Geascendeerde Meester Jezus, 16 oktober 2009

We zijn weer op keerpunt aanbeland in mijn serie verhandelingen over het ego. Jullie reactie op de leringen die ik nu ga geven, bepaalt of jij een kwantumsprong maakt naar Christusschap, of dat jij nog een ronde meedoet aan het eindeloze drama dat jouw ego in het leven heeft geroepen.

Wat heb ik beschreven als de essentiële eigenschap die ware studenten van Christus onderscheidt van degenen die dat alleen maar beweren? Dat is je bereidheid om je mentale kaders te onderzoeken. Combineer dit nu eens met een ander feit dat ik overal op de website beschrijf, namelijk dat het pad naar Christusschap een continu proces is met vele niveaus.

Mijn punt is dat jij, totdat jij ascendeert, echt een mentaal kader HEBT en daardoor hangt jouw vooruitgang op elk denkbaar niveau af van jouw bereidheid om die mentale kaders te onderzoeken. Mijn geliefden, luister nu goed. Naarmate je verder komt op het spirituele pad, worden de mentale kaders subtieler en daardoor moeilijker te zien. Vele, vele oprecht spirituele zoekers hebben zich door hun ego, hun tijdgenoten of de verkeerde leraren laten wijsmaken dat zij een niveau bereikt hadden waarop zij hun mentale kaders niet meer hoeven te onderzoeken.

Laat mij echter een absolute uitspraak doen. Er is nog nooit, en er zal ook nooit, een geïncarneerd wezen op aarde zijn – hoe geavanceerd zo iemand ook kan lijken of dat van zichzelf beweert – dat geen mentaal kader meer had. Als je echt geen mentaal kader meer hebt, is het NIET mogelijk om nog langer geïncarneerd te blijven in de huidige dichtheid van deze planeet – je zult onvermijdelijk omhoog getrokken worden en het vermogen verliezen om in jouw fysieke lichaam te blijven.

Mijn geliefden, wees bereid de nederigheid van een klein kind te hebben en te beseffen dat toen ik – toen ik aan het kruis hing en een haarbreedte af van mijn wederopstanding – nog steeds ‘de geest moest opgeven’ van de laatste overblijfselen van mijn mentale kader. En toen ik dat echt opgaf, nu toen haalde ik voor de laatste keer adem en verliet het fysieke lichaam.

Maar als ik niet bereid was geweest de mogelijkheid te overwegen dat ik een mentaal kader zou kunnen hebben, wat zou er dan gebeurd zijn? Dan had ik mijn wederopstanding NIET bereikt! Mijn lichaam had dan nog wel kunnen sterven aan het kruis, maar ik zou opnieuw geïncarneerd zijn – om elk drama opnieuw op te voeren dat ik niet bereid was geweest in te zien en op te geven.

Dus als je denkt dat jij – of wie je dan ook verheerlijkt hebt op een superieure positie – in staat bent in jouw lichaam te blijven, terwijl je geen mentaal kader over hebt, dan moet ik zeggen dat dit spirituele hoogmoed is en dit ZAL voorkomen dat jij hoort – waarachtig hoort – wat ik in de komende verhandelingen zeg. Zelfs al hoef je maar één beslissing te nemen om je voor je ascensie te plaatsen, jij moet die laatste stap doen, en wat zou die kunnen zijn? Dat jij juist dat laatste mentale kader van gescheidenheid opgeeft.

Als je niet bereid bent naar jouw mentale kader te kijken, kun je er inderdaad één stap vanaf zijn en toch nog je ascensie mislopen. Dit is, natuurlijk, totaal in overeenstemming met de Wet van Vrije Wil en jouw recht om te ervaren wat jij wilt, zolang jij maar wilt. En dus neem ik het je niet kwalijk, ik wijs er gewoon op dat de subtielere drama’s die jouw ego bedacht heeft, geschapen zijn om jou in de val te laten lopen door jou precies te laten denken dat jij geen ego, geen mentaal kader, geen drama hebt, dat jij moet overwinnen.

Zoals Einstein geïnspireerd werd te zeggen: “Als je hetzelfde blijft doen en andere resultaten verwacht, ben je gek.” Als je blijft proberen het dualiteitsbewustzijn te overwinnen zonder bereid te zijn de elementen daarvan in jouw eigen geest te zien, dan blijf jij vastzitten in dat dualiteitsbewustzijn. De enige vraag die dan nog rest, is in hoeverre jij bereid bent te verdedigen dat jij in jouw mentale kader blijft, voor jouw bewuste zelf eindelijk de absurditeit ervan inziet en bereid is het enige te doen wat jou in staat kan stellen om dat kader te transcenderen, namelijk naar de balk in jouw eigen oog te kijken in plaats van altijd naar de splinter in het oog van anderen te zien.

Wat jij moet weten over het universum
Waarom heb ik zoveel woorden gebruikt om een fundering te leggen? Omdat wat ik in deze – en vooral in de volgende – verhandeling zal zeggen echt in tegenspraak zal lijken met wat vele studenten van geascendeerde meesters en zelfs veel religieuze mensen zijn gaan geloven. Dus als jij niet bereid bent vraagtekens te zetten bij jouw bestaande mentale kader, ben je niet in staat om echt te luisteren naar wat ik ga zeggen. In plaats daarvan zul je jouw huidige mentale kader gebruiken om te beredeneren waarom het niet waar kan zijn en dus kan een leraar met een hogere uitdrukkingsvorm van de waarheid jou niets leren. En zoals jij later zult zien, is dit natuurlijk één van de subtielste en gevaarlijkste mentale kaders die ontstaan uit het bewustzijn van gescheidenheid.

In zijn boek geeft Maitreya een gedetailleerde beschrijving van hoe de wereld van vorm is geschapen (zie hier voor een korte beschrijving). Wat je moet weten, is dat de wereld van vorm werd gecreëerd als een serie sferen. Elke sfeer werd uit een bepaald type energie gevormd, we zouden kunnen spreken van een bepaalde dichtheid of frequentiespectrum. Wanneer een sfeer gecreëerd wordt, bevat die enkel energie van een bepaalde basisvibratie, of we zouden ook kunnen zeggen dat die maar een bepaalde lichtsterkte heeft.

De wezens die de sfeer hebben geschapen, zenden van zichzelf bewuste verlengstukken van hen naar die sfeer. Deze medescheppers nemen ‘een lichaam’ aan, gemaakt van de energie in die sfeer, die in jouw geval het fysieke lichaam op aarde is (in eerdere sferen waren ze gemaakt van energie van een veel mindere dichtheid). De medescheppers handelden vervolgens op het gebod om ‘zich te vermenigvuldigen en de heerschappij te nemen’, wat betekent dat ze de energie in hun sfeer in combinatie met hun creatieve talenten en hun vaardigheid gebruiken om licht uit een hogere sfeer door zich heen te laten stromen. Door zo hun talenten te vermenigvuldigen, verhogen ze de intensiteit – de basisvibratie – van die sfeer tot de intensiteit een kritiek niveau bereikt.

Op dat moment is de hele sfeer klaar om te ascenderen en onderdeel te worden van het geascendeerde rijk, wat veel mensen de hemel of het spirituele rijk zouden noemen. En hoewel dit allemaal heel aardig en simpel klinkt, is het eigenlijke proces, veel complexer. Wat het complex maakt, is dat medescheppers vrije wil hebben. Dit betekent dat hoewel er een blauwdruk is, er geen van te voren bepaalde ‘bestemming’ is voor die bepaalde sfeer. Het is theoretisch mogelijk dat een sfeer niet in intensiteit toeneemt, wat betekent dat het ingebouwde veiligheidsmechanisme (wat wetenschappers de tweede wet van de thermodynamica noemen) ervoor zal zorgen dat hij zo dicht wordt, dat hij zichzelf vernietigt en alle structuren weg zijn. Wat betekent dat er geen podium meer is om medescheppers te laten incarneren.

Tot dusverre is dit nog niet in een sfeer gebeurd en het is – eerlijk gezegd – buitengewoon onwaarschijnlijk dat de meerderheid van de medescheppers in een sfeer zouden weigeren hun talenten te vermenigvuldigen. Toch kwam er een moment, naarmate nieuwe sferen uit steeds ‘dichtere’ energie werden gecreëerd, waarop een aantal medescheppers er niet klaar voor was om te ascenderen op het moment dat hun sfeer ascendeerde. Daardoor konden deze levensstromen niet ascenderen en hoewel ze dan zouden afzakken om in de volgende sfeer te incarneren, bleven er wel lege plekken over, doordat zij niet ascendeerden, in de matrix of mandala van hun sfeer. Daardoor zou je kunnen zeggen dat ze ‘verloren’ gingen voor de geascendeerde sfeer.

Dit komt natuurlijk perfect overeen met de Wet van Vrije Wil, omdat de Schepper van zichzelf bewuste wezens de volledige vrijheid heeft gegeven, wat betekent dat ze ook de optie hebben om tegen de opwaartse trekkracht van hun sfeer in te gaan. De simpele verklaring is dat de Schepper niet wil dat een willekeurig wezen gedwongen wordt in bewustzijn te groeien. Binnen bepaalde ruime grenzen heeft een wezen volledig de vrijheid om elke ervaring te ondergaan die hij wil, zolang hij wil. En wat ik nu zeg, is dat de gelegenheid voor een van zichzelf bewust wezen echt langer kan duren dan zijn oorspronkelijke sfeer nodig heeft om te ascenderen. Als dat niet zo was, zou het concept van ‘zondeval’ niet mogelijk zijn.

Laten we nu eens bekijken hoe het mogelijk is dat een van zichzelf bewust wezen NIET tegelijk met zijn oorspronkelijke sfeer ascendeert.

De oorsprong van rollen
Om uit te leggen hoe een sfeer vooruitgang boekt tot het moment van ascensie, zal ik jullie dat illustreren op basis van wat je over de aarde weet. Hij is niet helemaal universeel, omdat de aarde een lagere sfeer is dan de vorige, maar het principe klopt wel. Laten we bijvoorbeeld eens naar Europa kijken en teruggaan naar het stenen tijdperk. Wat er met Europa gebeurt, is dat er een etherische blauwdruk bestaat voor hoe Europa kan evolueren van het stenen tijdperk naar de beschaving van een Gouden Eeuw.

Door de tijd heen hebben veel mensen die in Europa zijn geïncarneerd, zich afgestemd op deze blauwdruk en de maatschappij op diverse manieren vooruit gebracht. Sommigen hebben dit met meer zelfbewustzijn gedaan en hadden een helderder visie van het einddoel, hoewel niemand de totale visie had. Anderen hadden minder zelfbewustzijn, maar hebben toch een positieve bijdrage geleverd. Zelfs een boertje of fabrieksarbeider kan een positieve bijdrage leveren aan de algemene vooruitgang van de maatschappij.

Naarmate de maatschappij vooruitgaat, gaat ze door vele fases heen, maar langzamerhand schuift ze op naar een steeds groter collectief bewustzijn en een groter bewustzijn van het potentieel om een einddoel te bereiken. Wat we er nu aan moeten toevoegen, is dat de mensen die tegenwoordig in Europa incarneren dit al heel veel levens doen. Dit betekent dat zij door de tijd heen de gelegenheid hebben gekregen om in veel verschillende omstandigheden te incarneren en veel verschillende ervaringen op te doen door verschillende posities in de maatschappij te bekleden. We zouden het met een theaterproductie kunnen vergelijken waarin de acteurs roteren, zodat elke acteur iedere rol in het toneelstuk wel een keer speelt. Natuurlijk zal dit het bewustzijn en de waardering van de acteurs voor de algemene visie op het toneelstuk vergroten.

Dus wat we zien, is dat, omdat individuele medescheppers hun bewustzijn van zichzelf kunnen vergroten, steeds meer van de algemene visie begrijpen, wat betekent dat op het bewuste niveau een gemeenschappelijke visie en doel naar boven komt. Mensen zien zich niet meer als ontkoppelde individuen, maar ze zien zich als deel van iets groters en dit geeft hen een diepgaander gevoel van betekenis, zingeving en vervulling.

We zouden kunnen zeggen dat de levensstromen die betrokken zijn bij het proces, zich bewegen van het aparte of lokale bewustzijn naar mondiaal bewustzijn. In het begin werken ze alleen voor individuele doelen, maar naarmate de tijd verstrijkt, krijgen ze er genoeg van om dergelijke rollen te spelen. Dus beginnen ze geleidelijk de rollen te spelen die wat directer naar het gemeenschappelijke doel toewerken en halen ze meer voldoening uit het samenwerken met anderen aan een algemene visie. Ze bewegen zich van afzondering van het geheel toe naar het vrijwillige en volledige bewustzijn deel te worden van het geheel.

Zie je het proces dat de grondslag vormt? De hele bedoeling van de wereld van vorm is de groei in zelfbewustzijn van individuele levensstromen. Een levensstroom moet ergens beginnen, dus begint hij met een zeer lokaal gevoel van zelfbewustzijn, bijvoorbeeld als een mens die op aarde alleen met zichzelf en zijn verlangens, noden en behoeften bezig is. Want voor een nieuwe levensstroom, is dit niet zelfzuchtig of egoïstisch, het is gewoon de natuurlijke manier om aan een proces te beginnen en zolang de levensstroom geleidelijk groeit en zijn zelfbewustzijn uitbreidt – van lokaal naar mondiaal bewustzijn – is er niets mis mee en draagt hij bij aan de groei van het geheel.

Dus wat we zien, wanneer een nieuwe levensstroom aan zijn reis begint in de wereld van vorm, is dat hij een zeer lokaal zelfbewustzijn heeft. Dit is op een bepaalde manier vergelijkbaar met een pasgeboren baby die niet weet wat hij later wil worden. Met andere woorden, een nieuwe medeschepper heeft nog niet genoeg bewustzijn om te bepalen hoe hij zich tot uitdrukking wil brengen in de sfeer waarin hij geschapen is. Er is wat ervaring voor nodig voor hij dit bewust kan beslissen en om hem die ervaring te geven, wordt hij in een omgeving geplaatst waar een aantal van te voren vastgestelde rollen zijn.

Vergelijk dit eens met een onervaren acteur die niet zo het theater in kan lopen om Hamlet te spelen. Dus begint hij met een toneelstuk dat geen naam heeft en neemt geleidelijk aan steeds moeilijker rollen, omdat hij meer ervaring krijgt met het theater en zijn zelfbewustzijn groeit. Hij kan zelfs beide vergroten, tot hij in staat is zijn eigen toneelstukken te schrijven en zijn eigen rol daarin te bepalen.

Begin je het punt te begrijpen dat hier de basis van vormt? De Schepper is Eén – hij heeft een ondeelbaar zelfbewustzijn. Toch schept de Schepper uit zijn eigen wezen van zichzelf bewuste verlengstukken die niet het mondiale of universele bewustzijn hebben. Ze beginnen met een zeer lokaal bewustzijn, maar ze hebben de mogelijkheid om dat uit te breiden tot dit net zo mondiaal of universeel wordt als de bron ervan. Hoe kan dit? De medeschepper moet voortdurend zijn bewustzijn uitbreiden door zichzelf te zien als onderdeel van iets groters dan zijn zelfgevoel.

Naarmate zijn visie op dat ‘iets groters’ zich uitbreidt, begint hij te snappen dat hij deel is van het Wezen van de Schepper en op den duur een wordt met de totaliteit van het Wezen van de Schepper en daardoor in staat is dan een van zichzelf bewuste Schepper te ZIJN. Toch kan dit proces ENKEL voltooid worden door zich van een lokaal zelfbewustzijn naar een mondiaal zelfbewustzijn te bewegen. Er is GEEN ENKELE ANDERE MANIER. Slechts door één te worden met jouw Schepper, kun je het ultieme niveau van zelfbewustzijn bereiken. Je KUNT dit NIET bereiken met een lokaal bewustzijn, met het zelfbewustzijn dat jij apart van het geheel staat – hoe complex of schijnbaar intellectueel dat gescheiden zelf ook wordt.

Dus het is heel goed mogelijk dat, in het ideale geval, een hele sfeer – zelfs groter dan het materiële universum – vooruitgang kan boeken tot het moment van ascensie waarin alle medescheppers geleidelijk complexere rollen spelen tot hun zelfbewustzijn uitgebreid wordt tot het punt waarop hij mee kan ascenderen wanneer de hele sfeer ascendeert. Laten we nu eens kijken naar een minder dan ideaal scenario.

De oorsprong van drama’s
Nu is de Schepper Eén Wezen en ondeelbaar. Het is NIET mogelijk dat de Schepper iets creëert dat apart van hem staat is. Omdat hij een van zichzelf bewust wezen schept met een lokaal bewustzijn, schept hij een wezen dat kan denken dat hij minder is of apart staat van het geheel. Dit wezen heeft maar beperkte medescheppende vaardigheden. Toch krijgt hij door het lokale zelfgevoel van zichzelf uit te breiden, grotere medescheppende vaardigheden en wanneer hij het zelfbewustzijn van de Schepper bereikt, verwerft hij onbeperkte creatieve vermogens.

De reden hiervoor is dat het mogelijk is dat een wezen met lokaal bewustzijn zijn medescheppende vaardigheden gebruikt zonder de impact op het geheel mee te nemen. Zijn vaardigheden zijn beperkt, zodat zijn potentieel tot vernietigen beperkt is. Naarmate hij zich meer van het geheel bewust wordt, worden zijn medescheppende vaardigheden uitgebreid, omdat het nu minder waarschijnlijk is dat hij die op destructieve manieren zal gebruiken.

Het punt hier is eenvoudig. Wanneer een sfeer wordt gecreëerd, wordt het bewoond door nieuwe medescheppers die zich als gescheiden wezens van elkaar zien en van de vormen in hun sfeer (zoals menselijke wezens zich gescheiden van elkaar en de planeet waarop ze leven, zien). Toch is dit enkel een perspectief dat in de geest van medescheppers is gevormd. In werkelijkheid is een sfeer een eenheid, een onderling verbonden geheel.

Het hele materiële universum is een eenheid en naarmate medescheppers hun talenten vermenigvuldigen, zal de lichtsterkte vergroten, wat een opwaarts momentum creëert. Dit kan vergeleken worden met de zwaartekracht die ALLES in die eenheid aantrekt. Vergelijk dit eens met de aarde, waar alles op aarde naar het centrum van de zwaartekracht wordt getrokken en op zijn plaats wordt gehouden, zodat alles zich met het geheel mee kan bewegen, terwijl de aarde met ongelooflijk snelheid door de ruimte suist.

Dit opwaartse momentum kan de Rivier van Leven genoemd worden of, in christelijke terminologie, de Heilige Geest. Die wordt gecreëerd naarmate medescheppers hun oorspronkelijke lokale zelfbewustzijn transcenderen en beginnen in te zien dat zij deel van een groter geheel zijn. Dus we zouden kunnen zeggen dat de Heilige Geest het bewustzijn of de visie van een onderliggend geheel is dat al het leven tot een eenheid samenbindt. Naarmate de collectieve visie van wat dat grotere deel is, zich uitbreidt, neemt de zwaartekracht van de Heilige Geest toe.

Het gevolg is dat het voor medescheppers nu gemakkelijker wordt om hun zelfbewustzijn uit te breiden en zich als een deel van een groter geheel te bezien. Degenen die vrijwillig en bewust kozen deel te nemen aan dit gemeenschappelijke proces ervaren een toegenomen gevoel van zingeving, betekenis en vervulling, een gevoel van vervulling dat veel groter is dan wat men kan bereiken als lokaal individu die zich gescheiden van het geheel beschouwt.

We moeten nu een heel belangrijk aspect van het groeiproces herkennen, nogmaals, veel gedetailleerder beschreven in Maitreya’s boek. Zoals ik gezegd heb, begint een medeschepper met het spelen van een van te voren bepaalde rol in een grotere eenheid, zoals een beschaving op aarde. Dit lijkt heel erg op kleine kinderen die ‘vadertje en moedertje’ spelen om de rollen te oefenen die ze in hun leven als volwassene op zich zullen nemen. Omdat een medeschepper gevarieerde rollen speelt, gebeuren er twee dingen. Hij krijgt meer ervaring in hoe een sfeer werkt en hij vergroot zijn zelfbewustzijn.

Dit brengt hem op het punt waarop de medeschepper zich niet meer totaal met zichzelf of de rol die hij nu aan het spelen is, vereenzelvigt. Een nieuwe medeschepper heeft zich totaal vereenzelvigd met zijn rol, zoals je ziet bij mensen die zich totaal met hun fysieke lichaam vereenzelvigen. Naarmate hij volwassen wordt, begint de medeschepper te beseffen dat hij meer is dan zijn huidige rol. Op den duur begint hij te beseffen dat hij meer dan welke van te voren vastgestelde rol ook in zijn huidige omgeving is.

Wat betekent dit precies? Het betekent dat de medeschepper nu klaar is om een cruciale stap te doen op het pad naar Godrealisatie, hij begint namelijk zijn eigen rol te bepalen in plaats van een rol op zich te nemen die bepaald wordt door zijn spirituele leraren.

Maar wat is het cruciale dan dat er moet gebeuren in de geest van de medeschepper voor hij deze stap kan doen? Dat de medeschepper de beslissing MOET nemen de volledige verantwoording voor zichzelf, voor zijn eigen groei, voor wat op aarde ‘verlossing’ zou kunnen worden genoemd, te nemen. Tot dusverre heeft de medeschepper deze verantwoording niet hoeven te nemen, omdat hij een van te voren vastgestelde rol aan het spelen was. Vergelijk dit eens met een acteur die het toneel op gaat in een bepaald kostuum en een van te voren vastgesteld script dat zegt wat hij moet zeggen. Stel je nu eens voor dat de acteur het toneel op moet en zijn eigen kostuum moet selecteren en zonder een van te voren vastgesteld script beslissen wat hij zegt. Je ziet dat dit de aanleiding kan zijn voor een nieuw niveau van plankenkoorts.

In alle vorige sferen ging de grote meerderheid van medescheppers met een minimum aan moeite door deze transitie heen. Maar bij het starten in de vierde sfeer werd een relatief klein aantal medescheppers zo bezorgd over het potentieel om fouten te maken dat zij weigerden de totale verantwoording te nemen en hun eigen rol te bepalen. Dus wat gebeurde er? Welnu, ze probeerden terug te gaan en één van hun van te voren vastgestelde rollen te spelen. Het probleem was dat hun zelfbewustzijn al verder was dan het niveau waarop zij zich volledig met die rol konden vereenzelvigen. Dus om ermee om te kunnen gaan, moesten zij zich afkeren van hun spirituele leraar en om dat te doen moesten ze met een of andere vorm van rechtvaardiging daarvoor komen.

Er zijn verschillende vormen van rechtvaardiging, maar de onderliggende mentaliteit was dat zij zich door de leraar gedwongen voelden om de volgende stap te nemen en dat ze ertegen in opstand kwamen om dat te doen. Wat er in feite gebeurde, was dat de medeschepper – die gevraagd was zijn eigen rol als deel van het geheel te bepalen – weigerde dat te doen en in plaats daarvan zijn eigen rol vaststelde als iemand die apart van het geheel staat. Met andere woorden, de medeschepper bepaalde nog steeds zijn eigen rol daarin, maar op een dusdanige manier dat het hem van zijn leraar afsneed en zijn zelfbewustzijn beperkte.

Wanneer jij voor jezelf een rol als deel van het geheel bepaalt, zal die rol spelen alleen jouw zelfbewustzijn en het geheel verhogen. Maar om een rol te bepalen waarin jij geen deel uitmaakt van het geheel, moet jij de beslissing nemen om je groei in zelfbewustzijn te stoppen – en deze beslissing moet worden verdedigd. Hoe kan een zelfbewust wezen het besluit verdedigen dat hij zijn groei in zelfbewustzijn stopt (wat de reden is dat jij bestaat)? Slechts door de overtuiging te accepteren dat hij slachtoffer van iets geworden is, namelijk dat het geheel hem probeert te dwingen in plaats van hulp te zoeken om te groeien.

Deze overtuiging kan niet van de medeschepper zelf komen, in de betekenis van het bewuste zelf. Dat kan alleen maar afkomen van een ‘zelf’ gebaseerd op de illusie van gescheidenheid, en dit nieuwe zelf wordt jouw ego. Jouw ego werd geboren uit de weigering van het bewuste zelf om de verantwoording te nemen om zijn eigen rol te bepalen. Het bewuste zelf bepaalt nog steeds zijn eigen rol, maar omdat hij deze rol ontkent, gelooft hij nu dat hij zijn rol NIET bepaalt, maar dat deze rol hem van buitenaf opgedrongen werd. Met andere woorden, we zouden kunnen zeggen dat het bewuste zelf nog steeds zijn eigen rol bepaald heeft, maar dat hij NIET de verantwoording daarvoor heeft genomen.

Wat is het cruciale verschil? Dat als het bewuste zelf naar de oproep van de leraar had geluisterd, hij die rol had bepaald EN zich ervan bewust zou zijn dat het slechts een rol was. Dan had hij, door die rol te spelen, ervan kunnen leren en die rol op elk moment kunnen veranderen of uitbreiden, tot hij die rol op den duur transcendeerde. Wanneer het bewuste zelf een rol bepaalt zonder er de verantwoording voor te nemen, denkt hij dat die rol hem opgedrongen werd. Daardoor gaat hij zich vereenzelvigen met en als die rol, denkend dat hij hem niet kan uitbreiden of het script herschrijven. Hij voelt zich gevangen in die rol in plaats van het zuiver als een leerervaring te bezien. Zodoende biedt hij weerstand om te leren van die rol, wat betekent dat hij niet op het punt kan komen dat hij die rol te transcendeert.

Zie je het probleem nu? De spirituele leraar heeft een niet tot compromissen bereid respect voor de vrije wil. Dus kan de leraar, wanneer de student beslist een rol vast te stellen die gebaseerd wordt op gescheidenheid, de student niet opjagen of dwingen zijn hulp te accepteren. De leraar moet zich terugtrekken en dit zorgt ervoor dat de student het gevoel heeft dat hij uit de Tuin van Eden is gezet en dat er engelen met vlammende zwaarden staan die ervoor zorgen dat hij er niet naar terug kan keren. In werkelijkheid zorgt slechts de onwil van de student om volledig de verantwoording voor zichzelf te nemen dat hij niet terug komen in de kring van de leiding van de leraar.

Nu komt er weer een subtiel punt. De weigering om de totale verantwoording te nemen om zijn eigen rollen te bepalen, valt volledig binnen de Wet van Vrije Wil. Een individuele medeschepper heeft het recht dit te doen. Wat een individu echter niet kan doen, is zichzelf afscheiden van het geheel waarin hij leeft. Iemand op aarde kan in opstand komen tegen de zwaartekracht, maar beweegt zich nog steeds met de aarde mee door de ruimte. Met andere woorden, een individuele medeschepper kan beslissen dat hij wil stoppen met zijn eigen groei, maar kan niet van anderen vragen hetzelfde te doen. Een individu kan stilstaan, maar kan niet verwachten of eisen dat de miljarden en miljarden andere medescheppers in zijn hele sfeer ook stil blijven staan.

En omdat het individu nog steeds deel uitmaakt van het geheel, creëren de andere medescheppers een sterker momentum van de Heilige Geest dat aan het individu dat stilstaat zal trekken, terwijl zij hun zelfbewustzijn uitbreiden. Mijn geliefden, besteed alsjeblieft zorgvuldige aandacht aan dit punt. De zwaartekracht van het collectieve momentum van de Heilige Geest vormt een aantrekkingskracht op het individu, wat betekent dat het een strijd wordt om zijn rol te houden en te verdedigen dat hij apart van het geheel en het proces van groei staat. DIE SPANNING TUSSEN HET INDIVIDU EN HET GEHEEL CREËERT HET DRAMA IN DE GEEST VAN HET INDIVIDU!

Het drama wordt gecreëerd, omdat het, naarmate de Heilige Geest groter wordt, steeds moeilijker wordt voor het individu om te verdedigen dat hij zich afscheidt, wat betekent dat het ego van het individu steeds strengere maatregelen moet nemen om te verdedigen dat hij apart wil blijven van het geheel. Deze maatregelen vormen de aanleiding tot een serie drama’s die tot doel hebben de gescheidenheid van het individu te beschermen door er eigenlijk voor te zorgen dat andere individuen HUN groei in bewustzijn vertragen.

Zie je het cruciale punt? Ik heb het over een rol – van te voren vastgesteld of zelf bepaald – waarin jij jezelf apart beschouwt van het geheel. En ik heb het over een drama waarin jij jezelf apart van het geheel beschouwt. De rol levert geen spanning tussen jou en de anderen op, omdat hij, hoe jij hem ook speelt, aan jouw eigen groei en de groei van het geheel bijdraagt – het voegt iets toe aan het momentum van de Heilige Geest in jouw eenheid. Toch levert het drama een ingebouwde, onontkoombare spanning tussen jou en anderen op.

Om jouw positie te verdedigen, moet jij proberen anderen zover te krijgen dat ze jouw positie bevestigen en dat houdt in dat jij ervoor zorgt dat zij hun eigen groei in zelfbewustzijn beperken door hen op dezelfde manier een drama in plaats van een rol te laten spelen. Dus als jij in een drama zit, heb jij voortdurend conflicten met anderen, zelfs jouw fysieke omgeving. Je bent, in zekere zin, aan het proberen de rest van het universum bij jouw drama te betrekken en dat in het mentale kader te laten passen dat wordt bepaald door het drama.

Drama en de vrije wil
Een rol lijkt op het normale proces van celdeling dat ertoe leidt dat één cel uitgroeit tot een volledig mens. Een drama lijkt net kanker dat ervoor zorgt dat de cellen zichzelf vernietigen en zich daarna naar andere cellen verspreidt tot het hele lichaam sterft. En dit is het essentiële verschil tussen rollen en drama’s. Wanneer jij een rol speelt, voel jij je nergens door bedreigd en kun je leven en laten leven. Wanneer je een drama opvoert, voel jij je constant bedreigd en dit leidt er onherroepelijk toe dat jij moet proberen andere mensen en je omgeving onder controle te houden. Dit maakt je ook kwetsbaar om door de epische drama’s meegesleept te worden, zoals we in de volgende verhandeling zullen zien.

Om persoonlijke drama’s volledig te begrijpen, moet jij de vrije wil helemaal begrijpen en dit is natuurlijk het probleem. Degenen die een drama ontwikkelen, doen dit juist omdat zij niet willen begrijpen en accepteren hoe de vrije wil werkt. En dat is de reden dat zij – als ze eenmaal in een drama gestapt zijn – zullen denken dat zij ertoe gedwongen werden en daarom moeten zij hun vermogen ontkennen dat zij er op eigen kracht en door daarvoor te kiezen, uit kunnen stappen.

Dus wat is de essentie van vrije wil? Welnu, veel mensen denken dat als ze echt vrije wil bezitten, het inhoudt dat ze alles kunnen doen wat ze willen. Deze mening is helemaal correct. Jij HEBT vrije wil en God heeft jou geen enkele beperking opgelegd wat je binnen de energetische omgeving waarin jij leeft, kunt doen. In de zandbak van het materiële universum, kun jij alles doen wat je wilt, want niets wat jij doet, zal het zand pijn doen.

Hoewel deze visie op de vrije wil correct is, is het niet het volledige begrip van de vrije wil. De wereld van vorm is een leeromgeving. Hoe leer jij? Door jouw vrije wil te gebruiken om je medescheppende vaardigheden uit te drukken en DAARNA HET GEVOLG VAN JOUW KEUZE TE ERVAREN!

Zie je het wezenlijke punt hier? Als jouw keuze geen gevolg had – als er geen feedbackmechanisme is om het verschil te signaleren tussen het kiezen voor één optie ten opzichte van meer dan een miljoen andere opties – hoe kun je dan leren en groeien? Als je een keuze maakt en er in feite geen feedback is, heb je eigenlijk geen keus gemaakt.

Dus wat is het feedbackmechanisme dat ingebouwd zit in de wereld van vorm? Dat jij, hoewel je de vrije wil hebt, de consequenties van je keuzes ZULT ervaren. Eén manier om dit te beschrijven, is door te zeggen dat het universum een spiegel is. Het Ma-terlicht zal fysieke omstandigheden vergroot uitbeelden die een weerspiegeling zijn van jouw overtuigingen, beelden en gevoelens die jij in je geest hebt. Je zult de beelden vanuit jouw mentale kader projecteren op het Ma-terlicht dat de corresponderende vorm zal aannemen.

Met andere woorden, hoewel je vrije wil bezit, ben je ook totaal en compleet verantwoordelijk voor de keuzes die jij maakt! Waarom is dit zo belangrijk? Omdat jij, wanneer je de volledige verantwoording hiervoor neemt, weet dat als jouw keuzes je ongewenste feedback geven, jij er gewoon van kunt leren en een betere keuze maken die onherroepelijk de feedback zullen verbeteren! Je wordt zo mondiger en voelt je nooit slachtoffer, want je beseft dat jij met God binnenin jou, de kracht hebt iedere situatie te veranderen of te transcenderen.

Als je echter eenmaal een drama accepteert, weiger je de verantwoording hiervoor te nemen en dit houdt in dat jij niet meer gelooft dat je de macht hebt om een situatie te veranderen. Je gelooft dat je slachtoffer bent van krachten die jouw macht te boven gaan, maar wat zorgt hiervoor? Slechts de weigering om de volledige verantwoording te nemen voor jouzelf!!!

Dit brengt ons bij de volgende noodzaak, namelijk dat degenen die geen volledige verantwoording voor zichzelf willen nemen, MOETEN rebelleren tegen de vrije wil of haar ontkennen. Als jij niet de volledige verantwoording voor jezelf neemt, geloof je niet echt dat jij vrije wil hebt – waaronder de macht om elke situatie te veranderen – wat ook betekent dat jij de vrije wil van anderen niet volledig respecteert. Dan val je ten prooi aan de kromme leugen dat het doel de middelen heiligt, wat betekent dat je zult proberen anderen in jouw macht te krijgen in plaats van de heerschappij over jouw sfeer van het zelf te nemen. Je zult proberen anderen in je macht te hebben om de bewering van jouw ego te bevestigen dat jij niet hoeft te veranderen en verantwoording voor jezelf hoeft te nemen.

Bovendien respecteer jij jouw eigen vrije wil niet, wat betekent dat je ervoor open staat naar een autoriteit van buitenaf te luisteren die jou zal vertellen wat jij moet geloven en hoe jij moet leven – je krijgt de neiging een blinde volgeling van de blinde leiders te worden. Wat inhoudt dat jij naar een verkeerde leraar luistert in plaats van de echte leraar die jij de rug hebt toegekeerd, toen jij weigerde de verantwoording voor jezelf te nemen. De blinde leiders zijn natuurlijk de mensen met epische drama’s, zoals we in de komende verhandeling zullen bespreken.

Begrijp je nu wat de essentie van een drama is? Deze wordt gecreëerd om te verdedigen waarom een wezen niet volledig de verantwoording voor zichzelf neemt. Daardoor kan die niet zuiver als een drama worden beschouwd dat gebaseerd wordt op onechtheid en waar jij bij weg kunt lopen – zoals bij een toneelstuk in een theater. Nee, je moet verdedigen, rechtvaardigen en bevestigen dat het wordt gebaseerd op de absolute werkelijkheid – als de echte manier van leven – en dat het een macht over jou heeft die jij niet op eigen kracht kunt overwinnen – dus heb jij een verlosser van buitenaf nodig.

Elk drama wordt gecreëerd uit de dualiteit, wat betekent dat er twee tegengestelden zijn die enkel met elkaar in conflict kunnen zijn. Dus zit het conflict ingebouwd in het drama, wat voor het persoonlijke drama betekent dat er conflicten zijn met andere mensen of jouw fysieke omgeving. Dit betekent dat mensen die in een drama leven, zich voortdurend verzetten tegen de River van Leven van de Heilige Geest. Ze verzetten zich tegen het opwaartse momentum van hun gehele sfeer, die geen enkel individu en groep (tenminste geen minderheidsgroep) bij machte is tegen te houden.

Deze ingebouwde weerstand brengt onherroepelijk lijden teweeg, wat ervoor zorgt dat mensen zichzelf al te serieus nemen. En als jij jezelf en jouw drama al te serieus neemt, verandert dit in een vicieuze cirkel die voorkomt dat jij naar de Rivier van Leven kunt terugkeren door de speelsheid van een kind. Je kunt gewoon niet doorgronden of accepteren dat jij zomaar bij het drama weg kunt lopen. Je denkt dat het drama tot zijn zelf bedachte einde gebracht moet worden en dat de enige manier om je tegen het slot van het drama te verzetten, is door genoeg kracht te gebruiken.

Maar omdat het verzet door het drama zelf wordt gecreëerd – jouw verzet tegen het leven – kan er jou nooit genoeg kracht in het bewustzijn van het drama ter beschikking staan om de weerstand te overwinnen die ook door het drama gecreëerd is. Begrijp je wat ik nu zeg? Neem de wetenschappelijk bewezen wet van actie en reactie. Voor iedere actie is er een zelfde reactie, wat betekent dat het dezelfde kracht heeft, maar dan in de tegenovergestelde richting. De wet stelt dat er geen doorslaggevende kracht is, want geen enkele actie kan ooit groter zijn dan de door zichzelf opgewekte reactie.

Daarom zei ik dat dit bij mensen onmogelijk is, wat inhoudt dat met het bewustzijn van een drama het niet mogelijk is om een kracht op te wekken die jou uit je drama slingert. ENKEL door uit te reiken naar de kracht van God in jou kun jij een kracht opwekken die jou helpt het drama te transcenderen. Maar jij kunt dit echter alléén wanneer je het drama loslaat, wanneer jij bereid bent jouw ‘leven’ te verliezen om mijnentwege. Alleen dan zal er een doorslaggevende kracht zijn.

Zoals ik al zei, maakt een persoonlijk drama je kwetsbaar om in een episch drama meegesleept te worden en het epische drama is veel groter dan welke individueel drama ook, wat inhoudt dat het voor een individu veel moeilijker is om te ontsnappen aan de maalstroom van de epische drama’s. Vanzelfsprekend kan het wel, maar alleen wanneer je de misvatting, de ijdelheid en de onechtheid van de epische drama’s begrijpt. Dus zal ik in mijn volgende verhandeling de oorsprong van de epische drama’s uitleggen opdat jij wijs als de slangen kunt worden en daardoor de optie krijgt ervoor te kiezen zo onschuldig als een duif te zijn. Een optie die jij niet hebt als jij in het mentale kader van een episch en persoonlijk drama zit.

Over mentale kaders
Laat mij als laatste idee, terugkomen op het concept van een mentaal kader. Wanneer een nieuwe medeschepper wordt geschapen, heeft hij een zeer lokaal perspectief op de wereld en zichzelf. Dit perspectief vormt onvermijdelijk een mentaal kader. Wanneer een nieuwe medeschepper een van te voren vastgestelde rol op zich neemt, zal het mentale kader van dit wezen worden beïnvloed door die rol. Maar naarmate hij die rol transcendeert, transcendeert hij het mentale kader van die rol, maar kan hij elementen met zich meedragen die hij bij zijn persoonlijke mentale kader heeft ingelijfd. Dit is niet beslist verkeerd, omdat de rol wordt gemaakt om de groei van de medeschepper te faciliteren en dus tijdloze elementen bevat.

Zolang een medeschepper zich als deel van een groter geheel beziet en ernaar streeft zijn zelfbewustzijn uit te breiden, is het mentale kader niet echt een probleem, omdat het constant uitgebreid wordt. Zolang jij voortdurend je mentale kader vergroot, kan op den duur elk willekeurig mentaal kader uitgebreid worden tot de geascendeerde staat. Met andere woorden, een mentaal kader geeft de medeschepper een fundering om te functioneren in de wereld, terwijl hij zijn zelfgevoel uitbreidt.

Het probleem begint wanneer een medeschepper beslist de volledige verantwoording NIET op zich te nemen en dan een rol bedenkt die apart van het geheel bestaat. Het ligt voor de hand dat deze rol het noodzakelijk maakt dat er nog een mentaal kader wordt gecreëerd, maar dit kader wordt gecreëerd door zijn ego en dat ego heeft zich er volledig mee vereenzelvigd. Dus voor zijn ego is de bescherming van dat mentale kader een zaak van leven en dood.

Begrijp je het cruciale verschil? Zolang een wezen geen drama heeft, heeft het wezen zich niet volledig vereenzelvigd met zijn mentale kader. Hij heeft geen behoefte aan een mentaal kader, omdat hij voortdurend ervaart dat het vergroten van dat kader leidt tot een groter zelfgevoel en een rijker leven. Dus in deze staat heeft het bewuste zelf zich niet volledig vereenzelvigd met het kader en beseft op den duur dat hij meer is dan welk mentaal kader op aarde ook. Het kader is een middel tot een doel, niet een doel op zich. Dit bedoelde ik toen ik zei dat jij, tenzij je net als een kind wordt – verlangend om zijn mentale kader te vergroten – het koninkrijk niet kunt ingaan.

Wanneer een wezen een persoonlijk drama creëert, trekt het bewuste zelf zich terug in een hol en laat de interacties met de wereld aan zijn ego over. Dit ego heeft zich natuurlijk volledig met het mentale kader geïdentificeerd, anders zou hij niet kunnen leven. Daardoor zal jouw ego je mentale kader tot in de dood verdedigen, zelfs de dood van jouw fysieke lichaam, zoals heel veel mensen op aarde hebben bewezen.

Jouw ego zal je mentale kader zelfs nog beschermen als je voor de tweede dood staat en er is maar één uitweg. Jouw bewuste zelf – JIJ – moet de volledige verantwoording voor je leven op je nemen en stoppen je te vereenzelvigen met het mentale kader dat jouw ego en de verkeerde leraren hebben gevormd. De catch-22 is dat een mentaal kader gebaseerd op de dualiteit het moeilijk maakt om deze waarheid zelfs maar te horen, laat staan te accepteren. Het mentale kader van jouw ego heeft lagen van ingebouwde verdedigingsmechanismes die bedacht zijn om te voorkomen dat jij de volledige verantwoording voor jouw leven weer op je neemt.

Zodoende kan het voor studenten, na vele levens in het mentale kader van hun ego te hebben doorgebracht, natuurlijk heel moeilijk zijn om de balk in hun eigen oog te zien, want het is o zo gemakkelijk om de argumenten van jouw ego en de verkeerde leraren te accepteren. Kijk maar eens hoeveel mensen hun mentale kader gebruikt hebben om mij 2000 jaar geleden te verwerpen. Niettemin, wij die de ware leraren van de mensheid zijn, laten ons niet afschrikken. We blijven onze kernboodschap in veel verschillende versies uitbrengen, in de wetenschap dat er elke keer wel een paar mensen zijn die hem begrijpen. Dus ga ik in de komende verhandelingen natuurlijk door met die drama’s aan het licht te brengen, zodat je de grootst mogelijke kans krijgt om te zien hoe jouw leven door dit zeer subtiele mechanisme wordt beïnvloed. Dat jij bereid mag zijn het pseudo-leven van jouw mentale kader te verliezen om mij te volgen naar het LEVEN van het Christusbewustzijn, waar geen drama’s zijn, maar enkel de zuiverheid van de onschuldigen. Dat jij één van de zachtmoedigen mag zijn die de aarde zullen erven.