeien – en verspreiden hun subtiele geur, die niet te heftig is, maar de zintuigen wel een nieuw gevoel van eerbied voor het wonder van het leven biedt, dat zich elk jaar herhaalt wanneer de bomen groen worden en de vogels zingen. Niet zoals de ‘wijzen’ zeggen dat ze zingen om een wijfje aan te trekken of hun territorium af te bakenen. Hoewel ze wel zingen om voor die biologische behoeften te zorgen, maar wat hen ertoe aanzet om te zingen is dat de Rivier van Leven door hen heen stroomt – de vreugde die zich tot uitdrukking wil brengen. En terwijl we ons zonder om te kijken van de bibliotheek verwijderen, lopen we door een prachtig weiland met hoog groen gras, miljoenen wilde bloemen, vlinders en bijen. De vogels zingen, de veldleeuwerik zweeft hoog in de lucht en schalt zijn vreugdelied naar iedereen, of men nu luistert of niet.

We luisteren daadwerkelijk, terwijl we de zachte aarde onder onze bloten voeten voelen en deze weide inlopen en ons onderdompelen in het gevoel en geluiden en de bezienswaardigheden van de lente – het gevoel, terwijl we de aarde voelen, terwijl we ons buigen om de zachtheid te voelen van een bloemblaadje. We gaan nog verder dan de zintuigen en we voelen, dat onder de zintuiglijke uitdrukkingen de vibratie van de lente zit. De vitaliteit van deze niet te stoppen kracht, de Fontein der Jeugd die opwelt in de bomen, in de vogels en de bloemen – in alles, waaronder, nu ook, wij zelf. Wij voelen vanuit de aarde hoe die fontein der jeugd door ons lichaam stroomt, omhoog door onze benen, naar de romp, naar het hoofd en een gouden ring van licht om ons hoofd creëert.

Stem je af op de vibratie van deze levenskracht die al het leven bezielt. En vraag je eens af: “Hoe weten de vogels wat ze moeten zingen?” Hoe weet de veldleeuwerik dat hij op een andere manier moet zingen dan het roodborstje? Hoe weet een specifieke bloem dat ze geel moet zijn, en niet blauw of rood? Hoe weten de bomen dat ze een bepaald soort bladeren moeten uitspruiten, zodat de esdoorn niet toevallig eikels draagt of de kersenbomen appels laten groeien?

Er kan maar één ding zijn dat dit allemaal mogelijk maakt en dat is wijsheid. Maar niet de soort wijsheid die je in stoffige bibliotheken vindt. Het is de vitale, eeuwig stromende wijsheid. Hoewel cycli zich ieder jaar in de natuur herhalen, transcendeert de wijsheid zelf eeuwig, wordt méér in die stroom. Omdat wijsheid één is met de Rivier van Leven, mijn geliefden.

Weten dat wijsheid een levende kracht is
Wat is echte wijsheid? Is het de wijsheid die mensen oproept om zich af te zonderen en zich te isoleren in een stoffige bibliotheek waar hun ogen vastgelijmd zitten aan een boek? Nee, mijn geliefden. Want wanneer zij zich zo concentreren op deze aarde wijsheid, scheiden ze zich af van de Rivier van Leven. Zoals je trouwens veel instituties van hogere studies op deze planeet ziet doen, waarin de leraren en de professoren zich afgezonderd hebben, niet alleen van de maatschappij, maar van de Rivier van Leven. Ze denken dat zij, omdat ze zoveel wijsheid verworven hebben, nu niemand nodig hebben, genoeg aan zichzelf hebben en dat ze alles weten wat ze moeten weten.

Als alle wijze mannen naar voren zouden stappen, zouden ze dan daadwerkelijk een klein plantje kunnen laten groeien? Zouden ze een veldleeuwerik kunnen laten zingen? Nee.

Ware wijsheid is niet iets wat ervoor zorgt dat jij je afzondert van de Rivier van Leven. De echte wijsheid is de levende kracht die je magnetiseert om je onder te dompelen in de Rivier van Leven en met die wijsheid mee te gaan – in plaats van de wereldse wijsheid te gebruiken om een of ander paleis te bouwen voor het gescheiden zelf, waarin het gescheiden zelf zich belangrijk en gekroond kan voelen. Hij voelt dat hij zijn omgeving, zelfs de hele wereld, in zijn macht heeft. Zoals je trouwens een paar van de ‘wijze’ mannen, en zelfs een paar van de ‘wijze’ vrouwen in academische kringen, ziet doen, die geloven dat ze zoveel weten dat ze zo veel zelfvertrouwen krijgen dat zij verklaren dat er geen God is.

Maar hoe kun je dan uitleggen dat de veldleeuwerik zingt? Zij kunnen niet met een mechanische oorzaak komen voor het wonder van de lente. Hebben zij dan wel echte wijsheid? Hebben ze inzicht? Of hebben ze slechts een gesneden beeld dat ze versterken en oppoetsen, en het gevoel dat het wel echt moet zijn, als zoveel mensen overal ter wereld het accepteren, als zoveel onderzoekers en wetenschappers eraan bijdragen.

Begrijpen waarom mensen tempels bouwen
Waar is het jongetje dat uitroept: “Maar de keizer heeft niets aan.”? Ik zal de rol van dat jongetje op me nemen. Ik kijk naar velen van jullie om ook in die rol te stappen en het, op diverse manieren, uit te roepen. Niet met die woorden, maar door gewoon aan te geven dat er iets ontbreekt, dat er meer te begrijpen valt over het wonder van het leven – en dat het leven niet gereduceerd kan worden tot een machine die naar mechanische wetten luistert.

Ik vraag je om eens na te denken over hoe mensen tempels gebouwd hebben – tempels van studie, tempels voor de religie. En je zou misschien eens hier in Lourdes kunnen rondkijken en een paar observaties doen. Waardoor zijn de wonderen in Lourdes begonnen, de wonderen die de beste dokters op de wereld niet in de termen van de mechanische wetten kunnen verklaren? Het is begonnen met de verschijning van Moeder Maria, een kracht die boven de materiële wereld staat. Hoewel Moeder Maria werd aanbeden door een menselijk instituut met enorme tempels, verscheen ze niet aan de Paus of in een basiliek. Ze verscheen aan een eenvoudig meisje dat door de weilanden liep. Ze verscheen in een nederige grot waar niemand die hier woonde aandacht aan had geschonken, want daar hadden ze de varkens heen gestuurd om zich te voeden.

Is dat niet een boodschap die de ‘wijzen’ niet kunnen zien? Kijk eens naar die nederige grot en doe dan een stap achteruit – mentaal, zodat je niet in de rivier erachter valt – doe mentaal een stap achteruit en kijk omhoog en zeg: “O, maar wie heeft die grote kathedraal daarboven op de rots gebouwd?” Vraag je dan eens af, gezien het feit dat Moeder Maria aan een eenvoudig meisje op een eenvoudige plek verscheen, wilde ze echt dat er zo’n enorm bouwwerk gebouwd werd? Wilde zij iets dat de aandacht afleidt van wat het centrum van deze plaats voor genezing is, namelijk dat er iets van buiten het materiële universum stroomt en dat er daarom genezing kan plaatsvinden. De mensen accepteren dat, hoewel het niet door wereldse wijsheid verklaard kan worden.

Zie hoe hun ego en degenen die erin vastzitten niet een eenvoudige kapel kon bouwen, maar iets wat eigenlijk door de afmeting ervan, de onzekerheid van hun ego en het instituut waarvan ze beweren dat het de enige echte kerk van Christus is, demonstreert. Kijk eens hoe er soortgelijke dingen zijn gebeurd met de wereldse instituties zoals universiteiten, waarin je opnieuw de behoefte ziet om gedetailleerde bouwwerken te bouwen, om grote hoeveelheden informatie en research te vergaren, toch kunnen ze nog steeds niet uitleggen waarom een bloem verschijnt.

Ik zeg hiermee niet dat er misschien iets mis is met een institutie – hetzij religieus, of een studiecentrum – want het kan wel waarde hebben om een centraal punt te hebben. Wat ik zeg, is gewoon dat als de institutie een gesloten cirkel wordt, een doel op zich – door de stroom van wijsheid af te sluiten – nu dan dient die institutie niet meer het doel om de mensen te bevrijden om hen te helpen zich in de Rivier van Leven te dompelen. Het dient dan natuurlijk de tegenovergestelde bedoeling van zich steeds meer gevangen te laten voelen in een werelds identiteitsgevoel. Kijk eens naar de katholieke priesters en pausen en kardinalen, hoe vast zitten zij in een bepaalde denkwijze. Hoe vreemd zou het voor hen voelen om Moeder Maria door een mens te horen spreken die geen deel uitmaakt van hun institutie.

Kijk dan eens naar de pausen en de priesters en de kardinalen van de wetenschappelijke en intellectuele wereld die beweren zo anders dan religie te zijn, maar instituties hebben gebouwd die heel erg lijken op religieuze instituties, zodat je alleen maar kunt grinniken om het feit dat zij het zelf niet kunnen zien. Ze kunnen niet inzien dat zij hun eigen priesterschap, hun eigen doctrines, hun eigen rituelen hebben gevormd. Die intellectuelen uit de wereld van de wetenschap zouden zich ook vreemd voelen als zij zelfs maar moesten nadenken over het feit dat er een spirituele wereld naast de materiële bestaat en misschien een spiritueel wezen zoals ik door een fysieke spreekbuis kan spreken die de open deur is geworden.

 

Noot: De rest van dit dictaat staat in het boek ‘Heal Yourself by Clearing the Chakras’.