Waarom Amerika niet kan toegeven dat de oorlog in Irak een monumentale vergissing was

ONDERWERPEN: Waarom kunnen leiders niet zien dat zij een fout maken? – een sluier van energie rondom hun geest – verblind door hun eigen mentale beeld – een nieuw perspectief nodig en dat moet bij de gevoelige mensen wegkomen – buiten het nationale mentale kader denken – velen denken dat de meesters altijd een oplossing hebben voor de problemen die de mensen hebben geschapen – maar in veel gevallen is er geen oplossing – de mensen moeten hun bewustzijn veranderen in plaats van een snelle oplossing te willen – Amerika zit in een catch-22 – niet willen nadenken over dat Amerika een fout heeft gemaakt – Amerikanen moeten altijd winnen – de allergrootste overwinning is zelftransformatie – De Amerikaanse vorm van zwart-witdenken – superioriteit verhindert dat je fouten toegeeft – het valse christendom heeft Amerikanen hun superioriteitsgevoel gegeven – het zwart-witte christendom gaat tot het Romeinse rijk terug – het Amerikaanse christendom leidt tot spirituele hoogmoed – een christelijke of een Christus natie? – zullen de mensen HUN regering terugnemen?

Vraag van Kim: Jezus, ik weet dat veel mensen zich afvragen wat jij vindt van de situatie in Irak, waaronder de verkiezingen in november in de Verenigde Staten, het rapport van Baker-Hamilton, het escalerende geweld en nu de oproep van President Bush om nog eens 20.000 soldaten te sturen. Heb je daar iets over te zeggen?

Antwoord van Geascendeerde Meester Jezus door Kim Michaels (11 januari 2007):

Waarom zouden mensen van mij verwachten dat ik reageer op een situatie wanneer er geen fundamentele verandering in de dynamiek van de situatie is? Ik heb al eerder tweemaal uitgebreid gereageerd op deze situatie en wat is er veranderd dat niet in deze opmerkingen wordt gezegd?

Dit is wat ik in mei 2004 zei:

Door het zwart-witdenken is de Verenigde Staten aan een oorlog met Irak begonnen. De oorlog en het feit dat de regering van de Verenigde Staten beslist haar huidige koers wil handhaven, heeft een tegenkracht in het universum opgeroepen die deze natie op geen enkele manier te boven kan komen. Hoe meer de Verenigde Staten erop aandringt in de huidige richting door te gaan, hoe meer het universum terugduwt. De tegenstand die je ziet bij de mensen in Irak, en zelfs bij buitenlandse strijders, is gewoon een uitdrukking van het feit dat het universum aan het terugduwen is.

Ik zeg hiermee niet dat het universum, of de geascendeerde meesters, de aanvallen op Amerikanen in Irak goedkeurt. Ik wijs gewoon op het feit dat als de Verenigde Staten wil dat deze tegenstand afneemt, zij van koers moet veranderen, ze moet haar denkwijze en fundamentele aanpak van de situatie in Irak veranderen. Ze moet het zwart-witdenken loslaten dat het probleem heeft geschapen, omdat je een probleem gewoon niet kunt oplossen met dezelfde bewustzijnsstaat als die die dat probleem in het leven heeft geroepen (einde quote).

Zie je dan veranderingen in het denken van de regering Bush? Zie je serieus het verlangen om het zwart-witdenken te overwinnen? Is nog eens 20.000 soldaten sturen niet meer van hetzelfde?

Kim: Kun je ook adviezen geven over hoe de Verenigde Staten haar koers zou kunnen wijzigen en wat misschien de beste manier is om met de situatie om te gaan? Zijn er ook specifieke oplossingen die uitkomst bieden aan iets wat op een impasse of zelfs een neerwaartse spiraal lijkt?

Jezus: In mei 2004 zei ik het volgende:

Geen enkel lid van de geascendeerde meesters heeft de wens om de Verenigde Staten vernederd te zien worden in de ogen van de wereld. We steunen deze oorlog niet, zoals ik in mijn vorige besprekingen heb uitgelegd, maar we zouden graag willen dat de Verenigde Staten, en alle partijen die erbij betrokken zijn, uit die situatie komen op een manier die tot echte vooruitgang kan leiden om een vreedzamere wereld te vormen. Met andere woorden, we zouden graag willen dat alle naties die erbij betrokken zijn de beste lessen leren die ze maar kunnen leren, die lessen integreren in hun beleid en dan een constructieve richting opgaan.

Ik kan je verzekeren dat wij, de geascendeerde meesters, meer dan genegen zijn om met de gematigde en evenwichtige mensen in de regering van de Verenigde Staten samen te werken. En als deze mensen naar een hoger inzicht zouden reiken, zouden wij graag inzicht willen geven in hoe de crisis in Irak zo opgelost kan worden dat de beste uitkomst van een situatie eruit voortkomt, die niet de beste was om mee te beginnen (einde quote).

Ik zou mensen graag willen laten nadenken over het onderliggende thema van mijn website, namelijk dat wanneer de mensen door het dualistische denken van hun ego verblind raken, zij niet de waarheid over een situatie kunnen zien. Als je naar de geschiedenis kijkt, zie je vele situaties waarin een leider of een groep leiders zo door een situatie verblind raakte dat ze tot besluiten kwamen die alle mensen nu als monumentale fouten beschouwen. Waarom konden de leiders zelf niet zien wat nu zo vanzelfsprekend lijkt voor iedereen?

De reden is dat mensen wanneer zij zich in een zeer intense situatie bevinden en wanneer ze al in het zwart-witdenken of het grijs denken zitten, mentale en emotionele energie genereren die een sluier rondom hun geest vormt – zelfs rondom de hele situatie – die hen verhindert naar het grote plaatje te kijken. Daardoor raken ze verblind door hun eigen manier van kijken naar de situatie en hun wens om gelijk te krijgen. Ze vormen een mentaal beeld van de situatie en ze proberen dat beeld aan de werkelijkheid op te dringen. Als hun beeld verkeerd is en als ze niet bereid zijn om dat beeld aan te passen aan veranderingen in de situatie, zullen ze hetzelfde blijven doen, totdat iets de sluier van illusies doorbreekt, zoals bij Napoleons nederlaag in Waterloo.

Mijn punt is dat de oorlog in Irak een schoolvoorbeeld is van een situatie die besluitnemers verblindt, omdat zij er vanuit hun zelfgemaakte mentale kader naar kijken. Zodoende zal er niets fundamenteel wijzigen totdat iets de sluier die de regering van Bush en in bepaalde mate ook het hele land verblindt, wegtrekt.

De commissie Baker-Hamilton was een oprechte poging om het perspectief van buitenaf bezien. De geascendeerde meesters hebben daadwerkelijk met de leden van deze commissie gewerkt – niet dat wij aan hen verschenen of dat ze wisten wie wij waren. Wat wij doen om de mensheid te helpen bij het oplossen van problemen, is ‘gedachtevormen’ zenden die mensen met een gevoelige geest kunnen oppikken en vaak als hun eigen ideeën opvatten.

Wat is er voor nodig om iemand zulke ideeën te laten ontvangen? De persoon moet enige kennis van de actuele situatie hebben en iemand moet bereid zijn op een nieuwe manier naar de situatie te kijken. Let erop dat ik niet zeg dat de persoon alles moet weten, want de mensen die het meeste weten, zijn vaak heel onbuigzaam en niet bereid om ‘buiten hun hokje’ te denken. Er moet dus een balans zijn tussen voldoende weten om een idee te ontvangen en openstaan voor nieuwe manieren om naar een situatie te kijken.

Er waren leden van de commissie Baker-Hamilton die voldoende in balans waren en die enkele van onze ideeën konden ontvangen, zodat de aanbevelingen van de commissie over het algemeen gezond zijn. Maar ik zou er graag op willen wijzen dat wij ernstig beperkt werden in de soort ideeën die wij aan de commissie konden overbrengen en het is belangrijk om te weten hoe dat kwam.

Zelfs evenwichtige en gevoelige mensen werken binnen het grotere raamwerk van hun nationale bewustzijn. En aangezien het Amerikaanse volk haar eigen psyche en het psychologische mechanisme dat tot de oorlog in Irak heeft geleid, niet voldoende heeft onderzocht, waren de leden van de commissie niet in staat buiten het nationale denkkader te denken. Dus konden ze eenvoudig geen ideeën ontvangen die te ver bezijden de huidige zienswijze van het Amerikaanse volk van zichzelf en van het conflict lagen.

Er zijn veel mensen op aarde – zelfs veel studenten van de geascendeerde meesters – die ons als een soort tovenaar beschouwen. Ze denken dat de geascendeerde meesters – die zogenaamd alles weten – in staat zouden moeten zijn een konijn uit de hoed te toveren en een suggestie te doen die de situatie onmiddellijk oplost, hoe complex de mensen een situatie door het dualistische denken ook gemaakt hebben. Ze denken dat wij altijd een oplossing voor menselijke problemen hebben.

Maar de naakte waarheid is dat je niet een probleem kunt oplossen met dezelfde bewustzijnsstaat als die het probleem gecreëerd heeft. En in de meeste gevallen – wanneer mensen eindelijk erkennen dat de zaken niet gaan zoals gepland – proberen ze niet hun bewustzijn te veranderen, maar een snelle oplossing te zoeken. Maar er bestaat geen snelle oplossing voor een belangrijk probleem en zeker niet voor een probleem dat zo complex is als de oorlog in Irak, waarmee ik niet doel op de uiterlijke situatie in Irak – hoewel die zeker ook complex is – maar de grotere situatie van de nationale psyche van Amerika.

De Amerikaanse natie en het nationale debat richten zich nog steeds bijna uitsluitend op de uiterlijke situatie in Irak en er zijn heel weinig eerlijke pogingen geweest om in de spiegel te kijken en de logische vraag te stellen: “Hoe zijn wij in deze situatie beland?” Als je niet begrijpt hoe je eigen bewustzijn jou in een situatie gebracht heeft, hoe kun jij je dan ooit uit die situatie bevrijden? Hoe zou je ooit de ideeën kunnen ontvangen die je helpen om de situatie in de buitenwereld te veranderen, als je niet bereid bent het bewustzijn te veranderen dat die situatie heeft geschapen?

De geascendeerde meesters hebben wel oplossingen die de beste praktische uitkomst voor de situatie in Irak tot stand konden brengen, maar op dit moment zijn de mensen die de besluiten kunnen nemen – zelfs de mensen die je in het publieke debat kunt horen – niet in staat die ideeën te ontvangen, omdat hun geest gevangen zit in een denkkader dat eenvoudig te klein is. Totdat dit verandert, heeft het weinig zin om met oplossingen aan te komen. En zelfs nadat dit verandert, is deze website niet het beste forum om met zulke oplossingen te komen, omdat de Amerikaanse regering niet de gewoonte heeft deze website te consulteren voor ze besluiten neemt over haar buitenlandse politiek. Ik zeg trouwens niet dat ze dat zou moeten doen, omdat we heel goed rechtstreeks ideeën op mensen met een open geest kunnen overbrengen.

Kim: Dus wat is de fundamentele verandering dan die in het nationale debat moet plaatsvinden? Wat er moet veranderen, is dat het Amerikaanse volk de ondenkbare vraag moet stellen. Wat is die vraag?

Jezus: Als je naar de retoriek van President Bush van voor de verkiezingen in november kijkt, zie je dat zijn meest gebruikte zinsnede was ‘op koers blijven’. President Bush gelooft dat hij gelijk had door een oorlog te beginnen. Hij is oprecht verbaasd dat de zaken niet gaan zoals gepland, maar hij gelooft dat als de Verenigde Staten eenmaal over de kritieke grens heen kan gaan, alles verandert en het goed afloopt. Met andere woorden, President Bush gelooft dat de geschiedenis uiteindelijk bewijst dat hij gelijk had.

Na de verkiezingen kwam President Bush tot het besef dat het Amerikaanse volk genoeg kreeg van almaar horen dat ze op koers moesten blijven, dus gebruikte hij die uitdrukking daarna niet meer. Het Amerikaanse volk stemde duidelijk voor veranderingen in Irak en het rapport van de commissie Baker-Hamilton heeft er verscheidene aanbevolen. In de schrik na de verkiezingen leek het erop dat President Bush voor het rapport openstond, maar na te zijn bekomen van de schrik besloot hij vervolgens om meer troepen te zenden – wat heel duidelijk ingaat tegen de aanbevelingen van het rapport en wat de Amerikanen wilden. Dus President Bush praat niet meer over op koers blijven in Irak, hij blijft gewoon op koers.

Wat ik wil zeggen, is dat President Bush fundamenteel gelooft dat het beginnen van de oorlog de juiste beslissing was en dat de geschiedenis dit uiteindelijk zal bewijzen. En hoewel de twijfel groeit, is het een feit dat tot dusver niemand – niet in het congres, in de media of vanuit het publiek – bereid is geweest naar voren te komen en openlijk de ondenkbare vraag te stellen: “Was het een fundamentele fout van de Amerikaanse natie om een oorlog in Irak te beginnen?”

Totdat die vraag wordt gesteld en en er serieus over wordt nagedacht, zal de Amerikaanse natie het mechanisme in de nationale psyche dat dit land in oorlog heeft gebracht, niet kunnen begrijpen. En pas als men dit mechanisme begrijpt en verandert, zal de Amerikaanse natie in staat zijn te zien wat de beste manier is om uit die situatie te komen. Juist de denkwijze die dit land in oorlog heeft gebracht, verhindert het land te zien wat de beste uitweg uit de oorlog is. Het is een catch-22, maar zoals altijd kan die doorbroken worden door de ondenkbare vragen te stellen en buiten het bestaande denkkader om naar antwoorden te zoeken.

Zie je wat mijn suggestie is? Zolang de Amerikaanse regering en het hele land binnen het denkkader opereren dat Amerika onmogelijk een monumentale fout gemaakt kan hebben, zullen zij naar mogelijkheden zoeken om te bewijzen dat het geen vergissing was. En nog 20.000 nieuwe soldaten en miljarden dollars uitgeven, zal gezien worden als een redelijke prijs om de nationale trots te redden. Dit is wat ik zei vlak voordat de oorlog begon:

Ik beschouw geen enkele oorlog als onvermijdelijk, maar ik besef dat als de Verenigde Staten deze oorlog zou stoppen of zelfs uitstellen, het huidige leiderschap van dit land het als verlies van geloofwaardigheid, zelfs als gezichtsverlies zou beschouwen (einde quote).

Helaas is de zorg voor gezichtsverlies nog steeds een belangrijke kracht in de benadering van de oorlog door de Amerikaanse natie en ik heb het hier niet alleen over de regering Bush, maar over het hele land, waaronder de media en de Democratische Partij (waarvan het merendeel voor de oorlog stemde). Niemand wil eigenlijk toegeven dat die oorlog een vergissing was, niemand durft er eigenlijk voor uit te komen en te zeggen dat de keizer niets aan heeft.

Als gevolg daarvan zit het nationale debat op een spoor vast dat niet tot een constructieve oplossing kan leiden. Als men echter openlijk toegeeft dat de oorlog een vergissing was, zal het debat fundamenteel veranderen. En dit zal tot mogelijkheden leiden die niemand zich, tegenwoordig, zelfs maar kan voorstellen. Als het land eerlijk zou toegeven dat er een fout gemaakt is – zonder President Bush tot zondebok te maken – kan dit in potentie een omslag in het nationale bewustzijn tot stand brengen en enorme groei en transformatie zouden het gevolg kunnen zijn. Uiteraard zouden er ook praktische oplossingen komen om Irak te verlaten zonder een belangrijke oorlog in de regio te veroorzaken – alsof iemand een konijn uit een hoed had getoverd.

Een van de belangrijkste boodschappen op deze website is dat jij, als je – als individu of natie – in een situatie terechtkomt die niet weergeeft wie je wilt zijn, de situatie als springplank kunt gebruiken om jezelf te transformeren. Je moet inzien dat het universum een spiegel is en dat wat jij als fysieke omstandigheden ervaart, een weerspiegeling van jouw bewustzijnsstaat is. Wat je van het universum terugkrijgt, is het product van de mentale beelden die jij naar de komische spiegel zendt. Zelfs de meest ongunstige omstandigheden in de buitenwereld kunnen als aanzet gebruikt worden om naar je eigen bewustzijn te kijken om jouw mentale beelden te veranderen. Dit eerlijk doen kan tot enorme persoonlijke en nationale veranderingen leiden en zo’n verandering is de hoogste vorm van overwinning.

Met andere woorden, de Amerikaanse natie heeft nu een bepaald mentaal beeld van wat het betekent om de overwinning dan wel de nederlaag in Irak te behalen. Maar de geascendeerde meesters hebben een totaal andere voorstelling van de overwinning, namelijk de grootst mogelijke transformatie van alle betrokken naties. We maken ons in eerste instantie niet bezorgd over wat er op het fysieke vlak gebeurt, want wat we eigenlijk willen, is dat Amerika – en natuurlijk Irak – deze situatie gebruikt om de huidige staat van nationaal bewustzijn te overstijgen.

Het is echter een onontkoombaar feit – zoals ik boven heb uitgelegd – dat leiders of zelfs hele naties door een situatie verblind kunnen raken. Juist de denkwijze die Amerika in deze oorlog heeft laten belanden, verhindert dat de natie zich afvraagt of die oorlog geen vergissing was. Dus laat mij degenen die openstaan om de nationale psyche te onderzoeken, een aantal ideeën geven. Dit is wat ik in 2004 zei:

Ik zou graag willen dat de Verenigde Staten de beste les uit deze oorlog haalt. De beste les die mogelijk is, is dat in de wereld van vandaag het zwart-witdenken niet meer werkt. Deze vorm van denken kan eenvoudig niet de resultaten produceren die in harmonie zijn met het grotere goed van allen. Om in de wereld van vandaag je handelingen door het zwart-witdenken te laten motiveren, is in feite een recept voor mislukking (einde quote).

We kunnen nu verder gaan door het soort zwart-witdenken dat de Verenigde Staten beïnvloedt, eens van naderbij te bekijken. Mijn broeder Gautama Boeddha beschreef het welsprekend in zijn Nieuwjaarstoespraak:

Mijn geliefden, wat deed nu werkelijk de president van Amerika besluiten om aan de oorlog in Irak te beginnen – die de meeste mensen in zijn eigen land nu beschouwen als een slecht beraamd avontuur. Welnu, het was dat er iets in de nationale psyche van Amerika zat wat de Amerikanen tot nu toe niet hebben willen inzien en opgeven. En wat is dat, mijn geliefden? Welnu, dat is natuurlijk het hele idee van superioriteit, het hele idee dat bepaalde mensen het uitverkoren volk kunnen zijn, de machtigste mensen, het idee dat God een land op een of andere manier voortrekt.

Superioriteit is in werkelijkheid een specifieke vorm van zwart-witdenken. Het is dualistisch, omdat er twee tegenstellingen nodig zijn. Wil iemand superieur zijn, dan moet iemand anders uiteraard inferieur zijn. Wil iemand goed zijn, dan moet iemand anders slecht zijn. Superioriteit zorgt er daarom voor dat een land zichzelf van andere landen en volken losmaakt, zelfs zichzelf boven hen plaatst.

Het belangrijkste probleem met superioriteit in dit verband is dat jij, als jij eenmaal denkt dat jij superieur bent, een fout gewoon niet kunt toegeven. Want als er wordt bewezen dat jij geen gelijk hebt, zou je aanspraak op superioriteit wel eens bedreigd kunnen worden. Daarom maakt superioriteit mensen zo vaak blind en dat heeft tot veel van de eerder genoemde situaties geleid, waarbij leiders enorme fouten hebben gemaakt.

Wanneer een koers eenmaal is uitgezet in een situatie, kunnen de leiders niet van koers veranderen, want dat kan gezien worden als het toegeven van een fout, wat dan hun aanspraak op superioriteit in gevaar zou brengen. Dus bleven ze blindelings in dezelfde richting gaan, ze bleven ‘op koers’. In een aantal gevallen werden de consequenties van hun acties zo ernstig dat je die niet langer kon negeren. In andere gevallen waren de consequenties niet ernstig genoeg om de leiders van het land wakker te schudden en het gevolg was dat niemand de les heeft geleerd. Dit is precies de reden waarom de geschiedenis de vervelende gewoonte heeft zichzelf te herhalen.

Wat Gautama in zijn verhandeling niet heeft uitgelegd, is waarom de Verenigde Staten zo beïnvloed is door superioriteit en hij heeft dit niet gedaan, omdat het mijn verantwoordelijkheid is om dat te doen.

Het moet wel duidelijk zijn dat President Bush door een subtiel superioriteitsgevoel is beïnvloed en hij heeft vanzelfsprekend het gevoel gehad dat de Verenigde Staten moreel boven Sadam Hoessein stond. Hij heeft het gevoel gehad dat de vrijheid en de democratie in Amerika superieur is aan elke andere vorm van regering, die Amerika het recht geeft, zelfs de plicht, om vrijheid en democratie over de hele wereld te verspreiden.

Maar waar komen deze gevoelens van morele superioriteit vandaan? Nu, de waarheid is dat die uit het christelijke geloofssysteem van de president voortkomen. President Bush heeft geen geheim van zijn evangelische achtergrond gemaakt, maar zoals ik onlangs heb uitgelegd in mijn bespreking van dominee Ted Haggard, staat het evangelische of fundamentalistische christendom ver af van mijn ware leringen. Hoewel Amerika zichzelf in feite als een christelijk land ziet, wordt het in werkelijkheid gedomineerd door een zwart-witvorm van het christendom die niet het ware christendom is.

Dit zwart-wit christendom wordt heftig verdedigd door dominees zoals Jerry Falwell, Pat Robertson, Ted Haggard, Billy Graham en anderen, van wie sommigen de president daadwerkelijk adviseerden voor hij de beslissing nam om aan de oorlog te beginnen. Een paar van deze dominees hebben in het openbaar verklaard dat de oorlog in Irak een rechtvaardige oorlog was, zelfs dat God hen had verteld dat het rechtvaardig was.

Vanzelfsprekend hebben deze moderne dominees het zwart-wit christendom niet in het leven geroepen, maar ze zijn wel degelijk verantwoordelijk voor het tegenhouden van Amerika en de natie te verhinderen naar een evenwichtiger benadering van het christendom toe te groeien, zoals het in ieder geval door Bisschop Spong, Joel Olstein, Rick Warren en anderen wordt aangepakt. (Ik zeg hiermee niet dat ik het eens ben met alles waar deze mensen voor staan; ik zeg alleen dat zij een oprechte poging doen om een evenwichtiger aanpak van het christendom te ontwikkelen. Het staat te bezien of zij de valkuil om van zwart-witdenken op grijs denken over te gaan, kunnen vermijden).

Vanzelfsprekend gaat de ontwikkeling van het zwart-wit christendom terug tot de tijd dat het christendom de staatsgodsdienst in het Romeinse Rijk werd. Voor Constantijn was het christendom niet een gedachtesysteem bedoeld om mensen vrij te maken, maar een middel tot een politiek doel, namelijk het voortbestaan van het Romeinse Rijk. Vanaf die tijd werd het christendom beheerst door mensen die het als hun plicht zagen om de bevolking in hun macht te houden en deze visie wordt vanzelfsprekend op het feit gebaseerd dat zulke mensen zichzelf als ver boven de bevolking beschouwen.

Dit is de reden waarom deze mensen mijn ware missie vernietigd hebben, namelijk om een voorbeeld te geven van een systematisch pad naar persoonlijk Christusschap dat alle mensen kunnen volgen. Ze hebben dat gedaan door mij tot de enige Zoon van God, zelfs tot de geïncarneerde God te verheffen (wat ik als godslastering beschouw). Zodoende is deze religie vanaf het allereerste begin van het katholieke christendom en zich voortzettend in het Lutherse christendom, gedomineerd door het superioriteitsgevoel.

Aangezien het christendom zich als de enig ware religie en als de enige weg tot verlossing heeft neergezet, zijn superioriteit en spirituele hoogmoed de onvermijdelijke metgezellen van de christelijke beweging geweest. Vanzelfsprekend heeft dit ervoor gezorgd dat het christendom werd gedomineerd door mensen die door hun ego verblind raken en daarom heeft deze religie zoveel wreedheden, zoals de inquisitie, de kruistochten, enzovoort, voortgebracht.

Maar wat was de aansporing die ik mijn discipelen deed toen ze ruzie maakten over wie de eerste onder hen zou zijn? Zei ik niet:

43 Zo mag het bij jullie niet gaan. Wie van jullie de belangrijkste wil zijn, zal de anderen moeten dienen,
44 en wie van jullie de eerste wil zijn, zal ieders dienaar moeten zijn,
45 want ook de Mensenzoon is niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen en zijn leven te geven als losgeld voor velen. (Marcus 10)

Wat ik hiermee globaal wil zeggen, is dat Amerika als zij echt de les wil leren die ze van de oorlog in Irak moet leren, eens heel goed en heel lang naar haar christelijke erfgoed moet kijken. Ze moet toegeven dat het christendom in Amerika veel te lang werd gedomineerd door het zwart-witdenken dat tot spirituele hoogmoed en superioriteitsgevoelens leidt. Het is hoog tijd om het christendom uit deze vorm van denken te halen zonder zich te laten verleiden tot de evenzeer onproductieve valkuil van het grijs denken.

Zoals Gautama noemde, heeft Amerika een speciaal sponsorschap van Saint Germain en heeft ze het potentieel om een voorloper van de Gouden Eeuw te worden. Maar om dit te laten gebeuren, moet Amerika de superioriteit–inferioriteit-dualiteit overwinnen en zichzelf als de dienaar van alle naties gaan beschouwen. Amerika moet het besluit nemen om de mammon niet meer te dienen – de internationale machtselite die alleen geld en macht wil – en in plaats daarvan God gaan dienen, wat Gods doel om alle mensen vrij van onderdrukking te maken door een Gouden Eeuw op aarde te brengen, betekent.

Maar om Amerika deze rol te laten vervullen, moet zij een essentieel besluit nemen. Wil Amerika een christelijke natie of een Christusnatie worden?

Diegenen die het verschil niet begrijpen, raad ik aan mijn verhandelingen over het ego te bestuderen en daarna deze website in het algemeen te bestuderen. Het verschil is echt het verschil tussen leven en dood, tussen de ware dienaar van al het leven zijn of proberen zichzelf boven anderen te verheffen. Ik kan je verzekeren dat ik geen enkel superioriteitsgevoel ten opzichte van een deel van het leven heb en ik tolereer niet dat iemand mijn religie tot een dievenhol maakt, gedomineerd door degenen die denken dat ze hun verlossing kunnen stelen of kopen door zichzelf boven anderen op aarde te verheffen.

God maakt geen onderscheid tussen mensen en dat doet Christus ook niet. Ook maken wij geen onderscheid tussen naties behalve die landen die proberen de mensen nederig te dienen in plaats van een elite die erop staat in de zandbak van superioriteit te blijven spelen. Als een natie op zand wordt gebouwd – als het een huis is dat tegen zichzelf verdeeld is door een elite toe te staan het volk te manipuleren – zal het geen stand houden wanneer de winden van het Aquariustijdperk met volle kracht beginnen te waaien.

Denk terug aan wat ik in 2004 zei. Het is vandaag net zo relevant als toen:

Het Amerikaanse volk bevindt zich tegenwoordig in ongeveer dezelfde situatie als Prins Hamlet. Hamlet wist dat er krachten in zijn eigen koninkrijk waren die tegen hem samenspanden, maar toch weigerde hij actief maatregelen te nemen om deze krachten te stoppen en dit besluit heeft tot een grotere ramp geleid.

Ik stel niet voor dat het Amerikaanse volk geweld moet gebruiken om haar regering te verhinderen geweld te gebruiken. Integendeel, deze strijd moet met informatie en geweldloze middelen worden bevochten. Wat ik hiermee zeg, is dat het Amerikaanse volk iets moet doen om haar eigen regering aan banden te leggen, want zonder actie van het volk zal de regering niet in staat zijn zichzelf in de hand te houden (einde quote).

Uiteraard heeft het Amerikaanse volk inderdaad iets gedaan om hun regering tegen te houden door de manier waarop ze bij de verkiezingen in november hebben gestemd. Helaas lijkt hun president er vrede mee te hebben dat hij de boodschap die ze hem hebben gezonden niet wil zien, want hij is nog steeds net zo verblind door superioriteit – en de daarmee gepaard gaande onwil om toe te geven dat de oorlog in Irak vanaf het begin een vergissing was – waardoor hij denkt dat zijn eigen volk ongelijk heeft en dat de geschiedenis hem uiteindelijk gelijk zal geven.

Zodoende blijft hij nog steeds handelen als een typische politicus die probeert zijn gezicht te redden in plaats van een stap omhoog te doen en een echte staatsman te worden die zijn fouten kan toegeven en de noodzakelijke aanpassingen doet om zijn natie te redden. Het Amerikaanse volk staat daarom nu voor de uitdaging of zij haar president tot de orde zal roepen en hem duidelijk maken – met de democratische middelen die ter beschikking staan – dat er een verandering in het beleid waar ze op hebben gestemd, moet komen.

Zal het Amerikaanse volk besluiten een stap harder te doen en hun verantwoordelijkheid te aanvaarden om van hun land een Christusnatie te maken? Of houden ze de oude aanpak door het over te laten aan een kleine machtselite die de natie naar eigen goeddunken leidt? Ik kan je ervan verzekeren dat als het recente beleid van President Bush geen tegenstand krijgt, de consequenties ervan niemand zullen aanstaan.

Het is gewoon een feit dat President Bush en zijn hele regering heel hard een reality-check nodig hebben om hun spirituele blindheid te vernietigen. Het zou voor iedereen beter zijn wanneer die reality-check van de mensen komt die president Bush hebben gekozen in plaats van een rampzalige ontwikkeling in het Midden-Oosten, waar diverse scenario’s – allemaal even destructief – op het punt staan in de fysieke wereld terecht te komen waar ze niet meer kunnen worden teruggedraaid.