Jezus bespreekt Moeder Teresa’s ‘innerlijke duisternis’

Deel 1: Hoe subtiel totale overgave aan God is

ONDERWERPEN: Een verborgen boodschap die mensen ontmoedigt om Christusschap na te streven – de kerk heeft Moeder Teresa als propagandamiddel gebruikt – iedereen heeft het potentieel om overtuigingen te onderzoeken en mentale kaders los te laten – voel je niet gehecht aan mensen die vastzitten – baseer je eigen gemoedsrust niet om de reacties van anderen – wees wie jij bent in plaats van anderen te redden – hoe wij het onszelf moeilijker maken – hoe subtiel het kan zijn om je totaal aan God over te geven – Moeder Teresa is een volwassen levensstroom maar heeft nog heling nodig

Kim: Jezus, verschillende mensen hebben mij vragen gesteld over het nieuwe boek ‘Come Be My Light’ dat gaat over de ‘innerlijke duisternis’ die Moeder Teresa bijna vijftig jaar heeft beïnvloed. Mensen lijken geschokt, omdat iemand die wereldwijd bekend staat als een zeer groot humanitair en toegewijd religieus persoon, kan hebben gestreden met gevoelens van leegte, met twijfels over Gods bestaan en met zich verlaten voelen door God en door jou.

Het lijkt moeilijk te bevatten voor mensen dat iemand van haar allure, zo kan twijfelen. Hier zijn een paar vragen die mensen hebben:

  • Is zo’n lange ‘duistere nachtervaring’ normaal op weg naar Christusschap? Is dit iets waarop de meeste spirituele zoekers op het pad kunnen anticiperen?
  • Is zo’n lange periode van lijden echt nodig of heeft haar ego misschien die ‘duistere nachtervaring’ beïnvloed?
  • Kan het zijn dat zij vrijwillig deze ervaring heeft ondergaan om te demonstreren dat iemand, ondanks de gevoelens van spirituele leegte, nog steeds de aanwezigheid van God kan uitdragen in het dagelijkse leven?
  • Kan het zijn dat de katholieke leer van gescheidenheid van God en schuld dit ook beïnvloed hebben?
  • Is het gedeeltelijk karma?

Ik weet dat jij dit wilde bespreken, dus heb ik het boek gelezen en ik wil jou gewoon de gelegenheid geven hier iets over te zeggen.

Antwoord van Geascendeerde Meester Jezus door Kim Michaels:

Ik wil reageren op het onderwerp, maar ik wil het anders benaderen dan een normale vraag. Ik wil eerst dat jij, Kim, beschrijft hoe jij over dit onderwerp denkt.

Kim: Waar wil je dat ik begin?

Jezus: Begin maar met beschrijven hoe jij het lezen van het boek hebt ervaren.

Kim: Ik heb het gevoel dat ik moet beginnen te zeggen dat ik voor ik aan het boek begon, relatief weinig wist over Moeder Teresa. Dit houdt geen enkel oordeel van mijn kant in, maar dat ik intuïtief gewoon nooit eerder het idee had om een kijkje in haar leven te nemen. Uiteraard wist ik van haar geweldige humanitaire daden en ik bewonderde en respecteerde haar daarom. Later heb ik gehoord dat sommige critici probeerden twijfel over haar werk en organisatie te zaaien, maar ik denk dat de commissie van de Nobelprijs heel grondig te werk gaat bij het onderzoeken van de mensen aan wie zij de Vredesprijs uitreiken, dus het lijkt mij dat haar werk en organisatie oprecht zijn.

Ik weet dat Moeder Teresa een zeer orthodoxe katholiek was en daarom – omdat ik zelf niet ben opgegroeid in een katholieke cultuur – zag ik haar niet als bepaald spiritueel, maar meer als een religieus persoon. Voor mij is het verschil dat een religieus persoon binnen een bepaalde specifieke religie en de doctrines daarvan blijft, terwijl een spiritueel persoon de waarheid zoekt waar die ook maar gevonden kan worden. Ik wist echter wel dat zij een roeping om aan haar missie te beginnen, in een visioen had gekregen, zoals dat heet. En dat klonk niet als orthodox katholiek, omdat ik heb begrepen dat alleen van de Paus verondersteld wordt dat hij direct kan communiceren met God.

Dus toen ik hoorde over het boek en haar worsteling, was ik niet geschokt. Ik dacht zelfs dat het een goed teken was dat Moeder Teresa misschien spiritueler was dan ik dacht. Het klonk alsof zij meer een mysticus was, en voor mij is een mysticus iemand die spiritualiteit op een universele manier benadert – de betekenis van ‘katholiek’ is eigenlijk ‘universeel’. Dus ben ik het boek gaan lezen met een gevoel van positieve verwachting en hoopte dat het iets zou onthullen over de psyche van spirituele groei. Ik denk dat aan deze verwachting voldaan werd, hoewel niet op de manier die ik verwachtte.

Normaal vind ik het heerlijk spirituele boeken te lezen en ik ploeg ze meteen door. Maar dit boek was één van de moeilijkste boeken die ik ooit gelezen heb. Ik moest mijzelf er letterlijk toe dwingen het te lezen en als ik niet had geweten dat jij het wilde bespreken, had ik het niet uitgelezen.

Er zijn verschillende redenen waarom ik het boek moeilijk te lezen vond. Een simpele reden is dat het boek buitengewoon veel in herhalingen vervalt. Het bevat de brieven van Moeder Teresa aan haar biechtvaders, maar het probleem dat zij had, bleef in principe de hele tijd hetzelfde. Dus het zijn iedere keer weer dezelfde vragen en verklaringen. Moeder Teresa’s inzicht in haar probleem leek niet te veranderen of te groeien in vijftig jaar en dat is voor mij bijna niet te bevatten. Tegelijkertijd waren haar verschillende biechtvaders niet in staat haar te helpen. Behalve één priester die haar hielp ‘de duisternis lief te hebben’ en haar hielp te accepteren dat zij niets kon doen om die te ontstijgen.

Een andere reden is dat ik dacht dat het boek gewoon de geschriften van Moeder Teresa zou zijn. Maar het was een verzameling en geredigeerd – wie weet hoeveel keer – door een Pastoor Kolodiejchuk die de leiding heeft over haar heiligverklaring. En het wordt al snel duidelijk dat dit geen spiritueel boek is, maar een katholiek boek. Het is niet genoeg om de geschriften van Moeder Teresa voor zich te laten spreken, de Pastoor moet elke brief introduceren en daarna moet hij hem analyseren en in de ‘juiste’ context plaatsen.

Het is nogal duidelijk dat het boek zorgvuldig is bewerkt om de strijd van Moeder Teresa in de ‘juiste’ Katholieke context te presenteren, zodat de lezer – hopelijk – de juiste katholieke conclusie kan trekken, waaronder Moeder Teresa als een nog grotere heilige te zien, omdat zij deze innerlijke strijd heeft gehad en toch alles te doen voor de armen. De geschriften van de Pastoor zijn enigszins in herhaling vervallend en elkaar tegensprekend, omdat hij iedere opmerking die zij maakt als een teken van haar heiligheid moet presenteren – wat een beetje hol gaat klinken voor een niet-katholiek.

Wat het boek echter echt moeilijk – zelfs pijnlijk – om te lezen maakte, was dat het me al snel duidelijk werd dat Moeder Teresa niet de mysticus was op wie ik had gehoopt. Zij is een extreem voorbeeld van de soort mensen waar ik sinds mijn kindertijd erg voorzichtig mee ben geweest, gedeeltelijk omdat mijn vader er het eerste voorbeeld van was. Dit zijn mensen die lijden – spiritueel, psychisch – maar het lijden is allemaal innerlijk en het wordt veroorzaakt door een innerlijke toestand, namelijk dat deze mensen vastzitten in een bepaalde kijk op de wereld. En omdat zij niet verder kunnen – willen – kijken, kunnen zij niet aan het lijden ontsnappen.

Ik bedoel, ik voel groot mededogen voor deze mensen, en ik wilde dat er een manier was om hen te helpen. Toen ik het boek las, voelde ik groot mededogen met Moeder Teresa. Hier is iemand die haar leven duidelijk heeft gewijd aan God en Jezus – zoals zij hen ziet – en die – vanuit een normaal perspectief – totaal onbaatzuchtig de armen diende. Ik had dus heel graag gewenst dat zij door het leven was gegaan zonder zich leeg en in de steek gelaten door God en jou te voelen. Maar in plaats daarvan lijdt zij vijftig jaar lang op een manier die zo intens lijkt dat je gewoon wenst dat zij daar overheen komt.

Voor mij was dit vooral pijnlijk, omdat volgens mijn levenservaring, haar probleem redelijk gemakkelijk op te lossen was. Haar lijden was helemaal in haar innerlijk, het was allemaal psychisch, waarmee ik bedoel dat het allemaal werd veroorzaakt door een toestand in haar denken, en die toestand was een specifiek beeld van God. Dit beeld was gedeeltelijk het resultaat van haar opvoeding binnen de katholieke kerk, maar ook gedeeltelijk te wijten aan sommige ideeën die zij zelf had gevormd of geaccepteerd die ze ergens weg had dan in de algemene katholieke doctrine stond, denk ik.

Dus vanuit mijn perspectief is de situatie vrij simpel. Nadat ze enige tijd met dit probleem had geworsteld, zou de natuurlijke reactie zijn: “Ik kom er niet overheen met de benadering die ik tot nu toe gebruik, laat ik eens een andere aanpak uitproberen!” Ik bedoel, het lijkt erop dat ze echt uit deze situatie wilde komen en als zij er niet uitkwam door het haar Katholieke biechtvaders te vertellen, zou mijn benadering zijn geweest te erkennen dat er iets ontbrak aan mijn inzicht in het probleem. Dus zou ik gezocht hebben naar dat inzicht, zelfs als dit zou betekenen dat ik het buiten het mentale kader van de Katholieke Kerk had moeten zoeken.

Toch kan Moeder Teresa dit idee zelfs niet eens bedenken en het gevolg is dat haar toestand enkel verergert. Ze praat zichzelf zelfs aan dat Jezus wil dat zij zo lijdt en dat door dit lijden aan jouw honger naar de verlossing van zielen wordt voldaan. Het klinkt haast of zij gelooft dat door haar lijden zij zieltjes voor God ‘wint’. Op een gegeven moment laat een priester haar accepteren dat zij nooit aan dit lijden kan ontsnappen; dus kan zij het net zo goed maar liefhebben. Dit lijkt haar te troosten, maar het zorgt er ook voor dat zij al haar pogingen om uit deze situatie te komen, opgeeft.

Voor mij is dit gewoon niet te bevatten en het is een benadering van het leven die mij totaal vreemd is. Ik bedoel, Jezus, in je laatste dictaat, vroeg jij hoelang het zou duren voor mensen een spijker uit hun schoen halen in plaats van met pijn te blijven lopen. Voor mij is dit duidelijk, maar kennelijk niet voor Moeder Teresa.

Begrijp me niet verkeerd, het is niet mijn bedoeling haar af te kraken. Ik begrijp dat zij iemand anders is dan mij en daarom is, wat voor mij gemakkelijk is, niet gemakkelijk – of zelfs mogelijk – voor haar. Er zijn ongetwijfeld dingen die zij heeft gedaan die ik moeilijk gevonden zou hebben om te doen. Niettemin wilde je dat ik mijn ervaring bij het lezen van dit boek vertelde. En dit is wat ik ervaren heb. Ik wilde Moeder Teresa letterlijk door elkaar schudden en zeggen: “Probeer eens iets nieuws in plaats van door te gaan met wat Einstein noemde de waanzin om hetzelfde te blijven doen en toch een ander resultaat verwachten!”

Samenvattend: ik hoopte dat het boek spirituele zoekers zou kunnen assisteren door te laten zien hoe je deze toestand van twijfel, innerlijke duisternis en leegte zou kunnen overwinnen, waar ik van weet dat vele oprechte mensen hieronder lijden. Maar in plaats daarvan eindigt het boek zonder enige vorm van oplossing – tenzij je het als een oplossing beschouwt dat Moeder Teresa leerde haar duisternis lief te hebben en haar humanitaire werk steeds bleef doen, terwijl zij trouw bleef aan de katholieke kerk die, naar mijn mening, gedeeltelijk de oorzaak was van haar situatie.

Dus denk ik dat spirituele zoekers die dit boek lezen en de lessen van de geascendeerde meesters niet hebben, eigenlijk nog meer in verwarring raken en twijfelen dan voor het lezen. Tenzij ze de katholieke kerk blindelings accepteren als de enige weg naar verlossing en daardoor elke vorm van lijden ondergaan, omdat ze geloven dat het in de hemel beter wordt – wat de benadering van Moeder Teresa lijkt te zijn.

Met andere woorden, wat mij het meest teleurgesteld heeft, was dat er in het boek absoluut geen enkele oplossing staat. Nogmaals, behalve als je het als een verlossing beschouwt dat mensen de kerk blindelings accepteren en erop vertrouwen dat hun lijden hen een betere verlossing zal opleveren. En voor mij is dit eigenlijk de verborgen boodschap in het boek.

Het is alsof de uitgever wil zeggen: “Ik weet dat veel van jullie katholieken twijfels hebben over de Kerk en haar beeld van God, maar kijk eens naar deze geweldige humanitaire persoon en denk eens na over hoeveel meer zij deed dan jij ooit kan doen. En zie dan eens hoeveel zij geleden heeft door haar innerlijke conflicten. Maar als zij zoveel lijden kon verdragen zonder vragen te stellen aan de kerk en erop vertrouwen dat alles beter zou worden als ze eenmaal in de hemel was, zou jij dan niet in staat moeten zijn de kerk en haar doctrine te accepteren, zonder vragen te stellen?

Ik weet dat ik volledig afdwaal, maar Jezus, heb ik helemaal ongelijk?

Jezus: Nee, je hebt een van de verborgen boodschappen in het boek herkend. Een boodschap die door de kerk is overgebracht sinds die het concept heiligen begon te gebruiken. Er zijn ook positieve boodschappen door het concept heiligen, maar dit is er een van de negatieve, in die zin dat ze de mensen rustig houdt en hen direct ontmoedigd persoonlijk Christusschap na te streven.

Feitelijk is het zo dat decennia lang leiders van de katholieke kerk Moeder Teresa hebben gebruikt als propagandamiddel, zelfs met betrekking tot het terugwinnen van de geloofwaardigheid via haar, toen ze die hadden verloren door het seksueel misbruik door mannelijke priesters. Het is wel wat misbruik maken van Moeder Teresa door te proberen de kerk te promoten door het voorbeeld van een vrouw, terwijl het hypocriet is omdat ze niet bereid zijn vrouwen een gelijkwaardige status in de kerk te geven.

Wat je ook illustreert, is dat het een onontkoombaar onderdeel van Christusschap is, bereid te zijn overal vragen over te stellen, inclusief wereldse doctrines, maar ook je eigen innerlijke overtuigingen en de benadering van het leven. Als je niet bereid bent vragen te stellen, hoe kun je dan ooit de balk in je eigen oog herkennen? En als je die niet herkent, hoe kun je hem dan ooit verwijderen?

Je hebt ook gelijk wat betreft dat wat voor jou gemakkelijk lijkt, onmogelijk was voor Moeder Teresa, maar je hebt ongelijk dat het komt omdat zij anders is dan jij. Wat ik hiermee bedoel, is dat er geen fundamenteel verschil bestaat tussen de ene of de andere persoon, in die zin dat iedereen het potentieel heeft zijn mentale kader te overwinnen en dichter bij het Christusschap te komen – dat een toestand is waarin je ALLE mentale kaders achter je hebt gelaten.

Dus heeft iedereen het potentieel om zijn benadering van het leven te veranderen en een benadering aan te nemen die tot groei leidt in plaats van stilstand – de stilstand die onvermijdelijk innerlijk lijden veroorzaakt, omdat je vecht tegen de Rivier van Leven zelf. En om dat te kunnen doen, moet jij je steeds verzetten tegen de voorwaartse beweging, de zelftranscendentie, die het leven IS. Dit veroorzaakt constant spanning die je ervaart als verschillende vormen van lijden.

Kim, ik wil dat je nu zegt wat jij als de innerlijke of onderliggende oorzaak van Moeder Teresa’s situatie beschouwt.

Kim: Dat was iets wat ik gewoon niet kon begrijpen toen ik het eerste deel van het boek las, maar tegen het eind, zag ik het duidelijker denk ik – wat de waarde aantoont om het hele boek te lezen, ook al was het moeilijk.

Jezus: Stop medelijden met jezelf te hebben, het is onderdeel van je werk dit soort boeken te lezen.

Kim: Jezus, zeg je tegen mij dat ik van mijn lijden moet houden? 🙂

Jezus: Nee, ik vertel je dat je jouw benadering van het leven moet wijzigen, zodat jij niet lijdt. Ik waardeer het dat je nu humoristisch bent, maar het feit is dat JIJ het moeilijk gemaakt hebt voor jezelf toen je het boek las, omdat jij eraan gehecht bent dat soort mensen te helpen die vastzitten in de denkwijze die jij zo helder ziet. En wanneer je voelt dat je hen niet kunt helpen, wil jij je terugtrekken in plaats van de pijn te voelen dat je hen vast ziet zitten.

Dus wat jij persoonlijk moet doen, Kim, is elke gehechtheid om deze mensen te helpen, overwinnen. Het helpt noch hen, noch jou dat jij pijn voelt wanneer je hen ziet vastzitten, terwijl – in werkelijkheid – zij vastzitten omdat zij hun vrije wil op hun manier gebruiken. Jij zit niet vast, omdat jij jouw vrije wil gebruikt op jouw manier, wat betekent dat jij zowel hun keus als jouw keus moet respecteren, zodat jij je er niet aan gehecht bent en geen pijn voelt, omdat anderen keuzes maken die pijn bij hen veroorzaken. God heeft hen vrije wil gegeven en als zij de keuzes maken waardoor zij komen vast te zitten, waarom zou jij je daarover gefrustreerd voelen – tenzij jij je op een bepaalde manier verantwoordelijk voelt voor hen, wat in tegenspraak is met je inzicht en respect voor de vrije wil.

Zie je wat ik hier zeg? Jij zit in de positie van spirituele leraar en daarom is het essentieel voor jou je níét gehecht te voelen aan het ‘redden’ van mensen. Jouw taak is spirituele lessen naar voren te brengen en ze zo begrijpelijk mogelijk te maken – en dan laat je het aan de mensen over wat zij ermee doen. Als je het verlangen hebt mensen wakker te ‘schudden’, heb je er geen vertrouwen in dat de wet van vrije wil haar werk zal doen, op welke manier ook.

En dat is dezelfde soort gedachtegang die jij – correct – herkend hebt bij Moeder Teresa. In haar geval nam het de vorm aan van de overtuiging dat haar lijden zieltjes voor mij kon winnen, maar in jouw geval neemt het de vorm aan van mensen wakker willen maken die vastzitten. In ieder geval baseer jij je eigen gemoedsrust op de reacties van andere mensen – door te denken dat je hen moet redden ook al willen zij niet veranderen – wat onnodig is en contraproductief voor elke spirituele zoeker.

Vele anderen onder de top tien procent van de meest spiritueel ontwikkelde mensen zijn verblind door andere aspecten van deze mentaliteit en ik gebruik het voorbeeld van Moeder Teresa gedeeltelijk om jullie allen ervan bewust te maken dat dit subtiele bewustzijn gewoon moet verdwijnen! Ik wil dat jullie allemaal vrij zijn om te zíjn wie je bent en je kunt niet zijn wie je bent als je op een of andere manier gehecht bent aan het redden van andere mensen. Want dan geloof jij dat jij je aan hen moet aanpassen in plaats van dat je bent wie jij bent!

De énige weg naar verlossing voor elk is, dat hij of zij de unieke persoonlijkheid is die hij of zij geschapen is te zijn. Dus, je moet zíjn en laten zijn. In feite, alléén door jezelf te zijn, kun je andere mensen helpen. Want door je spirituele identiteit in het materiële rijk tot uitdrukking te durven brengen, kun je anderen inspireren – door het voorbeeld, niet door het spreken – om te zijn wie zij zijn! Ik weet dat ik veel gesproken heb tijdens mijn missie, maar ik deed ook wat ik zei door te zijn wie IK BEN. Ik wil dat júllie allemaal zijn wie júllie zijn.

Kim, ga nu terug naar mijn vraag.

Kim: Jezus, dank je voor deze openbaring, jouw Levende Waarheid heeft mij bevrijd dit in te zien en op te geven. Ik zal elke keer zeer alert zijn als het opnieuw in dit bewustzijn in mijn wezen opduikt!

Wat ik zie als de onderliggende oorzaak van Moeder Teresa’s situatie, is dat zij dacht dat zij zich volledig aan God had overgegeven, maar in werkelijkheid was dit niet zo. Of ik moet misschien zeggen dat zij zich had overgegeven aan God zoals zij hem zag. Zij had zich overgegeven aan haar beeld van God, maar de echte God staat boven élk beeld, dus wij moeten ons voortdurend overgeven. We moeten zolang wij op aarde zijn in een staat van eeuwige overgave zijn, zodat we op den duur íéder subtiel aspect van ons beeld van God en ons gevoel van gescheidenheid van God, opgeven.

Zoals je net liet zien, was er duidelijk iets wat ik niet opgegeven had, toch kwam het gewoon omdat ik het niet gezien had. Eigenlijk gebeurt dit iedere dag – dat ik iets zie in mijn psyche of wereldvisie wat ik moet loslaten, omdat het mij van God gescheiden houdt. Dus is het voor mij een manier van leven geworden, continu op de uitkijk te staan naar wat het volgende is dat ik moet opgeven. Vanzelfsprekend moeten we om te kunnen zien wat we moeten opgeven, ons inzicht continu uitbreiden. En daarom is het uiteraard van onschatbare waarde dat je een leraar hebt die boven de dualiteit staat. Ik denk dat dit een groot deel van het probleem van Moeder Teresa is.

Het lijkt mij dat zij niet echt op zoek was naar een hoger inzicht met de open geest van een kind, omdat ze niet kon bedenken dat ze verder moest zien dan de katholieke doctrines. Haar enige kans om haar situatie te begrijpen, was het aan haar spirituele adviseurs vragen en zij wilden natuurlijk ook niet verder dan doctrines kijken, dus werd het een catch-22 voor haar. Er stond niets in de katholieke doctrine wat haar kon helpen haar situatie te begrijpen en daardoor kon zij het niet te boven komen. Met als resultaat dat zij vijftig jaar zeer intens geleden heeft, terwijl het allemaal verlicht had kunnen worden door een omslag in bewustzijn.

Daarom zeg ik dat Moeder Teresa eigenlijk geen mysticus was. Ik bezie een mysticus als iemand die een echt universele benadering van God en spiritualiteit heeft, waarmee ik bedoel dat als we geen inzichten krijgen bij een bepaalde religie, wij verder moeten kijken. Ik denk dat het niet klopt om te spreken van katholieke mystici, zoals de Heilige Johannes van het Kruis. Ik denk dat alle ware mystici – hoewel zij zichzelf soms binnen de context van een bepaalde religie geplaatst hebben – veel verder kijken dan de wereldse religie. Zij passen wat je de ‘sleutel tot Kennis’ toe en zij eren God in ‘Geest en Waarheid’. En omdat moeder Teresa die stap niet kon zetten, bleef zij vast zitten.

Ik denk dat haar situatie eigenlijk begon toen zij – op haar tweeëndertigste – een persoonlijke belofte deed: “ik deed een belofte aan God, gebukt onder [de pijn van] sterfelijke zonde, God alles te geven wat Hij zou vragen, ‘Hem niets te weigeren’”. In haar brieven praat zij menigmaal over zich totaal overgeven aan God en zich totaal aan Jezus geven. Gebaseerd hierop geloof ik dat zij dacht dat zij zich totaal aan God had overgegeven, wat ze ook diverse malen zegt.

Toch zijn er ook een aantal momenten waarop ze beschrijft hoe moeilijk het voor haar is om iets te doen. Bijvoorbeeld, aan het begin van haar kloosterleven wordt haar gevraagd om naar de V.S. te reizen om daar in drie steden te spreken. Zij wilde uiteraard niet gaan, toch voelt ze dat God wil dat zij dit doet. Ondanks het feit dat zij het gevoel heeft dat God wil dat ze dit doet, en het feit dat zij God beloofd heeft niets te weigeren, blijft ze weigeren om te gaan en zegt dat dit een van de moeilijkste dingen is die zij ooit heeft gedaan. Hetzelfde geldt voor het feit dat God van haar vroeg om met haar biechtvaders te spreken over haar duisternis, toch is het erg moeilijk voor haar dit te doen, zelfs tot op het punt dat ze vaak niet in staat is nog maar iets te zeggen – wat volgens mij een onderbewuste reactie is op het feit dat je gewoonweg niet wilt spreken.

Dus het lijkt mij toe dat als zij zich volledig had overgegeven aan God, het niet moeilijk voor haar had moeten zijn datgene te doen waarvan zij geloofde dat God dat wilde. Ze had gewoon mee moeten gaan met waar haar missie haar bracht en blij zijn dat ze aan Gods wensen tegemoet kon komen. In plaats daarvan lijkt het of zij weerstand biedt aan veel aspecten van haar missie, vooral wanneer het gaat over iets waarbij ze in het openbaar moet verschijnen. Ze lijkt voortdurend te worstelen met iets waar ze het gevoel van heeft dat God wil dat zij dat doet en ze vraagt haar biechtvaders zelfs voor haar te bidden dat Jezus het niet toestaat dat zij Hem iets weigert – wat erop wijst dat zij wil dat jij beslissingen voor haar neemt in plaats van de verantwoordelijkheid te nemen voor haar eigen keuzes.

Het feit dat ze zoveel geworsteld heeft, toont mij dat zij zich in feite niet aan God heeft overgegeven – of tenminste dat er iets was dat zij niet had opgegeven. Het lijkt mij dat zij, terwijl zij zei dat ze zich aan God overgaf, nog steeds bepaalde mentale beelden en verwachtingen over hoe haar leven en missie zich moest ontvouwen, behield. Heel subtiel plakte zij een beeld op wat het betekende voor God te leven en wanneer dat niet aan haar verwachtingen voldeed, kreeg zij een innerlijk conflict om te doen wat God wilde dat zij deed in haar beleving.

Ik weet uit mijn eigen leven dat wanneer ik worstel of iets moeilijk vind, dat komt omdat ik iets niet heb opgegeven. En zodra ik zie wat ik moet opgeven en ik het loslaat, verdwijnt die moeilijkheid gewoon en valt alles op zijn plaats – zowel in als buiten mij.

Dus geloof ik heilig dat de oorzaak van al het lijden gebrek aan overgave is, wat mij tot de conclusie brengt dat Moeder Teresa zichzelf niet volledig aan God had overgegeven. En dit is de ware oorzaak van haar lijden.

Een voorbeeld daarvan is dat, nadat zij de roeping voor haar missie had ontvangen, zij toestemming moest krijgen van haar superieuren. Ze verlangde er natuurlijk erg naar om aan haar missie te beginnen, maar haar superieuren lieten haar – heel wijs, denk ik – een test van geduld en overgave ondergaan. Maar mijn punt is dat zij er enerzijds van overtuigd was dat God haar riep, maar anderzijds was zij ervan overtuigd dat de kerk Gods kerk was. Zij verklaart zelfs dat zij, als haar superieuren in de kerk haar zeggen dat zij haar missie moet opgeven, bereid is dit te doen.

Ondanks dat blijft zij hen brieven sturen waarin ze hen probeert over te halen haar missie goed te keuren en in sommige van deze brieven is zij – in mijn ogen – gewoon aan het manipuleren om hen zover te krijgen dat ze doen wat zij denkt dat God wil dat zij doen. Ook nu weer laat dit mij een conflict in haar zien:

  • Als zij zichzelf werkelijk totaal aan God had overgegeven en als zij werkelijk overtuigd was van het feit dat God haar riep, waarom had ze dan de toestemming nodig van haar superieuren? Als de kerk haar missie niet had goedgekeurd, had zij haar missie buiten de kerk kunnen opstarten. Ik zou willen aanvoeren dat het onderdeel van het pad naar Christusschap is of wij onze innerlijke aanwijzingen opvolgen of een regel in de buitenwereld (vooropgesteld dat wij zeker weten dat onze innerlijke aanwijzingen echt is en niet op het ego worden gebaseerd).
  • Aan de andere kant, als zij er werkelijk van overtuigd was dat de kerk Gods kerk was en dat haar superieuren de Heer vertegenwoordigen (zoals zij zegt), waarom had zij er dan geen vrede mee dat zij de uiteindelijke beslissing namen? Waarom vond zij het nodig hen onder druk te zetten om haar visioen te laten uitkomen, in plaats van erop te vertrouwen dat de kerk zou aankomen met wat echt Gods wil was en zodoende ook te handelen volgens Gods schema?

Toen ik dit had gelezen, kreeg ik het idee dat Moeder Teresa een tamelijk tegenstrijdige persoonlijkheid leek en het lijkt bijna wel of er twee personen waren. Door het hele boek heen spreekt ze over haar innerlijke leegte en voelt zich in de steek gelaten door God. Ze zegt bijvoorbeeld: ”Als ik maar wist wat er in mijn hart omging. Soms is de pijn zo groot dat ik het gevoel heb dat alles breekt.” En op een ander moment zegt ze: “Ondanks alles wat er de laatste jaren is gebeurd, is er altijd de volmaakte vrede en vreugde in mijn hart geweest.” Dit klinkt niet als één en dezelfde.

Dus mijn conclusie is dat er twee opties zijn:

  • Moeder Teresa was het meest diep met zichzelf in conflict zijnde persoon die ik ooit ben tegengekomen. Ze leed aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis, schizofrenie of manische depressiviteit. Ze was letterlijk twee verschillende en tegengestelde – zelfs strijdende – persoonlijkheden in één lichaam. Dit zou van haar een diep verdeelde ziel maken, waarschijnlijk een ziel die heel lang geleden tegen God gerebelleerd heeft.
  • Moeder Teresa is een heel volwassen wezen die vrijwillig een bewustzijnsstaat heeft aangenomen om die te helpen oplossen en het gemakkelijker voor anderen te maken om daaraan te ontstijgen. Met andere woorden, ze nam een bepaalde bewustzijnsstaat aan en door dat te doen werd haar persoonlijkheid erdoor aangetast, wat haar innerlijke conflict en lijden heeft veroorzaakt. Ik moet echter zeggen dat als dit het geval is, zij niet heeft overwonnen wat zij op zich genomen heeft, maar er tot haar dood mee belast bleef.

In het eerste voorbeeld zou het conflict naar de kern van haar wezen gaan, in het tweede zou het een dekmantel zijn en daaronder zit haar ware wezen. Vanzelfsprekend kan ik niet oplossen welke juist is, dus ik hoop dat jij dit wilt bespreken.

Jezus: Welke optie acht jij het meest waarschijnlijk?

Kim: Ik zou zeggen de tweede, want ik voel wel haar diepe oprechtheid. Ook zie ik dat zij bereid was alles in de buitenwereld op te offeren om God te dienen en ik denk niet dat een zeer verdeeld wezen bereid zou zijn geweest die offers in de buitenwereld te brengen die zij gebracht heeft of vanzelfsprekend zo zou vechten om nederig te blijven ondanks haar vele publieke optredens.

Jezus: Je hebt gelijk dat Moeder Teresa een volwassen levensstroom is die vrijwillig een bepaalde bewustzijnsstaat heeft aangenomen. Daarom – zoals ik eerder heb gezegd – hoeft ze niet weer te incarneren. Ze moet echter nog wel wat genezen om zich te bevrijden van de gevolgen van het bewustzijn dat ze heeft aangenomen. Ze heeft ook genezing nodig van haar innerlijke duisternis, een situatie die littekens in haar wezen heeft achtergelaten.

In feite is een van mijn redenen om haar duisternis te willen bespreken, degenen die ontzag hebben voor Moeder Teresa een kans te geven te begrijpen wat zij op zich heeft genomen, zodat ze misschien kunnen beseffen dat zij ook dit bewustzijn hebben aangenomen en dat Moeder Teresa heel graag zou zien dat zij dit overwinnen, zodat de planeet vooruit kan. Haar verlangen was de planeet te helpen vooruit te komen en dit bewustzijn te boven te komen, zodat spirituele mensen vrij konden zijn van de donkere wolk die al veel te lang boven deze planeet heeft gehangen.

Ik weet dat voor degenen voor wie de leringen op deze website nieuw zijn, dit misschien enig nadenken/meditatie behoeft, want het is erg gemakkelijk om naar Moeder Teresa in haar katholieke context te zien. Maar in haar hogere wezen heeft zij gewoon deze uiterlijke kleding aangetrokken vanuit een universeel verlangen deze bewustzijnsstaat – deze specifieke benadering van God – van binnenuit te transformeren.

Dus het hogere wezen van Moeder Teresa is géén katholiek, zoals iedereen in het spirituele rijk de etiketten die je op aarde ziet, getranscendeerd heeft. Zoals ik al eerder heb gezegd, je komt alleen in de hemel door de gesneden beelden en mentale kaders die voor mensen zo belangrijk lijken, te transcenderen. Als je aardse gehechtheden hebt, zullen zij je terugtrekken naar de aarde en kun je deze planeet niet voorgoed achterlaten – wat je wel doet wanneer je transcendeert.