Waarom misbruiken sommige religieuze leiders macht?

ONDERWERPEN: Waarom leiders macht misbruiken – de dualistische geest kan moeilijk met macht omgaan – de volgelingen van spirituele organisaties zijn vaak passieve volgelingen, dus dan moeten de leiders degenen zijn die het doen – geen lauwwarme discipelen van Christus – fanatiek zijn is niet hetzelfde als een discipel van Christus zijn – aan de verkeerde zaak werken – wanneer een onevenwichtig persoon leider wordt – alles of niets aanpak van leiderschap – het is van episch belang dat het op jouw manier gaat – als je tegen mij bent, ben je tegen God – de middenweg vinden – nooit accepteren dat jij de absolute macht hebt – God respecteert de vrije wil

Vraag van Kim: Jezus, ik heb veel mensen ontmoet, vooral katholieken die ontzet en teleurgesteld zijn over wat zij zien als het misbruik van macht of corruptie bij de leiders van de kerk en de georganiseerde religie in het algemeen.

Het lijkt mij dat er een inherent gevaar zit aan het leiderschap van een religieuze organisatie die gemakkelijk tot machtsmisbruik leidt. Ik zie vooral deze problemen:

Sommige religieuze leiders lijken het gevoel te hebben dat zij boven de leden van hun kerk staan en al verder zijn.
Sommige leiders lijken blinde gehoorzaamheid te verwachten van degenen die beneden hen in rang staan en tolereren geen afwijkende meningen of zelfs dat zij iets vragen.
Sommige leiders denken dat ze voor God spreken en daarom wel onfeilbaar moeten zijn.
Sommige leiders hebben de neiging om erg rigide te worden, bijna fanatiek, in hun benadering van religie of het hebben van macht. Ze klampen zich vast aan bepaalde interpretaties van de Bijbel en weigeren naar ideeën te kijken die hun overtuigingen overtreffen.
Sommige leiders proberen angst te gebruiken om hun volgelingen te dwingen zich te onderwerpen aan de hiërarchie in de kerk of het blindelings accepteren van kerkelijke doctrines.

Wat is jouw kijk op het leiderschap in moderne kerken?

Antwoord van Geascendeerde Meester Jezus door Kim Michaels:

Vanzelfsprekend zijn de leden van vele kerken, zowel christelijk als niet-christelijk, blootgesteld aan misbruik van macht door hun leiders. Ik wil op geen enkele manier een feit te negeren of ontkennen dat iedereen die objectief is duidelijk kan zien.

Ik zou echter een stap terug willen doen in deze zaak zodat wij, in plaats van ons te focussen op de leiders, kijken naar de uitdagingen waar leiders van elke religieuze of spirituele organisatie voor komen te staan. Door meer inzicht te krijgen in de psychologische mechanismes die specifiek met kerkleiderschap te maken hebben, zouden we de mensen misschien kunnen helpen een ander perspectief hierop te krijgen. Misbruik van macht vindt bijna in iedere religieuze organisatie plaats en het is belangrijk om te begrijpen waarom.

In de materiële wereld is alles een tweesnijdend zwaard. Er is niets wat wij, ik bedoel de spirituele leraren van de mensheid, kunnen zeggen of doen dat het menselijke denken niet kan misbruiken en fout interpreteren. Dit is vooral van toepassing op het geven van macht aan mensen.

Laten wij beginnen te erkennen dat de meerderheid van de mensen op aarde enigszins lauwwarm is wanneer het op religie aankomt. Ze kijken de kat uit de boom, willen geen verantwoordelijkheid voor hun leven, en nog veel minder voor de verlossing van de hele planeet, dragen. Dus de mensen die zich aangetrokken voelen tot religieuze organisaties en vooral degenen die bereid zijn de verantwoording voor het leiderschap op zich te nemen, zijn mensen die niet lauwwarm zijn. Het zijn zich beijverende mensen, het zijn de doeners en enkelen van hen zijn leiders in plaats van volgelingen.

Nu, je herinnert je nog wel dat ik zei dat het beter was heet of koud te zijn dan lauwwarm. Daarmee bedoelde ik dat er geen lauwwarme discipel van Christus bestaat. Het spreekt voor zich dat er lauwwarme mensen zijn die denken dat zij, omdat zij bij een bepaalde kerk horen, als discipelen van Christus handelen. Toch is dit een illusie.

Om een echte discipel van Christus te zijn, moet je in vuur en vlam staan om iets te doen dat verder gaat dan jouw eigen zelfbelang. Het onderscheid dat je nu moet maken, is dat fanatiek zijn niet hetzelfde is als een echte discipel van Christus zijn.

Een echte discipel staat in vuur en vlam voor een zaak, maar hij gaat op een evenwichtige manier met die zaak om. Een echte discipel vermijdt de extremen, de zwart-wit perspectieven, die aan de relativiteit en dualiteit van het menselijke denken ontspringen. Zo’n discipel volgt ijverig het evenwichtige perspectief, de middenweg, van het Christusbewustzijn.

Ik probeer uit te leggen dat de soort mensen die zich aangetrokken voelt tot leiderschapsposities in een religieuze organisatie, mensen zijn die noch heet noch koud zijn. Wat houdt het in dat je noch heet noch koud bent? Beide soorten mensen zijn hartstochtelijk en bereid voor een zaak te werken. Een heet persoon heeft een beetje evenwicht gevonden, terwijl een koud persoon zijn balans (nog) niet heeft gevonden. Daarom heeft een koude persoon de neiging een zwart-witperspectief over het leven en de religie te hebben. Dit zorgt ervoor dat er koude mensen zijn die voor een goede zaak werken, terwijl andere voor een slechte zaak werken.

Een volmaakt voorbeeld hiervan was Paulus, die zeer fanatiek was, maar mij toch aan het tegenwerken was. Omdat hij of zij in beweging is, is het mogelijk dat een spirituele leraar de hartstocht van de persoon opnieuw op een waardevolle zaak kan richten, waardoor een koude persoon er genadig vanaf komt. Dit is met Paulus gebeurd.

Toch betekent het werken voor een goede zaak niet dat iemand echt spirituele vooruitgang heeft geboekt. Het betekent alleen dat iemand geen karma meer maakt omdat hij voor een onwaardige zaak werkt. Met andere woorden iemand kan hartstochtelijk voor een kerk aan het werk zijn, maar nog steeds onevenwichtig zijn en de weg volgen die de mens juist lijkt. Het is een impopulair feit dat iemand aan alle vereisten in de buitenwereld voldoet om een discipel te zijn, terwijl hij nog steeds een anti-discipel is. De echte uitdaging voor zo iemand is dat hij de onevenwichtige benadering loslaat, in evenwicht komt en daardoor op het innerlijke pad stapt. Paulus heeft dit evenwicht nooit helemaal bereikt, al liep hij met forse schreden.

In de meeste religieuze organisaties vind je een mix van zowel onevenwichtige als evenwichtige leiders. We moeten nu in overweging nemen wat er gebeurt wanneer een onevenwichtig iemand een leiderschapspositie in een religieuze organisatie krijgt.

Zoals ik al zei, weinig mensen voelen zich aangetrokken tot zulke posities, tenzij ze het gevoel hebben dat het werk belangrijk is voor Gods bedoelingen. Daarom moeten al die mensen wel het gevoel hebben dat zij belangrijk zijn, zelfs van het grootste belang zijn, omdat ze echt geloven dat ze voor Gods wil en Gods bedoelingen werken. Ze geloven ook dat zoiets belangrijker is dan welke wereldlijke taak ook. Dit is op zich niet fout. Wanneer een onevenwichtig persoon dit wereldbeeld echter omarmt en macht krijgt in een religieuze organisatie, ontstaat de mogelijkheid tot machtsmisbruik.

Omdat de onevenwichtige persoon niet begrijpt dat hij naar de middenweg van het Christusbewustzijn moet reiken en niet het onderscheidingsvermogen heeft om die middenweg te zien, krijgt die onevenwichtige persoon vaak een zwart-witperspectief. Hij omarmt een bepaalde doctrine of paradigma als absoluut of als de onfeilbare waarheid.

Dit zorgt ervoor dat iemand gelooft dat alle ideeën die het wereldbeeld van hem tegenspreken of overstijgen, in absolute zin onjuist zijn. Met andere woorden hij gaat geloven dat hij in een absolute strijd verwikkeld is tussen goed en fout en dat het onderscheid tussen goed en fout in zwart-wittermen kan worden gedefinieerd. Helaas stoelt iemand, vanwege zijn onevenwichtige staat, het onderscheid tussen goed en fout op de dualiteit van het menselijke denken.

Hij gaat geloven dat het van episch belang is dat hij of zij de ‘enige’ waarheid aan de organisatie en de leden van die organisatie oplegt. Dit kan leiden tot een soms subtiele en niet herkende overtuiging dat hij de vertegenwoordiger of woordvoerder van God of de geascendeerde meesters is. Met andere woorden, hij krijgt het gevoel dat jij, als jij op zijn ‘absolute’ waarheid tegen bent, tegen God bent en daarom is het noodzakelijk en gerechtvaardigd dat de leider zijn of haar wil aan jou oplegt. In extreme gevallen kan dit ertoe leiden dat mensen het gevoel hebben dat bijna alle middelen geoorloofd zijn om iets overeind te houden wat zij zien als de enige ware maatstaf van God. Mijn kruisiging en de Inquisitie zijn hier duidelijke voorbeelden van.

Wat er eigenlijk bij dit proces gebeurt, is dat zulke onevenwichtige personen het gevoel krijgen dat het, omdat hun zaak van absoluut belang is, zowel noodzakelijk als gerechtvaardigd is dat zij een positie van absolute macht proberen in te nemen. Met andere woorden, ze gaan geloven dat zij, omdat zij voor God en de enig waarachtige zaak aan het werk zijn, de absolute macht zouden moeten hebben. Ze denken dat ze absolute rugdekking van God hebben bij alles wat ze doen.

Er is gezegd dat alle macht corrumpeert en dat absolute macht absoluut corrumpeert. Er zit veel waarheid in die uitspraak. Het is moeilijk voor een mens om in een positie te zitten waarin je absolute macht krijgt, of het nu echte macht is of waargenomen macht, zonder dat het naar je hoofd stijgt en die dan op een onevenwichtige manier uit te oefenen. De enige manier om te vermijden dat je gecorrumpeerd raakt door absolute macht is door je volledig te concentreren op de middenweg van het Christusbewustzijn.

Iedereen die zich niet op de middenweg richt, hetzij vanwege psychische onbalans, onvolledige overtuigingen of impulsen uit vorige levens, zal onvermijdelijk tussen die extremen heen en weer schommelen en in bepaalde mate macht misbruiken. Dit is gewoon een onvermijdelijke consequentie van dat jij jezelf het gevoel geeft dat je in een positie van absolute macht zit.

Daarom zal een Christuswezen zichzelf niet toestaan te voelen dat hij in zo’n positie verkeert. Hij zal beseffen dat alleen God en de wil van God absolute macht heeft en dat zelfs God buigt voor de vrije wil van menselijke wezens. Je zou kunnen zeggen dat God hoewel hij absolute macht bezit, die niet uitoefent, omdat hij de mensen een vrije wil heeft gegeven. Daarom kan geen enkele leider rechtmatig beweren dat hij steun van God krijgt en tegelijkertijd geen respect voor de vrije wil van mensen toont.

Zie je het subtiele, maar o zo belangrijke onderscheid hier? Als je echt steun van God krijgt, zul je hetzelfde niet tot compromissen bereide respect voor de vrije wil van je medediscipelen tonen dat wij, de geascendeerde meesters, alle mensen tonen. Er is niets tussenin. Je staat óf op de middenweg van de Christus, óf je zit in een van de vele extremen, van het menselijke denken.

Kim: Wat kunnen de mensen dan doen om uit die onevenwichtige staat te komen en balans te krijgen?

Jezus: Krijg bij alles wat je krijgt, inzicht. Je kunt een probleem pas oplossen als je erkent dat er een probleem is en begint te begrijpen wat het probleem veroorzaakt. Dus moeten de mensen beginnen te erkennen dat onevenwichtig gebruik van macht een probleem is waarmee zij aan de slag moeten als ze serieus persoonlijke verlossing willen. Je kunt deze onevenwichtigheden niet met je meenemen naar de hemel. Die worden gewoon niet in dit rijk getolereerd.

Om te vermijden dat je in de val loopt dat jij een onevenwichtig, je zou kunnen zeggen fanatiek, religieus persoon, wordt, is het nodig dat je assertief actie onderneemt. Ik heb verscheidene spirituele middelen op deze website gegeven die je zullen helpen religieus fanatisme te overwinnen.

Ik beveel je de lering aan over hoe jij je kunt bevrijden van de spirituele giften. Die lering verwijst ook naar andere hulpmiddelen.