door Kim Michaels

In dit artikel zal ik beschrijven wat ik heb gedaan om mijn bewustzijn zodanig te verhogen dat ik kon erkennen dat het daadwerkelijk onderdeel van mijn goddelijke plan was om boodschapper te zijn – en dat accepteren. Zoals ik heb gezegd, zijn alle spirituele mensen onderdeel van het verhogen van deze planeet en het is belangrijk dat jij ontdekt wat jouw persoonlijke bijdrage daaraan is. De beste manier om dit te ontdekken is ons bewustzijn verhogen en ik zal je beschrijven hoe ik dit persoonlijk heb aangepakt.

Wat ik niet heb gedaan
Zelfs als kind had ik al het gevoel dat mijn leven zin had, dat ik een missie had. Vanzelfsprekend wist ik niet wat, maar ik wist dat mijn geest mijn grootste pluspunt was om dat te kunnen doen. Ik voelde intuïtief dat ik bepaalde dingen gewoon niet mocht doen. In heb nooit gerookt, nooit alcohol gedronken en nooit drugs genomen, ik was zelfs bijzonder voorzichtig met het innemen van medicijnen.

Toen ik achttien was, kreeg ik door dat ik een redelijk knappe vent was met veel gevoel voor humor en dat het geen probleem zou zijn om meisjes te krijgen. Maar ik wist ook dat ik mezelf dat niet mocht toestaan en tegenwoordig weet ik dat dit komt omdat het onze spirituele energie vernietigt. Ik zeg daarmee niet dat je celibatair moet zijn om boodschapper te zijn, maar ik kon ook niet ‘met iedereen naar bed gaan’. Een toegewijde relatie met één partner is prima, maar alles wat meer is, leidt alleen maar af.

Ik had altijd het gevoel dat ik niet geïncarneerd ben om een goed materieel leven te leiden of beroemd te worden. Om boodschapper voor de geascendeerde meesters te worden moest ik de uitspraak van Jezus in gedachten houden dat ik niet twee meesters kan dienen. Een boodschapper zijn voor de meesters is in de allereerste plaats een activiteit die veel verder gaat dan wereldlijke activiteiten. Dus als ik mee wil doen aan wereldlijke activiteiten en ervaringen, is boodschapper zijn gewoon niets voor mij.

Ik zeg niet dat er iets mis is met willen ervaren wat de wereld mij te bieden heeft. Ik zeg alleen dat ik om boodschapper te zijn, iets op deze wereld niet belangrijker kan vinden dan mijn relatie met de geascendeerde meesters. Jezus heeft nog een uitspraak gedaan die daarmee te maken heeft, namelijk dat wij hem niet waard zijn als wij iets op de wereld belangrijker vinden dan hem.

Ik zeg niet dat ik mezelf gedwongen heb om bepaalde dingen niet te doen. Ik voelde zoveel liefde voor mijn missie dat ik gemakkelijk bepaalde activiteiten achterwege kon laten.

Hard werken
Ik hoorde via een specifieke organisatie die de Summit Lighthouse heet, iets over geascendeerde meesters. Deze organisatie had een enorme hoeveelheid leringen over de discipline die je nodig hebt om het spirituele pad te volgen. Het belangrijkste middel om voortgang te boeken op het pad waren decreten. Na enige aarzeling realiseerde ik mij wat de waarde van decreten was en toen ik eenmaal begon, ging ik er helemaal voor. Ongeveer vijftien jaar lang heb ik ten minste anderhalf uur per dag decreten opgezegd en vaak nog wel langer. Ik zat dan ’s avonds in mijn speciale decretenkamer en na de decreten die ik meestal opzei, sloeg ik de bladzijden om van het decretenboek en dan zei ik op waartoe ik werd geïnspireerd. Dat kon uren duren en ik voelde dat ik op een spirituele hoogte zat als ik dat had gedaan.

Toen ik naar de Verenigde Staten verhuisde, heb ik tien jaar vlakbij het hoofdkwartier van De Summit Lighthouse gewoond en bezocht ik vier keer per week speciale decretendiensten. Tijdens die diensten zeiden we vier uur achter elkaar decreten op en als ik naar huis reed, had ik het gevoel dat ik een ander vibratieniveau had. Ik nam ook deel aan een aantal conferenties, waar wij dan decreten opzeiden, vaak wel zeven uur lang om een krachtveld op te kunnen bouwen voor een dictaat.

Ik zeg dit niet om mijn eigen prestaties in de schijnwerper te zetten, maar om erop te wijzen dat ik nooit mijn bewustzijn voldoende had kunnen verhogen als ik daar niet zo hard aan gewerkt had. Ik moest gewoon mijn vier lagere lichamen reinigen van de energie en het karma dat ik in vorige levens en in dit leven had verzameld. Als ik dat allemaal niet gedaan had, dan denk ik niet dat ik boodschapper was geworden, omdat ik mij dan gewoon niet op de meesters had kunnen afstemmen. Ik heb deze decreten vanzelfsprekend niet opgezegd om boodschapper te worden. Ik deed die decreten deels omdat ik heel erg graag mijn bewustzijn wilde verhogen en omdat ik hield van dat gevoel van licht dat door mij heen stroomde als ik decreten aan het opzeggen was.

Het was mij wel duidelijk dat ik hard moest werken als ik op het pad vooruit wilde komen. De geascendeerde meesters hebben gezegd dat Jezus toen hij voor de eerste keer in het retraiteverblijf van Serapis Bey kwam, zoveel bereikt had dat hij op het hoogste niveau had kunnen beginnen, maar hij stond erop dat hij op het laagste niveau begon en daarna op zou klimmen. Dat verhaal maakte diepe indruk op mij en ik bedacht dat als Jezus bereid was dit te doen, ik maar beter niet kon aannemen dat ik het beter kon dan hij.

Jarenlang had ik er geen idee van dat ik boodschapper zou worden. Ik wijdde me gewoon aan het pad door van ganser harte de leringen en hulpmiddelen te gebruiken die ik had gevonden. En ik weet dat een inspanning die je met liefde doet, nooit verspilde moeite is. Ik weet ook dat ik om boodschapper te worden aan de meesters moest bewijzen dat ik bereid was mijn oude bewustzijnsniveau te transcenderen en alleen daaraan dacht. Ik voelde me altijd ontroerd door de uitspraak van Jezus dat je niet lauwwarm over het pad kunt zijn. Dus ik besloot dat ik heet wilde worden.

Mijn psychische problemen oplossen
Hoe heerlijk het ook was om decreten op te zeggen, aan het begin van de jaren negentig besefte ik dat dit gewoon niet genoeg was. Ik besefte dat de meesters veel hadden gesproken over de noodzaak om je eigen psychische problemen op te lossen. Ik ging na wat ik op dat gebied had gedaan en ik besefte dat ik zo veel decreten opzei om ‘de wereld voor Saint Germain te redden’ om een goed excuus te hebben om niet aan mijn eigen psychische problemen te hoeven werken.

Ik besloot toen iets te doen om dat te veranderen en onder het personeel van de Summit Lighthouse vond ik een professionele psycholoog die uiteraard een spirituele kijk op het leven had. Ik deed meer dan een half jaar wekelijks sessies, waaronder gesprekstherapie, gestalttherapie en EMDR-therapie. Dit heeft mij veel geholpen, vooral door een paar problemen op te ruimen die al sinds mijn kindertijd speelden. Ik zeg niet dat ik alle psychische problemen inmiddels heb opgeruimd, omdat onze psyche uit veel lagen bestaat en we kunnen ze niet allemaal in één keer opruimen. Maar ik heb wel alles opgeruimd wat er in die tijd opkwam en het heeft mij echt geholpen op een nieuw niveau van mijn pad te komen.

Ik heb aan mijn innerlijke kind gewerkt en met ander holistische vormen van therapie gewerkt. En ik heb veel boeken over psychologie en zelfhulp gelezen. Ik moest de problemen in mijn onderbewuste bewust maken en daar kon ik op drie manieren aan werken:

• Ik gebruik decreten om de energie te transformeren die daarmee te maken heeft.

• Ik roep de hulp in van de geascendeerde meesters om mij te helpen om te zien wat ik moet zien en mij te helpen om die problemen op te lossen.

• Ik probeer mijn problemen zichtbaarder maken tot dat ik een Aha-ervaring of doorbraak krijg, waardoor ik het gevoel krijg dat een bepaalde overtuiging of zelfbeeld gewoon verdwijnt. Mijn bewustzijn verandert.

Dit proces kan vaak wel enige tijd in beslag nemen. Ik heb soms jaren aan iets gewerkt voor die doorbraak er kwam. Het is echt nodig om geduld met jezelf te hebben. Ik ken mensen die al jaren duidelijk een probleem hebben en iedereen om hen heen kan het duidelijk zien, maar de persoon zelf is er dan nog niet aan toe om daar mee aan de slag te gaan. Ik denk niet dat iemand je kan dwingen.

Onze psyche is heel complex en bestaat uit verschillende lagen. Ik kan niet beslissen dat ik nu aan mijn psyche ga werken en dat het dan over zes maanden opgeruimd moet zijn. Pas als ik eraan toe ben om de problemen op een bepaalde laag aan te pakken, kan ik zien wat die zijn. Toch geloof ik ook dat je de tijd enorm kunt verkorten als ik de problemen die mij blokkeren om boodschapper te worden, aanpak. En ik geloof dat je met therapie in afgebakende perioden en door het bestuderen van de leringen van de geascendeerde meesters – leringen over psychologie en de decreten en invocaties – sneller vooruitgang kunt boeken.

Het sleutelwoord is wederom evenwicht. Wij hebben allemaal een schema. In mijn goddelijke plan staat misschien wel dat ik het potentieel heb om boodschapper te worden en in het ideale geval zou ik er op een bepaald tijdstip aan toe moeten zijn om die rol op me te nemen. Vanzelfsprekend wil ik niet achterlopen op dat schema, dus ik wil mijn best doen en de middelen toepassen die ik tot mijn beschikking heb. Toch heeft het aan de andere kant geen zin om al te veel op je schema vooruit te lopen, omdat de geascendeerde meesters jou pas beginnen te gebruiken als de tijd daarvoor rijp is.

Er was een tijd dat ik dacht: “Ik ben nu tien jaar op het spirituele pad en ik heb al zoveel illusies en complexen in mijn psyche overwonnen; wanneer zal ik daar ooit klaar mee zijn?” Nu denk ik niet meer op die manier. Mijn houding is momenteel zo dat ik aan psychologische problemen blijf werken omdat ik zolang ik geïncarneerd ben, afgezien van mijn persoonlijke psychologische problemen, bereid ben om problemen uit het massabewustzijn op me te nemen.

Er was duidelijk een bepaalde hoeveelheid problemen die ik moest aanpakken voor ik kon beginnen als boodschapper, maar ik hoefde niet bevrijd te zijn van al mijn problemen om boodschapper te kunnen zijn. Ik moet gewoon aan mijn problemen willen werken als ze opduiken en ik kan je ervan verzekeren dat er heel veel problemen komen waaraan je moet werken als je boodschapper bent.

Nogmaals, evenwicht is belangrijk. Ik moet geduld hebben met mezelf, maar ook weer niet zoveel geduld dat ik mijn best niet meer doe. Nadat ik er een tijdlang hard aan gewerkt had, kwam ik inderdaad op het punt dat ik niet meer het gevoel had dat ik achterop was. Het gevoel dat ik niet goed genoeg was, hielp niet echt maar toen ik genoeg problemen had aangepakt, overwon ik ook deze gebrekkige aanpak van het leven.

Mijn relaties met andere mensen zijn altijd een belangrijke sleutel geweest om de verborgen problemen in mijn psyche te zien. Vele jaren geleden realiseerde ik me dat de sleutel tot Boeddhaschap is dat ik niet ergens gehecht aan moet zijn, en dat betekent dat ik de baas ben over mijn reacties, waardoor niets op aarde mijn innerlijke vrede kan afnemen. Ik weet dat ik iets in mijn psyche nog niet heb opgelost, wanneer ik met minder dan liefde op iemand reageer. Onze kinderen zijn een paar van de grootste leraren die we ooit zullen krijgen. Maar voor mij is het huwelijk de grootste sleutel tot groei geweest. Wanneer ik zo’n nauwe persoonlijke relatie heb, krijg ik een ongelooflijke kans om mijn psychische problemen bloot te leggen door te zien hoe ik op mijn partner reageer.

Nederigheid is ook belangrijk. In de Summit Lighthouse werd over het algemeen aangenomen dat de boodschapper, Elizabeth Claire Prophet, het Christusbewustzijn had en dat zij geen psychische problemen meer had, maar ik kon duidelijk merken dat zij wel bepaalde problemen had en dat die heel erg van invloed waren op de manier waarop zij met de organisatie omging. Nu heb ik dat nooit gebruikt om kritiek op haar te leveren, omdat ik begreep dat zij haar werk deed op de manier die van haar gevraagd werd. Ik besefte ook dat de geascendeerde meesters in feite geen ‘volmaakte’ boodschapper wilden, want hoe moeten wij omgaan met zo’n verheven wezen? In werkelijkheid zou de boodschapper van de Summit Lighthouse heel veel problemen uit het collectieve bewustzijn op zich hebben genomen.

Ik denk dat nederigheid heel gezond is. Ik heb een paar voorbeelden gezien van mensen die beweerden dat zij geen ego meer hadden. En als jij denkt dat je bevrijd bent van je ego, kun je snel elk contact met de ‘echte wereld’ verliezen. Je creëert gewoon een eigen fantasiewereld, waarin jij altijd gelijk hebt en aan de top staat, omdat jij een manier hebt om andere mensen kleiner te maken. Als je gelooft dat jij geen ego hebt, dan heb je altijd een excuus om iets wat anderen zeggen, af te wijzen. En dan ben je de leraar kwijt die zich als mier heeft vermomd. Ik beweer dus niet dat ik van mijn ego bevrijd ben en ik ben er zeker van dat er ook nog psychologische problemen heb die ik moet doorwerken voordat ik ascendeer.

Het verleden loslaten
Als onderdeel van mijn therapie heb ik begrepen dat het loslaten van het verleden van belang is. Wanneer ik dat zeg, bedoel ik het verleden volledig loslaten. Ik had bepaalde problemen met mijn vader toen ik opgroeide. Omdat ik naar de Verenigde Staten verhuisde en hij kort daarna overleed, kon ik die niet oplossen door met hem te praten.

Tijdens die therapie deed ik een gestaltsessie, waarin ik tegen mijn vader zei wat ik nog nooit eerder tegen hem had gezegd en daarna een antwoord te geven op de manier waarop ik dacht dat hij geantwoord zou hebben. Door een aantal malen zo heen en weer te praten, kwam ik zover dat ik mijn vader niets meer te zeggen had. Ik kwam ook op het punt dat ik besefte dat hij ondanks zijn manier van doen, vanbinnen net zo kwetsbaar en gewond was als ik.

Ik begon in te zien dat wat mijn vader mij had aangedaan in feite niet op mij gericht was. Het was allemaal een product van zijn eigen psychische complexen en dat bepaalde dingen die ik deed en zei een reactie bij hem opriepen. Hij kon niet op een andere manier reageren gezien zijn psychologische beperkingen in die tijd. Toen ik dit ging begrijpen, kon ik alle onwil om hem te vergeven en mijn grieven tegen hem loslaten.

Tot dan dacht ik soms terug aan situaties in het verleden en dan ging ik ze na; ik dacht erover na hoe ik had kunnen of moeten reageren en hoe hij niet had moeten reageren. Ik was toen in staat om dat los te laten en niet alleen mijn vader te vergeven, maar ook mijn relatie met hem te depersonaliseren. Ik besefte dat mijn vader gewoon een mens was en niet de perfecte mythologische figuur dat ik van hem had gemaakt.

Bij de Summit Lighthouse werd gezegd dat onze ouders de vader en moeder God voor ons vertegenwoordigen, wij denken dat God is zoals zij doen. Ik besefte dat ik had verwacht dat mijn vader perfect zou zijn en daarom mocht hij nooit een menselijk wezen van mij zijn. Dat betekende dat ik mezelf ook nooit toestond om mens te zijn als ik bij hem in de buurt was. Door hem te bevrijden, bevrijdde ik ook mezelf.

Dit was een mechanisme dat ik begon te begrijpen in de jaren negentig, namelijk dat ik, als ik anderen vergeef, hen niet uit de puree haal; ik haal mezelf uit de puree. Zolang ik niet vergeven heb, houd ik een energetische en karmische band met deze mensen in stand. Waarom zou ik mijzelf aan mensen binden die mij pijn gedaan hebben of geen goede bedoelingen hadden?

Het ego zal ons altijd het gevoel proberen te geven dat we iets pas kunnen loslaten als die andere mensen veranderd of gestraft zijn. Toch kan ik wél op elk moment loslaten. Ik kan alleen niet loslaten zolang ik het gevoel heb dat ik die andere mensen moet veranderen, een probleem moet oplossen, moet veranderen wat er in het verleden is gebeurd, compenseren wat er is gebeurd of de klok terugdraaien.

Ik kan niet veranderen wat er in het verleden is gebeurd, maar ik kan wel veranderen hoe het verleden mij in het heden beïnvloedt. Hoe kan ik boodschapper voor de geascendeerde meesters worden zolang ik nog sterke banden met mijn verleden in stand houd? Zoals Jezus heeft gezegd: “Laat de doden de doden begraven” en “Wat heb je eraan, je moet mij volgen.”

Geen vijanden hebben
Aan het begin van de jaren negentig raakte ik gefascineerd door de Boeddha. Ik besefte dat de Boeddha in totale vrede verkeert, omdat hij nooit mentaal en emotioneel reageert op iets op aarde. Ik werd gefascineerd door het verhaal van hoe Gautama Boeddha onder een Boboom zat, klaar om naar het Nirvana te vertrekken. Hij moest nog één allerlaatste test doen, namelijk alle demonen van Mara onder ogen komen. Elizabeth Claire Prophet vertelde dat verhaal af en toe, maar op een keer toen ik naar haar luisterde, besefte ik dat zij niet het hele verhaal vertelde.

De echte test was dat de demonen alles deden wat ze maar konden bedenken om Gautama zover te krijgen dat hij op een of andere manier op hen zou reageren. De gebruikelijke interpretatie was dat je op een juiste manier en een verkeerde manier kon reageren. Maar ik beseft dat er geen juiste manier is om te reageren. Als hij op wat voor manier ook had gereageerd, dan zouden de demonen hebben gewonnen. Zolang ik nog het gevoel heb dat ik iets op deze wereld moet doen, kan ik het Nirvana niet ingaan. Enkel door nergens op te reageren slaagde Gautama voor die allerlaatste test. En hij reageerde niet omdat hij op aarde nergens meer aan gehecht was. Vanaf dat moment begon ik bewust te werken aan het blootleggen en loslaten van mensen en dingen waar ik persoonlijk aan gehecht was.

Ik besefte ook dat een boeddha geen vijanden kan hebben. Dit is een moeilijke test op deze wereld, omdat er mensen zijn geïncarneerd die óf gevallen engelen zijn óf gevangenzitten in de denkwijze van de gevallen wezens. Wanneer wij ons bewustzijn beginnen te verhogen en Christusschap tot uitdrukking brengen, zullen de duistere krachten worden geprovoceerd en dan zullen ze mensen proberen te vinden die jou aanvallen. Deze mensen beschouwen zichzelf natuurlijk als mijn vijanden, maar ik mag mezelf niet zo over hen laten denken. Want als ik dat doe, dan ga ik net zo denken als iemand die zich slachtoffer voelt.

Er kunnen mensen zijn die zichzelf als vijand van de Boeddha beschouwen en ook zo handelen, maar de Boeddha kijkt niet zo naar hen. Hij of zij ziet ze alleen maar als mensen die nog niet verlicht zijn. Dit was een uitdagende test voor mij, vooral nadat ik ‘de openbaarheid’ inging als boodschapper. Van tijd tot tijd word ik geconfronteerd met mensen die mij heel agressief aanvallen. En in sommige gevallen interpreteerden ze met opzet mijn leringen verkeerd of deden totaal onjuiste uitspraken over mij.

Ik moest hier heel lang over nadenken en ik ontdekte één ding en dat was dat ik nooit iemand wilde kwetsen. Dus toen ik geconfronteerd werd met mensen die zich beledigd voelden over iets wat ik had gezegd of gedaan, voelde ik mij verplicht om hen te helpen hun negatieve gevoelens te overwinnen. Het heeft een poosje geduurd voor ik deze beperking in mijn eigen psyche door had: of ik wel genoeg respect voor de Wet van Vrije Wil had om mij niet verantwoordelijk te voelen voor de gemoedstoestand van andere mensen. Als ik mij er echt druk over maak om andere mensen niet te beledigen, dan zal het voor mij heel moeilijk worden om boodschapper te zijn – want de boodschappen van de meesters zullen onvermijdelijk de duistere krachten en de mensen die zij in hun macht hebben, beledigen.

De angst voor duistere krachten overwinnen
Over duistere krachten gesproken, er zijn natuurlijk veel mensen in het spirituele veld die hen liever negeren. Veel beweren dat je geen aandacht aan hen moet besteden omdat dit hun kracht geeft. Hier komt wederom evenwicht om de hoek kijken.

Het klopt dat ik energie aan duistere krachten geef, als ik mezelf als een vijand van hen beschouw en denk dat ik ze moet bestrijden,. Maar het is ook waar dat duistere krachten mij niet met rust zullen laten als ik hen negeer. Als ik weiger mijn goddelijke plan te vervullen en mijn Christusschap tot uitdrukking te brengen, dan zullen de duistere krachten me echter wel met rust laten, want dan vorm ik geen bedreiging voor hen. Maar wanneer ik mijn bewustzijn begin te verhogen, komen ze achter me aan. Als in mijn goddelijke plan staat dat ik boodschapper voor de geascendeerde meesters zal worden, dan zullen ze er alles aan doen om mij daarvan tegen te houden. Ik moet een wankel evenwicht vinden door te erkennen dat duistere krachten bestaan zonder ze als mijn vijand te beschouwen of te denken dat ik ze moet bestrijden.

Zelfs toen ik klein was, was ik al heel gevoelig voor energie en vibraties. Ik kon duidelijk het verschil zien tussen lichte en donkere vibraties en deze vaardigheid is veel sterker geworden sinds ik mijn bewustzijn heb gezuiverd. Toen ik hogerop kwam, begon ik het vermogen te krijgen waar Jezus over sprak toen hij zei dat we zo wijs als slangen moesten zijn, maar onschuldig als duiven.

Pas toen ik deze neiging overwon om de duistere krachten als mijn vijand te beschouwen kon ik ze alleen al door hun vibratie goed ontmaskeren. De duistere krachten werken met angst, maar angst kan op veel manieren vermomd worden. Zolang ik ergens bang voor ben, kan ik niet een paar subtiele vermommingen van angst onderkennen, omdat ik denk dat zij nodig en gerechtvaardigd zijn. Pas wanneer ik ware liefde ervaar, kan ik het verschil in vibratie voelen tussen onvoorwaardelijke liefde en voorwaardelijke angst.

Pas wanneer ik de vibratie van duistere krachten kan voelen, kan ik de angst voor hen overwinnen. Wanneer ik weet dat ze mij niet voor de gek kunnen houden, weet ik ook dat ze geen macht over mij hebben. Duistere krachten kunnen mij niet rechtstreeks schaden, dus moeten ze me bedriegen. Ze kunnen natuurlijk wel andere mensen gebruiken die mij misschien fysiek pijn kunnen doen, maar zelfs dat risico wordt minder wanneer ik ze niet als mijn vijand beschouw.

De meesters hebben mij vele jaren getraind om meer onderscheidingsvermogen te krijgen. In het begin was ik bang voor verkeerde leringen, dus wilde ik liever geen boeken lezen die niet door de meesters waren goedgekeurd. Maar ik ben op een punt gekomen waarop ik nu een boek kan lezen en het verschil in vibratie voelen tussen echte en verkeerde ideeën. Ik ben ook beter de vibratie van mensen, vooral van hun bedoelingen, gaan voelen.

Er kwam bijvoorbeeld eens een vrouw op een conferentie en toen ze tegen mij begon te spreken, kreeg ik het gevoel alsof er een rood knipperlicht achter haar brandde om mij te waarschuwen. Dit wil niet zeggen dat ik niet met haar omging, omdat ik het gevoel had dat ik haar de kans moest geven om te veranderen. Maar ik hield wel altijd bepaalde afstand en dat bleek later een verstandig besluit, omdat zij duidelijk geen goede bedoelingen had. Toen zij op den duur doorkreeg dat ik er niet in mee ging, werd ze heel erg boos en viel me aan.

Tenzij ik zo sluw als een slang ben en zo argeloos als een duif, ben ik niet in staat om alleen maar de andere wang toe te keren wanneer ik word aangevallen. Toen ik in het openbaar als boodschapper voor de meesters begon te spreken, werd ik aangevallen. En de aanvallen waren op maat gemaakt voor mijn persoonlijke zwakheden. Duistere krachten kunnen me raken als ik uit evenwicht ben, door ze aan de ene kant te negeren en er aan de andere kant tegen te vechten. Jezus heeft gezegd: “Als de prins van deze wereld komt, vindt hij niets bij mij.” Wanneer de duistere krachten niets bij mij vinden, hoef ik me ook niet door hen bedreigd te voelen. Ik roep gewoon spirituele bescherming op en blijf alert, maar ik hoef me ook niet in een mentaal fort op te sluiten.

Toen ik mijn roeping voelde, keek ik niet langer achterom
Jezus heeft een zeer directe uitspraak gedaan, namelijk dat degene die zijn hand aan de ploeg houdt en achterom kijkt, niet geschikt is voor het koninkrijk van God. In zekere zin sluit dit aan op het loslaten van het verleden en gehechtheden, maar er is nog een dimensie.

In mijn geval moest ik een paar zeer dramatische veranderingen in mijn leven meemaken om boodschapper te kunnen worden. Vanzelfsprekend was ik mij er niet van bewust waar deze testen over gingen (anders zouden het ook geen testen zijn), maar elke keer wist ik intuïtief wat mijn volgende stap moest zijn. In de meeste gevallen heb ik de innerlijke aanwijzingen die ik kreeg, opgevolgd, wat de consequenties van die handelingen ook waren. Bovendien heb ik zelden met spijt of boosheid op mijn handelen en de gevolgen daarvan teruggekeken. Ik heb ze geaccepteerd als noodzakelijke stappen op mijn persoonlijke pad.

Laat mij een paar van deze gevallen beschrijven. Toen ik negentien was, ontmoette ik een meisje en ik wist intuïtief dat het de bedoeling was dat ik een relatie met haar kreeg. Dat werd mijn eerste vrouw en nadat we een aantal jaren getrouwd waren, hadden we allebei vanbinnen het gevoel dat wij naar de Verenigde Staten moesten gaan en in de buurt van het hoofdkwartier moesten gaan wonen. We verkochten alles in Denemarken en vertrokken met onze twee zonen. Dat hield in dat ik mijn graad van architect niet kon gebruiken, omdat die niet geldig was in de V.S. Ik moest dus allerlei lage banen aannemen, van het graven van kuilen in de grond tot aan verkoper van deur tot deur toe.

Na twee jaar in de Verenigde Staten kreeg ik het gevoel dat mijn huwelijk voorbij was en mijn vrouw was het daarmee eens. Ze had een man ontmoet van wie ze dacht dat het haar tweelingvlam was en met wie ze later is getrouwd. Ik geloof oprecht dat in haar goddelijke plan stond dat zij met deze man moest trouwen, zoals het ook onderdeel van mijn plan was om verder te gaan en met mijn tweede vrouw te trouwen. Het punt is dat ik een radicale mening heb over menselijke relaties, zouden sommigen zeggen. Ik geloof dat wij in het kader van de Wet van Vrije Wil nooit het gevoel mogen hebben dat wij andere mensen bezitten. En als ik het gevoel heb dat ik geen andere mensen mag bezitten, kan ik ook niet toestaan dat ik het gevoel heb dat zij mij bezitten.

Mijn ouders hebben mij een heel adequate en liefdevolle opvoeding gegeven. Toch zag ik altijd wel dat zij ook andere interesses in het leven hadden en ik heb nooit één moment gedacht dat ik als hun zoon het allerbelangrijkste in hun leven was. Mijn vader werd bijvoorbeeld helemaal in beslag genomen door de eendenjacht. Als klein kind zei ik eens tegen hem dat ik wilde dat hij stopte met het doden van eenden, maar zijn antwoord deed mij inzien dat ik, hoewel ik een mening mocht hebben over wat hij deed, niet van hem mocht eisen dat hij volgens mijn norm ging leven. Dat betekende ook dat ik niet deed wat zij van mij verwachtten en de rest van mijn leven in Denemarken bleef. Toen het tijd werd om verder te gaan met mijn goddelijke plan, ben ik verhuisd en heb nooit weer achteromgekeken.

Mijn punt is dat de mensen die spiritueel zijn, waarschijnlijk beginnen aan een relatief normaal leven. Maar er zullen keerpunten in ons leven optreden, waardoor wij iets moeten doen wat niet gewoon is om ons goddelijke plan te kunnen vervullen. En als wij de verwachtingen van andere mensen ons ervan laten weerhouden om die stappen te doen, dan missen wij die kansen en loopt ons schema misschien in de war.

Eens zei iemand tegen mij: “Jouw persoonlijke zoektocht naar verlichting is altijd belangrijker voor jou geweest dan al het andere.” Ik keek hem recht in de ogen en zei: “Je hebt absoluut gelijk.” Mijn relatie met God en mijn Goddelijke plan was altijd belangrijker voor mij dan al het andere op aarde. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar en naar mijn mening heb ik het goddelijke recht om mijn eigen prioriteiten te stellen. Aan de andere kant ben ik ook heel gevoelig voor mensen en heb ik er alles aan gedaan om hen die ervaringen te laten krijgen die zij nodig hebben. Maar daar moet wel een limiet aan zitten zodat ik mijn eigen goddelijke plan niet in de war stuur om andere mensen gelukkig te houden.

Zoals ik zei, zijn er veel onverwachte en uitdagende situaties in mijn leven geweest. Ik ben er op een heel simpele manier mee omgegaan. Ik nam de situatie in ogenschouw, erkende dat ik niet de fysieke kracht had om de situatie te veranderen en accepteerde ik vervolgens dat dit mijn nieuwe situatie was. Zodra ik iets had geaccepteerd, maakte ik er het beste van in overeenstemming met mijn bewustzijnsstaat van dat moment.

Gautama Boeddha heeft gezegd dat iemand die zijn vaderland verlaat al de helft van zijn Dharma heeft bereikt. Voor mij was het vertrek uit Denemarken en wonen in de Verenigde Staten een enorme uitdaging – ik moet eigenlijk zeggen een schok. Dit heeft mij gedwongen om dingen te doen die ik nooit in Denemarken zou hoeven doen, wat mij op het volgende punt brengt van het ego afrossen.

De geascendeerde meesters zullen ons af en toe oproepen om stappen te doen die ons dichter bij het vervullen van ons doel brengen. Dit kunnen misschien wel heel dramatische veranderingen in je dagelijkse leven zijn en er kunnen menselijke en materiële kosten mee gemoeid zijn, maar als we niet aan die oproep gehoor geven, dan loopt ons schema misschien in de war en ontbreken er sleutelelementen aan ons goddelijke plan.

Ik kreeg persoonlijk altijd intuïtieve inzichten wanneer ik op een keerpunt stond. Dit zijn geen beslissingen die ik met mijn dagelijkse bewustzijn neem. Ze komen vaak tot stand wanneer ik alle verwachtingen en gehechtheid aan iets in de buitenwereld loslaat. Wanneer je al het lawaai in je hoofd opruimt, komt er een dieper weten naar boven en zie ik wat de volgende logische stap is. Dit gebeurde toen ik met mijn eerste vrouw trouwde, toen ik naar Amerika verhuisde, toen ik van mijn eerste vrouw scheidde, toen ik met mijn tweede vrouw trouwde, toen ik met de ARJ website begon, toen ik van mijn tweede vrouw scheidde en toen ik weer naar Europa verhuisde, enzovoort.

Laat mij met betrekking tot het gehoor geven aan een innerlijke oproep, op iets wijzen wat volgens mij veel mensen laat struikelen. Veel mensen verwachten dat de geascendeerde meesters hen volledige instructies geven of een duidelijke visie of routekaart van alles wat er precies met hen moet gebeuren. Zo gaat het gewoon niet en mensen die problemen hebben met controle, kunnen het heel moeilijk vinden om te accepteren hoe de meesters ons begeleiden. In het begin zullen we bij alles worden getest, wat inhoudt dat we geen heel duidelijke aanwijzingen krijgen.

In het begin worden we vaak geleid om gewoon te gaan lopen, om uit je huidige situatie te stappen zonder idee waar we heen gaan. Vervolgens krijg je misschien wel een aanwijzing om een bepaalde richting op te gaan en wanneer je dat doet, krijg je misschien nog een aanwijzing om iets anders te doen. Met andere woorden, we moeten stap na stap doen zonder al te ver vooruit te zien.

Ik ben sinds 1976 op het spirituele pad en ik ben sinds 2002 boodschapper en dit is de manier waarop de meesters mij nog steeds begeleiden. Ik heb geen duidelijke visie of routekaart van wat er de rest van mijn leven gebeurt en dat hoeft ook niet meer. Ik ben heel tevreden als ik elke keer een stap doe in de wetenschap dat ik ga waar ik heen moet wanneer ik naar mijn innerlijke leiding luister. Met betrekking tot innerlijke leiding is het ook belangrijk dat ik bereid ben om mijn eigen beslissingen te nemen, zoals later nog wordt beschreven.

Wees bereid om je ego te laten afrossen
Toen ik in 1987 naar de Verenigde Staten verhuisde, had ik een paar zeer onrealistische verwachtingen. In die tijd had ik het gevoel dat ik een van de meest enthousiaste en vastbesloten studenten in Denemarken was, wat werd bewezen door het feit dat ik bereid was om het grote offer te brengen om mijn vaderland te verlaten om de geascendeerde meesters te helpen. Omdat ik zo’n toewijding had getoond, verwachtte ik dat de meesters mij wel door een vorm van alchemie zouden kunnen helpen om alle praktische aspecten van mijn verhuizing perfect op hun plaats te laten vallen.

In plaats daarvan had ik in de praktijk zoveel moeilijkheden dat ik me soms afvraag hoe ik dat emotioneel heb overleefd. Vooral de eerste acht jaar waren heel zwaar, omdat ik geen werkvergunning kreeg en allerlei kleine klusjes moest doen om het hoofd boven water te houden. Ik herinner mij dat ik in de modder rondkroop onder een caravan in de kale bergen en dat ik plotseling het gevoel kreeg dat ik wel heel erg ver van huis was. Ik vroeg me af of dit was waarom ik naar de V.S. was verhuisd en of dit mij wel echt zou helpen mijn goddelijke plan uit te voeren.

Achteraf kan ik zien dat niets van wat er gebeurde, op zich veel betekenis had. Met andere woorden, het heeft weinig zin te analyseren wat ik heb gedaan om iets te laten gebeuren. Het gebeurde allemaal maar om één reden, namelijk om mijn ego klein te krijgen. Alles was een test om te bewijzen of ik mij wel echt aan het pad naar Christusschap wilde wijden of dat ik een buiging zou maken en met een excuus naar mijn comfortabele leven in Denemarken terug zou rennen.

In Yogananda’s boek wordt beschreven dat zijn goeroe hem een tijdlang aan allerlei vernederingen blootstelde om zijn ego klein te krijgen. Ik twijfel er niet aan dat de geascendeerde meesters dit ook precies zo met mij hebben gedaan. Niet in de betekenis dat zij dat allemaal deden, omdat ik in veel gevallen gewoon de consequenties van mijn eigen stomme keuzes moest dragen. Niettemin kan ik begrijpen dat er geen andere manier was om in zo korte tijd mijn ego zo klein te krijgen als ik ervoor had gekozen om in Denemarken te blijven.

Wat er ook in ons Goddelijke plan staat, het is meer dan waarschijnlijk dat ons ego dit doel in de weg staat. De enige manier om ons ego uit de weg te ruimen, is hem tot stof laten vergaan. Als we dit laten gebeuren, dan zullen het leven en de meesters dit zeker doen. Ik kwam zover dat ik dit begreep en bewust besloot om geen weerstand te bieden tegen het proces en niet boos op mezelf, God of de geascendeerde meesters te worden over wat er gebeurt tijdens dit onaangename, maar noodzakelijke proces.

Radicaal de verantwoording voor mijzelf dragen
Tegen het eind van de jaren negentig vielen alle dingen die ik net beschreven heb op zijn plek en ik accepteerde dat alles in mijn leven mijn eigen verantwoordelijkheid was. Ik kreeg een krachtige Aha-ervaring, omdat het mij duidelijk werd dat ‘niemand mij ooit iets had aangedaan’. Ik besefte dat er een fundamenteel verschil bestaat tussen wat andere mensen doen – iets wat niet in mij zit – en hoe ik dat waarneem en erop reageer – en dat zit wel in mijn hoofd.

Ik besefte dat het mijn allergrootste verantwoordelijkheid was dat ik de baas was over mijn eigen gedachten en ik besefte dat ik de macht had om dat te doen. Ik besefte dat ieder van ons in het centrum leeft van zijn eigen persoonlijke universum. Je kunt mij iets aandoen met de bedoeling mij te kwetsen, maar ik ben nog steeds vrij om op jouw daden te reageren zonder mij gekwetst te voelen. Omdat jij mijn mening over wat jij doet, niet in jouw macht hebt – het is iets wat in mijn hoofd gebeurt en ik kan daar de baas over zijn.

Ik zeg niet dat dit altijd lukt. Maar ik zie wel dat dit mijn doel is en ik kom er steeds dichterbij. Toen ik dit begreep, besefte ik dat wij als menselijke wezens maar twee opties in het leven hebben:

• Als wij niet radicaal de verantwoordelijkheid voor onszelf op ons nemen, geven wij de macht over onze gemoedstoestand weg aan iets buiten ons, bijvoorbeeld andere mensen, ‘het leven’, God of de duivel. Dit betekent dat wij om enige zeggenschap over onze eigen gemoedstoestand te krijgen dan moeten proberen iets te bereiken om de baas over anderen te kunnen zijn. Natuurlijk is het heel erg moeilijk om andere mensen in je macht te krijgen en het is onmogelijk om God in je macht te krijgen. Maar ons ego kan heel goed de indruk wekken dat hij die macht heeft.

• Als wij wel radicaal de verantwoordelijkheid daarvoor nemen, beseffen we dat wij de macht bezitten om onze gemoedstoestand te beheersen. Dat betekent dat wij niet meer uiterlijke omstandigheden, andere mensen of de geascendeerde meesters in onze macht hoeven te krijgen.

Zolang ik macht wil krijgen over iets wat buiten mij is, kan ik geen boodschapper voor de geascendeerde meesters zijn. De schoonheid van de meesters is dat zij totaal boven de macht van het menselijke ego staan; dat wil zeggen dat zij niet door het ego kunnen worden omgekocht. Op het moment dat ik probeer de meesters te gebruiken om een of ander egospelletje te spelen, ben ik het contact met de echte meesters kwijt. Ik kan dan nog wel contact maken met de verkeerde hiërarchie van bedriegers en zij kunnen mij misschien het gevoel geven dat ik de macht in handen heb, maar dat gevoel is heel fragiel en dan zal ik me constant door iets bedreigd voelen. Wanneer ik volledig de verantwoording voor mezelf neem, hoef ik mij nergens meer bedreigd te voelen op deze wereld.

Mezelf accepteren
In het midden van de jaren negentig woonde ik een zomerconferentie bij van de Summit Lighthouse en tijdens een dictaat van Godharmonie, werd ons gevraagd de hoogst mogelijke uitdrukkingsvorm van harmonie die wij ons konden voorstellen, te verbeelden. Ik dacht onmiddellijk: “Dat zijn Alpha en Omega natuurlijk.” Ik voelde toen dat ik naar de Centrale Zon werd getransporteerd waar ik voor de troon stond van de twee wezens die de hoogste uitdrukkingsvormen van God in de wereld van vorm zijn.

Ik keek daarna langs hen heen en maakte contact met de Schepper zelf. Ik voelde dat ik een verlengstuk van de Schepper was, maar het was mij ook duidelijk dat dit verlengstuk niet mijn persoonlijkheid en het zelf hier op aarde was. Ik voelde dat mijn diepste kern een bewustzijnsstaat is die geen van de eigenschappen bezit die ik tot dusver bij mijn persoonlijkheid of individualiteit op aarde had gezien.

Dit was een gedenkwaardige ervaring voor mij en sindsdien is dit mijn allerbeste referentiekader geweest. Ik weet gewoon dat alleen het zelf in de buitenwereld zo reageert en ik weet dat er meer van mij bestaat dan wanneer ik op een situatie reageer. Hoewel ik nog steeds een poosje in een reactiepatroon kan belanden, komt er een moment waarop ik besef dat ik hier niet meer in gevangen wil zitten en wanneer ik begrijp wat erachter zit, kan ik het loslaten.

In de tijd dat ik die ervaring kreeg, had ik niet het concept van de Bewuste Jij dat Moeder Maria ons in 2005 heeft gegeven. Maar nadat ik die lering had ontvangen, besefte ik dat mijn ‘zelf’ in mijn allerzuiverste vorm had ervaren. Ik had mijn Bewuste Jij ervaren zoals die was voor hij ooit incarneerde. Ik had mijn Bewuste Jij ervaren in de zuiverste vorm die maar mogelijk was, want mijn zelfgevoel zou nooit kunnen worden beïnvloed door iets in deze vormwereld. Ik had het zelf ervaren dat boven alle vormen staat.

Het belang van mijn ervaring was dat het ervoor heeft gezorgd dat ik een drempel overstapte waardoor ik alle schuldgevoel, schaamtegevoel en inferioriteitsgevoel kon achterlaten. Ik accepteerde mijzelf onvoorwaardelijk, omdat ik had ervaren dat de Schepper onvoorwaardelijk het zuivere zelf accepteert dat hij uit zichzelf had geschapen. Ik begon te beseffen dat alle negatieve gevoelens over mijzelf alleen maar van het zelf in de buitenwereld konden komen, iets wat ik helemaal niet ben. Wanneer ik mij bewust van mijn ego en de persoonlijkheid op de wereld kan afscheiden, kan ik veel sneller vorderen op het pad.

Sindsdien heb ik veel mensen ontmoet die ruzie met mij maken over het concept Bewuste Jij en die beweren dat het een verkeerde lering is en dat dit niet van de geascendeerde meesters komt. Zij komen zelfs met het argument dat het een verkeerde lering moet zijn, omdat die niet bij de Summit Lighthouse werd gegeven. Volgens mij is het enig nieuwe hieraan de naam ‘Bewuste Jij’. Het concept van een zelf dat zuiver gewaarzijn is en de vorm ontstijgt, kun je in elke mystieke lering op deze planeet terugvinden. De Boeddha heeft hierover gesproken, Jezus (wanneer jouw oog op één punt gericht is), Nagarjuna en Padmasambhava hebben erover gesproken. In het hindoeïsme heb je de lering van Advaita (niet twee) en je vindt het ook in de Kabbala, het soefisme en veel moderne mystieke leringen. Ik lees het ook tussen de regels door van de vorige leringen van de geascendeerde meesters.

Ik vind het niet verrassend dat er mensen op tegen zijn. Nadat ik mijzelf volledig begon te accepteren, voelde ik een diep gevoel van innerlijke vrede. Dat maakte het mij gemakkelijk om de vibratie te voelen en te zien wanneer andere mensen zichzelf niet hadden geaccepteerd. Dit niet-accepteren leidt ertoe dat wij allerlei spelletjes gaan spelen, die bedacht zijn door het ego en de verkeerde hiërarchie om ons gevangen te houden in een eindeloze zoektocht om het gebrek aan zelfacceptatie te compenseren. We proberen goedkeuring van bronnen in de buitenwereld te krijgen in plaats van naar binnen te gaan en te kijken waarom wij onszelf niet accepteren zoals wij geschapen zijn.

Jezus zelf heeft gezegd dat alleen de man naar de hemel terug kan ascenderen die uit de hemel is afgedaald. De persoonlijkheid op de wereld en het zelf dat ik nu heb, zijn niet afgedaald – dat is gewoon de onmogelijke droom van mijn ego. De enige manier om te ascenderen is de laag die over je heen ligt van je af te schudden en terug te keren naar de staat van zuiver gewaarzijn waarmee je de allereerste keer bent geïncarneerd.

Voor mensen die nog nooit een glimp van zuiver gewaarzijn hebben opgevangen, is dit slechts een concept en zij kunnen er eindeloos argumenten tegen aanvoeren. Maar toen ik eenmaal zuiver gewaarzijn had ervaren, begon ik te beseffen dat alles van mijn wereldlijke zelf weg moest. Ik moet al mijn kledingstukken van me afstropen en daarna moet ik de laatste geest opgeven, zoals Jezus bij zijn kruisiging heeft gedaan.

Zolang wij geen zuiver gewaarzijn hebben ervaren, zitten we gevangen in een machtsspel. Dat betekent dat wij de leringen van de geascendeerde meesters onvermijdelijk proberen te gebruiken om ons het gevoel te geven dat wij alles onder controle hebben. Ik heb dat zelf ook gedaan en ik heb het ook veel spirituele studenten zien doen.

Maar de geascendeerde meesters zullen dit volgens mij gewoon niet meer toestaan in het Aquariustijdperk. Als ik in een machtsspel gevangenzit, zal ik geen boodschapper van de geascendeerde meesters kunnen worden. Misschien boodschapper voor de verkeerde hiërarchie van bedriegers die mijn ego precies zullen vertellen wat mijn ego wil horen om mij het gevoel te geven dat ik fundamenteel superieur ben aan andere mensen. Zodra ik zuiver gewaarzijn begon te ervaren, zag ik in hoe nutteloos het spelen van dit spel was en ik begon veel liefde te ontwikkelen voor het feit dat ik de geascendeerde meesters kende zoals ze echt zijn in plaats van hen te zien door het waarnemingsfilter dat mijn ego en de verkeerde hiërarchie van bedriegers hadden gemaakt.

De echte meesters staan veel verder af van wat het zelf op de wereld zich ooit kan voorstellen. In het vorige artikel heb ik gezegd dat een boodschapper een open deur moet kunnen zijn. Hoe kan ik een open deur zijn als ik niet de staat van zuiver gewaarzijn kan bereiken? Proberen vast te houden aan het gevoel van het zelf dat op het ego berust, kan van mij nooit een open deur maken.

Sluit vrede met God en de meesters
Het belangrijkste effect van radicaal mezelf accepteren, was dat ik vrede met God en de geascendeerde meesters kon sluiten. Ik werd eerst lid van de Summit Lighthouse in Denemarken. Toen ik naar de Verenigde Staten verhuisde, had ik de houding dat de meesters het mij allemaal gemakkelijk moesten maken. Toen ik daarna een hele periode meemaakte van veel uitdagingen en vernederingen, had ik het gevoel dat de meesters mij enigszins in de steek hadden gelaten. Pas toen ik volledig de verantwoordelijkheid voor mezelf nam en mezelf accepteerde, kon ik dat gevoel loslaten.

Het gevolg van het ervaren van de Schepper was, dat ik vrede met God kon sluiten. Ik besefte dat God mij nog nooit pijn had gedaan; alleen mijn concepten van God die op mijn ego berusten, hadden mij pijn gedaan. Dus kon ik de wrok tegen God loslaten die berustte op het monotheïstische beeld van de boze God in de lucht, de wrok die wij allemaal hebben opgebouwd,.

Door de jaren heen heb ik diverse ervaringen gehad van de Aanwezigheid van een van de geascendeerde meesters. Ik heb elders beschreven dat ik de heel liefdevolle Aanwezigheid van El Morya (Master MORE) heb gevoeld. Deze ervaring stond in scherp contrast tot het beeld van El Morya dat de Summit Lighthouse gaf, waardoor hij werd gezien als een zeer strenge en veroordelende meester. Ik heb soortgelijke ervaringen van andere meesters gehad en zij hebben mij allemaal geholpen om te beseffen dat de echte geascendeerde meesters totaal boven de gesneden beelden staan die door ons ego en onze dagelijkse manier van denken worden bedacht. In feite worden deze beelden zeer beïnvloed door de verkeerde hiërarchie van bedriegers die erin geslaagd zijn om een aantal beelden van de veroordelende god die ver van ons verwijderd is, op de geascendeerde meesters over te dragen.

Nadat ik besefte dat ik zuiver gewaarzijn was, kon ik ook beginnen te accepteren dat de geascendeerde meesters zuiver gewaarzijn zijn, dat wil zeggen een gewaarzijn dat volledig de beelden ontstijgt die wij met het menselijke, op het ego gebaseerde of dualistische bewustzijn projecteren. Pas wanneer ik de meesters ervaar als wezens die boven de vorm staan, kan ik vrede met hen sluiten. En alleen wanneer ik vrede met hen sluit, kan ik hen de vrijheid geven om zich door mij heen uit te drukken. En alleen dan kan ik de open deur zijn voor de echte geascendeerde meesters.

Totale overgave aan God
Alles wat ik hierboven heb beschreven, had tot gevolg dat dit me op dat ene punt bracht, dat echt het begin van mijn boodschapper zijn vormde, namelijk het punt waarop ik mij totaal aan God overgaf.

Een van de nuttigste leringen die ik bij de Summit Lighthouse kreeg, was dat Moeder Maria het concept overgave gaf. Dit leerde me dat er veel dingen zijn die ik niet zou kunnen oplossen of corrigeren. Ik moest ze gewoon loslaten, achterlaten, en daarna verder gaan. Dit concept was van grote betekenis voor mij door de jaren heen en ik mediteerde er vaak op. Ik paste het ook toe, hoewel ik pas echt iets kan loslaten als ik het psychologische mechanisme (de gehechtheid of overtuiging, die we nu het gescheiden zelf noemen) zie dat eraan ten grondslag ligt en dat ervoor zorgt dat ik het vasthoud.

Tegen het eind van de jaren negentig begon ik mij innerlijk gefrustreerd te voelen. Aan de ene kant had ik het gevoel dat ik de leringen van de geascendeerde meesters al zo lang intens had bestudeerd, dat ik zo gevuld was dat ze konden overstromen. Als ik niet begon die leringen uit te delen, zou ik exploderen. Aan de andere kant kon ik eigenlijk niet bedenken hoe ik moest beginnen met uitdelen. Dit kwam grotendeels omdat ik mij niet van de cultuur van de Summit Lighthouse had bevrijd.

De Summit Lighthouse had overduidelijk een cultuur die werd op angst berustte. De bedoeling was dat men ging controleren wie iets had gezegd over de leringen en je moest bepaalde cursussen volgen om geautoriseerd te worden om lezingen te geven. De lezingen die je zou kunnen geven, werden ook gecontroleerd, omdat in het algemeen de angst bestond dat je iets fout kon zeggen. Met andere woorden, het risico dat je één ding fout zou kunnen zeggen, woog zwaarder dan het potentieel dat je honderd dingen goed zou kunnen zeggen.

De Summit Lighthouse zei wel dat ze de leringen van de meesters wilde verspreiden, maar het moest allemaal vanuit een centraal punt gebeuren en door de Summit Lighthouse worden gecontroleerd. Dit gold ook voor het uitgeven van boeken. Natuurlijk mocht alleen de boodschapper in de Summit Lighthouse een boodschap van de meesters op nemen en veel mensen werden geëxcommuniceerd omdat ze beweerden dat ze boodschappen opnamen. Er heerste een groot taboe op het denken dat je een boodschapper zou kunnen zijn.

Zoals ik al zei, heb ik altijd gedacht dat Elizabeth Claire Prophet haar taak uitstekend vervulde en ik heb nooit overwogen dat ik boodschapper zou kunnen worden of dat ik dat wilde zijn. Maar de boodschapper trok zich in 1997 terug en omdat er geen nieuwe boodschapper werd benoemd, ontstond er een vacuüm.

Tegenwoordig kan ik zien dat een deel van mijn frustratie was dat ik het gevoel had dat het tijd werd om verder te gaan met de volgende fase van mijn goddelijke plan, maar omdat ik nog steeds vasthield aan bepaalde ideeën en overtuigingen (waaronder, maar niet beperkt tot, de cultuur van de Summit Lighthouse), stond ik niet open om te zien wat mijn volgende stap zou moeten zijn. Ik was verhuisd, verder weg van het hoofdkwartier van de Summit Lighthouse en het voelde alsof ik in een soort vacuüm zat. Ik vroeg me af wat het volgende zou zijn, en ik had het gevoel dat ik de meesters van nut wilde zijn, maar kon niet begrijpen op wat voor manier.

Zoals ik elders beschreven heb, kwam er op mijn verjaardag in 2001 een doorbraak. In mijn kantoor had ik afbeeldingen van Jezus en Saint Germain hangen en ik kreeg het gevoel dat ik contact maakte met de meesters en zei hardop: “Ik wil meer.” Ik bedoelde daarmee dat ik heel veel jaren de leringen van de meesters had gevolgd, maar dat ik nu directer, persoonlijker contact met hen wilde.

De volgende dag kreeg ik de inspiratie om software te kopen met stemherkenning voor mijn computer en toen begon ik het boek ‘The Inner Path of Light’ te ontvangen. Ik vond niet dat het boek aan mij gedicteerd werd, maar dat was wel wat er eigenlijk gebeurde. Ik ging zonder enige bewuste gedachte achter de computer zitten en dan begon ik te spreken. Het hele boek kwam naar buiten zonder dat ik het bewust plande of erover nadacht. Ik liet het gewoon stromen.

In augustus 2002 kwam de echte doorbraak. Helaas kan ik mij niets meer herinneren van wat eraan vooraf ging. Vanzelfsprekend zei ik mijn decreten op, gebruikte mijn intuïtie om naar dingen te zoeken die ik in mijn psyche moest overwinnen, werken aan iets wat ik moest opgeven, enzovoort. Toch was het niet alsof er iets buiten mij om gebeurde wat tot stand heeft gebracht wat er daarna gebeurde.

Ik zat in mijn kantoor en was net klaar met een uur lang decreten opzeggen. Plotseling viel ik spontaan op mijn knieën en vanuit het diepste van mijn wezen kreeg ik het gevoel dat ik al mijn frustraties, ambities, wensen en verwachtingen over hoe het leven eruit zou moeten zien, opgaf.

Tot die tijd werd ik gedreven door een sterk gevoel van een missie hebben, een sterk gevoel dat ik iets moest doen – het gevoel dat mij al mijn hele leven achtervolgde. Nadat ik de leringen van de geascendeerde meesters had gevonden, dacht ik uiteraard dat het betekende dat ik iets voor de meesters moest doen. Daarom ben ik naar de V.S. verhuisd en jarenlang heb ik gedacht dat het mijn missie was om decreten op te zeggen en deel uit te maken van de Summit Lighthouse. Ik voelde mij gefrustreerd omdat ik wel wist dat ik niet alles aan het doen was wat ik eigenlijk moest doen.

In een moment van helderheid zag ik al die ambities en ik zag dat die van mijn ego en uiterlijke zelf kwamen. Toen ik dat zag, besefte ik dat ik niet zo was en liet ik het letterlijk allemaal los. Ik had het gevoel dat ik mijzelf totaal overgaf aan God en ik zei spontaan hardop: “God jij mag me nu meteen naar huis halen!” Ik had letterlijk het gevoel dat ik als ik op dat ogenblik was gestorven, de aarde had kunnen achterlaten zonder enige spijt of het gevoel dat ik iets moest of wilde doen.

Een paar ogenblikken zat ik daar in volkomen vrede en toen voelde ik de Aanwezigheid van Jezus sterker dan ik hem ooit tevoren had gevoeld. Ik voelde dat Jezus tegen mij zei: “Als jij niets meer op deze planeet wilt doen, ben je dan bereid iets voor mij te doen?” En vanuit de kern van mijn wezen voelde ik het woord ja in mij opkomen.

Wij hebben allemaal een zelf op de wereld en wij hebben allemaal verwachtingen en onze hoop en dromen. Maar wij hebben ook allemaal een zuiver zelf, wat inhoudt dat wij het potentieel hebben om de ambities en verlangens van het uiterlijke zelf op te geven.

Het was onderdeel van mijn goddelijke plan dat ik boodschapper zou worden en ik had mijn hele leven het gevoel dat ik een missie had. Mijn dagelijkse gedachten hadden allemaal lagen gelegd over de manier waarop die missie zou moeten worden uitgevoerd. Met andere woorden, ik had het bij het juiste eind over het ‘wat’ gedeelte, maar ik kon het ‘hoe’ gedeelte gewoon niet zien. Pas toen ik mijn gewone verwachtingen totaal opgaf, stond ik ervoor open om een duidelijke visie te ontvangen van wat mijn ware missie was en hoe die zou kunnen worden uitgevoerd.

Met andere woorden, alleen die totale overgave heeft van mij een open deur gemaakt, zodat ik aan mijn missie kon beginnen. En door mij steeds maar weer over te geven, kon ik die lagen transcenderen om mijn missie naar veel hogere niveaus te laten stijgen. Natuurlijk betekende dat ene moment van overgave niet dat ik eraan toe was om boodschapper te worden. Ik moest een periode getraind worden door Jezus, iets wat ik elders zal beschrijven. Ik denk nog steeds dat ik in training ben als boodschapper, een proces waar ik niet van verwacht dat het ophoudt zolang ik geïncarneerd ben.