Begrijpen waarom Mensen zich aan hun Drama vastklampen

Geascendeerde Meester Jezus, 6 november 2009

Laat me beginnen te zeggen dat voor mensen die zich nog vereenzelvigen met hun drama, er niets is wat ik zou kunnen zeggen om hen te helpen hun drama te overwinnen. Er is gewoon geen enkele spirituele lering die ervoor zorgt dat iedereen die hem leest ogenblikkelijk uit zijn drama schiet.

De reden is dat één van de meest subtiele en moeilijk-te-herkennen effecten van een drama is dat hij een mentaal kader creëert en het gevolg is dat mensen in dit kader voortdurend mentale beelden projecteren op ALLES wat er met hen gebeurt. Zo zal zelfs een lering die over drama’s spreekt door de mensen gelezen worden door hun persoonlijke filters, wat betekent dat zij hun mentale beelden over de lering heen zullen leggen en – afhankelijk van hun eigen specifieke drama – een aanleiding vinden om, óf de lering meteen te verwerpen, óf (de vaakst voorkomende reactie) zien hoe dat slaat op andere mensen, terwijl ze er niet in slagen te zien hoe het op hen van toepassing is.

Dus is de volgende lering voor degenen die zijn begonnen zich zodanig van hun drama af te keren dat ze tot het enige fundamentele besef zijn gekomen, dat de fundering voor elke spirituele vooruitgang is. Wat is dat besef? Welnu, in algemene zin kan dat worden uitgelegd als beseffen dat ‘er iets is wat ik niet weet’. Met andere woorden, er is iets wat jij niet ziet, er is een sluier die voorkomt dat jij een realiteit ziet die jouw eigen mentale kader en het collectieve mentale kader van de mensheid te boven gaat. De Boeddha noemde dit de ‘sluier van Maya’ en ik heb er op diverse manieren over gesproken, waaronder de balk in jouw eigen oog en door degenen die oren hebben om te horen, te roepen. Toch kunnen we tegenwoordig veel specifieker zijn.

Kwantumfysica en mentale kaders
De bevindingen van de kwantumfysica zijn in vele opzichten revolutionair. Laten we in dit verband beginnen met het feit dat kwantumfysica heeft bewezen dat een menselijk wezen onmogelijk een echt objectieve observatie kan maken, wat een observatie die niet door je geest beïnvloed is, inhoudt. In de klassieke fysica werd het universum verdeeld in twee rijken, een rijk van materie dat onafhankelijk van welke geest ook (en objectief) was en het rijk van de geest, dat geheel subjectief was. Dus konden wetenschappers – zoals men beweerde – door de geschikte instrumenten en procedures te gebruiken, een observatie doen die niet door hun geest werd beïnvloed.

Wat de kwantumfysica heeft aangetoond, is dat het rijk van de materie een illusie is die door de fysieke zintuigen en een bepaalde gedachtegang, een bepaald mentaal kader, werd gevormd. De diepere waarheid is dat het bewustzijn de fundamentele realiteit is en de materie een schepping van dat bewustzijn. Kwantumfysica spreekt hierover door te zeggen dat alles wat bestaat, gemaakt is van kwantum-golfvormen, die in werkelijkheid mentale beelden zijn die over het Ma-terlicht heen zijn gelegd door van zichzelf bewuste wezens.

Wat de kwantumfysica momenteel in een impasse houdt, is dat zij niet willen erkennen dat er van zichzelf bewuste wezens zijn die geen mensen zijn en dat deze wezens ook mentale beelden over het Ma-terlicht heen hebben gelegd. Daardoor blijft er de wetenschappers niets anders over dan na te denken over vragen als: “Is de maan er wel echt als niemand kijkt?” De waarheid is dat de maan er natuurlijk is, ook wanneer er geen MENSELIJK wezen naar kijkt, omdat de maan werd geschapen door spirituele wezens die altijd kijken.

Voor een spirituele zoeker is het belangrijke punt nu dat er iets is wat wij misschien een objectieve realiteit zouden kunnen noemen, in die zin dat deze niet geschapen werd door MENSELIJKE wezens, wat wezens die in het dualiteitsbewustzijn vastzitten, betekent. De aarde in haar pure vorm werd geschapen door de Elohim en het spirituele rijk werd (en wordt) geschapen door hogere wezens. Met andere woorden er is wel degelijk een realiteit die niet wordt beïnvloed door het dualiteitsbewustzijn en haar illusies.

Dit is echter het allerbelangrijkste punt: Jij zult NIET in staat zijn deze realiteit totaal waar te nemen zolang je naar het leven kijkt door ENIG mentaal kader. De reden daarvoor is dat jij, zolang jij door een mentaal kader kijkt, onvermijdelijk de mentale beelden van dit kader op alles wat jij ziet, zult projecteren. Zoals de kwantumfysica het uitlegt, de daad van observatie wordt beïnvloed door jouw bewustzijn, en de observatie is een product van de communicatie over en weer tussen de kwantum- golfvorm van jouw bewustzijn en de kwantum golfvorm van wat jij maar aan het observeren bent.

De conclusie is dat, zolang jij door een mentaal kader kijkt, jij de werkelijkheid geschapen door spirituele wezens niet kunt zien (tenminste niet volledig). In plaats daarvan zie je iets wat JIJ geschapen hebt door jouw mentale beelden (of de collectieve beelden van je ‘groep’) over die objectieve realiteit heen te leggen.

Neem bijvoorbeeld eens een fundamentalistische christen die deze website vindt. Hij of zij kijkt door een specifiek mentaal kader en is er zeer aan gehecht dat mentale kader bevestigd te krijgen. Zodra die persoon iets op deze site vindt dat niet aan zijn mentale kader beantwoordt, is de enig mogelijke reactie dus de site verwerpen. Maar heeft die persoon eigenlijk wel gehoord wat ik zeg op deze site of ‘hoorde’ hij slechts een echo die zijn of haar bewustzijn heeft gevormd door een gefixeerd mentaal beeld over mijn woorden heen te leggen?

Doe nu nog eens een stap verder en wees bereid in de spiegel te kijken. Wie jij ook bent, hoe lang jij al op het spirituele pad bent, hoeveel leringen jij al hebt bestudeerd of welke technieken je maar hebt beoefend, jij kijkt naar mijn woorden met jouw huidige mentale kader.

Daardoor is de essentiële scheidslijn tussen degenen die ware studenten zijn – in de betekenis van dat zij iets aannemen van een spirituele leraar – en degenen die zuiver beweren dat zij dat zijn, je bereidheid het volgende te beseffen:

  • Ik heb ook een mentaal kader.
  • Het beïnvloedt onherroepelijk de manier waarop ik naar alles kijk, waaronder de spirituele leraar/lering.
  • Ik zie niet hoe mijn mentale kader mijn visie op alles beïnvloed en de conclusies die ik trek over mijn observaties. Ik denk dat wat mijn mentale kader mij laat zien, de waarheid is.
  • Ik heb een spirituele leraar nodig, juist omdat ik niet, alleen, verder kan kijken dan mijn mentale kader.
  • Mijn vaardigheid om vooruitgang te boeken hangt van mijn bereidheid af om mijn mentale kader door de leraar te laten aanvechten en mij de inconsequenties en beperkingen daarvan aan te tonen.
  • Ik maak enkel vooruitgang in de mate waarin ik de leraar mij laat tonen wat ik niet kan zien.
  • Als ik probeer mijn mentale kader te beschermen en te verdedigen, sluit ik mijn geest af voor hulp van de leraar en kan hij mij niets leren.
  • Het is MIJN verantwoordelijkheid mijn geest en hart open te houden voor de leraar door bereid te zijn alles te onderzoeken. Het is MIJN verantwoordelijkheid om voortdurend mijn geest te zuiveren van alle dualistische illusies, zelfs de meest subtiele die de absoluut waar lijken te zijn. Wat ik niet wil onderzoeken, wordt mijn gevangenis.

Je zou kunnen stellen dat de belangrijkste vraag nu is of jij je huidige mentale kader/drama wilt verdedigen door te projecteren en af te wijzen, of dat jij de leraar jouw geest laat openen voor een hogere visie van de realiteit door te proberen iets te begrijpen en uit te breiden. De meeste mensen op aarde zijn zich totaal niet bewust van het feit dat wat zij zien niet de realiteit is, maar een product van hun eigen mentale beelden die zij niet alleen over de realiteit heen hebben gelegd, maar de vervormde ‘realiteit’ die de mensheid al eonen lang heeft gecreëerd.

Helaas denken zelfs de mensen die beweren studenten van geascendeerde meesters te zijn, vaak dat wat zij zien de realiteit is en ze zijn niet bereid om hun mentale beelden kritisch te onderzoeken. Ze zijn niet bereid te beseffen dat zolang je geïncarneerd bent, jij voortdurend jouw mentale beelden aan het betwisten en transcenderen bent, want enkel door dit te doen, transcendeer jij op den duur jouw mentale kader dat jou in het materiële universum vasthoudt.

In mijn eerste verhandeling heb ik gezegd dat jij, zolang je geïncarneerd bent, een mentaal kader hebt. Naarmate jij je geest echter reinigt, kan jouw bewuste zelf beginnen zich te dissociëren van jouw mentale kader. Omdat jouw bewuste zelf een verlengstuk is van het Wezen van de Schepper, kan hij uit elk willekeurig mentaal kader stappen en de objectieve realiteit ervaren. Zo’n ervaring krijgen, is buitengewoon waardevol. Zoals Maitreya echter gedetailleerder in zijn boek uitlegt, zul jij dan, als je terugkeert naar je normale gewaarzijn, onvermijdelijk die ervaring met jouw mentale kader bekijken en interpreteren. Dus zien wij opnieuw de noodzaak om voortdurend jouw geest van dualistische illusies te zuiveren, zodat jij niet probeert een transcendente, oneindige ervaring in een eindig mentaal kader te passen.

Groei is het product van jouw ervaring van het leven
Laten we nog eens de klassieke fysica en de bewering dat er objectieve realiteit bestaat, bekijken. In bepaald opzicht is deze bewering niet fout, alleen maar onvolledig. Zoals ik heb uitgelegd, is er een realiteit die niet door de geest van mensen in de dualiteit werd gemaakt en daardoor kon je dit de objectieve werkelijkheid noemen. Het probleem met de klassieke fysica was dat het deze realiteit neerzette als een mechanisch ‘instrument’ dat functioneert volgens invariabele en deterministische wetten, wat betekent dat het lot van het universum vanaf het begin werd bepaald. Mensen kunnen enkel observeren, maar niet het mechanische universum beïnvloeden. De kwantumfysica heeft bewezen dat dit niet correct is, omdat er een fundamentele onzekerheid in het universum zit. Gebeurtenissen worden NIET van tevoren gedetermineerd, maar een specifieke uitkomst wordt alleen maar geselecteerd, omdat er een observatie wordt gedaan – en het bewustzijn van de observator bepaalt mede de uitkomst.

Laten we nu eens kijken naar de situatie waarin er een nieuwe medeschepper ontstaat. De medeschepper is zich ervan gewaar dat hij in een omgeving bestaat die hij niet geschapen heeft (omgevingsbewustzijn) en is zich ervan bewust dat hij bestaat als individueel wezen in die omgeving (zelfbewustzijn).

Vergelijk dit eens met een baby op aarde. De baby is zich zijn onmiddellijke omgeving gewaar, zoals de babykamer, maar heeft geen gewaarzijn van iets wat hij niet kan observeren. Sommige baby’s hebben wel zelfbewustzijn, terwijl andere heel weinig hebben, maar naarmate de baby groeit, breidt het gewaar zijn van zijn omgeving en zichzelf uit.

De baby wordt zich er geleidelijk van bewust dat de kamer die hij ziet, slechts onderdeel is van een grotere eenheid, namelijk een huis. Daarna wordt hij zich ervan bewust dat hij een wezen in dat huis is. Vervolgens wordt hij zich ervan bewust dat het huis in een grotere eenheid bestaat, namelijk een tuin. Hij wordt zich daarna ervan bewust dat er andere huizen in de buurt staan. Dan komt hij erachter dat er veel buurten in zijn stad zijn, dat er andere steden in zijn land zijn, andere landen op de wereld, en zo voort. Naarmate dat kind tot volwassene uitgroeit, zou hij de hele wereld over kunnen reizen en zowel zijn gewaarzijn van zijn omgeving als van zichzelf (als onderdeel van een groter geheel) veel verder kunnen vergroten dan toen hij baby was.

Op dezelfde manier begint een nieuwe medeschepper met een zeer lokaal bewustzijn van zijn omgeving en zichzelf, en geleidelijk breidt hij allebei uit. Als deel van die uitbreiding van het gewaar zijn van zijn omgeving, wordt de medeschepper zich ervan bewust dat er daadwerkelijk een grotere realiteit bestaat waar hij over en weer mee kan communiceren. Dit begint met het gewaar zijn van zijn onmiddellijke omgeving, maar breidt zich in het ideale geval uit tot de medeschepper het materiële universum als een geheel ziet en ook ziet dat er nog een spirituele wereld bestaat. Deze grotere werkelijkheid werd niet door hem gecreëerd, maar reageert wel op de acties en keuzes van de medeschepper.

Als onderdeel van die uitbreiding in zelfbewustzijn zal de medeschepper zich in het ideale geval ervan bewust worden dat hoewel er een externe realiteit is, de ervaring van de medeschepper van die realiteit, van het leven, van zichzelf, niet ‘daarbuiten’ plaats heeft, maar ‘binnenin’. Met andere woorden, de normale groei in zelfbewustzijn zorgt ervoor dat een medeschepper zich ervan gewaar wordt dat zijn reden voor bestaan is te groeien in zelfbewustzijn en dat deze groei het gevolg is van wat er zich in zijn eigen geest afspeelt, namelijk zijn ervaring van het leven. In zekere zin zouden wij kunnen zeggen dat gewaarzijn van de omgeving jou van buitenaf kan worden opgedrongen, terwijl de groei in zelfgewaarzijn ENKEL van binnenuit kan komen, als gevolg van jouw ervaring van het leven.

Wanneer een medeschepper zich hiervan bewust wordt, beseft hij dat zijn externe omgeving reageert op zijn interne omgeving. Zoals ik al vaak op deze website heb gezegd, is het universum een spiegel en wanneer jij dit begint in te zien, besef je dat jouw gemoedstoestand zeer veel impact heeft op zowel jouw externe omstandigheden als op hoe jij reageert op die omstandigheden, of die ervaart – en op dat moment begin jij bewust te groeien.

Om in de taal van de kwantumfysica te spreken, je begint te beseffen dat jouw omgeving een kwantum-golfvorm is en jouw bewustzijn ook. Dus is jouw ervaring van het leven het product van de communicatie over en weer tussen twee golfvormen. In het begin lijkt het alsof jouw geest geen macht heeft om jouw omgeving rechtstreeks te veranderen, maar naarmate een medeschepper groeit, begint hij te beseffen dat hij de macht heeft de inhoud van zijn gedachten te veranderen en dit zal rechtstreeks van invloed zijn op zijn ervaring van het leven.

Eenvoudig gezegd, als jij een positieve houding ten opzichte van het leven aanneemt, zal jouw ervaring van het leven verbeteren, terwijl een negatieve houding ervoor zorgt dat jouw ervaring van het leven verslechtert. Dus is er ongeacht jouw omstandigheden in de buitenwereld altijd iets wat jij kunt doen om jouw ervaring van het leven te verbeteren, namelijk de inhoud van jouw geest, jouw vat van het zelf, te veranderen. Maar naarmate jij een positievere houding aanneemt, besef jij dat je nu positievere omstandigheden in de buitenwereld aantrekt (eigenlijk medeschept, hoewel dit bewustzijn gewoonlijk pas later ontstaat).

Deze fase van bewuste groei brengt jou op het punt dat ik in de vorige verhandelingen beschreef, waarop de leraar jou confronteert met de noodzaak spiritueel in jouw eigen behoeften te voorzien door de totale verantwoording voor jouw vaardigheid om de heerschappij over jouw ervaring van het leven te nemen. In plaats van van te voren vastgestelde rollen te spelen, bepaal jij nu jouw eigen rol, bepaal jij wat voor ervaringen jij in dit materiële universum wilt. Het hele universum is ontworpen om jouw groei in zelfbewustzijn te faciliteren, wat betekent dat jij zowel de capaciteiten als het recht hebt jouw eigen ervaring van het leven te scheppen. De externe realiteit die door hogere wezens werd geschapen, heeft maar één bedoeling, namelijk het jou mogelijk te maken elke ervaring die jij wilt hebben, te creëren en het Ma-terlicht zal letterlijk elk willekeurig beeld dat jij erop projecteert, aannemen.

Sommige medescheppers nemen deze initiatie enthousiast aan en beginnen onmiddellijk te experimenteren, terwijl anderen terughoudend zijn. Het is net als een schrijver die een wit stuk papier voor zich heeft waarop alles geschreven kan worden. Plotseling krijgt iemand een writer’s block en kan helemaal niets meer schrijven. Hetzelfde kan gebeuren met een schilder die een blanco canvas voor hem ziet – hij of zij wordt overmand door de totale vrijheid om absoluut alles wat je maar wilt, te scheppen.

Waarom gebeurt dit? Welnu, tot dan toe heeft de medeschepper de externe realiteit beschouwd als iets wat hij niet kon veranderen en daardoor wordt zijn ervaring van het leven gezien als het product van communiceren met en zich aanpassen aan die externe realiteit geschapen door anderen. Nu moet hij de – voor sommigen schokkende – waarheid beseffen dat hij de capaciteiten heeft om WELKE ervaring OOK die hij voor zichzelf wenst, te creëren. Hij kan zelfs zijn uiterlijke omgeving opnieuw ontwerpen, maar hij kan ook ELKE bestaande omgeving gebruiken om te groeien door zijn interne ervaringen te veranderen. Met andere woorden, tot nu toe heeft de medeschepper geloofd dat zijn ervaring van het leven, in ieder geval gedeeltelijk, werden geschapen door externe factoren. Nu moet hij de volledige verantwoording nemen door te accepteren dat er NIETS buiten hem zelf is dat zijn ervaring van het leven kan beïnvloeden.

Sommige medescheppers zijn zich veilig gaan voelen in een omgeving die door anderen bepaald wordt en daardoor beginnen ze het gevoel te krijgen dat zij deze veiligheid moeten opgeven om hun eigen ervaring van het leven vorm te geven. Sommigen willen blijven reageren op omstandigheden die door anderen zijn gemaakt en ze zijn geven niet graag toe dat zij hun eigen omstandigheden kunnen creëren. Sommigen zijn tevreden met de overtuiging dat hun ervaring van het leven afhankelijk is van omstandigheden in de buitenwereld en schoorvoetend geven toe dat zij het allemaal zelf hebben gecreëerd. Het is vergelijkbaar met collegestudenten die liever op school zouden willen blijven dan slagen en een baan krijgen.

De belangrijkste vraag is nu of de medeschepper de totale verantwoording voor zichzelf wil nemen en accepteert dat hij elke ervaring die hij wenst, kan definiëren en dat de omgeving in de buitenwereld geen beperking is. Als een medeschepper zijn volledige verantwoording accepteert, zal hij een rol kiezen die zowel zijn eigen groei als die van andere medescheppers en de groei van het universum versterkt. Als de medeschepper geen totale verantwoording neemt, moet hij dit (in zijn eigen geest) verdedigen door een drama te creëren. De reden hiervoor is dat wanneer jij niet de totale verantwoording hiervoor neemt, jij NIET het basale feit accepteert dat JIJ jouw eigen ervaring van het leven schept.

Dus moet je een drama creëren dat gebaseerd wordt op de volgende illusies:

  • Jij leeft in een wereld waarin een externe realiteit is die jij niet hebt geschapen en die niet zal reageren op de vaardigheden van jouw geest. Dus heb jij maar beperkte opties om jouw omgeving te veranderen.
  • Jouw innerlijke omgeving – jouw ervaring van het leven – wordt geheel of gedeeltelijk bepaald door jouw externe omgeving. Dus heb jij maar beperkte opties om de leiding te hebben over jouw geest en jouw eigen ervaring van het leven te creëren. Enkel als de externe omstandigheden veranderen, zullen de interne omstandigheden veranderen.
  • Jij hebt geen totale vrijheid om elke ervaring die jij maar wilt te scheppen, want je wordt gedwongen door iets buiten jou, of dat nu God, de duivel, een spirituele leraar, andere mensen of de Grote Sufkop is. Dus moet jij je verzetten tegen deze kracht buiten jou om te krijgen wat je wilt.

In plaats van toe te geven dat jij een verlengstuk van God bent en dat met God alles mogelijk is, begin jij te geloven dat jij de externe omgeving niet kunt veranderen en dus begin je die te zien als iets wat beperkingen aan jou oplegt. Dit leidt tot een kijk op de wereld die lijkt op die van de klassieke fysica en zelfs het huidige materialisme, namelijk dat er een objectief universum is met natuurwetten waar jij niets aan kunt doen. Het psychologische effect is dat jij dan het volmaakte excuus hebt om geen verantwoording voor jezelf te nemen en niet jouw eigen ervaring van het leven te scheppen.

Je beschouwt jezelf niet meer als medeschepper met onbeperkte mogelijkheden, maar jij beschouwt jezelf als een wezen dat door een externe God wordt gedwongen in een externe omgeving te leven en je daaraan aan te passen. Omdat je niet bij machte bent jouw omgeving in de buitenwereld te veranderen, ben jij niet bij machte om jouw eigen ervaring van het leven te definiëren, omdat die onvermijdelijk door de omgeving, externe gebeurtenissen en andere mensen, bepaald zullen worden. Met andere woorden, in plaats van te accepteren dat jij de TOTALE vrijheid hebt om elke willekeurige ervaring in het leven te creëren, beschouw jij jouw ervaring van het leven als het product van factoren waarover jij geen controle hebt.

Begrijp je wat dit werkelijk betekent? De bedoeling van het universum is de groei in zelfbewustzijn van individuele levensstromen. Deze groei is het product van je ervaring van het leven. De totale verantwoording nemen voor jezelf betekent dat jij accepteert dat JIJ, ongeacht jouw omgeving en de handelingen van andere wezens, jouw eigen innerlijke ervaringen creëert. Dus is er, als jij aan jouw huidige of eerdere ervaringen voorbij wilt komen, een of andere plek in dit uitgestrekte universum gecreëerd waar jij, óf in een bestaande omgeving past, óf jij je eigen omgeving creëert om die ervaring te krijgen. Maar hoe jouw omgeving er in de buitenwereld ook uitziet, jij bent nog steeds in staat om elke innerlijke ervaring die jij maar wilt, te krijgen!!!

We zouden kunnen stellen dat jij, wanneer jij de totale verantwoording voor jezelf accepteert, zelf-besluitend wordt, doordat JIJ besluit wat jouw ervaring van het leven wordt. Wanneer jij die verantwoording ontkent, word jij door anderen-besluitend, doordat jij een drama schept of accepteert, dat jouw ervaring van het leven bepaalt als het product van externe oorzaken. Maar zelfs dan is jouw ervaring van het leven nog steeds de sleutel tot jouw groei en jouw ontsnapping aan het drama.

Laat me dit anders proberen te zeggen. Als je vastzit in een drama, denk je dat je ervaring van het leven (wat binnenin jou gebeurt) geheel of gedeeltelijk afhangt van wat er buiten jou gebeurt, jouw omstandigheden in de buitenwereld. Dus is de enige manier om jouw ervaring van het leven te veranderen door iets buiten jou te veranderen – dat wat jou gevangen houdt in een drama, dat je belooft dat jij, wanneer aan die omstandigheden in de buitenwereld tegemoet is gekomen, gelukkig, vredig, of wat ook maar, zult zijn.

Wanneer jij het pad waarachtig begrijpt, begrijp je dat het JOUW verantwoording is om het bevel over jouw ervaring van het leven te voeren en die ervaring van het leven die jij wilt te creëren onafhankelijk van externe omstandigheden. Natuurlijk besef je dat jij, als je echt het bevel voert over jouw interne omstandigheden, je externe omstandigheden het interne zullen gaan spiegelen. De reden daarvoor is dat het universum een spiegel is die enkel kan reflecteren wat jij er met jouw geest op projecteert.

Met andere woorden, jouw ervaring van het leven bepaalt jouw omstandigheden in de buitenwereld, en niet andersom. ENKEL wanneer jij jouw innerlijk verandert, begint jouw uiterlijke wereld te veranderen. En daarom zal een drama tot in het oneindige verhinderen dat jij je doelen bereikt – omdat het je gevangen houdt in de illusie dat jij het externe eerst moet veranderen, dat jij het paard achter de wagen moet blijven spannen.

Het equilibriumeffect begrijpen
Dus wat is een drama? Dat is een illusie die bepaalt dat jij jezelf definieert als een wezen dat minder is dan jij in werkelijkheid bent. Jij bent een spiritueel wezen met het potentieel leiding te geven aan de materie. Het is niet geest (denken) boven materie, maar Geest (Spirit) boven materie. Het drama laat jou geloven dat jij, óf geen spiritueel wezen bent, óf zelfs als jij een spiritueel wezen bent, de materie macht over jou heeft en daardoor kan bepalen hoe jij het leven ervaart.

Dus hoe ontsnap je uit zo’n drama? Er is maar één enkele manier. Je moet beginnen de illusies te doorzien die het drama bepaald hebben, dus jij accepteert niet langer dat de materiële wereld jouw Geest kan beperken. Wij, de geascendeerde meesters, hebben dit bewezen, daarom zijn wij ook geascendeerd. De kwestie die we vervolgens zullen overwegen, is welke opties wij hebben om niet geascendeerde wezens te helpen dit te bewijzen, zodat zij dit echt als de waarheid kunnen accepteren. Met andere woorden, hoe kunnen wij de mensen helpen hun drama’s te transcenderen?

Maar om dit volledig te begrijpen, moeten wij een heel subtiel effect van drama’s eens van naderbij bekijken. En om dit effect te begrijpen, moeten wij eerst eens van naderbij bekijken wie jij bent. Nu, terwijl ik dit uitleg, moet jij in gedachten houden dat jouw bestaande kijk op de wereld en het begrip daarvan een mentaal kader zal vormen dat invloed zal hebben op jouw vaardigheid om de (ik geef het toe, beperkte) woorden waarmee ik moet communiceren, echt te begrijpen.

Ik heb gesproken over de situatie van een nieuwe medeschepper, maar wat is een nieuwe medeschepper dan precies, hoe functioneert zo’n wezen, hoe kijkt hij naar zichzelf en de wereld, wat gaat er in hem om? Welnu, een nieuwe medeschepper is een van zichzelf gewaar wezen, maar wat betekent dit precies? Eén manier – en zeker niet de enige – om dit te beschrijven, dat zelfbewustzijn twee aspecten kent, namelijk zuiver gewaar zijn en de inhoud van gewaarzijn, het gewaar zijn van iets. Er bestaat ‘gewaarzijn’ en er bestaat ‘het zelf’.

De meeste mensen zullen zich onmiddellijk afvragen wat zuiver gewaarzijn is en de reden hiervoor is dat ze het niet met hun bewuste geheugen ervaren hebben. De reden daarvoor is dat zij zich zo volledig met hun huidige mentale kader gingen vereenzelvigen dat zij hun geest niet rustig kunnen maken om op het punt te komen dat zij verder kunnen kijken dan zich ván iets gewaarzijn en zuiver gewaarzijn ervaren. Een van de grote voordelen van meditatieve oefeningen is dat je dit pure gewaarzijn ervaart, dat onvermijdelijk jouw zelfbeeld verandert, omdat jij beseft dat jij een zelf hebt dat meer is dan de inhoud van het vat van het zelf.

Dus als jij een nieuwe medeschepper in een omgeving plaatst zonder vormen en geen externe stimuli, zou de medeschepper nog steeds puur gewaarzijn bezitten. Hij zou zich ervan gewaar zijn dat hij bestaat en hij zou zich ervan gewaar zijn dat hij een verlengstuk is van zijn bron, namelijk de schepper zelf. De medeschepper zou echter tot in het oneindige dit gewaarzijn houden, wat betekent dat hij niet zou groeien, omdat er niet is om het mee in verband te brengen, geen manier om zich tot uitdrukking te brengen. Daarom wordt een nieuwe medeschepper geplaatst in een van te voren vastgestelde omgeving en krijgt hij een rol die hij moet spelen. Dit geeft de medeschepper iets om een relatie mee te hebben en dus een manier om zich tot uitdrukking te brengen. Naarmate hij zich aanpast aan de omgeving in de buitenwereld en zich tot uitdrukking brengt, begint hij een gevoel van zelf te ontwikkelen, een gevoel van wie hij is in relatie tot zijn omgeving.

Dus dan hebben we twee componenten van het zelf, namelijk het oorspronkelijke pure gewaarzijn en het zelfgevoel als antwoord op een specifieke omgeving. Het oorspronkelijke pure gewaarzijn hebben wij het bewuste zelf genoemd, omdat het gewaarzijn boven de wereld van vorm staat en daardoor is dat jouw vaardigheid – het veiligheidsmechanisme – dat jou in staat stelt altijd te weten dat jij meer bent dan elk willekeurig zelf dat jij in de wereld van vorm hebt gedefinieerd. Toch ben ik me er wel van bewust dat het, tenzij je een directe ervaring van dit pure gewaarzijn hebt gehad, alleen maar het concept van het bewuste zelf zal zijn: een concept waarop jij de mentale beelden die jij in jouw huidige mentale kader hebt, zult projecteren.

De verklaring hiervoor is dat een nieuwe medeschepper gewoonlijk zo in beslag wordt genomen door het spelen van zijn van te voren bepaalde rol dat hij zijn pure gewaarzijn en de verbinding met zijn bron vergeet. Hij creëert snel een zelfgevoel in relatie tot zijn omgeving en hij vergeet gemakkelijk dat hij meer is dan dat zelfgevoel. Dit kun je vergelijken met een baby die zich vaak nog bewust van vorige levens is, maar die hij vergeet naarmate hij zich verder in zijn huidige leven verdiept. Zoals we gezegd hebben, is het bewuste zelf echt wie hij is, maar in het hier en nu, is het bewuste zelf – vanwege allerlei praktische redenen – wie hij denkt dat hij is, hoe hij zichzelf beschouwt als wezen.

Het is essentieel te beseffen dat dit vergeten van jouw bron GEEN zonde is en GEEN verval tot het dualiteitsbewustzijn. Het is gewoon een onvermijdelijk en natuurlijk onderdeel van het begin als nieuwe medeschepper. Er is nog nooit een nieuwe medeschepper geweest die niet door dit proces is heengegaan, dat soms wel eens het ‘eerste vergeten’ wordt genoemd. Maar omdat een nieuwe medeschepper vele van te voren vastgestelde rollen speelt en omdat hij geleid wordt door een spirituele leraar, zal hij in het ideale geval dit eerste vergeten overwinnen. Hij zal beginnen te beseffen dat hij veel verschillende rollen kan spelen, omdat de kern van zijn wezen boven elke rol, elke vorm, staat. Daardoor zal hij glimpen van zijn pure gewaarzijn en de verbinding met zijn bron beginnen te krijgen.

Dit zal de fundering leggen om de medeschepper op het punt te laten komen waarop hij zijn eigen rol kan bepalen en de totale verantwoording voor zijn ervaring van het leven op zich kan nemen. Toch komen sommige medescheppers dan in moeilijkheden die hen gevoelig maken voor drama’s. Het is niet de bedoeling dat een medeschepper in puur gewaarzijn blijft, hij wordt geschapen om mede te scheppen, waardoor hij zijn zelfgevoel uitbreidt tot hij het niveau van de Schepper bereikt. Dus wanneer je een nieuwe medeschepper in een van te voren vastgestelde omgeving plaatst, kan de medeschepper niet passief blijven. Hij moet op zijn omgeving reageren, maar om te reageren en zich tot uitdrukking te brengen, moet hij een zelfgevoel creëren als voertuig om met zijn omgeving om te gaan.

In het begin zal dit een chaotisch, voor sommigen zelfs bedreigend, proces lijken, maar naarmate een medeschepper een zelfgevoel ontwikkelt, begint hij het gevoel te krijgen dat hij nu meer dingen onder controle heeft. De medeschepper ontwikkelt een gevoel van equilibrium en zolang dit evenwicht niet verstoord wordt, heeft hij het gevoel dat hij gemakkelijk met het leven in zijn omgeving kan omgaan. Dus wat er met sommige medescheppers gebeurt – en eerlijk gezegd overkomt dit vaker de er meer op gebrande en knappe studenten – is dat zij op den duur een dusdanige vaardigheid ontwikkelen om met hun omgeving om te gaan dat zij het gevoel hebben dat zij meesterschap over ieder aspect ervan hebben, wat inhoudt dat ze elke willekeurige rol kun spelen in die omgeving.

Dit meesterschap is echt en het wijst erop dat de student klaar is om af te studeren en verder te gaan. Maar wanneer de student voor het afstuderen staat, beseft hij ineens dat verder gaan betekent dat hij niet meer reageert op een van te voren bepaalde omgeving, maar dat hij dan zijn eigen omgeving, zijn eigen rol, zijn eigen ervaring van het leven moet definiëren. Merk op dat de student vóór dit besef, een gevoel van meesterschap had, dat inhield dat hij een gevoel van equilibrium had en voelde dat hij zich in zijn omgeving staande kon houden. Dan beseft de student dat dit gevoel van equilibrium losgelaten moet worden, zodat hij in een nieuw zelfgevoel herboren kan worden. En dit houdt in dat jij je gevoel van evenwicht verliest!

Dat heb ik tot uitdrukking gebracht door te zeggen dat degenen die hun leven willen behouden, het zullen verliezen, terwijl degenen die bereid waren hun leven te verliezen om mijnentwil, het eeuwige leven zouden verwerven. Dus als een medeschepper gehecht is geraakt aan zijn eigen zelfgevoel en het gevoel van equilibrium dat daaruit voortvloeit, hij niet bereid is deze bekende veiligheid op te geven om aan een nieuwe fase zonder equilibrium, zonder gevoel van veiligheid, te beginnen.

Dit is natuurlijk perfect binnen de vrije wil. Dus de medeschepper kan nog een ronde meedoen om van te voren vastgestelde rollen te spelen, maar zoals ik al in vorige verhandelingen heb uitgelegd, kan het er andere medescheppers niet van weerhouden om door te gaan. Dus wordt de magnetische aantrekkingskracht gevormd door degenen die verder gaan en naarmate die sterker wordt, wordt het lastiger voor de overige medescheppers die te negeren. Met andere woorden, de opwaartse aantrekkingskracht zal het equilibrium gaan verstoren van die studenten die weigeren af te studeren. En daarom moeten zij wel een drama creëren, waardoor het lijkt alsof zij niet hoeven af te studeren en dat het logisch is dat zij zich verzetten tegen de opwaartse aantrekkingskracht van de Heilige Geest, de Rivier van Leven.

Begrijp je nu wat dit betekent? Het betekent dat elk willekeurig drama dat wordt bepaald – hetzij persoonlijk of episch – een rechtvaardiging definieert voor een nieuw gevoel van equilibrium. Met andere woorden, het meest subtiele effect – en in zekere zin het fundamentele ‘voordeel’ – van een drama is dat het degenen die eraan meedoen een gevoel van equilibrium geeft. Maar de consequentie is dat het gevoel van equilibrium wordt gebaseerd op de illusies van het drama, wat betekent dat je dan, ten koste van alles, afstevent op de verdediging van die illusies. En omdat het materiële universum onvermijdelijk alle illusies zal aanvechten, verandert jouw leven in een voortdurende strijd.

Zelfs deze worsteling kan mensen een gevoel van equilibrium opleveren, zoals bijvoorbeeld de Joden en Arabieren een bepaald equilibrium hebben gevonden in de millennia oude strijd. Dus is de enige vraag hoe intens die strijd moet worden voor jij bereid bent jouw gevoel van equilibrium op te geven om je van die worsteling te ontdoen. De vergelijking is simpel. Jouw gehechtheid aan je huidige gevoel van evenwicht bepaalt hoe zeer jij bereid bent te worstelen om het mentale kader te verdedigen waarop jouw equilibrium wordt gebaseerd. Vanwege de opwaartse impuls, die anderen hebben opgebouwd en de tweede wet van de thermodynamica, zal die worsteling zich onvermijdelijk intensiveren. De enige vraag is hoe hevig hij moet worden voor jij er genoeg van krijgt en jij bereid bent jouw huidige gevoel van equilibrium op te geven en naar de ware vrede van de Christusgeest op zoek gaat.

Zie je nu de situatie waarin wij, de geascendeerde meesters, proberen de mensen te helpen aan hun drama te ontsnappen? Het is heel simpel. De ENIGE manier waarop wij mensen kunnen helpen aan hun drama te ontsnappen is door hun mentale kader van het drama aan te vechten. Toch zullen mensen dit onherroepelijk als een bedreiging ervaren voor hun gevoel van equilibrium. Wat inhoudt dat degenen die het meest gehecht zijn aan dit gevoel van equilibrium zich uit alle macht tegen onze pogingen zullen verzetten. Met andere woorden, degenen die de hulp het hardst nodig hebben, die waarschijnlijk het minst zullen accepteren.

We hebben nu gezien waarom mensen zich vaak aan hun drama vastklampen alsof het een zaak van leven of dood is. Zij doen dit omdat ze gehecht zijn geraakt – verslaafd – aan het gevoel van equilibrium en veiligheid dat hun drama hen biedt. Ze hebben het gevoel dat zij, als zij hun drama moesten opgeven – en het wereldbeeld dat hen laat denken dat zij het hele universum onder controle hebben in hun mentale kader – zouden sterven. En natuurlijk zou hun ego sterven als zij hun drama’s opgaven.

Wat de epische drama’s hieraan toevoegen, is dat deze de mensen laten geloven, dat als ze het wereldbeeld opgeven dat hen het gevoel geeft dat ze het universum onder controle hebben, er dan iets ergs van epische proporties zou kunnen gebeuren. Bijvoorbeeld dat de hele aarde of het hele universum zou worden vernietigd, of overgenomen door de duivel. Of de duivel zou alle zielen in de hel brengen en dan zou Gods plan voor het universum gesaboteerd worden.

Een persoonlijk drama verbindt jouw gevoel van equilibrium aan wat er in jouw persoonlijke leven gebeurt. Het effect van epische drama’s is echter dat jouw gevoel van equilibrium wordt vastgemaakt aan wat er in het hele universum gebeurt. En hoewel je misschien heel veel succes kunt hebben met de touwtjes van jouw persoonlijke leven in handen te houden, zul je nooit succesvol zijn in het onder controle te houden van het hele universum (zelfs al denken sommige geïncarneerde en niet geïncarneerde wezens dat), wat inhoudt dat jij op weg bent om je tot in het oneindige onvoldaan te blijven voelen.

Zie je de ironie hiervan eigenlijk wel? Een drama wordt aangenomen, omdat jij niet bereid bent de totale verantwoording te nemen voor jouw interne omstandigheden en de controle te bezitten over jouw ervaring van het leven ongeacht de externe omstandigheden. Maar het effect van het drama is dat het jouw laat geloven dat jouw ervaring van het leven afhangt van externe omstandigheden. Dit betekent dat jouw gevoel van equilibrium afhangt van externe omstandigheden zolang jij gevangen zit in het drama, wat de reden is dat jij je omgeving, waaronder andere mensen, in jouw macht moet hebben.

Maar als jij volledig de verantwoording zou nemen voor de situatie in jouw innerlijk, zou je beseffen dat jij – binnenin jou – alles hebt wat jij nodig hebt om een nieuw gevoel van equilibrium te scheppen. Als jij denkt dat jouw gevoel van equilibrium wordt gebaseerd op externe omstandigheden, zal het een huis zijn dat op zand is gebouwd. Je kunt je nog wel een poosje veilig voelen, maar wanneer het begint te regenen, zal jouw huis wegspoelen. Maar als jij je gevoel van evenwicht bouwt door het bevel te voeren over de omstandigheden in jouw innerlijk, zal het huis gebouwd zijn op rotsgrond, de rots van Christus. En dan kunnen geen externe omstandigheden dat huis wegspoelen. Want hoe kan jouw zelfgevoel, wanneer jij weet dat je meer bent dan iets op deze wereld, dan bedreigd worden door iets op deze wereld?

Leven en dood begrijpen
Heb je genoeg gewaarzijn om een stap achteruit te doen en de diepere betekenis te zien die er in mijn woorden schuilgaat?

Ik heb gesproken over twee basale krachten in dit universum:

  • De Levenskracht, namelijk de Heilige Geest of de Rivier van Leven. Deze kracht wordt gevormd door die medescheppers die bereid zijn om de verantwoording te nemen voor hun ervaring van het leven en daardoor Christusbewustzijn verwerven, wat betekent dat zij voortdurend transcenderen en zich nooit ergens aan vast proberen te klampen.
  • De tweede wet van de thermodynamica die wat doet? Zij breekt alle georganiseerde structuren af en probeert het Ma-terlicht terug te laten keren naar een staat waarin geen mentale beelden overheen gelegd worden en er dus geen vormen bestaan. Je zou dit de doodskracht kunnen noemen.

Nu bekijken we dit nader. We zouden kunnen stellen dat de basale kracht die aan het werk is in het materiële universum, de tweede wet, de doodskracht is. Als van zichzelf bewust wezen heb jij twee opties. De ene is toegeven aan de doodskracht en zien dat alles om je heen afgebroken wordt, totdat er zelfs geen zelfgevoel meer is. De andere is om je aan te sluiten bij de Rivier van Leven, waardoor jij zo snel transcendeert dat je de doodskracht voor kunt blijven.

Met andere woorden, de doodskracht heeft een vertragingsfactor, een bepaalde snelheid waarmee de dingen worden afgebroken. Als jij je oude zelfgevoel sneller transcendeert dan de snelheid waarmee dingen worden vernietigd, zul je nooit een gevoel van verlies ervaren, je zult nooit de dood ervaren. De voorwaarde is dat jij het oude zelfgevoel, het oude mentale kader, het oude gevoel van equilibrium, niet meer mag houden. Je moet bereid zijn het oude zelf te laten sterven, maar wanneer jij weet dat jij dan ogenblikkelijk in een groter zelf herboren zult worden, dan zul JIJ dat niet als de dood ervaren, maar als een nieuwe geboorte in iets MEER.

Natuurlijk heb je ook nog een derde optie en die is je te verzetten tegen die doodskracht. In feite geven maar heel weinig medescheppers zich over aan deze kracht, de meerderheid verzet zich ertegen. En hoe bied jij weerstand aan de dood? Door een drama te creëren, dat jou laat geloven dat jij je waarachtig wel tegen de basale kracht van het universum kunt verzetten. Juist die vertragingsfactor van de tweede wet maakt het drama mogelijk, omdat het – een tijdje – mogelijk is te geloven dat jij je echt kunt verzetten en dat jij iets kunt behouden of bezitten op deze wereld. Snap je het verschil tussen de doodskracht transcenderen en je tegen deze kracht verzetten? Als dat zo is, ben je begonnen je af te keren van jouw drama. Als dat niet zo is, zit jij nog stevig aan jouw drama vast.

Als je dit verschil snapt, kun je een nieuw perspectief op het concept dood krijgen. We zouden kunnen zeggen dat alles in het materiële universum is ontworpen om jouw groei in zelfgewaarzijn te faciliteren. Deze groei kan op twee manieren plaats vinden. De ene is met de Rivier van Leven meegaan, waardoor jij nooit hoeft te vechten, jij je nooit ergens tegen hoeft te verzetten.

De andere is door het bewustzijn van een drama te krijgen, wat ik ‘de dood’ noemde, zoals toen ik de jonge man vertelde de doden hun doden te laten begraven. Dit kan ook het bewustzijn van zonde of het verval tot de dualiteit genoemd worden. Het is ook wel eens het tweede vergeten genoemd, zelfs de tweede dood, hoewel de ‘tweede dood’ ook een andere betekenis heeft.

Mensen die aan het drama mee gaan doen, plaatsen zich buiten de Rivier van Leven en daardoor worden ze automatisch en onvermijdelijk onderworpen aan die tweede wet. Ze zullen de doodskracht ervaren als een bedreiging die probeert hun gevoel van veiligheid en alles wat zij proberen te bezitten, af te pakken.

Maar kun jij nu een stap achteruit doen en zien dat de twee krachten eigenlijk hetzelfde beogen, namelijk jouw groei in zelfbewustzijn faciliteren? De Rivier van Leven creëert een opwaartse aantrekkingskracht die het gevoel van equilibrium van degenen die in een drama zitten, verstoort en hen omhoog trekt. De doodskracht vormt een neerwaartse aantrekkingskracht die probeert de illusies af te breken, zelfs de structuren, die gecreëerd zijn door het dramabewustzijn. Dus is de naakte waarheid dat allebei die krachten zijn bedacht om jou te bevrijden van het dramabewustzijn.

Het enige echte verschil is, hoe jij reageert op het leven. Als jij een positieve benadering hebt, dan ga jij met de Rivier van Leven mee en geef je vrijwillig het gevoel van equilibrium op, jouw mentale kaders, om de ware vrede van het Christusbewustzijn te bereiken. Als jij een negatieve benadering hebt, word je onderhevig aan de doodskracht, die op den duur al jouw mentale kaders en jouw gevoel van equilibrium afbreekt, tot jij er op den duur genoeg van krijgt en de poging opgeeft om het equilibrium dat op zand gebouwd is, te behouden.

Kun je begrijpen dat beide manieren hetzelfde resultaat hebben? Je zult zonder mentale kaders komen te zitten en je transcendeert het externe gevoel van equilibrium en het interne evenwicht bereiken van weten wie jij werkelijk bent. Beide manieren kunnen je bij het Christusbewustzijn brengen. De ene is oneindig veel zwaarder, want je creëert jouw eigen tegenstand door de beelden die jij op de kosmische spiegel projecteert, beelden die het product van jouw drama zijn.

Dus in zekere zin zouden wij, de geascendeerde meesters, op de achtergrond kunnen blijven en de tweede wet haar werk laten doen, in de wetenschap dat iedereen op den duur de gelegenheid krijgt te kiezen tussen het leven en de dood. Maar omdat wij allen de gemakkelijkere en leukere manier hebben genomen – het rechte en smalle pad – willen wij dat iedereen aanbieden. En DAT is de reden dat wij bij de aarde blijven in plaats van door te gaan op de oneindige opwaartse spiralen die tot onze beschikking staan in de geascendeerde staat. Wij proberen jullie te inspireren onderdeel te worden van onze opwaartse spiraal.

In de volgende verhandeling zullen we nadenken over wat wij, de geascendeerde meesters, kunnen doen om mensen te helpen aan hun drama’s te ontsnappen. We zullen ook bespreken wat wij niet kunnen doen en hoe wij de wetten van het universum de leraren van de mensen moeten laten zijn.