Hoe jij je bevrijdt uit een Neerwaartse Spiraal (1)

Voorafgegaan aan waarneming zijn er mentale staten,
daarvoor is waarneming het allerhoogste.
Als iemand die door waarneming vervuild is spreekt of handelt,
volgt lijden.

door Kim Michaels

We hebben allemaal bepaalde zaken of onderwerpen die opvallen in onze geest, bepaalde problemen die we steeds weer opnieuw tegenkomen, bepaalde beperkingen waar wij niet overheen kunnen komen. Vanzelfsprekend doen we dit, omdat het de bedoeling is dat wij iets zien en overwinnen in onszelf, dus trekken wij de situaties aan die ons confronteren met iets wat wij niet hebben gezien. Maar als wij dat eenmaal wel zien, worden wij ook leraren, want dan kunnen we dienen om anderen te inspireren diezelfde beperkingen te overwinnen. Dan is waar je ook doorheen gaat, jouw potentieel om een voorbeeld te worden die de mensheid kan helpen de tredmolen van persoonlijke en epische drama’s te transcenderen.

Voor mij is één van de zaken waar ik steeds weer tegenaan loop, hoe wij mensen zo vaak onze geest afsluiten en weigeren iets te zien, zelfs al is het overduidelijk dat dit ons beperkt. Hoe spelen wij het toch altijd weer klaar om in een negatieve, neerwaartse spiraal te komen die ten slotte al je vreugde uit het leven opzuigt, maar waar wij ons niet van kunnen bevrijden en blijven wij dus we tientallen jaren of zelfs levens lang in hetzelfde kringetje rondlopen? Hoe – heb ik me vaak afgevraagd – kan dat en waarom is het zo moeilijk voor ons te zien wat wij niet kunnen zien? We kunnen een hele tijd vastzitten in een denkkader dat het ons absoluut onmogelijk maakt iets in te zien, maar als wij opeens uit die bewustzijnsstaat schieten, ons nu volkomen duidelijk is wat wij toen niet konden zien?

Ik werd mij als kind het eerst van dit probleem bewust en het werd me getoond door mijn vader. Hij was een zeer intelligente man en op vele manieren ook een heel gevoelige en zorgzame man. Maar hij was geboren in mei en had de typisch op een stier lijkende psyche van Taurus. Ze zeggen dat dit astrologische teken mensen laat handelen als een stier die aan een paal vaststaat. Hij zal het touw om de paal wikkelen, totdat dit zo strak zit dat hij zich niet meer kan bewegen. Maar de stier blijft eindeloos met het touw worstelen, omdat hij gewoon niet in staat is van koers te veranderen en het touw los te winden. Dit gold zeker voor mijn vader.

Zelfs op zeer jonge leeftijd besefte mijn vader dat het zijn grote droom was ingenieur te worden die over de hele wereld bruggen kon bouwen. Ik geloof dat velen van ons als kinderen een visioen krijgen over wat zij moeten worden, wat onze missie in het leven is. Dus geloof ik dat mijn vader zijn goddelijke plan zag, zijn ware potentieel. En omdat hij zowel intelligent als gedisciplineerd was, geloof ik dat hij het eigenlijk wel had kunnen worden, zelfs al had hij wel wat horden te nemen – geboren in een arbeidersgezin waaruit niemand ooit nog naar school ging na de zevende klas.

De eerste drie jaar deed mijn vader het heel goed op school en was de beste van zijn klas. Toen sloeg hij plotseling om en weigerde te leren. Dit kwam als reactie op de leraren en hun onrechtvaardige straffen, met wrede manieren van lichamelijke straf. Ik probeer de leraren niet te beschermen; het Deense schoolsysteem uit de jaren (19)20 schoot vanzelfsprekend op vele manieren tekort. Toch doorliepen vele andere studenten dit systeem en vonden manieren om met dezelfde omstandigheden om te gaan zonder net als mijn vader te reageren.

Zelfs als kind zag ik al dat mijn vaders reactie op de leraren ZIJN reactie was; die werd veroorzaakt door zijn psyche. En ik – tien jaar oud – zag ook dat zijn psychologische reactie zijn leven op een spoor had gezet, waardoor je er absoluut van doordrongen kon zijn dat hij zijn levensdroom nooit zou vervullen. Mijn vader werd uiteindelijk de rest van zijn leven schoonmaker in fabrieken en kwam nooit hogerop.

Dus vanaf mijn tiende, heb ik altijd nagedacht over dit mechanisme, hoe wij ons door aspecten in onze eigen psyche laten beperken op manieren die, óf ons goddelijke plan saboteren, óf alle vreugde uit het leven halen en het leven in een negatieve ervaring veranderen. Persoonlijk ben ik altijd een optimist geweest, vreugdevol en zelfs zorgeloos. Mijn moeder dacht altijd dat ik het leven veel te licht opvatte, toch heb ook ik mijn deel aan persoonlijke ervaringen gehad, waarbij ik mij door mijn eigen psychologische toestanden liet beperken. Waar ik mij nu op wil richten, is specifiek het probleem dat je in een spiraal terechtkomt die ervoor zorgt dat wij ons op een of ander negatief aspect focussen, zodat wij onze levensvreugde verliezen.

Het meditatiedrama
Toen ik 18 was, ontdekte ik een beweging in Denemarken die een oosterse meditatievorm aanprees. Om dit artikel neutraal te houden, zal ik het de meditatiebeweging noemen. Ik ontmoette mijn eerste vrouw die juist van een lerarenopleiding in Zwitserland was teruggekomen. We trouwden en het was ons gezamenlijke doel dat ik ook meditatieleraar zou worden. Zodoende volgde ik het eerste deel van de lerarenopleiding, een cursus van vier maanden in Zwitserland. Tegen het eind van die cursus zag ik een zeer recente video van de spirituele leider. Tot dan waren alle video’s die ik van hem had gezien tenminste tien jaar oud en hij had wel een bepaalde uitstraling en spiritueel licht. Maar toen ik zijn nieuwste video bekeek, hoorde ik plotseling mijn innerlijke stem zeggen: “Maar er zit geen licht in hem!” Op dat moment was ik in spiritueel opzicht uit de meditatiebeweging weg, maar het heeft nog wel een poosje geduurd voor ik ook echt vertrok en ik ging er ook niet gracieus weg.

Toen ik terugkwam van de lerarenopleiding, werd ik mij ervan bewust dat er herrie in de beweging aan zat te komen. De oorzaak waren een paar organisatorische veranderingen, toen een groep nieuwe leiders (die enkele meditatiecursussen voor gevorderden hadden gevolgd, maar slechts weinig levenservaring hadden) de leiding kreeg over de oude leiders die al tien jaar bezig waren de beweging in Denemarken op te bouwen. Dit veroorzaakte een machtsstrijd en omdat ik overduidelijk de tekortkomingen van de nieuwe leiders zag, schaarde ik mij achter de oude leiders waarvan ik enkele persoonlijk kende.

Een tijdlang probeerden de oude leiders en veel oudere leden de organisatie en de nieuwe leiders te veranderen, maar uiteindelijk slaagden zij daar niet in. En omdat het duidelijk werd dat de organisatie niet zou veranderen, begon zich overduidelijk een negatieve spiraal af te tekenen. Mensen switchten subtiel om van een positieve naar een negatieve benadering met kritiek en klagen over dingen waarvan ze dachten dat die toch niet veranderd konden worden.

Vanzelfsprekend bezag ik dit destijds niet als een negatieve spiraal, dus liet ik me er helemaal inzuigen door voortdurend met mensen te praten die dezelfde houding hadden. Daardoor bevestigden wij allemaal elkaars negatieve standpunt en voelden wij hoe gerechtigd wij daartoe waren vanwege al die tekortkomingen in de andere mensen. Het kwam erop neer – zoals bij alle negatieve spiralen – dat wij ons machteloos voelden vanwege wat anderen deden (of juist niet deden). Dus richtten wij ons op het veranderen van die andere mensen en omdat zij weigerden te doen wat wij zo overduidelijk als het juiste zagen dat er moest gebeuren, hadden wij geen andere optie (dachten wij) dan onze starre verontwaardiging bij elke gelegenheid te ventileren. Op een of andere manier dachten wij dat dit, als wij maar genoeg bleven klagen, vanzelf een verandering ten goede teweeg zou brengen. Of liever, we dachten dat eigenlijk niet eens bewust, maar het was vanzelfsprekend een onbewuste – en onlogische – veronderstelling.

Het gevolg hiervan was dat ik en mijn eerste vrouw – samen met een groep vrienden – de beweging verlieten met boosheid en wrok in ons hart. En dat is precies wat er gebeurt als jij je in een negatieve spiraal laat meesleuren. Het enige wat je van deze negatieve gevoelens krijgt, is dat het aan jouw leven en aandacht vreet en jij in een catch-22 belandt. Voor mij heeft deze negatieve gemoedstoestand een aantal jaren geduurd, terwijl ik voortdurend in mijn geest naging hoe zeer ik in de steek gelaten was door die beweging en hoe ik mij NOOIT weer met een andere spirituele beweging zou inlaten.

Het enige wat ik nog van deze tijd weet, is hoe leeg ik mij heb gevoeld. Ik was in een omgeving opgegroeid waar niets mijn spirituele groei stimuleerde en het vinden van die meditatiebeweging was zo’n positief ontwaken geweest van mijn diepste dromen voor een beter persoonlijk leven en om een rol te spelen bij het verbeteren van de wereld. Dit waren legitieme dromen, hoewel ik ze destijds door een naïef filter bezag. En toen ik besloot die negatieve spiraal in te gaan, vielen de dromen in duigen, wat bijna meer was dan ik kon verdragen.

Ik herinner mij het denkproces niet dat mij uit die negatieve spiraal heeft gehaald, maar ik herinner mij wel dat ik op een punt kwam dat ik bewust besloot niet meer meer over die kwestie na te denken. Ik besefte dat mijn eigen gerichtheid op het negatieve mij ongelukkig maakte en ik besloot daarmee op te houden.

Nu ik erop terugkijk, zie ik dat ik bij de meditatiebeweging precies hetzelfde deed als mijn vader op school had gedaan. Ik had de menselijke tekortkomingen van andere mensen mijn gemoedstoestand op een negatieve manier laten beïnvloeden. Dit hielp absoluut niet om anderen te veranderen, maar wel om mijn gemoedstoestand te veranderen. Omdat mijn vaders reactie zijn leven op een spoor had gezet waarop zijn goddelijke plan saboteerde, had mijn negatieve reactie hetzelfde kunnen doen, want het had me ervan kunnen afhouden om ooit weer bij een andere spirituele organisatie betrokken te raken.

Kort nadat ik deze omslag had gemaakt – die mij op een spoor zette die mij uit de negatieve spiraal heeft gehaald – hoorde ik over de leringen van de geascendeerde meesters en een organisatie die ik The Church zal noemen. Ik kan tegenwoordig zien dat als ik toen niet bewust had besloten op te houden met de negatieve spiraal van mijn energie te voorzien, ik niet in staat zou zijn geweest om de leringen van de meesters te vinden en zou ik zeker niet in staat zijn om weer bij een spirituele organisatie te gaan – zoals duidelijk onderdeel van mijn goddelijke plan was.

De eerste spiraal in The Church
Ik had een tijdje nodig om mijn negatieve houding ten opzichte van spirituele organisaties door te werken tot het moment waarop ik eindelijk The Church accepteerde. Maar toen ik dat eenmaal deed, voelde ik dat ik mijn droom van persoonlijke groei en helpen de wereld te veranderen, weer had opgepakt. De meditatiebeweging was natuurlijk een gebrekkige organisatie geweest met een verkeerde leider en onvolwassen mensen. The Church was het echte, omdat die gebaseerd werd op de leringen van de geascendeerde meesters, die boven menselijke gebreken stonden. Dus was het duidelijk dat deze organisatie en haar leden en leiders van een veel hoger kaliber moesten zijn dan die van de meditatiebeweging. Dus moest ik ook wel van een hoger kaliber zijn om The Church te vinden.

Maar binnen een jaar nadat ik bij The Church in Denemarken kwam, raakte ik weer betrokken bij een negatieve spiraal. De oorzaak in de buitenwereld was een conflict tussen de lokale groepsleider en een tiental leden, waaronder mijn vrouw en ik. Terugkijkend denk ik nog steeds dat de leider duidelijk te veel de baas was, bijvoorbeeld door ons te weigeren elkaar thuis te ontmoeten en van ons te eisen dat wij drie uren moesten rijden om alleen maar decreten bij haar thuis op te zeggen. Maar het is net zo duidelijk dat ik opnieuw in een negatieve spiraal was gekomen en deze keer was ik één van de initiatiefnemers.

Opnieuw nam ik deel aan het patroon om eindeloos te praten over de leider en hoe zij moest veranderen, hoe blind zij was en hoe ze geen voeling had met de leringen van de meesters (en ondertussen over het hoofd zag dat mijn eigen negatieve houding ook niet overeenkwam met de leringen van de meesters). Toch was het anders in die zin dat de leringen van The Church duidelijk dieper gingen dan die van de meditatiebeweging.

Daardoor werd het moeilijker voor mij om mijn eigen gedrag te blijven verdedigen. Ik kon waarschijnlijk ook zien dat ik gevaar liep hetzelfde patroon te herhalen dat ik al eerder had gehad en ik had geen zin om nog een keer met een gevoel van leegte te eindigen. Tenslotte weet ik wel dat ik vaak de aanwezigheid van de meesters voelde en dit gaf mij een vorm van realistische inschatting over mijn eigen vibratie. Ik besefte dat mijn vibratie niet overeenkwam met die van de meesters.

De situatie bereikte ten slotte een hoogtepunt en er werd een vergadering belegd tussen een groep van ons en de leider. Ik had om leiding van de meesters gebeden en tijdens de vergadering begon ik te spreken en mijn stem werd erg zacht. Ik besefte destijds niet dat Moeder Maria door mij heen sprak. Ik herinner mij niet wat er werd gezegd, maar ik herinner me nog steeds de vibratie van onvoorwaardelijke liefde. Na die ervaring ging de leider terug naar huis en aan de buitenkant veranderde er niets. Toch konden degenen die op die vergadering waren niet meer meedoen aan die negativiteit. Ik persoonlijk besloot erover op te houden, omdat ik mijn negativiteit niet met de onvoorwaardelijke liefde kon verenigen die ik had gevoeld.

Kort daarna verhuisden mijn eerste vrouw en ik naar de Verenigde Staten om The Church mee te maken in haar nieuwe hoofdkwartier. Dit werd mijn tweede spiraal.

De tweede spiraal in The Church
Voor wij uit Denemarken vertrokken, hadden we weinig feitelijke kennis over The Church, haar organisatorische cultuur en mensen. Slechts een paar mensen uit Denemarken waren naar de V.S geweest en zij kwamen met zeer geïdealiseerde verslagen terug. Daarnaast hadden wij wat brochures en dan waren er natuurlijk ook nog de zeer diepgaande en prachtige leringen die de meesters door The Church uitbrachten. Ondanks onze ervaring met de meditatiebeweging beredeneerden wij dat vanwege deze verheven leringen, de menselijke problemen waar wij in de meditatiebeweging getuige van waren geweest, niet in The Church konden bestaan. Onze ervaring met een overheersende groepsleider had een waarschuwing moeten zijn, maar wij sloegen dat in de wind. Dus we kwamen in Amerika aan met een aantal geïdealiseerde verwachtingen die letterlijk een kaartenhuis waren dat erop enkel op wachtte in te storten.

Te zeggen dat onze eerste indruk van The Church een schok was, zou een grove understatement zijn. The Church had net haar hoofdkwartier verplaatst en alles was nog lang niet klaar (ondiplomatieke vertaling: het was overal een dikke bende). We kregen ook al gauw door dat de organisatie meer regels en reguleringen had voor haar staf dan je kon opvolgen. En natuurlijk zaten de mensen net zo vol menselijke gebreken als overal elders op de planeet.

Na twee dagen komt mijn vrouw bij me en zegt: “Ik kan het hier niet uithouden – laten we inpakken en weggaan, NU meteen!!!” Ik slaagde erin haar te kalmeren door te zeggen dat wij niet van zo ver waren gekomen om zo snel al weer te vertrekken en zij stemde erin toe het nog een tweede kans te geven. Toch was dit voor haar het begin van haar persoonlijke negatieve spiraal die haar uit The Church haalde, de oorzaak voor het verbreken van ons huwelijk was en het hield haar jaren bij enige vorm van spiritualiteit weg. Dit was een diep vacuüm voor haar waar zij zichzelf op den duur weer uit haalde, maar slechts na jaren van leegte.

Waarom ging ik niet met haar mee in die spiraal? Wel, na ons gesprek liep ik naar de nabijgelegen rivier en bad ik intens tot El Morya om leiding over hoe ik moest reageren op die hele situatie. Het antwoord dat hij me gaf, was dat de meesters de ranch van The Church “De Innerlijke Retraite” hadden genoemd. De betekenis hiervan was dat als ik de plaats beoordeelde op grond van de uiterlijke omstandigheden, ik de innerlijke bedoeling niet snapte. Ik besefte dat dit waar was.

Een paar dagen later kreeg ik het idee dat toen ik aankwam, er geen vuilnisbak bij de deur had gestaan waarop stond: “Doe je ego hier in.” Dus had ik klaarblijkelijk mijn ego meegenomen en het leek eerlijk te veronderstellen dat alle anderen hetzelfde hadden gedaan. Dus hoe kon ik dan van een ander verwachten dat hij perfect zou worden als hij door die deur liep, omdat ik ook niet verwachtte dat ik zelf perfect werd?

Maar de echte doorbraak kwam een paar dagen later, toen ik aan het nadenken was over wat ik van de organisatie had gezien. Ik was gaan beseffen dat veel van de organisatorische cultuur en structuur niet direct het product waren van de geascendeerde meesters, maar het product van de persoonlijke eigenaardigheden van de spirituele leider, Mother genaamd. Ik zag dit niet beslist als negatief, maar ik zag wel dat een organisatie van geascendeerde meesters er niet zo hoefde uit te zien (zoals bijna iedereen daar geloofde).

Plotseling kwam de gedachte bij me op: “Als Mother een fout zou maken die jou persoonlijk beïnvloedde, zou je daar dan mee om kunnen gaan?” Met andere woorden, Moeder werd als een onfeilbare boodschapper beschouwd die alles onder leiding van de Heilige Geest deed. Dus hoe zou ik, als ik haar duidelijk een fout zag maken, daarmee omgaan? Wat hier eigenlijk speelde, was de vraag of mijn persoonlijke relatie met de geascendeerde meesters het zou kunnen overleven als hun boodschapper niet volmaakt was?

Terwijl ik hierover nadacht, kreeg ik een ervaring die voor een doorbraak zorgde. Ik besefte dat ik daar niet was vanwege Mother. Ik was daar omdat ik een directe, persoonlijke relatie met de opgevaren meesters wilde en vanzelfsprekend kon ik geen directe persoonlijke relatie via iemand anders krijgen. Zodoende zou ik, als ik mijzelf liet denken dat mijn relatie met de meesters van iemand of iets buiten mij afhing, ik omstandigheden in de buitenwereld tussen mij en de meesters laten staan. Ik zou dan weigeren aan MIJN verantwoordelijkheid te voldoen om zo’n relatie op te bouwen, namelijk dat niets ter wereld mijn innerlijke relatie tot God in de weg zou staan. Deze doorbraak heeft mij bij alles wat ik in The Church meemaakte, gesteund omdat ik altijd terugkwam op het feit dat, wat andere mensen ook deden, mijn persoonlijke reactie hierop mijn persoonlijke groei bepaalde.

Maar wat deze doorbraak niet deed, was voorkomen dat ik weer in een negatieve spiraal kwam. The Church was niet een democratie en de leider van het departement was zo ongeveer de enige die alle beslissingen nam. Ik begon te werken in een departement waar al een conflict liep tussen een aantal mensen. Ik liep er met open ogen in en sloot me aan bij de andere mensen, tegen hun leider. We herhaalden het bekende patroon van eindeloos praten over de leider, omdat wij het gevoel hadden dat hij niet bereid was naar ons te luisteren (wat eigenlijk niet zo was).

Nadat dit verscheidene maanden zo doorgegaan was, ging ik naar het hoofd personeelszaken die een opgeleide psycholoog was. Ik legde uit wat ik had gezien en wat ik dacht. Ik vroeg haar mij openlijk te vertellen of zij het idee had dat ik ongelijk had. Ze vroeg me mijn ideeën op te schrijven en zij zou die dan aan de zakelijke manager overhandigen. Uiteindelijk belandde de kwestie echter bij Mother op het bureau. Op een dag werd ik bij de psycholoog geroepen en zij had een persoonlijke boodschap van Mother voor mij. Het kwam hierop neer dat de hele zaak een product was van mijn kritische, analytische mentaliteit en mijn Europese mannelijke trots. En als ik niet bereid was te veranderen, moest ik binnen 24 uur vertrekken.

Op dit moment stond ik waarachtig voor één van die doorslaggevende momenten in mijn leven waarop de manier waarop je reageert een patroon voor de rest van jouw leven wordt. Dus ik liep de deur uit en dacht hier diep over na. Voordat ik er zelfs maar aan begonnen was, wist ik dat de zaak de aandacht van Mother zou kunnen trekken en dat als dat zo was, ik ongetwijfeld mijn persoonlijke psyche bloot zou laten leggen. Toch besloot ik om door te gaan, omdat ik zo’n ontmaskering zou verwelkomen.

Mother had gevraagd om mijn reactie en haar brief had zelfs nog een aantal punten opengelaten waarover ik gemakkelijk ruzie had kunnen maken en ik had zeker genoeg opties om mezelf te verdedigen. Maar ineens voelde ik een diepe innerlijke vrede en ik besloot geen ruzie te maken of mij te verdedigen. Ik besloot de wens om de situatie te veranderen of de mensen te veranderen, helemaal los te laten. Ik besloot om mij alleen maar op mezelf te concentreren en wat ik nodig had om mijn eigen psychologische problemen te overwinnen. Ik besloot de reactie van andere mensen niet als excuus te gebruiken om niet naar de balk in mijn eigen oog te kijken. Ik besefte ook een zeer diepgaande waarheid, namelijk dat je gelijk kunt hebben als het op de uiterlijke dingen waar jij kritiek op hebt aankomt, maar niet gelijk hebt door jouw motieven en de vibratie ervan.

Nadat ik dat besluit had genomen, ging ik zitten en plotseling voelde ik de Aanwezigheid van El Morya op mij neerdalen. Maar het was niet de strenge blauw-vlammende El Morya zoals hij gewoonlijk in The Church te zien was. Het was de meest roze en liefdevolle Aanwezigheid die ik ooit had ervaren en ik smolt er helemaal in weg. Ik besefte dat dit de liefde is die de Goeroe voor de Chela heeft die besloten heeft de volledige verantwoording te nemen om zichzelf te veranderen in plaats van andere mensen of de wereld te veranderen.

Hoewel ik besloten had het los te laten, had ik er tenminste een paar jaar voor nodig om de trots en de kritische, analytische mentaliteit volledig in te zien. Maar toen ik die blootlegde en opgaf, voelde het alsof een enorm gewicht van mijn schouders werd afgenomen. Ik voelde de spanning niet meer van door het leven gaan met het gevoel dat ik iedere situatie en iedere persoon die ik ontmoette, moest analyseren en beoordelen, omdat ik zag hoe ze die weegschaal van perfectie volstapelden, die ik was gaan accepteren (waarschijnlijk al vele levens eerder). En natuurlijk hoefde ik mijzelf niet meer te beoordelen volgens die onmogelijke maatstaf, wat inhield dat ik zou kunnen beginnen aan het proces van volledig aanvaarden dat God onvoorwaardelijke liefde is en dat God onvoorwaardelijke liefde voor mij heeft. En die ervaring van onvoorwaardelijke liefde heeft meer dan iets anders mijn relatie tot God en de geascendeerde meesters versterkt.

De spiraal die er niet was
Tijdens de midden jaren (19)90 ontwikkelde Moeder in toenemende mate Alzheimer. Dit werd pas kort voor haar officiële terugtreden in 1999 openbaar bevestigd. Het was mij heel duidelijk dat ze, hoewel Mother nog steeds als boodschapper fungeerde, een spiritueel evenwicht bewaarde voor veel mensen in The Church. Maar toen zij ziek werd, was ze niet meer in staat om dit te doen en dit heeft ervoor gezorgd dat veel mensen omsloegen naar een negatieve spiraal.

Ik herinner mij in het bijzonder hoe een oude vriendin van mij me opzocht en me allerlei negatieve dingen over het persoonlijke leven van Mother begon te vertellen. Zij was onderdeel van de spiraal geweest waarin ik zat met de groepsleider in Denemarken. Achteraf kan ik inzien dat zij gestuurd werd om mij te testen, om te zien of ik mij opnieuw bij een negatieve spiraal zou laten betrekken. Maar vanwege de doorbraak die ik zojuist beschreven heb, kwam ik niet eens in de verleiding aan deze spiraal te beginnen. De persoonlijke eigenaardigheden of handelingen van Mother – zelfs al kon ik zien dat die niet de beste waren – waren gewoon irrelevant voor mijn persoonlijke relatie tot God en de meesters geworden.

Nadat Mother zich had teruggetrokken, deden veel meer mensen aan die spiraal mee om de goeroe hevig te bekritiseren en tegen die tijd had e-mail de wereld gezegend. Talrijke e-mails werden gestuurd, maar ik kwam niet in de verleiding om eraan mee te doen, noch om haar te belasteren of te verdedigen. Vervolgens vond er nog een machtsstrijd in The Church plaats tussen een groep oude leiders en een groep die de veranderingen die Mother in gang had gezet, door te zetten. Hoewel ik vond dat de nieuwe leiders meer met hun tijd meegingen, voelde ik weer niet de wens om mij aan de kant van één van beide partijen te scharen. The Church als organisatie was irrelevant voor mijn relatie tot God en de meesters geworden.

Waarom werd ik niet in deze spiralen meegezogen? Omdat ik de verantwoording om mijzelf te veranderen had genomen en zodoende niet meer de verantwoording op mij nam voor The Church of anderen. Toch moest ik nog een meer persoonlijke verleiding overwinnen waarbij ik niet uit die negatieve spiraal bleef.

Een werkspiraal
Nadat ik The Church achter mij had gelaten, verhuisde ik eind 1997 naar Utah. Daar kreeg ik een baan als technisch schrijver hoewel ik daar geen eerdere ervaringen mee had opgedaan. Mijn eerste baan was geweldig met een geweldige baas, maar het salaris was erg laag. Dus toen ik een baan aangeboden kreeg bij een softwarebedrijf met een veel beter salaris en sociale zekerheden, besloot ik die te nemen, hoewel ik gewaarschuwd was voor een moeilijke werkomgeving. Die waarschuwingen bleken te zacht uitgedrukt en er waren momenten dat ik graag mijn hogere salaris had opgegeven om naar mijn oude werkomgeving terug te keren.

De bijzonderheden van die situatie zijn niet belangrijk afgezien van het punt dat ik hier wil maken. Als ik hierop terugkijk, denk ik dat het de meest disfunctionele werkomgeving was die ik tot nu toe ooit ben tegengekomen. Ik had collega’s die op mijn kantoor zaten te huilen en ik zag mensen, die vier jaar hadden gestudeerd om een academische graad in technisch schrijven te behalen, (na een paar maanden op die afdeling) besluiten dat zij de rest van hun leven niet meer zo wilden werken. Maar wat mij raakte, was dat ik voor het eerst in mijn leven niet gewaardeerd werd door mijn meerderen. Om eerlijk te zijn werd niemand in die omgeving gewaardeerd, maar ik vatte het persoonlijk op, omdat het een wond en een gehechtheid aanraakte die ik had.

Ik ging daarom door wat er altijd gebeurt in een negatieve spiraal. Ik ging mij richten op het probleem in de buitenwereld en de behoefte om die situatie en anderen te veranderen, vooral de twee mensen die – realistisch gezien – de oorzaak waren van het disfunctioneren. Ik placht hierover eindeloos te praten met iedereen die maar wilde luisteren en waarschijnlijk ook met enkelen die dat niet wilden. Mijn handvol collega’s en ik voelden ons slachtoffer en we gedroegen ons als slachtoffer – machteloos met geen andere optie dan klagen.

Dit ging zo een aantal jaren door in variërende intensiteit. De banenmarkt in dat gebied was erg krap, dus ik kon niet een andere baan van dien aard vinden. Ik voelde me daarom vast zitten in een ondraaglijke situatie, maar wat maakte het zo ondraaglijk? Was het de feitelijke situatie – hoe disfunctioneel hij ook was – of was het mijn REactie op de situatie? Vanzelfsprekend werd mijn ervaring ondraaglijk gevonden en ten slotte moest ik beseffen dat ik niets te maken had met de situatie zelf. De situatie was niet ondraaglijk – die was gewoon zoals hij was. Het was mijn REactie op die situatie die onverdraaglijk was – voor mij.

Destijds dacht ik – zoals alle slachtoffers – dat er geen andere manier was om te reageren dan de manier waarop ik dat deed. En achteraf zie ik dat ik het heel anders had kunnen doen. Bijvoorbeeld: ik denk wel dat het mijn verantwoording was om mijn hart te luchten over de situatie. Toch had ik dit moeten doen zonder eraan gehecht te zijn en toen ik gezegd had wat ik moest zeggen tegen de juiste mensen, had ik het los moeten laten in plaats van door te gaan met klagen. Ik zie ook dat ik de situatie als een leerervaring had moeten benaderen. Ik leerde in feite heel veel van het redigeren en proeflezen, maar ik had het op een veel aangenamer manier voor mij en mijn meerderen kunnen leren. Maar het allerbelangrijkste, ik had het begin van de negatieve spiraal kunnen herkennen en ik had kunnen beslissen naar mijzelf te kijken in plaats van te proberen anderen te veranderen.

Ik had op zoek kunnen gaan naar wat de test voor mij was, wat de wond en de gehechtheid was die ervoor zorgde dat ik met minder dan liefde op de situatie reageerde. Ik had dan kunnen beseffen dat ik eraan gehecht was door mijn meerderen gewaardeerd te worden en dan had ik daaraan kunnen werken. Ik had dan kunnen beseffen dat je soms met mensen werkt die psychisch zo verwond zijn dat ze zichzelf niet kunnen waarderen en geen waardering voor anderen kunnen opbrengen. En dan had ik die mensen met liefde en begrip kunnen benaderen in plaats van mij als slachtoffer van hen te beschouwen.

In plaats daarvan deed ik wat er altijd gebeurt in een negatieve spiraal. Ik redeneerde dat mijn gebrek aan vrede niet MIJN gebrek aan vrede was, maar veroorzaakt werd door de situatie in de buitenwereld. Dus begon ik te proberen de uiterlijke situatie te veranderen, waaronder het veranderen van andere mensen of ervoor te zorgen dat zij ontslagen werden of gedegradeerd, als zij niet wilden veranderen. Ik verdedigde dit door te redeneren dat ons departement inefficiënt was en dat dit het bedrijf veel geld kostte. Maar het feit bleef dat niemand mij verantwoordelijk had gemaakt voor het bedrijf en de winsten die het maakte. Daardoor nam ik foutief een verantwoordelijkheid op mij voor iets wat NIET mijn verantwoording was. En ik deed dit als camouflage, als excuus om niet de verantwoording te nemen voor wat mijn verantwoording WEL was, namelijk mijzelf veranderen.

Waarom liep ik in die val wanneer ik die doorbraak al in The Church had gehad? Omdat deze situatie veel persoonlijker was, doordat ik in werkelijkheid venijnig werd aangevallen door een medewerker die mij duidelijk zag als een bedreiging voor haar positie en mij slecht wilde laten lijken. En hoewel ik besefte dat dit het product was van haar verwonde psyche, had ik nog niet voldoende met mijn eigen wonden afgerekend, waardoor ik er rustig onder kon blijven. Als ik dat had gedaan, dan had ik geweten dat haar negativiteit op den duur bij haar teruggekomen zou zijn. Maar nu had ik mij ook naar een negatieve gemoedstoestand laten afglijden die niet hielp om de situatie op te lossen, maar enkel mijzelf ellendig deed voelen. Ik dacht dat ik voor een rechtvaardige zaak aan het werk was door een fout te corrigeren, maar in werkelijkheid handelde ik enkel vanuit mijn eigen psychische pijn.

Hoe ben ik uit die spiraal gekomen? Wel, het heeft mij jaren gekost om mijn wonden volledig uit te werken, maar wat de spiraal heeft doorbroken, was dat ik uiteindelijk besloot dat ik, omdat niemand mij verantwoordelijk had gemaakt voor het bedrijf en haar winst, zou ophouden mij verantwoordelijk te voelen om de situatie te veranderen. Ik zou het gewoon als een baan beschouwen en doen wat ik moest doen zonder mij zorgen te maken over efficiëntie, gewaardeerd worden of meer doen dan gevraagd werd (zoals ik ook in andere banen gedaan heb die ik heb gehad). En door dat verkeerde verantwoordelijkheidsgevoel te doorbreken, was ik in staat om uit die draaikolk van negatieve energie op te stijgen die ik gedurende een paar jaar rondom mij had geschapen.

In het volgende artikel zal ik mij richten op hoe wij onszelf uit de negatieve spiraal kunnen halen.