Wat het betekent om President in de Gouden Eeuw te zijn

ONDERWERPEN: De noodzaak dat de president zich overgeeft – Waarom we geen vlam in het Witte Huis verankeren – Wordt de Verenigde Staten een wereldrijk of een voorbeeld? – Hoe je de president manipuleert – De president is niet God – Er moet een nieuwe kijk op het presidentschap komen – Je kunt geen reactionaire president hebben

Geascendeerde Meester Gautama Boeddha, 13 februari 2011 buiten het Witte Huis, Washington D.C.

IK BEN Gautama en ik kom deze serie dictaten en de uitgaven van licht verzegelen die we hier in Washington D.C., en zelfs ver in het Oosten in een deel van de voormalige Sovjet-Unie, naar buiten hebben gebracht. Dus kom ik het antwoord geven op een vraag die sommigen van jullie zich in gedachten misschien al geformuleerd hebben, terwijl je deze serie dictaten hier in de National Mall in Washington D.C. leest of beluistert. Want jullie hebben ons uitgaven horen doen bij het Lincoln Memorial, bij het Jefferson Monument, bij de Federal Reserve, bij het Washington Monument, bij de National Archives, bij het Capitol Building en bij het Supreme Court en de Library of Congress. Maar als je enigszins bekend bent met de plattegrond van Washington D.C. heb jij je misschien afgevraagd waarom we aan één locatie zijn voorbijgegaan die op de lijst had moeten staan naar het lijkt.

We hebben het licht verankerd, dat deze natie helpt te transformeren naar een hoger niveau, op vele belangrijke locaties in het Capitool, maar we hebben niet het licht verankerd in wat sommigen zouden aanvoeren als de allerbelangrijkste locatie, namelijk het Witte Huis. En dus denk je misschien dat ik hier ben om het licht in het Witte huis te verankeren in deze uitgave die buiten de residentie van de president wordt gegeven. Toch ben ik hier om uit te leggen dat wij niet een vlam in het Witte Huis verankeren.

De noodzaak dat de president zich overgeeft
Het is natuurlijk om diverse redenen, maar één daarvan is dat, zoals Godfre zo welsprekend heeft uitgelegd, wanneer je president van de Verenigde Staten bent, de enige manier om succesvol te zijn is door te erkennen dat je deze natie niet op eigen kracht kunt regeren. En dus moet je op het punt komen van absolute en totale overgave aan een Hogere Macht, zoals jij die beziet. Of je het als deze God, of als die God ziet, of je hogere Zelf, of de Grote Architect van het Universum of hoe je deze hogere macht maar wilt noemen, je moet je menselijke ambitie, je menselijke verwachtingen, je menselijke hoogmoed, die je laat denken dat jij – op een of andere manier – de capaciteit hebt om deze grote en complexe natie te leiden, opgeven. Een gave die je boven de meeste andere mensen plaatst.

Dit is natuurlijk één van de leugens die je gemakkelijk gelooft, als je eenmaal ingezworen bent en het je begint te dagen dat jij nu de positie bekleedt die velen ‘de machtigste positie ter wereld’ noemen. En je zou zelfs misschien zelfs wel kunnen denken dat jij de machtigste man ter wereld bent, zoals sommigen gedacht hebben – en zoals velen in het volk graag denken, dat hun president natuurlijk is. En dus kun jij dat gemakkelijk – als je een vorm van persoonlijke hoogmoed bezit – gaan geloven. En waarom zou je zelfs naar die positie dingen, gezien de omstandigheden van tegenwoordig met het politieke apparaat in de Verenigde Staten, als je natuurlijk persoonlijk geen ambities had? Want waarom zou iemand die Boeddhische verworvenheden had, of zelfs maar Christusverworvenheden, zich, eerlijk gezegd, aan het politieke apparaat van deze Verenigde Staten in dit tijdperk willen wagen?

Wel, hij zou het zeker niet willen, maar hij zou het misschien wel doen als de mensen het bewustzijnsniveau hadden bereikt dat ze zo’n kandidaat konden herkennen. Dit is natuurlijk nog niet gebeurd. En daardoor zie je dat de mensen die zich aangetrokken voelen om naar deze positie te dingen – en die bereid zijn hun leven aan de kant te zetten en hun privacy voor eeuwig op te geven – degenen zijn die die ambitie wel hebben. En met ambitie komt natuurlijk hoogmoed. Want wanneer jij krijgt wat je wilt, zal er een gevoel van hoogmoed komen. Je ziet dit in iedere president, wanneer je door de tijd heen terugkijkt, zijn er maar heel weinig die deze hoogmoed niet hadden.

Je ziet het bij de huidige president; als je goed naar zijn houding, naar zijn gelaatsuitdrukkingen kijkt, zie je een bepaalde hoogmoed. Dit wil niet zeggen dat de huidige president slechter is dan vele andere die je hebt gezien. Ik wijs je er gewoon op dat het, bij wijze van spreken, hoort bij de baan. En die hoogmoed laat jou juist denken dat je natuurlijk de capaciteiten hebt om te regeren. En dat blokkeert je nu juist ook om die totale overgave te bereiken, waardoor je bereid bent je op je knieën te werpen en alle menselijke, wereldse ambities en verwachtingen en gesneden beelden op te geven, en gewoon te zeggen tegen de Hogere Macht zoals jij die beziet: “Toon me hoe ik het moet doen, toon me hoe jij in deze situatie zou handelen.” Hiertoe was Abraham Lincoln bereid. Hiertoe was George Washington bereid. Thomas Jefferson was hier niet toe bereid. En natuurlijk zijn er ook nog vele andere presidenten die hier niet toe bereid waren.

Waarom we geen vlam in het Witte Huis verankeren
Maar juist die onmacht of onwil om die totale nederigheid van volledige overgave te ervaren, is de reden dat wij de vlam niet in het Witte Huis verankeren. Want als wij daar eenmaal een vlam verankeren, ervaren alle anderen die door de vlam heengaan het licht. Bij sommigen spoelt het hun duisternis weg, anderen zal het inspireren en verheffen, maar het heeft effect.

Daardoor willen wij hem in het Witte Huis, zolang de president denkt dat hij de macht heeft om te regeren, met rust laten, zodat hij het licht niet als een automatische toelage ontvangt of als sponsoring van Boven. Maar hij ontvangt het pas op het moment dat hij nederig is, zich overgeeft en om assistentie van Boven vraagt. Wanneer hij op dat punt komt, krijgt hij die assistentie volledig. Maar tot aan dat moment staat hij er letterlijk alleen voor, of is afhankelijk van de macht van de mensen om hem heen. En dan zie je dat het een horizontale vorm van regeren is, tot de bereidheid komt om omhoog te reiken naar de verticale assistentie van Boven; tot de bereidheid er is om de open deur te zijn, de heldere vensterruit, zodat je ‘hier beneden als Boven’ kan zijn.

En dit is natuurlijk nog een aspect van wat je als president moet bereiken zoals, opnieuw, Godfre zei: praktisch realisme. Nu, wanneer je persoonlijke ambities hebt, heb je ook – onvermijdelijk – een persoonlijk waardeoordeel dat gebaseerd wordt op een relatieve dualistische maatstaf. Want je ambitie is om een bepaalde status te krijgen en dat kan allen door een dualistisch waardeoordeel.

Wanneer je deze hoogmoed bezit, word je waarschijnlijk om de tuin geleid om dingen te doen waarvan je denkt dat die overeenkomen met jouw persoonlijke ambities – die misschien wel is dat je een bepaalde erfenis wilt nalaten. En daardoor wordt je er waarschijnlijk toe verleid om doelen na te streven die eigenlijk niet realistisch zijn vanuit praktische overwegingen, omdat die niet bereikt kunnen worden, niet gemanifesteerd kunnen worden, vanwege de staat van het collectieve bewustzijn en de praktische situatie waar jij als president voor staat. En dan word je overdreven idealistisch, je wilt vasthouden aan die mentale structuur in je geest, dat mentale beeld, en wil je met alle macht die jou als president ter beschikking staat, de natie, en zelfs de wereld, dwingen om in jouw mentale kader te passen.

En dan verlies je het praktisch realisme van wat het hoogste goed is voor het hoogste aantal in die bepaalde situatie. En je geeft niet toe hoe die situatie er echt uitziet, want jij wilt dat de situatie voldoet aan jouw ideaal, jouw mentale beeld. En door je hoogmoed, luister je niet naar de adviseurs om je heen, of de media, of het volk, of buitenlandse staatshoofden die je zeggen dat je doel, hoewel edel, gewoon niet realistisch is. En dit is nog een valkuil van het ambt als president van de Verenigde Staten.

Wordt de Verenigde Staten een wereldrijk of een voorbeeld?
Geen ambt is moeilijker op de hele wereld dan president van de Verenigde Staten te zijn. En dit komt natuurlijk, omdat de Verenigde Staten momenteel zo’n dominante positie op de wereld bezit, waardoor die óf het volgende wereldrijk kan worden die probeert de wereld over te nemen, óf natuurlijk het voorbeeld van een natie dat geen wereldrijk wordt, die geen koning of keizer heeft. En gaf George Washington niet juist dit voorbeeld aan zijn natie, toen hij zijn militaire aanstelling neerlegde en weigerde een derde termijn als president te dienen, weigerde president voor het leven te worden? Zie je niet dat men dit voorbeeld moet begrijpen, dat zelfs door de huidige president moet worden hoog gehouden?

Want het is natuurlijk absoluut noodzakelijk dat deze natie ‘onder God’ niet een wereldrijk wordt dat een menselijke ambitie nastreeft, de ambitie van de machtselite, die nooit genoeg macht kan hebben. En die, zoals Godfre heeft uitgelegd, de macht die hen ter beschikking staat, blijft gebruiken om hun doelen, hun egoïstische op zichzelf gerichte doelen, blindelings na te jagen. En wat er dus daadwerkelijk gebeurd is sinds de tijd van George Washington, is dat de machtselite – die geprobeerd heeft de Verenigde Staten achter de schermen te manipuleren – natuurlijk geprobeerd heeft om geleidelijk aan, en onmerkbaar, de macht van de president te vergroten.

Hoe je de president manipuleert
Begrijpen jullie niet – als je de geschiedenis van dit land bestudeert – dat toen de oorspronkelijke delegaties de verdeling van macht tussen het presidentschap, het Congres en de Supreme Court formuleerden, zij de president verstrekkende macht hebben gegeven. Maar ze hebben dit gedeeltelijk gedaan, omdat ze een president in gedachten hadden van het kaliber van George Washington, die al bereidheid had getoond om zijn ambities die te maken hadden met het uitoefenen van macht op te geven. En daarom voelde het goed om de beslissende macht aan de president te geven, zonder hem te beperken zoals in veel Europese naties is gebeurd, omdat er in sommige gevallen niet eens een president is, maar alleen een minister-president.

En hoewel Washington in staat was die macht op een evenwichtige manier uit te oefenen, waren andere presidenten daar niet op dezelfde manier toe in staat. En sindsdien heeft het ambt van president veel meer macht dan gezond is. En dit werd natuurlijk verergerd tijdens het presidentschap van Bush, vooral tijdens de zogenaamde bedekte inspanningen en de vice-president Dick Cheney. Die heeft geprobeerd om het gebruik van de Executive Orders en de Executive Powers ver boven de grondwet te plaatsen, of in ieder geval wat de Stichters voor ogen hadden over wat goed voor de natie is. Jij zou je eens af moeten vragen: Hoe komt het dat de machtselite heeft geprobeerd het ambt van president te vergroten? Nu, dat is toch simpel, mijn geliefden? Het is veel gemakkelijker om één president te manipuleren dan honderden Congresleden of een groot aantal rechters van de Supreme Court dan die ene president.

Kunnen jullie niet inzien dat er door de geschiedenis heen veel voorbeelden zijn van hoe – wanneer de macht slechts aan één persoon werd gegeven – die persoon gemakkelijk door zijn of haar persoonlijk ambities misleid werd om juist de verkeerde keuzes te maken? En dit weet de machtselite en daardoor weten zij ook dat als ze een politieke machinerie vormen die gewoon een sorteermechanisme is – die degenen eruit gooit die geen compromissen willen sluiten over wat zij willen bereiken – nu dan kunnen ze er wel zeker van zijn dat iemand die verkozen wordt tot het ambt van president, wel bereid is om compromissen te sluiten om zijn persoonlijke ambities te bereiken. En dan weten ze hoe ze die persoon kunnen manipuleren om beslissingen te nemen in een crisissituatie die niet goed voor het Al is.

En sinds de tijd van George Washington is het ambt van de president in een positie in het collectieve bewustzijn gemanoeuvreerd die verschilt van destijds, toen de president vaak met een koning of keizer werd vergeleken. Maar nu is het presidentschap in de Amerikaanse psyche een leven op zich gaan leiden en ze kijken nu meer naar de president als een op god lijkende figuur die, volgens hen, onbeperkte macht heeft.

De president is niet God
Is dat niet de reden dat je ziet dat mensen een president kunnen kiezen die benoemd wordt met een hoge mate van waardering, omdat mensen geloven in de beloftes die hij heeft gedaan om verkozen te worden? En dan beginnen de mensen na slechts een paar maanden in het ambt te beseffen dat hij geen kans heeft zijn beloften uit te voeren en dan begint zijn populariteit, het waarderingscijfer, te dalen. Toont dit niet dat het Amerikaanse volk misleid is te denken dat de president alleen maar meer macht heeft dan in werkelijkheid, hoewel hij, zoals ik gezegd heb, meer macht heeft dan hij zou moeten hebben in een evenwichtiger politiek stelsel?

De mensen denken dat de president hen uit de moeilijkheden kan halen, want ze begrijpen maar niet dat naast de verdeling van macht die door de Stichters werd ingevoerd om de macht van de president te beperken, de grootste beperkende macht voor de president juist het collectieve bewustzijn is. Je kunt een president hebben – nu, praktisch gezien kun je geen president hebben met Boeddha-achtige verworvenheden tot het collectieve bewustzijn is verhoogd – maar zelfs als je nu theoretisch een president met Boeddhische verworvenheden had, zou er een grens zitten aan wat hij voor de natie zou kunnen doen. Want hij zou niet in staat zijn er iets door te krijgen dat verder gaat dan het collectieve bewustzijn wil accepteren. En daardoor zie je dat geen enkele president veranderingen kan doorvoeren die het collectieve bewustzijn niet aankan. Want de mensen zijn niet bereid om in overeenstemming daarmee te handelen, ze zijn niet bereid om hun bewustzijnsstaat te veranderen gebaseerd op de veranderingen in de natie.

Er moet een nieuwe kijk op het presidentschap komen
En daardoor moet – als Amerika de transitie naar de Gouden Eeuw wil maken – niet alleen de politieke macht van de president aangepast worden, maar vooral de collectieve kijk op de president en het ambt van president moeten een transformatie ondergaan, zodat mensen een realistischer beeld krijgen. Waardoor ze beseffen dat het niet genoeg is dat ze iedere vier jaar naar de stembus gaan en een nieuwe president kiezen. Want als zij niet bereid zijn hun bewustzijn, hun oude mentale kaders, te transformeren, maakt het geen verschil of ze een nieuwe president kiezen van een andere partij of een andere achtergrond.

Dit is de verandering die moet plaatsvinden en daarom verankeren we, opnieuw, niet een vlam boven het Witte Huis. Want het is echt nodig dat het ambt van president minder belangrijk wordt. En om dit te laten gebeuren, zou het wel eens nodig kunnen zijn dat één of twee presidenten enige vernedering moeten ondergaan, terwijl ze hun ambt uitoefenen opdat de presidenten niet alleen de les van nederigheid leren, maar de natie misschien de kans krijgt om iets te leren. En begin dus maar te beseffen dat de president niet God is, maar dat de president het potentieel heeft de open deur voor God te zijn – als hij natuurlijk bereid is tot die totale overgave en een helder vensterruit wordt.

Want ik kan je wel zeggen dat je om een succesvolle president van de Verenigde Staten te zijn, grote stuwkracht moet hebben op de achtste Straal van Integratie. En natuurlijk krijg je dat pas, zoals ik eerder uitgelegd heb, door eerst aan stuwkracht te winnen door te slagen voor de initiaties van de Zeven Stralen. Kun je niet inzien dat je als president een globale visie moet hebben? Je kunt je niet op één straal richten, je kunt je niet op één gebied van de maatschappij richten, je moet naar het Al kijken. En dit kan natuurlijk alleen maar als je een aantal Boeddhische verworvenheden hebt gekregen, waardoor je die ene vereiste voor Boeddhische verworvenheden juist meester bent, namelijk niet gehecht zijn.

Niet gehecht zijn aan iets op aarde, zodat jij, wanneer de demonen van Mara aan de deur van het Oval Office kloppen, niet in de verleiding komt om te reageren op wat je als een bedreiging ziet of op andere manieren te reageren die uit evenwicht zijn. Zien jullie niet dat George Bush, toen de demonen van Mara hem kwamen verleiden om te reageren op de zogenaamd terroristische bedreiging, hij al te gemakkelijk werd verleid om ten strijde te trekken tegen Irak en Afghanistan. En als hij niet op beide plaatsen in moeilijkheden was gekomen, zou zijn zeker verleid zijn om de hele ‘Wortel van het Kwaad’ uit te roeien, of die proberen uit te roeien. Want vertelde hij in feite niet wat zijn ware bedoelingen waren, toen hij die toespraak hield?

Je kunt geen reactionaire president hebben
Een goede president zich kan niet permitteren om in dit patroon gezogen te worden door op iets te reageren – of zelfs op iets in de materiële wereld te reageren. De president moet niet gehecht zijn, zodat hij – of zij – die hogere visie kan bereiken, die je door de integratie van de zeven stralen bereikt.

Mijn geliefden, je kunt geen integratie op de zeven stralen met je intellect of redeneringsvermogen bereiken. Dit is de diepere implicatie van wat Lanello heeft uitgelegd. Je kunt geen integratie bereiken met jouw dagelijkse denkgeest, met de rede. Hoe goed je de eigenschappen van de zeven stralen ook kent, je kunt ze nog steeds niet integreren. Je kunt ze pas integreren door die totale overgave, waardoor je één wordt met de achtste straal – en daardoor Integratie wordt.

Je bekijkt de zeven stralen niet als ‘daarbuiten’ en je denkt dat jij ze, door die te dwingen op een of andere manier samen te gaan, hebt geïntegreerd. Nee, want integratie betekent niet dat je ze samenperst in dezelfde ruimte; het betekent dat je de individuele stralen naast elkaar laat bestaan met hun individuele eigenschappen, maar die eigenschappen niet als vijanden van of als het tegenovergestelde van elkaar te zien, maar dat ze elkaar aanvullen zoals de facetten van een diamant.

En daardoor moet je als president in staat zijn naar de vele verschillende belangengroepen in deze natie te kijken en die niet als tegengestelden van elkaar zien, of dat die elkaar wederzijds uitsluiten, maar verder kijken en de grotere eenheid in die individuele uitdrukkingsvormen zien. En dan als open deur dienen om de mensen die grotere eenheid ook te laten zien. Waardoor zij hun vijandigheid opgeven en hun verschillen kunnen transcenderen en zo de hogere visie doorgronden, waardoor ze allemaal individuele facetten in de diamant worden die de Verenigde Staten is – of elk ander vrij en evenwichtig land. En ik, Gautama Boeddha, verzegel deze serie uitgaven. Dus is het af! IK BEN Gautama.