De rol van Judas

ONDERWERPEN: Judas is weer snel geïncarneerd – Judas is nu geascendeerd – Judas werkt niet met de aarde – vergeef het Judas – de verkeerde poging van Judas om Jezus te helpen – het was de bedoeling dat Jezus zou worden gearresteerd – zelfmoord is nooit productief – het leven is een toneelstuk en wij zijn de acteurs – aan je rol gehecht raken – maakt rijd vrij om contact te maken met je Christuszelf – het levensdrama is een ascenderende spiraal

Vraag: Wat is er met Judas gebeurd?

Antwoord van Geascendeerde Meester Jezus door Kim Michaels:

Zoals de meeste mensen die zelfmoord plegen, is Judas snel weer geïncarneerd. Judas was echter een volwassen ziel, wat de reden was dat hij werd uitgekozen om één van mijn discipelen te zijn en waarom hij zijn roeping heeft gevolgd. Dus de ziel van Judas is na die tijd geascendeerd.

Judas is geen lid van de geascendeerde meesters – waarmee ik de geascendeerde wezens bedoel die met de zielen op aarde werken – maar is verder gegaan naar andere niveaus in het spirituele rijk. De reden is dat er zoveel vloeken van christenen op Judas rusten dat het hem, als geascendeerde meester, niets zou opleveren om met levensstromen op aarde te werken. Daarom kan hij zijn vaardigheden beter gebruiken door met levensstromen te werken in andere systemen van de werelden.

In werkelijkheid zou ik heel graag willen dat christenen Judas vergeven en alle negatieve gevoelens ten opzichte van hem helemaal loslieten. Het zou christenen heel wat opleveren als die hem zijn daden zouden vergeven en het gewoon loslaten. De juiste manier om naar Judas te kijken, is door hem in verband te brengen met de man die vanaf zijn geboorte blind was. Je herinnert je vast wel dat mijn discipelen aan mij vroegen of het zijn eigen zonden of de zonden van zijn ouders waren die voor zijn blindheid hadden gezorgd, Mijn antwoord was:

Deze man heeft niet gezondigd en zijn ouders ook niet; maar dat het werk van God aan hem zou worden gemanifesteerd. (Johannes 9:3).

Dit toont aan dat de blinde man een volwassen ziel was die ervoor had gekozen om een bepaalde kwaal te hebben om een rol bij mijn missie te spelen. Op dezelfde manier was Judas een volwassen ziel die ervoor koos om een bepaalde rol bij mijn missie te spelen.

Judas had connecties bij de Joodse leiders en de beste uitkomst was geweest dat hij een paar van deze leiders had kunnen overhalen om mij als een echte profeet te accepteren die een rol zou kunnen spelen bij het vernieuwen van de joodse religie. Deze hoop is niet uitgekomen, omdat de joodse leiders niet wilden dat de religie vernieuwd werd. Ze waren bang dat ze hun macht en controle zouden verliezen – een vrees die niet ongegrond was.

Toen het duidelijk werd dat Judas de autoriteiten niet ervan zou kunnen overtuigen dat ik een echte profeet was, was het het beste geweest als hij dat had losgelaten. Helaas raakte Judas eraan gehecht mij te helpen om mijn missie te vervullen. Hij ging geloven dat als hij een confrontatie tussen mij en de autoriteiten kon forceren, ik dan mijn spirituele krachten zou gebruiken die hij me verscheidene keren had zien tentoonspreiden. Judas geloofde dat als de autoriteiten die krachten hadden gezien, zij zich zouden bekeren en mij dan als profeet hadden geaccepteerd. Helaas heeft Judas niet de diepere bedoeling van mijn missie begrepen en de rest van mijn discipelen ook niet. Ik begreep zelf trouwens ook niet bewust alle implicaties van mijn missie tot na mijn wederopstanding.

Dus Judas hoopte in feite dat wat christenen tegenwoordig als verraad beschouwen, juist de daad zou zijn die tot mijn allergrootste triomf zou leiden. Maar wat hij als mijn allergrootste triomf zag, was dat ik koning der joden zou worden en die visie werd op het dualiteitsbewustzijn, het menselijke denken, gebaseerd. De handelingen van Judas hebben wel tot mijn allergrootste triomf geleid, namelijk de spirituele overwinning waarin mijn levensstromen het lagere zelf overwon en daardoor het pad naar Christusschap heeft gedemonstreerd. Tijdens dat proces hebben de joodse autoriteiten die me ter dood hebben veroordeeld, ook het oordeel over hen tot stand gebracht.

Christenen moeten er ook eens over nadenken dat het nodig was dat ik, om mijn missie te vervullen, aan de autoriteiten moest worden overgedragen en terechtstaan. Als Judas niet had gedaan wat hij deed, zou het op een andere manier zijn gebeurd. Als ik niet had gewild dat het gebeuren zou, had ik gemakkelijk uit Jeruzalem kunnen ontsnappen of ik had twaalf legioenen engelen te hulp kunnen roepen. (Matteüs 26:53). Dus er is meer dan één reden om Judas te vergeven en te zien hem als iemand die een rol in een drama moest vervullen.

Er zijn twee belangrijke lessen die mensen kunnen leren van het leven van Judas. Eén is het belang van vergeving. De zelfmoord van Judas was een ongelukkige gebeurtenis die zijn spirituele groei niet heeft versneld. Hij had zichzelf natuurlijk moeten vergeven en zich de rest van zijn leven concentreren op het spirituele pad dat ik hem had getoond. Als hij dat had gedaan, dan zou het hem volledig vergeven zijn en zou hij alle energie die hij een verkeerde kwaliteit had gegeven, of karma, in evenwicht hebben gebracht die hij zich op de hals had gehaald door zijn daden. Mijn punt is dat vergeving altijd mogelijk is en zelfmoord nooit de beste reactie op een moeilijke situatie is.

De andere belangrijke les is dat het leven op deze planeet kan worden bekeken als een toneelvoorstelling. Ieder mens is een acteur die een bepaalde rol speelt in het toneelstuk van het leven. Wanneer je naar het theater gaat en een toneelstuk ziet, weet je heel goed dat als je iemand ziet die verkleed als Hamlet op het toneel stapt, je niet naar de echte Hamlet kijkt. Je kijkt naar een mens die een heel ander leven leidt dan het karakter dat hij op het toneel uitbeeldt. De persoon heeft slechts een kostuum aangetrokken en speelt zijn rol. Wanneer het toneelstuk is afgelopen, doet de acteur het kostuum uit en keert naar zijn gewone leven terug.

Dit komt overeen met wat er gebeurt wanneer een levensstroom op aarde incarneert. De levensstroom is de echte jij. Het lichaam dat je aanhebt en het leven dat je leidt, kan vergeleken worden met een rol in de toneelvoorstelling die ‘Het Leven op aarde’ heet. Wanneer jouw rol in het drama leven klaar is, trek jij je kostuum weer uit en keer je terug naar je thuis in het spirituele rijk.

Het belangrijke aan dit idee is dat je nooit gehecht moet raken aan de rol die je speelt of er zo door geabsorbeerd wordt dat jij je ware identiteit als spiritueel wezen verliest. Als een acteur zo door zijn rol geabsorbeerd werd dat hij begint te geloven dat hij echt Hamlet is en weigert het kostuum uit te trekken na de voorstelling, zou je vanzelfsprekend zeggen dat er iets mis is met die persoon en dat hij een reality check nodig heeft. Op dezelfde manier moeten de mensen die op aarde wonen en zich vereenzelvigen met hun fysieke lichaam en het leven dat ze leiden, een reality check krijgen en verder kijken dan de kostuums (lichamen) die ze op dit moment dragen en de rollen die ze in het drama van het leven hebben gekregen.

Dit geldt ook voor Judas. Toen zijn rol niet bleek wat hij ervan verwachtte, raakte hij emotioneel gehecht aan een specifiek resultaat en hij probeerde het leven te dwingen aan zijn verwachtingen te voldoen. Toen dat niet gebeurde, zorgde zijn gehechtheid ervoor dat hij door de reality check ging en besefte hij dat het misschien wel niet de bedoeling van het drama was dat het liep zoals hij wilde. Daarom kon hij zijn schuldgevoel niet overwinnen en heeft hij voor zelfmoord gekozen in plaats van spirituele groei.

Ik wilde dat alle mensen van dit voorbeeld zouden leren en de reality check zouden kiezen die hen verder laat kijken dan de kostuums die ze dragen, wat hun fysieke lichaam inhoudt, en de rol die ze in het drama van het leven spelen. Iedereen weet dat een acteur af en toe van het toneel afstapt, het kostuum uittrekt en terugkeert naar zijn gewone manier van leven. Het zou gezond zijn als alle mensen, zo af en toe, even een poosje de tijd namen om zich af te keren van hun normale dagelijkse activiteiten en diep in zichzelf keren om contact te maken met hun Christuszelf. Dit zou hen een reality check geven die hen verder zou laten kijken dan de rol die ze momenteel op aarde aan het spelen zijn.

Het zou bijzonder gezond zijn als mensen zich realiseren dat er meer is dan hun eigen bestaan en dat er meer in het leven zit, wat het spirituele leven inhoudt, dan wat ze momenteel op deze wereld ervaren. Enkel door je weer in verbinding te stellen met je ware identiteit, kun je vermijden dat je gehecht raakt aan de rol die jij op dit moment op het toneel van het leven speelt. En door alleen maar te vermijden dat je gehecht raakt, kun je verhinderen dat je verdwaald in je huidige rol en het identiteitsgevoel dat je op grond van die rol hebt opgebouwd.

In tegenstelling tot een toneelstuk dat iedere avond hetzelfde is, is het de bedoeling dat het drama op aarde een opwaartse spiraal is waarin je je rol ontgroeit en naar een hogere rol ascendeert tot je het allerlaatste examen hebt gedaan en voorgoed naar het spirituele rijk ascendeert. Ik wil niet dat mensen leven na leven terugkeren en dezelfde rol steeds opnieuw spelen zonder de les te leren die zij moeten leren. Ik wil dat ze de ene rol na de andere transcenderen, totdat ze het drama zelf transcenderen.

Daarom heb ik ervoor gekozen naar deze planeet af te dalen en een bepaalde rol in het drama te spelen. Tussen haakjes, mijn rol was om dezelfde vraag te stellen die aan Hamlet werd gepresenteerd: “Te zijn of niet te zijn?” Ik kan er echter aan toevoegen dat ik, in tegenstelling tot Hamlet, het antwoord op het raadsel heb.